Hello yeni bölüme hoş geldiniz umarım bölümü beğenirsiniz yorum yapmayı unutmayınız sizleri seviyorum :)
***
Aşk ne beter bir şeymiş öyle insanın içine işlediğinde ondan kurtulması mümkün olmuyormuş. Karana aşık olduğum için pişman değildim onunla evlendiğim için de hamile kaldığım içinde pişman değildim. Yatakta cenin pozisyonu almış uzanırken bir yandan da ağlamaya devam ediyordum Zamir babam telefonumu almıştı videoyu karargahta araştırtacaklardı ama telefonu bana Karan gelene kadar vereceğini sanmıyordum. Muhtemelen başka şeyler gönderilirse görmemi istemiyordu o görüntüler bir türlü aklımdan çıkmıyordu o sesi kulaklarımdan silemiyordum sürekli kabuslar görüyordum olayın üstünden bir gece geçmişti ama ben hiçbir şey yapamıyordum.
Annemler sürekli başımda dönüp duruyordu kardeşim gidip geliyordu herkes bir yandan beni teselli etmeye çalışıyordu ama kimseyi görebilecek göz yoktu şuan bende. Kendimden geçmiş gibiydim saatlerdir yataktan çıkmamıştım yemek yiyemiyordum midem bulantılarım stres yüzünden artmıştı sadece uyumak istiyordum uyuduğumda ise kabuslarla uyanıyordum. Video görüntülere rüyama giriyordu Karan elimi tutmaya çalışıyordu o kadar gerçek gibi oluyordu ki kalbim dayanmıyordu. Bebeğimde benim gibi üzülüyor mudur acaba? Onu üzmek istemiyordum ama babasının ne halde olduğunu bilmeden de gülümseyemiyordum.
Allahım lütfen sen benim kocama yardım yalvarırım lütfen. Sen benim karnımdaki bebeğimizin hürmetine kurtar onu allahım sağ salim eve gönder onu yalvarırım. Elimle karnımı okşadım ondan güç almak istiyordum ağlamaktan bitap düşmüştüm yemek de yiyemediğim için midem bulantılarım artarken uyumaktan başka çarem kalmamıştı yorgunluktan bayılacaktım yoksa. Vücudum bitap düştüğünde midemdeki yükselen sıvıyla yataktan kalkıp banyoya girmiştim. Klozete eğilip kusmaya başladım hiçbir şey yemediğim için midemden sadece su çıkmıştı ama bu bile beni acıdan öldürmeye yetmişti. Kasılmalarım bittiğinde elimi yüzümü yıkayıp odaya dönmüştüm yatağıma otururken yine Karanın acı dolu sesleri kulaklarıma dolduğunda yerimde sıçradım.
"Ka-Karan!"diye mırıldandım. Hızlıca yataktan kalktığımda neredeyse koşar adım odadan çıkmıştım merdivenleri indiğimde bambaşka bir yere çıkmıştım sanki. Evde değildim dışarıdaydım etrafıma bakındım. "KARAN!"diye bağırdığımda ilerledim taş bir mağaraya girdiğimde yer başlayan kan izlerini görmüştüm. Gözlerimden yaşlar akmaya başlarken usulca ilerledim korku içimi kaplarken ağlıyordum. İlerdeki yatan cesedi gördüğümde avaz avaz bağırarak ağlamaya başlamıştım ona doğru koştururken ayağım takılmıştı yere kapaklandığımda uyuduğum yataktan kan ter içinde fırlamıştım.
"Ahh allahım allahım."elimi üzerimde gezdirirken boynuma çıkartmıştım çok terlemiştim. Birkaç kez derince nefes çektiğimde kendime gelmeye çalışmıştım zorlukla kendime gelirken odaya Derya abla gelmişti beni o halde gördüğünde çok telaşlanmıştı.
"Belinay iyi misin?"diye yanıma oturduğunda kafamı olumsuzca salladım.
"Abla ben hiç iyi değilim uyuyamıyorum yiyemiyorum yerimde duramıyorum."diye fısıldadım. "Çok kötüyüm ben bayılacak gibiyim."
"Tamam güzelim sakin ol gel bir elini yüzünü yıkayalım bak bu kadar parçalama kendini ne olursun bebeğini düşün?"
