Unicode~
နာတာလူးရာသီ အေးအေးချမ်းချမ်းကာလမှာ နှင်းဆီနဲ့ ကိုယ် နှစ်ဦးသဘောတူတွဲခဲ့ကြသည်။
ရိုးရိုးရှင်းရှင်းနဲ့ အိပ်မက်ဆန်တဲ့ ဆက်ဆံရေးအစက ဆောင်းရာသီရဲ့ မိုးသည်းညထဲမှာမို့ ထိုအကြောင်းကို ပြောဖြစ်ရင် ကိုယ်တို့နှစ်ယောက်လုံး ပြုံးမိကြသည်။
ချာတိတ်မှာ အပြုံးလှလှလေးတွေ ရှိသည်။ သူဒါကို အကြာကြီး ဖုံးကွယ်ထားရတာ သိပ်ပင်ပန်းခဲ့မှာပဲ။
နာတာလူးပွဲတော်ပြီး နောက်၅ရက် ချာတိတ်မွေးနေ့မှာလည်း အတူတူရှိခဲ့ကြသည်။
နှစ်တစ်နှစ်ရဲ့ အဆုံးသတ်မှာ မွေးဖွားသူလေး Kim Taehyung.
ထိုနေ့က ညနေခင်းလေညှင်းခံဖို့ ဘာဂီအတူတူစီးခဲ့ကြသေးသည်။
စိမ်းပြာရောင်မျက်လုံးတွေရယ်၊ ရွှေရောင်ဆံပင်တွေရယ် ပိုင်ဆိုင်ထားသူ။
အတ္တလန်တာရဲ့ အချစ်တော် နှင်းဆီမြိုင်သခင်လေးရယ်။
"မင်္ဂလာနံနက်ခင်းပါ ကိုယ့်နှင်းဆီလေး"
"အင်း ခင်ဗျားရော"
ကြက်သွေးရောင်မွေ့ရာထဲ မြှုပ်နေသူလေး။ အိပ်ရာထပြီး အညောင်းအညာတွေဆန့်နေသည်။
ချာတိတ်စိတ်အခြေအနေက အများကြီး တိုးတက်လာသည်။
ချာတိတ်ကို မသိစေချင်တာထက် စိတ်မထိခိုက်စေချင်တာကြောင့် ဆေးကို ဒီတိုင်းသမားရိုးကျ တိုက်လိုက်လို့မဖြစ်။ ချာတိတ်သောက်မယ့် စွတ်ပြုတ်၊ ကော်ဖီတွေထဲ မသိမသာ အမှုန့်ကြိတ်တိုက်ရသည်။
ဆေးကြောင့်လား ဘာကြောင့်လဲတော့ မပြောတတ်ပေမယ့် ချာတိတ်အခြေအနေက တိုးတက်လာတာကို ပီတိဖြစ်ရသည်။
"ခင်ဗျား ဘာလို့ ကျုပ်အခန်းထဲ နေ့တိုင်းရောက်နေတာလဲ"
"ကိုယ်က ချာတိတ်ရဲ့ ချစ်သူမို့ပေါ့"
အိပ်ရာနိုးနိုးချင်း မျက်နှာတစ်ခုလုံးပူပြင်းနေတာဟာ ဆောင်းရာသီရဲ့ မနက်နေရောင်ခြည်ကြောင့် ဖြစ်ပါလိမ့်မည်။
"ကျုပ် ဒီနေ့ ခင်ဗျားနဲ့ လိုက်ခဲ့မှာနော်"
"ဘာလို့လဲ ချာတိတ်ရဲ့ ကိုယ်စောစော ပြန်လာမှာပါ"
"ဘာလဲ ခင်ဗျားကြီး ဘယ်မိန်းမနဲ့ တွေ့ဖို့ရှိလို့လဲ"
ချာတိတ်မှာ အဲ့ဒီပြဿနာတစ်ခုရှိသည်။ အရာရာကို အစိုးရိမ်လွန် အတွေးလွန်ပြီး ပူပန်နေခြင်း။
ချာတိတ်က ယောကျ်ားရင့်မာကြီး တစ်ယောက်မို့ ချွဲချွဲနွဲ့နွဲ့ပုံစံတွေ မလုပ်ပေမယ့် မူလီထက်ပင် ရစ်တတ်သေးသည်။
"မတွေ့ပါဘူး။ ချာတိတ်လိုက်ချင်လိုက်ခဲ့လေ အနွေးထည်ထူထူတော့ ဝတ်ခဲ့ရမယ်နော်"
စိမ်းဖန့်ဖန့် သိုးမွေးခြုံထည်က ချာတိတ်မျက်ဝန်းတွေနဲ့ လိုက်ဖက်သည်။
စိမ်းပြာရောင်မျက်ဆံပေါ် အရိပ်ကျနေသလိုမျိုး ချာတိတ်နဲ့ ပနံရသည်။
ချာတိတ်နဲ့ ကိုယ် ကုန်လှောင်ရုံ သွားကြမယ်ဆိုတော့ အိမ်က ကပ္ပလီကျွန်တွေမှာ တအံ့တဩ။
လွန်ခဲ့တဲ့ ရက်အနည်းငယ်က သခင်လေးကိုယ်တိုင် Mr. Jeonကို အိမ်ကနေ နှင်ထုတ်ခဲ့တာလေ။
Suzanနဲ့ Joannaသာ ရှိရင် ဘယ်လိုတုံ့ပြန်မလဲမသိတော့။
"ဒါချာတိတ်ရဲ့ ကုန်လှောင်ရုံလေ။ ပထမဆုံး ရောက်ဖူးတာမလား"
ငါးမြှောင့်ဆိုင်လမ်းဆုံက ကုန်လှောင်ရုံက သူပိုင်သမျှထဲတွင် အကြီးဆုံးလို့ သိထားသည်။
ဂျုံ၊ ပြောင်း၊ အာလူး စသဖြင့် ရေရှည်စားသောက်ကုန်တွေ သိုလှောင်ဖို့ ဒီနေရာကို လပေးငှားကြသည်။
အချို့ကျ တစ်ပတ်တစ်ခါ ငွေရှင်းကြသည်။
တခြားကုန်လှောင်ရုံတွေထက် Taehyungရဲ့ ကုန်လှောင်ရုံတွေက အငှားများသည်။
အုတ်နဲ့ ကာပြီး အုတ်ကျွတ်မိုးထားတာမို့ ဘာမှမသေချာ မရေရာသော ခေတ်ကြီးမှာ သင့်တော်သည်။
မတော်တဆ မီးလောင်တာ၊ မီးရှို့တာ ခံရရင်တောင် မီးစွဲဖို့ရာမလွယ်။
"ကျုပ်ဟာကျုပ် ဒီလောက်ကြီးတဲ့ ကုန်လှောင်ရုံပိုင်တာ အခုမှသိတော့တယ်"
"ချာတိတ်က ဒါတွေမှ စိတ်မဝင်စားဘဲကို"
ကုန်လှောင်ရုံကို ချာတိတ်ကိုခေါ်လာမိတာ မှားကြောင်း တဖြေးဖြေးသဘောပေါက်လာရသည်။
ချာတိတ်ဟာ အခုမှ ၁၆နှစ်ပြည့်ပြီးစ... ဘာကိုမှ ရင့်ရင့်ကျက်ကျက်မတွေးနိုင်သလို အလုပ်သဘောအရ ဆိုတာတွေကိုလည်း နားမလည်သေး။
"ချာတိတ်ရာ ဘာမဟုတ်တာလေးကို..."
