Unicode~
"Joanna! အဲ့တာက ဘာစကားလဲ။ ဦးလေး Aiden တို့က Kim Taehyungမိဘတွေကို သတ်တယ်ဆိုတာ"
ရုတ်တရက်ဝင်လာသော Suzanကြောင့် Joanna လန့်သွားမိသည်။
Suzan အကုန်ကြားသွားပြီမို့ လက်ကျန်မာယာလေးကို ထုတ်သုံးရန်အပြင် မရှိတော့။
"ဟင့်...Suzanရယ် သူ့လို အရူးစကားကိုမှ ယုံရလား။ ကိုယ်ဘာမှတောင် မသိရပါဘူး"
မရှိရှိသော မျက်ရည်တွေကို ညစ်ထုတ်ငိုနေသည့် Joanna ပါရယ်။ Suzan သေချာပေါက်သိနေသည်.. Joanna လိမ်ပြောနေတာသိပေမယ့် Taehyung အပေါ် သူ့ရဲ့အမုန်းပမာဏနဲ့စာရင်တော့ ဘာမှမပြောပလောက်။
"မင်းတို့ မိသားစု၂ခု အဆင်မပြေတာ ကိုယ်သိပါတယ်။ ကိုယ့်ကိုမလိမ်ဘဲ ပြောစမ်းပါ"
"Taehyungက ငါ့မောင်လေးကို သတ်ခဲ့တာပါ။ လူမမည်ကလေးကို..."
Joanna မျက်ရည်တွေနဲ့ Suzanရင်ခွင်ထဲ တိုးဝှေ့နေသည်။ Suzanလည်း Joannaရဲ့ ကျောပြင်ကို တဖွဖွပွတ်သပ်ပေးရုံအပြင် မတတ်နိုင်ခဲ့။
"ကိုယ်တိုင်မြင်ခဲ့ရတာမို့ မျက်စိထဲကကို မထွက်နိုင်ဘူး Suzanရယ်"
"အင်း... မငိုနဲ့ တိတ်တော့"
"အဲ့လိုတွေဖြစ်ခဲ့တာတောင် Taehyungက ကိုယ့်ထက် အစစအရာရာသာနေတုန်းပဲ"
"မင်းထင်လို့ပါ။ မင်းအဲ့လိုမထင်ရအောင် ကိုယ်လုပ်ပေးမယ်"
Suzan အမုန်းအာဃာတတွေ ကြီးမားချက်က အမှားအမှန် ခွဲခြားသိနိုင်ရက်တောင် အမှန်ဘက်မှာ မရှိနိုင်သည်အထိ။
____
ညသန်းခေါင်မှာ Taehyung တစ်ရေးနိုးလာခဲ့သည်။ ဘုရားစူး သူအိပ်မက်လှလှမက်နေခဲ့တာပါ။
နှင်းဆီမြိုင်ထဲမှာ ဖေဖေရယ် မေမေရယ် Jeonရယ် ညီလား ညီမလား မသဲကွဲတဲ့ သူ့အငယ်လေးရယ်။
ရုတ်တရက် အိပ်မက်က လန့်နိုးလာပြီး ရင်တလှပ်လှပ်ဖြစ်နေတာကြောင့် ရေတကောင်းထဲက ရေကို ခပ်ယူသောက်လိုက်ရသည်။
ကုတင်ပေါ်မှာ Jeonက နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်ပျော်နေဆဲ။ အပေါ်ပိုင်းအဝတ်ဗလာနဲ့ Jeonက ကြွက်သားတွေ အထင်းသားပေါ်နေသည်။
တောင့်တင်းနေသော လက်မောင်းကြွက်သားတွေကို ခေါင်းအုံးမိသည်။
ညဦးပိုင်းက အဖြစ်အပျက်တွေက အိပ်မက်လိုလို လက်တွေ့လိုလို။
သူတွေးခဲ့မိသမျှကလည်း တကယ်ကြုံဖူးသလိုလို မကြုံဖူးသလိုလို။
သူ့စိတ်တွေ တည်ငြိမ်နေသည်မှာ အတော်လေး ကြာခဲ့ပြီ... အတ္တလန်တာမှာ နေတာ ကြာလာသည်နှင့်အမျှ သွေးစက်တွေကို စွဲလမ်းဖူးသည်ကိုပင် မေ့လျော့လာသည်။
ဒီနေ့ညတော့ အဲ့အဖြစ်အပျက်တွေကို တွေးနေမိသည်။
Suzan ဒုက္ခိတဖြစ်ဖို့ တိတ်တဆိတ်လုပ်ခဲ့သည်မှာ တစ်နှစ်ပင်မရှိသေး။
Ms. Hutchကို စိတ်လိုလက်ရ သတ်ခဲ့ဖူးသည်။
နှင်းဆီမြိုင်တုန်းက ယုန်ဖြူလေးရယ်၊ မြင်းနီကြီးရယ်။
အို...ပြန်စဥ်းစားကြည့်တော့ ဒါတွေကို သူ့ချစ်သူက အားလုံးသိနေခဲ့တာ။
Jeonက သူ့ရဲ့ အမှောင်ဘက်ခြမ်းကို နားလည်ပေးသူဆိုလည်း မမှား။
ဒါတွေအကုန်လုံးကို သူတလျှောက်လုံး နားလည်ခွင့်လွှတ်ပေးနေခဲ့တာ။
ဒီလောက်တောင်နားလည်ပေးပြီး ဆွေမျိုးရင်းချာတစ်ယောက်ကို သတ်ဖူးတယ်ဆိုတာကို နားမလည်ပေးနိုင်ရင်ရော။
Jeonကို မော့ကြည့်တော့ အသက်ဖြေးဖြေးမှန်မှန်ရှူရင်း အိပ်စက်နေတဲ့ Jeonက အေးချမ်းနေသည်။
အရာရာကို နားလည်ခွင့်လွှတ်ပေးမယ့် အငွေ့အသက်တွေကိုပါ ခံစားမိသည်။
အင်း... သူတစ်ရက်ရက်တော့ ဖြစ်ပျက်သမျှတွေကို Jeonကို ပြောရလိမ့်မည်။
တစ်သက်လုံးတော့ ဖုံးကွယ်ထားလို့မဖြစ်... ထူးထူးခြားခြား ဒီညမှ ဒါတွေတွေးမိနေပြီး လိပ်ပြာမလုံ ဖြစ်နေမိသည်။
ဖေဖေနဲ့ မေမေ ဈာပနပြီး သူနှင်းဆီမြိုင်ကို ရောက်ခဲ့သည်။
ဦးလေး Aidenက သူ့အပေါ် ဟန်မပျက် ကောင်းပြသည်၊ သူ့ရဲ့ ဒုတိယသားလေးကို ပြပေးသည်။
Taehyung တစ်ယောက် ရက်သားလေးရှိသေးသည့် ကလေးကိုမြင်တိုင်း မေမေ့ဗိုက်ထဲက ကလေးအကြောင်းကို တွေးမိသည်။
အပြစ်မရှိတဲ့ ကလေးအပေါ် အငြိုးအာဃာတတွေ တိုးသထက် တိုးလာတော့တာ။
နေသာသာနေ့တစ်နေ့မှာပဲ ထိုကလေးလေးလည်ပင်းကို တင်းတင်းညစ်ခဲ့မိတာ။
ကလေးမျက်နှာတစ်ခုလုံး ပြာနှမ်းပြီး နှာခေါင်းနဲ့ ပါးစပ်ကနေ သွေးတွေ ယိုစိမ့်ထွက်လာသည်။
မွေးကင်းစကလေးတစ်ယောက်သေဖို့ ၇နှစ်အရွယ် ကောင်လေးမှာ အားများများ မထည့်လိုက်ရ။
"ကိုကိုလေး...သူ့ကို သတ်လိုက်တာလား။ ငါ့မောင်ကို သတ်လိုက်တာလား"
"အေး... မျက်စိရှေ့တင် ကိုယ်ချစ်ရတဲ့သူတွေ အသတ်ခံရတဲ့ ခံစားချက်က ဘာလဲ သိပြီမလား"
"မင်းကို ဖေဖေနဲ့ တိုင်မယ်"
"တိုင်လေ... မင်းအဖေက ကလေးအသက်ထက် စာချုပ်တစ်စောင်ကို မက်နေတာရော သိရဲ့လား"
