- Po kim Poppy ma taką rękę do zwierząt? - zapytał zdumiony Bill, wchodząc do dużej sypialni, gdzie czekała już na niego smarująca się balsamem żona. William uwielbiał ten słodki, sensualny zapach, bo kojarzył mu się właśnie z nią i z domem, i z samymi przyjemnymi chwilami.
- Ten niuchacz śpi z nią jak dziecko. Jak już ją widzi, to słucha jej bezwarunkowo - ciągnął, usadawiając się obok niej na potężnym łóżku małżeńskim.
- Wiesz, mój pradziadek był magizoologiem - powiedziała Flora, odstawiając balsam i gasząc malutkie światełko, które jak dotąd lewitowało gdzieś nad szafką tuż obok niej. - Uczył nawet Newta Scamandera przez chwilę.
- Tak? - Bill przykrył się kołdrą do pasa, przysuwając się do żony. - Nie mówiłaś o tym.
- Bo to drugie uświadomiła mi nasza mądra córka. Przecież jej przyjaciółka, Jenna, to praprawnuczka Scamandera. A jak już w ogole mówimy o Camellii, to martwię się o nią. - Flora westchnęła, ostatecznie ocierając dłonią o dłoń, by lepiej rozprowadzić końcówkę balsamu.
- Co się dzieje? Chyba nie martwisz się, że Owutemy jej nie pójdą?
- Nie, no co ty. - Flora przewróciła oczami. - Mellie ma chyba lepsze oceny niż my oboje. Tylko wiesz, William... - Westchnęła. - Ona odziedziczyła po mnie wszystko, co najlepsze i najgorsze jednocześnie. Widzę, że bez względu na to, co jej mówię, ona i tak stresuje się tym stypendium... Powiedziała mi, że nie chce nas zawieść i w ogóle, widać, że ta nauka to... Ech, no po prostu jakbym słyszała siebie sprzed lat.
- No to skoro tak... To co pomogło tobie, żeby mogło pomóc też jej?
- Ty mi pomogłeś - powiedziała Flora oczywistym tonem, na co Bill roześmiał się krótko, a następnie pochylił, by czule pocałować żonę w usta.
- To może powinniśmy porozmawiać jej z przyjaciółmi, żeby mieli na nią oko? - zaproponował Bill, patrząc na Florę tylko w marnym świetle nocy wpadającym przez niezasłonięte okno.
- Albo zaprosić Athenę, żeby z nią porozmawiała? W sumie też miała ten problem, a no... Może wiesz, koleżanki takiej prędzej posłucha niż starej matki.
- Atheny raczej nie. Odebrała jej przecież wymarzonego Clausa. - Zaśmiał się Bill, na co jego żona pokręciła głową.
- Oj, przestań. To takie dziecięce zauroczenie było.
- I już się boję, co będzie, gdy nastanie takie niedziecięce...
- Ja też w to nie wierzę, Bill, ale musimy z tym pogodzić... - Flora wtuliła się w bok męża po wsparcie. - Nasza najstarsza córka jest dorosła.
Następnym dniem był pierwszy września. Ethan opierał się o filar na peronie dziewięć i trzy czwarte, czytając jakąś książkę w skórzanej, bordowej okładce, a drugą ręką poprawiając swój błękitny sweter. Był tak zaabsorbowany czytaniem, że w ogóle nie zwracał uwagi na to, że grzywka spadała mu na oczy.
- Cześć, stary! - zawołał Artur Weasley, podchodząc do niego i uderzając go lekko w ramię. Ethan dopiero wtedy uniósł wzrok znad książki, po czym ją zamknął i uśmiechnął się do przyjaciela.
- Cześć, Artur - odparł, witając się z nim męską piątką.
- Jak wakacje? - zapytał rudzielec, opierając się o ścianę obok przyjaciela.
- W porządku. Byliśmy z rodzicami nad morzem w Hiszpanii. A wy?
- No my mieszkamy nad morzem, ja już po prostu rzygam morzem - odparł Artur, naciągając nieco swój czerwony t-shirt. - Śpisz sobie, a tu jakaś cholerna mewa wpada ci na okno.
Ethan zaśmiał się krótko, wreszcie poprawiając swoją grzywkę i odsłaniając tym sposobem oczy.
- Byliśmy trochę u dziadków i tydzień we Fran... - kontynuował Artur, ale nagle urwał, bo usłyszał krzyk swojej siostry z niedalekiego miejsca na peronie. - No nie, oni znowu się kłócą?
Ethan spojrzał w tym samym kierunku, co przyjaciel i w ogóle nie zdziwił go widok, który ujrzał. Kilka metrów dalej stał jego młodszy brat, agresywnie kłócąc się z Joan - Ethan tak bardzo już do tego przywykł, że w ogóle się tym nie przejął.
- Znowu - odparł mu szatyn.
- I znowu o Quidditcha?