"ခင်ဗျားကြီးကို အဲ့မိန်းမက အထာတွေပေးနေတာ ကျုပ်မသိဘူးထင်နေလား။ ခင်ဗျားကြီးကလည်း ပြန်ပြောနေတာများ ပြုံးဖြီးလို့"
ချာတိတ်က ယောကျ်ားရင့်မာတစ်ယောက်မို့ မိန်းမပျိုတွေနဲ့ အီစီကလီလုပ်သလို နွဲ့နွဲ့နှောင်းနှောင်းအဆူခံရမည်မဟုတ်ကြောင်းကိုတော့ ကြိုတင်တွက်ဆထားပြီး ဖြစ်သည်။
သို့ပေသည့်တိုင် ချာတိတ်က မူလီလို ရစ်တတ်သူပင်။
"ကဲ...အဲ့တာဆို ကိုယ်က ဖောက်သည်ကို ဆူပုတ်ပြီးပြောရမှာလား အော်ငေါက်ရမှာလား"
"ခင်ဗျားကြီးက အခု ကျုပ်ကို ငေါက်နေတာလား"
"ကိုယ်ဘာမဟုတ်တာလေးနဲ့ ရန်မဖြစ်ချင်ဘူး"
"ရတယ် ရန်လည်းမဖြစ်နဲ့ စကားလည်း မပြောနဲ့"
ထိုနေ့က ချာတိတ်ကို ဆက်စကားမပြောဖြစ်။
အလုပ်တွေ များနေတာရယ်၊ စစ်ဆေးစရာစာရင်းတွေများနေတာရယ်ကြောင့် အာရုံမထားဖြစ်တော့။
ညနေပြန်ရမယ့်အချိန်မှာ အိမ်အတူပြန်လာသည်။
လမ်းတလျှောက်လုံး နှစ်ယောက်သား တိတ်ဆိတ်လျက်။
ချာတိတ်တစ်ခုခုဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ မရိပ်မိတာမဟုတ်... အလုပ်ပင်ပန်းတဲ့အရှိန်ကြောင့်သာ တမေ့တလျော့ ပစ်ထားမိတာဖြစ်သည်။
'ဒုန်း!'
"ချာတိတ်!"
သူ့အခန်းကို လိုက်ဝင်လို့မရအောင် တံခါးကို ဆောင့်ပိတ်ပြီး ဂျက်ချသံပါ ကြားလိုက်ရသည်။
'ဒေါက် ဒေါက်!'
"မလာနဲ့ ထွက်သွား!"
"ဘာမဟုတ်တာလေးနဲ့ အဲ့လိုဖြစ်စရာမှ မလိုဘဲ ချာတိတ်ရာ"
"ခင်ဗျားကြီး ကျုပ်ကို သောက်ရေးမစိုက်တာ ခင်ဗျားရဲ့သောက်ကောင်မတွေရှေ့မှာ!"
"ဟုတ်ပြီ ကိုယ်ပဲတောင်းပန်တယ် ဟုတ်ပြီလား။ ကိုယ့်နှင်းဆီလေးကို ပစ်ထားသလိုဖြစ်သွားတာ ကိုယ့်အမှားပဲ"
"သိရင်လည်း ထွက်သွားတော့ သောက်ရမ်းကြားပျင်းနေပြီ"
Jeonမှာ သူ့အခန်းထဲသို့ သက်ပြင်းရှိုက်သံတွေနဲ့ ပြန်ခဲ့ရုံမှတစ်ပါး အခြားမရှိ။
____
"ဟွန့်! အလကား လူလိမ် ကဲဟယ် ကဲဟယ်"
Jeon၀ယ်ပေးခဲ့သော နယူးအော်လီယန်က သိုးမွေးထည်လေးကို Jeonလို့ မြင်ယောင်ပြီး တစ်စစီ ဖြဲဆုတ်မိနေတော့သည်။
သိုးမွေးစတွေက တလွှင့်လွှင့်... အခန်းတစ်ခုလုံး ရှုပ်ပွကုန်သည်။
အနွေးထည်ရှားပါးတဲ့ ခေတ်မှာ ဒီလိုအနွေးထည်ကောင်းရဖို့က ခဲရာခဲဆစ်။
အဲ့တာကို Taehyung ဂရုမစိုက်နိုင်... အခုချိန်မှာ Jeon JungKookကို တစ်ခုခုမှမလုပ်ရရင် သေတော့မည်။
"နောက်ခါများတော့ ခင်ဗျားကြီးကို ဘယ်တော့မှ တစ်ယောက်တည်း မလွှတ်တော့ဘူး။
အရေးထဲ ဟိုမိန်းမတွေက ပြန်လာပြန်တော့မယ် သောက်ဂွပဲ"
Taehyung တစ်ယောက်တည်း ကျိန်ဆဲပြီးရင်း ကျိန်ဆဲသည်။ စိတ်မပြေမချင်း အနွေးထည်ကို တစ်စစီလုပ်ပစ်သည်။
Jeonကသာ ဘာမှမဟုတ်ဘူးပြောပေမယ့် တဒီးဒီးဝင်လာတဲ့ မိန်းမတွေက ညုတုတုရယ်။
ယောကျ်ားသားချင်း ချစ်ကြိုက်ရတဲ့ဘဝမှာ ပေါ်ပေါ်တင်တင်လည်း မနားမကပ်ရသလို သဝန်လည်းတိုပြလို့မရ။ တောင်ပိုင်းသူ တောင်ပိုင်းသားတွေအမြင်မှာ လိင်တူချစ်သူဆိုတာက မအပ်မစပ်...လက်လည်း မခံနိုင်ကြ။
အဲ့တာကို ချစ်သူကပါ အရေးမစိုက်ဘဲ စီးပွားရေးသောင်းကျန်းနေတော့ ရင်ထဲလှိုက်ခနဲ ဝမ်းနည်းလာသည်။ စိတ်လည်းဆိုးသည်။
Jeon JungKookကို ဒီတစ်ခါတော့ အပီအပြင် စိတ်ဆိုးပစ်ဦးမည်။
'ဒေါက် ဒေါက်!'
"ထွက်သွားပါဆို!"
"ဟို...ဟိုသခင်လေး ညစာအဆင်သင့်ဖြစ်ပြီလို့ ပြောမလို့ပါ"
Jeon ထင်လို့ အော်လိုက်ပေမယ့် ကပ္ပလီအဒေါ်ကြီးအသံကို ပြန်ကြားလိုက်ရသည်။
ဒီလူက ထမင်းစားဖို့လေးတောင် လာမခေါ်နိုင်ဘူးပေါ့လေ.. ခင်ဗျားက ကျုပ်ကို စိန်ခေါ်နေတော့တာပဲ။
"အေး အေး လာခဲ့မယ်"
အဒေါ်ကြီးခမျာ နဂိုတည်းကမှ မထင်ရင် မထင်သလို စိတ်ဖောက်တတ်တဲ့ သခင်လေးကို ကြောက်ရတဲ့ကြားက အော်သံကြီးကိုပါရလိုက်တာကြောင့် သွေးလန့်နေပြီ။
သခင်လေးမထွက်လာခင် သူ့ခြေထောက်တုတ်တုတ်လေးတွေက အိမ်အောက်ထပ်ကို အပြေးအလွှားဆင်းတော့သည်။
"အဒေါ်ကြီး လှိမ့်ကျဦးမယ်... ဘယ်လိုလုပ် ဒီလောက်လောနေရတာတုန်း"
"သခင်လေးက 'ထွက်သွား!'ဆိုပြီး အော်ခဲ့တာ Mr. Jeon. သခင်လေးအကြောင်းလည်း သိရဲ့သားနဲ့ စိတ်ဖောက်ရင်..."
"စကားတတ်တိုင်း လျှောက်ပြောသင့်တဲ့အကြောင်းမဟုတ်ဘူးနော်"
"အို...ပြောပါစေ Suzanလည်း သိချင်တယ်"
Suzanက သရုပ်ဆောင်ကောင်းသည်။ ရိုးရိုးသားသား စပ်စုလိုစိတ်နဲ့ သိချင်သလို ဖြူဖြူစင်စင်မျက်နှာထားလေး အစွမ်းကုန်ပြင်ဆင်ထားသည်။
အခုတလော Jeonအနား တကပ်ကပ်ဖြစ်နေသော အဲ့ကောင်လေးကို စိတ်မကြည်ချင်။ Jeonကလည်း ယောကျ်ားတစ်ယောက်ကိုမှ အရိပ်တကြည့်ကြည့်ဖြစ်နေတာများ လူမြင်လို့မှမကောင်း။
"Suzan ကို ပြောရတာတော့ အားနာပါတယ်..."
"အဲ့တာက ဘာဖြစ်နေကြတာလဲ!"
သပွတ်အူလိုရှုပ်နေရတဲ့အထဲ ဒီအချိန်မှ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် လှေကားပေါ်က ဆင်းလာသူ Taehyung.
