Unicode~
"ဘယ်သူလဲလို့ ငါမေးနေတယ် Joanna!"
Taehyung အသံက မြင့်လာသည်။ အိမ်ကကြီးလွန်းလို့သာ ဘယ်သူမှ မကြားရခြင်း။
အနီးနားကပ်လာသော ကိုကိုလေးကြောင့် Joannaမှာ တက်မတတ်ချက်မတတ်ဖြစ်နေသည်။
မကြာခင် သေရတော့မည်လို့ ခံစားရကာ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ကြိုတင်အမျှဝေထားမိတော့သည်။
"ကိုကိုလေး...ငါ့အနားမကပ်လာနဲ့နော်"
"ဘာလို့လဲ ကြောက်လို့လား။ မြန်မြန်ပြောစမ်း ငါ့မှာ အချိန်တွေပိုမနေဘူး Joanna"
"ဟင့်အင်း...ငါတကယ်မသိတာ"
"အသက်စွန့်ပြီးကို ကာကွယ်ပေးနေတာလား။ ဒါမှမဟုတ် မင်းကိုယ်တိုင် စပြောခဲ့တာလား"
Taehyung၏ လက်သွယ်သွယ်ရှည်ရှည်တွေက Joannaရဲ့ လည်ပင်းကို ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။
"ငါ့အသက်တော့ချမ်းသာပေးပါ ကိုကိုလေးရယ်"
"ပြောလေ အဲ့တာဆို"
"Suzan...!Suzan ပါ သူဆေးရုံက ဒေါ်ဒေါ်ကို စပြောတာက စတာပါ"
Joannaမှာ Taehyungကို ရွဲ့ချင်ခနဲ့ချင်လို့ ပြောမိတဲ့ ကိစ္စကို နောင်တရနေမိသည်။
Taehyung အရှက်ကွဲမှာ သိက္ခါကျမှာကနောက်၊ အခုလောလောဆယ် သူက အသက်အန္တရာယ်ပြုခံနေရပြီ။
"Suzan... မင်း သေချာလား"
"သေ..သေချာပါတယ်။ ငါ့ကိုလွှတ်ပေးပါနော်"
Taehyung လက်ကို လွှတ်ချလိုက်တော့ Joanna ခမျာ ပျော့ခွေပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်ပုံခနဲ။
မာန်မလျှော့သေးဘဲ စူးစူးရဲရဲ Taehyungကို ကြည့်သည်။ Taehyungကို အထိနာအောင် တစ်ခုခုတော့ ပြောလိုက်ရမှ ကျေနပ်မည်။
"Kim Taehyung မင်း! မင်းကလေ သောက်ကျင့်လေး တစ်စက်မှ မပြောင်းသွားဘူး။ မင်းငါတို့မိသားစုအပေါ် ဘာလုပ်ခဲ့လဲဆိုတာ မှတ်မိလား ဂြိုဟ်ကောင်ရဲ့!"
Joannaဟာ သူ့ဘဝမှာ ပထမဆုံးအနေနဲ့ သူ့အစ်ကိုကို နာမည်ရင်းခေါ်မိခြင်းပင်။
သူ့မျက်လုံးထဲ အဲ့ဒီနေ့တွေကို မမေ့နိုင်။
Taehyungပြောတဲ့ အပြန်အလှန်သဘောတရားဖြစ်ပါစေဦး၊ သူ့မိသားစုက ပိုနစ်နာရသည်။
Taehyungက သူ့အတွက်တော့ ဂြိုဟ်ဆိုးတစ်ကောင်လိုပင်။
____
"Kim Taehyung မင်း! မင်းကလေ သောက်ကျင့်လေး တစ်စက်မှ မပြောင်းသွားဘူး။ မင်းငါတို့မိသားစုအပေါ် ဘာလုပ်ခဲ့လဲဆိုတာ မှတ်မိလား ဂြိုဟ်ကောင်ရဲ့!"
တံခါးလိုက်ကိုင်ကို ကိုင်ထားပြီးသားလက်လည်း ရပ်တန့်သွားသလို အိမ်ထဲဝင်မယ့် ခြေလှမ်းတွေပါ ရပ်တန့်သွားရသည်။
Joannaက ဒေါသတကြီး စူးစူးဝါးဝါးအော်နေတာပင်။
ဆေးရုံက ဆရာဝန်တစ်ယောက်က အကူလာခေါ်တာမို့ လိုက်သွားပြီး ပြန်လာတာ ဒီလိုအသံတွေကြားရမယ်တော့ မထင်ခဲ့။
ထိုနေရာမှာ ရပ်နေပြီး အထဲက အသံကို နားစွင့်နေလိုက်သည်။
"မမေ့ရပါဘူး။ မေ့လို့လည်း ရမှာမဟုတ်ဘူး။ မင်းတို့ မိသားစုအပေါ် ဟုတ်လား။ ကိုယ့်ဟာကိုယ် ဘာတွေလုပ်ခဲ့လဲ ပြန်စဥ်းစားကြည့်ပါဦး ဟားဟားဟား"
တံခါးအပြင်ကနေပြီး Suzan အရမ်းကို စိတ်လှုပ်ရှားနေသည်။ ကံကောင်းလျှင် သူသိပ်သိချင်နေတဲ့ Kim Taehyung အကြောင်းကိုပါ သိခွင့်ရတော့မည်။
"မင်းတို့ကြောင့် ငါ့မိဘတွေသေရတာ!"
Taehyungနဲ့ Joannaတို့ အမုန်းအရှိန်က ပြင်းသည်။
Taehyungရဲ့ အမုန်းတရားက သူခံခဲ့ရတာနဲ့ အမျှပြင်းထန်သည်။
"ငါမျက်စိရှေ့မှာတင် ရက်ရက်စက်စက်သတ်ခဲ့ကြတာ ဒါကို မင်းရော ငါရောသိတယ်!"
Joanna အရူးတစ်ယောက်လိုရယ်သည်။
မိဘတစ်ယောက်လုံး မျက်စိရှေ့တင်သေရတာကို မြင်ရတဲ့သားတစ်ယောက်အတွက် ကရုဏာတရားတွေ သူ့မှာမရှိ။
ဆေးရုံက စစ်သားတွေအပေါ်ထားတဲ့ သနားကြင်နာမှုမျိုးလည်းမရှိ။
Taehyung မိဘတွေ သေဆုံးခြင်းအပေါ် သူရော သူ့မိသားစုရော နောင်တလည်းမရကြ၊ အပြစ်ရှိသည်ဟုလည်း မခံစားမိကြ။
"မင်းတို့ကြောင့် ငါ့မိဘတွေရော မမွေးရသေးတဲ့ကလေးရော သေရတာ!"
"ဟက်! ဒီအတိုင်းဆိုရင်ရော မင်းအမေက မွေးနိုင်မှာတဲ့လား။ နဂိုတည်းက မင်းအမေက ရှူနာရှိုက်ကုန်းဖြစ်နေတာ! အခုတော့ ၃ယောက်လုံးတပြိုင်နက် ဝဋ်ကျွတ်တာပဲ မင်းကျေးဇူးတင်"
"ကဲဟာ...!"
'ဖြန်း!'
