Unicode~
ဂျော်ဂျီယာရဲ့ ပူစပ်စပ်နွေရာသီသို့ နေ့ချင်းညချင်း ရောက်လာသည်။
ပူရအိုက်ရသည့်ကြားက ချည်ထည်အေးအေးလူလူဆိုတာ မှန်ဘီလူးနဲ့ ရှာရမတတ်ကို ရှားပြီးရင်းရှားသည်။
ထိုနွေကာလမှာ နှင်းဆီမြိုင်ကစာတွေ တဒီးဒီးရောက်သည်။
ဦးလေး Aidenဟာ သူမည်မျှနေထိုင်၍မကောင်းကြောင်း၊ မြင်းကို ခြံစည်းရိုးကျော်အောင်မစီးနိုင်တော့ကြောင်း၊ သူ့အမျိုးသမီးက နှလုံးဖောက်ကြောင်း၊ ကပ္ပလီကျွန်တွေ ကလန်ကဆန်လုပ်တာကြောင့် ဝါထွက်နှုန်းကျသွားကြောင်း အစရှိသဖြင့်။
"ဟား ဟား ဟား!"
ထိုစာကို ဖတ်ပြီး Taehyung ဟက်ဟက်ပက်ပက် ရယ်မောမိသည်။
သက်ကြီးရောဂါနဲ့ သေခါနီး နှင်းဆီမြိုင်ကို ရစရာမရှိအောင်လုပ်နေတာ ကိုယ်ကမသိဘူးဆိုတော့လေ။
"ဘာရယ်တာလဲ ကိုကိုလေး၊ ဖေဖေတို့နေမကောင်းဘူးလို့ ပြောထားတာ ဘာရယ်စရာပါလဲ"
"မင်းအလှည့်ကျ သိပ်သိတတ်နေတာပဲနော်။ မင်းအဖေက နှင်းဆီမြိုင်အခွံပဲကျန်တော့မှ ငါ့လက်ထဲထိုးပေးနေတာ ငါမသိဘူးထင်နေလား"
"ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ငါတို့နှင်းဆီမြိုင်ပြန်ရမယ်။ ငါ့မိဘတွေကို အောက်တန်းစားကပ္ပလီတွေကြား မထားနိုင်ဘူး"
တံမြက်စည်းလှည်းနေတဲ့ အဒေါ်ကြီးမျက်နှာက မှိုင်းကျသွားသည်။
လှုပ်ရှားမှုလည်း ရပ်တန့်သွားသည်။
မာနကြီးလှပါတယ်ဆိုတဲ့ Taehyung ပါ အားနာသွားသည်။
"ပြန်လို့ရရင် မင်းဘာသာပြန်! ငါ့ယောကျ်ားအလုပ်တွေမပြတ်သရွေ့ ငါတော့ အတ္တလန်တာက ရွှေ့မှာမဟုတ်ဘူး"
တကယ်တမ်း Joannaမှာအပြောပဲရှိပြီး စိတ်သွားတိုင်း ကိုယ်မပါနိုင်တော့။
မျက်တွင်းဟောက်ပက်နဲ့ ရှိရင်းစွဲအသက်ထက် နှစ် ၃၀ လောက် အိုစာနေသည်ဟုပင် ထင်ရသည်။
"ကိုကိုလေး မင်းအတော် တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်ပါလား။ မပြောကောင်း မဆိုကောင်း အခုအတောအတွင်း ဖေဖေတို့များ တစ်ခုခုဆို..."
'ဖြန်း!'
အိမ်မှာရှိတဲ့ ကပ္ပလီတွေအကုန်လန့်ဖြန့်ကုန်သည်။
သခင်လေးကိုလည်း မတားရဲ... သခင်လေးကို စိတ်ထိန်းနိုင်သူက Mr. Jeonကလွဲရင်မရှိ။
ဘယ်ကျွန်ကမှ အတင့်ရဲပြီး သခင်လေးကို မဆွဲရဲ မတားရဲ။
ပါးစပ်အဟောင်းသား မျက်လုံးအပြူးသားနဲ့သာ ငေးမောကြည့်နေကြရုံ။
"ငါ့မိဘတွေတုန်းက မင်းမှာ အဲ့လိုစိတ်ရှိခဲ့လား ဟမ်! ငါမင်းကို သတ်ချင် သတ်ပစ်လို့ရတယ် နားလည်လား။
ဖေဖေနဲ့ မေမေက အဆုံးထိ မင်းကို ညီမလေးလို သဘောထားဖို့ မှာသွားလို့သာ။
အမှန်ဆို မင်းနဲ့ငါ သွေးတော် သားစပ်တာတောင် မဟုတ်ဘူး"
Joannaက မိသားစုအထုတ်ဖြေချခံရလို့ရှက်တာရယ်၊ ပါးအရိုက်ခံရတဲ့ နာကျင်မှုရယ်ပေါင်းပြီး တရှုံ့ရှုံ့ မျက်ရည်ကျနေသည်။
Taehyungကတော့ Joanna ငိုနေတာကိုလည်း လျစ်လျူရှုပစ်သည်။
အတော်လေး ကျက်သရေမရှိလိုက်သည့် ဖြစ်ခြင်း။
ကိုယ့်အတွက်ပဲသိတတ်တဲ့ တစ်ဘို့တည်းသမားတွေ စုထားတဲ့ မိသားစု။
သူ့မှာ နှင်းဆီမြိုင်သို့ ပြန်လိုသော ဆန္ဒမရှိသည်မဟုတ်။ လတ်တလော အလုပ်များနေသော ခင်ပွန်းဖြစ်သူ Jeon ကြောင့် ပြန်ဖို့ အချိန်ကို စောင့်ဆိုင်းနေခြင်းသာ။
တစ်နေ့နေ့ သူဟာ နှင်းဆီမြိုင်ကို အပိုင်ပြန်သိမ်းဖို့ရာ တာဝန်ရှိသူတစ်ဦးဟုလည်း ကိုယ်တိုင်ယူဆထားသည်။
အတ္တလန်တာက ကိစ္စတွေ ပြီးပြတ်အောင်လည်း Jeonမသိအောင် စာရွက်စာတမ်းတချို့ကို ဖြေရှင်းပေးနေပြီဖြစ်သည်။
Jeonသိရင် သူအလုပ်လုပ်နေတာ၊ စာရင်းတွက်နေတာတွေကို သဘောကျမှာမှ မဟုတ်ဘဲ။
"ဘာတွေဖြစ်နေကြတာလဲ"
"ပြန်လာရင် ရေချိုးပြီး အဝတ်အစားလဲတော့၊ ကျုပ်စကားပြောချင်စိတ်မရှိသေးဘူး"
Jeon အိမ်ပြန်ရောက်ရောက်ချင်းမြင်ကွင်းက မသာမယာ။
ကပ္ပလီကျွန်တွေက ကျောက်ရုပ်လို ရပ်နေကြပြီး မျက်လုံးများက ပြူးကျယ်လို့။
သူပြန်ရောက်တာတွေ့တော့ အားကိုးရာ ရသည့်နှယ် ကြည့်နေကြသည်။
Joannaက ရောင်ကိုင်းနေသော ပါးတစ်ဖက်ကို အုပ်ကိုင်ပြီး ချာတိတ်က မီးတောက်မတတ်မျက်လုံးတွေနဲ့ ကြည့်နေသည်။
အင်း... တစ်ခုခုတော့ အခြေအနေပြင်းပြင်းထန်ထန်ဖြစ်သွားခဲ့တာ အသေအချာ။
"လာ ကိုယ့်နှင်းဆီလေး၊ စိတ်လျှော့နော်"
လက်ဆွဲခေါ်တော့ မလိုက်ချင်လိုက်ချင် လိုက်လာသည်။
ဒေါသကြီးလွန်းရင် စိတ်မထိန်းနိုင်တဲ့ ချာတိတ်ကို လွတ်ထားလို့တော့မရ၊ ပြဿနာမကြီးသင့်တာ မကြီးရအောင် ထိန်းမှဖြစ်မည်။
ချာတိတ်စိတ်က ထိခိုက်လွယ်ဆဲ၊ မခိုင်မမာဖြစ်နေဆဲ။
စိတ်ထိခိုက်သမျှကို ဒေါသအဖြစ်ပြောင်းလဲသွားသည့် လက္ခဏာမျိုး။
"ဘာဆိုင်လို့ လျှော့ရမှာလဲ။ ခင်ဗျားကိုလည်း ကြည်တာမဟုတ်ဘူးနော်"
"ကိုယ့်ကိုတော့ သနားသောအားဖြင့် ကြည်သင့်ပါတယ်နော်"
"မသိဘူးဗျာ မကြည်ဘူး"
Jeonက ရယ်နေသည်။ သူ့ပါးက ပါးချိုင့်သေးသေးလေးတွေ ပေါ်လာသည်အထိ။
ရယ်မိသည့်တိုင် သူ့နှင်းဆီငယ်လေး စိတ်မကြည်သေးကြောင်း သိနေသည်။
Taehyung စိတ်ထဲ အရာရာကို တနှုတ်နှုတ်ခံစားနေရသည်။
အမြင်မကြည်ခြင်းတွေ သံသယတွေ ကြီးစိုးနေသည်။
မိဘတွေနဲ့ ပတ်သက်ပြီး Joannaနဲ့ စကားများမိတာ တော်တော်ကြီးမားတဲ့ အကျိုးသက်ရောက်မှုဖြစ်လာသည်။
နံရံပေါ်မှာချိတ်ထားတဲ့ နှစ်လုံးပြူးသေနတ်နဲ့ Joannaတို့ မိသားစုကို ချိန်ပစ်လိုက်ချင်သည်။
"Joannaကို ရိုက်လိုက်တာလား"
"အင်း... နောင်တမရဘူးနော် တရားချဖို့မကြိုးစားနဲ့"
"မချပါဘူးဗျာ.. ကိုယ့်ကို ဘာရင်ဖွင့်ချင်လဲ ပြောပြမလား"
Jeonက Taehyungကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ သိမ်းဖွက်ထားသည်။
ရွှေရောင်ဆံပင်ဖွဖွလေးကို နမ်းရှိုက်သည်။
"ဦးလေးက မွေးစားသားလေ။ နှင်းဆီမြိုင်ကို ငယ်တည်းက လောဘတက်ခဲ့လို့ ကျုပ်မိဘတွေသေရတာ"
"ဪ...အဲ့လိုကိစ္စဖြစ်ခဲ့တာကိုး..."
