Cumartesi gününün muhteşem kahvaltısı. Herkes pazarı sever! Ama ben Cumartesiyi. Içime batan kuşku iğnelerinden hala kurtulamadım. Biliyorum uzun bir sürede kurtulamayacağım.
"Kahvaltıda ne istersen var" dedi Şule elleriyle masayı işaret ederek.
"Öyle görünüyor"
Herşey vardı evet, Masa da oturması gereken Bora hariç. Onunla yaptığımız kahvaltıları ne kadar özlediğimi düşündüm. Benden Ayrılmasaydı şimdi belki de birlikte kahvaltı yapıyor olacaktık.
"Uzun bir kahvaltı olsun,şöyle televizyon karşısında" bunu söylerken çoktan yemeğe başlamıştı bile.
"Böyle yersen uzun olacağı konusunda şüphelerim var" zorla güldüğüm her Halimden belliydi. Evet üzgündüm ama güçlü duruyor gözükmek tam da bana göreydi.
"Bugün birşeyler yapmaya ne dersin" dedi Şule.
"Evden çıkmayı düşünmüyordum aslında ama şöyle yarım saat felan sahilde yürüyebiliriz"
"Anlaştık" dedi gülen gözleriyle. Onun bu sevecen halini hep çok sevmişimdir.
Spor kıyafetlerimizi giyerek indik sahile, temiz havanın ciğerlerime dolduğunu hissediyordum bile. Karşıdan gelen kadını tanıyor gibiydim sanki, daha da yakına gelince tamam dedim bu o ! Canan! Umut'un sevgilisi olan Canan. Evlerimiz birbirimize yakındı ve oda spor yapmaya çıkmıştı anlaşılan. Beni görünce durdu.
"Ece bu ne güzel tesadüf"sıcak ve sevecendi.
"Evet öyle, nasılsın Canan ?"
"Iyiyim canım,asıl sen nasılsın ayrıldığınızı duyunca çok üzüldük"
Ne yani Umutla Canana da mı söylemişti ayrıldığımızı daha 2 gün olmadı yahu bu ne hız !
"Yapacak birşey yok" dedim en sahtesinden gülümsememi takınarak.
"Sıkma canını tatlım, ayrıca ayrıldınız diye Bizle görüşmeyi de kesme, alınırım."
"Olur mu öyle şey" dedim
Telefonumu alarak numarasını yazdı ben onu çaldırdıktan sonra ayrıldık.
"Garip bir kız" dedi Şule
"Biraz öyle sanırım" dedim
Biraz daha yürüdüğümüz de telefonum çalmıştı. Arayan Zeynep.
"Efendim"
"Nasılsın Ece"
"Iyiyim sen nasılsın"
"Yarın özel biriyle yemeğe çıkacağım, senden başka kimse aklıma gelmedi. Bana göre sade bir elbisen varsa ödünç alabilir miyim? Ay sonu olduğu için elbiseye yetecek param yok, biliyorsun öğrenciyiz "diyerek kıkırdadı.
"Tabi ki , istediğin zaman alabilirsin"
Şule bu esnada soru soran gözlerle bakıyordu.
"Gerçekten mi ? Gelip bir bakayım o zaman adresini mesaj atar mısın "
"Atıyorum tatlım" diyerek kapattım telefonu
"Haydi eve, Zeynep gelecek yarın özel biriyle yemek yiyecekmiş elbise bakacak benden."
"O özel biri Bora olmasın ?"
"Ne saçmalıyorsun " diyerek sert bakışlarımı yönelttim ona.
Doğru söylüyor olabilir miydi. Belki de özel birisi Boraydı. "Kızın günahını alma Ece" dedim kendi kendime.
Biz eve geldikten yarım saat sonra Zeynep kapıyı çalmıştı.
"Hoşgeldin canım" diyerek sarıldım.
"Hoşbuldum, nasıl bir sevaba girdiğini bilemezsin" dedi heyecanlı bir gülüşle
"Arkadaşlar bugünler içindir" diyerek göz kırptım.
Odama geldiğimiz de ilk olarak tatlı sarı dediğimiz renkte olan sırt dekolteli elbisemi gösterdim. Pek hoşlanmadı. Daha sonra mini olan siyahı denedi bu sefer de ben üzerine yakıştırmadım. Tam diğer elbiseyi elime alacaktım ki Borayla tatile gittiğimiz zaman bar da giydiğim elbiseye gözüm çarptı. Ya gerçekten yemeğe çıkacağı kişi Boraysa ?
Elbiseyi tutup çıkardım.
"Bu sana çok yakışacak." Diyerek uzattım.
"Güzelmiş" derken üstüne çoktan giydi.
"Saçlarını at kuyruğu yaparsın"dedim titreyen sesimle.
"Çok teşekkür ederim Ece sen olmasan ne yapardım kim bilir "
"Önemi yok tatlım, her zaman burdayım"
Zeynep gittiğinde yatağıma uzandım,ruhum sanki bedenimin içinde kaybolmuştu. Ne olacağını bilmeden savruluyordum.Acı ruhumu çoktan ele geçirmişti. Zeyneb'e o gün bar da giydiğim elbiseyi vermiştim. Saçını da benim o gün ki yaptığım gibi at kuyruğu yapmasını söylemiştim. Eğer yemeğe çıkacağı kişi Boraysa elbiseyi gördüğünde beni hatırlayacaktı. Ve o elbiseyi üzerimden çıkarışını...
Boranın kalbinin derinliklerinde bir yerde hala olduğumu biliyordum.Bu kadar kolay silemezdi beni. Zorlu bir yolda olduğumu biliyordum. Aslına bakarsanız ne huzurluydum ne de husursuz.