Joannaရဲ့ခေါင်း တစ်ပတ်လည်သွားသည်အထိ Taehyungရိုက်ချက်က ပြင်းသည်။
Taehyung မျက်စိထဲ ဖေဖေနဲ့မေမေ သေဆုံးခဲ့ရပုံကို ပုံဖော်ကြည့်မိနေတော့သည်။
ခေါင်းတွေလည်း တရိပ်ရိပ်မူးလာသည်၊ သူဒီတစ်သက် အဲ့ဖြစ်ရပ်ဆိုးကြီးကနေ ရုန်းထွက်နိုင်တော့မည်မဟုတ်။
စိတ်ဒဏ်ရာက ရပြီးရင်းရနေတော့မည်။
တုန်ရီနေသော ခြေလှမ်းများဖြင့် လှေကားထစ်တွေကို တစ်ထစ်ချင်းတက်တော့ Joanna ရဲ့ အသံတိုးတိုးကို ကြားလိုက်ရသည်။
"မင်းလည်း လူတစ်ယောက်သတ်ဖူးတယ်ဆိုတာ မမေ့နဲ့ Kim Taehyung"
တစ်ယောက်မကကြောင်းများသိရင် Joanna တစ်ယောက် မည်မျှမဏ္ဍပ်တိုင်တက်လိမ့်မည်လဲ။
____
"ကျုပ်ကို ဘာလို့မပြောရတာလဲ ခင်ဗျားရယ်"
အားအင်ချိနဲ့နေသော ခြေလှမ်းများနဲ့ အခန်းထဲဝင်တော့ အသင့်ကြိုနေတဲ့ ရင်ခွင်ထဲ တန်းတန်းမတ်မတ် ခိုနားမိသည်။
တကယ်တမ်းမှာ သူ Jeonကို စိတ်ကောက်ချင်သေးသည်။ ဘာလို့များ သူ့ကိုဖုံးပြီး တစ်ယောက်တည်း အထိအခိုက်ခံနေရတာလဲ ခင်ဗျားရယ်။
ကျုပ်လို အိမ်တွင်းအောင်းနေရတဲ့ အရူးတစ်ယောက်ထက် ခင်ဗျားသိက္ခါက ပိုအရေးကြီးတာ မသိလေဘူးလား။
"ဘာပြောရမှာလဲ ကိုယ်က"
"ကဲဟယ်..ကဲဟယ်! ဟန်ဆောင်ချင်ဦး၊ မပြောဘဲ နေချင်ဦး၊ လိမ်ထားချင်ဦး"
ဆိုပြီး ကြွက်သားအပြည့်နဲ့ ရင်အုံကြီးကို တဘုန်းဘုန်းထုပစ်မိတော့သည်။
"ကျုပ်တို့အကြောင်း အကုန်သိကုန်ပြီဆို၊ ခင်ဗျား အဲ့တာကြောင့် အိမ်စောစောပြန်လာတာမလား၊ တောက်တဲ့လို ကပ်နေတာမလား"
"ချာတိတ်ဘယ်လို..."
"Joannaက မပြောဘဲနေမယ်ထင်လို့လား"
"ချာတိတ်ပင်ပန်းနေမှာပဲ။ ပင်ပန်းမှာစိုးရိမ်ခဲ့တာ၊ ကိုယ်သာ တွဲဖို့မဖွင့်ပြောခဲ့ရင်..."
"ကျုပ်ကိုယ်တိုင် ဆန္ဒမရှိဘဲ ခင်ဗျားကို တွဲပါ့မလား"
သူ့ရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းအပ်ထားရင် တအီအီငိုချမိတော့သည်။
Joanna နဲ့ ပြောခဲ့သမျှကို တွေးမိနေသည်။ သူ့မိဘတွေ ဆုံးတဲ့နေ့ကို ပြန်မြင်ယောင်နေမိသည်။
ဒီစိတ်ဒဏ်ရာကို Joannaက တမင်ကို အစဖော်ပေးခဲ့တာပင်။
"မငိုပါနဲ့ နှင်းဆီရယ်"
မိဘတွေသေဆုံးခြင်းနဲ့ ပတ်သက်ပြီး Taehyungမှာ တစ်ခါမှ ဝမ်းနည်းပူဆွေးမှုကို ပြခွင့်မရခဲ့။
ဒီကိစ္စကြောင့် ပထမဆုံးငိုကြွေးဖူးခြင်းလို့ပင်ဆိုရမလား။ ရှိုက်ကြီးတငင်ကို ငိုနေမိသည်။
'ဖေဖေနဲ့ မေမေသာရှိရင်' ဆိုတဲ့ အတွေးက လူကို ပိုပြီး အားအင်ချည့်နဲ့စေသည်။
"ပင်ပန်းနေပြီ... အရမ်းပင်ပန်းနေပြီ"
"အင်း ကိုယ်သိတယ်။ ကိုယ်နားလည်တယ်"
"ခင်ဗျား ဘာမှလည်း မသိဘဲ"
"မသိဘဲလည်း နားလည်ပေးနိုင်ပါတယ်။ ကိုယ် ချာတိတ်ကို အမြဲနားလည်နိုင်တယ်"
Jeon ရင်ခွင်ကို မှီရင်း အဲ့နေ့က အကြောင်းအရာတွေက ရုပ်ရှင်ပြကွက်လို မြင်လွှာအာရုံထဲ ပေါ်လာသည်။
မျက်ရည်တွေက ပါးပေါ်တတောက်တောက် စီးကျတော့သည်။
အတ္တလန်တာက စံအိမ်ကြီးအတွင်းမှာ ရုန်းရင်းဆန်ခတ်ဖြစ်နေသည်။
ဒီအချိန်ဆို ကလေးတွေက ကပ္ပလီကျွန်တွေနဲ့အတူ ဘုရားကျောင်းမှာ ရှိနေလိမ့်မည်။
"ဒီမှာ လက်မှတ်ထိုးလိုက်အစ်ကို"
"မထိုးနိုင်ဘူး။ မင်းလည်း ပြန်တော့ Aiden.. ဒီမှာ ငါ့မိန်းမလည်း ကိုယ်ဝန်အရင့်အမာကြီးနဲ့ ခုလို စိတ်ဒုက္ခပေးဖို့တော့ မကောင်းပါဘူး"
"ဘာလို့လဲ။ အတ္တလန်တာက လုပ်ငန်းတွေအများကြီး ပိုင်နေတာပဲမလား နှင်းဆီမြိုင်တော့ ကျွန်တော့်ကို ပေးသင့်တယ်လေ။ ဘာလို့ အဲ့လောက်လောဘကြီးနေရတာလဲ"
"အစ်ကိုတို့မိဘတွေကို ပြန်ကြည့်ပါဦး။ နှင်းဆီမြိုင်ဆိုတာ အစ်ကိုတို့မိဘတွေ ပျိုးထောင်ခဲ့တဲ့ ဝါခင်းကြီးပါ။ အခုလည်း မင်းပိုင်သလိုပဲမလား။
အစ်ကိုပိုင်တယ်ဆိုတာ စာရွက်ပေါ်မှာပဲ ရှိတာပါ။
မင်းလည်း သားသမီးနှစ်ယောက်အဖေပဲဟာ နားလည်မှာပေါ့"
"အစ်ကိုတို့ မိဘလို့ မသုံးဘဲ အစ်ကို့မိဘလို့ပဲ သုံးလိုက်ပါလား။ မွေးစားတယ်ဆိုတာဘာလဲ ဝါခင်းမှာ ယာထွန်ခိုင်းဖို့လား"
Levanရော သူ့ဇနီးရော စိတ်ညစ်လှပြီ။
သခင်မကြီးက ကိုယ်လေးလက်ဝန်...ဒီချိန်မှာ ဧည့်လာဆောင်လာတွေကို တွေ့ဖို့မကောင်းတော့။
သို့သော် ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက်ရောက်လာသော ခင်ပွန်းသည်ရဲ့ မွေးစားညီကြောင့် စိတ်အာရုံမှာ နှောက်ကျိနေရသည်။
"ပြန်ပါတော့ ငါ့မောင်ရယ်။ အဖေနဲ့အမေတို့ စာရွက်စာတမ်းအရသာ အစ်မတို့ပိုင်နေတာပါ။ တကယ်တမ်းက ငါ့မောင်တို့ပဲ အကုန်ပိုင်တာပါ"
Aiden စိတ်ရှုပ်လာသည်။ နှင်းဆီမြိုင်က အကျိုးအမြတ်တွေ သူအကုန်ရတယ်ဆိုသော်ငြား လယ်အငှားလုပ်နေသလိုသာ ခံစားရသည်။
သူဟာ စာရွက်စာတမ်းနဲ့တကွပိုင်ဆိုင်ချင်သည်။ ဖြစ်အောင်လည်း လုပ်လိမ့်မည်။
"ကျွန်တော် သေအောင်လုပ်လည်း နှင်းဆီမြိုင်သခင်ကြီးက ခင်ဗျားဖြစ်နေတာ တရားရဲ့လား Levan!"