တကယ်လည်း ဦးလေးက စာချုပ်တစ်စောင်ကို ပိုမက်မောခဲ့သည်။
နှင်းဆီမြိုင်စာချုပ်ကို သူTaehyungဆီက ရဖို့ အကြိမ်ကြိမ် နှစ်ရှည်လများ ကြိုးစားနေခဲ့သည်။
Taehyungဆီမှာ နှင်းဆီမြိုင်ကို ချစ်သောစိတ် တွယ်တာသောစိတ်တွေ ကိန်းဝပ်နေလျက်သား။
နှင်းဆီမြိုင်ကို ဘယ်သူ့လက်ထဲမှ ထည့်မပေးနိုင်။
တစ်နေ့နေ့ကျ နှင်းဆီမြိုင်ရဲ့ အလုံးစုံကို သူပိုင်ဖို့ ကြိုးစားရဦးမည်။
လောလောဆယ်တွင်တော့ သူဟာ နှင်းဆီမြိုင်ကျွန်အသိုင်းအဝိုင်းမှာ အရူးသာသာ လူတစ်ယောက်သာ။
ထိုအတွေးများနဲ့ ဘယ်အချိန် မျက်လုံးမှိတ်ပြီး အိပ်စက်မိလေလဲ မပြောတတ်တော့။
မနက်စောစော Jeon JungKook နိုးလာချိန်မှာ ထုံစံအတိုင်း ချာတိတ်က အိပ်မောကျနေဆဲ။
ဆံပင်လေးတွေ သပ်တင်ပြီး နားသယ်စပ်နားလေးကို ရှိုက်နမ်းမိသည်။
____
သူ့အခန်းပြန်ပြီး လုပ်ငန်းအတွက် စာရွက်စာတမ်းတချို့ကို စိတ်မပါတပါဖြင့် ရေးနေသည်။
တချို့နေရာမှာ ခဲတံဖြင့် ပုံဆွဲထားတာတွေရှိသည်။
ဝါညစ်ညစ် စက္ကူကြမ်းပေါ်မှာ ဦးနှောက်အစိတ်အပိုင်းတစ်စစီကို ရှုထောင့်အမျိုးမျိုးမှ သေသေသပ်သပ်ဆွဲထားသည်။
စာတွေကိုတော့ ဖောင်တိန်အနက်ရောင်မင်ရည်ဖြင့် ရေးထားသည်။
ခပ်သော့သော့လက်ရေးတွေကို ကြည့်ခြင်းအားဖြင့် အချောထည် စာမူမဟုတ်ကြောင်း သိနိုင်သည်။
မင်ရည်တွေကလည်း ဟိုတစ်စက် ဒီတစ်စက်ပေပွနေပြီး သပ်သပ်ရပ်ရပ်မရှိ။
"ခင်ဗျားက နေ့တိုင်းအစောကြီးနိုးနေတာပဲ"
Jeon စာရွက်စာတမ်းကိစ္စတွေပြီးတော့ အံဆွဲထဲထည့်ပြီး သော့ခတ်လိုက်ချိန် Taehyung ရောက်လာသည်။
ညအိတ်ထားတဲ့ ချည်သားရှပ်အဖြူက ဖရိုဖရဲဖြစ်နေကာ ပုခုံးသားတွေ ညှပ်ရိုးတွေ အတိုင်းသားပေါ်နေသည်အထိ။
အဲ့ဒီမြင်ကွင်းမှာ Jeon JungKook တံတွေးမြိုချမိတော့သည်။
မဖီးသင်းရသေးတဲ့ ရွှေရောင်ဆံပင်လေးတွေနဲ့ လျော့တိလျော့ရဲ့ အလှတရားလေးက လက်တွေ့ဘဝကို မေ့သွားစေသည့်အထိ စွမ်းလွန်းပါသည်။
"ဘာကြည့်နေတာလဲ အဲ့လောက်ကြီး"
"အရမ်းလှလို့..."
"ရူးနေတာလား။ ကျုပ်က ယောကျ်ားလေးဗျ"
တံခါးပေါက်ကို မှီရပ်နေသော ချာတိတ်ဆီ တစ်လှမ်းချင်းလျှောက်သွားသည်။
အနီးကပ်လာလေလေ ချာတိတ်မျက်ဝန်းတွေက အသက်ဝင်လေလေ။
စိမ်းပြာရောင်အလှတရားလေးရယ်။
"ဒီနေ့ ကိုယ့်ချာတိတ်က အစောကြီးနိုးလာတာပဲ"
"အင်း..အိပ်လို့မရတော့လို့"
"ကိုယ်ဘာလုပ်ပေးရမလဲ... ဖက်ထားပေးရမလား"
"အင်း..."
မနက်ခင်းစောစောမှာ သူတို့အကြောင်းကို ဝေဖန်ပြောဆိုနေတဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်ကလူတွေရှိလိမ့်မည်။
သူတို့ကိုယ်ပိုင်ကမ္ဘာလေးမှာတော့ ဒီလူတွေရဲ့ ပြစ်တင်ပြောဆိုသံတွေကို ဂရုစိုက်စရာမလို၊ မကြားသလို မသိသလို မရှိသလို နေနိုင်သည်။
"ခင်ဗျား အလုပ်သွားလို့ ဖြစ်ရဲ့လား"
"ဘာလို့မဖြစ်ရမှာလဲ"
"ခင်ဗျားကို လူတွေက ပြောကြမှာပေါ့။ ဒီကလူတွေအကြောင်း ခင်ဗျားလည်း သိသားပဲ"
"ဂရုစိုက်မနေပါနဲ့ကွာ။ သူတို့ကိုယ့်ကိုမကြိုက်တော့ရော ကိုယ်နဲ့ ကင်းနိုင်လို့လား။ ကိုယ့်ဆီ ပစ္စည်းမထားရင် ဘယ်မှာထားကြမလဲ"
ကုန်လှောင်ရုံအတွက် တချို့ဖောက်သည်တွေ လျော့သွားနိုင်ကြောင်း ရိပ်စားမိသည်။
တောင်ပိုင်းသားစစ်စစ် အယူသည်းသော အိမ်များက ပစ္စည်းအတွက်နဲ့တော့ ဒီလိုလူကို မဆက်ဆံနိုင်ပါဘူးဆိုပြီး ဖြစ်သွားလောက်သည်။
ဘယ်လိုပင်ဖြစ်စေ ချာတိတ်ကိုတော့ စိတ်မဆင်းရဲအောင် ပြောရမည်သာ။
"ငွေကို ဘီလူးသရဲစီးသလို ရှာနေတော့တာပဲနော်"
"ချာတိတ်ကို စစ်ကြောင့်ဖြစ်တဲ့ ဆင်းရဲဒုက္ခတွေ မခံရစေချင်ဘူး။
ခေတ်ပျက်ချိန်နဲ့ ခေတ်တစ်ခုစတဲ့အချိန် ငွေရှာလို့အကောင်းဆုံးတဲ့.. အခုခေတ်ပျက်နေတာပဲ ချာတိတ်ရဲ့"
"ဒီလိုခေတ်ပျက်ကြီးမှာ ဂုဏ်သိက္ခါတွေငဲ့ ဘဝလေဟပ်ပြီး ဒုက္ခခံနေတဲ့လူတွေကတော့ အံ့ဩစရာပါ"
ရေချိုးသန့်စင်ပြီး မနက်စာအတွက် လက်ဆုံစားချိန်မှာတော့ Taehyung အကြည့်တွေက Suzan Clark ဆီမှာ။
ဒီမိန်းမ ဘယ်ကနေ ဘယ်လို သူတို့အကြောင်း သိတာက သူ့ကိစ္စမဟုတ်။
ပါးစပ်ဖွာပြီး လျှောက်ပြောတာကတော့ သူတို့နှစ်ယောက်ကို သက်သက်မဲ့ သိက္ခါချချင်တာမှန်း သိသာလွန်းသည်။
Suzan Clarkက Jeonကို စိတ်ဝင်စားနေမှန်း အသိသာကြီး။
ဒါက 'မစားရတဲ့အမဲ သဲနဲ့ပက်တယ်'လို့ပြောသင့်တဲ့ လုပ်ရပ်ပင်။
"Ms. Clark နဲ့ ကျုပ် စကားပြောစရာနည်းနည်းရှိတယ်"
Joanna အမူအရာက မလုံမလဲ။ သူကိုယ်တိုင် ဖောက်သည်ချထားတဲ့ ကိစ္စမို့ Suzanကိုလည်း အားနာနေပုံရသည်။
"ပြောလေ.."