သွားပြီ...Jeon JungKook ဘဝတော့ ဒီနေ့ အဆုံးသတ်တော့မည်။
ချာတိတ်က Suzanနဲ့ ရင်းရင်းနှီးနှီးနေတာ မကြိုက်လေဘူးမလား။
"ညစာစားဖို့ ဆင်းလာတာလား ချာတိတ်"
"ကျုပ်အိမ်ကျုပ် ဆင်းချင်သလို ဆင်းမယ် အဲ့တာ ကျုပ်ကိစ္စ"
"အေးပါကွာ... မင်းကိစ္စပါ။ ကျွန်တော်မျိုးနှုတ်ဆိတ်နေပါ့မယ်"
Jeon ရွှတ်နောက်နောက်ပြောနေတာ ချာတိတ်ကို စိတ်ကြည်သွားအောင်ရည်ရွယ်တယ်ဆိုပေမယ့် ဘေးက Suzanက တခစ်ခစ်ရယ်နေတာကြောင့် ချာတိတ်ခမျာ စိတ်မကြည်တဲ့အပြင် တစ်ခေါင်းလုံး နောက်ကျိသွားရတော့သည်။
'တောက်!'
"ပြောင်နေလိုက် ခင်ဗျား။ Suzan ခင်ဗျားလည်း ဆေးရုံက ပြန်လာရင် ကိုယ်လက်လေးအရင်သန့်စင်ဦး.
စားခါနီး သောက်ခါနီး မြင်ရတဲ့ မြင်ကွင်းက အော့!"
ပျို့အန်ချင်သလိုပုံစံလုပ်ပြတော့ Suzanမှာ ဒေါသတဆက်ဆက်ထွက်ကာ လက်သီးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားမိတော့သည်။
သူ့အိမ်မှာနေ၍ သူကျွေးတာ စားနေရသည်မို့ ဘာမှလည်း ပြန်မပြောသာ။
အဆိုးဆုံးက Jeonမှာ သူ့ဘက်ကနေ နာမယ်မရှိ၊ Kim Taehyung ဒေါသထွက်နေတဲ့ကိစ္စကိုသာ ပျာပျာသလဲအာရုံစိုက်နေသည်။
"ချာတိတ်ကလည်း ကိုယ်က ပျော်စေချင်လို့ စတာ"
"ပျော်နေလိုက် ခင်ဗျားပဲ။ ကျုပ်တော့ နည်းနည်းမှ အဆင်ပြေမနေဘူး မြင်နေရ တွေ့နေရတာတွေက"
"နေပါဦး ဒီလာဦး..."
လက်ကောက်ဝတ်ကနေ အတင်းဆွဲပြီး စတိုခန်းထဲ ခေါ်သွားသူရယ်။
စတိုခန်းဆိုပေမယ့် လူမနေတဲ့ အခန်းကျယ်ကြီးဆို ပိုမှန်ပေလိမ့်မည်။ အိမ်မှာ မသုံးဖြစ်တဲ့ ပရိဘောဂပစ္စည်းတွေကို ဒီအခန်းထဲ စုပြုံထည့်ထားခြင်းပင်။
"ဖယ်! ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ"
"ချာတိတ်ကကွာ အဲ့လောက်ထိ ကိုယ့်ကို စိတ်မကောက်ပါနဲ့"
"ကျုပ်အဲ့လို ကလေးဆန်ဆန်ကိစ္စတွေလုပ်မယ်ထင်နေတာလား"
"ကဲ ကဲ..ကိုယ်ချာတိတ်ကို ကလေးဆန်တယ်လို့ ပြောနေတာမဟုတ်ပါဘူးကွာ။ ကိုယ်တို့တွဲတာမှ တစ်ပတ်လောက်ရှိသေးတာ ချာတိတ်က ကိုယ့်ကို ခုလိုဆက်ဆံနေတော့ ကိုယ်ဘယ်စိတ်ကောင်းပါ့မလဲ"
အဲ့လိုမျက်နှာငယ်လေးနဲ့ ပြောလာတော့လည်း ကိုယ့်စိတ်ကမခိုင်ချင်။
ခင်ဗျားကြီးက တတ်လည်း တတ်နိုင်လွန်းသည်။
"ဟွန့် လဲသေလိုက်ပါလား။ Suzan Clarkနဲ့ အတူတူ"
"ဟောဗျာ ကိုယ်ကဘာလို့ သူနဲ့အတူတူသေရမှာလဲ။ ဒီက နှင်းဆီလေးနဲ့ အဘိုးကြီးဖြစ်တဲ့အထိ နေရဦးမှာကို..."
"တော်စမ်းပါဗျာ.. ဗရမ်းဗတာတွေ"
"စိတ်ဆိုးပြေပြီမလား..ဟင် လို့"
ရုပ်ကြမ်းကြီးမှအားမနာ မျက်နှာလေးငယ်ထားရတာမို့ ရယ်လည်းရယ်ချင်လာသည်။ သနားလည်း သနားသည်။
"ပြီးရောဗျာ ပြီးရော"
"ပြီးရင် နမ်းလို့ရပြီမလား"
"မရဘူး...ခင်ဗျားနော်.."
စကားပင်သေချာ မဆုံးလိုက် အတင်းတိုးကပ်ပြီး နမ်းရှုံ့လာသည်။ ရိတ်ထားသော နှုတ်ခမ်းမွေး၊ မှုတ်ဆိတ်မွေးတွေကိုလည်း ခံစားကြည့်လို့ရသည်။
နှုတ်ခမ်းပါးတွေရဲ့ စိုစွတ်စွတ်အထိအတွေ့တွေရယ်၊ လျှာဖျားခြင်းရစ်ပတ်ကျီစယ်နေမှုရယ်။
အနမ်းတွေက ပထမဆုံးအကြိမ် မိုးရေထဲ နမ်းခဲ့ကြစဥ်ကလိုပင် လူတစ်ကိုယ်လုံးဆီက အားတွေကို စုပ်ယူနမ်းရှိုက်ပစ်သလို ဖြစ်နေဆဲ။
"ခင်ဗျားဟာက နမ်းတာလား မျိုနေတာလား"
"ဖြစ်နိုင်ရင် နှစ်ခုလုံးလုပ်ပစ်ချင်တာ ကိုယ့်ချာတိတ်ကို"
သူ့ရှေ့တင် စတိုခန်းထဲ ဝင်သွားကြသော နှစ်ယောက်က Suzanအတွက် ထူးဆန်းနေခဲ့သည်။
ဘာရယ်မဟုတ် ချောင်းမြောင်းဖို့ စိတ်လေး ဝင်လာခဲ့ပေမယ့် ဂျက်ချထားသော တံခါးကြောင့် ဘာမှလုပ်လို့မရခဲ့။
____
"ဒီနေ့ ဘယ်သွားချင်လဲ ချာတိတ်"
"ချောင်းစပ်ပဲသွားမယ်..."
"တခြားနေရာသွားရအောင်ပါ... ချောင်းစပ်က လုံခြုံမှုမရှိဘူး ညနေလည်းရောက်နေပြီ"
ချာတိတ်က ညနေဘက်တွေ ဘာဂီစီးရတာ သဘောကျသည်။ အတ္တလန်တာရဲ့ ညနေခင်းတွေက လေအေး တဖြူးဖြူးတိုက်သည်။
ဘာဂီကို ခပ်ပြင်းပြင်းမောင်းလျှင် ဆံပင်တွေ လွှင့်ပျံကုန်သည်။
"ချာတိတ်က ဘာဂီစီးရတာ ငယ်တည်းက ကြိုက်တာပဲလား"
"အင်း..."
ငယ်တုန်းက အကြောင်းတွေကို တီးခေါက်ကြည့်မိလျှင် ချာတိတ်မျက်နှာက သိသိသာသာမှိုင်းကျသွားတတ်သည်။
အဲ့လိုဆို အတင်းအကြပ်မမေးမြန်းချင်တော့တာနဲ့ပဲ လက်လျှော့လိုက်ရသည့် အကြိမ်အရေအတွက်က များများ။
"ချာတိတ်က ငယ်တုန်းကအကြောင်းတွေ ကိုယ့်ကိုယ် မပြောပြချင်ဘူးပဲ"
"သိရင်လည်း ဘာထူးမှာမို့လဲ"
"ကိုယ်ဆို ကိုယ့်အကြောင်းတွေ ချာတိတ်ကို အကုန်ပြောပြသားပဲ။
ချာလက်စတန်ကနေ ဟိုးမြောက်ပိုင်းအထိ..."