Aiden ခါးကြားထဲက ဓါးမြှောင်ကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ သခင်မကြီးက လန့်ပြီး စကားမပြောနိုင်တော့။
သူ့ကလေးလေးရှိတဲ့ ဝမ်းဗိုက်ကို လက်ဖြင့် ကာထားသည်။
"Aiden... မလုပ်နဲ့နော်။ မင်းမှာလည်း ရက်သားလေးရှိသေးတဲ့ ကလေးနဲ့ပါ။ ကိုယ်ချင်းစာပါကွာ"
Aiden တစ်ချက်တော့ တွေဝေသွားသည်။ နှင်းဆီမြိုင်မှာ မိခင်နို့ကို သောက်ရင်း ကျန်ခဲ့တဲ့ သားလေး။
မီးထွက်တာတောင်မကြာသေး။
မကြာခင် သူ့အစ်ကိုရဲ့ရင်သွေးလေးလည်း လောကကြီးထဲ ရောက်လာတော့မည်။
ထိုသို့ စိတ်ကောင်းဝင်လိုက်တာက ခဏတာ။
သူ့စိတ်ထဲ အဆုံးမရှိတဲ့ ဝါခင်းကြီးကို မြင်ယောင်မိလာသည်။
အခုအခြေအနေမှာ သူဘယ်လောက်ပဲ ငွေသုံးရသုံးရ သူ့အစ်ကိုရဲ့ ပေးစာကမ်းစာ စားရတာနဲ့မခြား။
သူ့ကလေးနှစ်ယောက်ကိုတော့ အဲ့လိုဘဝမှာ ဆက်မနေခိုင်းရက်။
'ဇွပ်!'
'အာ့...!'
ဘယ်ဘက်ရင်ဘတ်က နှလုံးကို ရုတ်ချည်းဝင်လာသော ဓါးချက်နဲ့အတူ Levan ပါးစပ်က သွေးများအန်ကျကာ ပွဲချင်းပြီး အသက်မဲ့သွားသည်။
ဒီမြင်ကွင်းကို မြင်လိုက်ရသော သခင်မကြီးမှာလည်း ကြောင်အမ်းလျက်.. ကြောက်ရွံ့တုန်လှုပ်လျက်။
ထွက်ပြေးရကောင်းမှန်း ရုန်းရကောင်းမှန်း မသိ။
ခန္ဓါကိုယ် အောက်ပိုင်းက သွေးတွေ စီးကျလာသည်။
ပြစ်ချွဲနေသော သွေးစသွေးန သွေးခဲများ မိန်းမကိုယ်ထဲက တာကျိုးသလိုပင် စီးကျလာသည်။
သတိရသော အခါတွင် အရာရာဟာ နောက်ကျသွားပြီ။
သူ့အမျိုးသားနောက်ကို သူဟာ ကောက်ကောက်ပါအောင် လိုက်သွားရတော့သည်။
သူမျက်လုံးများမပိတ်ရသေးခင် တံခါးရွက်ကို အသာဟထားသော အပြင်ဘက်က ကလေးနှစ်ယောက်နှင့် ကပ္ပလီတစ်ယောက်ကိုပါ မြင်လိုက်ရသေးသည်။
သူချစ်လှစွာသော သားလေးရယ်၊ သေအံ့ဆဲဆဲမှာမှ သူမုန်းမိသွားတဲ့ ကလေးမရယ်။
ကလေးမွေးဖို့ခေါ်ထားတဲ့ ဝမ်းဆွဲသည်ကပ္ပလီမကြီးရဲ့ သားရယ်။
"ဟင်း...သတ်လိုက်ရင် လိုချင်တာ ရရောပဲ။ စာရွက်စာတမ်းတွေမလိုပါဘူး။ ၇နှစ်ကလေးက ဘာလုပ်တတ်မှာမို့လဲ။ နှင်းဆီမြိုင်က ငါ့အပိုင်ဖြစ်ပြီပေါ့"
Aidenဟာ ဓါးမြှောင်က သွေးစသွေးနတွေကို သုတ်နေရင်း တစ်ယောက်တည်း ရေရွတ်နေခဲ့သည်။
တံခါးတစ်ဖက်က ကလေးနှစ်ယောက်ကို သတိမထားမိလိုက်။
"ဖေဖေ...မေမေ...အာ့!"
အသံကုန်အော်ပစ်ချင်ပေမယ့် လက်သေးသေးလေး တစ်ဖက်က သူ့ကို ပိတ်ပြီး တစ်နေရာ ဆွဲခေါ်သွားသည်။
အတူပါလာတဲ့ ကပ္ပလီကျွန်လေးကိုတော့ သူတို့မေ့နေခဲ့ကြသည်။
သူနဲ့ Joanna ဘုရားကျောင်းက ရောက်ပြီး ဒီနေရာမှာ ရပ်နေခဲ့တာ အတန်ပင်ကြာပြီ။
ဦးလေး Aidenက ဘိုးဘွားတွေရဲ့ မွေးစားသားဆိုတာရယ်၊ နှင်းဆီမြိုင်ကို လုနေတဲ့ အကြောင်းရယ်ကို ကြားခဲ့ရသည်။
ဦးလေး Aiden ဓါးမြှောင်ထုတ်လိုက်ချိန်ကစပြီး သူကြက်သေသေနေမိသည်။
မလှုပ်မယှက်၊ မျက်တောင်မခတ်စတမ်း။
သူ့မြင်ကွင်းဟာ သူ့အသိစိတ်ထဲ စွဲထင်နေခဲ့ပြီး 'သတ်လိုက်ရင် လိုချင်တာ ရရောပဲ' ဆိုတဲ့ တီးတိုးစကားက သူနားထဲ အကြိမ်ကြိမ်ကြားနေရသည်။
"Joanna... မင်းမြင်လိုက်တယ်မလား"
"မမြင်ဘူး ငါဘာမှမသိဘူး ကိုကိုလေး"
အရွယ်နဲ့ မလိုက်အောင် Joannaဟာ ကောက်ကျစ်ခဲ့သည်။
သူ့အဖေလုပ်သမျှဟာ သူတို့မောင်နှမအတွက်ဆိုပြီး ယုံခဲ့သည်။
နှစ်နှစ်လုံးလုံး စောင့်ရှောက်ပေး၊ ပညာသင်ပေးခဲ့တဲ့ သခင်ကြီးနဲ့ သခင်မကြီးတို့ ကျေးဇူးတရားကိုလည်း နည်းနည်းမှ မထောက်ခဲ့။
"ဟင့်အင်း... မရဘူး မဖြစ်ဘူး"
Taehyungငယ်လေးသည် Joanna ခေါ်လာတဲ့ အခန်းထဲက ထွက်ပြီး သက်ဆိုင်ရာကို တိုင်ဖို့ လုပ်သည်။
ဒီအိမ်မှာ သူနဲ့ Joannaတို့ သားအဖသာ ရှိသည်။ သူဘယ်သူ့ကို တိုင်လို့တိုင်ရမယ်မှန်းမသိ။
ကလေးပီပီ ကြောက်နေတာကလွဲရင် မခံစားတတ်။
'ဖြန်း!'
