(‼️გაფრთხილება: ვანშოთი შეიცავს 🔞 და ძალადობის სცენებს..)
ჩემი ჯოჯოხეთური ცხოვრება იმ მომენტიდან დაიწყო, როგორც კი ჯონების ოჯახში პირველად შევდგი ფეხი და გავიცანი ეშმაკის ნაშიერი სახელად "ჯონ ჯონგუკი".
შვიდი წლის ვიყავი, როცა პირველად ჩემთან ჯონ ჯონვუ მოვიდა და გამომიცხადა, რომ ჩემი მშობლები ხანგრძლივ მოგზაურობაში წავიდნენ. ამიტომ ჩემზე დღეიდან მას უნდა ეზრუნა. ძიძას ჩემი თანხმობის გარეშე უბრძანა ნივთების ჩალაგება და თავის სახლში წამიყვანა ისტერიკისა და პროტესტის მიუხედავად.
ჩემი მშობლები, არც მანამდე გამოირჩეოდნენ ჩემდამი დიდი ყურადღებით. მამაჩემი ბიზნესმენი იყო, დედაჩემი კი ქველმოქმედი. ისინი მთელ დროს მოგზაურობაში ატარებდნენ. მათ მხოლოდ არდადეგებსა და დღესასწაულებზე თუ ვხედავდი, თუმცა ჩემთვის ესეც საკმარისი იყო. ის ფაქტი, რომ ისინი არ უარმყოფდნენ და სახლში დაბრუნებულები მათი მონატრებით აღვსილს თავიდან არ მიშორებდნენ მაფიქრებინებდა, რომ მათთვის სულ ერთი არ ვიყავი. საჩუქრებითაც ხშირად მანებივრებდნენ და წასვლამდე ჩახუტებების მთელ სერიას მიტოვებდნენ, რომლითაც თვიდან თვემდე გამქონდა თავი. როცა ისინი უკანასკნელად ვნახე და სამოგზაუროდ კვლავ ცრემლთა ღვრის მორიგი ცერემონიალის შემდეგ გავაცილე რატომღაც დარწმუნებული ვიყავი, რომ ამჯერადაც დაბრუნდებოდნენ. ამიტომ კატეგორიული წინააღმდეგი ვიყავი ჩემი სახლის დატოვების, რომელიც ძალიან მიყვარდა.
ბიძია ჯონვუმ ჩემზე მეურვეობა აიღო, რის გამოც სანამ სრულწლოვანი არ გავხდებოდი მინდოდა, თუ არა მის სახლში მომიწევდა ცხოვრება. ის მარტოხელა მამა იყო და სახლში ზრდიდა ერთადერთ ვაჟს ფსიქოფატ ჯონგუკს, რომელმაც ჩემი მთელი ბავშვობა ტრამვად მიქცია.
მისვლის დღიდან რატომღაც თვალში ამიმიღო. საშინლად აუტანელი და სასტიკი ბავშვი იყო მისი ასაკისთვის. გამუდმებით ცდილობდა ჩემთვის რაღაც ევნო. ათასი ხრიკით საშინელებებს მიკეთებდა. მაიძულებდა მისი დანაშაულები საკუთარ თავზე ამეღო და ბიძია ჯონვუსთვის მე მეთხოვა პატიება მისი ჩადენილებისთვის, რომლებშიც ბრალი არანაირად არ მიმიძღვოდა. ყველგან კუდში დამყვებოდა, მითვალთვალებდა, მოსვენებას წუთითაც არ მაძლევდა და გამუდმებით მაშანტაჟებდა. ფიზიკურადაც ხშირად მისწორდებოდა თუ კი მის ბრძანებებს უარვყოფდი.
ცხრა წლის, რომ გავხდი ბიძია ჯონვუს გამოვუცხადე, რომ ჩემს სახლში დაბრუნება მინდოდა და ნამდვილი ისტერიკა დავდგი სახლში. ყველაფერი დავლეწე, რადგან უკვე ყელში მქონდა მოთმინების ფიალა, რომელიც ჯონგუკმა ბოლო წვეთამდე გამივსო. სწორედ იმ დღეს გავიგე, რომ ჩემი მშობლები არათუ საქმიან მოგზაურობაში იყვნენ, არამად ავტოკატასტროფაში დაიღუპნენ. იმ დღის შემდეგ რამდენიმე დღე ოთახიდან აღარ გამოვდიოდი და გაუჩერებლად ვტიროდი. მშობლების მიმართ იმაზე საშინელი მონატრება ვიგრძენი, ვიდრე ოდესმე. ჯონგუკი კი ამით ხალისობდა. ხშირად დაუკითხავად იჭრებოდა ჩემს ითახში და ჩემი ლანძღვით ირთობდა თავს. ხან უპატრონოს მეძახდა, ხან მათხოვარს, ხანაც ობოლს და კიდევ ათას სასტიკ სიტყვას, რაც უარეს დეპრესიაში მაგდებდა. მოსწონდა იმ ფაქტის ყურება თუ როგორ ძლიერად ვტიროდი და ვიტანჯებოდი. შემდეგ კი ცრემლებში ჩამხრჩვალს მახინჯს და შმიტიანს მეძახდა.
ჩემმა დეპრესიამ ჯონგუკის წყალობით ჯამში ორ წელზე მეტხანს გასტანა. ჯონგუკმა როგორც კი გაიგო, რომ ბიძია ჯონვუმ ფსიქოლოგი დამინიშნა ამის დასაძლევად მის დასაცინ სიას, ახალი ზედმეტსახელები შეჰმატა. გიჟი.. ავადმყოფი.. შიზოფრენიკი.. შეშლილი.. და კიდევ ათასი უბედურება, რომელიც ჩემს დესტრუქციულ მენტალიტეტს კიდევ უფრო მეტად ანაწევრებდა. სინამდვილეში კი ერთადერთი ადამიანი ვისაც ფსიქოლოგი ნამდვილად სჭირდებოდა ეს თვითონ ჯონგუკი იყო.
ცამმეტი წლის როცა გავხდი ჯონგუკმა მამამის გამოუცხადა, რომ ახალი ჰობი ჰქონდა და მშვილდოსნობა მოსწონდა. გახარებულმა ჯონვუმ მეორე დღესვე შეიძინა მისთვის მშვილდისრები. მას შემდეგ როგორც კი მარტო დავრჩებოდით ჯონგუკი მაიძულებდა მე ვყოფილიყავი მისი ერთადერთი სამიზნე. თავზე ჩემს საყვარელ ნივთებს მალაგებდა და გამიზნულად არასწორად მესროდა. პირველი ერთი კვირა სხეული ჩალურჯებებით მქონდა სავსე, რადგან ზუსტად იცოდა სად უნდა დაერტყა, რომ ეს ბიძიას ვერ შეემჩნია. მაშინ მეგონა, რომ მათ კმაყოფაზე ვცხოვრობდი და ხმის ამოღების უფლება არ მქონდა. ერთხელ წინააღმდეგობა გავუწიე და არ დავემორჩილე. გაბრაზებულმა პირდაპირ თვალში მესროლა ისარი. რადგან წვერი ბასრი არ იყო, მხოლოდ უზარმაზარი ჩალურჯება დამიტოვა მის ირგვლივ და არ დავბრმავდი. ეს როგორც კი ბიძიამ შეამჩნია ჩემთან ერთად თამაში აუკრძალა. თუმცა ამას ის არ შეუჩერებია. ჯონგუკი ჩემს ოთახში მაინც იჭრებოდა ღამღამობით დაუკითხავად და ანადგურებდა ყველაფერს, რაც ჩემთვის ძვირფასი იყო.
ფსიქოლოგთან სიარულის დროს აღმოვაჩინე, რომ ხატვა მომწონდა. პროცესი სიმშვიდეს მგვრიდა და გრძნობების დალაგებაში მეხმარებოდა. თუმცა ჩემი ნახატების პირველი მტერი სწორედ ჯონგუკი იყო. ანადგურებდა, ხევდა, წვავდა, პორტრეტებს თვალებს ჩიჩქნიდა. მისი წყალობით, ჩემი ოთახი ნამდვილი ბუნაგი იყო. თვითონ კი სტერილურ ოთახში ცხოვრობდა. სადაც შესვლა უკლებლივ ყველას გვეკრძალებოდა. ის პერფექტიონიზმით იყო შეპყრობილი.
თექვსმეტი წლის ვიყავი, როცა პირველად ჩემს საკუთარ აბაზანაში შევუსწარი ნძრევისას. სცენა იმდენად მოულოდნელი იყო და ისეთი შოკი მივიღე ნანახისგან, რომ დაბნეულობისგან ერთ ადგილს მივეწებე. ჯონგუკს სახეზე ბინძური ღიმილი დასთამაშებდა და არხეინად აგრძელებდა ჩემი ყურებისას ნძრევას.
-რა ჯანდაბას აკეთებ?! გაოცებისგან არ ვიცოდი რა უნდა მეთქვა ან გამეკეთებინა. უბრალოდ არ მინდოდა ჩემი სააბაზანოც წაებილწა.
-ასე რატომ მიყურებ? რა იყო შენ ამას არ აკეთებ ხოლმე? თუ ჩემი დახმარება გადაწყვიტე? იქნებ მისი პირში აღება გინდა.. რადგან საწყალი ობილი ბიჭი ხარ გავიღებ შენთვის ამ მოწყალებას და უფლებას მოგცემ, რომ შემეხო..
-გაეთრიე ჩემი ოთახიდან! ვიყვირე ისტერიულად. თუმცა ჯონგუკს წარბიც კი არ შეუხრია.
-ეს ჩემი სახლია ხომ არ დაგავიწყდა ჯიმინ? ეს ოთახიც და მათ შორის ეს აბაზანაც მე მეკუთვნის.. ამიტომ თუ რამე არ მოგწონს და წინააღმდეგი ხარ იმის რასაც ხედავ შეგიძლია უბრალოდ წახვიდე.
-მეზიზღები! - ვიყვირე და კარები მივუჯახუნე. ჯონგუკი აბაზანიდან ნახევარ საათში მოწესრიგებული გამოვიდა. სახეზე კმაყოფილი სარკაზმი დასთამაშებდა.
-შეგიძლია იქაურობა აწმინდო მათხოვარო.. - საშინელი სიტყვების დატოვება რა თქმა უნდა, არ დავიწყებია ოთახიდან გასვლამდე.
აბაზანაში შესვლისთანავე ცხვირზე ხელი ავიფარე. მძაფრი გულისრევა დავაიგნორე და ყელიანი კოფტა თვალებამდე ამოვიწიე, რომ მისი მოწამლული ჰაერი არ ჩამეყლაპა. ყველაფერი სპერმის სუნად ყარდა. ჯონგუკს ჩემს აბაზანაში სუფთა ადგილი არ დაეტოვებინა. ყველგან მისი ორგაზმის კვალი იყო. აქაურობას მხოლოდ დეზიმფექცია თუ უშველიდა. ამას მსახურს თუ ვთხოვდი გაგიჟდებოდა. არავინ დამიჯერებდა, რომ ეს სიგიჟე ჩემს აბაზანაში მე კი არა, ჯონგუკმა ჩაიდინა. მთლიანად პოლიეთილენის პარკში გამოწყობა მომიწია. ხელებზე და ფეხებზე დეზინფექციისთვის განკუთვნილი რეზინები ამოვიცვი და ყველაფერი ქიმიური ხსნარებით დავქლორე, რომ ჯონგუკის სუნთქვის ნაწილაკიც კი აღარ დამეტოვებინა. კედლები მდუღარე წყლის ჭავლით ჩამოვრეცხე და აბაზანის ყველა ნივთი გადავყარე, რომ დარწმუნებული ვყოფილიყავი ტრაკში არაფერი გამოისვა. წყეული ნაბიჭვარი! მისგან აღარაფერი გამიკვირდებოდა.