ဘာဂီမောင်းနေသူကို ဘေးတိုက်ကြည့်ရတာ ဘယ်တုန်းက ခုလောက်ထိ ကြည်နူးစရာကောင်းသွားတာပါလိမ့်။
ဟုတ်တယ်... ခင်ဗျားကြီးက ကျုပ်ကိုဆို ဘာမှထိန်ချန်ထားတယ်ရယ်လို့မှမရှိဘဲ။
ကျုပ်ဆန္ဒအရသက်သက်ဆို ကျုပ်လည်း ခင်ဗျားကို အစစအရာရာဖွင့်ပြောလိုက်ချင် ရင်ဖွင့်လိုက်ချင်တာပေါ့။
ကျုပ်ရဲ့ မသိစိတ်က ခွင့်မပြုတာကို ကျုပ်ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ... ကျုပ်စိတ်ကိုယ်ကျုပ်ထိန်းနိုင်တဲ့ တစ်နေ့ကျ ခင်ဗျားကို အရင်ဆုံးပြောပြမယ်ဆိုတာကိုတော့ သိထားပေးပါ ခင်ဗျားရယ်။
"ချာတိတ်ငယ်ငယ်က ဘာဂီစီးရလို့ ပျော်နေတဲ့ပုံစံက တွေးကြည့်တာနဲ့တင် ချစ်စရာကောင်းနေတာပဲ"
ဝါရှင်တန်လမ်းကနေ ချောင်းစပ်အထိ ဘာဂီစီးတာက သူတို့မိသားစုရဲ့ အကျင့်လေးတစ်ခု။
လေပြေလေညှင်းတဖြူးဖြူးနဲ့ ညနေခင်းတွေဆို နှင်းဆီမြိုင်သခင်ကြီးတို့ မိသားစုကို ဘာဂီလေးတစ်စီးနဲ့ အမြဲလိုလို တွေ့ရတတ်သည်။
တခစ်ခစ်ရယ်ပြီး အဖေရယ်အမေရယ်ကြား ထိုင်နေတဲ့ ကလေးလေးကို လမ်းမှာတွေ့သူတိုင်း ချစ်ကြသည်။
ယုတ်စွအဆုံး တစ်မြို့လုံးကို အရွဲ့တိုက်ပြီးနေတဲ့ မိန်းမပျက်တွေ၊ လမ်းသရဲလူရမ်းကားတွေတောင် ဒီကလေးလေးကိုမြင်ရင် မေတ္တာစိတ်လေးဝင်ကြသည်။
"ကဲ ဘာဂီစီးသွားကြမလား။ လာ...သားငယ်နဲ့ Joanna အလယ်မှာထိုင်"
"Joanna အလယ်မှာ မထိုင်ချင်ဘူး အန်တီလေးအပေါ်မှာ ထိုင်မယ်"
"မရဘူး! မေမေ့ဗိုက်ထဲ အငယ်လေးရောက်နေတယ်"
မျက်လုံးလေးကလယ်ကလယ်နဲ့ Taehyungက တားရှာသည်။
ထုံးစံအတိုင်း Joannaက မဲ့ရွဲ့ပြသည်။
Joannaက ကလေးဆိုပေမယ့် ပြုမူပုံတွေက ဖြူစင်တဲ့ ကလေးတစ်ယောက်ရဲ့ ပုံစံမရှိ။
အိမ်မှာစာလာသင်သည့် ဆရာမကိုယ်တိုင်က ဒါကိုသိသိသာသာပြောဆိုလေ့ရှိသည်။ နှင်းဆီမြိုင်သခင်ကြီးနဲ့ သခင်မကြီးမှာ ၅နှစ်အရွယ်ကလေးမလေးကို အပြစ်မဆိုသာ။
မိမိရဲ့ ညီငယ်ဖြစ်သူ Aidenကိုယ်တိုင်က သားငယ်နှင့်အတူ စာသင်ဖို့ သူတို့ဆီအပ်ထားခဲ့သည် မဟုတ်ပါလော။
အခုလည်း Joannaမှာ သခင်မကြီးပေါင်ပေါ်မရရအောင် တင်ထိုင်သည်။
သခင်မကြီးမှာ သွေးနုသားနု.. သားအိမ်နံရံပါးတာကြောင့် အရာရာကို မထိမခိုက်အောင် ဂရုစိုက်ရမည်လို့ ဆရာဝန်ကလည်း မှာထားသည်။
ဒါကို Joannaက ဇွတ်အတင်းဖိထိုင်သည်။
"မေမေနာနာ...Joanna မထိုင်နဲ့ ဆင်း!"
"ဖယ်စမ်း ကိုကိုလေး"
"ဗြဲ...အီး...သားကို တွန်းချတယ်!"
Taehyungက သူ့လက်ကိုအတင်းဆွဲပြီးဆင်းခိုင်းနေသည်မို့ Joannaက အတင်းရုန်းသည်မှာ အရှိန်လွန်ပြီး Taehyungလေး မြေကြီးပေါ်ကျတော့သည်။
သခင်မကြီးရဲ့ သားအိမ်ကိုလည်း ဖိမိသလိုဖြစ်ကာ မျက်နှာရှုံ့မဲ့သွားရသည်။
ဘေးကဖြတ်သွားတဲ့ ဇိမ်မယ်တစ်ယောက်ဆို လှည့်ကြည့်လှည့်ကြည့်နဲ့ Joannaဆိုတဲ့ ကလေးမကို ရိုက်ပစ်ချင်လာသည်အထိ။
"သားငယ် ထထ! သမီးက ဘာလို့ ကိုကိုလေးကို တွန်းရတာတုန်း"
"ဦးကြီးLevanက အခု Joannaကို အပြစ်ပြောနေတာလား"
Joanna...Joanna ဆိုတဲ့ သူ။ Taehyungအတွက် ကံဆိုးခြင်းများကိုသာ သယ်ဆောင်လာသူ။
ထိုနေ့ကစပြီး Taehyung ဘာဂီမစီးဖြစ်တော့။
အတ္တလန်တာရောက်ပြီး Jeonနဲ့ စီးတာက ထိုအဖြစ်အပျက်ပြီးနောက် ပထမဆုံး ဘာဂီပြန်စီးခြင်း။
ထိုအကြောင်းကို ပြန်တွေးမိတိုင်း ရင်တဆတ်ဆတ်နာသည်။
ချွေးစီးတပြိုက်ပြိုက်ကျသည်။
ခေါင်းတစ်ခုလုံး မူးဝေနောက်ကျိပြီး ရှုခင်းတွေကိုပင် မမြင်ရတော့။
ပျို့အန်ချင်လာသည်။
သူ့ခမျာ အထပ်ထပ်အခါခါ မေမေခံခဲ့ရတဲ့ အဖြစ်အပျက်များကြောင့် ယောကျ်ားလေးလား မိန်းကလေးလား မသဲကွဲတဲ့ သူ့အငယ်လေးကို မတွေ့ခဲ့ရ။
လောကကြီးနဲ့တောင် ထိတွေ့ခွင့်မရတဲ့အငယ်လေးရယ်... မင်းအတွက် ဒီအစ်ကိုဝမ်းနည်းရပါတယ်...။
လေအဝှေ့တစ်ချက်များ ပါးပြင်ထက် မျက်ရည်စီးကြောင်းတစ်ခု ဖြစ်သွားခဲ့ရသည်။
TBC~
Do vote⭐ me if you like it.
Love you and thank you Taekookers💜
Zawgyi~
နာတာလူးရာသီ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းကာလမွာ ႏွင္းဆီနဲ႔ ကိုယ္ ႏွစ္ဦးသေဘာတူတြဲခဲ့ၾကသည္။
႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္းနဲ႔ အိပ္မက္ဆန္တဲ့ ဆက္ဆံေရးအစက ေဆာင္းရာသီရဲ႕ မိုးသည္းညထဲမွာမို႔ ထိုအေၾကာင္းကို ေျပာျဖစ္ရင္ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လုံး ၿပဳံးမိၾကသည္။
ခ်ာတိတ္မွာ အၿပဳံးလွလွေလးေတြ ရွိသည္။ သူဒါကို အၾကာႀကီး ဖုံးကြယ္ထားရတာ သိပ္ပင္ပန္းခဲ့မွာပဲ။
နာတာလူးပြဲေတာ္ၿပီး ေနာက္၅ရက္ ခ်ာတိတ္ေမြးေန႔မွာလည္း အတူတူရွိခဲ့ၾကသည္။
ႏွစ္တစ္ႏွစ္ရဲ႕ အဆုံးသတ္မွာ ေမြးဖြားသူေလး Kim Taehyung.
