Samantha's points of view
AFTER NAMIN magkasagutan ni ms. Irene sa walang kwentang bagay kanina, I went straight to the cafeteria and my eyes searched for my two new friends who said that we were supposed to meet here at the cafeteria.
Nasaan na kaya sila?
"Dito baby!" Narinig ko na hiyaw ni Savi na naging dahilan nang pagbaling ng tingin sa kaniya ng mga tao.
Ako ba tinutukoy niya? Baby daw ay – amp!
Nakita ko sa kabilang row ng lamesa nila Savi ay may mga professor na kumakain din at sa likod naman nila ay mga staffs ng school. Habang naglalakad ako sa pwesto nila Savi, hinanap ng paningin ko si ms. Irene sa mga professor na nakikisabay din kumain sa amin.
Nagtaka ako, dahil wala siya. Walang ms. Irene ang nandoon sa lamesa nila. Ay–teka! Bakit ko ba hinahanap? Nevermind.
"Ang tagal mo! Kumukulo na ang tiyan ko sa'yo." Savi complained.
Kasalanan ko ba na pinatawag ako ng dragon na professor dito sa university?
Unang kabanata ko pa nga lang, may kasalanan na kaagad ako.–Wow ah!
"Sorry, may pinagawa pa kasi sa akin si ms. Irene eh." I reasoned out and scratched my nape. "Sana kasi hindi niyo na lang ako hinintay, nakakahiya naman." I shyly added and they laughed that made me furrowed in curiousity.
May nakakatawa ba?
"Ano ka ba! Kaibigan ka namin, kaya normal lang na maghintay kami sa'yo kahit maging kalansay pa kami dito dahil sa gutom." Savi jested.
"Patay gutom lang kasi 'to si Saviel kaya ang lakas magreklamo." Nakatanggap naman si Francine nang malakas na hampas kay Savi. Dasurv!
Tumawa na lang ako nang palihim kaysa makatanggap pa ako ng palo galing kay Savi. Umupo na ako sa harapan nila at sumabay sa pag-kain ng mga binili nilang pagkaing nakalatag na sa mesa.
"Ang sarap talaga ng kimchi!!" Savi praises the korean food she eats, the kimchi. Samantalang ako na nandidiri sa amoy nito at lasa, dahil unang tikim at kagat ko pa lang hindi na kinayang lunukin ng lalamunan ko.
"Kung makapuri wagas! Para kang naglilihi na binuntis ng Koreanong mimi!" Francine bombarded her and chuckled teasingly.
"Kesa naman sa'yo, puro afam na maliliit ang itlog ang mga kausap mo!"
Nagsisimula na naman sila..
"Ah talaga? Sa'yo nga puro–" Francine couldn't finish her words when I cut her off.
"Guys tama na, may mga professors tayo na kasama dito sa Cafeteria. Nakakahiya naman kung makikita nila tayo na pangit ang behavior natin."
"FO (Friendship over) na tayo babe, matino ka pala eh." Savi playfully laughed. Hindi na ako nakasagot sa sinabi niya nang may narinig muli akong pamilyar na boses malapit sa aming table.
"What's up! Did I miss something?"
"Wala naman, perfect timing lang ang dating mo." I heard miss Irene's co-professor answered her question, chuckling casually.
Infairness! Maitsura rin ang professor na kausap niya, huh. Slim and curvy body, matamos ang ilong, violet ang lipstick, shoulder length hair, sa itsura pa lang halatang mabait kesa kay ms.–wala! Basta mukha siyang mabait.
"Silly Rachel!" Ms. Irene replied.
Ah, Rachel pala name nung co-professor na kausap niya.
"Dawn nga! Stop mentioning my real name, Victoria." The ms. Rachel respond pissed off.
Ano ba talaga, Rachel o Dawn?
"Babe si ms. Irene oh!" Narinig kong bulong sa akin ni Savi na ikinatuon ng pansin ko sa kan'ya.