ორი წელიღა დამრჩა, შემდეგ კი საბოლოოდ დავახვევდი ამ სახლიდან და ჯონგუკსაც სამუდამოდ დავემშვიდებოდი. იმ დღეს რატომღაც მეგონა, რომ ეს პირველი და უკანასკნელი შემთხვევა იქნებოდა მაგრამ მსგავსი კოშმარი ჯონგუკმა მას შემდეგ ჩემს აბაზანაში არაერთხელ მოაწყო. ეს არ იკმარა და ჩემს საწოლზეც კი დამიტოვა საჩუქრად თავისი სპერმით დასვრილი ტანსაცმელი.
ღორი!
სკოლა ჩვენგან საკმაოდ შორს იყო. დამამთავრებელ კლასში როცა გადავედი გამოცდებისთვის ვემზადებოდი, მაგრამ ჯონგუკი არასდროს არაფერს მაცდიდა. ბიძია ჯონვუს დაველაპარაკე და ვთხოვე, რომ ჩემთვის ქალაქში ბინა ექირავებინა, სანამ მეცადინეობებზე დავდიოდი. თავიდან უარზე იყო, მაგრამ მიზნის მისაღწევად ძალიან გავისარჯე. საბოლოოდ როგორღაც დავითანხმე იმ პირობით თუ დაცვას მომამაგრებდა და პარასკევს სკოლის შემედეგ სახლში დავბრუნდებოდი, შაბათ-კვირის გასატარებლად. მართალია, არც ეს მაწყობდა, მაგრამ მაინც მადლიერი ვიყავი მისი, რომ ასეთ დათმობაზე წავიდა ჩემთვის.
პირველი ხუთი დღე სრულ ნეტარებაში მარტომ სიმშვიდეში გავატარე. უშფოთველად მეძინა, კარგად ვჭამდი, ახლი ტანსაცმელიც ვიყიდე და ხატვასაც მეტი დრო დავუთმე. თუმცა ჩემმა განცხორმამ მალე ჩაიარა და პარასკევს კვლავ ჯონგუკის ჯოჯოხეთში მომიწია დაბრუნება. ვბრაზობდი, რომ მის გარეშე სწრაფად გადიოდა დრო. იმ სახლში კი ჯოჯოხეთურად ნელა იწელებოდა თითოეული საათი.
სახლში შესვლისთანავე ჯონგუკი დივანზე დამხვდა მტაცებლის გამომეტყველებით. თითქოს იცოდა როდის ვბრუნდებოდი და მელოდებოდა. საშინლად გაცოფებული ჩანდა. თვალები სიშმაგისგან უელავდა და ნამდვილ მანიაკს ჰგავდა.
-კარგია ცალკე ცხოვრება არა, პაკ ჯიმინ?
-რა გინდა ჯონგუკ? - ასეთი გაღიზიანებული პირველად ვნახე. არც ჩვეული სარკაზმი დასთამაშებდა სახეზე და არც ირონია იკითხებოდა მის ხმაში. იმ მომენტში საშინლად გაბრაზებული და საშიში ჩანდა. ფეხზე წამოდგა, ხელი უხეშად წამავლო მკლავზე და თავისი ოთახისკენ წამათრია.
-შეიშალე? ხელი გამიშვი! - ვიყვირე, თუმცა საპასუხოდ სახეში ისეთი სილა ვიგემე, ტკივილისგან ენა ჩამივარდა. ასე ბავშვობის შემდეგ არ დაურტყამს ჩემთვის.
-ფეხი გამოადგი! - მისი ყინულივით ხმა ექოსავით გაისმა კიბეზე. თავის ოთახში ძალით შემათრია და ხელი მკრა. პირდაპირ ძირს დავეცი, ზურგით ხალიჩაზე.
-რა ჯანდაბა დაგემართა? - ვიკითხე შეშფოთებულმა. ასეთი შეშლილი გამომეტყველებით აქამდე არასდროს მენახა. საკუთარ თავს არ ჰგავდა.
-როგორ გაბედე?! აზრად როგორ გაივლე, რომ გამექცეოდი!- იღრიალა და კიდევ ერთხელ გამარტყა. პირდაპირ მუცელზე გადამაჯდა და ხელები ცალი ხელით მჭიდროდ გამიკავა. მაშინვე თავისუფალი ფეხები ავაფართხალე და მის მოშორებას ვეცადე.
-წყეულო იდეალისტო! მომშორდი! -ვუღრიალე. ჯონგუკმა ხელი სახეზე წამავლო და ყბაზე ისე ძლიერად მომიჭირა თითები, რომ ლამის სახსრის ტკაცუნი ჩამესმა ყურებში.
-როგორ ბედავ ჩემს წინააღმდეგ წასვლას! სიკვდილი გინდა?! ჰა?! - სახესთან დამყვირა და თმაზე მომქაჩა.
-მტკივა ავადმყოფო! ხელი გამიშვი!
-ამას მაშინ გავაკეთებ, როცა საჭიროდ ჩავთვლი! კიდევ ერთი სილა და ტუჩი მაშინვე გამისკდა.
-ხედავ სადამდე მიმიყვანე? მწყობრიდან განზრახ გამოგყავარ! გინდა, რომ გატკინო შემდეგ კი თავს ისე ისაწყლებ თითქოს უცოდველი კრავი ხარ! იცი რას ვერ იაზრებ? იმას, რომ აქ ფეხის შემოდგმის წუთიდან ჩემი საკუთრება ხარ! ჩემი პირადი მოხმარების საგანი, რომელსაც როცა მომინდება მაშინ ავიღებ და როცა მომინდება გადავაგდებ. გასაგებია?!
შეკრული მკლავებიდან ხელი დიდი ძალისხმევით გამოვითავისუფლე და საპასუხოდ პირდაპირ ყბაში გავარტყი მუშტი. ჯონგუკმა სიმწრით ჩაიცინა და გახეთქილი ტუჩიდან სისხლი მოიწმინდა.
-მე შენი საკუთრება არ ვარ ნაბიჭვარო და არც არასდროს ვიქნები!
-ამასაც ნახავ! განახებ წინააღმდეგობას რა მოყვება. - ჯონგუკი ფეხზე წამოდგა და აბაზანაში შევარდა. კარის ჩაკეტვის ხმაზე მეც მაშინვე ფეხზე წამოვხტი და გარეთ გავვარდი. ჩემს ოთხაში შევიკეტე და საკეტი საგულდაგულოდ გადავკეტე.
-ნაბიჭვარი! წყეული ნაბიჭვარი! შეშლილი ფსიქოფატი!- ოთახში წინ და უკან ანერვიულებული დავდიოდი. ხმას და ხელებს ჯერ კიდევ ვერ ვიმორჩილებდი. ისეთი დაზაფრული ვიყავი, ერთიანად ვცახცახებდი.
საბედნიეროდ ამჯერად სააბაზანო სპერმით მოსვრილი არ დამხვდა. ამიტომ ვანა წყლით გავავსე და შინგით ჩავწექი. ისეთი დასტრესილი ვიყავი ტირილი მინდოდა. ვერ ვიგებდი ასე ძალიან რატომ ვძულდი. მისი მართლა არ მესმოდა. როგორ შეეძლო ასეთი დაუნდობელი ყოფილიყო ჩემს მიმართ. მე ხომ მისთვის არაფერი დამიშავებია. ერთადერთ რეალურ მიზეზად მის არაჯანსაღ ფსიქიკურ მონაცემებს მივიჩნევდი. მხოლოდ ამით შემეძლო მისი ქცევების ახსნა.
ცხელ წყალში საათზე მეტხანს ვიწექი. ოთახში გასულს ფეხზე დგომის ძალაც კი აღარ შემწევდა. ჩავიცვი და დასაწოლად წავედი, როცა კარზე კაკუნის ხმამ შემაშფოთა.
-ჯიმინ აქ ხარ? ჯონვუ ვარ.. -კარს მაშინვე მივუახლოვდი, გამოვაღე და ბიძიას მჭიდროდ ჩავეხუტე.
-რა მოხდა? კარგად ხარ? - მკითხა შეშინებულმა. -შემომხედე ჯიმინ..- თმაზე ხელი გადამისვა.
-კი.. კარგად ვარ. უბრალოდ დღეს ძალიან დავიღალე.. შეიძლება, რომ ვახშამი გამოვტოვო? ძალიან დაღლილი ვარ და მეძინება.. - მოვიტყუე და ხელები ჩამოვუშვი.
-კი, შეიძლება ჯიმინ.. - გამიღიმა და ხელი თმაზე გადამისვა.
-ბიძია.. კოლეჯში ჩაბარებაზე მინდოდა რაღაც მეთქვა.
-რა მოხდა? აზრი შეიცვალე?
-არა.. თავი გავაქნიე. - მინდა შაბათ-კვირას ფორტეპიანოს გაკვეთილებზე ჩავეწერო. ვფიქრობ, ეს უნივერსიტეტის გასაუბრების დროს ჩაბარებაში დამეხმარება. ასევე მინდა ჩემი ხატვა გავაუმჯობესო და ხელოვნების კურსებზეც ჩავეწერო. თუ, რა თქმა უნდა, წინააღმდეგი არ ხარ..
-მაგრამ ჯიმინ? გართობისთვის დრო...
-მე ის არ მჭირდება.. თავი გავაქნიე და მხრები ავიჩეჩე. -არ მყავს მეგობრები ვისთან ერთადაც გავერთობი. ამიტომ მირჩევნია ჩემს კარიერაზე ვიფიქრო.
-და, ჯონგუკი?
-ვფიქრობ, მე არ ვარ მისთვის შესაფერისი პარტნიორი.. ჩვენი გემოვნება ერთმანეთს არ ემთხვევა. მას უფრო ძლიერი მოპაექრე სჭირდება.. - ჯონვუმ გამგებიანად დამიკრა თავი, თუმცა მთხოვა კვირა დღეს, რადგან თვითონაც ისვენებდა საღამოს მაინც მევახშმა მასთან ერთად. მეც იძულებული გავხდი დავთანხმებოდი, რაზეც ღიმილით დამასაჩუქრა, ძილინებისა მისურვა და მარტო დამტოვა ოთახში. ღრმად ამოვისუნთქე და საწოლზე პირქვე დავეშვი.
როგორც იქნა! დღეიდან ჯონგუკის ატანა მხოლოდ კვირაში ერთხელ მომიწევდა, ისიც რამდენიმე საათიც და მაშინ, როცა ბიძიაც სახლში იქნებოდა. ვიცოდი ჯონგუკი ამ ერთი დღისთვის შემოინახავდა თავს და თავის მონდომებას არ დაზოგავდა, რომ მთელი კვირის წამება ერთად დაეტეხა ჩემთვის, თუმცა ვერ შევძელი ბიძია ჯონვუსთვის უარის თქმა. გადავბრუნდი და დასაძინებლად თვალები დავხუჭე, როცა კარის საკეტის ხმა გაისმა.
ჯანადაბა! ჩაკეტვა დამავიწყდა?