ထိုေန႔က ညေနခင္းေလညႇင္းခံဖို႔ ဘာဂီအတူတူစီးခဲ့ၾကေသးသည္။
စိမ္းျပာေရာင္မ်က္လုံးေတြရယ္၊ ေ႐ႊေရာင္ဆံပင္ေတြရယ္ ပိုင္ဆိုင္ထားသူ။
အတၱလန္တာရဲ႕ အခ်စ္ေတာ္ ႏွင္းဆီၿမိဳင္သခင္ေလးရယ္။
"မဂၤလာနံနက္ခင္းပါ ကိုယ့္ႏွင္းဆီေလး"
"အင္း ခင္ဗ်ားေရာ"
ၾကက္ေသြးေရာင္ေမြ႕ရာထဲ ျမႇဳပ္ေနသူေလး။ အိပ္ရာထၿပီး အေညာင္းအညာေတြဆန္႔ေနသည္။
ခ်ာတိတ္စိတ္အေျခအေနက အမ်ားႀကီး တိုးတက္လာသည္။
ခ်ာတိတ္ကို မသိေစခ်င္တာထက္ စိတ္မထိခိုက္ေစခ်င္တာေၾကာင့္ ေဆးကို ဒီတိုင္းသမား႐ိုးက် တိုက္လိုက္လို႔မျဖစ္။ ခ်ာတိတ္ေသာက္မယ့္ စြတ္ျပဳတ္၊ ေကာ္ဖီေတြထဲ မသိမသာ အမႈန္႔ႀကိတ္တိုက္ရသည္။
ေဆးေၾကာင့္လား ဘာေၾကာင့္လဲေတာ့ မေျပာတတ္ေပမယ့္ ခ်ာတိတ္အေျခအေနက တိုးတက္လာတာကို ပီတိျဖစ္ရသည္။
"ခင္ဗ်ား ဘာလို႔ က်ဳပ္အခန္းထဲ ေန႔တိုင္းေရာက္ေနတာလဲ"
"ကိုယ္က ခ်ာတိတ္ရဲ႕ ခ်စ္သူမို႔ေပါ့"
အိပ္ရာႏိုးႏိုးခ်င္း မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးပူျပင္းေနတာဟာ ေဆာင္းရာသီရဲ႕ မနက္ေနေရာင္ျခည္ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
"က်ဳပ္ ဒီေန႔ ခင္ဗ်ားနဲ႔ လိုက္ခဲ့မွာေနာ္"
"ဘာလို႔လဲ ခ်ာတိတ္ရဲ႕ ကိုယ္ေစာေစာ ျပန္လာမွာပါ"
"ဘာလဲ ခင္ဗ်ားႀကီး ဘယ္မိန္းမနဲ႔ ေတြ႕ဖို႔ရွိလို႔လဲ"
ခ်ာတိတ္မွာ အဲ့ဒီျပႆနာတစ္ခုရွိသည္။ အရာရာကို အစိုးရိမ္လြန္ အေတြးလြန္ၿပီး ပူပန္ေနျခင္း။
ခ်ာတိတ္က ေယာက်္ားရင့္မာႀကီး တစ္ေယာက္မို႔ ခြၽဲခြၽဲႏြဲ႕ႏြဲ႕ပုံစံေတြ မလုပ္ေပမယ့္ မူလီထက္ပင္ ရစ္တတ္ေသးသည္။
"မေတြ႕ပါဘူး။ ခ်ာတိတ္လိုက္ခ်င္လိုက္ခဲ့ေလ အေႏြးထည္ထူထူေတာ့ ဝတ္ခဲ့ရမယ္ေနာ္"
စိမ္းဖန္႔ဖန္႔ သိုးေမြးၿခဳံထည္က ခ်ာတိတ္မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ လိုက္ဖက္သည္။
စိမ္းျပာေရာင္မ်က္ဆံေပၚ အရိပ္က်ေနသလိုမ်ိဳး ခ်ာတိတ္နဲ႔ ပနံရသည္။
ခ်ာတိတ္နဲ႔ ကိုယ္ ကုန္ေလွာင္႐ုံ သြားၾကမယ္ဆိုေတာ့ အိမ္က ကပၸလီကြၽန္ေတြမွာ တအံ့တဩ။
လြန္ခဲ့တဲ့ ရက္အနည္းငယ္က သခင္ေလးကိုယ္တိုင္ Mr. Jeonကို အိမ္ကေန ႏွင္ထုတ္ခဲ့တာေလ။
Suzanနဲ႔ Joannaသာ ရွိရင္ ဘယ္လိုတုံ႔ျပန္မလဲမသိေတာ့။
"ဒါခ်ာတိတ္ရဲ႕ ကုန္ေလွာင္႐ုံေလ။ ပထမဆုံး ေရာက္ဖူးတာမလား"
ငါးေျမႇာင့္ဆိုင္လမ္းဆုံက ကုန္ေလွာင္႐ုံက သူပိုင္သမွ်ထဲတြင္ အႀကီးဆုံးလို႔ သိထားသည္။
ဂ်ဳံ၊ ေျပာင္း၊ အာလူး စသျဖင့္ ေရရွည္စားေသာက္ကုန္ေတြ သိုေလွာင္ဖို႔ ဒီေနရာကို လေပးငွားၾကသည္။
အခ်ိဳ႕က် တစ္ပတ္တစ္ခါ ေငြရွင္းၾကသည္။
တျခားကုန္ေလွာင္႐ုံေတြထက္ Taehyungရဲ႕ ကုန္ေလွာင္႐ုံေတြက အငွားမ်ားသည္။
အုတ္နဲ႔ ကာၿပီး အုတ္ကြၽတ္မိုးထားတာမို႔ ဘာမွမေသခ်ာ မေရရာေသာ ေခတ္ႀကီးမွာ သင့္ေတာ္သည္။
မေတာ္တဆ မီးေလာင္တာ၊ မီးရႈိ႕တာ ခံရရင္ေတာင္ မီးစြဲဖို႔ရာမလြယ္။
"က်ဳပ္ဟာက်ဳပ္ ဒီေလာက္ႀကီးတဲ့ ကုန္ေလွာင္႐ုံပိုင္တာ အခုမွသိေတာ့တယ္"
"ခ်ာတိတ္က ဒါေတြမွ စိတ္မဝင္စားဘဲကို"
ကုန္ေလွာင္႐ုံကို ခ်ာတိတ္ကိုေခၚလာမိတာ မွားေၾကာင္း တေျဖးေျဖးသေဘာေပါက္လာရသည္။
ခ်ာတိတ္ဟာ အခုမွ ၁၆ႏွစ္ျပည့္ၿပီးစ... ဘာကိုမွ ရင့္ရင့္က်က္က်က္မေတြးႏိုင္သလို အလုပ္သေဘာအရ ဆိုတာေတြကိုလည္း နားမလည္ေသး။
"ခ်ာတိတ္ရာ ဘာမဟုတ္တာေလးကို..."
"ခင္ဗ်ားႀကီးကို အဲ့မိန္းမက အထာေတြေပးေနတာ က်ဳပ္မသိဘူးထင္ေနလား။ ခင္ဗ်ားႀကီးကလည္း ျပန္ေျပာေနတာမ်ား ၿပဳံးၿဖီးလို႔"
ခ်ာတိတ္က ေယာက်္ားရင့္မာတစ္ေယာက္မို႔ မိန္းမပ်ိဳေတြနဲ႔ အီစီကလီလုပ္သလို ႏြဲ႕ႏြဲ႕ေႏွာင္းေႏွာင္းအဆူခံရမည္မဟုတ္ေၾကာင္းကိုေတာ့ ႀကိဳတင္တြက္ဆထားၿပီး ျဖစ္သည္။
သို႔ေပသည့္တိုင္ ခ်ာတိတ္က မူလီလို ရစ္တတ္သူပင္။
"ကဲ...အဲ့တာဆို ကိုယ္က ေဖာက္သည္ကို ဆူပုတ္ၿပီးေျပာရမွာလား ေအာ္ေငါက္ရမွာလား"
"ခင္ဗ်ားႀကီးက အခု က်ဳပ္ကို ေငါက္ေနတာလား"
"ကိုယ္ဘာမဟုတ္တာေလးနဲ႔ ရန္မျဖစ္ခ်င္ဘူး"
"ရတယ္ ရန္လည္းမျဖစ္နဲ႔ စကားလည္း မေျပာနဲ႔"
ထိုေန႔က ခ်ာတိတ္ကို ဆက္စကားမေျပာျဖစ္။
အလုပ္ေတြ မ်ားေနတာရယ္၊ စစ္ေဆးစရာစာရင္းေတြမ်ားေနတာရယ္ေၾကာင့္ အာ႐ုံမထားျဖစ္ေတာ့။
ညေနျပန္ရမယ့္အခ်ိန္မွာ အိမ္အတူျပန္လာသည္။
လမ္းတေလွ်ာက္လုံး ႏွစ္ေယာက္သား တိတ္ဆိတ္လ်က္။
ခ်ာတိတ္တစ္ခုခုျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ မရိပ္မိတာမဟုတ္... အလုပ္ပင္ပန္းတဲ့အရွိန္ေၾကာင့္သာ တေမ့တေလ်ာ့ ပစ္ထားမိတာျဖစ္သည္။
'ဒုန္း!'