"မင်းရော မသေချင်ရင် သောက်ပါးစပ်ပိတ်ထား ကိုကိုလေး"
Joanna ကို Taehyung ကြောက်လာသည်။
ဘာမှမလုပ်ရဲဘဲ အခန်းထောင့်မှာ ဒူးတုတ်ထိုင်ရင်း တအီအီငိုရုံသာ တတ်နိုင်ခဲ့သည်။
သူ့မျက်လုံးထဲ သွေးတွေကိုသာ မြင်နေရသည်။
ထိုအဖြစ်အပျက်က သူ့ကိုခြောက်အိပ်မက်သဖွယ် ညစဥ်ညတိုင်းခြောက်လှန့်နေခဲ့သည်။
ညအိပ်မက်တိုင်းမှာ သွေးစွန်းအဝတ်အစားတွေနဲ့ ဖေဖေရယ် မေမေရယ်ကို မြင်ရသည်။
မေမေ့လက်ထဲမှာ သွေးစွန်းအနှီးထုပ်နဲ့ ကလေးလေး တဝါးဝါးငိုနေသည်။
အိပ်မက်ထဲမှာ ဖေဖေက 'နှင်းဆီမြိုင်က သားအပိုင်' ဆိုပြီး ပြောနေတတ်သလို မေမေက 'အငယ်လေး မရှိတော့ဘူး' ဆိုပြီး ငိုနေတတ်သည်။
ကြာတော့ Taehyungလေး သွေးစက်တွေကို မြင်ရတာ အသားကျလာသည်။ သွေးစက်တွေကြားထဲ သူ့မိဘတွေရှိသည်ဟု ထင်လာသည်။
အိပ်မက်ထဲ မမြင်ရလျှင် အပြင်မှာ မြင်ရအောင် ဖန်တီးတော့သည်။
အပြစ်မရှိတဲ့ သတ္တဝါလေးတွေရဲ့ သွေးကိုမြင်ရင် ပျော်နေတတ်သည်။ အိပ်မက်ထဲက သူ့အငယ်လေးလို့ မြင်လာပြီး ဝမ်းသာနေတတ်သည်။
ယုတ်စွအဆုံး လူ့အသက်တစ်ချောင်း သတ်ဖို့ရာတောင် ဝန်မလေးနိုင်တော့။
မျက်ရည်တွေကို အမုန်းတရားတွေ၊ နာကျည်းခြင်းတွေက အစားထိုးလာတဲ့အခါ သူကိုယ်တိုင် 'သတ်လိုက်ရင် လိုချင်တာရတယ်' ဆိုတဲ့ ဝါဒကြီးကို စွဲနေမိသည်။
သို့လောသို့လော ကောလဟာလတွေနဲ့ ပြီးသွားတဲ့ မိဘတွေရဲ့ ဈာပနပွဲအပြီး သူဟာ သူ့ဦးလေးမိသားစုနဲ့အတူ နှင်းဆီမြိုင်မှာ နေရသည်။
လူကြားကောင်းအောင် လူမြင်တင့်အောင် သူ့ကို တာဝန်ကျေရုံ စောင့်ရှောက်ပေးခဲ့တာ ဖြစ်သည်။
နှင်းဆီမြိုင်ကို သူပိုင်သည်၊ သို့သော် သူကြည့်နေရုံကလွဲရင် မတတ်နိုင်ခဲ့။
နှင်းဆီမြိုင်မှာ ဖေဖေ၀ယ်ထားတဲ့ ကျွန်တွေမရှိတော့၊ အေးစက်စက်နဲ့ ဖေဖေ့ကိုမသိတဲ့ ကျွန်သစ်တွေနဲ့ ပြည့်နေသည်။
လူတွေကို မုန်းလိုက်တာလေ မပတ်သက်ချင်တော့အောင် ရွံမုန်းနေမိတော့တာ။
လူတိုင်းကို သူ့မှာရှိသမျှ အဆိပ်ဆူးတွေနဲ့ ထိုးဆွချင်တဲ့ နှင်းဆီတစ်ပွင့်... သိပ်ကို ထိရှလွယ်ပြီး ဒဏ်ရာအပြည့်နဲ့ တစ်ပွင့်တည်းသော နှင်းဆီရယ်..။
တလျှောက်လုံး မုန်းလာတဲ့ လူတွေထဲက ပထမဆုံး တွယ်တာမိသူကတော့ Jeon JungKookဆိုသူပေါ့။
မမျှော်လင့်ထားချိန် သူ့ရှေ့မှာပေါ်လာတဲ့ Jeon JungKook.
သူ့အကြောင်းကို သိပြီး သူ့ကို နားလည်ပေးတဲ့ Jeon JungKook.
ဒီလူဟာ ဦးလေး Aiden ခေါ်လာတဲ့လူမှန်း သိသိရက်နဲ့တောင် ကိုယ်က မျက်စိစုံမိတ်ယုံစားခဲ့တာ။
ယောကျ်ားလေးနှစ်ယောက်အတွက် မဖြစ်သင့်တာမို့ နောက်ဆုတ်ဖို့ ကြိုးစားရင်း ဒီလူဆီ တစ်လှမ်းချင်း တိုးဝင်နေမိတာ။
ခင်ဗျားကတော့ ကျုပ်အပိုင်စား ဟုတ်ပါရဲ့နော်။
ခင်ဗျားကိုတော့ ပိုင်ဆိုင်ရမှ ဖြစ်လိမ့်မယ်...။
Jeonပုခုံးပေါ် မှီထိုင်နေရင်းက Jeonကို မော့ကြည့်သည်။
ခင်ဗျား ကျုပ်ဘေးနားရှိနေလို့ တော်သေးတာပေါ့။
အင်း...တကယ်လို့များ ခင်ဗျားသာ တခြားမိန်းကလေးကို ရွေးချယ်လိုက်တယ်ဆို ကျုပ်တော့ သေမှာပဲ။
အဲ့လိုစိတ်နဲ့ ကျုပ်မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို သတ်ခဲ့မိတာပဲ။
Ms. Hutchဆိုတဲ့ မိန်းကလေးနဲ့ Jeonနဲ့ စကားပြောနေတာကို မြင်ရရင်း ရင်ထဲပူလောင်သောကရောက်နေခဲ့သည်။
ဒီလိုနဲ့ Jeonသာ တကယ်ကြီး စိတ်ပါသွားခဲ့ရင်ဆိုတဲ့ အတွေးကြောင့် ရှေ့နောက်မစဥ်းစားဖြစ်ခဲ့။
"ခင်ဗျားတော့ ကျုပ်အပိုင်ပါနော်"
"ကိုယ့်ကိုမယုံသေးဘူးလား။ ကိုယ်တို့အတူရှိနေတာ ကြာနေပြီလေ ချစ်သဲရယ်"
ရွှေရောင်ဆံနွယ်တွေကို Jeonက ပွတ်သပ်နေသည်။
ဒီလူ့ရှေ့မှာဆို သူဟာ ယောကျ်ားမာန်မာနကို မရှိတော့တာ။
"ဘာမှတွေးမပူဘဲ အိပ်လိုက်။ ကိုယ်ချော့သိပ်မယ်"
Jeon က သီချင်းတစ်ပုဒ်ဆိုညည်းသည်။
အသံက ချိုအီပြီး နားထဲသကာရည်လောင်းထည့်သလို။
ပြည်တွင်းစစ်ကာလခေတ်စားနေတဲ့ ရှေ့တန်းသို့ လွမ်းချင်း သီချင်းတွေ မဆိုလို့ Jeonကို ကျေးဇူးတင်မိသည်။
ဆိုနေတာက အဲ့ဒီခေတ်အခါက နာမည်ကြီးတဲ့ 'ညအိပ်မက်' ဆိုတဲ့အချစ်သီချင်း။
ညဘက်လူပျိုလှည့်ရင် အမျိုသားတွေက ဘင်ဂျိုလေးတီးပြီး အဲ့သီချင်းကို ဆိုလေ့ရှိသည်။
ထိုအချိန်ဆို မိန်းမပျိုလေးတွေက ရှက်ပြုံးပြုံးပြီး နားထောင်တတ်ကြသည်။
ကိုယ်သည်လည်း Jeonအနားဆို မိန်းမပျိုလေးလို ရှက်သွေးကြွယ်ပြီး သီချင်းစာသားတိုင်းမှာ ရင်ခုန်နေမိတာ။
ချစ်သူလေး ညဘက်အိပ်မက်လှလှမက်ဖို့ သီဖွဲ့ထားတဲ့ သီချင်းစာသားလေးတွေ။
ကြားနေရရင်း သူ့မျက်ခွံတွေ လေးလံလာသည်။
ထိုညက သူ့အိပ်မက်လေး တကယ်လှနေခဲ့သည်။
TBC~
ဒီအပိုင်းရေးရတာ သနားပြီး ရင်မောလိုက်တာ..
Do vote⭐ me if you like it.
Love you and thank you Taekookers💜
Zawgyi~
"ဘယ္သူလဲလို႔ ငါေမးေနတယ္ Joanna!"