შემოსასვლელიდან წამოსული შუქი მის სულუეტს მკაფიოდ უსვამდა ხაზს. სახეს ვერ ვხდედავდი, თუმცა პროპორციებიდანაც უკვე შემეძლო იმის გარკვევა, რომ ეს ჯონგუკი იყო. ახლოს მოვიდა. საწოლზე წამოვჯექი თუ არა მომენტალურად ყელზე მომხვია გრძელი თითები და უკან ძლიერად დამახეთქა. მისი სახის დანახვა სიბნელეში კვლავ არ შემეძლო, მაგრამ მისგან წამოსული მძაფრი სუნთქვის მეშვეობით ვიგებდი როგორი განრისხებულიც იყო. მდუღარე, პირქუში და მძიმე სუნთქვა სახეზე ლავასავეთ მედებოდა.
-თუ ჩემგან გაქცევას ეცდები.. სადაც არ უნდა იყო მაინც გიპოვი და მოგკლავ! გასაგებია?! - სიტყვები ისეთი მკაფიო და მტაცებლური იყო, რომ სხეულში ცივმა თრთოლვამ დამიარა. შემეშინდა... მაშინ პირველად შემეშინდა მისი.
ჯონგუკმა იმ შაბათ-კვირას ნამდვილი ჯოჯოხეთი მომიწყო. ჩემს საწოლზე ახალგაზრდა მოახლე საშინლად და დაუნდობლად იხმარა. საწოლი კი ნამდვილ სპერმის ბუდედ აქცია. იმ ღამით სტუმრების ოთახში დავწექი. საკეტი არ იკეტებოდა, ამიტომ ყოველ წუთში იმის განცდა მქონდა, რომ ჯონგუკი კვლავ შემომივარდებოდა და ამჯერად თავის მუქარას სისრულეში მოიყვანდა.
ღამის სამი საათი იქნებოდა, როცა ძილის სიმპტომები შემომეპარა. თუმცა მაშინვე ჰაერში გაიფანტა, როცა ოთახში გამეფებული ღამის წყვდიადში ჯონგუკი სიკვდილივით გამომეცხადა. საწოლზე ოთხივე კიდურით ამოხოხდა და საბნის შიგნით შემოძვრა. სულ გაყინული იყო. ცივი ხელები მაისურის შიგნით შემიცურა და მის ქვეშ მომიმწყვდია.
-აქ რატომ გძინავს? ჩემი სიურპრიზი არ მოგეწონა? - დაიჩურჩულა ხმადაბლა და ყურზე მიკბინა. შევცბი და მის მოსაშორებლად მკერდზე ხელები მივაბჯინე.
-როცა ოთახში შემოხვედი ისეთი გაოცებული და სასოწარკვეთილი სახე გქონდა, რომ იმ ბოზის სახე სრულიად გადაფარე.. იცი რა მოხდა, როცა წახვედი?
-საიდან უნდა ვიცოდე? - აღმომხდა სასოწარკვეთილს, რადგან მისი სიახლოვისგან სუნთქვა მიჭირდა.
- შენი გაჟიმვა მომინდა! - თქვა აღტაცებულმა. სხეული ერთიანად დამეძაბა. გულისრევამ დამიარა და შიშისგან გამაცახცახა. -ისე საშინლად და სასოწარკვეთილად, რომ მას ლამის ხერხემალი დავუზიანე შენზე ფიქრისას.. - ჯონგუკის ტემბრი ასეთი მშვიდი არასოდეს მსმენია.
- მე..- ხმა გამიწყდა და შეშფოთებული კვლავ ვეცადე მისგან თავი დამეღწია.
. - შშშ.. არაფერი თქვა.. - თითები ტუჩებზე დამაფარა. - უბრალოდ მინდა იცოდე, რომ მე თუ რამე მინდა მას აუცილებლად ვიღებ.. რა თქმა უნდა, ეს ჩემზე უკეთ არავინ იცოდა. -ახლა კი შენც იცი, რაც მინდა.. მზად იყავი, ჯიმინ იმისთვის, რომ როცა ამას გავეკთებ, ერთი კვირა ეტლით მოგიწევს სიარული... რადგან შენს დანდობას არ ვაპირებ.. - ჯონგუკის ენა ბინძურად ასრილდა ჩემს ყელზე, შემდეგ კი ყურზე გადამატარა. -იმ ბოზზე ბევრად ნაზი კანი გაქვს, პაკ. ძალიან, მომწონს.. მგონი კარგად გავერთობით ერთად. - ორივე ხელი პიჟამოში ჩაასრიალა და საჯდომზე თითები ძლიერად მომიჭირა. მაშინვე გავფართხალდი და მუშტები მკერდზე ძლიერად დავარტყი.
-მომშორდი! ჩემი მოგუდული ხმა საბნის შიგნით საცოდავად გაისმა.
-როგორც კი ამას გემოს გაუგებ, თვითონ შემეხვეწები, რომ ეს ხშირად გავაკეთო.. - ჩაიცინა საზიზღრად და ტუჩებზე ენა გადამისვა. მაშინვე მძაფრმა გულისრევამ მომიარა და ხელი ტუჩებზე ავიფარე. ჯონგუკმა გაიცინა და ტუჩები ამჯერად ყურზე მომაკრო. -ჯიმინ, გაფრთხილებ.. თუ გავიგე, რომ ვინმესთან წევხარ სხეულის ნაწილებს სათითაოდ მოვაგლეჯ და გაიძულებ, რომ ჭამო.. - კბილები ყელში ჩამავლო და მთელი ძალით მიკბინა. წამოყვირება ძლივს მოვასწარი, როცა ერთი ხელი შარვლიდან ამოაცურა და პირზე დამაფარა. მეორე კი საჯდომზე ძლიერად დამარტყა. -პროსტატას გაუფრთხილდი, პაკ. კიდევ ერთხელ გაიცინა, მომშორდა და ოთახში მარტო დამტოვა.
იმ ღამით, სასოწარკვეთილებისგან მთელი ღამე ვტიროდი. დილით კი თვალები ძლივს გავახილე, ქუთუთოების შეშუპების გამო. პირველი რაც დავინახე ფარდებ გადაწეულ ფანჯარასთან მჯდომი ჯონგუკი იყო.
-გაიღვიძე მახინჯო? მამა სასაუზმოდ გველოდება. - წამოდგომა ვცადე, თუმცა უძილობისგან საშინელმა გულისრევამ მომიარა და პირდაპირ საპირპარეშოში გავიქეცი. კარის ჩაკეტვა ვერც მოვასწარი ისე ამოვიღე ყველაფერი მის თვალწინ. ჯონგუკი, კარებში იდგა და ამრეზით დამყურებდა ზევიდან.
-ეუ.. საზიზღრობაა. - თვალები აატრიალა. - ახლა კიდევ ერთი მიზეზი მაქვს რის გამოც უნდა მეზიზღებოდე. - მხრები აიჩეჩა და უკან მოუხედავად გავიდა ოთახიდან. აბაზანის კარი გადავკეტე და გრილი შხაპი მივიღე. შეშუპება შედარებით ჩაცხრა, თუმცა ბოლომდე არა. მაინც საკმაოდ შესამჩნევი იყო, ჩემს სახეზე ორ დღიანი უძილო რეჟიმი და ღამის ტირილების სესია. თვალების ირგვლივ შავი ზოლიც კი გამიჩნდა. შევეცადე დამამშვიდებელი ნიღბებით გამომესწორებინა სიტუაცია, თუმცა არაფერმა გაჭრა. ამიტომ თმა წინ ჩამოვივრცხე, შეძლებისდაგვარად თვალები ჩოლკებით დავმალე და სასადილოდ ჩავედი. ჩვეული ადგილი დავიკავე თუ არა ჯონგუკიც მაშინვე პირდაპირ ჩემს წინ ჩამოსკუპდა.
სტრესის გამო მადა საერთოდ გამიქრა. საჭმლის დანახვაც კი ზიზღს მგვრიდა. თეფშს უაზროდ დავჩერებოდი და ჩანგალს სალათის ფოთლებს შორის დავასრიალებდი. ვფიქრობდი, როგორ დამესრულებინა ეს კოშმარი. იქნებ დრო იყო ბიძიასთვის მეთქვა, რომ ჯონგუკი შეშლილი ფსიქოფატი იყო, რომელსაც ფსიქიატრის დახმარება სჭირდებოდა. თუმცა არა! კვლავ ვერ გავბედავდი ამის გაკეთებას. ვერ შევძლებდი.
ფიქრებში გადაშვებული მოულოდნელად ერთ ადგილას შევხტი, როცა ჯონგუკის ტერფი ჩემს ფეხებს შორის ასრიალდა და უბეზე შემეხო.
-ჯიმინ კარგად ხარ? - მკითხა ბიძიამ და მეც აღელვებულმა თავი დავუქნიე. ჩავახველე და წყალი მოვსვი. თუმცა ჯონგუკმა უბეზე კიდევ ერთხელ მომაჭირა ფეხი. წყალი გადამცდა, ნახევარი ზედ გადავივლე და კარგად შერცხვენილი ფეხზე წამოვხტი.
-მაპატიე..- თავი დავუკარი ბიძიას და ხველით ჩემს ოთახში გავვარდი, რომელიც საბედნიეროდ მსახურს უკვე დაელაგებინა. კარი საგულდაგულოდ ჩავკეტე და აბაზანაში შევიკეტე, სადაც სარკეზე წითელი მარკერით წარწერა დამხვდა: "გინდა იცოდე, რა სიღრმეზე შემოვალ?" ტილოს დავტაცე ხელი და სწრაფად ჩამოვწმინე ნაწერი.
ნაბიჭვარი! როგორ მეზეზღება!
საღამოს მოვიმიზეზე, რომ სამეცადინო წიგნები თან არ წამომიღია და ბინაში დავბრუნდი. წყალი გადავივლე და ორი დღის უძინარს, მთელი ღამე გაგუდულს მეძინა. მეორე დილით შედარებით უკეთ ვიგრძენი თავი, როცა ჯონგუკის სახის დანახვა არ მომიწია. განრიგს გადავხედე და შვიდივე დღეს კურსებზე ჩავეწერე, რომ თავისუფალი გრაფიკი აღარ დამეტოვებინა სახლში დასაბრუნებლად. თუმცა კვირას ცურვის შემდეგ ბიძიამ თვითონ გამომიარა მანქანით და სახლში წამიყვანა.
ჯონგუკი ამჯერად ორმაგად გაცეცხლებული დამხვდა. ვახშმის შემდეგ როგორც ბიძია დასაძინებლად დაწვა და მარტო დავრჩით თმებში ჩამაფრინდა და თავის ოთახამდე ხოხვით მათრია. ძირს დამაგდო და ყელში თითებს იქამდე მიჭერდა, სანამ უკანასკნელი ჟანგბადი არ გამომეცალა. გონს წასული კი ხელოვნური სუნთქვით მომასულიერა. ის ღამით ჯონგუკი ყველაზე სასტიკი და დაუნდობელი იყო ჩემს მიმართს. პირი ქამრით ამიკრა, საწოლზე მიმაბა, მაისური ნაფლეთებად მიქცია და მოშიშვლებული ზურგი, საჯდომი და ფეხები ტყავის ქამრით ერთიანად გადამიტყავა. ბოლოს ემოციებისგან დაცლილს ტირილიც კი აღარ შემეძლო. უბრალოდ დაჭრილი ცხოველივით ვიწექი და სასოწარკვეთილი ვღმუოდი.
ჯონგუკმა როგორც კი თავისი ბრაზი უკანასკნელ წვეთამდე ჩემზე ანთხია სისხლმდენი ჭრილობები თვითონვე დამიმუშავა. მთელი ღამე მის საწოლზე მუცელზე დამხობილი ვიწექი, რადგან ზურგზე და ფეხებზე რაღაც სითხეში ამოვლებული ზეწარი მეფარა. სიცხისგან ვიწვოდი და ტკივილი დაძინების საშუალებას არ მაძლევდა. ცრემლები დაუდევრად მდიოდა და ყელი ტირილისგან მეწვოდა. ჯონგუკი ჩემს წინ სკამზე იჯდა და წამითაც არ მაშორებდა მზერას. შუა ღამისას კუნთში ნემსი გამიკეთა. რის გამოც ათ წუთში ჩამეძინა.