"ဒီမှာပဲ ပြောရမယ်ဆိုရင်လည်း ရတယ်လေ ပြောတာပေါ့"
Taehyung ခပ်တည်တည်နဲ့ ပန်းကန်ပေါ်က အသားတုံးကို ဓါးဖြင့် လှီးနေသည်။
"Suzan Clark အနေနဲ့ ဆေးရုံက အပျိုကြီးအိမ်မှာ နေရင်နေ မနေရင် သစ်ကတိုးစုကို ပြန်ဖို့ ကိစ္စပါ။
ရပ်ဆွေရပ်မျိုးတွေမို့ အိမ်မှာခေါ်ထားပေးပေမယ့် Suzanက ကောင်းကောင်းမနေချင်ဘူးနဲ့တူတယ်"
"ဘာ! ရှင်က Suzanကို နှင်ထုတ်နေတာလား"
"ကျုပ် Mr. Clarkကို ကြေးနန်းရုံးကနေ စာပို့လိုက်မယ်"
ဒီစကားကို အေးအေးဆေးဆေး အရေးမပါတဲ့ကိစ္စလို ပြောနေတာကြောင့် Taehyungကို အားလုံး အံ့အားသင့်နေကြသည်။
ထမင်းချက်အဒေါ်ကြီးနှင့် အိမ်စေကောင်မလေးကအစ ထမင်းဝိုင်းကစကားတွေကို စိတ်ဝင်တစားဖြစ်နေသည်။
"ပြဿနာ ရှိနေလို့လား ချာတိတ်"
"ဟွန်း...ပြဿနာဆိုတာထက် အမှိုက်ရှင်းချင်တဲ့ သဘောပါ"
'ဒုန်း!'
Suzan ရုတ်တရက်ထလိုက်တာမို့ ကုလားထိုင်ကနေ အသံကျယ်ကျယ်ထွက်လာသည်။
"သွားမှာပါ! Suzanကလည်း ရှင့်အိမ်မှာ နောက်တစ်ရက်လေးတောင် ထပ်မနေချင်ပါဘူး"
"ဪ.. အဲ့တာဆိုလည်း အဆင်ပြေသွားတာပေါ့"
အေးတိအေးစက် Taehyungက Suzan ဒေါသကို ပိုဆွပေးနေသကဲ့သို့။
"ဖေဖေနဲ့ အန်ကယ်Aidenကသာ မတိုက်တွန်းရင် ရှင့်အိမ်ကို အစတည်းက လာဖို့စိတ်ကူးမရှိတာ"
"ဘယ်သူ့ကြောင့် လာတယ်မလာဘူးဆိုတာ မင်းရဲ့ ကိုယ်ရေးကိုယ်တာ ကိစ္စပါ Suzan. ဘယ်သူမှလည်း သိချင်မနေပါဘူး။
မင်းဟာမင်း ဘယ်လိုပဲ ဒီအိမ်ကိုရောက်လာပါစေ အိမ်ရှင်ကို လေးစားရမယ်ဆိုတဲ့ အခြေခံလူ့ကျင့်ဝတ်တော့ သိထားသင့်ပါတယ်"
Taehyungစကားကို အော်ပြောနေတာမဟုတ်။
အသံနေ အသံထား ဌာန်ကရိုဏ်းကျကျဖြင့် တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ပြောနေသလို အစားလည်းမပျက်။
"Suzanက ရှင့်ကို ဘာလုပ်နေလို့ လေးစားမှုတွေ ဘာတွေပြောနေရတာလဲ"
"Suzanရဲ့ သရုပ်ဆောင် စွမ်းရည်ကိုတော့ ချီးကျူးပါရဲ့။ ဒါပေမယ့် မပီပြင်ဘူးဖြစ်နေတော့ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ"
ကျန်တဲ့လူတွေ တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ် အခြေအနေကို အကဲခတ်လျက်ရှိကြသည်။
Taehyung နဲ့ Suzanကြားက အခြေအနေက မီးဖိုပေါ်က ချကာစ စွပ်ပြုတ်အိုးတစ်အိုးလို ဆူပွက်နေသည်။
"ဟင်း... ထွက်သွားမှာပါ။ ရှင်စော်ကားမော်ကားပြောနေတာတွေကိုလည်း Suzanဆက်ပြီး သည်းမခံနိုင်ပါဘူး"
"ဪ.. ထွက်သွားဖို့ပဲ ပြောနေပါတယ်ဆိုဗျာ"
အရှေ့မှာ ချထားတဲ့ စွပ်ပြုတ်ပန်းကန်လုံးကြီးနဲ့သာ Taehyungကို ကောက်ပက်ချင်လိုက်တော့သည်။
"တောက်ခ်! နည်းနည်းလေးမှကို ကျက်သရေရှိမနေဘူး"
Suzan ထွက်သွားတော့ ထမင်းဝိုင်းမှာသူတို့ နှစ်ယောက်တည်းသာ ကျန်ခဲ့သည်။
Taehyungမျက်နှာအမူအရာက အေးအေးဆေးဆေးမှန်း သေချာမှ Jeon စကားစပြောသည်။
"တကယ်ပဲ Suzan စပြောခဲ့တာလား"
"အင်း... သူပဲ"
"တကယ်ကို မကောင်းဆိုးဝါးမပဲ"
"အဲ့တာ ခင်ဗျားကြောင့်"
"အလိုဗျာ... ဘယ်လိုလုပ် ကိုယ့်ကြောင့် ဖြစ်ရပြန်တာတုန်း"
"သူခင်ဗျားကို ချိန်နေတာသိရက်နဲ့ ကင်းကင်းရှင်းရှင်းမှ မနေတာ။ နာတာလူးပွဲတော်တုန်းက အတူတောင် ကလိုက်ကြသေးတယ်"
အဲ့နေ့က ကပွဲကနေ ရုတ်တရက်ပျောက်သွားတဲ့ ချာတိတ်ကို ပြေးမြင်မိသည်။
ဘယ်လောက်ထိတောင် အတွေးလွန်ပြီး ခံစားလိုက်တယ်မသိ၊ ချက်ချင်းပျောက်သွားတာများ ဒီလူမှာ စိတ်မပါတပါ ကရင်း ရင်တွေပူကျန်ခဲ့တာ။
"လူကြီးတွေက တိုက်တိုက်တွန်းတွန်းလုပ်နေတော့ ငြင်းလိုက်ရင် သူ့သိက္ခါကို မငဲ့ဘူးထင်ကြမှာ စိုးလို့ပါကွာ"
"ဟင်း..ဆင်ခြေဆင်လက်ကတော့ အပြည့်ပဲ။ မျက်လုံးရွဲကြီးတွေနဲ့ ကြည့်နေတာ သူမဟုတ်တာကျလို့"
"မကြည့်ပါဘူးကွာ။ ကြည့်မှကြည့် ကိုယ့်ချာတိတ်ကိုပဲ ကြည့်မှာပေါ့ မဟုတ်ဘူးလား"
Taehyung နားကို ခုံရွှေ့လိုက်ပြီး နှာခေါင်းနစ်ဝင်အောင် ပါးမို့မို့လေးကို မွှေးကြူတော့သည်။
"အရှက်မရှိဘူးလား။ ထမင်းစားခန်းမှာကြီး"
"မရှိနိုင်တော့ဘူး ကိုယ့်နှင်းဆီရယ်၊ လူတွေလည်း အကုန်သိနေပြီပဲ ဒီထက်သိစရာမရှိတော့ပါဘူး"
"ကဲကို ကဲလွန်းပါတယ်"
ထိုနေ့က ကြေးနန်းရိုက်ဖို့ ကိစ္စနဲ့ပတ်သက်ပြီး Taehyung အပြင်ထွက်ရသည်။
Jeonက စာတိုက်ရုံးအထိ ပို့ပေးရှာသည်။
စာတိုက်ရုံးက ထုံးစံအတိုင်း လူတွေကြိတ်ကြိတ်တိုးလျက်။
အထူးသဖြင့် မိန်းမကြီးများ၊ မိန်းမပျိုများက စာတိုက်ရှေ့မှာ ပူဆွေးသောကရောက်နေတဲ့ မျက်နှာထားတွေနဲ့။
ရှေ့တန်းက သူတို့ လင်သားမောင်တွေရဲ့ သတင်းကို တမျှော်မျှော်။