Taehyung အသံက ျမင့္လာသည္။ အိမ္ကႀကီးလြန္းလို႔သာ ဘယ္သူမွ မၾကားရျခင္း။
အနီးနားကပ္လာေသာ ကိုကိုေလးေၾကာင့္ Joannaမွာ တက္မတတ္ခ်က္မတတ္ျဖစ္ေနသည္။
မၾကာခင္ ေသရေတာ့မည္လို႔ ခံစားရကာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ႀကိဳတင္အမွ်ေဝထားမိေတာ့သည္။
"ကိုကိုေလး...ငါ့အနားမကပ္လာနဲ႔ေနာ္"
"ဘာလို႔လဲ ေၾကာက္လို႔လား။ ျမန္ျမန္ေျပာစမ္း ငါ့မွာ အခ်ိန္ေတြပိုမေနဘူး Joanna"
"ဟင့္အင္း...ငါတကယ္မသိတာ"
"အသက္စြန္႔ၿပီးကို ကာကြယ္ေပးေနတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ မင္းကိုယ္တိုင္ စေျပာခဲ့တာလား"
Taehyung၏ လက္သြယ္သြယ္ရွည္ရွည္ေတြက Joannaရဲ႕ လည္ပင္းကို ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။
"ငါ့အသက္ေတာ့ခ်မ္းသာေပးပါ ကိုကိုေလးရယ္"
"ေျပာေလ အဲ့တာဆို"
"Suzan...!Suzan ပါ သူေဆး႐ုံက ေဒၚေဒၚကို စေျပာတာက စတာပါ"
Joannaမွာ Taehyungကို ႐ြဲ႕ခ်င္ခနဲ႔ခ်င္လို႔ ေျပာမိတဲ့ ကိစၥကို ေနာင္တရေနမိသည္။
Taehyung အရွက္ကြဲမွာ သိကၡါက်မွာကေနာက္၊ အခုေလာေလာဆယ္ သူက အသက္အႏၲရာယ္ျပဳခံေနရၿပီ။
"Suzan... မင္း ေသခ်ာလား"
"ေသ..ေသခ်ာပါတယ္။ ငါ့ကိုလႊတ္ေပးပါေနာ္"
Taehyung လက္ကို လႊတ္ခ်လိုက္ေတာ့ Joanna ခမ်ာ ေပ်ာ့ေခြၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚပုံခနဲ။
မာန္မေလွ်ာ့ေသးဘဲ စူးစူးရဲရဲ Taehyungကို ၾကည့္သည္။ Taehyungကို အထိနာေအာင္ တစ္ခုခုေတာ့ ေျပာလိုက္ရမွ ေက်နပ္မည္။
"Kim Taehyung မင္း! မင္းကေလ ေသာက္က်င့္ေလး တစ္စက္မွ မေျပာင္းသြားဘူး။ မင္းငါတို႔မိသားစုအေပၚ ဘာလုပ္ခဲ့လဲဆိုတာ မွတ္မိလား ၿဂိဳဟ္ေကာင္ရဲ႕!"
Joannaဟာ သူ႔ဘဝမွာ ပထမဆုံးအေနနဲ႔ သူ႔အစ္ကိုကို နာမည္ရင္းေခၚမိျခင္းပင္။
သူ႔မ်က္လုံးထဲ အဲ့ဒီေန႔ေတြကို မေမ့ႏိုင္။
Taehyungေျပာတဲ့ အျပန္အလွန္သေဘာတရားျဖစ္ပါေစဦး၊ သူ႔မိသားစုက ပိုနစ္နာရသည္။
Taehyungက သူ႔အတြက္ေတာ့ ၿဂိဳဟ္ဆိုးတစ္ေကာင္လိုပင္။
____
"Kim Taehyung မင္း! မင္းကေလ ေသာက္က်င့္ေလး တစ္စက္မွ မေျပာင္းသြားဘူး။ မင္းငါတို႔မိသားစုအေပၚ ဘာလုပ္ခဲ့လဲဆိုတာ မွတ္မိလား ၿဂိဳဟ္ေကာင္ရဲ႕!"
တံခါးလိုက္ကိုင္ကို ကိုင္ထားၿပီးသားလက္လည္း ရပ္တန္႔သြားသလို အိမ္ထဲဝင္မယ့္ ေျခလွမ္းေတြပါ ရပ္တန္႔သြားရသည္။
Joannaက ေဒါသတႀကီး စူးစူးဝါးဝါးေအာ္ေနတာပင္။
ေဆး႐ုံက ဆရာဝန္တစ္ေယာက္က အကူလာေခၚတာမို႔ လိုက္သြားၿပီး ျပန္လာတာ ဒီလိုအသံေတြၾကားရမယ္ေတာ့ မထင္ခဲ့။
ထိုေနရာမွာ ရပ္ေနၿပီး အထဲက အသံကို နားစြင့္ေနလိုက္သည္။
"မေမ့ရပါဘူး။ ေမ့လို႔လည္း ရမွာမဟုတ္ဘူး။ မင္းတို႔ မိသားစုအေပၚ ဟုတ္လား။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဘာေတြလုပ္ခဲ့လဲ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ပါဦး ဟားဟားဟား"
တံခါးအျပင္ကေနၿပီး Suzan အရမ္းကို စိတ္လႈပ္ရွားေနသည္။ ကံေကာင္းလွ်င္ သူသိပ္သိခ်င္ေနတဲ့ Kim Taehyung အေၾကာင္းကိုပါ သိခြင့္ရေတာ့မည္။
"မင္းတို႔ေၾကာင့္ ငါ့မိဘေတြေသရတာ!"
Taehyungနဲ႔ Joannaတို႔ အမုန္းအရွိန္က ျပင္းသည္။
Taehyungရဲ႕ အမုန္းတရားက သူခံခဲ့ရတာနဲ႔ အမွ်ျပင္းထန္သည္။
"ငါမ်က္စိေရွ႕မွာတင္ ရက္ရက္စက္စက္သတ္ခဲ့ၾကတာ ဒါကို မင္းေရာ ငါေရာသိတယ္!"
Joanna အ႐ူးတစ္ေယာက္လိုရယ္သည္။
မိဘတစ္ေယာက္လုံး မ်က္စိေရွ႕တင္ေသရတာကို ျမင္ရတဲ့သားတစ္ေယာက္အတြက္ က႐ုဏာတရားေတြ သူ႔မွာမရွိ။
ေဆး႐ုံက စစ္သားေတြအေပၚထားတဲ့ သနားၾကင္နာမႈမ်ိဳးလည္းမရွိ။
Taehyung မိဘေတြ ေသဆုံးျခင္းအေပၚ သူေရာ သူ႔မိသားစုေရာ ေနာင္တလည္းမရၾက၊ အျပစ္ရွိသည္ဟုလည္း မခံစားမိၾက။
"မင္းတို႔ေၾကာင့္ ငါ့မိဘေတြေရာ မေမြးရေသးတဲ့ကေလးေရာ ေသရတာ!"
"ဟက္! ဒီအတိုင္းဆိုရင္ေရာ မင္းအေမက ေမြးႏိုင္မွာတဲ့လား။ နဂိုတည္းက မင္းအေမက ရႉနာရႈိက္ကုန္းျဖစ္ေနတာ! အခုေတာ့ ၃ေယာက္လုံးတၿပိဳင္နက္ ဝဋ္ကြၽတ္တာပဲ မင္းေက်းဇူးတင္"
"ကဲဟာ...!"
'ျဖန္း!'
Joannaရဲ႕ေခါင္း တစ္ပတ္လည္သြားသည္အထိ Taehyung႐ိုက္ခ်က္က ျပင္းသည္။
Taehyung မ်က္စိထဲ ေဖေဖနဲ႔ေမေမ ေသဆုံးခဲ့ရပုံကို ပုံေဖာ္ၾကည့္မိေနေတာ့သည္။
ေခါင္းေတြလည္း တရိပ္ရိပ္မူးလာသည္၊ သူဒီတစ္သက္ အဲ့ျဖစ္ရပ္ဆိုးႀကီးကေန ႐ုန္းထြက္ႏိုင္ေတာ့မည္မဟုတ္။
စိတ္ဒဏ္ရာက ရၿပီးရင္းရေနေတာ့မည္။
တုန္ရီေနေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ေလွကားထစ္ေတြကို တစ္ထစ္ခ်င္းတက္ေတာ့ Joanna ရဲ႕ အသံတိုးတိုးကို ၾကားလိုက္ရသည္။
"မင္းလည္း လူတစ္ေယာက္သတ္ဖူးတယ္ဆိုတာ မေမ့နဲ႔ Kim Taehyung"
တစ္ေယာက္မကေၾကာင္းမ်ားသိရင္ Joanna တစ္ေယာက္ မည္မွ်မ႑ပ္တိုင္တက္လိမ့္မည္လဲ။
____
"က်ဳပ္ကို ဘာလို႔မေျပာရတာလဲ ခင္ဗ်ားရယ္"
အားအင္ခ်ိနဲ႔ေနေသာ ေျခလွမ္းမ်ားနဲ႔ အခန္းထဲဝင္ေတာ့ အသင့္ႀကိဳေနတဲ့ ရင္ခြင္ထဲ တန္းတန္းမတ္မတ္ ခိုနားမိသည္။
တကယ္တမ္းမွာ သူ Jeonကို စိတ္ေကာက္ခ်င္ေသးသည္။ ဘာလို႔မ်ား သူ႔ကိုဖုံးၿပီး တစ္ေယာက္တည္း အထိအခိုက္ခံေနရတာလဲ ခင္ဗ်ားရယ္။
က်ဳပ္လို အိမ္တြင္းေအာင္းေနရတဲ့ အ႐ူးတစ္ေယာက္ထက္ ခင္ဗ်ားသိကၡါက ပိုအေရးႀကီးတာ မသိေလဘူးလား။
"ဘာေျပာရမွာလဲ ကိုယ္က"
"ကဲဟယ္..ကဲဟယ္! ဟန္ေဆာင္ခ်င္ဦး၊ မေျပာဘဲ ေနခ်င္ဦး၊ လိမ္ထားခ်င္ဦး"
ဆိုၿပီး ႂကြက္သားအျပည့္နဲ႔ ရင္အုံႀကီးကို တဘုန္းဘုန္းထုပစ္မိေတာ့သည္။
"က်ဳပ္တို႔အေၾကာင္း အကုန္သိကုန္ၿပီဆို၊ ခင္ဗ်ား အဲ့တာေၾကာင့္ အိမ္ေစာေစာျပန္လာတာမလား၊ ေတာက္တဲ့လို ကပ္ေနတာမလား"
"ခ်ာတိတ္ဘယ္လို..."