Makababe naman 'to! Jowa tayo sis? Atsaka, ano naman kung nanjan si ms. Irene, aanhin ko ba 'yan? Psh!
I simply looked at the row of professors and looked for Ms. Irene. When I found her, I saw that she was also looking at me, so I immediately averted my gaze.
Nakatingin pala sa akin, ano ba 'yan!
"Dawny, 'di ba ikaw ang subject teacher ng THE? ( Technology and Home Economics)." Pasimple akong nakikinig sa pinag-uusapan nila habang kumakain, nakayuko lamang ako para hindi nila mapansin at kunwari na dinadaldal sila Savi.
Hindi naman sa chismosa—pero parang ganun na nga.
"Yes, Irene. Why?"
"Meron kasi akong na-encounter na student kanina. Maganda, pero bastos ang ugali. Sa Wednesday sana sa subject mo, turuan mo ng magandang asal kapag ikaw ang binastos." Pasimple muli akong tumingin kay ms. Irene at nakita ko na nakatingin siya sa akin habang nakangising sinasambit ang mga lumabas sa bibig niya.
Ako ba pinariringgan niya? Bakit parang natamaan ako.
"Dawny daw, Downy na fabric conditioner. Hahaha!" Bulong sa amin ni Savi, humagikgik naman kaming lahat at si Francine ay biglang hinampas ang ulo ko na natamaan ng libro kanina ni ms. Irene
"Ah!" Nagulat naman ang dalawa sa akin maski professors ay bumaling ang tingin sa 'min nang aksidente akong napadaing.
Bakit kasi kailangan mang hampas?Nakakahiya tuloy.
"Uy beh, ayos ka lang?" Tanong ni Francine habang ako naman ay hinihimas ang ulo ko.
Mukha ba akong okay? Hampasin din kaya kita.
"O-oo, halina kayo umalis na tayo. Bilis!!" Pag-aanyaya ko sa kanilang dalawa, dahil hindi ko na kakayanin pa ang mga tinginan ng professors sa amin.
Parang mangangain ng tao.
Nang makalabas na kami sa loob ng Cafeteria, may biglang bumunggo sa akin na lalaking may dala-dalang libro na naging dahilan ng pagka-untog ko sa pader.
"Ouch! Aray! Ah!" Reklamo ko dahil sa sakit at hirap akong tumayo dahil sa hilo na nararamdaman ko.
Para akong lumulutang sa ere at lasing sa aking galaw.
"Miss are you okay?" Naririnig ko na tanong sa akin ng lalaki, pero hindi ko siya sinagot dahil nakafocus lang ang sarili ko sa sakit ng pagkakatama nang ulo ko sa pader.
Unti-unting pumupikit ang mata ko na para bang ako ay nanghihina sa hilo at sakit, hindi na rin kinaya ng katawan ko tumayo at puro itim nalang ang bumabalot sa aking paningin.
NARRATOR
"HOY! Hala nahimatay si Samantha." Saviel feared and knelt down to reach Samantha's head, putting it in her arms.
"Kiefer naman! Saan ba kasi ang punta mo at madaling-madali ka?" Francine asked Kiefer who bumped into Samantha accidentally.
"I'm sorry, ihahatid ko lang sana 'to sa laboratory ni Dr. Martinez, atsaka hindi ko naman siya napansin na dumaan."
They didn't respond to what Kiefer said, they just focused their attention on the unconscious Samantha.
"Uy guys! Tulong! Dalhin na natin siya sa hospital, baka magka-amnesia!!" Savi yelled worriedly.
Little did they know, Irene heard them and she saw Samantha's body lying on the floor. And because curiosity hit her brain again, she went out of the cafeteria to see and find out what was happening outside. Her eyes widened when she saw Samantha's body lying on the floor.
"Shit!" Her heart was attacked by nervousness.