လောဘဆိုသည်မှာ လူတိုင်းစိတ်ထဲမီးကဲ့သို့ တောက်လောင်နေတဲ့အရာ။
အန်ကယ်Aidenရဲ့ ဒေါသမီးက သူကိုယ်တိုင်ကိုအပြင် ချာတိတ်မိသားစုနဲ့ ချာတိတ်ရဲ့ စိတ်သဏ္ဌာန်ကိုပါ ဒဏ်ရာပေးခဲ့တာပင်။
"အင်း.. အခု သူနာမကျန်းတော့ နှင်းဆီမြိုင်ကို အခွံကြီးကျန်အောင်လုပ်ပြီး ကျုပ်ကို ထိုးပေးနေတာ။
နှင်းဆီမြိုင်ပြန်ခဲ့ကြဖို့ စာရေးထားလေရဲ့"
"အင်း...နှင်းဆီကရော ဘယ်လိုထင်လဲ"
"ခင်ဗျား အလုပ်တွေပါးချိန်မှ ပြန်မယ်၊ နှင်းဆီမြိုင်အခွံပဲကျန်ရင်တောင် ယန်ကီတွေ မီးရှို့လို့ကုန်ရင်တောင် ကျုပ်က ပြန်နလန်ထူအောင်လုပ်မယ်လို့ တွေးထားပြီးသား။
ဒါကို Joannaက.."
"သူ့ကို ထည့်တွက်မနေနဲ့။ ကိုယ်နှင်းဆီမြိုင်နဲ့ ပတ်သက်လို့ ချာတိတ်ကိုပဲ ယုံမယ် ဟုတ်ပြီလား"
Jeonစကားတစ်ခွန်းက Taehyungသွေးကြောထဲ ခွန်အားတွေ စီးဝင်သွားသကဲ့သို့ပင်။
တစ်လောကလုံးက လူတွေ သူ့ကိုတိုက်ခိုက်လာပါစေဦး Jeonတစ်ယောက် သူ့ဘက်ရှိသည်ဟူသော အတွေးဖြင့် စိတ်သက်သာရသည်။
Jeon တစ်ယောက်တည်း သူ့ဘေးနားရှိရုံဖြင့် ဦးလေး Aiden ဘယ်လောက်ထိ သူ့ကိုချနင်းနင်း၊ လိုသုံပင်လုပ်လုပ် သူမမှုတော့။
Jeonကို အဲ့လောက်ထိ သူယုံကြည်အားကိုးရပါသည်။
Jeonက သူ့ရဲ့ အဆင်းအချင်း အားလုံးကို စိုးပိုင်ထားသူပါပင်။
ဪ... ဒီလူကို ပုံအပ်မိလို့ကတော့ နောင်တမရလောက်တော့ဘူးထင်ပါရဲ့။
____
အဲ့ဒီနေ့က အိမ်နောက်ဘက်၀က်သစ်ချပင်အိုကြီးမှ သစ်ရွက်ခြောက်ကျသံ တဖြောက်ဖြောက်ကို ကြားနေရသည်။
လေတိုက်လျှင် သစ်ကိုင်းစတွေက ၀ရန်တာကို တဂျောက်ဂျောက် လာရိုက်ကြသည်။
ရာသီဥတုက ပူစပ်စပ်မို့ ပြတင်းတံခါးတွေ အကုန်ဖွင့်ထားတဲ့ နေ့ဖြစ်သည်။
အတ္တလန်တာရဲ့ နေ့တာအရှည်ဆုံး ဇွန်လရဲ့နေ့ရက်တွေက ဤသို့ချည်းပင်။
ထိုနေ့မှာ Taehyungတစ်ယောက် Jeonအလုပ်လုပ်နေကျအခန်းထဲ စားပွဲမှာ ထိုင်နေသည်။
Jeonစီထားတဲ့ စာရွက်စာတမ်းတစ်ရွက်ချင်းကို လိုက်ကြည့်နေသည်။
စာရင်းဇယားတွေကို နားမလည်လည်အောင်ပင် ကြိုးစားတွက်ချက်နေသေးသည်။
ဤသို့စစ်နေရင်းဖြင့်ပင် Jeonကို ပိုပိုအထင်ကြီး လေးစားလာရသည်။
Jeonက တိကျသေချာစွာ လုပ်ငန်းတိုင်းကို ဦးဆောင်နိုင်သူ။
အင်္ဂလန်ရှိ ပိုးထည်ချည်ထည်လုပ်ငန်းကအစ ပိုက်ဆံအလေအလွှင့်မရှိ။
ဘဏ်လုပ်ငန်းဆိုလည်း ငွေရေးကြေးရေး၊ ရှယ်ယာကိစ္စ ဘာမှလစ်ဟင်းမှုမရှိ။
Jeon ဆိုတဲ့ အမျိုးသားကို ပိုင်ဆိုင်ရတာ သူဘယ်လောက်ကံကောင်းလိမ့်သလဲလို့ တွေးရင်း ကျေနပ်နေခဲ့သည်။
အဲ့ဒီနေ့က တစ်စုံတစ်ခုသော အရာက သူ့ရဲ့ ပျော်ရွှင်ကျေနပ်ရခြင်းတွေကို အပြီးအပိုင်ယူဆောင်သွားလိမ့်မယ်ဆိုတာကိုသာ သိခဲ့ရင် သူJeonရဲ့ စာရင်းတွေကို စစ်မိမှာမဟုတ်။
အိပ်ခန်းထဲမှာ ကပ္ပလီကျွန်တစ်ယောက်ကိုသာ ယပ်ခတ်ခိုင်း၍ အေးအေးဆေးဆေးနေမိလိမ့်မည်။
ဖောင်တိန်တစ်ချောင်းနဲ့ သစ်သားပေတံတစ်ချောင်းကို ကိုင်ကာ အလုပ်ရှုပ်နေချိန်..။
လေပူခပ်ကြမ်းကြမ်းက ပြတင်းတံခါးကနေ ချဥ်းနင်း ဝင်ရောက်လာသည်။
"ဟာ... လေကလည်း ကျစ်! စာရွက်တွေ လွှင့်ကုန်တော့မှာပဲ"
လေတဖြေးဖြေးကြမ်းလာတာနဲ့အတူ ဖုန်မှုန့်တွေက အခန်းထဲ လေနဲ့အတူ လွှင့်လာသည်။
တံခါးပိတ်ဖို့ ပြင်လိုက်စဥ်မှာပဲ...