"Joannaက မေျပာဘဲေနမယ္ထင္လို႔လား"
"ခ်ာတိတ္ပင္ပန္းေနမွာပဲ။ ပင္ပန္းမွာစိုးရိမ္ခဲ့တာ၊ ကိုယ္သာ တြဲဖို႔မဖြင့္ေျပာခဲ့ရင္..."
"က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ ဆႏၵမရွိဘဲ ခင္ဗ်ားကို တြဲပါ့မလား"
သူ႔ရင္ခြင္ထဲ ေခါင္းအပ္ထားရင္ တအီအီငိုခ်မိေတာ့သည္။
Joanna နဲ႔ ေျပာခဲ့သမွ်ကို ေတြးမိေနသည္။ သူ႔မိဘေတြ ဆုံးတဲ့ေန႔ကို ျပန္ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။
ဒီစိတ္ဒဏ္ရာကို Joannaက တမင္ကို အစေဖာ္ေပးခဲ့တာပင္။
"မငိုပါနဲ႔ ႏွင္းဆီရယ္"
မိဘေတြေသဆုံးျခင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး Taehyungမွာ တစ္ခါမွ ဝမ္းနည္းပူေဆြးမႈကို ျပခြင့္မရခဲ့။
ဒီကိစၥေၾကာင့္ ပထမဆုံးငိုေႂကြးဖူးျခင္းလို႔ပင္ဆိုရမလား။ ရႈိက္ႀကီးတငင္ကို ငိုေနမိသည္။
'ေဖေဖနဲ႔ ေမေမသာရွိရင္' ဆိုတဲ့ အေတြးက လူကို ပိုၿပီး အားအင္ခ်ည့္နဲ႔ေစသည္။
"ပင္ပန္းေနၿပီ... အရမ္းပင္ပန္းေနၿပီ"
"အင္း ကိုယ္သိတယ္။ ကိုယ္နားလည္တယ္"
"ခင္ဗ်ား ဘာမွလည္း မသိဘဲ"
"မသိဘဲလည္း နားလည္ေပးႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ္ ခ်ာတိတ္ကို အၿမဲနားလည္ႏိုင္တယ္"
Jeon ရင္ခြင္ကို မွီရင္း အဲ့ေန႔က အေၾကာင္းအရာေတြက ႐ုပ္ရွင္ျပကြက္လို ျမင္လႊာအာ႐ုံထဲ ေပၚလာသည္။
မ်က္ရည္ေတြက ပါးေပၚတေတာက္ေတာက္ စီးက်ေတာ့သည္။
အတၱလန္တာက စံအိမ္ႀကီးအတြင္းမွာ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္ေနသည္။
ဒီအခ်ိန္ဆို ကေလးေတြက ကပၸလီကြၽန္ေတြနဲ႔အတူ ဘုရားေက်ာင္းမွာ ရွိေနလိမ့္မည္။
"ဒီမွာ လက္မွတ္ထိုးလိုက္အစ္ကို"
"မထိုးႏိုင္ဘူး။ မင္းလည္း ျပန္ေတာ့ Aiden.. ဒီမွာ ငါ့မိန္းမလည္း ကိုယ္ဝန္အရင့္အမာႀကီးနဲ႔ ခုလို စိတ္ဒုကၡေပးဖို႔ေတာ့ မေကာင္းပါဘူး"
"ဘာလို႔လဲ။ အတၱလန္တာက လုပ္ငန္းေတြအမ်ားႀကီး ပိုင္ေနတာပဲမလား ႏွင္းဆီၿမိဳင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေပးသင့္တယ္ေလ။ ဘာလို႔ အဲ့ေလာက္ေလာဘႀကီးေနရတာလဲ"
"အစ္ကိုတို႔မိဘေတြကို ျပန္ၾကည့္ပါဦး။ ႏွင္းဆီၿမိဳင္ဆိုတာ အစ္ကိုတို႔မိဘေတြ ပ်ိဳးေထာင္ခဲ့တဲ့ ဝါခင္းႀကီးပါ။ အခုလည္း မင္းပိုင္သလိုပဲမလား။
အစ္ကိုပိုင္တယ္ဆိုတာ စာ႐ြက္ေပၚမွာပဲ ရွိတာပါ။
မင္းလည္း သားသမီးႏွစ္ေယာက္အေဖပဲဟာ နားလည္မွာေပါ့"
"အစ္ကိုတို႔ မိဘလို႔ မသုံးဘဲ အစ္ကို႔မိဘလို႔ပဲ သုံးလိုက္ပါလား။ ေမြးစားတယ္ဆိုတာဘာလဲ ဝါခင္းမွာ ယာထြန္ခိုင္းဖို႔လား"
Levanေရာ သူ႔ဇနီးေရာ စိတ္ညစ္လွၿပီ။
သခင္မႀကီးက ကိုယ္ေလးလက္ဝန္...ဒီခ်ိန္မွာ ဧည့္လာေဆာင္လာေတြကို ေတြ႕ဖို႔မေကာင္းေတာ့။
သို႔ေသာ္ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ေရာက္လာေသာ ခင္ပြန္းသည္ရဲ႕ ေမြးစားညီေၾကာင့္ စိတ္အာ႐ုံမွာ ေႏွာက္က်ိေနရသည္။
"ျပန္ပါေတာ့ ငါ့ေမာင္ရယ္။ အေဖနဲ႔အေမတို႔ စာ႐ြက္စာတမ္းအရသာ အစ္မတို႔ပိုင္ေနတာပါ။ တကယ္တမ္းက ငါ့ေမာင္တို႔ပဲ အကုန္ပိုင္တာပါ"
Aiden စိတ္ရႈပ္လာသည္။ ႏွင္းဆီၿမိဳင္က အက်ိဳးအျမတ္ေတြ သူအကုန္ရတယ္ဆိုေသာ္ျငား လယ္အငွားလုပ္ေနသလိုသာ ခံစားရသည္။
သူဟာ စာ႐ြက္စာတမ္းနဲ႔တကြပိုင္ဆိုင္ခ်င္သည္။ ျဖစ္ေအာင္လည္း လုပ္လိမ့္မည္။
"ကြၽန္ေတာ္ ေသေအာင္လုပ္လည္း ႏွင္းဆီၿမိဳင္သခင္ႀကီးက ခင္ဗ်ားျဖစ္ေနတာ တရားရဲ႕လား Levan!"
