დარწმუნებული ვარ გაინტერესებთ როგორ ვაგრძელებ ცხოვრებას თბილისიდან დატყდომის შემდეგ.
არვიცი გაგიცრუვდებათ თუარა იმედი მაგრამ საკმაოდ არხეინად ვარ, თავიდან ორი კვირა საკმაოდ დასტრესილი ვიყავი, მიჭირდა ჭამა, ძილი, სიარულის თავიც კი არმქონდა. გამუდმებით ბათუმის კადრები მიტრიალებდა თავში, რაღაც ვირუსივით იყო გაგდება არშემეძლო ბრძლოსი გარეშე.
არვიცი როგორ გამოვედი ამ მდგომარეობიდან მაგრამ ახლა ფეხზე ვდგავარ და ისე გავნაგრძობ ცხოვრებას როგორც აქამდე ვიყავი არხეინად.
მიფიქრია თუარა დაჩიზე?
სიმართლე რომვთქვა დაჩიზე ფიქრისთვის დრო აღარ მრჩებოდა მხოლოდ ღამე ძილის წინ თუ გავიხსენებ ჩვენს წუთებს.
ინციდენტის შემდეგ 1 წელი გავიდა თითქმის. ახლა უკვე აბიტურიენტიც აღარ ვარ სამ საგანაში ვემზადებოდი და ხომ ხვდებით რითი გადამაქონდა ფიქრები.
თვქენ წარმოიდგინეთ და არქიტექტურაზე ჩავაბარე ხომგახსოვთ მათემატიკა ჩემი სუსტი წერტილი იყო მაგრამ დიაზაინი ცხოვრების განუყურელი ნაწილი გახდა.
ასერომ მათემატიკაში ამოქაჩვა შევძელი
უნივერსიტეტებში დიდიარჩევანი არმქონდა ასერომ თბილისის სახელმიწფო უნივერსიტეტი ვარჩიე.
ვიცი რომ თბილიში მიწევდა დაბრუნება ამის გამო, და ყველა ჭრილობა ხელახლა გაიღვიძებდა მაგრამ სხვა გზა არმქონდა მომავალზე უნდა მეფიქრა მასხომ არავინ მაჩუქებდა. ინტერესს დაგიხშობთ და გეტყვით რომ
დაჩიზე არაფერი მსმენია, არვიცი როგორაა არვიცი ახლა როგორ ცხოვრობს არვიცი როგორაა ავარიის შემდეგ ან ვახსოვარ თუარა მაგრამ ვიცი რო ცოცხალია და ესეც საკმარისია ჩემთვის.
ხანდახან სიცოცხლის დათმობაზეც მიფიქრია მისი ხმა რომ გამეგონა, მისი სხეული რომმეგრძნო, მისი სუნთქვა.
მაგრამ ერთი ამის დედაც ფუჭი ფიქრებია.
სეუს უნივერსიტეტში უკვე ჩარიცხული ვიყავი და ზაფხულის დასრულების თანავე თბილიში ვბრუნდებოდი.
ანუ სადღაც 3 დღეში სწავლა იწყებოდა.
თმა შევიჭეი.. აუ იცით როგორ მიხდება?
დედაჩემა ვეღარაფერი მითხრა უკვე დიდი ვარ რააზრი ექნებოდა?
ცოტა წონაში დავიკელი და ვეღარ ვინატებ მიზეზი არვიცი და მაგრადაც მეზარება ექიმებთან ფაჩიფუჩობა.
მეგობრები აქაც გავიჩინე. უი გითხარით ქუთაისში როდავტყდი?
მგონი არა ხო? სხვაგან სადუნდა წავთრეულიყავი დიდი წდომები არმაქ ასერომ სადაც შევეტენე იქ დავრჩი.
აქაური კილოს შემხედვარე თბილიში ყურის მიჩვევა გამიჭირდება ალაბათ.
ხვალ თბილისში ვბრუნდები, მომენატრა თქო ვერვიტყვი რაარი მოსანატრებელი ქართლის დედა თუ თავისუფლების მოედანი? ხმაური აქაცააა რორამე.
ბარგი ჩავალაგე დილით ადრე მიწევდა წასვლა და მალევე უნდა დამეძინა. გვიან ძილს მაინც ვერშეველიე მაგაში ისევ ისვარ რაცვიყავი ჩემდასაუბედუროდ.
დილის 6ზე ავდექი დაახლოებით 1 საათი დამჭირდა გამოსადხიზლებლად მაგრამ 8ზე უკვე სამარშუტო ტაქსშუ ვიჯექი.
ცოტათი ნერვიულობა შემომეპარა თბილისისში რომშევიდა ტრანსპორტი.