'ဝုန်း!'
ရုတ်တရက် လေအရှိန်နဲ့ ပြုတ်ကျလာသော စာအုပ်စင်ပေါ်က စာရွက်စာတမ်း အထပ်လိုက်ကြီး။
စာရွက်ဝါဝါညိုညိုတို့က ကြမ်းပြင်ပေါ် ပြန့်ကျဲကုန်သည်။
"ကျစ်! ဒုက္ခပါပဲ သူသိရင် ပြောခံရတော့မယ်"
ပြတင်းတံခါးဂျက်ကို မြန်မြန်ချပြီး စာရွက်တွေကို ပြန်စီဖို့လုပ်သည်။
Jeonစီစဥ်ထားတဲ့ ပုံစံကို သူမှမမှတ်မိဘဲ.. ဒီအခန်းထဲ သူလာလာနေတာ Jeon မသိဖို့တော့ မျှော်လင့်ရသည်။
စာရွက်တွေကို ထပ်နေရင်း မမျှော်လင့်ပဲ တွေ့လိုက်တဲ့ ပုံတွေ။
လူတစ်ယောက် သို့မဟုတ် လူများစွာရဲ့ ဦးနှောက်ပုံတွေ.. အသေးစိတ်ရေးခြယ်ထားသည်။
ပန်းချီဆရာတွေဆွဲသလို အပြင်ပိုင်းခဲပန်းချီလိုမဟုတ်။
အသေးစိတ် တိတိကျကျ ရေးဆွဲထားတာ... ဦးနှောက်အစိတ်အပိုင်းတွေကို နာမည်တပ်ထားခဲ့တာ။
ထိုပုံနဲ့ တွဲလျက်ရှိနေသော ဖိုင်တွဲလေးကို ယူကြည့်ပြီး Taehyung မျက်လုံးတွေ ပြာဝေသွားရသည်။
လက်ဖျားတွေ တဆတ်ဆတ်တုန်ရီနေပြီး ခြေအစုံက ကြမ်းပြင်မှာ ရပ်နေရဲ့လားတောင် မသိတော့။
'လူနာအမည် - Kim Taehyung
တာဝန်ကျ ဆရာဝန် - ဒေါက်တာ Jeon JungKook'
ဒါ...ဒါက ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ။
ဖြစ်ပျက်နေသမျှ သူဘာကိုမှ နားမလည်နိုင်တော့။
တစ်ကိုယ်လုံး ရှိသမျှသွေးတွေလည်း ဆူပွက်နေခဲ့သည်။
'စိတ်ရောဂါအခြေအနေ - ပြင်းထန်'
အခု သူ့မှာ စိတ်ရောဂါရှိနေတယ်လို့ ပြောလိုက်တာလား။ သူ့ကို အရူးလို့ Jeonက ထင်နေခဲ့တာလား။
ရင်ထဲ ဆို့နင့်အောင့်တက်လာပြီး ဝေခွဲမရခြင်းတွေသာ ရှိတော့သည်။
သူအဲ့ဖိုင်တွဲကို အဲ့နေရာထိသာ ဖတ်ပြီး မီးရှို့ပစ်ခဲ့သင့်သည်။
ဒီလောက်သိလိုက်ရတာနဲ့တင် သူခံစားရတာက ရူးမတတ်။
Jeonဆီက ဖြေရှင်းချက်တစ်ခုခုကို ရချင်မိသည်၊ လက်ပူးလက်ကြပ်မိနေရဲ့သားနဲ့ 'မဟုတ်ပါဘူး' အမြင်မှားနေတယ်ဆိုတာကို ကြားချင်နေသေးတာ။
မိုက်မဲစွာ ဖိုင်တွဲကို ဆက်ဖတ်ကြည့်သည်။
ဝါရှင်တန်တက္ကသိုလ်စိတ်ကျန်းမာရေးအထူးကု မဟာတန်းနောက်ဆုံးနှစ်က ဒေါက်တာ Jeon JungKook တဲ့လား။
ချာလက်စတန်မှာ ဦးလေးနဲ့ Mr. Clarkကို ဆုံတွေ့ခဲ့ပြီး နှင်းဆီမြိုင်ရောက်လာသူ။
ရောက်လာတဲ့အကြောင်းအရင်းက စိတ်ဝေဒနာရှင်ဖြစ်သော သူ့ကိုကုသဖို့ရန်။
ဪ... လုပ်ရက်လိုက်လေခြင်း။
လူနာတစ်ယောက်ကိုကြည့်ဖို့သက်သက် ချဥ်းကပ်ခဲ့တာတဲ့လားကွယ်။
ထိုနေရာမှာတင် ဆက်မဖတ်ဘဲ ရပ်လိုက်သင့်ပြီလို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် သတိပေးနေသည့်ကြား လက်တွေက စာရွက်တွေကို အလိုလိုလှန်လှောနေမိသည်။
စာမျက်နှာတစ်ခုကိုရောက်လျှင် သူ့လက်တွေအလိုလိုရပ်တန့်သွားရသည်။
'မဟာတန်းနောက်ဆုံးနှစ်အတွက် သုတေသနစာတမ်းငယ်' ဆိုတဲ့ ခေါင်းစဥ်ကို တပ်ထားသည်။
မဟုတ်လောက်ပါဘူးလို့ အထပ်ထပ်အခါခါဆုတောင်းနေမိပေမယ့် ဆုတောင်းက မပြည့်လိုက်။
ထိုသုတေသနအတွက် စမ်းသပ်ခံလူသားက Kim Taehyungဆိုတဲ့ သူကိုယ်တိုင်။
မယုံနိုင်လောက်အောင် အသုံးချခံရမှုကြီးများ သူဟာ ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်နေမိတော့သည်။
မျက်ရည်တွေ တလိမ့်လိမ့်လျှံကျလာပြီး အမြင်တွေက ဝေဝါးလာသည်။
မဟုတ်လောက်ပါဘူးနော်... မဟုတ်လောက်ပါဘူး။
ဒီဟာတွေအတွက် ချစ်ဟန်ဆောင်ခဲ့တာတော့ ဘယ်နည်းနဲ့မှ မဖြစ်နိုင်ပါဘူးနော်။
ဒီစာတမ်းအတွက်လောက်နဲ့တော့ ယောက်ျားသားတစ်ယောက်ဖြစ်တဲ့ သူ့ကို လက်ထပ်မှာ မဟုတ်ဘူးမလား။
သူဟာ စိတ်ဝေဒနာရှင်ဖြစ်နေပါတယ်ဆိုတဲ့ Jeonရဲ့ ကောက်ချက်ချခြင်းတွေကို စိတ်မဝင်စား။
စိတ်ဝေဒနာရှင်... ခပ်ရိုင်းရိုင်းပြောရရင် အရူးတစ်ယောက်ဖြစ်ကောင်းဖြစ်လိမ့်မည်။
အခု Jeon လုပ်ရပ်ကြောင့် သူပိုရူးကောင်း ရူးတော့မည်။
Jeon သာ ဒီသုတေသနအတွက် သူ့ကိုအသုံးချဖို့ ချဥ်းကပ်တာဆိုရင်တော့ သူတကယ်ရူးရလိမ့်မည်။
စာရွက်ကို အလိုလိုလှန်နေမိတဲ့ တုန်ရီနေတဲ့ လက်တွေရယ်။
'၁၈၆၁ နာတာလူးပွဲတော်'
လို့ ခေါင်းစဥ်တပ်ထားတဲ့ စာမျက်နှာရယ်၊ သူထိုနေ့ကို မှတ်မိသည်။
Jeon နဲ့ Suzanတွဲကနေတဲ့အချိန် နှလုံးသားတစ်ခုလုံး ကွဲကြေခဲ့ရသောနေ့။
နာတာလူးပွဲတော်ပြီး နောက်ရက်မှာ သူ Jeonကို အိမ်က နှင်ထုတ်တဲ့အကြောင်းရေးထားသည်။
ထိုနေ့က ချာတိတ်ရဲ့ စိတ်အခြေအနေက ထူးဆန်းနေသည်ဟူ၍လည်းကောင်း၊ ချာတိတ်ကို သူနားမလည်နိုင်တော့ဟူ၍လည်းကောင်း စသဖြင့်။
ထိုနေ့က Jeonဟာ ခပ်ရမ်းရမ်း ခေတ်ပျက်သူဌေးတစ်ယောက်နဲ့ တွေ့ခဲ့သည်။
ထိုလူကို ချာတိတ်အကြောင်း ရင်ဖွင့်တော့ 'ခင်ဗျားကို သ၀န်တိုနေတာလည်း ဖြစ်နိုင်တာပဲ၊ တွဲကြည့်လိုက်၊ ခင်ဗျားစာတမ်းအတွက် သူ့ကိုလိုနေတာမလား' လို့ အကြံပေးသတဲ့လေ။
ဒီလိုဖြစ်မှာကို ကြောက်ပေမယ့် နောက်ဆုံးတော့ ဖြစ်သွားခဲ့ပြီ၊ သေချာသွားခဲ့ပြီ။
Jeonက သူ့ဆီမှာ လိုအပ်တာတွေရှိလို့ ချဥ်းကပ်ခဲ့ရုံ။
ပထမတော့ ၀မ်းနည်းသည်၊ ငိုချင်လာသည်။ တဖြေးဖြေး စိတ်အစဥ်က တည်ငြိမ်လာပြီး လေမုန်တိုင်းမတိုက်မီ လေငြိမ်သကဲ့သို့ ဖြစ်လာသည်။
နောက်ဆုံး ချစ်ရသူကို စူးနင့်စွာ နာကျည်းပြီး မုန်းခြင်း ချစ်ခြင်း ခံစားချက်ကင်းနေတော့တာ။
"ချာတိတ် ကိုယ်ပြန်ရောက်ပြီ"
လှေကားထစ်ပေါ်တက်လာတဲ့ ခြေသံနဲ့အတူ ခင်ပွန်းဖြစ်သူ Jeon JungKookရဲ့ အသံရယ်။
သူမျက်ရည်တွေကို ဖိသုတ်ပစ်သည်။
စိမ်းပြာလဲ့နေတဲ့ ညှို့မျက်ဝန်းတွေက အရင်လို ချစ်ရည်ရွှန်းလဲ့မနေတော့။
နာနာကျည်းကျည်းတောက်ပနေတဲ့ မီးတစ်ပွင့်လိုသာ။
ထိုင်နေရာက ထလိုက်ပြီး အဆိုပါ သုတေသနမူကြမ်းစာရွက်တွေကို လက်ဖြင့် တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ထားသည်။
'ကျွီ!'