Aiden ခါးၾကားထဲက ဓါးေျမႇာင္ကို ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ သခင္မႀကီးက လန္႔ၿပီး စကားမေျပာႏိုင္ေတာ့။
သူ႔ကေလးေလးရွိတဲ့ ဝမ္းဗိုက္ကို လက္ျဖင့္ ကာထားသည္။
"Aiden... မလုပ္နဲ႔ေနာ္။ မင္းမွာလည္း ရက္သားေလးရွိေသးတဲ့ ကေလးနဲ႔ပါ။ ကိုယ္ခ်င္းစာပါကြာ"
Aiden တစ္ခ်က္ေတာ့ ေတြေဝသြားသည္။ ႏွင္းဆီၿမိဳင္မွာ မိခင္ႏို႔ကို ေသာက္ရင္း က်န္ခဲ့တဲ့ သားေလး။
မီးထြက္တာေတာင္မၾကာေသး။
မၾကာခင္ သူ႔အစ္ကိုရဲ႕ရင္ေသြးေလးလည္း ေလာကႀကီးထဲ ေရာက္လာေတာ့မည္။
ထိုသို႔ စိတ္ေကာင္းဝင္လိုက္တာက ခဏတာ။
သူ႔စိတ္ထဲ အဆုံးမရွိတဲ့ ဝါခင္းႀကီးကို ျမင္ေယာင္မိလာသည္။
အခုအေျခအေနမွာ သူဘယ္ေလာက္ပဲ ေငြသုံးရသုံးရ သူ႔အစ္ကိုရဲ႕ ေပးစာကမ္းစာ စားရတာနဲ႔မျခား။
သူ႔ကေလးႏွစ္ေယာက္ကိုေတာ့ အဲ့လိုဘဝမွာ ဆက္မေနခိုင္းရက္။
'ဇြပ္!'
'အာ့...!'
ဘယ္ဘက္ရင္ဘတ္က ႏွလုံးကို ႐ုတ္ခ်ည္းဝင္လာေသာ ဓါးခ်က္နဲ႔အတူ Levan ပါးစပ္က ေသြးမ်ားအန္က်ကာ ပြဲခ်င္းၿပီး အသက္မဲ့သြားသည္။
ဒီျမင္ကြင္းကို ျမင္လိုက္ရေသာ သခင္မႀကီးမွာလည္း ေၾကာင္အမ္းလ်က္.. ေၾကာက္႐ြံ႕တုန္လႈပ္လ်က္။
ထြက္ေျပးရေကာင္းမွန္း ႐ုန္းရေကာင္းမွန္း မသိ။
ခႏၶါကိုယ္ ေအာက္ပိုင္းက ေသြးေတြ စီးက်လာသည္။
ျပစ္ခြၽဲေနေသာ ေသြးစေသြးန ေသြးခဲမ်ား မိန္းမကိုယ္ထဲက တာက်ိဳးသလိုပင္ စီးက်လာသည္။
သတိရေသာ အခါတြင္ အရာရာဟာ ေနာက္က်သြားၿပီ။
သူ႔အမ်ိဳးသားေနာက္ကို သူဟာ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္သြားရေတာ့သည္။
သူမ်က္လုံးမ်ားမပိတ္ရေသးခင္ တံခါး႐ြက္ကို အသာဟထားေသာ အျပင္ဘက္က ကေလးႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ကပၸလီတစ္ေယာက္ကိုပါ ျမင္လိုက္ရေသးသည္။
သူခ်စ္လွစြာေသာ သားေလးရယ္၊ ေသအံ့ဆဲဆဲမွာမွ သူမုန္းမိသြားတဲ့ ကေလးမရယ္။
ကေလးေမြးဖို႔ေခၚထားတဲ့ ဝမ္းဆြဲသည္ကပၸလီမႀကီးရဲ႕ သားရယ္။
"ဟင္း...သတ္လိုက္ရင္ လိုခ်င္တာ ရေရာပဲ။ စာ႐ြက္စာတမ္းေတြမလိုပါဘူး။ ၇ႏွစ္ကေလးက ဘာလုပ္တတ္မွာမို႔လဲ။ ႏွင္းဆီၿမိဳင္က ငါ့အပိုင္ျဖစ္ၿပီေပါ့"
Aidenဟာ ဓါးေျမႇာင္က ေသြးစေသြးနေတြကို သုတ္ေနရင္း တစ္ေယာက္တည္း ေရ႐ြတ္ေနခဲ့သည္။
တံခါးတစ္ဖက္က ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို သတိမထားမိလိုက္။
"ေဖေဖ...ေမေမ...အာ့!"
အသံကုန္ေအာ္ပစ္ခ်င္ေပမယ့္ လက္ေသးေသးေလး တစ္ဖက္က သူ႔ကို ပိတ္ၿပီး တစ္ေနရာ ဆြဲေခၚသြားသည္။
အတူပါလာတဲ့ ကပၸလီကြၽန္ေလးကိုေတာ့ သူတို႔ေမ့ေနခဲ့ၾကသည္။
သူနဲ႔ Joanna ဘုရားေက်ာင္းက ေရာက္ၿပီး ဒီေနရာမွာ ရပ္ေနခဲ့တာ အတန္ပင္ၾကာၿပီ။
ဦးေလး Aidenက ဘိုးဘြားေတြရဲ႕ ေမြးစားသားဆိုတာရယ္၊ ႏွင္းဆီၿမိဳင္ကို လုေနတဲ့ အေၾကာင္းရယ္ကို ၾကားခဲ့ရသည္။
ဦးေလး Aiden ဓါးေျမႇာင္ထုတ္လိုက္ခ်ိန္ကစၿပီး သူၾကက္ေသေသေနမိသည္။
မလႈပ္မယွက္၊ မ်က္ေတာင္မခတ္စတမ္း။
သူ႔ျမင္ကြင္းဟာ သူ႔အသိစိတ္ထဲ စြဲထင္ေနခဲ့ၿပီး 'သတ္လိုက္ရင္ လိုခ်င္တာ ရေရာပဲ' ဆိုတဲ့ တီးတိုးစကားက သူနားထဲ အႀကိမ္ႀကိမ္ၾကားေနရသည္။
"Joanna... မင္းျမင္လိုက္တယ္မလား"
"မျမင္ဘူး ငါဘာမွမသိဘူး ကိုကိုေလး"
အ႐ြယ္နဲ႔ မလိုက္ေအာင္ Joannaဟာ ေကာက္က်စ္ခဲ့သည္။
သူ႔အေဖလုပ္သမွ်ဟာ သူတို႔ေမာင္ႏွမအတြက္ဆိုၿပီး ယုံခဲ့သည္။
ႏွစ္ႏွစ္လုံးလုံး ေစာင့္ေရွာက္ေပး၊ ပညာသင္ေပးခဲ့တဲ့ သခင္ႀကီးနဲ႔ သခင္မႀကီးတို႔ ေက်းဇူးတရားကိုလည္း နည္းနည္းမွ မေထာက္ခဲ့။
"ဟင့္အင္း... မရဘူး မျဖစ္ဘူး"
Taehyungငယ္ေလးသည္ Joanna ေခၚလာတဲ့ အခန္းထဲက ထြက္ၿပီး သက္ဆိုင္ရာကို တိုင္ဖို႔ လုပ္သည္။
ဒီအိမ္မွာ သူနဲ႔ Joannaတို႔ သားအဖသာ ရွိသည္။ သူဘယ္သူ႔ကို တိုင္လို႔တိုင္ရမယ္မွန္းမသိ။
ကေလးပီပီ ေၾကာက္ေနတာကလြဲရင္ မခံစားတတ္။
'ျဖန္း!'