"ခ်ာတိတ္!"
သူ႔အခန္းကို လိုက္ဝင္လို႔မရေအာင္ တံခါးကို ေဆာင့္ပိတ္ၿပီး ဂ်က္ခ်သံပါ ၾကားလိုက္ရသည္။
'ေဒါက္ ေဒါက္!'
"မလာနဲ႔ ထြက္သြား!"
"ဘာမဟုတ္တာေလးနဲ႔ အဲ့လိုျဖစ္စရာမွ မလိုဘဲ ခ်ာတိတ္ရာ"
"ခင္ဗ်ားႀကီး က်ဳပ္ကို ေသာက္ေရးမစိုက္တာ ခင္ဗ်ားရဲ႕ေသာက္ေကာင္မေတြေရွ႕မွာ!"
"ဟုတ္ၿပီ ကိုယ္ပဲေတာင္းပန္တယ္ ဟုတ္ၿပီလား။ ကိုယ့္ခ်ာတိတ္ေလးကို ပစ္ထားသလိုျဖစ္သြားတာ ကိုယ့္အမွားပဲ"
"သိရင္လည္း ထြက္သြားေတာ့ ေသာက္ရမ္းၾကားပ်င္းေနၿပီ"
Jeonမွာ သူ႔အခန္းထဲသို႔ သက္ျပင္းရႈိက္သံေတြနဲ႔ ျပန္ခဲ့႐ုံမွတစ္ပါး အျခားမရွိ။
____
"ဟြန္႔! အလကား လူလိမ္ ကဲဟယ္ ကဲဟယ္"
Jeon၀ယ္ေပးခဲ့ေသာ နယူးေအာ္လီယန္က သိုးေမြးထည္ေလးကို Jeonလို႔ ျမင္ေယာင္ၿပီး တစ္စစီ ၿဖဲဆုတ္မိေနေတာ့သည္။
သိုးေမြးစေတြက တလႊင့္လႊင့္... အခန္းတစ္ခုလုံး ရႈပ္ပြကုန္သည္။
အေႏြးထည္ရွားပါးတဲ့ ေခတ္မွာ ဒီလိုအေႏြးထည္ေကာင္းရဖို႔က ခဲရာခဲဆစ္။
အဲ့တာကို Taehyung ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္... အခုခ်ိန္မွာ Jeon JungKookကို တစ္ခုခုမွမလုပ္ရရင္ ေသေတာ့မည္။
"ေနာက္ခါမ်ားေတာ့ ခင္ဗ်ားႀကီးကို ဘယ္ေတာ့မွ တစ္ေယာက္တည္း မလႊတ္ေတာ့ဘူး။
အေရးထဲ ဟိုမိန္းမေတြက ျပန္လာျပန္ေတာ့မယ္ ေသာက္ဂြပဲ"
Taehyung တစ္ေယာက္တည္း က်ိန္ဆဲၿပီးရင္း က်ိန္ဆဲသည္။ စိတ္မေျပမခ်င္း အေႏြးထည္ကို တစ္စစီလုပ္ပစ္သည္။
Jeonကသာ ဘာမွမဟုတ္ဘူးေျပာေပမယ့္ တဒီးဒီးဝင္လာတဲ့ မိန္းမေတြက ညဳတုတုရယ္။
ေယာက်္ားသားခ်င္း ခ်စ္ႀကိဳက္ရတဲ့ဘဝမွာ ေပၚေပၚတင္တင္လည္း မနားမကပ္ရသလို သဝန္လည္းတိုျပလို႔မရ။ ေတာင္ပိုင္းသူ ေတာင္ပိုင္းသားေတြအျမင္မွာ လိင္တူခ်စ္သူဆိုတာက မအပ္မစပ္...လက္လည္း မခံႏိုင္ၾက။
အဲ့တာကို ခ်စ္သူကပါ အေရးမစိုက္ဘဲ စီးပြားေရးေသာင္းက်န္းေနေတာ့ ရင္ထဲလႈိက္ခနဲ ဝမ္းနည္းလာသည္။ စိတ္လည္းဆိုးသည္။
Jeon JungKookကို ဒီတစ္ခါေတာ့ အပီအျပင္ စိတ္ဆိုးပစ္ဦးမည္။
'ေဒါက္ ေဒါက္!'
"ထြက္သြားပါဆို!"
"ဟို...ဟိုသခင္ေလး ညစာအဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီလို႔ ေျပာမလို႔ပါ"
Jeon ထင္လို႔ ေအာ္လိုက္ေပမယ့္ ကပၸလီအေဒၚႀကီးအသံကို ျပန္ၾကားလိုက္ရသည္။
ဒီလူက ထမင္းစားဖို႔ေလးေတာင္ လာမေခၚႏိုင္ဘူးေပါ့ေလ.. ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္ကို စိန္ေခၚေနေတာ့တာပဲ။
"ေအး ေအး လာခဲ့မယ္"
အေဒၚႀကီးခမ်ာ နဂိုတည္းကမွ မထင္ရင္ မထင္သလို စိတ္ေဖာက္တတ္တဲ့ သခင္ေလးကို ေၾကာက္ရတဲ့ၾကားက ေအာ္သံႀကီးကိုပါရလိုက္တာေၾကာင့္ ေသြးလန္႔ေနၿပီ။
သခင္ေလးမထြက္လာခင္ သူ႔ေျခေထာက္တုတ္တုတ္ေလးေတြက အိမ္ေအာက္ထပ္ကို အေျပးအလႊားဆင္းေတာ့သည္။
အေဒၚႀကီး လွိမ့္က်ဦးမယ္... ဘယ္လိုလုပ္ ဒီေလာက္ေလာေနရတာတုန္း။
"သခင္ေလးက 'ထြက္သြား!'ဆိုၿပီး ေအာ္ခဲ့တာ Mr. Jeon. သခင္ေလးအေၾကာင္းလည္း သိရဲ႕သားနဲ႔ စိတ္ေဖာက္ရင္..."
"စကားတတ္တိုင္း ေလွ်ာက္ေျပာသင့္တဲ့အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူးေနာ္"
"အို...ေျပာပါေစ Suzanလည္း သိခ်င္တယ္"
Suzanက သ႐ုပ္ေဆာင္ေကာင္းသည္။ ႐ိုး႐ိုးသားသား စပ္စုလိုစိတ္နဲ႔ သိခ်င္သလို ျဖဴျဖဴစင္စင္မ်က္ႏွာထားေလး အစြမ္းကုန္ျပင္ဆင္ထားသည္။
အခုတေလာ Jeonအနား တကပ္ကပ္ျဖစ္ေနေသာ အဲ့ေကာင္ေလးကို စိတ္မၾကည္ခ်င္။ Jeonကလည္း ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ကိုမွ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ျဖစ္ေနတာမ်ား လူျမင္လို႔မွမေကာင္း။
"Suzan ကို ေျပာရတာေတာ့ အားနာပါတယ္..."
"အဲ့တာက ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ!"
သပြတ္အူလိုရႈပ္ေနရတဲ့အထဲ ဒီအခ်ိန္မွ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေလွကားေပၚက ဆင္းလာသူ Taehyung.