დილით თვალის გახელისთავე პირველი ჯონგუკი დავინახე. კვლავ უძრავად იჯდა ჩემს წინ სკამზე უძინარი, დაღლილი, გამოფიტული და გამომშრალი ჩანდა. თუმცა თვალებში მაინც მტკიცედ და მტაცებლურად მიყურებდა. ის ასეთი მოუწესრიგებელი პირველად ვნახე. რადგან გიჟდებოდა, როცა იდეალურად გამოიყურებოდა. ამიტომ თავსაც ყოველთვის გადაჭარბებულად უვლიდა.
გამოფხიზლებული უკვე ვგრძნობდი, რომ ჩემს სხეულზე დაფენილი ქსოვილი ჯერ კიდევ ცივი იყო. რაც იმას ნიშნავდა, რომ ჯონგუკი მთელი ღამე ამას აკეთებდა. ყოველ თხუთმეტ წუთში ზეწარს მიცვლიდა, რომ ჩემი ჭრილობები სწრაფად შეხორცებულიყო.
-ხმა არ ამოიღო.. - თქვა მკაცრად, ფეხზე წამოდგა და ოთახში მარტო დამტოვა. უკან კი მალევე დაბრუნდა ლანგრით ხელში. ზურგიდან საფენები მომაშორა, თუ არა სიცივისგან ერთინად გამაჟრჟოლა. კუნთში კვლავ გამიკეთა ნემსი და ჭრილობები, რაღაც გაურკვეველი მალამოთი დამიმუშავა. შემდეგ კი არა _ სველი, არამედ მშრალი ბინტით შემიხვია და სპორტულები უხეშად მესროლა.
-ჩაიცვი თუ არ გინდა, რომ ახლავე გაგჟიმო.. - ჯონგუკი მწველ და დაჟინებულ მზერას წამითაც არ მაშორებდა. არც მაშინ, როცა შიშველი ძლივს წამოვდექი საწოლიდან და არც მაშინ, როცა გაჭირვებით ვიცმევდი წყეულ სპორტულებს. ჩაცმა დავასრულე თუ არა გულგრილი სახით მომიახლოვდა და ხელი მკრა. ჯერ კიდევ უღონოდ ვიყავი, ამიტომ ისევ საწოლზე დავეცი და ამოვიკვნესე. ჯონგუკმა ჩემს ირგვლივ დაალაგა ხელები და სახე იმდენად დამიახლოვა, რომ მისი სუნთქვა მეც მეგრძნო.
-ასე თუ იკვნესებ შენს მდგომარეობას ფეხებზე დავიკიდებ და გულის წასვლამდე გიხმარ.. - დაისისინა და კვერცხებში წამავლო ხელი. -გასაგებია?
-გასაგებია.. ამოვიოხრე და თავი ინტენსიურად დავუქნიე. წინააღმდეგობის გაწევის ძალა არ გამაჩნდა, სუსტად ვიყავი.
-დამჯერი ბიჭი.. - თავზე ხელი დამადო და პათეთიკურად გაიღიმა. -ახლა კი ჭამე. - მუხლებზე ლანგარი დამიდგა, სადაც მხოლოდ ფაფა და წვენი იდო.
- ეს რა..
-დღეიდან დიეტაზე ხარ.. ზედმეტად მსუქანი ხარ.. უნდა დაიკლო.. მხრები აიჩეჩა და ჩემს პირდაპირ ჩამოჯდა. -იცოდე თუ გავიგებ, რომ ხორცს, ცომს ან ნახშირწყლებს იღებ მთელი ღამე გცემ.. შემდეგ, ასე კი აღარ გიმკურნალებ, არამედ სკოლაში ღია ჭრილობებით გაგიშვებ. - ჯონგუკი ამას ისეთი სახით მეუბნებოდა, რომ მის არცერთ სიტყვაში ეჭვი არ შემიტანია. ზიზღით ჩავიდე პირში, ფაფით სავსე კოვზი და სიძულვილით გავხედე.
-ასე ტყუილად მიყურებ.. ფეხებზე მკიდია მოგწონს თუ არა.. დღეიდან სწორედ იკვებები და ფორმაში ჩადგები. მსუქანო!- ჯონგუკის თითოეული სიტყვა გონებაში ყოველ ჯერზე ღრმად მელექებოდა და კომპლექსებში ცხოვრებას მაიძულებდა. იმდენად ხშირად შთამაგონებდა სასტიკ სიტყვებს, რომ საკუთარი თავი სარკეში ჩახედვისას მართლა ყველაზე მახინჯი და მსუქანი წარმომედგინა. მიუხედავად იმისა, ეს სიმართლეს შეესაბამებოდა თუ არა.
ჭამის შემდეგ უფლება მომცა ჩამეცვა და სკოლაში წავსულიყავი. მის მოყენებულ ჭრილობებს მთელი კვირა ვირჩენდი. ყველაფერი, რაც ადრე სიამოვნებას მგვრიდა, იმ ღამის შემდეგ საშინელი მეჩვენებოდა. ერთადერთი რაც მართლა მთელი გულით მინდოდა ჩემს ბინაში უსასრულოდ წოლა იყო.
პარასკევ საღამოს, ბინაში მისულს სიურპრიზი დამხვდა. თვით, ჯონ ჯონგუკი დაუპატიჟებლად მეწვია. ჩემი სახლი უკვე ზედმიწევნით შეესწავლა ჩემს მისვლამდე და დივანზე მოკალათებული უკმაყოფილო სახით მე მელოდა.
-კარგია, რომ დაბრუნდი.. გადავწყვიტე აქ რაღაცები შემეცვალა. თუმცა ჯელტმენობა გამოვიჩინე და ეს უშენოდ არ დავიწყე. - პათეთიკურად გაიღიმა და ფეხზე წამოდგა.
-ვნახოთ როგორ ცხოვრობ ჩემი ზედამხედველობის გარეშე, პაკ ჯიმინ!- ჩემი სახელი გამოკვეთით წარმოთქვა ყურის სიახლოვეს, გვერდი ამიარა და მხარზე ძლიერად გამკრა. -მოდი საძინებლით დავიწყოთ. - ჯონგუკმა ყველაფერი ძირს გადმოყარა, რაც არ მოსწოდა ან უგემოვნოთ ეჩევნებოდა. ტანსაცმლის კარადიდან ყველა ნათელ ტასაცნელს ნაგვის პარკში ჩაუძახა. მისაღებში ფარდები დამიწუნა. ბოლოს კი სამზარეულოში გადაინაცვლა.
- ო, არა! ნახშირწყლები! - შესძახა იმედგაცრუებულმა. დაუსტვინა და უკმაყოფილოდ გააქნია თავი. -მეგონა ამაზე უკვე შევთახმდით ჯიმინ. - მაცივრიდან კოლას ქილა გამოიღო და ამაზრზენად დახედა.
-ჯანდაბა მაცივარი ნაგვით გაქვს სავსე.. - უკმაყოფილოდ შეკრა წარბები. შემდეგ კი ყველა არაჯანსაღ საჭმელს ნაგვის ყუთში ჩაუძახა.
ჯონგუკმა ჩემი სავსე ბინა ზუსტად ერთ საათში გაანახევრა. ნამდვილი პენდანტი და პერფექტიონისტი იყო. ვერ იტანდა უწესრიგობას და წესების დაუმორჩილებლობას. ამიტომ მისი წესების უგულველყოფისთვის, რომელიც დაწესებულ დიეტას ეხებოდა დამსაჯა. მაგიდაზე ქამრით მიმაბა და მოშიშვლებული საჯომი კიდევ ერთხელ მათრახით სასტიკად დამილურჯა. თან მთელი დროის განმავლობაში ყოველი დარტყმის შემდეგ მაიძულებდა გამემეორებინა, რომ "დღეიდან ჯონგუკის სიტყვა ჩემთვის კანონი იქნებოდა".
როზგის ბოლოს აღარც ჯდომა შემეძლო და აღარც დგომა. ტირილისგან ხმაც ჩამწყდარი მქონდა. აცახცახებული სხეულით ვიწექი საწოლზე და ხმადაბლა ვწკმუტუნებდი. ჯონგუკმა კვლავ გაურკვეველი წარმოშობის ნემსი კუნთში გამიკეთა და რაღაც ხსნარითა და მალამოებით დამიმუშავა საჯდომი.
მის ფეხებთან ვიწექი, როცა ჯონგუკი თავის პლანშეტში ჩემი ცხოვრების სიას ადგენდა. წინა კვირას შედგენილი გრაფიკი თავიდან გადააწყო და თვითონ გადაწყვიტა როდის ან რა უნდა გამეკეთებინა. სად უნდა მევლო და ვისთან არ უნდა მემეგობრა. შაბათი-კვირა კი თავისთვის გამოითავისუფლა. ყველაზე უარესი კი ბოლოსთვის შემოიტოვა. დღეიდან შაბათ-კვირას მე კი აღარ წავიდოდი მასთან სახლში. არამედ ჯონგუკი თვითონ მოვიდოდა ჩემთან. წამით იმის სურვილიც კი გამიჩნდა, რომ მეჩვიდმეტე სართულიდან გადავმხტარიყავი და მისგან სამუდამოდ დამესვენა.
იმ ღამით ჯონგუკი ჩემთან დარჩა. რადგან ბინა ერთი საძინებლისგან შედგებოდა ჩემს საწოლზე კომფორტულად მოკალათდა და მაიძულა მეც მის გვერდით დავწოლილიყავი. საწოლი საკმაოდ დიდი ზომის იყო. თუმცა ჯონგუკი, არც აქ აპირებდა საზღვრების დაცვას. მაშინვე ზურგზე ამეკრო და ყურზე ჩამაფრინდა. ხელები საცვალში ჩამიცურა და ასოს უხეშად მისრესდა.
-ვიცი ერთი სული გაქვს, როდის გაგჟიმავ.. - უბით საჯდომზე მეხახუნებოდა და არ მეშვებოდა მანამ, სანამ არ მობეზრდა. საბოლოოდ, რომ დაიღალა ჩემი წამებით ზურგი მაქვია და მეც მაშინ მომეცა ამოსუნთქვის საშუალება. ის ღამე ყველაზე ჯოჯოხეთური იყო ჩემს ცხოვრებაში. რადგან მთელი ღამე შეუწყვეტლივ კოშმარებს ვხედავდი და ნორმალურად ერთი წუთიც კი ვერ დავიძინე.
დილით ერთიანად გაოფლილმა, დაღლილმა და აქოშინებულმა გავიღვიძე. ჯონგუკი ჩემს წინ იჯდა და უკმაყოფილო სახით მიყურებდა.
-რა გჭირს? - მკითხა, როცა აღელვებულმა მკერდზე მივიბჯინე ხელი.
-არაფერი..- თავი გავაქნიე და თვალები დაღლილმა დავხუჭე.. შემდეგ კი ჭერს ავხედე.
-გიკრძალავ ჩემს მოტყუებას!
-უბრალოდ კოშმარი ვნახე..- ამოვიოხრე და ფანჯრის მხარეს გადავბრუნდი.
-ადექი იბანაბე. - მიბრძანა და თვითონაც ფეხზე წამოდგა. ზლაზნვით გავედი აბაზანაში მოსაწესრიგებლად. ყველაფერი საშინლად მტკიოდა. უძინარი და ისეთი დაღლილი ვიყავი თითქოს მთელი ღამე შეუწყვეტლივ დავრბოდი. უკან დაბრუნებულს ჯონგუკი შემოსასვლელში დამხვდა.