"မင္းေရာ မေသခ်င္ရင္ ေသာက္ပါးစပ္ပိတ္ထား ကိုကိုေလး"
Joanna ကို Taehyung ေၾကာက္လာသည္။
ဘာမွမလုပ္ရဲဘဲ အခန္းေထာင့္မွာ ဒူးတုတ္ထိုင္ရင္း တအီအီငို႐ုံသာ တတ္ႏိုင္ခဲ့သည္။
သူ႔မ်က္လုံးထဲ ေသြးေတြကိုသာ ျမင္ေနရသည္။
ထိုအျဖစ္အပ်က္က သူ႔ကိုေျခာက္အိပ္မက္သဖြယ္ ညစဥ္ညတိုင္းေျခာက္လွန္႔ေနခဲ့သည္။
ညအိပ္မက္တိုင္းမွာ ေသြးစြန္းအဝတ္အစားေတြနဲ႔ ေဖေဖရယ္ ေမေမရယ္ကို ျမင္ရသည္။
ေမေမ့လက္ထဲမွာ ေသြးစြန္းအႏွီးထုပ္နဲ႔ ကေလးေလး တဝါးဝါးငိုေနသည္။
အိပ္မက္ထဲမွာ ေဖေဖက 'ႏွင္းဆီၿမိဳင္က သားအပိုင္' ဆိုၿပီး ေျပာေနတတ္သလို ေမေမက 'အငယ္ေလး မရွိေတာ့ဘူး' ဆိုၿပီး ငိုေနတတ္သည္။
ၾကာေတာ့ Taehyungေလး ေသြးစက္ေတြကို ျမင္ရတာ အသားက်လာသည္။ ေသြးစက္ေတြၾကားထဲ သူ႔မိဘေတြရွိသည္ဟု ထင္လာသည္။
အိပ္မက္ထဲ မျမင္ရလွ်င္ အျပင္မွာ ျမင္ရေအာင္ ဖန္တီးေတာ့သည္။
အျပစ္မရွိတဲ့ သတၱဝါေလးေတြရဲ႕ ေသြးကိုျမင္ရင္ ေပ်ာ္ေနတတ္သည္။ အိပ္မက္ထဲက သူ႔အငယ္ေလးလို႔ ျမင္လာၿပီး ဝမ္းသာေနတတ္သည္။
ယုတ္စြအဆုံး လူ႔အသက္တစ္ေခ်ာင္း သတ္ဖို႔ရာေတာင္ ဝန္မေလးႏိုင္ေတာ့။
မ်က္ရည္ေတြကို အမုန္းတရားေတြ၊ နာက်ည္းျခင္းေတြက အစားထိုးလာတဲ့အခါ သူကိုယ္တိုင္ 'သတ္လိုက္ရင္ လိုခ်င္တာရတယ္' ဆိုတဲ့ ဝါဒႀကီးကို စြဲေနမိသည္။
သို႔ေလာသို႔ေလာ ေကာလဟာလေတြနဲ႔ ၿပီးသြားတဲ့ မိဘေတြရဲ႕ ဈာပနပြဲအၿပီး သူဟာ သူ႔ဦးေလးမိသားစုနဲ႔အတူ ႏွင္းဆီၿမိဳင္မွာ ေနရသည္။
လူၾကားေကာင္းေအာင္ လူျမင္တင့္ေအာင္ သူ႔ကို တာဝန္ေက်႐ုံ ေစာင့္ေရွာက္ေပးခဲ့တာ ျဖစ္သည္။
ႏွင္းဆီၿမိဳင္ကို သူပိုင္သည္၊ သို႔ေသာ္ သူၾကည့္ေန႐ုံကလြဲရင္ မတတ္ႏိုင္ခဲ့။
ႏွင္းဆီၿမိဳင္မွာ ေဖေဖ၀ယ္ထားတဲ့ ကြၽန္ေတြမရွိေတာ့၊ ေအးစက္စက္နဲ႔ ေဖေဖ့ကိုမသိတဲ့ ကြၽန္သစ္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနသည္။
လူေတြကို မုန္းလိုက္တာေလ မပတ္သက္ခ်င္ေတာ့ေအာင္ ႐ြံမုန္းေနမိေတာ့တာ။
တေလွ်ာက္လုံး မုန္းလာတဲ့ လူေတြထဲက ပထမဆုံး တြယ္တာမိသူကေတာ့ Jeon JungKookဆိုသူေပါ့။
လူတိုင္းကို သူ႔မွာရွိသမွ် အဆိပ္ဆူးေတြနဲ႔ ထိုးဆြခ်င္တဲ့ ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္... သိပ္ကို ထိရွလြယ္ၿပီး ဒဏ္ရာအျပည့္နဲ႔ တစ္ပြင့္တည္းေသာ ႏွင္းဆီရယ္..။
မေမွ်ာ္လင့္ထားခ်ိန္ သူ႔ေရွ႕မွာေပၚလာတဲ့ Jeon JungKook.
သူ႔အေၾကာင္းကို သိၿပီး သူ႔ကို နားလည္ေပးတဲ့ Jeon JungKook.
ဒီလူဟာ ဦးေလး Aiden ေခၚလာတဲ့လူမွန္း သိသိရက္နဲ႔ေတာင္ ကိုယ္က မ်က္စိစုံမိတ္ယုံစားခဲ့တာ။
ေယာက်္ားေလးႏွစ္ေယာက္အတြက္ မျဖစ္သင့္တာမို႔ ေနာက္ဆုတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားရင္း ဒီလူဆီ တစ္လွမ္းခ်င္း တိုးဝင္ေနမိတာ။
ခင္ဗ်ားကေတာ့ က်ဳပ္အပိုင္စား ဟုတ္ပါရဲ႕ေနာ္။
ခင္ဗ်ားကိုေတာ့ ပိုင္ဆိုင္ရမွ ျဖစ္လိမ့္မယ္...။
Jeonပုခုံးေပၚ မွီထိုင္ေနရင္းက Jeonကို ေမာ့ၾကည့္သည္။
ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ေဘးနားရွိေနလို႔ ေတာ္ေသးတာေပါ့။
အင္း...တကယ္လို႔မ်ား ခင္ဗ်ားသာ တျခားမိန္းကေလးကို ေ႐ြးခ်ယ္လိုက္တယ္ဆို က်ဳပ္ေတာ့ ေသမွာပဲ။
အဲ့လိုစိတ္နဲ႔ က်ဳပ္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို သတ္ခဲ့မိတာပဲ။
Ms. Hutchဆိုတဲ့ မိန္းကေလးနဲ႔ Jeonနဲ႔ စကားေျပာေနတာကို ျမင္ရရင္း ရင္ထဲပူေလာင္ေသာကေရာက္ေနခဲ့သည္။
ဒီလိုနဲ႔ Jeonသာ တကယ္ႀကီး စိတ္ပါသြားခဲ့ရင္ဆိုတဲ့ အေတြးေၾကာင့္ ေရွ႕ေနာက္မစဥ္းစားျဖစ္ခဲ့။
"ခင္ဗ်ားေတာ့ က်ဳပ္အပိုင္ပါေနာ္"
"ကိုယ့္ကိုမယုံေသးဘူးလား။ ကိုယ္တို႔အတူရွိေနတာ ၾကာေနၿပီေလ ခ်စ္သဲရယ္"
ေ႐ႊေရာင္ဆံႏြယ္ေတြကို Jeonက ပြတ္သပ္ေနသည္။
ဒီလူ႔ေရွ႕မွာဆို သူဟာ ေယာက်္ားမာန္မာနကို မရွိေတာ့တာ။
"ဘာမွေတြးမပူဘဲ အိပ္လိုက္။ ကိုယ္ေခ်ာ့သိပ္မယ္"
Jeon က သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ဆိုညည္းသည္။
အသံက ခ်ိဳအီၿပီး နားထဲသကာရည္ေလာင္းထည့္သလို။
ျပည္တြင္းစစ္ကာလေခတ္စားေနတဲ့ ေရွ႕တန္းသို႔ လြမ္းခ်င္း သီခ်င္းေတြ မဆိုလို႔ Jeonကို ေက်းဇူးတင္မိသည္။
ဆိုေနတာက အဲ့ဒီေခတ္အခါက နာမည္ႀကီးတဲ့ 'ညအိပ္မက္' ဆိုတဲ့အခ်စ္သီခ်င္း။
ညဘက္လူပ်ိဳလွည့္ရင္ အမ်ိဳသားေတြက ဘင္ဂ်ိဳေလးတီးၿပီး အဲ့သီခ်င္းကို ဆိုေလ့ရွိသည္။
ထိုအခ်ိန္ဆို မိန္းမပ်ိဳေလးေတြက ရွက္ၿပဳံးၿပဳံးၿပီး နားေထာင္တတ္ၾကသည္။
ကိုယ္သည္လည္း Jeonအနားဆို မိန္းမပ်ိဳေလးလို ရွက္ေသြးႂကြယ္ၿပီး သီခ်င္းစာသားတိုင္းမွာ ရင္ခုန္ေနမိတာ။
ခ်စ္သူေလး ညဘက္အိပ္မက္လွလွမက္ဖို႔ သီဖြဲ႕ထားတဲ့ သီခ်င္းစာသားေလးေတြ။
ၾကားေနရရင္း သူ႔မ်က္ခြံေတြ ေလးလံလာသည္။
ထိုညက သူ႔အိပ္မက္ေလး တကယ္လွေနခဲ့သည္။
TBC~
ဒီအပိုင္းေရးရတာ သနားၿပီး ရင္ေမာလိုက္တာ..
Do vote⭐ me if you like it.
Love you and thank you Taekookers💜