"Ano nangyayari dito? Bakit walang malay 'yan? Bakit nakahiga 'yan diyan?" Irene asked the three students consecutively, which the students nervously looked at Irene.
"M-ma'am.." Savi gulped nervously. "B-binunggo po kasi ni Kiefer kanina, 't-tapos bigla na lang po nahimatay."
"M-ma'am! Hindi ko po sinasadya 'y-yun..hindi ko po kasi siya nakita, kaya nabunggo ko siya." Kiefer clarified while scratched his nape.
"Manahimik ka na diyan Kiefer at buhatin mo na 'tong si Samantha!" Savi yelled, glaring at Kiefer deadly.
Kiefer was about to lift Samantha, but Irene preceded him to lift the girl. Nagtaka naman si Keifer sa angking lakas ni Irene nang buhatin ang babae, dahil nga isang babae ito at partida naka skirt pa ito.
Wow! Such a strong girl.
"W-wait! Saan kayo pupunta?" Kiefer asked them confusedly.
Savi faced her, using her poker face expression. "Roadtrip, broom broom, skrrr skrrr, zoom zoom. Sa fake, no room. Malamang sa clinic!"
Napakamot ulo na lamang si Kiefer habang nakaawang ang mukha dahil sa sagot ni Savi sakan'ya.
'Siraulo 'yun ah!' He thoughts.
"Ang ganda nung babae sa totoo lang, Samantha pala pangalan niya, huh.."
–•–•–•–•–
"SAMMY, gising na first day pa lang natin, oh!" Naririnig ko na boses na sa tingin ko ay malapit lang sa akin.
Unti-unti kong binuklat ang aking mga mata. Masilaw na liwanag kaagad ang bumungad sa akin. Puti ang lahat nang nakikita ko at kasabay pa nang masilaw na liwanag.
Lord, kukunin niyo na po ba ako?
Masakit pa rin ang aking ulo, kaya dahan-dahan ko na inilagay ang aking kamay sa ulo ko upang pakiramdaman ang lagay nito. Masakit ang nararamdaman ko at nakapa ko na may bukol na.
Ikaw ba naman tatlong beses natamaan sa ulo hindi pa magkakabukol?
"Baby!! Sa wakas gising ka na!!" Hiyaw ni Savi na ikinagulat ko. Inikot ko ang aking paningin at napagtanto ko na nasa clinic ako ng University.
Anong nangyari sa akin? Bakit nakahilata ako dito?
"Jusko! Pinakaba mo kami Samantha. Unang araw pa lang ng pasukan, may nangyari na kaagad sa'yo na hindi maganda." Wika naman ni Francine na may halong pangamba.
Oo nga, hindi ko rin naman 'to inaasahan. M-masyadong mabilis ang lahat nang pangyayari sa akin.
"S-sorry." 'Yan na lamang ang aking nasabi habang hinihimas ang aking ulo na sobrang sakit.
"Unang araw, unang absent sa ibang subject. Hahaha! Cool girlz." Savi said jokingly while giggling.
"Hala! Oo nga. Absent na pala tayo, sayang naman THE pa naman ang su –"
"Gising ka na pala ms. Mendoza, ito cold compress daw para sa'yo." I heard the nurse said after she entered. I just gave her a light smile.
Daw? So may nagpapabigay?
"Anong ibig mo sabihin nurse? Daw, so ang ibig mo sabihin may nagpabigay?" Tinanggap ko ang cold compress na bigay niya sa akin.
"Yes. Actually, may letter nga diyan, pero don't worry hindi ko naman binasa." I just nodded in response.
"Sino nagbigay miss nurse?" I heard Francine asks.
"Ay– secret daw po. Hehe." Sagot ng nurse bago lumabas dito sa kwarto namin.
'Yung totoo, maghuhulaan ba kami dito kung sino ang nagbigay? Pero thank you na lang sakan'ya, dahil makakatulong ito para sa bukol ko.