သံချေးတက်နေသော တံခါးပတ္တာမှ အသံနဲ့အတူ..
"ချာတိတ် ဒီအခန်းမှာ ဘာလုပ်..."
ရှုပ်ကွ ပြန့်ကျဲနေသော စာရွက်ရာချီကို မြင်မှ Jeon JungKookရင်ထဲ မီးတောက်သလို ခံစားချက် ဖြစ်လာတော့သည်။
သူဘာမှမပြောနိုင်ဘဲ ဆွံအ နေသလို Taehyungကလည်း သူ့ကို နင့်သည်းစွာ ကြည့်နေခဲ့သည်။
မငိုအောင် တင်းထားရဟန်ရှိသော မျက်ရည်စတွေက မျက်တောင်ပေါ်မှာ ဝေ့သီလို့။
"နှင်း...နှင်းဆီ ကိုယ်ရှင်းပြ.."
"ဘာမှလာမရှင်းပြနဲ့! ခင်ဗျားဟာ ဦးလေးခေါ်လာတဲ့လူဆိုတာ သိသိရက်နဲ့ ခင်ဗျားကို ယုံမိတာ ကျုပ်ရူးလို့ပဲ!"
Taehyungအားကုန်အော်ဟစ်နေပေမယ့် အသံမှာ ရှိုက်သံတွေပါနေသည်။
ခြေကုန်လက်ပန်း ကျလှပြီ။
"မရူးပါဘူး...ပြီးတော့ ကိုယ်..."
"မရူးဘူး ဟုတ်လား..ဟက်! မရူးတဲ့လူက ခင်ဗျားလို စိတ်ရောဂါဆရာဝန်ရဲ့ အစမ်းသပ်ခံ လူနာဖြစ်ခဲ့တာလား ဟမ်.. ပြောစမ်းပါ Jeon JungKookရဲ့"
Jeon ရဲ့ အင်္ကျီစကို ဆွဲကိုင်လှုပ်ရမ်းပြီး Taehyung စိတ်ထဲရှိသမျှ ပြောမိတော့သည်။
ချစ်ရသူက ကိုယ့်ကို လိုသလိုသုံးသွားတာများ ရက်ရက်စက်စက်။
နှလုံးသားက တအောင့်အောင့်နဲ့ သွေးစိမ်းရှင်ရှင် ထွက်လာတော့သည်။
ကိုယ်ကအရူးလို ရူးရူးမိုက်မိုက်ချစ်နေမိတဲ့ တလျှောက်လုံး ချစ်ရသူအမြင်က ကိုယ်က စိတ်မကျန်းမာတဲ့ လူနာတစ်ယောက်၊ ကြီးမြတ်လှပါသော သုတေသနစာတမ်းကြီးအတွက် အစမ်းသပ်ခံလူသားတစ်ယောက်။
"အောင်မြင်လား"
"ဟမ်.."
"ကျုပ်ကို ကုသတာ အောင်မြင်သွားလား။ ခင်ဗျားရဲ့ စာတမ်းကရော အတော်ခရီးရောက်နေရဲ့လား"
"ချာတိတ်မှာ စိတ်ဝေဒနာရယ်လို့မရှိတော့ပါဘူးကွာ။ ပြီးတော့ စာတမ်းကလည်း ဒီနေ့ ပြီးသွားပါပြီ။
နောက် ကိုယ်ချာတိတ်ကို ချစ်တာကလည်း..."
Taehyung လက်ကာပြလိုက်လျှင် JungKook စကားတွေ ရပ်တန့်သွားရသည်။
ချစ်ခြင်းမေတ္တာ စိတ်ခံစားချက်အကြောင်းတွေ ထပ်မကြားလိုတော့။
ဒီလူနဲ့ သူ့ရေစက်က ပြတ်ချင်တော့လည်း တိခနဲ။
"အလုပ်တွေရှုပ်နေခဲ့တာ စာတမ်းကြောင့်ကိုး..။ ကျုပ်က ခင်ဗျားအတွက် ဟာသကြီးပေါ့။ ခေတ်ပျက်သူဌေးတစ်ယောက်ရဲ့ အကြံကြောင့် ကျုပ်ကို ခြေတော်တင်.."
"မဟုတ်ပါဘူး ချာတိတ်ရယ်။ ကိုယ်ရှင်းပြတာကို ခဏလေး... စက္ကန့်ပိုင်းလောက်ပဲ နားထောင်ပေး နော်"
"ထွက်သွား!"
ဖြေရှင်းချက်တွေ ထွက်ကျလာသမျှက အလိမ်အညာဖြစ်လိမ့်မည်။
ဒါတွေကို ဆက်နားထောင်နေရင် သူရူးလို့...။
အခုပင် သူရူးနေပြီ သွက်သွက်ခါတဲ့ လက္ခါဏာလေး မပြရုံတမယ်။
ရူးနေတဲ့ ကောင်လေးနဲ့ Jeon ဘယ်လိုများ ပေါင်းသင်းခဲ့တာလဲကွယ်။
သွေးသားချင်း ရင်းနှီးခဲ့ကြတာလည်း အကြိမ်ကြိမ်။
Jeon ကို ထပ်မမြင်ချင်တော့... ဒီဘဝ ဒီမျှ စိတ်ဒဏ်ရာက ကြီးမားလွန်းလှသည်။
တကယ်တမ်း သူ့ဘဝမှာ အားကိုးရာလူဟူ၍လည်း မရှိပါလေ..။
TBC~
Do vote⭐ me if you like it.
Love you and thank you Taekookers💜
Zawgyi~
ေဂ်ာ္ဂ်ီယာရဲ႕ ပူစပ္စပ္ေႏြရာသီသို႔ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ေရာက္လာသည္။
ပူရအိုက္ရသည့္ၾကားက ခ်ည္ထည္ေအးေအးလူလူဆိုတာ မွန္ဘီလူးနဲ႔ ရွာရမတတ္ကို ရွားၿပီးရင္းရွားသည္။
ထိုေႏြကာလမွာ ႏွင္းဆီၿမိဳင္ကစာေတြ တဒီးဒီးေရာက္သည္။
ဦးေလး Aidenဟာ သူမည္မွ်ေနထိုင္၍မေကာင္းေၾကာင္း၊ ျမင္းကို ၿခံစည္း႐ိုးေက်ာ္ေအာင္မစီးႏိုင္ေတာ့ေၾကာင္း၊ သူ႔အမ်ိဳးသမီးက ႏွလုံးေဖာက္ေၾကာင္း၊ ကပၸလီကြၽန္ေတြ ကလန္ကဆန္လုပ္တာေၾကာင့္ ဝါထြက္ႏႈန္းက်သြားေၾကာင္း အစရွိသျဖင့္။
"ဟား ဟား ဟား!"