"ဂျုန်းဘာရိုကြေးနန်းရုံးကို ကြေးနန်းရိုက်ချင်တာပါ"
သစ်ကတိုးစုနဲ့ နှင်းဆီမြိုင်တို့လို ယာတောတွေက ဂျုန်းဘာရိုမြို့အပိုင်ထဲတွင်ပါသည်။
ချောစာပို့ရတာက ဒီခေတ်ကြီးမှာ မလွယ်၊ ရထားခရီးလမ်းက နှောင့်နှေးနေတာမို့ အတ္တလန်တာကနေ ဂျုန်းဘာရိုလို ခရီးတိုလေးတောင် ဒီနေ့စာပို့ရင် သုံးလေးရက်ကြာမှာ ရောက်သည်။
သစ်ကတိုးစုထိဆို တစ်ပတ်လောက် အချိန်ယူရလိမ့်မည်။
စာတိုက်စာရေးလေးထံမှာ ကြေးနန်းလှိမ့်မူပြီး ထွက်လာတော့ မိန်းမတွေက သူတို့ကို ကြည့်၍ တီးတိုးပြောဆိုနေကြတာကို တွေ့ရသည်။
"လာ ချာတိတ်... ကိုယ်အိမ်ပြန်ပို့ပေးမယ်"
Jeonက သူ့ရဲ့ ပုခုံးကို ဆွဲဖက်ပြီး မြင်းရထားဆီ ခေါ်သွားသည်။
နွေးထွေးခြင်း၊ လုံခြုံခြင်း စသည်တို့မှာ Jeonကြောင့် ဖြစ်ပေါ်လာခြင်း ဖြစ်သည်။
အင်း... သူတို့နှစ်ယောက်ဆက်ဆံရေးကို ဘယ်လို သမုတ်ကျပါစေ သူတို့မှာ ဆက်ဖုံးကွယ်စရာအကြောင်း မရှိတော့။
ဒီလူ့ကို ပေါ်ပေါ်ထင်ထင် ချစ်ရမည်၊ သဝန်တိုရမည်၊ ဆိုးနွဲ့ရမည်။
Suzan ထင်သလိုတော့ သူတို့နှစ်ယောက်ကမ္ဘာကြီးက ပျက်စီးသွားမှာ မဟုတ်။
____
အိမ်ကထွက်လာတည်းက Suzan စိတ်ညစ်နေသည်၊ ဒီပုံအတိုင်းဆို Kim Taehyungက ဖေဖေ့ဆီ ကြေးနန်းရိုက်လိမ့်မည်။
ပြေပြေပြစ်ပြစ်ကြေးနန်းရိုက်ရင်က ကိစ္စမရှိ၊ သူ့သိက္ခါကို ညှိုးနွမ်းစေတဲ့ အရေးအသားတွေသာ ဖေဖေ့ဆီရေးလိုက်ရင် ဖေဖေက သေချာပေါက် သစ်ကတိုးစုကို ပြန်ခေါ်လိမ့်မည်။
မေမေက သာ၍ပင်ဆိုးသည်။
Kim Taehyungကို သတ်လို့ရရင် သတ်ပစ်ချင်လိုက်တာ။
Kim Taehyungကိုရော Jeonကိုပါ အခုချိန်မှာ သူမုန်းနေမိသည်။
"စိတ်ထိန်းပါ Suzanရယ်။ ဒေါ်ဒေါ်အိမ်မှာ လိုက်နေရင်လည်း ကိုယ်လာတွေ့ပါ့မယ်"
Joanna ဘာတွေ ပေါက်ပေါက်ဖောက်နေလဲ သူမကြားရ။ သူ့စိတ်ထဲ ဒေါသပြီးရင် ဒေါသသာဖြစ်နေသည်။
ဒီတိုင်းတော့ ဒေါ်ဒေါ်အိမ်မှာ လိုက်မနေနိုင်သလို သစ်ကတိုးစုကိုလည်း မပြန်နိုင်။
Kim Taehyungကို ဒီတိုင်းတော့ မထားလိုက်နိုင်။
အဆင့်နိမ့်ကပ္ပလီကျွန်တွေရှေ့တောင်မရှောင်ဘဲ သူ့ကို နှင်ထုတ်ရဲသော Kim Taehyungကို ပညာတော့ ပြရမှ ကျေနပ်နိုင်မည်။
"ကိုယ့်ကို တစ်ခုခုပြောပါ Suzan. မင်းဒီအတိုင်းဆို ပေါက်ကွဲခါနီး ဗုံးတစ်လုံးနဲ့ တူနေတာပဲ"
"အင်း...ကိုယ်တကယ်ပေါက်ကွဲမိတော့မယ်ထင်တယ်"
"မင်းဘာတွေ လုပ်ဦးမလို့လဲ"
ဆေးရုံသွားတဲ့ လမ်းကနေ Suzan တခြားနေရာသွားဖို့ လုပ်သည်။
Joannaက လက်ကောက်ဝတ်ကို ဆွဲထားပြီး..
"မင်း ဘယ်သွားမလို့လဲ။ လူနာတွေစောင့်နေကြပြီလေ"
"ကိုယ်အရေးတကြီး သွားစရာပေါ်လာလို့"
"မင်းလုပ်ချင်သလိုလုပ်ပါ။ ဒါပေမယ့် ကိုကိုလေးကို သတိထား။ သူက မင်းထင်သလောက် မလွယ်ဘူး"
သရက်ထည်ဂါဝန်ကြီးကို မ,ကာ Suzan ခပ်သွက်သွက် လမ်းလျှောက်သည်။
အိုက်စက်နေသော ရာသီဥတုနဲ့ သရက်ထည်ဂါဝန်က နည်းနည်းမှမလိုက်ဖက်။
ဆေးရုံရှိရာနဲ့ ဆန့်ကျင်ဘက်လားရာကို သွားနေရတာမို့ တော်တော်နဲ့ မရောက်နိုင်သေး။
လမ်းကြုံခေါ်ပေးမယ့် ဘာဂီတစ်စီးများ တွေ့ရင် ကောင်းလေစွ။
ကံဆိုးစွာပင် ထိုနေ့က ဘာဂီဆို၍ ဇိမ်မယ်ခေါင်း၏ ဘာဂီကိုသာ တွေ့သည်။
သူတစ်ယောက်တည်း မောဟိုက်စွာ လျှောက်ရင်း တစ်နေရာကို ရောက်လာသည်။
ထိုနေရာရောက်မှ သက်ပြင်းချနိုင်တော့သည်။
ရင်စည်းတင်းတင်းကြောင့် အသက်ရှူရပင် ခက်နေသေးသည်။
ပြေကျလုဆဲဆဲ ဆံပင်တွေကို သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်အောင် ပြင်လိုက်ပြီ အထဲဝင်လာသည်။
"Jeon...စကားနည်းနည်းပြောလို့ရမလား"
TBC~
Do vote⭐ me if you like it.
Love you and thank you Taekookers💜
Zawgyi~
"Joanna! အဲ့တာက ဘာစကားလဲ။ ဦးေလး Aiden တို႔က Kim Taehyungမိဘေတြကို သတ္တယ္ဆိုတာ"
႐ုတ္တရက္ဝင္လာေသာ Suzanေၾကာင့္ Joanna လန္႔သြားမိသည္။
Suzan အကုန္ၾကားသြားၿပီမို႔ လက္က်န္မာယာေလးကို ထုတ္သုံးရန္အျပင္ မရွိေတာ့။
"ဟင့္...Suzanရယ္ သူ႔လို အ႐ူးစကားကိုမွ ယုံရလား။ ကိုယ္ဘာမွေတာင္ မသိရပါဘူး"
မရွိရွိေသာ မ်က္ရည္ေတြကို ညစ္ထုတ္ငိုေနသည့္ Joanna ပါရယ္။ Suzan ေသခ်ာေပါက္သိေနသည္.. Joanna လိမ္ေျပာေနတာသိေပမယ့္ Taehyung အေပၚ သူ႔ရဲ႕အမုန္းပမာဏနဲ႔စာရင္ေတာ့ ဘာမွမေျပာပေလာက္။
"မင္းတို႔ မိသားစု၂ခု အဆင္မေျပတာ ကိုယ္သိပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုမလိမ္ဘဲ ေျပာစမ္းပါ"
"Taehyungက ငါ့ေမာင္ေလးကို သတ္ခဲ့တာပါ။ လူမမည္ကေလးကို..."