"Düşünemiyorum Karan aklımdan çıkmıyor bir türlü."
"Tamam canım gel buraya."ona yaslandığımda birlikte kalkmıştık banyoya girip elimi yüzümü yıkamış ve terli kıyafetlerimi değiştirmiştim. Birlikte bahçeye indiğimizde biraz temiz havayı solumuştum Simay abla bana tepside bir kase çorba getirdiğinde ikisinin zoruyla yiyebilmiştim.
"Sakin olmaya çalış biraz Karan kurtulacak merak etme hem sen demiyor muydun öküz diye? Öküz gibidir o."zoraki bir tebessüm oluşmuştu dudaklarımda ama onunda sönmesi kısa sürmüştü kafamı kaldırıp gözlerine baktım bir süre sonra yine içime sinmiştim.
KARAN
Zaman kavramı saat kavramı gün kavramı hiç biri bu mağarada işlemiyordu ne zamandır burada olduğuma dair hiçbir fikrim yoktu. Gerçeklik algım bile arada yitip gidiyordu yediğim dayaklara alışıktım daha önce de yemiştim. Babam beni eğitirken gerektiğinde dayak yemeği de bileceksin demişti acımasızca eğitmişti bizim için ev hayatı ve iş hayatı iki farklı evrendi ona bunun için hiçbir zaman diş bilememiştim.
Ağzımda biriken kanı tükürdüğümde gözlerimi kırpıştırıp kendime gelmeye çalışmıştım zorla yutkunurken midem bulanmıştı. Ağzımda toplaşan ve kuruyan kanlar vardı acıdan vücudum uyuşmuştu bile bileklerim asılmaktan artık hissizleşmişti. Kafamı arkaya attığımda derince birkaç nefes aldım mağara doğru gelen ayak seslerini duyduğumda gülmeye başlamıştım. Kendimi tutamayıp sinir bozukluğuyla kahkaha atarken karnıma inen sert bir yumrukla kahkahalarım yarıda kesilmişti. Acımıştı iki büklüm olurken hafifçe gülmeye devam etmiştim yaklaşık bir haftadır buradaydım esir askerlerin birkaç kişi dışında tamamını kurtarmıştım. Komutanlarını ayrı yerde tuttukları için onları bulmam gerekmişti ki ben yakalandım.
Ben ve iki asker daha burada kapana kısılmıştı gerçi er ya da geç kurtarılacağımızı biliyorduk ekip arkadaşlarımız hep buradaydı neticede. Karşımda duran gülmeme kıl olmuş Afşara baktım suratına tükürdüğümde daha fazla delirmişti bu kez suratıma okkalı bir yumruk geçirdiğinde yüzümü buruşturdu. Yiğidi öldür hakkını yeme demişler bu yumruk baya sert gelmişti işte çenemin bile kıkırdadığını hissetmiştim.
"Sana yediğin dayaklar az gelmiş Karan Yaman."kenardaki bir kova suyu kafamdan aşağıya döktüğünde biraz daha ayılabilmiştim. Biraz daha benimle uğraştıklarında yanımdan ayrılmışlardı en azından artık burada ne kadar zamandır olduğumu biliyordum. Belinayla hiç konuşamamıştık kafayı yemiş olmalıydı acaba ne yapıyordu şuan? Burada ki tek dayanağım oydu aslında o olmasa hiçbir şeyi sallamazdım zaten hiçbir şeyi umursamazdım. Sadece Belinaya verdiğim söz için ayaktaydım ona verdiğim söz için hayatımı tehlikeye atmıyordum tedbirli davranmaya çalışıyordum yoksa ben burada düşmezdim.
Ondan bir çocuğum olsun istiyordum ben göreve gittiğimde annesinin yanı başında kalacak ona destek olacak güzel bir bebek elinden tutacak bir çocuk ona can olacak bir evlat istiyordum. Evde beni beklediğini biliyordum ve gözleri yaşlı kalsın istemiyordum öyle ya da böyle Belinayı ağlatmaktan nefret ediyordum. Benim yüzümden ağlamasını istemiyordum ama ağladığına adım kadar emindim gözyaşları kalbime kalbime batıyordu sanki. Aramızdaki mesafeye rağmen hissedebiliyordum bütün vücudumun ağrıları arasında neden sadece kalbim ağır basıyordu? Çünkü sevdiğim kadını hissedebiliyordum.