သြားၿပီ...Jeon JungKook ဘဝေတာ့ ဒီေန႔ အဆုံးသတ္ေတာ့မည္။
ခ်ာတိတ္က Suzanနဲ႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေနတာ မႀကိဳက္ေလဘူးမလား။
"ညစာစားဖို႔ ဆင္းလာတာလား ခ်ာတိတ္"
"က်ဳပ္အိမ္က်ဳပ္ ဆင္းခ်င္သလို ဆင္းမယ္ အဲ့တာ က်ဳပ္ကိစၥ"
"ေအးပါကြာ... မင္းကိစၥပါ။ ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးႏႈတ္ဆိတ္ေနပါ့မယ္"
Jeon ႐ႊတ္ေနာက္ေနာက္ေျပာေနတာ ခ်ာတိတ္ကို စိတ္ၾကည္သြားေအာင္ရည္႐ြယ္တယ္ဆိုေပမယ့္ ေဘးက Suzanက တခစ္ခစ္ရယ္ေနတာေၾကာင့္ ခ်ာတိတ္ခမ်ာ စိတ္မၾကည္တဲ့အျပင္ တစ္ေခါင္းလုံး ေနာက္က်ိသြားရေတာ့သည္။
'ေတာက္!'
"ေျပာင္ေနလိုက္ ခင္ဗ်ား။ Suzan ခင္ဗ်ားလည္း ေဆး႐ုံက ျပန္လာရင္ ကိုယ္လက္ေလးအရင္သန္႔စင္ဦး.
စားခါနီး ေသာက္ခါနီး ျမင္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းက ေအာ့!"
ပ်ိဳ႕အန္ခ်င္သလိုပုံစံလုပ္ျပေတာ့ Suzanမွာ ေဒါသတဆက္ဆက္ထြက္ကာ လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားမိေတာ့သည္။
သူ႔အိမ္မွာေန၍ သူေကြၽးတာ စားေနရသည္မို႔ ဘာမွလည္း ျပန္မေျပာသာ။
အဆိုးဆုံးက Jeonမွာ သူ႔ဘက္ကေန နာမယ္မရွိ၊ Kim Taehyung ေဒါသထြက္ေနတဲ့ကိစၥကိုသာ ပ်ာပ်ာသလဲအာ႐ုံစိုက္ေနသည္။
"ခ်ာတိတ္ကလည္း ကိုယ္က ေပ်ာ္ေစခ်င္လို႔ စတာ"
"ေပ်ာ္ေနလိုက္ ခင္ဗ်ားပဲ။ က်ဳပ္ေတာ့ နည္းနည္းမွ အဆင္ေျပမေနဘူး ျမင္ေနရ ေတြ႕ေနရတာေတြက"
"ေနပါဦး ဒီလာဦး..."
လက္ေကာက္ဝတ္ကေန အတင္းဆြဲၿပီး စတိုခန္းထဲ ေခၚသြားသူရယ္။
စတိုခန္းဆိုေပမယ့္ လူမေနတဲ့ အခန္းက်ယ္ႀကီးဆို ပိုမွန္ေပလိမ့္မည္။ အိမ္မွာ မသုံးျဖစ္တဲ့ ပရိေဘာဂပစၥည္းေတြကို ဒီအခန္းထဲ စုၿပဳံထည့္ထားျခင္းပင္။
"ဖယ္! ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ"
"ခ်ာတိတ္ကကြာ အဲ့ေလာက္ထိ ကိုယ့္ကို စိတ္မေကာက္ပါနဲ႔"
"က်ဳပ္အဲ့လို ကေလးဆန္ဆန္ကိစၥေတြလုပ္မယ္ထင္ေနတာလား"
"ကဲ ကဲ..ကိုယ္ခ်ာတိတ္ကို ကေလးဆန္တယ္လို႔ ေျပာေနတာမဟုတ္ပါဘူးကြာ။ ကိုယ္တို႔တြဲတာမွ တစ္ပတ္ေလာက္ရွိေသးတာ ခ်ာတိတ္က ကိုယ့္ကို ခုလိုဆက္ဆံေနေတာ့ ကိုယ္ဘယ္စိတ္ေကာင္းပါ့မလဲ"
အဲ့လိုမ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ေျပာလာေတာ့လည္း ကိုယ့္စိတ္ကမခိုင္ခ်င္။
ခင္ဗ်ားႀကီးက တတ္လည္း တတ္ႏိုင္လြန္းသည္။
"ဟြန္႔ လဲေသလိုက္ပါလား။ Suzan Clarkနဲ႔ အတူတူ"
"ေဟာဗ်ာ ကိုယ္ကဘာလို႔ သူနဲ႔အတူတူေသရမွာလဲ။ ဒီက ႏွင္းဆီေလးနဲ႔ အဘိုးႀကီးျဖစ္တဲ့အထိ ေနရဦးမွာကို..."
"ေတာ္စမ္းပါဗ်ာ.. ဗရမ္းဗတာေတြ"
"စိတ္ဆိုးေျပၿပီမလား..ဟင္ လို႔"
႐ုပ္ၾကမ္းႀကီးမွအားမနာ မ်က္ႏွာေလးငယ္ထားရတာမို႔ ရယ္လည္းရယ္ခ်င္လာသည္။ သနားလည္း သနားသည္။
"ၿပီးေရာဗ်ာ ၿပီးေရာ"
"ၿပီးရင္ နမ္းလို႔ရၿပီမလား"
"မရဘူး...ခင္ဗ်ားေနာ္.."
စကားပင္ေသခ်ာ မဆုံးလိုက္ အတင္းတိုးကပ္ၿပီး နမ္းရႈံ႕လာသည္။ ရိတ္ထားေသာ ႏႈတ္ခမ္းေမြး၊ မႈတ္ဆိတ္ေမြးေတြကိုလည္း ခံစားၾကည့္လို႔ရသည္။
ႏႈတ္ခမ္းပါးေတြရဲ႕ စိုစြတ္စြတ္အထိအေတြ႕ေတြရယ္၊ လွ်ာဖ်ားျခင္းရစ္ပတ္က်ီစယ္ေနမႈရယ္။
အနမ္းေတြက ပထမဆုံးအႀကိမ္ မိုးေရထဲ နမ္းခဲ့ၾကစဥ္ကလိုပင္ လူတစ္ကိုယ္လုံးဆီက အားေတြကို စုပ္ယူနမ္းရႈိက္ပစ္သလို ျဖစ္ေနဆဲ။
"ခင္ဗ်ားဟာက နမ္းတာလား မ်ိဳေနတာလား"
"ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ႏွစ္ခုလုံးလုပ္ပစ္ခ်င္တာ ကိုယ့္ခ်ာတိတ္ကို"
သူ႔ေရွ႕တင္ စတိုခန္းထဲ ဝင္သြားၾကေသာ ႏွစ္ေယာက္က Suzanအတြက္ ထူးဆန္းေနခဲ့သည္။
ဘာရယ္မဟုတ္ ေခ်ာင္းေျမာင္းဖို႔ စိတ္ေလး ဝင္လာခဲ့ေပမယ့္ ဂ်က္ခ်ထားေသာ တံခါးေၾကာင့္ ဘာမွလုပ္လို႔မရခဲ့။
____
"ဒီေန႔ ဘယ္သြားခ်င္လဲ ခ်ာတိတ္"
"ေခ်ာင္းစပ္ပဲသြားမယ္..."
"တျခားေနရာသြားရေအာင္ပါ... ေခ်ာင္းစပ္က လုံၿခဳံမႈမရွိဘူး ညေနလည္းေရာက္ေနၿပီ"
ခ်ာတိတ္က ညေနဘက္ေတြ ဘာဂီစီးရတာ သေဘာက်သည္။ အတၱလန္တာရဲ႕ ညေနခင္းေတြက ေလေအး တျဖဴးျဖဴးတိုက္သည္။
ဘာဂီကို ခပ္ျပင္းျပင္းေမာင္းလွ်င္ ဆံပင္ေတြ လႊင့္ပ်ံကုန္သည္။
"ခ်ာတိတ္က ဘာဂီစီးရတာ ငယ္တည္းက ႀကိဳက္တာပဲလား"
"အင္း..."