ထိုစာကို ဖတ္ၿပီး Taehyung ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာမိသည္။
သက္ႀကီးေရာဂါနဲ႔ ေသခါနီး ႏွင္းဆီၿမိဳင္ကို ရစရာမရွိေအာင္လုပ္ေနတာ ကိုယ္ကမသိဘူးဆိုေတာ့ေလ။
"ဘာရယ္တာလဲ ကိုကိုေလး၊ ေဖေဖတို႔ေနမေကာင္းဘူးလို႔ ေျပာထားတာ ဘာရယ္စရာပါလဲ"
"မင္းအလွည့္က် သိပ္သိတတ္ေနတာပဲေနာ္။ မင္းအေဖက ႏွင္းဆီၿမိဳင္အခြံပဲက်န္ေတာ့မွ ငါ့လက္ထဲထိုးေပးေနတာ ငါမသိဘူးထင္ေနလား"
"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါတို႔ႏွင္းဆီၿမိဳင္ျပန္ရမယ္။ ငါ့မိဘေတြကို ေအာက္တန္းစားကပၸလီေတြၾကား မထားႏိုင္ဘူး"
တံျမက္စည္းလွည္းေနတဲ့ အေဒၚႀကီးမ်က္ႏွာက မႈိင္းက်သြားသည္။
လႈပ္ရွားမႈလည္း ရပ္တန္႔သြားသည္။
မာနႀကီးလွပါတယ္ဆိုတဲ့ Taehyung ပါ အားနာသြားသည္။
"ျပန္လို႔ရရင္ မင္းဘာသာျပန္! ငါ့ေယာက်္ားအလုပ္ေတြမျပတ္သေ႐ြ႕ ငါေတာ့ အတၱလန္တာက ေ႐ႊ႕မွာမဟုတ္ဘူး"
တကယ္တမ္း Joannaမွာအေျပာပဲရွိၿပီး စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါႏိုင္ေတာ့။
မ်က္တြင္းေဟာက္ပက္နဲ႔ ရွိရင္းစြဲအသက္ထက္ ႏွစ္ ၃၀ ေလာက္ အိုစာေနသည္ဟုပင္ ထင္ရသည္။
"ကိုကိုေလး မင္းအေတာ္ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ပါလား။ မေျပာေကာင္း မဆိုေကာင္း အခုအေတာအတြင္း ေဖေဖတို႔မ်ား တစ္ခုခုဆို..."
'ျဖန္း!'
အိမ္မွာရွိတဲ့ ကပၸလီေတြအကုန္လန္႔ျဖန္႔ကုန္သည္။
သခင္ေလးကိုလည္း မတားရဲ... သခင္ေလးကို စိတ္ထိန္းႏိုင္သူက Mr. Jeonကလြဲရင္မရွိ။
ဘယ္ကြၽန္ကမွ အတင့္ရဲၿပီး သခင္ေလးကို မဆြဲရဲ မတားရဲ။
ပါးစပ္အေဟာင္းသား မ်က္လုံးအျပဴးသားနဲ႔သာ ေငးေမာၾကည့္ေနၾက႐ုံ။
"ငါ့မိဘေတြတုန္းက မင္းမွာ အဲ့လိုစိတ္ရွိခဲ့လား ဟမ္! ငါမင္းကို သတ္ခ်င္ သတ္ပစ္လို႔ရတယ္ နားလည္လား။
ေဖေဖနဲ႔ ေမေမက အဆုံးထိ မင္းကို ညီမေလးလို သေဘာထားဖို႔ မွာသြားလို႔သာ။
အမွန္ဆို မင္းနဲ႔ငါ ေသြးေတာ္ သားစပ္တာေတာင္ မဟုတ္ဘူး"
Joannaက မိသားစုအထုတ္ေျဖခ်ခံရလို႔ရွက္တာရယ္၊ ပါးအ႐ိုက္ခံရတဲ့ နာက်င္မႈရယ္ေပါင္းၿပီး တရႈံ႕ရႈံ႕ မ်က္ရည္က်ေနသည္။
Taehyungကေတာ့ Joanna ငိုေနတာကိုလည္း လ်စ္လ်ဴရႈပစ္သည္။
အေတာ္ေလး က်က္သေရမရွိလိုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။
ကိုယ့္အတြက္ပဲသိတတ္တဲ့ တစ္ဘို႔တည္းသမားေတြ စုထားတဲ့ မိသားစု။
သူ႔မွာ ႏွင္းဆီၿမိဳင္သို႔ ျပန္လိုေသာ ဆႏၵမရွိသည္မဟုတ္။ လတ္တေလာ အလုပ္မ်ားေနေသာ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ Jeon ေၾကာင့္ ျပန္ဖို႔ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ဆိုင္းေနျခင္းသာ။
တစ္ေန႔ေန႔ သူဟာ ႏွင္းဆီၿမိဳင္ကို အပိုင္ျပန္သိမ္းဖို႔ရာ တာဝန္ရွိသူတစ္ဦးဟုလည္း ကိုယ္တိုင္ယူဆထားသည္။
အတၱလန္တာက ကိစၥေတြ ၿပီးျပတ္ေအာင္လည္း Jeonမသိေအာင္ စာ႐ြက္စာတမ္းတခ်ိဳ႕ကို ေျဖရွင္းေပးေနၿပီျဖစ္သည္။
Jeonသိရင္ သူအလုပ္လုပ္ေနတာ၊ စာရင္းတြက္ေနတာေတြကို သေဘာက်မွာမွ မဟုတ္ဘဲ။
"ဘာေတြျဖစ္ေနၾကတာလဲ"
"ျပန္လာရင္ ေရခ်ိဳးၿပီး အဝတ္အစားလဲေတာ့၊ က်ဳပ္စကားေျပာခ်င္စိတ္မရွိေသးဘူး"
Jeon အိမ္ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းျမင္ကြင္းက မသာမယာ။
ကပၸလီကြၽန္ေတြက ေက်ာက္႐ုပ္လို ရပ္ေနၾကၿပီး မ်က္လုံးမ်ားက ျပဴးက်ယ္လို႔။
သူျပန္ေရာက္တာေတြ႕ေတာ့ အားကိုးရာ ရသည့္ႏွယ္ ၾကည့္ေနၾကသည္။
Joannaက ေရာင္ကိုင္းေနေသာ ပါးတစ္ဖက္ကို အုပ္ကိုင္ၿပီး ခ်ာတိတ္က မီးေတာက္မတတ္မ်က္လုံးေတြနဲ႔ ၾကည့္ေနသည္။
အင္း... တစ္ခုခုေတာ့ အေျခအေနျပင္းျပင္းထန္ထန္ျဖစ္သြားခဲ့တာ အေသအခ်ာ။
"လာ ကိုယ့္ႏွင္းဆီေလး၊ စိတ္ေလွ်ာ့ေနာ္"
လက္ဆြဲေခၚေတာ့ မလိုက္ခ်င္လိုက္ခ်င္ လိုက္လာသည္။
ေဒါသႀကီးလြန္းရင္ စိတ္မထိန္းႏိုင္တဲ့ ခ်ာတိတ္ကို လြတ္ထားလို႔ေတာ့မရ၊ ျပႆနာမႀကီးသင့္တာ မႀကီးရေအာင္ ထိန္းမွျဖစ္မည္။
ခ်ာတိတ္စိတ္က ထိခိုက္လြယ္ဆဲ၊ မခိုင္မမာျဖစ္ေနဆဲ။
စိတ္ထိခိုက္သမွ်ကို ေဒါသအျဖစ္ေျပာင္းလဲသြားသည့္ လကၡဏာမ်ိဳး။
"ဘာဆိုင္လို႔ ေလွ်ာ့ရမွာလဲ။ ခင္ဗ်ားကိုလည္း ၾကည္တာမဟုတ္ဘူးေနာ္"
"ကိုယ့္ကိုေတာ့ သနားေသာအားျဖင့္ ၾကည္သင့္ပါတယ္ေနာ္"
"မသိဘူးဗ်ာ မၾကည္ဘူး"
Jeonက ရယ္ေနသည္။ သူ႔ပါးက ပါးခ်ိဳင့္ေသးေသးေလးေတြ ေပၚလာသည္အထိ။
ရယ္မိသည့္တိုင္ သူ႔ႏွင္းဆီငယ္ေလး စိတ္မၾကည္ေသးေၾကာင္း သိေနသည္။
Taehyung စိတ္ထဲ အရာရာကို တႏႈတ္ႏႈတ္ခံစားေနရသည္။
အျမင္မၾကည္ျခင္းေတြ သံသယေတြ ႀကီးစိုးေနသည္။
မိဘေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး Joannaနဲ႔ စကားမ်ားမိတာ ေတာ္ေတာ္ႀကီးမားတဲ့ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈျဖစ္လာသည္။
နံရံေပၚမွာခ်ိတ္ထားတဲ့ ႏွစ္လုံးျပဴးေသနတ္နဲ႔ Joannaတို႔ မိသားစုကို ခ်ိန္ပစ္လိုက္ခ်င္သည္။
"Joannaကို ႐ိုက္လိုက္တာလား"
"အင္း... ေနာင္တမရဘူးေနာ္ တရားခ်ဖို႔မႀကိဳးစားနဲ႔"
"မခ်ပါဘူးဗ်ာ.. ကိုယ့္ကို ဘာရင္ဖြင့္ခ်င္လဲ ေျပာျပမလား"
Jeonက Taehyungကို သူ႔ရင္ခြင္ထဲ သိမ္းဖြက္ထားသည္။
ေ႐ႊေရာင္ဆံပင္ဖြဖြေလးကို နမ္းရႈိက္သည္။
"ဦးေလးက ေမြးစားသားေလ။ ႏွင္းဆီၿမိဳင္ကို ငယ္တည္းက ေလာဘတက္ခဲ့လို႔ က်ဳပ္မိဘေတြေသရတာ"
"ဪ...အဲ့လိုကိစၥျဖစ္ခဲ့တာကိုး..."