Her gözlerimi kapattığımda Belinay geliyordu gözümün önüne sesini bile o kadar özlemiştim ki kokusu burnumda tütüyordu ben daha önce hiçbir kadına böyle güzel vurulmamıştım. Kollarında olmak istediğim tek kadındı ama burada paslı demirlerin kollarında duruyordum. "Belinay."diye fısıldadım.
"Belinay yok Yıldız var o olur mu?"diyen sesi duyduğumda gözlerimi aralayıp etrafa bakındım bana doğru gelen Yıldızı gördüğümde kaşlarım çatılmıştı yüzünü örtüyle kapamıştı yüzünü açtığında göz devirdim.
"Senin ne işin var burada? Babamın yanında olman gerekiyordu Afşar burada kampta seni görürse anlar."omuz silkmişti.
"Baban gönderdi zaten beni sadece biraz daha sabretmen lazım yakında kurtulacaksınız."diye mırıldandı.
"Tamam çık şimdi buradan beni yalnız bırak yakalanacaksın."kafasını sallamıştı.
"Peki nasıl istersen."
"Bir dakika suyun var mı?"cebinde duran küçük matarayı çıkardığında yanıma ilişmişti mataranın içindeki suyu içtiğimde biraz daha kendime gelmiştim. En son ne zaman su içmiştim onu bile hatırlamıyordum birkaç damla ancak içebilmiştim sanırım ama yemek konusunu açmayalım bile açlık sınırlarını zorluyordum.
Kurtulmamıza az kalmıştı demek ki sadece bir süre daha katlanmam gerekiyordu bende buna alışıktım bir asker yaşayıp görebileceği her türlü kötü şartlara alışık olmalıdır bu babamın öğrettiği en önemli ve ilk maddeydi. Asker olmak için hazırlanırken bana yapmadığını bırakmamıştı onun sayesinde bir nevi ayakta kalabiliyordum yaşanan bunca şeyden sonra. Gözlerimi yumdum tekrar zorla yutkunurken ağzımdaki kan tadı tekrar kendini belli etmiştim Belinayı getirdim gözümün önüne. Güzel karım benim şuan dizinin dibinde olmayı o kadar isterdim ki kokusu sesi her şeyini özlemiştim. Buradan kurtulduğumda Türkiye'ye döndüğümde ilk işim karımın dizinin dibine yatmak olacaktı. Kısa sürede hayatımın merkezine taht kurmuştu Belinay şimdi ise tek yaşam sevincim denebilirdi ben ondan başka bir kadınla olmayı hayal bile edemez olmuştum.
Öküzdüm onunla tam konuşamıyordum kendimi o kadar iyi ifade edemiyordum ama bildiğim tek bir şey vardı oda Belinay için ölürdüm ben...
BELİNAY
"Belinay sana harika bir haberim var!"diye benim yanıma hoplayarak gelen Karacayı gördüğümde sessizce durmuştum.
"Kız zıplama!"diye bağırdı Simay abla Derya abla elimi tutarken hala yanımda oturmaya devam ediyordu.
"Ay ben zıplamayayım da kimler zıplasın tabi ki Belinay zıplasın!"karşımızdaki koltuğa oturduğunda hala ne olduğunu anlayamamıştım. "Kalk git hazırlan Muratla karargaha geçeceksiniz acayip önemli bir şey oldu."
"Ne oldu?"diye mırıldandığımda heyecanla konuştu.
"Adela tutuklanmış!"işte bu hiç birimizin beklemediği bir şeydi.
"Ne?"dedi Derya abla.
"Şaka mı bu?"diyen Simay ablaya kesinlikle katılıyordu.
"Ya doğru söylüyorum ya."yerimden kalktım.
"O zaman ben hırkamı alayım çıkalım."diye sızlandım konuşacak halim yoktu gidip gelmek istiyordum bir an önce.