-წამოდი. - თავით მანიშნა და წინ გამიძღვა. მოულოდნელობისგან თვალები გამიფართოვდა, როცა მაგიდაზე აქ გადმოსვლის დღიდან პირველად საუზმე ვნახე გაშლილი. ჯონგუკს მზადება თუ შეეძლო არ ვიცოდი. თუმცა მის შესახებ არც არაფერი ვიცოდი. რადგან თავის პირად ცხოვრებას არავის უზიარებდა. ის ბავშვობიდან ჩაკეტილი და მისტიური იყო. იშვიათად ლაპარაკობდა. თუმცა თუ ხმას ამოიღებდა ზედმეტად პირდაპირი, უხეში და დაუნდობელი იყო. ვერ იტანდა სუსტებს და იდიოტებს. ყველაზე ცნობილი ფაქტი კი ის იყო, რომ საშინლად ვძულდი და ჩემთვის ნებისმიერი რამის დაშავება შეეძლო ისე, რომ ხელიც არ აკანკალებოდა.
-კიდევ დიდხანს უნდა იდგე ასეთი იდიოტური გამომეტყველებით? დაჯექი!- მიბრძანა და თვითონ მაგიდის თავში დაიკავა ადგილი.
-ყველაფერი ჯანსაღი და დიეტურია.. დღეიდან გიკრძალავ ცხიმების, ნახშირწყლებისა და სხვა ნაგვის მიღებას! - სკამზე უღონოდ დავეშვი და როცა ხილის ფაფა დავინახე სახეზე ფერი დავკარგე. თუმცა ჯონგუკი ისეთი მწველი თვალებით მიყურებდა იძულებული გავხდი მინდოდა თუ არა გამესინჯა. გაკვირვება ძლივს დავფარე, რადგან ეს წინა ფაფასთან შედარებით ბევრად გემრიელი აღმოჩნდა. გამოდის, არც ისე ცუდი მზარეულია.
ჯონგუკმა ჭამის შემდეგ საჯდომი კვლავ დამიმუშავა და მოლში წამიყვანა. ჩემი ფერადი გარდერობი მონოქრომულით ჩაანაცვლა და ყავისფერი თმის, შავად გადაღებვა მაიძულა. არ ვიცოდი ამას რატომ აკეთებდა, მაგრამ აშკარა იყო, რომ მართლა მის სათამაშოდ აღმიქვამდა. ამასთანავე ამიკრძალა თმის მოკლედ შეჭრა და სხეულზე ბეწვის გაზრდა. მითხრა, რომ ზემდეტი ბეწვი არაჰიგიენურობას ნიშნავდა. ახლა ვხდებოდი რატომ არასოდეს შემინიშნავს მის კიდურებზე არცერთი ღერი თმა.
გრძელი დღის ბოლოს როგორც კი ბინაში დამაბრუნა, თვითონ სახლში წავიდა. მას შემდეგ ჯონგუკი ყოველდღე აკონტროლებდა ჩემს გრაფიკს. იცოდა როდის, სად და ვისთან ერთად ვიყავი. მკაცრად მინსაზღვრავდა სად რამდენი ხანი უნდა დამეყოვნებინა, არცერთი წუთით ზედმეტად. აკონტროლებდა ჩემს ჩაცმის სტილსაც კი. მაიძულა გამეზარდა თმა. მევლო ეპილაციაზე. მომევლო საკუთარი სხეულისთვის და მევარჯიშა. საბოლოოდ ისე გამოვიდა, რომ მართლა თოჯინას დამამსგავსა. სათამაშო თოჯინას, რომლით გართობაც ასე ძალიან მოსწონდა.
ჯონგუკმა არც ეს იკმარა და საკუთარი დაბადების დღის წვეულების გამართვა და მეგობრების დაპატიჟებაც ამიკრძალა. იმ საღამოს მაიძულა მას გავყოლოდი წყეულ სასტუმროში. შემდეგ კი რაღაც საზიზღრობით გამაბრუა. ეს ჩემი ბოლო დღე იყო, როცა მას მოვუსმენდი. რადგან გამოცდების პასუხების გაგების შემდეგ ამ ქალაქს საბოლოოდ დავტოვებდი. მამაჩემის ქონებას მე გავაკონტროლებდი და ერთხელ და საბოლოოდ მოვიშორდებდი თავიდან წყევლას სახელად ,,ჯონ ჯონგუკს''. რომელმაც ჩემი მეთვრამეტე დაბადების დღეც კი ყველაზე ჯოჯოხეთურად დამამახსოვრა.
ჯონგუკმა მთვრალი საწოლზე უნებართვოდ დამაწვინა, წინააღმდეგობის მიუხედავად ტანსაცმელი გამხადა და მაიძულა სხეული მისთვის დამეთმო. იმ ღამით, ჯონგუკი, ჩემს ვაჟიშვილ საჯდომს დაუსრულებლად ხმარობდა. სასტიკად და დაუნდობლად. სასმელის გამო ტკივილის ნახევარს აღვიქვამდი. თუმცა ეს ნახევარიც კი საკმარისი აღმოჩდა, რომ ჩემი დარღვეული მენტალიტეტი საბოლოოდ შეერყია. მისი სიამოვნება ნარევი ოხვრა, მას შემდეგ, ყოველ ღამით კოშმარივით ჩამესმის ყურში. მისი პენისი კი ისევ და ისევ დაუსრულებლად მხლეჩდნენ სიზმრებში. გონების დაკარგვამდე მხოლოდ მისი ავადმყოფური სიტყვები მიტრიალებდა თავში. " შენ ჩემი ხარ. შენ მე მეკუთვნი, პაკ ჯიმინ".
იმ ღამის შემდეგ ჯონგუკი აღარ მინახავს. დილით სასტუმროს ნაცვლად ჩემს ოთახში გავიღვიძე. ქვედა ნაწილს ორი დღე ვერ ვგრძნობდი. ჩემთან ვიღაც პერსონალი მოდიოდა დღეში სამჯერ. ბინას მილაგებდა და საჭმელს ოთახში მიტოვებდა. ორი დღე შეუჩერებლად ვტიროდი. თავის მოკვლის სურვილით ვიტანჯებოდი. არ მეძინა და ჩემი ყოფიერება მძულდა.
როგორც კი ფეხზე წამოდგომა შევძელი თავქუდმოგლეჯილი გავიქეცი უნივერსიტეტის გასაუბრებაზე და საზღვარგარეთ რაც შესაძლებელი იყო ყველაზე შორეულ უნივერიტეტში ჩავაბარე. რადგან უკვე სრულწლოვანი ვიყავი ადვოკატი დავიქირავე და მამაჩემის ქონებაზე სრული პასუხისმგებლობა გადავიბარე. ჯონვუ თითქმის ყოველდღე მირეკავდა. მაგრამ მის ზარებს აღარ ვპასუხობდი და პირდაპირ ჩემს ადვოკატთან ვამისამართებდი.
ქვეყნის დატოვების შემდეგ ჩემი ადგილსამყოფელი ყველასგან გასაიდომლებული დავტოვე და ცხოვრება თავიდან დავიწყე. ფსიქოლოგთან ჩავეწერე და ანტიდეპრესანტებზე დამოკიდებული გავხდი, რადგან მინდოდა ჩემი წარსული გონებიდან საბოლოოდ ამომეშალა.
ოთხი წლის შემდეგ, მამაჩემის ოფისში, როგორც მისმა სრულფასოვანმა მფლობელმა ისე შევაბიჯე და კანონით ჩემს მფლობელობაში მყოფი აქციები დავიბრუნე. გამოუცდელობის გამო თავიდან ყველა თავს მესხმოდა, თუმცა ამას არ შევუშინებივარ. ჯონგუკთან თანაცხოვრებამ შიშთან გამკლავება მასწავლა. ისეთი იმუნიტეტი გამომიმუშავა, რომ ახლა რკინასაც კი გავხრავდი იმისთვის, რომ ჩემი მიზნისთვის მიმეღწია. ერთადერთი ადამიანი ვინც მართლა მაშინებდა ეს კვლავ ჯონგუკი იყო. ვოცნებობდი, რომ ჩვენი გზები აღარასოდეს გადაკვეთილიყო.
კორეიდან ფილიალი სინგაპურში გადავიტანე და დაშლილი კომპანია ფერფლიდან აღვადგინე. ჩემი ცხოვრება უკეთესობისკენ შეიცლავა, თუმცა კოშმარები არსად გამქრალა. ჩემს ღამის კოშმარად კვლავ რჩებოდა ჯონგუკი, რომელმაც ბავშვობის წლები დამიმახინჯა.
თანამშრომლების მიერ მოწყობილი ჩემი ოცდამეშვიდე დაბადების დღისთვის დაგეგმილი შეკრება კვლავ გავაუქმე. იმ წყეული ღამის შემდეგ რაც ჯონგუკმა ჩემს მეთვრამეტე დაბადების დღეზე ჩაიდინა საერთოდ აღარ აღვნიშნავდი ამ დღეს.
საღამოს სირბილის შემდეგ სახლში დაღლილი დავბრუნდი, გამოვიცალე, ვიბანავე და სამზარეულოში გავედი წყლის დასალევად.
-მშვენიერ ფორმაში ხარ.. - ნაცნობი ხმის გაგონებისთანავე, ბოთლი ხელიდან გამივარდა. არა, შეუძლებელია! ეს ვერ იქნება რეალური. ის ვერ.. -გაზრდილხარ. წონაც დაგიკლია, თმაც უკეთეს მდგომარეობაში გაქვს. ახლა ნამდვილად აღარ გავხარ მათხოვარს. - თვალები შიშით მოვავლე ჩაბნელებულ მისაღებს და მაშინვე ცენტრში მდგომ სავარძელში მჯდომი შავი ფიგურა შევნიშენე. სამზარეულოს განათების ფონზე მხოლოდ ფეხი ფეხზე დაგადებული შავი ფეხსაცმელები მოჩანდა.
- აქ რას აკეთებ?- ჩემი ხმა საცოდავად გაისმა.
- თუმცა ისევ ისეთი პატარა, მშიშარა ბიჭი ხარ. - მის ხმაში მხოლოდ მტკიცე ტონი იკითხებოდა. არავითარი ცინიზმი და ირონია.
-კითხვა დაგისვი?!- ვიყვირე დაძაბულობისგან შეშფოთებულმა.
-ხომ გითხარი, რომ თუ გამექცეოდი გიპოვნიდი.
-აქ როგორ შემოხვედი?- ხელი დანას დავტაცე და მუჭში ძლიერად მოვიქციე.
-მე ყოველთვის შემეძლო იქ შესვლა, სადაც მეკრძალებოდა..
-თუ, ახლავე არ წახვალ, პოლიციაში დავრეკავ, კერძო საკუთრებაში უკანონოდ შემოჭრისთვის.
-დარწმუნებული ხარ, რომ ამის გაკეთება გინდა?
-სრულებით! გაეთრიე ჩემი სახლიდან! ახლავე!
-და თუ არ წავალ? - მაშინვე ჯიბეზე მოვისვი ხელი ტელეფონის სანახავად, თუმცა ვერაფერი ვიპოვე და შევიკურთხე.
-ამას ხომ არ ეძებ? - ჯონგუკმა ჩემი ტელეფონი სიბნელეში აანთო. განათების გონზე კი მისი პროფილი გამოიკვეთა. მკაცრი, მრისხანე, დაუნდობელი, ფსიქოფატი.. იმაზე შეშლილი ვიდრე უწინ.