სახლში წყნარად მივედი, დედაჩემი არდამხვდა. ხოშეეძლო გაეცდინა სამსახური და ჩემგამო სახლში დარჩენილიყო მაგრამ რავი თუ ეგსაქმე ჩემზე მეტად უყვარს დაე იყოს ეგრე უკვე აღარც მადარდებს.
ჩავედი თუარა ცოტათი დავისვენე და სიდოს სანახავად გავარდი
ღმეთო ჩემი სიდო.. ისევ ისეთი ლამაზია როგორიც იყო.. მოდა და დიზანინზე ჩააბარა მემგონი თან შეეფერება კიდეც.
საბა? საბას დედაც ვატირე მე! ეგ ნაბიჭვარი მაგის სახელის გაგებაზეც კი ისეტერიული სიცილი მეწყება.
სიდოს კაფეში უნდა შევხვედრილიყავი, პირველი მემივედი ბევრი დრო მქონდა ისეც. დავინახე როგორ მოდიოდა კაფის კარები შემოაღო თუარა ისე მეცა ამოსუნთქვის საშუალებას არმაძლევდა.
- ანააააა!!!! პროსტა არიცი როგორ მომენატრე პროსტა არიცი რაუნდა მოგიყვეე
- მერე აქ რისთვის ვართ!? მე კი არაფერი არმაქ მოსაყოლი მაგრამ შენ მოგისმენ
- ნუ მოკლედდდ... ჯერ იმას გეტყვი რომ შენი წასვლის მერე ლუკამ სულ გაუბერა, ყველაფერზე შენ ახსენდებოდი, აუ აი ესეთიაქვს ანას, აუ აი აქ ანას უყვარდა ფოტოების გადაღება, აუ ეს ანას საყვარელი ფერია. ნუ მოკლედ რაა გამაგიჟდა
- საიდან ამხელა სიმპატია მაგბიჭს ჩემდამი? მეგონა მაგრად ეშლებოდა ნერვები ჩემზე
- არვიცი ქალო.. მაგრამ ლუკაზე მოვრჩეთ და ნახე...
ხელი გამომიშვირა და ყურებამდე გაიღიმა თითებს ათამაშებდა და მიყურებდა. ხელზე საქორწინო ბეჭედი ეკეთა
- არმითხრა დომ გათხოვდიი. - დიახ დიახ. - კაი ტიპია?
- - აუ კიი ძააანნნ შენ მოგეწონება თან ისეთი სიმპატიურია მე რატო ამირჩია დღემდე არვიცი
სიდოს ამსიტყვებზე მართლა გამეცინა 2 სააათი მაინც ჭორაობას მოვანდომეთ. ლუკას ნახვა ვერშევძელი არიყო თბილისში და გადაიდო ჩვენი შეხვედრა
მაგრამ ის ორი ძუკნა სკოლიდან გაურიცხიათ მაგრად როარმევასებოდნენ
თითქოს გულის ჭიამ ცეკვა დაიწყო ჩემში
დაადგა საშველი ჩვენს დაშლას, დაღლილი დავბრუნდი და სახლში შესვლის თანავე დედა მეცა ბუშტებით ხელში. იმდენი მკოცნა წეღან რაცვთქვი არშეიმჩნიოთ უკან მიმაქვს ეგ სიტყვები მართლა ვუყვარვარ ჰაჰა
არაფერის თავი არქმონდა და თან კარგი გამოძინება მჭირდებოდა უნივესრიტეტის გამო ასერომ საწოლზე წამოვწექი.
ღმერთო როგორ მომენატრა ჩემი საწოლი ამათ მაინც ღირდა დაბრუნება
ხვალ პირველი დღე მაქ უნივესიტეტში ისე ვიძაბები რამისაა თმა დავიგლიჯო, მეშინია ხვალინდელი დღის გამო.
8:00 შესრულდა და მაღვიძარას ხმაც გაისმა. ეს ამაზრზენი ხმაც კი მომენატრა მოულოდნელი ნოსტალგია შემომაწვა და თვალები ცრემლით გამევსო.
ისე მოვემზადე როგოც სკოლის პერიოდში .
უნივერსიტეტში პირველივე ნაბიჯის შედგმაზე უზარმაზარი სიამაყე ვიგრძენი.
ეს შევძელი. ჩემით მივაღწიე წარმატებას. ღირდა შუაზე გახევა ამ გრძნობად თურმე მართალი ყოფილმა გამოთქმა " სწავლის ძირი მწარე არის კენწეროში გატკბილდებისო"
მაშინვე მოვშინაურდი და პირველ კურსელთა დაჯგუფებისკენ წავედი მათ გასაცნობად.
ისეთი ბედნიერი სახეები ჰქონდათ შეუძლებელი იყო ამდღეს პოზიტივის გარეშე ჩაევლო.