"Pijamalarla mı?"diyen Derya ablaya kısa bir bakış attım. Üstümü değiştirecek dermanım yoktu ki derin bir nefes çekerken arabaların olduğu yere ilerledim Muratla orada karşılaşmıştık. Benim perişan halimde göz gezdirdiğinde ağzını açmamıştı arabaya geçtiğimde kemerimi taktım ve Murata döndüm.
"Karandan haber var mı?"dediğimde duraksadı. "İyi ya da kötü bir şeyleri bilmeye ihtiyacım var?"derince bir nefes aldığında arabayı çalıştırdı.
"Hala yaşıyor ekipten biri son bir saat önce onunla konuşmuş."gözlerim aydınlanmıştı.
"İyi mi?"dediğimde sesini çıkartmamıştı. "Kurtulacak değil mi?"gözlerimden yaşar akarken kafasını salladım.
"Umarım."iş ilerledikçe bu adamların ağızlarından laf almak ne kadar zor oluyordu. Ellerimi saçlarımdan geçirdim arabayı çalıştırdığında sürmeye başladı birlikte konaktan ayrıldığımızda yarım saat sonra karargaha gelebilmiştik. Murat önde ben bir adım arkasında ilerliyordum birlikte sorgu odasının arka tarafına geçmiştik. Burada olmam tamamen bir torpil işiydi Zamir babam sayesinde burada sorguyu görebiliyordum tek sebebi ise onu ikna etmiş olmamdı. Adela yakalandığında sorgusunu izlemek istemiştim sadece benden ne istediğini bilmek istemiştim ben ona beni öldürmek istemesine sebep olacak kadar ne yapmıştım.
Bana bir sandalye uzattığında kafamı olumsuzca sallamıştım cama doğru yaklaştığımda sorguyu izlemeye başlamıştım. Adela bileklerindeki kelepçe ile oturuyordu tüm suçlarını teker teker itiraf edeceğini dile getirdiğinde daha heyecanlı bir hal almaya başlamıştı. "Ben Adela Ezmin bir itirafta bulunmak istiyorum. Belinay Yamanın nişan yüzüklerin zehir sürmesi için Hakanı otele ben soktum yardım ve yataklıkta bulundum."dedi ve duraksadı. "Baş terörist Afşar ile birlik olup bir planın parçası oldum kendimi dövdürttüm evimi dağıttırttım ve Karan Yamanın konağına can güvenliği sebebiyle taşındım. İşlerine çomak sokmak istedim Karaca Kayanın kaçırılmasında da yardım ve yataklıkta bulundum ve Belinay Yamanın kaçırılmasında da yardım ve yataklıkta bulundum."diye itirafta bulunduğunda hepsi kayda geçmişti hafifçe gözlerinden akan yaşları sildiğinde sadece dinliyordum.
"Be-ben böyle bir insan değildim ama gözüm döndü delirdiğimi hissettim. Ben altı yıldır Karan Yamanla bir birliktelik içindeydim bana bir söz vermişti Karan otuz iki yaşına kadar aşık olmazsa eğer sonsuza kadar benimle olacağını söylemişti. Sadece iki yıl kalmıştı sonra ansızın o kız çıktı Türkmenistan dan çıkıp gelen o göçmen kız. Her şey mahvoldu rüya bitti Karan gitti o kadınla yakınlaştı beni unuttu altı yılını sildi. O her ne kadar bana beni sevdiğini söylemse de bana herhangi bir umudu dile getirmemiş olsa da be-ben altı yıl gibi uzun bir birliktelikten sonra nasıl umutla dolmazdım? İlk başta sıkı kızı oynamayı denedim döner sandım dönmedi delirdim altı yıllık Adelasını birkaç günlük bir göçmene değişmesi zoruma gitti anladınız mı? Altı yıl birlikte olduk biz sevinçlerini, mutluklarını, acısını hüznünü gördüm onun hemen hemen her anını gördüm ben onun arkasından korktum onun ardından endişelendim yine belli etmedim sevdiği Adelayı oynamaya devam ettim ama kalbim hep onunla dolup taşmıştı. Beni öylece bırakınca bana her ne kadar umut vat etmediğini söylese de kendimi kullanılmış hissettim. Ve bunların tek sebebi Belinay Yamandı o gelene kadar biz çok iyiydik o gelene kadar her şey çok iyiydi o gelmeseydi ben Karanla evlenebilirdim. Düşündüm ki o olmazsa yani o ölürse öldürülürse kimse benden bilmeyecekti aramızdan çıkacaktı Karan yine bana gelecekti sadece yine ben olacaktım ben sadece eskisi gibi olmak istemiştim."