-ახლავე დამიბრუნე!
-მოდი და წაიღე. - ჯონგუკი მშვიდად აგრძელებდა ერთ ადგილას ჯდომას. დანას ხელი მჭიდროდ მოვხიე და მისკენ დავიძარი. ჯონგუკი ფეხზე წამოდგა და ტელეფონი გამომიწოდა. მთელი ძალისხმევა დამჭირდა იმისთვის, რომ გამბედაობა მომეკრიბა და გამოსართმევად ხელი გამეწია. მაგრამ როგორც კი ეს გავაკეთე ტელეფონი მაღლა ასწია და გაიცინა.
- შენით მიწვდი. - ტუჩის კუთხე ჩატეხა და კმაყოფილმა დამხედა. ნაბიჭვარი! ტელეფონისკენ გავიწიე თუ არა ჯონგუკმა დანის გამორთმევა სცადა. ხელი ინსტიქტურად ავიქნიე და ყვრიმალთან გავკარი. სისხლის დანახვაზე პანიკაში ჩავვარდი და დანა ძირს დამივარდა. უკან დავიხიე და ტელეფონზე სწრაფად საპატრულო პოლიციის ნომერი ავკრიფე, თუმცა, სანამ გადავრეკავდი ჯონგუკმა ხელიდან გამომგლიჯა და ისეთი ძალით დაანარცხა ძირს, რომ ნამსხვრევებად იქცა. მისი ნაწილები კი ირგვლივ მიმოიფანტა. შეშფოთებულმა ავხედე. თვალებში ბრაზი და მრისხანება ედგა. თუმცა მაინც უცნაურად მშვიდად გამოიყურებოდა. ყვრიმალიდან სისხლი მოწვეთავდა. უბრალო ნაკაწრი იყო, ალბათ პატარა შრამს თუ დაუტოვებდა. ჯონგუკმა ჩემკენ გადმოდგა ნაბიჯი, შეშინებულმა მაშინვე უკან დავიხიე. კედელს ავეკარი, ჯონგუკი კი ზედ ამეკრო.
-რატომ არ პასუხობდი მის ზარებს? - მისი მძიმე სუნთქვა სახეზე დამეცა.
-რა?
-თავს ნუ ისულელებ! - იღრიალა და საყელოში მწვდა.
-მას სიკვდილის წინ შენი ნახვა უნდოდა!
- ვი.. ვის?- ხმა ამიკანკალდა.
- ვის?- სიმწრით გაიცინა. - მან საკუთარი შვილივით გაგზარდა. მოგცა ის, რაც გჭირდებოდა! ფული! ოჯახი! განათლება! პერსპექტივა!
- რაზე ამბობ? - ვიკითხე დაბნეულმა.
- შენი დედაც, პაკ! ჯონვუ! ის აღარ არის! -ხელი ჩემი სახის გვერდით კედელზე მთელი ძალით მიახეთქა და შეიკურთხა. ხელიდან სითხემ გადმოჟონა. თითები ყელში წამავლო და ჩემი სახე თავისას გაუთანაბრა. -ასე როგორ მოექეცი მას?! როგორ შეგეძლო?! შენ ხომ მე გძულდი და არა ის! - ჯონგუკი ასეთი სასოწარკვეთილი აქამდე არასოდეს მენახა.
-რა მოუვიდა მას? ეს ტყუილია, არა? შეშფოთება პანიკაში გადამივიდა. -მატყუებ, რომ მატკინო. იცოდე ეს ძალიან ცუდი ხუმრობაა. - ჯონგუკმა თავი მხარზე დამადო და ამოისლუკუნა.
-ის აღარ არის.. ისიც დედასთან წავიდა! ახლა აღარავინ მყავს!- ნერწყვი მძიმედ გადავყლაპე. არ მინდოდა იმ ფაქტის დაჯერება, რომ ჯონვუ გარდაიცვალა. - იცი, რატომ მეზიზღებიდი ასე ძალიან?! იმიტომ, რომ ჩემთვის განკუთვნილ სითბოს ითვისებდი.. ჩემს წილ ყურადღებას იპყრობდი. ახლა კი რა? ის აღარ არის.. ის სიკვდილის წინაც კი შენს მოძებნას მთხოვდა! - იღრიალა და ყელზე თითები შემომაჭდო. -შენ მას თავი შეაყვარე, მე კიდევ.. მე კიდევ შენი დავიწყების საშუალება არ მომეცი... ყოველ დღე, ყოველ წუთს ტვინში მიზიხარ და გამუდმებით მიღრღნი გონებას! მიფანტავ ფიქრებს და საღად აზროვნების საშუალებას არ მაძლევ! მითხარი, ჯიმინ გრძნეული ხარ?!
-გთხოვ, მარტო დამტოვე. წადი! - აღმომხდა სასოწარკევთილს. ისიც საკმარისი იყო, რაც ილაპარაკა. ჯონვუს გარდაცვალების ფაქტმა შემძრა, სულიერად გამტეხა. ისეთი გრძნობა მქონდა თითქოს მეორე მამა დავკარგე.
- არასოდეს! გესმის?! აღარასოდეს. - ჯონგუკმა გატეხილი ხმა ჩაიწმინდა. - ჩემი ცხოვრებიდან წასვლის საშუალებას აღარასოდეს მოგცემ! დღეიდან შენი ღამის კოშმარი, შენი ჩრდილი ვიქნები. სადაც არ უნდა წახვიდე, მხოლოდ შენზე შურისძიება, მხოლოდ და მხოლოდ შენი ცხოვრების გამწარება იქნება ის მიზეზი, რის გამოც მე ამ წყეულ ქალაქში დავრჩები და შეეგუე ამ ფაქტს, რადგან დღეიდან სულ ასე იქნება.
ის ღამე ტირილში გავატარე. ვერ ვიჯერებდი, რომ ჯონვუ მართლა აღარ იყო. პირველად ჩვენი ურთიერთობა ცუდად წარიმართა, რადგან იმ სახლში ყოფნა გაუსაძლისი მეჩვენებოდა. თუმცა ის იყო ადამიანი ვინც ჩემზე ზრუნავდა და მშობლების მაგივრობა გამიწია. ჯონგუკი მართალი იყო. რადგან ჯონვუ იყო ის ვინც ყველაფერი მომცა რაც მჭირდებოდა. ის ხშირად მესაუბრებოდა ჩემი მშობლების შესახებაც. მამასთან დიდი ხნის მეგობრობა აკავშირებდა. ყოველთვის მეუბნებოდა, რომ ხასიათით დედას უფრო ვგავდი და მისი მსგავსი კეთილი თვალები მქონდა. სანამ რამეს ვთხოვდი ყველა სურვილს ისე მისრულებდა, როგორც საკუთარ შვილს. მისი წყალობით ოჯახი მქონდა. მან მომცა განათლებაც რისი წყალობითაც ახლა აქ ყოფნა და მამაჩემის ქონების მართვა შემეძლო. ერთადერთი რის გამოც მისი ჩამოშორება გადავწყვიტე წლების წინ, ეს ჯონგუკი იყო. ვიცოდი თუ კი ბიძიას ჩემი ადგილსამყოფელი ეცოდინებოდა, ჯონგუკი მაშინვე მიპოვნიდა. ახლა კი ის ფაქტი, რომ სიცოცხლის ბოლო წუთებშიც კი ვახსოვდი და მე მეძებდა გულზე დანაშაულის გრძნობას მავთულივით მახვევდა.
სამსახურში შვებულება ავიღე და კორეაში წავედი, მისი საფლავის მოსანახულებლად. მას შემდეგ არც ჯონგუკი მინახავს, თუმცა გარეთ გასვლის წითიდან მძიმე აურას ვგრძნობდი, რაც მაფიქრებინებდა, რომ ჯონგუკი მითვალვალებდა.
თვის ბოლოს თითქოს ყველაფერი რეჟიმს დაუბრუნდა. სამსახურიდან სახლში ვბრუნდებოდი, ღამით დავრბოდი და ბანაობის შემდეგ დასაძინებლად ვწვებიდი. თუმცა დანაშაულის გრძნობა წამითაც არ მტოვებდა და დაძინების საშუალებას არ მაძლევდა. ჯონვუ საშინლად მენატრებოდა და ჯერ კიდევ არ მინდოდა იმ ფაქტის აღიარება, რომ მანაც მიმატოვა.
ჯონგუკის შემოჭრის შემდეგ კარზე ორმაგი საკეტი დავაყენე, თუმცა, ის არც ამას შეუჩერებია. მეორე თვეში კვლავ გამოჩნდა ჩემს ბინაში. ჩემივე სავარძელში კომფორტულად მჯდომი, რატომღაც ცხოვრებაში პირველად, მე მელოდებოდა როდის დაველაპარაკებიდი.
-როგორ შემოხვედი?
-კარგი ცდა იყო, ცოტა გამიჭირდა, თუმცა ხომ იცი, მე ვერაფერი შემაჩერებს. თვალი ჩამიკრა და ამაყად ასწია სახე.
-ამჯერად რა გინდა? ამოვიოხრე. მისი ნახვა ყოველ ჯერზე რაღაც უბედურებით სრულდებოდა. თითქოს როცა ვხედავდი უკვე დაჟავუ მქონდა.
-შენს სანახავად მოვედი. მხრები აიჩეჩა და შემფასებლურად ამათვალიერა.
-ახლა რა მოხდა?
-კარგი ინტერიერია... - თვალი მოავლო მისაღებს. - გემოვნება დაგეხვეწა, ვფიქრობ მე უნდა მიმადლოდე.
-თქვი ბოლოსდაბოლოს, რა ჯანდაბა გინდა ჩემგან და წადი! ჩემი ხმა იმდენად მტკიცე იყო წამით საკუთარი გამბედაობისთვის ტაშის დაკვრაც კი მომინდა.
-მაშინ პირდაპირ საქმეზე გადავალ. მოკლედ... მინდა, რომ შეცდომა გამოვასწორო.
-შეცდომა? უნებურად გამეცინა. -კონკრეტულად რომელს გულისხმობ, რადგან მთელი სია გაქვს ამისთვის ამოსარჩევად.
-ბოლო.
- რაზე ამბობ?!- ხმაში ბრაზი გამიჩნდა.
-მინდა ჩემთან დაწვე.
-რა?! მისი სიტყვებისგან პანიკა ისეთი მძაფრი იყო თავზარი დამეცა.
-მინდა შენი გონებიდან წინა სცენა ამოვშალე. როგორც ვიცი, სექსუალური ცხოვრება არ გაგაჩნია და შენი ფსიქოლოგის დოსიეში ისიც ვნახე, რომ იმპოტენტი გახდი იმ ღამის შემდეგ.. მინდა ჩემივე გამოწვეული პრობლემა, თვითონვე აღმოვფხრა.
-სულ შეიშალე, არა? ვიყვირე სასოწარკვეთილმა. ის ჩემი პირადი ფსიქოლოგის დოსიეში ჩაძვრა! ღმერთო ჩემო! ეს უკანასკნელი ნაბიჭვრული რამ იყო, რაც შეეძლო გაეკეთებინა. ამის შემდეგ აღარ ვიცი რა უნდა ჩაედინა ისეთი, რომ მსგავსად გავეოცებინე.
-არა. მე სულ ასეთი ვიყავი. მის მშვიდ ხმას ჭკუიდან გადავყავდი. მინდოდა პირველივე საგანი რაც კი ხელთ მომხვდებოდა იმ დამპალ პირში გამეყარა.
-გაეთრიე ჩემი სახლიდან!