Joanna မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ Suzanရင္ခြင္ထဲ တိုးေဝွ႔ေနသည္။ Suzanလည္း Joannaရဲ႕ ေက်ာျပင္ကို တဖြဖြပြတ္သပ္ေပး႐ုံအျပင္ မတတ္ႏိုင္ခဲ့။
"ကိုယ္တိုင္ျမင္ခဲ့ရတာမို႔ မ်က္စိထဲကကို မထြက္ႏိုင္ဘူး Suzanရယ္"
"အင္း... မငိုနဲ႔ တိတ္ေတာ့"
"အဲ့လိုေတြျဖစ္ခဲ့တာေတာင္ Taehyungက ကိုယ့္ထက္ အစစအရာရာသာေနတုန္းပဲ"
"မင္းထင္လို႔ပါ။ မင္းအဲ့လိုမထင္ရေအာင္ ကိုယ္လုပ္ေပးမယ္"
Suzan အမုန္းအာဃာတေတြ ႀကီးမားခ်က္က အမွားအမွန္ ခြဲျခားသိႏိုင္ရက္ေတာင္ အမွန္ဘက္မွာ မရွိႏိုင္သည္အထိ။
____
ညသန္းေခါင္မွာ Taehyung တစ္ေရးႏိုးလာခဲ့သည္။ ဘုရားစူး သူအိပ္မက္လွလွမက္ေနခဲ့တာပါ။
ႏွင္းဆီၿမိဳင္ထဲမွာ ေဖေဖရယ္ ေမေမရယ္ Jeonရယ္ ညီလား ညီမလား မသဲကြဲတဲ့ သူ႔အငယ္ေလးရယ္။
႐ုတ္တရက္ အိပ္မက္က လန္႔ႏိုးလာၿပီး ရင္တလွပ္လွပ္ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ေရတေကာင္းထဲက ေရကို ခပ္ယူေသာက္လိုက္ရသည္။
ကုတင္ေပၚမွာ Jeonက ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနဆဲ။ အေပၚပိုင္းအဝတ္ဗလာနဲ႔ Jeonက ႂကြက္သားေတြ အထင္းသားေပၚေနသည္။
ေတာင့္တင္းေနေသာ လက္ေမာင္းႂကြက္သားေတြကို ေခါင္းအုံးမိသည္။
ညဦးပိုင္းက အျဖစ္အပ်က္ေတြက အိပ္မက္လိုလို လက္ေတြ႕လိုလို။
သူေတြးခဲ့မိသမွ်ကလည္း တကယ္ႀကဳံဖူးသလိုလို မႀကဳံဖူးသလိုလို။
သူ႔စိတ္ေတြ တည္ၿငိမ္ေနသည္မွာ အေတာ္ေလး ၾကာခဲ့ၿပီ... အတၱလန္တာမွာ ေနတာ ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် ေသြးစက္ေတြကို စြဲလမ္းဖူးသည္ကိုပင္ ေမ့ေလ်ာ့လာသည္။
ဒီေန႔ညေတာ့ အဲ့အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ေတြးေနမိသည္။
Suzan ဒုကၡိတျဖစ္ဖို႔ တိတ္တဆိတ္လုပ္ခဲ့သည္မွာ တစ္ႏွစ္ပင္မရွိေသး။
Ms. Hutchကို စိတ္လိုလက္ရ သတ္ခဲ့ဖူးသည္။
ႏွင္းဆီၿမိဳင္တုန္းက ယုန္ျဖဴေလးရယ္၊ ျမင္းနီႀကီးရယ္။
အို...ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ဒါေတြကို သူ႔ခ်စ္သူက အားလုံးသိေနခဲ့တာ။
Jeonက သူ႔ရဲ႕ အေမွာင္ဘက္ျခမ္းကို နားလည္ေပးသူဆိုလည္း မမွား။
ဒါေတြအကုန္လုံးကို သူတေလွ်ာက္လုံး နားလည္ခြင့္လႊတ္ေပးေနခဲ့တာ။
ဒီေလာက္ေတာင္နားလည္ေပးၿပီး ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာတစ္ေယာက္ကို သတ္ဖူးတယ္ဆိုတာကို နားမလည္ေပးႏိုင္ရင္ေရာ။
Jeonကို ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ အသက္ေျဖးေျဖးမွန္မွန္ရႉရင္း အိပ္စက္ေနတဲ့ Jeonက ေအးခ်မ္းေနသည္။
အရာရာကို နားလည္ခြင့္လႊတ္ေပးမယ့္ အေငြ႕အသက္ေတြကိုပါ ခံစားမိသည္။
အင္း... သူတစ္ရက္ရက္ေတာ့ ျဖစ္ပ်က္သမွ်ေတြကို Jeonကို ေျပာရလိမ့္မည္။
တစ္သက္လုံးေတာ့ ဖုံးကြယ္ထားလို႔မျဖစ္... ထူးထူးျခားျခား ဒီညမွ ဒါေတြေတြးမိေနၿပီး လိပ္ျပာမလုံ ျဖစ္ေနမိသည္။
ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ ဈာပနၿပီး သူႏွင္းဆီၿမိဳင္ကို ေရာက္ခဲ့သည္။
ဦးေလး Aidenက သူ႔အေပၚ ဟန္မပ်က္ ေကာင္းျပသည္၊ သူ႔ရဲ႕ ဒုတိယသားေလးကို ျပေပးသည္။
Taehyung တစ္ေယာက္ ရက္သားေလးရွိေသးသည့္ ကေလးကိုျမင္တိုင္း ေမေမ့ဗိုက္ထဲက ကေလးအေၾကာင္းကို ေတြးမိသည္။
အျပစ္မရွိတဲ့ ကေလးအေပၚ အၿငိဳးအာဃာတေတြ တိုးသထက္ တိုးလာေတာ့တာ။
ေနသာသာေန႔တစ္ေန႔မွာပဲ ထိုကေလးေလးလည္ပင္းကို တင္းတင္းညစ္ခဲ့မိတာ။
ကေလးမ်က္ႏွာတစ္ခုလုံး ျပာႏွမ္းၿပီး ႏွာေခါင္းနဲ႔ ပါးစပ္ကေန ေသြးေတြ ယိုစိမ့္ထြက္လာသည္။
ေမြးကင္းစကေလးတစ္ေယာက္ေသဖို႔ ၇ႏွစ္အ႐ြယ္ ေကာင္ေလးမွာ အားမ်ားမ်ား မထည့္လိုက္ရ။
"ကိုကိုေလး...သူ႔ကို သတ္လိုက္တာလား။ ငါ့ေမာင္ကို သတ္လိုက္တာလား"
"ေအး... မ်က္စိေရွ႕တင္ ကိုယ္ခ်စ္ရတဲ့သူေတြ အသတ္ခံရတဲ့ ခံစားခ်က္က ဘာလဲ သိၿပီမလား"
"မင္းကို ေဖေဖနဲ႔ တိုင္မယ္"
"တိုင္ေလ... မင္းအေဖက ကေလးအသက္ထက္ စာခ်ဳပ္တစ္ေစာင္ကို မက္ေနတာေရာ သိရဲ႕လား"
တကယ္လည္း ဦးေလးက စာခ်ဳပ္တစ္ေစာင္ကို ပိုမက္ေမာခဲ့သည္။
ႏွင္းဆီၿမိဳင္စာခ်ဳပ္ကို သူTaehyungဆီက ရဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ႀကိဳးစားေနခဲ့သည္။
Taehyungဆီမွာ ႏွင္းဆီၿမိဳင္ကို ခ်စ္ေသာစိတ္ တြယ္တာေသာစိတ္ေတြ ကိန္းဝပ္ေနလ်က္သား။