"Ay secret daw? Ano kaya 'yon, magiging si madam Auring tayo dito?" Nakapameywang na biro ni Savi.
"Baka may nag-utos sa kan'ya at sinunod niya lang, dahil ayaw niyang mawalan ng trabaho." Well, may point naman siya.
Pero dahil diyan mas lalong sumakit ang ulo ko kaka-isip kung sino ba talaga ang nagbigay. Ay piste!
"May letter naman eh, bakit hindi mo kaya basahin babe." Savi said, which made me had an idea to find out who gave this thing.
I unfolded the small paper attached to the cold compress and read it in my mind.
For a fool like you. A cold compress to make the lump in your head will disappear quickly and next time don't move too clumsy, okay? And I'm also sorry for what I did to you clumsy bitch. Be careful always!
-Unknown person made by god"
"Oh my god! Sino kaya 'yan? Ang taray huh may pa-unknown." Kinikilig na wika ni Savi habang binabasa ang nakasulat sa letter.
Sino nga ba ito?
"Si Kiefer?" Hula ni Francine. Kiefer? Sino 'yun?
"Sino si Kiefer?"
"Kiefer, 'yung bumunggo sa'yo kanina sa labas ng cafeteria."
Ow! Kiefer pala pangalan niya.. Kung siya man ito, thank you na lang. Pero ang sarap niya rin bungguin.
"Pwede rin namang si ms. Irene, kasi siya ang bumuhat sa'yo kanina papuntang clinic. Pero ang tanong may kasalanan ba siya sa'yo?" Savi uttered that made my brain wonder.
Binuhat n-niya ako? Talaga, kaya niya ako? Eh, hindi ba mabigat ako, kasi sabi niya ang bigat ko raw eh.
Kung alam lang ng dalawang tukmol na 'to na binato ako ng libro ni ms. Irene kanina, edi alam na nila na may kasalanan nga siya sa akin.
Pero siya nga ba ang nagbigay? Sino nga ba, si Kiefer o si ms. Irene?
Pero pwede rin namang si Francine dahil binatukan niya ako kanina, charot!
Hays—ang sakit sa ulo!
Hours passed, I made it to go home at my condominium safely. Nagpalit lang ako ng pambahay na damit, then lay down on my soft bed.
Nakakapagod na araw. Unang araw sa pasukan ay may nakasalamuha na kaagad ako na hindi maganda ang ugali sa akin at i-dagdag mo pa ang pagkadisgrasya ko. Malas na araw.
While I was scrolling through twitter to find bo—este chismis, someone notified on my messenger. The name was 'shopee ni willie'
Shopee ni willie:
"Hey, are you okay?"
Luh! Sino naman 'to para mag-alala sa buhay ko?
"Wow! Mag-aalala muna bago ako i-scam. Nice strategy Willie Batumbakal!"
"What? I'm not a scammer, atsaka mag-aalala ba ako sa'yo kung hindi naman kita kilala."
Oo nga no, pero siya naman ang hindi ko kilala eh!
"Puwes ikaw hindi kita kilala!"
"Wala naman akong balak sabihin na kung sino ako sa'yo, pero alam mo at alam ko na kilala mo ako:)
"Talaga Sharmaine, 🖕"
Hindi ko na hinintay na magreply ang tukmol na scammer na 'yon, basta ko nalang pinatay ang aking phone. Inayos ko na ang aking unan, sabay ayos ng aking pwesto sa kama.
"Hrmm! Bwiset, sino ba kayo mga sakit sa ulo!" Naiinis na hiyaw ko sa loob ng aking kwarto, hinampas-hampas ang aking unan dahil sa galit.
Kung sino man kayo, sana hindi masarap ang ulam niyo ngayong gabi!
__________________________________________
I apologize for the incorrect grammar and typographical error
Edited Chapter
See you in next chapter!
- your author Krispykwim