-კარგად დაფიქრდი, ჯიმინ. მშვენიერ შესაძლებლობას გაძლევ, რომ შენი კოშმარები დავიწყებას მიეცეს. თუ ამას გააკეთებ მერწმუნე არა მარტო კოშმარებისგან, არამედ მძიმე სტრესისგანაც გათავისუფლდები. შემიძლია ამ ხნის განმავლობაში დაგროვილი ორგაზმი განგაცდევინო, რაც შენი ჯანმრთელობისთვისაც კარგია. სხვა შემთხვევაში სამუდამოდ უნაყოფო დარჩები. შთამომავლობის გარეშე.
-გითხარი, გაეთრიე ჩემი სახლიდან და ჩემი ცხოვრებიდან! - პანიკისგან არამქვეყნიური ხმა აღმომხდა. ჯონგუკი მეტად არ შემწინაამღდეგებია. ფეხზე მშვიდად წამოდგა, პიჯაკი შეიკრა და კარამდე ნელი ნაბიჯებით მივიდა. ჯიბიდან სავიზიტო ბარათი ამოიღო და შემოსასვლელში წერილების ყუთში ჩააგდო. კარი გამოაღო და გასვლამდე მომაძახა:
-კარგად დაფიქრდი, პაკ. ეს შენთვის საუკეთესო შანსია.
იმ ღამით კოშმარების მორიგი კლოუნადა დამატყდა თავს. ეს სტრესი მალე გამაჭაღარავებდა. უარესს შემთხვევაში კი მელოტს დამტოვებდა. საწოლში ვბორგავდი. ჯონგუკის სიტყვები ტვინში ჭიანჭველებივით დამდიდოდნენ და გონებას მიჭამდნენ.
ნაბიჭვარი! საერთოდ როგორ გაბედა მსგავსი რამის შემოთავაზება?
შაბათს სავარჯიშო დარბაზში წავედი, ბოქსის დახმარებით, ბრაზის ამოსანთხევად. თუმცა ორმაგად გავცოფდი, როცა ჯონგუკიც იქ დამხვდა. რამდენადაც ვუყურებდი იმდენად მძულდა მის იდეალურ სხეულთან ერთად. ნაბიჭვარი! საერთო არ იმსახურებდა ასეთ გარეგნობას! რადგან როგორი ბინძური და მახინჯი სულის პატრონიც იყო, ზუსტად ისეთივე უნდა ჰქონოდა გარეგნობაც. საბოლოოდ დავრწმუნდი იმაში, რომ ჯონგუკი არა ჯონვუს არამედ ეშმაკის ნაშიერი იყო, რომელმაც გარეგნობისთვის სული გაყიდა. დარბაზში რატომღაც ყველა მას ეხვეოდა გარს მიუხედავად იმისა, რომ აქ პირველად გამოჩნდა. ყველას ყურადღება მაშინვე მიიქცია თავისი გარეგნობითა და მსახიობური მანერებით. მხოლოდ მე ვიცოდი სინამდვილეში რა მანიაკიც იყო.
ვარჯიშის დასრულების შემდეგ გავიხადე და წყლის გადასავლებად თავისუფალ კაბინაში შევედი. სპორტში ყველაზე მეტად რასაც ვერ ვიტანდი ეს მისგან გამოწვეული ოფლის სუნი იყო. ამიტომ მთელი გზა ბინაში მისვლამდე ასე ვერ გავქაჩავდი.
- ვხედავ შენი საჯდომი, ძველებურად ჯანმრთელად გამოიყურება და აღარც სხეულზე გაქვს ნაწიბურები.- ჯონგუკის ხმაზე ერთიანად შევხტი. ჩემს წინ გულზე ხელებდაკრეფილი ბოქსერის ამარა იდგა და ურცხვად მათვალიერებდა.
-ეს კაბინა დაკავებულია, სხვაგან გადადი. - გაღიზიანებულმა ხელი უბეზე ავიფარე.
- აქ შენთვის რაღაცის დასამტკიცებლად მოვედი.
-რა გინდა? - ჯონგუკმა მოულოდნელად ჩვენ შორის დარჩენილი დისტანცია სწრაფად დაარღვია და ზედ ამეკრო. ტუჩებში უხეშად მეცა და ენა გაოცებისგან შეღებულ პირში შემისრიალა. მაშინვე გულისრევის იმიტიმაცია გავაკეთე, რომ კოცნა შეეწყვიტა. თუმცა ჯონგუკმა საპასუხოდ ჩაიცინა და ყელს ჩაუყვა კოცნებით. ენას მოქნილად ატარებდა ლავიწების გარშემო. ხელები უკან გამიკავა. ფეხების ქნევას ვერ ვრისკავდი, რადგან მეტლახი სველი და ქაფიანი იყო. შეიძლებოდა ფეხი ამსრიალებოდა და თუ ძირს დავეცემოდი ეს უარესი იქნებოდა. ჯონგუკი მკერდზე ჩამაფრინდა, ტუჩებით მთელი ძალით ისრუტავდა და მიღლოღნიდა ძუძუსთავებს. გაოცებისგან კვნესაც კი აღმომხდა. ჯონგუკმა კმაყოფილმა ამომხედა და დაბლა დაეშვა. კედელზე მიმაკრო და დაშვებული, აუღგზნებელი პენისი პირში მოიქცია. ისე საზიზღრად, ბინძურად და მთელი მონდომებით იღებდა, რომ უნებურად დავიკვნესე. გაურკვეველი ვნებით და სურვილით სავსე თვალებით ამომყურებდა ქვევიდან. პირში ჩემი პენისით ისეთი ინტიმური სანახავი იყო, რომ ფეხები აღელვებისგან ამიკანკალდა. მუცელი შემეჭმუხნა და დაძაბულობის ფონზე ჩემი პენისი გამაგრდა. სასოწარკვეთილმა ვიყვირე, როცა ენა ამდგარ პენისზე გადამატარა და თავი ხარბად მოწოვა.
-ჯანდაბა გაჩერდი!- ვიყვირე. ჯონგუკიც მაშინვე მომშორდა. ფეხზე წამოდგა და დამცინავად დამხედა.
-ზუსტად ამის გარკვევა მინდოდა. ტუჩები მოიწმინდა და ამდგარ პენისზე დამხედა.
-გაეთრიე. ხელები უბეზე ავიფარე და მზერა ავარიდე.
-გილოცავ, ჯიმინ. შენ იმპოტენტი არ ხარ. უბრალოდ შენს სხეულს, მხოლოდ მე ვჭირდები. -ყურზე ენა ამისრიალა და სიცილის ფონზე მარტო დამტოვა.
იმ ღამით 10-ჯერ მაინც დავანძრიე. ჯერ კიდევ ვერ ვიჯერებდი, რომ ეს ისევ შევძელი. იმ წყეული ღამის შემდეგ ისევ დავიბრუნე სრულფასოვანი მამაკაცობა.
შაბათს, ჯონგუკი ჩემს სახლში კვლავ დაუპატიჟებლად შემოიჭრა. იმ ღამით ნასვამი ვიყავი, რადგან კორპორატიული საღამოდან ახალ დაბრუნებულმა დაძინებამდე მაცივარში არსებული ლუდიც გადავკარი გახურებული სხეულის გასაგრილებლად. გადახსნილი პერანგით არა საწოლში არამედ კოფორტულ დივანზე ვიწექი, როცა ცივი ხელების შეხება ვიგრძენი მუცელზე. თითები პრესის გავლით მკერდამდე ასრიალდა. მაშინვე შევჭმუხნე კუნთები და თვალები დაძაბულმა გავახილე.
- მზად ხარ?- მკითხა ჩურჩულით. სახეზე პირველად შევნიშნე გულწრფელი ღიმილი.
-რისთვის? ვკითხე უკმაყოფილოდ და მაჯაზე უხეშად წავავლე ხელი.
- წარსულისგან თავის დასაღწევად. თვალებთან ჩამოყრილი თმები თითებით უკან გადამიწია.
-ჯონგუკ, წადი. - ამოვიოხრე, ხელი ავიქნიე და იდაყვი თვალებზე გადავიფარე. -შენი დანახვა საშინლად გამაღიზიანებელია.. უბრალოდ თავი დამანებე და სხვა გასართობი მოძებნე. ვცადე მისთვის ზურგი მექცია. თუმცა ჯონგუკმა მხრებით დამიჭირა, დაიხარა და ყურთან დაბალი ხრინწიანი ხმით იჩურჩულა:
-სხვა არ არსებობს, ჯიმინ. შენ ერთადერთი ხარ ამ სამყაროში. ვერავინ შეგცვლის და ჩაგანაცვლებს.
- ჯონგუკ? - ჩემი ხმა კითხვასავით გაისმა. როგორც კი ჩვენი მზერები კვლავ გადაიკვეთა ჯონგუკმა მოულოდნელად ტუჩებში ისე ვნებიანად მაკოცა წინააღმდეგობა ვერ გავუწიე. თავიდან უბრალოდ დავნებდი და უფლება მივეცი ეკოცნა, მაგრამ ალკოჰოლმა მალევე მაიძულა, რომ ვნებაზე ვნებითვე მეპასუხა.
კოცნა გაწყვიტა და ხელები წელს ქვემოთ შეაცურა. ხელში ამიყვანა თუ არა მაშინვე ავფართხალდი. მაგრამ მისმა ტუჩებმა კვლავ მოდუნება მაიძულეს. არმახსოვს საძინებლამდე გზა როდის გავიარეთ. მაგრამ მახსოვს საწოლზე ნაზი დაშვება. მახსოვს, ჯონგუკის ცხელი და ძლიერი თითები სხეულის ყველა ნაწილზე. სასიამოვნო თრთოლვა, მისი სხეულის სურვილი, მძაფრი აღგზნება, ვნებიანი კოცნა არამარტო ტუჩებში არამედ სხეულზეც. უკლებლივ ყველა ნაწილზე მაკრავდა სველ ტუჩებს და ენით აღუწერელ სიამოვნების ტალღებს მიგზავნიდა. მახსოვს, სასოწარკვეთილმა როგორ გავათავე მის პირში, როცა მისი მხურვალე სველი ტუჩები ჩემს პენისზე მოძრაობდნენ. ჯონგუკმა კი საპასუხოდ მხოლოდ გამიღიმა. ყველაფერი ისე იდეალურად გამოიყურებოდა თითქოს სიზმარი იყო. რადგან ჯონგუკი რეალურად ასეთი ვერასდროს წარმომეგინა. გულწრფელი, ღია, ნაზი და ვნებიანი. საოცრად სასურველი და მიმზიდველი.
ვიცოდი, რომ არასწორად ვიქცეოდი. ისიც ვიცოდი, რომ ეს მატკენდა, გამტეხდა და ცხოვრებას კიდევ ერთხელ დამიმახინჯებდა. თუმცა არ შემეძლო საკუთარ სურვილებზე უარის თქმა. ჩემი სხეული სასოწარკვეთილად ითხოვდა მის შეხებას. მხოლოდ და მხოლოდ ჯონგუკის შეხებას. ადამიანის, რომელიც თავდავიწყებით მძულდა. რომლის მოკვლაც სასოწარკვეთილად მინდოდა. რომელიც დანახვის წუთიდან ვერ მიტანდა და რომელსაც ჩემთვის უბედურების მეტი არაფერი მოუტანია. ეს საშინელი ტოქსიკოზი ორივეს გვწამლავდა, გვათრობდა და გვაიძულებდა ისეთი სიგიჟეები გაგვეკეთებინა რასაც შემდეგში ვინანებდით. შესაძლებელია ჯონგუკი არა, თუმცა მე ამას აუცილებლად ვინანებდი. ჩვენ შორის ერთადერთი ვისაც ეტკინებოდა ეს მხოლოდ მე ვიქნებიდი. მაგრამ იმდენად დავიღალე შიშში ცხოვრებით და გამუდმებით წარსულისგან გაქცევით, იმდენად საცოდავად ვგრძნობდი თავს, რომ ჩემმიმართ წამოსულმა მისმა ამგვარმა სითბომ, ვნების ქარცეცხლში გადამისროლა და უკვე აღარ ჰქონდა მნიშვნელობა, რომ სწორედ იმ ადამიანს ვაძლევდი შეხების უფლებას, ვინც მთელი ეს დრო მთელი არსებით მეზიზღებოდა. რადგან ჩემ სხეულს და გონებას შეთანხმებულად რატომღაც მხოლოდ მისი მიღება სურდათ. ამ მორევში თავით გადაშვებულს კი უკან დახევა უკვე შეუძლებლად მეჩვენებოდა.