ေလာဘဆိုသည္မွာ လူတိုင္းစိတ္ထဲမီးကဲ့သို႔ ေတာက္ေလာင္ေနတဲ့အရာ။
အန္ကယ္Aidenရဲ႕ ေဒါသမီးက သူကိုယ္တိုင္ကိုအျပင္ ခ်ာတိတ္မိသားစုနဲ႔ ခ်ာတိတ္ရဲ႕ စိတ္သဏၭာန္ကိုပါ ဒဏ္ရာေပးခဲ့တာပင္။
"အင္း.. အခု သူနာမက်န္းေတာ့ ႏွင္းဆီၿမိဳင္ကို အခြံႀကီးက်န္ေအာင္လုပ္ၿပီး က်ဳပ္ကို ထိုးေပးေနတာ။
ႏွင္းဆီၿမိဳင္ျပန္ခဲ့ၾကဖို႔ စာေရးထားေလရဲ႕"
"အင္း...ႏွင္းဆီကေရာ ဘယ္လိုထင္လဲ"
"ခင္ဗ်ား အလုပ္ေတြပါးခ်ိန္မွ ျပန္မယ္၊ ႏွင္းဆီၿမိဳင္အခြံပဲက်န္ရင္ေတာင္ ယန္ကီေတြ မီးရႈိ႕လို႔ကုန္ရင္ေတာင္ က်ဳပ္က ျပန္နလန္ထူေအာင္လုပ္မယ္လို႔ ေတြးထားၿပီးသား။
ဒါကို Joannaက.."
"သူ႔ကို ထည့္တြက္မေနနဲ႔။ ကိုယ္ႏွင္းဆီၿမိဳင္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ခ်ာတိတ္ကိုပဲ ယုံမယ္ ဟုတ္ၿပီလား"
Jeonစကားတစ္ခြန္းက Taehyungေသြးေၾကာထဲ ခြန္အားေတြ စီးဝင္သြားသကဲ့သို႔ပင္။
တစ္ေလာကလုံးက လူေတြ သူ႔ကိုတိုက္ခိုက္လာပါေစဦး Jeonတစ္ေယာက္ သူ႔ဘက္ရွိသည္ဟူေသာ အေတြးျဖင့္ စိတ္သက္သာရသည္။
Jeon တစ္ေယာက္တည္း သူ႔ေဘးနားရွိ႐ုံျဖင့္ ဦးေလး Aiden ဘယ္ေလာက္ထိ သူ႔ကိုခ်နင္းနင္း၊ လိုသုံပင္လုပ္လုပ္ သူမမႈေတာ့။
Jeonကို အဲ့ေလာက္ထိ သူယုံၾကည္အားကိုးရပါသည္။
Jeonက သူ႔ရဲ႕ အဆင္းအခ်င္း အားလုံးကို စိုးပိုင္ထားသူပါပင္။
ဪ... ဒီလူကို ပုံအပ္မိလို႔ကေတာ့ ေနာင္တမရေလာက္ေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ႕။
____
အဲ့ဒီေန႔က အိမ္ေနာက္ဘက္၀က္သစ္ခ်ပင္အိုႀကီးမွ သစ္႐ြက္ေျခာက္က်သံ တေျဖာက္ေျဖာက္ကို ၾကားေနရသည္။
ေလတိုက္လွ်င္ သစ္ကိုင္းစေတြက ၀ရန္တာကို တေဂ်ာက္ေဂ်ာက္ လာ႐ိုက္ၾကသည္။
ရာသီဥတုက ပူစပ္စပ္မို႔ ျပတင္းတံခါးေတြ အကုန္ဖြင့္ထားတဲ့ ေန႔ျဖစ္သည္။
အတၱလန္တာရဲ႕ ေန႔တာအရွည္ဆုံး ဇြန္လရဲ႕ေန႔ရက္ေတြက ဤသို႔ခ်ည္းပင္။
ထိုေန႔မွာ Taehyungတစ္ေယာက္ Jeonအလုပ္လုပ္ေနက်အခန္းထဲ စားပြဲမွာ ထိုင္ေနသည္။
Jeonစီထားတဲ့ စာ႐ြက္စာတမ္းတစ္႐ြက္ခ်င္းကို လိုက္ၾကည့္ေနသည္။
စာရင္းဇယားေတြကို နားမလည္လည္ေအာင္ပင္ ႀကိဳးစားတြက္ခ်က္ေနေသးသည္။
ဤသို႔စစ္ေနရင္းျဖင့္ပင္ Jeonကို ပိုပိုအထင္ႀကီး ေလးစားလာရသည္။
Jeonက တိက်ေသခ်ာစြာ လုပ္ငန္းတိုင္းကို ဦးေဆာင္ႏိုင္သူ။
အဂၤလန္ရွိ ပိုးထည္ခ်ည္ထည္လုပ္ငန္းကအစ ပိုက္ဆံအေလအလႊင့္မရွိ။
ဘဏ္လုပ္ငန္းဆိုလည္း ေငြေရးေၾကးေရး၊ ရွယ္ယာကိစၥ ဘာမွလစ္ဟင္းမႈမရွိ။
Jeon ဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသားကို ပိုင္ဆိုင္ရတာ သူဘယ္ေလာက္ကံေကာင္းလိမ့္သလဲလို႔ ေတြးရင္း ေက်နပ္ေနခဲ့သည္။
အဲ့ဒီေန႔က တစ္စုံတစ္ခုေသာ အရာက သူ႔ရဲ႕ ေပ်ာ္႐ႊင္ေက်နပ္ရျခင္းေတြကို အၿပီးအပိုင္ယူေဆာင္သြားလိမ့္မယ္ဆိုတာကိုသာ သိခဲ့ရင္ သူJeonရဲ႕ စာရင္းေတြကို စစ္မိမွာမဟုတ္။
အိပ္ခန္းထဲမွာ ကပၸလီကြၽန္တစ္ေယာက္ကိုသာ ယပ္ခတ္ခိုင္း၍ ေအးေအးေဆးေဆးေနမိလိမ့္မည္။
ေဖာင္တိန္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ သစ္သားေပတံတစ္ေခ်ာင္းကို ကိုင္ကာ အလုပ္ရႈပ္ေနခ်ိန္..။
ေလပူခပ္ၾကမ္းၾကမ္းက ျပတင္းတံခါးကေန ခ်ဥ္းနင္း ဝင္ေရာက္လာသည္။
"ဟာ... ေလကလည္း က်စ္! စာ႐ြက္ေတြ လႊင့္ကုန္ေတာ့မွာပဲ"
ေလတေျဖးေျဖးၾကမ္းလာတာနဲ႔အတူ ဖုန္မႈန္႔ေတြက အခန္းထဲ ေလနဲ႔အတူ လႊင့္လာသည္။
တံခါးပိတ္ဖို႔ ျပင္လိုက္စဥ္မွာပဲ...
