Xaldin keek nogmaals naar waar het raam hoorde te zitten. Hij gromde. Ik keek naar Saïx die weer op zijn gewoonlijke plek was gaan staan, en naar Axel die tegen de muur aan stond. Toen bedacht ik het me.
"Waarom ben ik nummer 0?"
Saïx keek verbaasd en Xaldin trok zijn wenkbrauwen op. Axel keek naar de grond.
Ik keek ze afwachtend aan. "Nou? Waarom ben ik nummer 0?"
"Waarom vraag je dit nu?" vroeg Saïx.
"Ik herinner het me weer," zei ik. "Dag 1. Toen ik deelnam aan deze Organisatie. Altix, nummer 0. Ik heb een kamer, en ik heb een zetel in de Round Room. Maar ik heb geen plek in de Proof of Existence. Waarom is dat? Waarom ben ik niet nummer 13?"
Saïx keek even voor zich uit. "Lord Xemnas heeft de antwoorden die je zoekt," zei hij toen.
"Maar hij zal je ze niet geven," voegde Xaldin toe.
Mijn hoop verdween op slag weer. "En hij is weer in de Chamber of Repose..." mompelde ik.
"Juist," zei Saïx.
Ik zuchtte diep en ging onderuitgezakt zitten. Axel liep zonder iets te zeggen de Grey Area uit. Hij leek diep in gedachten te zijn.
Het was een hele poos stil.
Maar natuurlijk werd te stilte toen weer verbroken.
"XEMNAAAAAAAS!!!!"
Xaldin, Saïx en ik schrokken ons wild. Vexen rende de Grey Area in en keek gestoord om zich heen.
"Vexen, wat is er nou weer..." zuchtte ik.
"Ik heb Lord Xemnas nodig!!" riep hij uit.
"Die is er niet," zei ik. "Die is er.. Zoals altijd... Niet."
Vexen maakte een geluid van frustratie, toen Xigbar de kamer binnen kwam lopen.
"Eugh. Ik probeer even rust te hebben en te genieten van mijn vrije dag.. Maar dat geschreeuw houdt werkelijk nooit meer op! Eerst hoor ik idioot gegil, een death screech, en nu weer geschreeuw van Vexen! Alsóf ik dan kan genieten!"
Hij keek naar de open wand van de Grey Area en barstte in lachen uit. "Oh man," zei hij. "Het raam is verdwenen! Ik denk dat ik al weet waar al die onrust vandaan komt. Heh, het is ook altijd iets!"
Niemand zei iets.
"Maare.." Xigbar sloeg zijn handen tegen elkaar. "We moeten dit wel melden bij onze Superior. Dus eh, waar is Xemnas?"
Xaldin zuchtte diep en teleporteerde zichzelf de Grey Area uit. Hij had blijkbaar genoeg van het gezeur.
"Die is er niet," antwoordde Vexen gefrustreerd. "In de Chamber of Repose, waarschijnlijk."
Ik stond op en liep naar Xigbar en Vexen toe. "De Chamber of Repose, ja.. Zeg, mag ik jullie iets vragen? Waarom ben ik nummer 0?"
Vexen krabde aan zijn kin en Xigbar haalde overdreven zijn schouders op. "Sorry, geen idee."
"Dat zul je aan Lord Xemnas moeten vragen."
"Ja, die is er toch niet!" riep ik uit. "Xemnas is er werkelijk nóóit als we hem nodig hebben. En dat noemt zichzelf een leider." Ik schudde geïrriteerd mijn hoofd. "En hij luistert nooit naar ons. In ieder geval niet naar míj. Is dat omdat ik nummer 0 ben? Ben ik overbodig? Hm??"
Vexen en Xigbar keken me alleen maar aan.
"Nou, zo voel ik me wel," ging ik verder. "En er is iets mis met de manier waarop hij kijkt.. Jullie waren er ook bij, toch? De vergadering? Xemnas is echt.."
Ik stopte abrupt met praten. Ik zag dat de blikken van Xigbar en Vexen niet meer naar mij keken. Ze keken langs me heen. En toen realiseerde ik me dat ik inderdaad een aanwezigheid achter me kon voelen. Ik slikte.
"Echt wát?" zei een stem achter me. Het was een enorm lage stem. Koud en duister. Ik zei niets meer en werd langzaam bleek.
"'Xemnas luistert nooit naar ons', dat is wat je zei, nietwaar? Altix?"
Ik draaide me langzaam om. Xemnas stond vlak achter me en keek met een grijnzende blik op me neer. Zijn oranje ogen leken iets in mijn ziel weg te branden. Meteen dacht ik terug aan de droom die ik had. Dezelfde, herkenbare angst keerde terug.
"Wat is er?" vroeg Xemnas. "Is er iets dat je voelt?"
Ik zette een stap achteruit.
"Het is de angst," zei Vexen langzaam, met verbazing in zijn stem.
"Correct," grinnikte Xemnas. "Dat is dan ook de enige, ware emotie die haar bijgebleven is." Hij zette een stap naar me toe. "De angst voor de duisternis. De angst voor.."
Zijn ogen werden feller. Zijn grijns werd breder.
"Ansem."
Ik hapte naar adem. Even.. Heel even.. Zag ik iemand anders voor me staan. De felle ogen bleven hetzelfde, maar de rest van zijn gezicht veranderde. In plaats van een zwart mantel zag ik een donker pak, witte handschoenen, en de binnenkant van zijn pak was felrood. Op zijn borst stond het teken van de Heartless.
En ik kende hem. Een afgrijslijke angst nam mijn lichaam over. Ansem lachte duister en ik wankelde bij het horen van die stem.
Mijn benen begaven het. Ik viel op mijn knieën en kneep mijn ogen stijf dicht.
"Laat het stoppen," zei ik met mijn kiezen op elkaar geklemd. Mijn stem trilde. "Laat hem weggaan.. Alsjeblieft.."
Op dat moment vervaagde hij weer, en Xemnas stond weer voor me. Het enige wat er nog van Ansem overbleef, waren die ogen. Die feloranje ogen die nooit zouden stoppen met mijn ziel wegbranden. Ook zijn stem klonk weer als Xemnas. Ansem was verdwenen.
Ik opende langzaam mijn ogen en er viel een druppel uit. Verbaasd keek ik naar de druppel op de grond en voelde toen aan mijn ogen. Ze waren.. Vochtig.
Voorzichtig kwam ik overeind.
"Altix!" riep Vexen uit. "Je bent.. Je hebt..."
"Tranen, ja," zei Xemnas. Zijn grijns was nog steeds niet verdwenen. "Altix.. Je zag hem, nietwaar? Je zag hém. Jammer dat het enige wat je je nog kan herinneren van je vorige leven.. Duisternis is."
Ik veegde het vocht uit mijn ogen en kon Xemnas niet meer aankijken.
"Lita.." fluisterde ik. "Wat heb je meegemaakt...?"