ႏွင္းဆီၿမိဳင္ကို ဘယ္သူ႔လက္ထဲမွ ထည့္မေပးႏိုင္။
တစ္ေန႔ေန႔က် ႏွင္းဆီၿမိဳင္ရဲ႕ အလုံးစုံကို သူပိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားရဦးမည္။
ေလာေလာဆယ္တြင္ေတာ့ သူဟာ ႏွင္းဆီၿမိဳင္ကြၽန္အသိုင္းအဝိုင္းမွာ အ႐ူးသာသာ လူတစ္ေယာက္သာ။
ထိုအေတြးမ်ားနဲ႔ ဘယ္အခ်ိန္ မ်က္လုံးမွိတ္ၿပီး အိပ္စက္မိေလလဲ မေျပာတတ္ေတာ့။
မနက္ေစာေစာ Jeon JungKook ႏိုးလာခ်ိန္မွာ ထုံစံအတိုင္း ခ်ာတိတ္က အိပ္ေမာက်ေနဆဲ။
ဆံပင္ေလးေတြ သပ္တင္ၿပီး နားသယ္စပ္နားေလးကို ရႈိက္နမ္းမိသည္။
____
သူ႔အခန္းျပန္ၿပီး လုပ္ငန္းအတြက္ စာ႐ြက္စာတမ္းတခ်ိဳ႕ကို စိတ္မပါတပါျဖင့္ ေရးေနသည္။
တခ်ိဳ႕ေနရာမွာ ခဲတံျဖင့္ ပုံဆြဲထားတာေတြရွိသည္။
ဝါညစ္ညစ္ စကၠဴၾကမ္းေပၚမွာ ဦးေႏွာက္အစိတ္အပိုင္းတစ္စစီကို ရႈေထာင့္အမ်ိဳးမ်ိဳးမွ ေသေသသပ္သပ္ဆြဲထားသည္။
စာေတြကိုေတာ့ ေဖာင္တိန္အနက္ေရာင္မင္ရည္ျဖင့္ ေရးထားသည္။
ခပ္ေသာ့ေသာ့လက္ေရးေတြကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ အေခ်ာထည္ စာမူမဟုတ္ေၾကာင္း သိႏိုင္သည္။
မင္ရည္ေတြကလည္း ဟိုတစ္စက္ ဒီတစ္စက္ေပပြေနၿပီး သပ္သပ္ရပ္ရပ္မရွိ။
"ခင္ဗ်ားက ေန႔တိုင္းအေစာႀကီးႏိုးေနတာပဲ"
Jeon စာ႐ြက္စာတမ္းကိစၥေတြၿပီးေတာ့ အံဆြဲထဲထည့္ၿပီး ေသာ့ခတ္လိုက္ခ်ိန္ Taehyung ေရာက္လာသည္။
ညအိတ္ထားတဲ့ ခ်ည္သားရွပ္အျဖဴက ဖ႐ိုဖရဲျဖစ္ေနကာ ပုခုံးသားေတြ ညႇပ္႐ိုးေတြ အတိုင္းသားေပၚေနသည္အထိ။
အဲ့ဒီျမင္ကြင္းမွာ Jeon JungKook တံေတြးၿမိဳခ်မိေတာ့သည္။
မဖီးသင္းရေသးတဲ့ ေ႐ႊေရာင္ဆံပင္ေလးေတြနဲ႔ ေလ်ာ့တိေလ်ာ့ရဲ႕ အလွတရားေလးက လက္ေတြ႕ဘဝကို ေမ့သြားေစသည့္အထိ စြမ္းလြန္းပါသည္။
"ဘာၾကည့္ေနတာလဲ အဲ့ေလာက္ႀကီး"
"အရမ္းလွလို႔..."
"႐ူးေနတာလား။ က်ဳပ္က ေယာက်္ားေလးဗ်"
တံခါးေပါက္ကို မွီရပ္ေနေသာ ခ်ာတိတ္ဆီ တစ္လွမ္းခ်င္းေလွ်ာက္သြားသည္။
အနီးကပ္လာေလေလ ခ်ာတိတ္မ်က္ဝန္းေတြက အသက္ဝင္ေလေလ။
စိမ္းျပာေရာင္အလွတရားေလးရယ္။
"ဒီေန႔ ကိုယ့္ခ်ာတိတ္က အေစာႀကီးႏိုးလာတာပဲ"
"အင္း..အိပ္လို႔မရေတာ့လို႔"
"ကိုယ္ဘာလုပ္ေပးရမလဲ... ဖက္ထားေပးရမလား"
"အင္း..."
မနက္ခင္းေစာေစာမွာ သူတို႔အေၾကာင္းကို ေဝဖန္ေျပာဆိုေနတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကလူေတြရွိလိမ့္မည္။
သူတို႔ကိုယ္ပိုင္ကမာၻေလးမွာေတာ့ ဒီလူေတြရဲ႕ ျပစ္တင္ေျပာဆိုသံေတြကို ဂ႐ုစိုက္စရာမလို၊ မၾကားသလို မသိသလို မရွိသလို ေနႏိုင္သည္။
"ခင္ဗ်ား အလုပ္သြားလို႔ ျဖစ္ရဲ႕လား"
"ဘာလို႔မျဖစ္ရမွာလဲ"
"ခင္ဗ်ားကို လူေတြက ေျပာၾကမွာေပါ့။ ဒီကလူေတြအေၾကာင္း ခင္ဗ်ားလည္း သိသားပဲ"
"ဂ႐ုစိုက္မေနပါနဲ႔ကြာ။ သူတို႔ကိုယ့္ကိုမႀကိဳက္ေတာ့ေရာ ကိုယ္နဲ႔ ကင္းႏိုင္လို႔လား။ ကိုယ့္ဆီ ပစၥည္းမထားရင္ ဘယ္မွာထားၾကမလဲ"
ကုန္ေလွာင္႐ုံအတြက္ တခ်ိဳ႕ေဖာက္သည္ေတြ ေလ်ာ့သြားႏိုင္ေၾကာင္း ရိပ္စားမိသည္။
ေတာင္ပိုင္းသားစစ္စစ္ အယူသည္းေသာ အိမ္မ်ားက ပစၥည္းအတြက္နဲ႔ေတာ့ ဒီလိုလူကို မဆက္ဆံႏိုင္ပါဘူးဆိုၿပီး ျဖစ္သြားေလာက္သည္။
ဘယ္လိုပင္ျဖစ္ေစ ခ်ာတိတ္ကိုေတာ့ စိတ္မဆင္းရဲေအာင္ ေျပာရမည္သာ။
"ေငြကို ဘီလူးသရဲစီးသလို ရွာေနေတာ့တာပဲေနာ္"
"ခ်ာတိတ္ကို စစ္ေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ ဆင္းရဲဒုကၡေတြ မခံရေစခ်င္ဘူး။
ေခတ္ပ်က္ခ်ိန္နဲ႔ ေခတ္တစ္ခုစတဲ့အခ်ိန္ ေငြရွာလို႔အေကာင္းဆုံးတဲ့.. အခုေခတ္ပ်က္ေနတာပဲ ခ်ာတိတ္ရဲ႕"
"ဒီလိုေခတ္ပ်က္ႀကီးမွာ ဂုဏ္သိကၡါေတြငဲ့ ဘဝေလဟပ္ၿပီး ဒုကၡခံေနတဲ့လူေတြကေတာ့ အံ့ဩစရာပါ"
ေရခ်ိဳးသန္႔စင္ၿပီး မနက္စာအတြက္ လက္ဆုံစားခ်ိန္မွာေတာ့ Taehyung အၾကည့္ေတြက Suzan Clark ဆီမွာ။
ဒီမိန္းမ ဘယ္ကေန ဘယ္လို သူတို႔အေၾကာင္း သိတာက သူ႔ကိစၥမဟုတ္။
ပါးစပ္ဖြာၿပီး ေလွ်ာက္ေျပာတာကေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို သက္သက္မဲ့ သိကၡါခ်ခ်င္တာမွန္း သိသာလြန္းသည္။
Suzan Clarkက Jeonကို စိတ္ဝင္စားေနမွန္း အသိသာႀကီး။
ဒါက 'မစားရတဲ့အမဲ သဲနဲ႔ပက္တယ္'လို႔ေျပာသင့္တဲ့ လုပ္ရပ္ပင္။
"Ms. Clark နဲ႔ က်ဳပ္ စကားေျပာစရာနည္းနည္းရွိတယ္"
Joanna အမူအရာက မလုံမလဲ။ သူကိုယ္တိုင္ ေဖာက္သည္ခ်ထားတဲ့ ကိစၥမို႔ Suzanကိုလည္း အားနာေနပုံရသည္။
"ေျပာေလ.."