'ဝုန္း!'
႐ုတ္တရက္ ေလအရွိန္နဲ႔ ျပဳတ္က်လာေသာ စာအုပ္စင္ေပၚက စာ႐ြက္စာတမ္း အထပ္လိုက္ႀကီး။
စာ႐ြက္ဝါဝါညိဳညိဳတို႔က ၾကမ္းျပင္ေပၚ ျပန္႔က်ဲကုန္သည္။
"က်စ္! ဒုကၡပါပဲ သူသိရင္ ေျပာခံရေတာ့မယ္"
ျပတင္းတံခါးဂ်က္ကို ျမန္ျမန္ခ်ၿပီး စာ႐ြက္ေတြကို ျပန္စီဖို႔လုပ္သည္။
Jeonစီစဥ္ထားတဲ့ ပုံစံကို သူမွမမွတ္မိဘဲ.. ဒီအခန္းထဲ သူလာလာေနတာ Jeon မသိဖို႔ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ရသည္။
စာ႐ြက္ေတြကို ထပ္ေနရင္း မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ေတြ႕လိုက္တဲ့ ပုံေတြ။
လူတစ္ေယာက္ သို႔မဟုတ္ လူမ်ားစြာရဲ႕ ဦးေႏွာက္ပုံေတြ.. အေသးစိတ္ေရးျခယ္ထားသည္။
ပန္းခ်ီဆရာေတြဆြဲသလို အျပင္ပိုင္းခဲပန္းခ်ီလိုမဟုတ္။
အေသးစိတ္ တိတိက်က် ေရးဆြဲထားတာ... ဦးေႏွာက္အစိတ္အပိုင္းေတြကို နာမည္တပ္ထားခဲ့တာ။
ထိုပုံနဲ႔ တြဲလ်က္ရွိေနေသာ ဖိုင္တြဲေလးကို ယူၾကည့္ၿပီး Taehyung မ်က္လုံးေတြ ျပာေဝသြားရသည္။
လက္ဖ်ားေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္ရီေနၿပီး ေျခအစုံက ၾကမ္းျပင္မွာ ရပ္ေနရဲ႕လားေတာင္ မသိေတာ့။
'လူနာအမည္ - Kim Taehyung
တာဝန္က် ဆရာဝန္ - ေဒါက္တာ Jeon JungKook'
ဒါ...ဒါက ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ။
ျဖစ္ပ်က္ေနသမွ် သူဘာကိုမွ နားမလည္ႏိုင္ေတာ့။
တစ္ကိုယ္လုံး ရွိသမွ်ေသြးေတြလည္း ဆူပြက္ေနခဲ့သည္။
'စိတ္ေရာဂါအေျခအေန - ျပင္းထန္'
အခု သူ႔မွာ စိတ္ေရာဂါရွိေနတယ္လို႔ ေျပာလိုက္တာလား။ သူ႔ကို အ႐ူးလို႔ Jeonက ထင္ေနခဲ့တာလား။
ရင္ထဲ ဆို႔နင့္ေအာင့္တက္လာၿပီး ေဝခြဲမရျခင္းေတြသာ ရွိေတာ့သည္။
သူအဲ့ဖိုင္တြဲကို အဲ့ေနရာထိသာ ဖတ္ၿပီး မီးရႈိ႕ပစ္ခဲ့သင့္သည္။
ဒီေလာက္သိလိုက္ရတာနဲ႔တင္ သူခံစားရတာက ႐ူးမတတ္။
Jeonဆီက ေျဖရွင္းခ်က္တစ္ခုခုကို ရခ်င္မိသည္၊ လက္ပူးလက္ၾကပ္မိေနရဲ႕သားနဲ႔ 'မဟုတ္ပါဘူး' အျမင္မွားေနတယ္ဆိုတာကို ၾကားခ်င္ေနေသးတာ။
မိုက္မဲစြာ ဖိုင္တြဲကို ဆက္ဖတ္ၾကည့္သည္။
ဝါရွင္တန္တကၠသိုလ္စိတ္က်န္းမာေရးအထူးကု မဟာတန္းေနာက္ဆုံးႏွစ္က ေဒါက္တာ Jeon JungKook တဲ့လား။
ခ်ာလက္စတန္မွာ ဦးေလးနဲ႔ Mr. Clarkကို ဆုံေတြ႕ခဲ့ၿပီး ႏွင္းဆီၿမိဳင္ေရာက္လာသူ။
ေရာက္လာတဲ့အေၾကာင္းအရင္းက စိတ္ေဝဒနာရွင္ျဖစ္ေသာ သူ႔ကိုကုသဖို႔ရန္။
ဪ... လုပ္ရက္လိုက္ေလျခင္း။
လူနာတစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ဖို႔သက္သက္ ခ်ဥ္းကပ္ခဲ့တာတဲ့လားကြယ္။
ထိုေနရာမွာတင္ ဆက္မဖတ္ဘဲ ရပ္လိုက္သင့္ၿပီလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိေပးေနသည့္ၾကား လက္ေတြက စာ႐ြက္ေတြကို အလိုလိုလွန္ေလွာေနမိသည္။
စာမ်က္ႏွာတစ္ခုကိုေရာက္လွ်င္ သူ႔လက္ေတြအလိုလိုရပ္တန္႔သြားရသည္။
'မဟာတန္းေနာက္ဆုံးႏွစ္အတြက္ သုေတသနစာတမ္းငယ္' ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ကို တပ္ထားသည္။
မဟုတ္ေလာက္ပါဘူးလို႔ အထပ္ထပ္အခါခါဆုေတာင္းေနမိေပမယ့္ ဆုေတာင္းက မျပည့္လိုက္။
ထိုသုေတသနအတြက္ စမ္းသပ္ခံလူသားက Kim Taehyungဆိုတဲ့ သူကိုယ္တိုင္။
မယုံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အသုံးခ်ခံရမႈႀကီးမ်ား သူဟာ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္ေနမိေတာ့သည္။
မ်က္ရည္ေတြ တလိမ့္လိမ့္လွ်ံက်လာၿပီး အျမင္ေတြက ေဝဝါးလာသည္။
မဟုတ္ေလာက္ပါဘူးေနာ္... မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး။
ဒီဟာေတြအတြက္ ခ်စ္ဟန္ေဆာင္ခဲ့တာေတာ့ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးေနာ္။
ဒီစာတမ္းအတြက္ေလာက္နဲ႔ေတာ့ ေယာက္်ားသားတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ သူ႔ကို လက္ထပ္မွာ မဟုတ္ဘူးမလား။
သူဟာ စိတ္ေဝဒနာရွင္ျဖစ္ေနပါတယ္ဆိုတဲ့ Jeonရဲ႕ ေကာက္ခ်က္ခ်ျခင္းေတြကို စိတ္မဝင္စား။
စိတ္ေဝဒနာရွင္... ခပ္႐ိုင္း႐ိုင္းေျပာရရင္ အ႐ူးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္လိမ့္မည္။
အခု Jeon လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ သူပို႐ူးေကာင္း ႐ူးေတာ့မည္။
Jeon သာ ဒီသုေတသနအတြက္ သူ႔ကိုအသုံးခ်ဖို႔ ခ်ဥ္းကပ္တာဆိုရင္ေတာ့ သူတကယ္႐ူးရလိမ့္မည္။
စာ႐ြက္ကို အလိုလိုလွန္ေနမိတဲ့ တုန္ရီေနတဲ့ လက္ေတြရယ္။
'၁၈၆၁ နာတာလူးပြဲေတာ္'
လို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ထားတဲ့ စာမ်က္ႏွာရယ္၊ သူထိုေန႔ကို မွတ္မိသည္။
Jeon နဲ႔ Suzanတြဲကေနတဲ့အခ်ိန္ ႏွလုံးသားတစ္ခုလုံး ကြဲေၾကခဲ့ရေသာေန႔။
နာတာလူးပြဲေတာ္ၿပီး ေနာက္ရက္မွာ သူ Jeonကို အိမ္က ႏွင္ထုတ္တဲ့အေၾကာင္းေရးထားသည္။