ჯონგუკმა ორგაზმის შემდეგ გაბრუებული, საოცრად მოშვებული და უცნაურად ბედნიერი ფეხზე წამომაყენა და სარკეზე მიმაყუდა. ალკოჰოლის გამო თავბრუ მეხვეოდა და ყვლაფერს ორად აღვიქვამდი. თუმცა პროცესი მაინც საშინლად სასიამოვნო იყო. ჩემს სპერმაში ამოსვრილი თითები ხვრელზე გადამატარა თუ არა პანიკამ მომიცვა და გაწევა ვცადე. თუმცა მეორე ხელით ჩემი წელი მჭიდროდ ეჭირა და ყურზე დამამშვიდებლად ენით მეფერებოდა.
- მშვიდად.- ჯონგუკი დაბალ ხმაზე მეჩურჩულებდა.- მინდა, რომ სარკეში უყურო საკუთარ თავს. მინდა დაინახო რამდენად მშვენიერი ხარ, როცა ამას გიკეთებ. მინდა დაინახო როგორი სიამოვნების მონიჭება შემიძლია შენთვის იმ ყველაფრის შემდეგ.. ჯონგუკის თითები ხვრელიდან გამოსრიალდენენ თუ არა ვიგრძენი, მყარი სხეულის ძლიერი მოწოლა. დეჟავუმ თავიდან ფეხებამდე დამიარა და ფეხები ამიკანკალდა. საშინელი ტკივილის მოლოდინში თვალები ძლიერად დავხუჭე და ყვირილისთვის მოვემზადე. ჯონგუკმა ნელა გადამაშლევინა ფეხები და უფრო მჭიდროდ მომეკრო. სახეზე ხელი მომხვია და ჩემი მზერა სარკისკენ მიმართა.
- აი, ასე. ახლა კი ისიამოვნე ჯიმინ. - შემოსვლის პროცესი და პირველი რამდენიმე ბიძგი საშინელი დისკომფორტი აღმოჩნდა, თუმცა არა მტკივნელი. როგორც კი პენისის ერთ წერტილში მოხვედრისას სიამოვნების ტალღამ მთელ სხეულში დამიარა და ბოლო ხმაზე უნებურად ვიყვირე. ჯონგუკი მას შემდეგ არ გაჩერებულა, გამუდმებით იმ წერტილს უმიზნებდა. მე კი სარკეში ვუყურებდი საკუთარ თავს და ვერ ვიჯერებდი, რომ ეს მე ვიყავი, რომ ეს რელობა იყო და მე ჯონგუკთან სექსისგან სიამოვნებას ვიღებდი. უფრო მეტიც, სიამოვნებისგან ვკდებოდი. მისი ყოველი ბიძგი წინასთან შედარებით უფრო ღრმა და ინტენსიური ხდებოდა. მზად ვიყავი ამ შეგრძნებისთვის მოვმკდარიყავი. რადგან ასეთი ძლიერი ორგაზმი არასოდეს მიგრძვნია. ჯონგუკი სექსის დასრულების შემდეგაც კი ხარბად მიკოცნდა სხეულის თითოეულ ნაწილს.
იმ ღამით, მის მკერდზე უშფოთველად მეძინა, არც კოშმარი მინახავს და არც ღამით გამღვიძებია. თვითონ კი მთელი ღამე ჩემი სიზმრების სადარაჯოზე იყო და მხრებსა და თმაზე შეუჩერებლად მეფერებოდა.
დილით უცნაურმა შეგრძნებამ გამაღვიძა. ფეხები რატომღაც ჰაერში მქონდა. დაბლა კი გაუსაძლის მხურვალებას ვგრძნობდი. როგორც კი გონს მოვეგე მერე გავიაზრე, რომ ფეხები ჯონგუკის მხრებზე მელაგა. ჯონგუკი კი ენით ანუსს მიმასაჟებდა. გუშინდელი სიგიჟის შემდეგ ენა ნაკლებად, უფრო მალამო მჭირდებოდა. თუმცაღა ის ხომ სპონტანური ადამიანი იყო. ანუსიდან მაღლა ამოინაცვა. ენა სიგრძეზე გადაატარა და დილის მინეტით მაიძულა კიდევ ერთხელ გამეთავებინა. რა თქმა უნდა, ვიცოდი, რომ ის მხოლოდ ჩემს შეგრძნებებს არ გაითვალისწინებდა. ეს მის ხასიათში არ ჯდებოდა. ამიტომ ჩემი სპერმით გაჯერებული პენისით კვლავ შემოიჭრა და უენერგიო სხეული კიდევ ერთხელ ერთხელ დამიცალა. გათავებამდე ყურში კვლავ ერთსა და იმავე ფრაზას დაუსრულებლად მიმეორებდა "რამდენჯერაც არ უნდა უარმყო, მაინც ჩემი ხარ, პაკ ჯიმინ".
მას შემდეგ ჯონგუკი ხშირად იჭრებოდა საღამოობით ჩემს ბინაში დაუკითხავად და მთელი ღამით ითვისებდა ჩემს სხეულის. მე კი მხოლოდ მასთან სექსის შემდეგ შემეძლო უშფოთველად ძილი. დილით კი ყოველგვარი დიალოგის გარეშე ორივე სამსახურში მივდიოდით. ჩვენს შორის არ ყოფილა არცერთი რომანტიკული მომენტი, ტელეფონზე საუბრები და შეტყობინებების მიმოწერა. მხოლოდ და მხოლოდ ჯანსაღი სექსი. რომელიც ორივეს მძიმე სტრესს გვიხსნიდა. ჯონგუკი მხოლოდ საწოლში იყო ვნებიანი, მგრძნობიარე, მზრუნველი. მაგრამ დილით ძველებური იერსახე უბრუნდებოდა და შხაპის შემდეგ მარტო მტოვებდა. ჩვენი დიალოგები არასოდეს გაგრძელებულა ათ წუთზე დიდხანს. სიტყვაძუნწობდა და ჩემი ლანძღვითაც არ იწუხებდა თავს.
კვირას ჩვეულზე დიდხანს დარჩა. რის გამოც დილით ორჯერ მოვასწარით სექსი. სანამ შხაპს იღებდა, საწოლზე ვიწექი და ჭერს უაზროდ ვაშტერდებოდი. ჯონგუკის ტელეფონი კი მაგიდაზე გაუჩერებლად რეკავდა. აბაზანიდან გამოსვლისთანავე მოულოდნელად, ჯერ მე მეცა ტუჩებზე და ვნებიანად მაკოცა, შემდეგ კი ტელეფონი აიღო და გასასვლელისკენ დაიძრა.
-გისმენ, მამა. - წამით დაბნეულობამ ამიტანა. მამა? ეს რას ნიშნავს? სიბრაზისგან სხეული ერთიანად ამიკანკალდა. ფეხზე ელვისებურად წამოვვარდი და უკან გიჟივით ავედევნე.
-შენი სიცოცხლის უკანასკნელ წამებს ითვლი, ჯონ ნაბიჭვარო ჯონგუკ! ვიღრიალე და გასასვლელთან მდგომს საყელოში ვწვდი. კედელზე მივახეთქე და მთელი ძალით სახეში გავარტყი. ჯონგუკს მაშინვე ტუჩი გაუსკდა და ნიკაპზე სისხლი გადმოეღვარა.
- რა ხდება, პაკ?
- მეზიზღები! - კიდევ ერთხელ ძლიერად გავარტყი და თავი საშინლად უცნაურად ვიგრძენი. რადგან ამდენი ხნის შემდეგ, საკუთარ თავს ეს კითხვა თავიდან დავუსვი, მართლა მეზიზღებოდა თუ არა, ჯონგუკი.
-არ მეტყვი რა მოხდა? - ჯონგუკმა სისხლი მოიწმინდა, წარბები შეკრა და ცნობისმოყვარებით გამომხედა.
- როგორ გაბედე ასეთი ტყულის თქმა?! ვერც კი წარმოიდგენ როგორ მიღრღნიდა გულს ის ფაქტი, რომ სიკვდილის წინ უარვყავი! -პიჯაკზე თითები მოვუჭირე და არსაიდან თვალებში სასოწარკვეთილების ცრემლები ჩამიდგა. ჯონგუკი ნამდვილი ნაბიჭვარი იყო. ამის გაკეთება საერთოდ როგორ შეძლო.
გვიან გავიზრე, რომ ამაზე მნიშვნელოვანი ის ფაქტი იყო, რომ ბიძია ჯონვუ ცოცხალი და უვნებელი იყო. ჯონგუკმა ჩემი დარტყმების საპასუხოდ ლოყაზე თითებით მომეფერა და ჩვენი სახეები დაახლობა.
-სწორედ ამ მიზეზის გამო დავბრუნდი შენთან, როცა დავინახე, როგორ განადგურდი მამაჩემის ამბის გამო. არასოდეს ყოფილხარ ისეთი სასოწარკვეთილი, როგორც მაშინ, როცა მის საფლავთან დამხობილი პატიებას ითხოვდი. მაგრამ ეს ფაქტი კარგი გაკვეთილი იქნება შენთვის. რადგან ამიერიდან გეცოდინება, რომ არ ღირს ჩემთან თამაში. მითუმეტეს კი ჩემგან გაქცევა, რადგან არ არსებობს ადგილი სადაც დამემალები. ადრე თუ გვიან აუცილებლად გიპოვი და ჩემი დასჯის მეთოდები, ძალიან სასტიკი იქნება. - დაიხარა თუ არა ვიგრძენი სველი ტუჩები როგორ შემეხო. სისხლის გემო პირში ჩამეღვარა. თუმცა მაინც შევხსენი ტუჩები საპასუდოდ. კიდევ ერთხელ ამოვიქვითინე და სასოწარკვეთილი მოვეჭიდე ტუჩებზე. სხეულზე ავეკარი და მკლავები კისერზე მოვხვიე. ჯონგუკმა ხელებით თეძოებზე მომეჭიდა და ხელში ამიყვანა. ფეხები ირგვლივ ძლიერად შემოვხვიე და არეული ემოციებით სავსემ შვრება კვლავ მის მკლავებში ვიპოვე. ვიცოდი, რმ ვერასდროს შევძლებდი ამის დავიწყებას. ვერც მის საქციელს მოვუძებნიდი გამართლებას, რომლებსაც წლების განმავლობაში ჩადიოდა. ვერც მის პატიებას შევძლებდი, მაგრამ ვერაფერს ვუხერხებდი იმ ძლიერ გრძნობას რასაც მის მკლავებში ყოფნისას განვიცდიდი.
*************
*6740
-მადლობა რედაქტირებაში დახმარებისთვის @Amel1e_MC ✨