Adela bir yere kadar haklıydı Karan ona umut vermemişti elbette ama bunca zaman yanında olması elini tutması koskoca altı yıl kim olsa umutlanırdı. Düşünün altı yıl boyunca gecenizi gündüzünüzü paylaştığınız eğlendiğiniz sevdiğiniz insan sadece birkaç günde bambaşka bir kadına aşık olup saniyeler sonra tüm anılarınızı silebiliyordu. Adelanın onuru kırılmıştı kendini kullanılmış hissetmişti Karan bu konuda hatalıydı ve her şeyin sebebi bir yerde ona bağlanıyordu Adelayı kışkırtan onun sevgisiydi bir kadının kullanılan aşkı intikam dönünce inanılmaz tehlikeli olabiliyordu bir örneği de içerideki odada duruyordu.
"Karan Üst teğmen."dedi sorgudaki adam. "Karısı hamile."Adelanın gözlerinde öyle bir bakış vardı ki öfke yada intikam değil tamamen hayal kırıklığı vardı gözleri dolduğunda burnunu havada tutmaya devam etmiş ağlamamak için kendini zor tutmuştu.
"Aşk çok tehlikeli bir duyguymuş beni hiç istemediğim birine dönüştürdü ben hayatım boyunca kimseye zarar vermemiştim bir anda ikinci kadın olmak zoruma gitti ama bundan çok onu kaybetmek zoruma gitti. Ben hala Karana aşığım her şeyi onu geri alabilmek için yapmıştım ama işler çığırından çıktı iş birliği yaptığım teröristlerin tehditleri yüzünden Hakana Karaca konusunda yardım etmek zorunda kaldım bunun için pişmanım."
"Bir yerde haklısın aslında evet Karan komutanın yaptığı büyük bir hataydı ama sonrası? Sonrası senin kontrolünden çıktı senin aşk dediğin duygu tehlikeli bir takıntıya dönüştüğünde hiç korkmadın mı sonrasından? İşlerin çığırından çıkmasından?"diye sormuştu adam.
"Takıntı değil aşk sadece ona aşığım hala da olmaya devam edeceğim onun için yaptıklarımdan da pişman değilim Karan benim aşkımdı ben hak ediyordum onu benden çalan kadın asıl hasta!"diye bas bas bağırmaya başladığında ona acıyan küçücük yanımı da öldürmüştü. Ellerini masaya vurmaya başladığında delirmiş gibi bağırıyordu. "O kadın yüzünden oldu her şey o kadın geldi o kadın mahvetti her şeyi Allah belasını o kadının! Karan gitti o kadın yüzünden küçük düşmek istemediğim için yalvarmadım Karana belki de gitmezdi onun yüzünden her şey. O kadın gebersin istedim her şeyin sebebi o kadın keşke hiç bulunmasaydı orada öldürülseydi."masaya vurmaya devam ederken bir anda saçlarını çekiştirip kendi kafasına vurmaya başladığında irkilmiştim. Delirmiş gibiydi o kadar ürkütücü görünüyordu adam onu durdurmaya çalıştıkça daha çok delirip bağırıyordu. Tam camın olduğu yere gelip yumruklamaya başladığında sanki burada olduğumu hissetmiş gibiydi.
"ALLAH BELANI VERSİN SENİN BELİNAY ÇOCUĞUNDA SENDE GÜN YÜZÜ GÖREMEYECEKSİNİZ İZİN VERMEYECEĞİM!"
- Adelanın hastalıklı takıntısına ve itiraflarına ne diyorsunuz? Sizce Karan başka türlü Adelaya açıklamanın bir yolunu bulsaydı bu kadar delirir miydi? Ya da Belinayın düşüncesi sizce Adelanını yaşananlarda haklılık payı var mıydı?
- Belinay -
- Karan -
- Adela -