ထိုေန႔က ခ်ာတိတ္ရဲ႕ စိတ္အေျခအေနက ထူးဆန္းေနသည္ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ခ်ာတိတ္ကို သူနားမလည္ႏိုင္ေတာ့ဟူ၍လည္းေကာင္း စသျဖင့္။
ထိုေန႔က Jeonဟာ ခပ္ရမ္းရမ္း ေခတ္ပ်က္သူေဌးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႕ခဲ့သည္။
ထိုလူကို ခ်ာတိတ္အေၾကာင္း ရင္ဖြင့္ေတာ့ 'ခင္ဗ်ားကို သ၀န္တိုေနတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ၊ တြဲၾကည့္လိုက္၊ ခင္ဗ်ားစာတမ္းအတြက္ သူ႔ကိုလိုေနတာမလား' လို႔ အႀကံေပးသတဲ့ေလ။
ဒီလိုျဖစ္မွာကို ေၾကာက္ေပမယ့္ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီ၊ ေသခ်ာသြားခဲ့ၿပီ။
Jeonက သူ႔ဆီမွာ လိုအပ္တာေတြရွိလို႔ ခ်ဥ္းကပ္ခဲ့႐ုံ။
ပထမေတာ့ ၀မ္းနည္းသည္၊ ငိုခ်င္လာသည္။ တေျဖးေျဖး စိတ္အစဥ္က တည္ၿငိမ္လာၿပီး ေလမုန္တိုင္းမတိုက္မီ ေလၿငိမ္သကဲ့သို႔ ျဖစ္လာသည္။
ေနာက္ဆုံး ခ်စ္ရသူကို စူးနင့္စြာ နာက်ည္းၿပီး မုန္းျခင္း ခ်စ္ျခင္း ခံစားခ်က္ကင္းေနေတာ့တာ။
"ခ်ာတိတ္ ကိုယ္ျပန္ေရာက္ၿပီ"
ေလွကားထစ္ေပၚတက္လာတဲ့ ေျခသံနဲ႔အတူ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ Jeon JungKookရဲ႕ အသံရယ္။
သူမ်က္ရည္ေတြကို ဖိသုတ္ပစ္သည္။
စိမ္းျပာလဲ့ေနတဲ့ ညႇိဳ႕မ်က္ဝန္းေတြက အရင္လို ခ်စ္ရည္႐ႊန္းလဲ့မေနေတာ့။
နာနာက်ည္းက်ည္းေတာက္ပေနတဲ့ မီးတစ္ပြင့္လိုသာ။
ထိုင္ေနရာက ထလိုက္ၿပီး အဆိုပါ သုေတသနမူၾကမ္းစာ႐ြက္ေတြကို လက္ျဖင့္ တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားသည္။
'ကြၽီ!'
သံေခ်းတက္ေနေသာ တံခါးပတၱာမွ အသံနဲ႔အတူ..
"ခ်ာတိတ္ ဒီအခန္းမွာ ဘာလုပ္..."
ရႈပ္ကြ ျပန္႔က်ဲေနေသာ စာ႐ြက္ရာခ်ီကို ျမင္မွ Jeon JungKookရင္ထဲ မီးေတာက္သလို ခံစားခ်က္ ျဖစ္လာေတာ့သည္။
သူဘာမွမေျပာႏိုင္ဘဲ ဆြံအ ေနသလို Taehyungကလည္း သူ႔ကို နင့္သည္းစြာ ၾကည့္ေနခဲ့သည္။
မငိုေအာင္ တင္းထားရဟန္ရွိေသာ မ်က္ရည္စေတြက မ်က္ေတာင္ေပၚမွာ ေဝ့သီလို႔။
"ႏွင္း...ႏွင္းဆီ ကိုယ္ရွင္းျပ.."
"ဘာမွလာမရွင္းျပနဲ႔! ခင္ဗ်ားဟာ ဦးေလးေခၚလာတဲ့လူဆိုတာ သိသိရက္နဲ႔ ခင္ဗ်ားကို ယုံမိတာ က်ဳပ္႐ူးလို႔ပဲ!"
Taehyungအားကုန္ေအာ္ဟစ္ေနေပမယ့္ အသံမွာ ရႈိက္သံေတြပါေနသည္။
ေျခကုန္လက္ပန္း က်လွၿပီ။
"မ႐ူးပါဘူး...ၿပီးေတာ့ ကိုယ္..."
"မ႐ူးဘူး ဟုတ္လား..ဟက္! မ႐ူးတဲ့လူက ခင္ဗ်ားလို စိတ္ေရာဂါဆရာဝန္ရဲ႕ အစမ္းသပ္ခံ လူနာျဖစ္ခဲ့တာလား ဟမ္.. ေျပာစမ္းပါ Jeon JungKookရဲ႕"
Jeon ရဲ႕ အက်ႌစကို ဆြဲကိုင္လႈပ္ရမ္းၿပီး Taehyung စိတ္ထဲရွိသမွ် ေျပာမိေတာ့သည္။
ခ်စ္ရသူက ကိုယ့္ကို လိုသလိုသုံးသြားတာမ်ား ရက္ရက္စက္စက္။
ႏွလုံးသားက တေအာင့္ေအာင့္နဲ႔ ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ ထြက္လာေတာ့သည္။
ကိုယ္ကအ႐ူးလို ႐ူး႐ူးမိုက္မိုက္ခ်စ္ေနမိတဲ့ တေလွ်ာက္လုံး ခ်စ္ရသူအျမင္က ကိုယ္က စိတ္မက်န္းမာတဲ့ လူနာတစ္ေယာက္၊ ႀကီးျမတ္လွပါေသာ သုေတသနစာတမ္းႀကီးအတြက္ အစမ္းသပ္ခံလူသားတစ္ေယာက္။
"ေအာင္ျမင္လား"
"ဟမ္.."
"က်ဳပ္ကို ကုသတာ ေအာင္ျမင္သြားလား။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ စာတမ္းကေရာ အေတာ္ခရီးေရာက္ေနရဲ႕လား"
"ခ်ာတိတ္မွာ စိတ္ေဝဒနာရယ္လို႔မရွိေတာ့ပါဘူးကြာ။ ၿပီးေတာ့ စာတမ္းကလည္း ဒီေန႔ ၿပီးသြားပါၿပီ။
ေနာက္ ကိုယ္ခ်ာတိတ္ကို ခ်စ္တာကလည္း..."
Taehyung လက္ကာျပလိုက္လွ်င္ JungKook စကားေတြ ရပ္တန္႔သြားရသည္။
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ စိတ္ခံစားခ်က္အေၾကာင္းေတြ ထပ္မၾကားလိုေတာ့။
ဒီလူနဲ႔ သူ႔ေရစက္က ျပတ္ခ်င္ေတာ့လည္း တိခနဲ။
"အလုပ္ေတြရႈပ္ေနခဲ့တာ စာတမ္းေၾကာင့္ကိုး..။ က်ဳပ္က ခင္ဗ်ားအတြက္ ဟာသႀကီးေပါ့။ ေခတ္ပ်က္သူေဌးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အႀကံေၾကာင့္ က်ဳပ္ကို ေျခေတာ္တင္.."
"မဟုတ္ပါဘူး ခ်ာတိတ္ရယ္။ ကိုယ္ရွင္းျပတာကို ခဏေလး... စကၠန္႔ပိုင္းေလာက္ပဲ နားေထာင္ေပး ေနာ္"
"ထြက္သြား!"
ေျဖရွင္းခ်က္ေတြ ထြက္က်လာသမွ်က အလိမ္အညာျဖစ္လိမ့္မည္။
ဒါေတြကို ဆက္နားေထာင္ေနရင္ သူ႐ူးလို႔...။
အခုပင္ သူ႐ူးေနၿပီ သြက္သြက္ခါတဲ့ လကၡါဏာေလး မျပ႐ုံတမယ္။
႐ူးေနတဲ့ ေကာင္ေလးနဲ႔ Jeon ဘယ္လိုမ်ား ေပါင္းသင္းခဲ့တာလဲကြယ္။
ေသြးသားခ်င္း ရင္းႏွီးခဲ့ၾကတာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္။
Jeon ကို ထပ္မျမင္ခ်င္ေတာ့... ဒီဘဝ ဒီမွ် စိတ္ဒဏ္ရာက ႀကီးမားလြန္းလွသည္။
တကယ္တမ္း သူ႔ဘဝမွာ အားကိုးရာလူဟူ၍လည္း မရွိပါေလ..။
TBC~
Do vote⭐ me if you like it.
Love you and thank you Taekookers💜