- Znowu - potwierdził Ethan pewnie, bo nie dało się nie słyszeć podniesionych głosów obojga Gryfonów nawet na ruchliwym peronie.
- Gryffindor prędzej z grobu wstanie niż ty się dostaniesz do drużyny, Wood! - wrzeszczała Joan.
- Mój ojciec to jeden z najlepszych zawodników tego stulecia, zobaczymy, kto wyląduje w grobie! - odgryzał się Nigel.
- Pół mojej rodziny grało w drużynie, to nie jest argument!
- Ale to mój ojciec gra!
- Mój ojciec też!
Artur westchnął głęboko i przejechał dłonią przez swoje włosy.
- Kiedy oni przestaną? - zapytał załamany, a Ethan znowu się zaśmiał.
- Prawdopod...
- Cześć, chłopcy - Ethanowi przerwał słodki, kojący wręcz głos dochodzący z jego prawej, który należał do osoby przyprawiającej go o szybsze bicie serca: Camellii Weasley.
Dziewczyna miała na sobie jasnoróżową sukienkę do kolan z długimi rękawami, a na ramieniu torbę z herbem Hogwartu. Jej długie blond włosy były rozpuszczone, a ona sama uśmiechała się lekko. Pod Ethanem ugięły się kolana.
- O, Camellia - wydusił zaskoczony, automatycznie wypuszczając swoją książkę z rąk, czego wcale nie kontrolował. - Znaczy, Camellia cześć. Znaczy, cześć, Camellia! - dodał niezręcznie, kompletnie nie wiedząc, co ze sobą zrobić. Artur za to perfidnie śmiał się z przyjaciela.
- Cześć, Ethan - odparła trochę rozbawiona jego zakłopotaniem, jednym ruchem ręki przywołując do siebie książkę, którą upuścił.
- O, dzięki - wydukał.
Artur pokręcił głową i sam podszedł do Camellii, po czym objął ją ramieniem.
- Witaj, moja najlepsza kuzynko! - powiedział radośnie, przytulając się do niej tak, jakby nie widział jej z dziesięć lat.
- Najlepsza? To chyba spadnę w twoim rankingu, Artur. Zostałam prefektem naczelnym i mam teraz skutecznie zwalczać twoje wygłupy.
- O nie! - powiedział niby przerażony Artur, teatralnie łapiąc się za serce. - Co ze mną teraz będzie? - dodał, odchodząc od niej gwałownie, jakby mogła go czymś zarazić. Tymczasem Ethan poczuł, jakby jego wnętrzności się obróciły.
- Naprawdę? Ja... Ja jestem prefektem naczelnym też - wydukał, kurczowo trzymając się swojej książki, którą traktował trochę jak tarczę.
- Serio, Ethan? - powiedziała Camellia, której twarz się rozjaśniła. - To super!
- Hm, hm... - mruknął Artur z perfidnym uśmieszkiem, stając pomiędzy dwojgiem Krukonów. - Będziecie sobie chodzić razem na nocne patrole...
- Będziemy cię też ścigać, Artur - powiedziała Camellia, uderzając kuzyna w plecy.
Ethan nie usłyszał już nic więcej, bo serce zabiło mu szybciej na słowa przyjaciela, który miał rację. Prefekci naczelni zawsze działali razem, jeszcze mieli spędzić zaraz kilka godzin obok siebie w przedziale, ucząc młodszych prefektów... Krukon zastanawiał się, jak to przeżyje.
- O, Lina! Hej! - zawołała nagle Camellia, zauważywszy w oddali swoją przyjaciółkę. - No to zobaczymy się później - powiedziała chłopcom, po czym ruszyła przywitać się z Krukonką.
Artur widział, jak Ethan z beznadzieją w oczach gapił się na odchodzącą dziewczynę i klepnął go w plecy.
- Stary, to nasz ostatni rok. Twoja ostatnia szansa na zagadanie do niej.
- Daj spokój, jestem przegraną sprawą - powiedział Ethan, uderzając się w czoło swoją książką. - Ja przy niej nawet książki nie potrafię utrzymać.
- Weź się w garść, Wood! - zawołał wściekły Artur, uderzając go jeszcze mocniej. - A jak Flint sprzątnie ci ją sprzed nosa?
Ethan wzdrygnął się na samo nazwisko.
- Camellia go nienawidzi, daj spokój.
- A może go polubi, kto ją tam wie? - powiedział Artur, chcąc jakoś podpuścić swojego przyjaciela. - Może zastosuj taktykę swojego brata? - dodał, wskazując na Nigela nadal drącego koty z Joan. Ethan pokręcił głową.
- Nie mógłbym się kłócić z Camellią. Ale co ja mówię, ja nawet z nią normalnie rozmawiać nie umiem... - Chłopak westchnął i odszedł trochę, by podnieść swoją torbę, którą zostawił na ziemi. - Chodźmy już do pociągu, bo nam zajmą wszystko.