მივუახლოვდი, ბევრი ხმა ერთად ირეოდა მაგრამ ყური ერთ განსაკუთრებულს მოვკარი, ხმა რომელის გაგონებაზეც ვოცნებობდი ხმა რომელიც გულში ჩამრჩა და ვერვახერხებდი მის ამოტივტივებას,
მისალმებაზე ყველამ შემომხედა.
ნელინაბიჯებით ვუახლოვდებოდი და დავინახე თავგადაპარსული ბიჭი რომელიც ღიმილით შემომიტრიალდა.
ყველა ემოცია ერთად მომაწვა სიხარული, სინანული, გაბრაზება, მონატრება.. ყველაფერი ერთადდ.
ესბიჭი დაჩი იყო!
ისევ ისეთი ღიმილი ისევ ის მისი ჩაჩხვლეტილი ლოყა რომელიც ღიმილისას ღრმავდებოდა.. ის სურნელი ის სახე რომელიც ავარიის მერე არდამვიწყებია.
გულმა წამიერად ფეთქვა შეწყვიტა.
არვიცი რატომ მაგრამ ჩემ დანახვაზე არანაირი ემოცია არჰქონდა ისე შეტრიალდა თითქოს არცარასდრის ვყოფილვარ მისცხოვრებაში. გული საშინლად დამწყვიტა მისმა ამ ქცევამ. სანამ გონს მოვეგე დაჩი უკვე სხვა კურსელ ბიჭებთან ერთად ხელგადახვეული გასასვლელისკენ გადიოდა.
ნუთუ შეილება იყოს ეს დამთხვევა!? იგივე ფაკულტეტი იგივე უნივერსიტეტი. ბედმა მეორე შანსი მომცა თუ უბრალოდ დიდი სიცრუეა ესყველაფერი? თავზე პატარა შრამი დარჩენილიყო ავარიის შემდეგ, გადაპარსული თმაც საოცრად უხდებოდა.
აღსანიშნად წავედით პირველ კურსელეი გოგოები სადაც მათთან დაახლოვების შანსი მომეცა.
სახლში დაღლილი დავბრუნდი და ოდნავ ნასვამიც. ნელა შევედი ჩემს ოთახში შუქი ანთებაც ვერმოვასწარი ხმა რომგავიგონე
- გოგონა საავანდყოფოდან
ჩემს ოთახში დაჩი იყო საწოლზე ჩამომჯდარი როგორცჩანს მელოდებოდა. გააზრებაც ვერმოვასწარი ისე ადგა და სამუშაო მაგიდას მიეყრდნო მიყურებდა და სახის ნაკვთებსაც არტოკავდა
- დარწმუნებული ვარ ჩემმა აქ დანახვამ არგაგაკვირვა, იცი მაინც რამდენი შრომა ჩავდე შენთან შესახვედრად!?
- შენი სიტყვები პალატიდან გასვლამდე დღემდე თავში მიტრიალებს "იმიტომ კიარ გტოვებ რომ არმიყვარხარ, გტოვებ რადგან შენგვერდით მყოფი ჩემი თავი აღარ მიყვარს". რასნიშნავდა ანა ესიტყვები? რატომ იყავი პალატაში? რატომ გდიოდა ცრემლები ან რატომ აორთქლდი ჩემი ცხოვრებიდან ეგრე უკვალდ!? იმდღის შემდეგ შენს გახსენებას ვცდილობ. თავს ვიტანჯავ და არგამომდის!
-
ხმას ვერ ვიღებდი, მისი ეს მკაცრი ტონი რასნიშნავდა ესკითხვები!?
ნელა მომიახლოვდა და ჩემ წინ დადგა
- ავარიის შემდეგ ყველა იმას მეჩიჩინება რამე გაიხსენეო, მაგრამ არ დამიძაბავს გონება სხვა რამეზე მხოლოდ შენი გახსენება მინდოდა მხოლოდ შენ მაინტერესებდი. ამნეზიის გამო!
- გელოდებოდი კიდეც! გელოდებოდი იცი!? მეგონ მოხვიდოდი და ისევ მეტყოდი რაიმე მსგავს. შენზე იმფორმაციის შეგროვებაც კი დავიწყე დედაშენსაც კი დავუახლოდვი! იმ უნივერსიტეტში მოვეწყე სადაც შენ რადგან მად მეგულეობოდი! უამრავი კაითქვა მაქვს შენკი ჩუმად ხარ!
ხელი ნაზად მომკიდა საწოლზე დაჯდა და გვარდით დამისვა ჩემი ხელები მის ხელებში მოიქცია, თვალებში ჩამხედა და თითქოს ეგრე ცდილობდა პასუხებს მოძებნას
- მხოლოდ ამაზე გამეცი პასუხი
- ვინ ხარ ანა დვალიშვილო!?