"ဒီမွာပဲ ေျပာရမယ္ဆိုရင္လည္း ရတယ္ေလ ေျပာတာေပါ့"
Taehyung ခပ္တည္တည္နဲ႔ ပန္းကန္ေပၚက အသားတုံးကို ဓါးျဖင့္ လွီးေနသည္။
"Suzan Clark အေနနဲ႔ ေဆး႐ုံက အပ်ိဳႀကီးအိမ္မွာ ေနရင္ေန မေနရင္ သစ္ကတိုးစုကို ျပန္ဖို႔ ကိစၥပါ။
ရပ္ေဆြရပ္မ်ိဳးေတြမို႔ အိမ္မွာေခၚထားေပးေပမယ့္ Suzanက ေကာင္းေကာင္းမေနခ်င္ဘူးနဲ႔တူတယ္"
"ဘာ! ရွင္က Suzanကို ႏွင္ထုတ္ေနတာလား"
"က်ဳပ္ Mr. Clarkကို ေၾကးနန္း႐ုံးကေန စာပို႔လိုက္မယ္"
ဒီစကားကို ေအးေအးေဆးေဆး အေရးမပါတဲ့ကိစၥလို ေျပာေနတာေၾကာင့္ Taehyungကို အားလုံး အံ့အားသင့္ေနၾကသည္။
ထမင္းခ်က္အေဒၚႀကီးႏွင့္ အိမ္ေစေကာင္မေလးကအစ ထမင္းဝိုင္းကစကားေတြကို စိတ္ဝင္တစားျဖစ္ေနသည္။
"ျပႆနာ ရွိေနလို႔လား ခ်ာတိတ္"
"ဟြန္း...ျပႆနာဆိုတာထက္ အမႈိက္ရွင္းခ်င္တဲ့ သေဘာပါ"
'ဒုန္း!'
Suzan ႐ုတ္တရက္ထလိုက္တာမို႔ ကုလားထိုင္ကေန အသံက်ယ္က်ယ္ထြက္လာသည္။
"သြားမွာပါ! Suzanကလည္း ရွင့္အိမ္မွာ ေနာက္တစ္ရက္ေလးေတာင္ ထပ္မေနခ်င္ပါဘူး"
"ဪ.. အဲ့တာဆိုလည္း အဆင္ေျပသြားတာေပါ့"
ေအးတိေအးစက္ Taehyungက Suzan ေဒါသကို ပိုဆြေပးေနသကဲ့သို႔။
"ေဖေဖနဲ႔ အန္ကယ္Aidenကသာ မတိုက္တြန္းရင္ ရွင့္အိမ္ကို အစတည္းက လာဖို႔စိတ္ကူးမရွိတာ"
"ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္ လာတယ္မလာဘူးဆိုတာ မင္းရဲ႕ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ကိစၥပါ Suzan. ဘယ္သူမွလည္း သိခ်င္မေနပါဘူး။
မင္းဟာမင္း ဘယ္လိုပဲ ဒီအိမ္ကိုေရာက္လာပါေစ အိမ္ရွင္ကို ေလးစားရမယ္ဆိုတဲ့ အေျခခံလူ႔က်င့္ဝတ္ေတာ့ သိထားသင့္ပါတယ္"
Taehyungစကားကို ေအာ္ေျပာေနတာမဟုတ္။
အသံေန အသံထား ဌာန္က႐ိုဏ္းက်က်ျဖင့္ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ေျပာေနသလို အစားလည္းမပ်က္။
"Suzanက ရွင့္ကို ဘာလုပ္ေနလို႔ ေလးစားမႈေတြ ဘာေတြေျပာေနရတာလဲ"
"Suzanရဲ႕ သ႐ုပ္ေဆာင္ စြမ္းရည္ကိုေတာ့ ခ်ီးက်ဴးပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ မပီျပင္ဘူးျဖစ္ေနေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ"
က်န္တဲ့လူေတြ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ အေျခအေနကို အကဲခတ္လ်က္ရွိၾကသည္။
Taehyung နဲ႔ Suzanၾကားက အေျခအေနက မီးဖိုေပၚက ခ်ကာစ စြပ္ျပဳတ္အိုးတစ္အိုးလို ဆူပြက္ေနသည္။
"ဟင္း... ထြက္သြားမွာပါ။ ရွင္ေစာ္ကားေမာ္ကားေျပာေနတာေတြကိုလည္း Suzanဆက္ၿပီး သည္းမခံႏိုင္ပါဘူး"
"ဪ.. ထြက္သြားဖို႔ပဲ ေျပာေနပါတယ္ဆိုဗ်ာ"
အေရွ႕မွာ ခ်ထားတဲ့ စြပ္ျပဳတ္ပန္းကန္လုံးႀကီးနဲ႔သာ Taehyungကို ေကာက္ပက္ခ်င္လိုက္ေတာ့သည္။
"ေတာက္ခ္! နည္းနည္းေလးမွကို က်က္သေရရွိမေနဘူး"
Suzan ထြက္သြားေတာ့ ထမင္းဝိုင္းမွာသူတို႔ ႏွစ္ေယာက္တည္းသာ က်န္ခဲ့သည္။
Taehyungမ်က္ႏွာအမူအရာက ေအးေအးေဆးေဆးမွန္း ေသခ်ာမွ Jeon စကားစေျပာသည္။
"တကယ္ပဲ Suzan စေျပာခဲ့တာလား"
"အင္း... သူပဲ"
"တကယ္ကို မေကာင္းဆိုးဝါးမပဲ"
"အဲ့တာ ခင္ဗ်ားေၾကာင့္"
"အလိုဗ်ာ... ဘယ္လိုလုပ္ ကိုယ့္ေၾကာင့္ ျဖစ္ရျပန္တာတုန္း"
"သူခင္ဗ်ားကို ခ်ိန္ေနတာသိရက္နဲ႔ ကင္းကင္းရွင္းရွင္းမွ မေနတာ။ နာတာလူးပြဲေတာ္တုန္းက အတူေတာင္ ကလိုက္ၾကေသးတယ္"
အဲ့ေန႔က ကပြဲကေန ႐ုတ္တရက္ေပ်ာက္သြားတဲ့ ခ်ာတိတ္ကို ေျပးျမင္မိသည္။
ဘယ္ေလာက္ထိေတာင္ အေတြးလြန္ၿပီး ခံစားလိုက္တယ္မသိ၊ ခ်က္ခ်င္းေပ်ာက္သြားတာမ်ား ဒီလူမွာ စိတ္မပါတပါ ကရင္း ရင္ေတြပူက်န္ခဲ့တာ။
"လူႀကီးေတြက တိုက္တိုက္တြန္းတြန္းလုပ္ေနေတာ့ ျငင္းလိုက္ရင္ သူ႔သိကၡါကို မငဲ့ဘူးထင္ၾကမွာ စိုးလို႔ပါကြာ"
"ဟင္း..ဆင္ေျခဆင္လက္ကေတာ့ အျပည့္ပဲ။ မ်က္လုံး႐ြဲႀကီးေတြနဲ႔ ၾကည့္ေနတာ သူမဟုတ္တာက်လို႔"
"မၾကည့္ပါဘူးကြာ။ ၾကည့္မွၾကည့္ ကိုယ့္ခ်ာတိတ္ကိုပဲ ၾကည့္မွာေပါ့ မဟုတ္ဘူးလား"
Taehyung နားကို ခုံေ႐ႊ႕လိုက္ၿပီး ႏွာေခါင္းနစ္ဝင္ေအာင္ ပါးမို႔မို႔ေလးကို ေမႊးၾကဴေတာ့သည္။
"အရွက္မရွိဘူးလား။ ထမင္းစားခန္းမွာႀကီး"
"မရွိႏိုင္ေတာ့ဘူး ကိုယ့္ႏွင္းဆီရယ္၊ လူေတြလည္း အကုန္သိေနၿပီပဲ ဒီထက္သိစရာမရွိေတာ့ပါဘူး"
"ကဲကို ကဲလြန္းပါတယ္"
ထိုေန႔က ေၾကးနန္း႐ိုက္ဖို႔ ကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး Taehyung အျပင္ထြက္ရသည္။
Jeonက စာတိုက္႐ုံးအထိ ပို႔ေပးရွာသည္။