ငယ္တုန္းက အေၾကာင္းေတြကို တီးေခါက္ၾကည့္မိလွ်င္ ခ်ာတိတ္မ်က္ႏွာက သိသိသာသာမႈိင္းက်သြားတတ္သည္။
အဲ့လိုဆို အတင္းအၾကပ္မေမးျမန္းခ်င္ေတာ့တာနဲ႔ပဲ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရသည့္ အႀကိမ္အေရအတြက္က မ်ားမ်ား။
"ခ်ာတိတ္က ငယ္တုန္းကအေၾကာင္းေတြ ကိုယ့္ကိုယ္ မေျပာျပခ်င္ဘူးပဲ"
"သိရင္လည္း ဘာထူးမွာမို႔လဲ"
"ကိုယ္ဆို ကိုယ့္အေၾကာင္းေတြ ခ်ာတိတ္ကို အကုန္ေျပာျပသားပဲ။
ခ်ာလက္စတန္ကေန ဟိုးေျမာက္ပိုင္းအထိ..."
ဘာဂီေမာင္းေနသူကို ေဘးတိုက္ၾကည့္ရတာ ဘယ္တုန္းက ခုေလာက္ထိ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းသြားတာပါလိမ့္။
ဟုတ္တယ္... ခင္ဗ်ားႀကီးက က်ဳပ္ကိုဆို ဘာမွထိန္ခ်န္ထားတယ္ရယ္လို႔မွမရွိဘဲ။
က်ဳပ္ဆႏၵအရသက္သက္ဆို က်ဳပ္လည္း ခင္ဗ်ားကို အစစအရာရာဖြင့္ေျပာလိုက္ခ်င္ ရင္ဖြင့္လိုက္ခ်င္တာေပါ့။
က်ဳပ္ရဲ႕ မသိစိတ္က ခြင့္မျပဳတာကို က်ဳပ္ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ... က်ဳပ္စိတ္ကိုယ္က်ဳပ္ထိန္းႏိုင္တဲ့ တစ္ေန႔က် ခင္ဗ်ားကို အရင္ဆုံးေျပာျပမယ္ဆိုတာကိုေတာ့ သိထားေပးပါ ခင္ဗ်ားရယ္။
"ခ်ာတိတ္ငယ္ငယ္က ဘာဂီစီးရလို႔ ေပ်ာ္ေနတဲ့ပုံစံက ေတြးၾကည့္တာနဲ႔တင္ ခ်စ္စရာေကာင္းေနတာပဲ"
ဝါရွင္တန္လမ္းကေန ေခ်ာင္းစပ္အထိ ဘာဂီစီးတာက သူတို႔မိသားစုရဲ႕ အက်င့္ေလးတစ္ခု။
ေလေျပေလညႇင္းတျဖဴးျဖဴးနဲ႔ ညေနခင္းေတြဆို ႏွင္းဆီၿမိဳင္သခင္ႀကီးတို႔ မိသားစုကို ဘာဂီေလးတစ္စီးနဲ႔ အၿမဲလိုလို ေတြ႕ရတတ္သည္။
တခစ္ခစ္ရယ္ၿပီး အေဖရယ္အေမရယ္ၾကား ထိုင္ေနတဲ့ ကေလးေလးကို လမ္းမွာေတြ႕သူတိုင္း ခ်စ္ၾကသည္။
ယုတ္စြအဆုံး တစ္ၿမိဳ႕လုံးကို အ႐ြဲ႕တိုက္ၿပီးေနတဲ့ မိန္းမပ်က္ေတြ၊ လမ္းသရဲလူရမ္းကားေတြေတာင္ ဒီကေလးေလးကိုျမင္ရင္ ေမတၱာစိတ္ေလးဝင္ၾကသည္။
"ကဲ ဘာဂီစီးသြားၾကမလား။ လာ...သားငယ္နဲ႔ Joanna အလယ္မွာထိုင္"
"Joanna အလယ္မွာ မထိုင္ခ်င္ဘူး အန္တီေလးအေပၚမွာ ထိုင္မယ္"
"မရဘူး! ေမေမ့ဗိုက္ထဲ အငယ္ေလးေရာက္ေနတယ္"
မ်က္လုံးေလးကလယ္ကလယ္နဲ႔ Taehyungက တားရွာသည္။
ထုံးစံအတိုင္း Joannaက မဲ့႐ြဲ႕ျပသည္။
Joannaက ကေလးဆိုေပမယ့္ ျပဳမူပုံေတြက ျဖဴစင္တဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပုံစံမရွိ။
အိမ္မွာစာလာသင္သည့္ ဆရာမကိုယ္တိုင္က ဒါကိုသိသိသာသာေျပာဆိုေလ့ရွိသည္။ ႏွင္းဆီၿမိဳင္သခင္ႀကီးနဲ႔ သခင္မႀကီးမွာ ၅ႏွစ္အ႐ြယ္ကေလးမေလးကို အျပစ္မဆိုသာ။
မိမိရဲ႕ ညီငယ္ျဖစ္သူ Aidenကိုယ္တိုင္က သားငယ္ႏွင့္အတူ စာသင္ဖို႔ သူတို႔ဆီအပ္ထားခဲ့သည္ မဟုတ္ပါေလာ။
အခုလည္း Joannaမွာ သခင္မႀကီးေပါင္ေပၚမရရေအာင္ တင္ထိုင္သည္။
သခင္မႀကီးမွာ ေသြးႏုသားႏု.. သားအိမ္နံရံပါးတာေၾကာင့္ အရာရာကို မထိမခိုက္ေအာင္ ဂ႐ုစိုက္ရမည္လို႔ ဆရာဝန္ကလည္း မွာထားသည္။
ဒါကို Joannaက ဇြတ္အတင္းဖိထိုင္သည္။
"ေမေမနာနာ...Joanna မထိုင္နဲ႔ ဆင္း!"
"ဖယ္စမ္း ကိုကိုေလး"
"ၿဗဲ...အီး...သားကို တြန္းခ်တယ္!"
Taehyungက သူ႔လက္ကိုအတင္းဆြဲၿပီးဆင္းခိုင္းေနသည္မို႔ Joannaက အတင္း႐ုန္းသည္မွာ အရွိန္လြန္ၿပီး Taehyungေလး ေျမႀကီးေပၚက်ေတာ့သည္။
သခင္မႀကီးရဲ႕ သားအိမ္ကိုလည္း ဖိမိသလိုျဖစ္ကာ မ်က္ႏွာရႈံ႕မဲ့သြားရသည္။
ေဘးကျဖတ္သြားတဲ့ ဇိမ္မယ္တစ္ေယာက္ဆို လွည့္ၾကည့္လွည့္ၾကည့္နဲ႔ Joannaဆိုတဲ့ ကေလးမကို ႐ိုက္ပစ္ခ်င္လာသည္အထိ။
"သားငယ္ ထထ! သမီးက ဘာလို႔ ကိုကိုေလးကို တြန္းရတာတုန္း"
"ဦးႀကီးLevanက အခု Joannaကို အျပစ္ေျပာေနတာလား"
Joanna...Joanna ဆိုတဲ့ သူ။ Taehyungအတြက္ ကံဆိုးျခင္းမ်ားကိုသာ သယ္ေဆာင္လာသူ။
ထိုေန႔ကစၿပီး Taehyung ဘာဂီမစီးျဖစ္ေတာ့။
အတၱလန္တာေရာက္ၿပီး Jeonနဲ႔ စီးတာက ထိုအျဖစ္အပ်က္ၿပီးေနာက္ ပထမဆုံး ဘာဂီျပန္စီးျခင္း။
ထိုအေၾကာင္းကို ျပန္ေတြးမိတိုင္း ရင္တဆတ္ဆတ္နာသည္။
ေခြၽးစီးတၿပိဳက္ၿပိဳက္က်သည္။
ေခါင္းတစ္ခုလုံး မူးေဝေနာက္က်ိၿပီး ရႈခင္းေတြကိုပင္ မျမင္ရေတာ့။
ပ်ိဳ႕အန္ခ်င္လာသည္။
သူ႔ခမ်ာ အထပ္ထပ္အခါခါ ေမေမခံခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္မ်ားေၾကာင့္ ေယာက်္ားေလးလား မိန္းကေလးလား မသဲကြဲတဲ့ သူ႔အငယ္ေလးကို မေတြ႕ခဲ့ရ။
ေလာကႀကီးနဲ႔ေတာင္ ထိေတြ႕ခြင့္မရတဲ့အငယ္ေလးရယ္... မင္းအတြက္ ဒီအစ္ကိုဝမ္းနည္းရပါတယ္...။
ေလအေဝွ႔တစ္ခ်က္မ်ား ပါးျပင္ထက္ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းတစ္ခု ျဖစ္သြားခဲ့ရသည္။
TBC~
Do vote⭐ me if you like it.
Love you and thank you Taekookers💜