စာတိုက္႐ုံးက ထုံးစံအတိုင္း လူေတြႀကိတ္ႀကိတ္တိုးလ်က္။
အထူးသျဖင့္ မိန္းမႀကီးမ်ား၊ မိန္းမပ်ိဳမ်ားက စာတိုက္ေရွ႕မွာ ပူေဆြးေသာကေရာက္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာထားေတြနဲ႔။
ေရွ႕တန္းက သူတို႔ လင္သားေမာင္ေတြရဲ႕ သတင္းကို တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္။
"ဂ်ဳန္းဘာ႐ိုေၾကးနန္း႐ုံးကို ေၾကးနန္း႐ိုက္ခ်င္တာပါ"
သစ္ကတိုးစုနဲ႔ ႏွင္းဆီၿမိဳင္တို႔လို ယာေတာေတြက ဂ်ဳန္းဘာ႐ိုၿမိဳ႕အပိုင္ထဲတြင္ပါသည္။
ေခ်ာစာပို႔ရတာက ဒီေခတ္ႀကီးမွာ မလြယ္၊ ရထားခရီးလမ္းက ေႏွာင့္ေႏွးေနတာမို႔ အတၱလန္တာကေန ဂ်ဳန္းဘာ႐ိုလို ခရီးတိုေလးေတာင္ ဒီေန႔စာပို႔ရင္ သုံးေလးရက္ၾကာမွာ ေရာက္သည္။
သစ္ကတိုးစုထိဆို တစ္ပတ္ေလာက္ အခ်ိန္ယူရလိမ့္မည္။
စာတိုက္စာေရးေလးထံမွာ ေၾကးနန္းလွိမ့္မူၿပီး ထြက္လာေတာ့ မိန္းမေတြက သူတို႔ကို ၾကည့္၍ တီးတိုးေျပာဆိုေနၾကတာကို ေတြ႕ရသည္။
"လာ ခ်ာတိတ္... ကိုယ္အိမ္ျပန္ပို႔ေပးမယ္"
Jeonက သူ႔ရဲ႕ ပုခုံးကို ဆြဲဖက္ၿပီး ျမင္းရထားဆီ ေခၚသြားသည္။
ေႏြးေထြးျခင္း၊ လုံၿခဳံျခင္း စသည္တို႔မွာ Jeonေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာျခင္း ျဖစ္သည္။
အင္း... သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဆက္ဆံေရးကို ဘယ္လို သမုတ္က်ပါေစ သူတို႔မွာ ဆက္ဖုံးကြယ္စရာအေၾကာင္း မရွိေတာ့။
ဒီလူ႔ကို ေပၚေပၚထင္ထင္ ခ်စ္ရမည္၊ သဝန္တိုရမည္၊ ဆိုးႏြဲ႕ရမည္။
Suzan ထင္သလိုေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကမာၻႀကီးက ပ်က္စီးသြားမွာ မဟုတ္။
____
အိမ္ကထြက္လာတည္းက Suzan စိတ္ညစ္ေနသည္၊ ဒီပုံအတိုင္းဆို Kim Taehyungက ေဖေဖ့ဆီ ေၾကးနန္း႐ိုက္လိမ့္မည္။
ေျပေျပျပစ္ျပစ္ေၾကးနန္း႐ိုက္ရင္က ကိစၥမရွိ၊ သူ႔သိကၡါကို ညႇိဳးႏြမ္းေစတဲ့ အေရးအသားေတြသာ ေဖေဖ့ဆီေရးလိုက္ရင္ ေဖေဖက ေသခ်ာေပါက္ သစ္ကတိုးစုကို ျပန္ေခၚလိမ့္မည္။
ေမေမက သာ၍ပင္ဆိုးသည္။
Kim Taehyungကို သတ္လို႔ရရင္ သတ္ပစ္ခ်င္လိုက္တာ။
Kim Taehyungကိုေရာ Jeonကိုပါ အခုခ်ိန္မွာ သူမုန္းေနမိသည္။
"စိတ္ထိန္းပါ Suzanရယ္။ ေဒၚေဒၚအိမ္မွာ လိုက္ေနရင္လည္း ကိုယ္လာေတြ႕ပါ့မယ္"
Joanna ဘာေတြ ေပါက္ေပါက္ေဖာက္ေနလဲ သူမၾကားရ။ သူ႔စိတ္ထဲ ေဒါသၿပီးရင္ ေဒါသသာျဖစ္ေနသည္။
ဒီတိုင္းေတာ့ ေဒၚေဒၚအိမ္မွာ လိုက္မေနႏိုင္သလို သစ္ကတိုးစုကိုလည္း မျပန္ႏိုင္။
Kim Taehyungကို ဒီတိုင္းေတာ့ မထားလိုက္ႏိုင္။
အဆင့္နိမ့္ကပၸလီကြၽန္ေတြေရွ႕ေတာင္မေရွာင္ဘဲ သူ႔ကို ႏွင္ထုတ္ရဲေသာ Kim Taehyungကို ပညာေတာ့ ျပရမွ ေက်နပ္ႏိုင္မည္။
"ကိုယ့္ကို တစ္ခုခုေျပာပါ Suzan. မင္းဒီအတိုင္းဆို ေပါက္ကြဲခါနီး ဗုံးတစ္လုံးနဲ႔ တူေနတာပဲ"
"အင္း...ကိုယ္တကယ္ေပါက္ကြဲမိေတာ့မယ္ထင္တယ္"
"မင္းဘာေတြ လုပ္ဦးမလို႔လဲ"
ေဆး႐ုံသြားတဲ့ လမ္းကေန Suzan တျခားေနရာသြားဖို႔ လုပ္သည္။
Joannaက လက္ေကာက္ဝတ္ကို ဆြဲထားၿပီး..
"မင္း ဘယ္သြားမလို႔လဲ။ လူနာေတြေစာင့္ေနၾကၿပီေလ"
"ကိုယ္အေရးတႀကီး သြားစရာေပၚလာလို႔"
"မင္းလုပ္ခ်င္သလိုလုပ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ကိုကိုေလးကို သတိထား။ သူက မင္းထင္သေလာက္ မလြယ္ဘူး"
သရက္ထည္ဂါဝန္ႀကီးကို မ,ကာ Suzan ခပ္သြက္သြက္ လမ္းေလွ်ာက္သည္။
အိုက္စက္ေနေသာ ရာသီဥတုနဲ႔ သရက္ထည္ဂါဝန္က နည္းနည္းမွမလိုက္ဖက္။
ေဆး႐ုံရွိရာနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္လားရာကို သြားေနရတာမို႔ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေရာက္ႏိုင္ေသး။
လမ္းႀကဳံေခၚေပးမယ့္ ဘာဂီတစ္စီးမ်ား ေတြ႕ရင္ ေကာင္းေလစြ။
ကံဆိုးစြာပင္ ထိုေန႔က ဘာဂီဆို၍ ဇိမ္မယ္ေခါင္း၏ ဘာဂီကိုသာ ေတြ႕သည္။
သူတစ္ေယာက္တည္း ေမာဟိုက္စြာ ေလွ်ာက္ရင္း တစ္ေနရာကို ေရာက္လာသည္။
ထိုေနရာေရာက္မွ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ေတာ့သည္။
ရင္စည္းတင္းတင္းေၾကာင့္ အသက္ရႉရပင္ ခက္ေနေသးသည္။
ေျပက်လုဆဲဆဲ ဆံပင္ေတြကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ေအာင္ ျပင္လိုက္ၿပီ အထဲဝင္လာသည္။
"Jeon...စကားနည္းနည္းေျပာလို႔ရမလား"
TBC~
Do vote⭐ me if you like it.
Love you and thank you Taekookers💜