အမုန်းပင်မှပွင့်သောအချစ်ပန်း
အပိုင်း (၁၀)
အထုပ်တွေ တစ်ပွေ့တစ်ပိုက်ဖြင့်ကားပေါ်ကဆင်းသည်နှင့် မီးဖိုထဲသို့တန်းဝင်သွားသည့်မမလေးအား သစ်လွင်နှင့်ဆူးမှ တအံ့တသြငေးကြည့်နေမိသည်။တစ်ခုခုကိုသဘောကျဟန်ဖြင့်ပြုံးရယ်နေပုံမှာ လွန်ခဲ့သည့်ဆယ်နှစ်ပတ်ဝန်းကျင်အားပြန်ရောက်သွားသလိုပင်။မမလေးမျက်နှာထက် ဒီလိုမျိုးသဘောတကျပြုံးရယ်နေသည့်ဟန်မျိုး သစ်လွင်မတွေ့ဖူးတာကြာခဲ့လေပြီ။
"သစ်လွင်ရေ...ဆူးရေ..လာပါအုံး"
ခေါ်သံကြားတာကြောင့် နှစ်ယောက်လုံးမီးဖိုခန်းဆီအမြန်သွားမိသည်။ခုံပေါ်တွင်စီတန်းချထားသည့်အထုပ်များအား အကြည့်တို့ဝေ့ဝဲမိတော့ အသီးအရွက်သားငါးများပင်။ဘာများလုပ်ဖို့ပါလိမ့်လို့တွေးကာ အနားသွားမိလိုက်ကြသည်။
"သစ်လွင် အန်တီကိုသွားခေါ် ဆူးက ဒီမှာကူလုပ်ပေး ဟိုရက်က အန်တီ ဟော့ပေါ့ လုပ်စားချင်တယ်လို့ပြောတယ်မလား"
အန်တီဆိုသည့်စကားလုံးကြောင့်သစ်လွင်ရောဆူးပါ နေရာတွင်ရပ်လျှက်သား။အန်တီကမနက်ကပဲထွက်သွားပြီမလား။ဒါကိုမမလေး ခုထိသိသေးဟန်မတူ။ဒါကြောင့် အန်တီစားချင်သည်ပြောသည့် ဟော့ပေါ့အားချက်စားရန် ပစ္စည်းတွေဝယ်လာခြင်းသာ။သစ်လွင်နဲ့ဆူးမှာ ဘယ်ကနေဘယ်လိုစပြောရမယ်မှန်းမသိတာကြောင့် တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ကာ ရပ်လျှက်နေရာမှမရွေ့ကြ။
"အန်တီကိုသွားခေါ်ဆိုတာကို ဘာလို့ရပ်နေတာလဲ"
"ဟို..ဟိုလေ..မမလေး"
"သွားခေါ်ပါဆိုတာကို ဘာတွေဟိုနေတာလဲ"
"အန်တီအိမ်မှာမရှိတော့ဘူးမမလေး"
လက်ထဲတွင်ကိုင်ထားသည့် ဗန်းမှာကြမ်းပြင်ပေါ်ပြုတ်ကျကာပြန့်ကျဲသွားတော့သည်။မရှိတော့ဘူးတဲ့လား။ဒါဆို အန်တီက တကယ်ပဲဟယ်ရီကိုထားခဲ့တာပေါ့လေ။မနက်ကဟယ်ရီသွားသည်အထိ အခန်းထဲမှာအိပ်ပျော်နေတာကို။မရှိတော့ဘူးဆိုတာ မဖြစ်နိုင်တာပဲလေ။
"အ..အပြင်သွားတာမလား..ဟင်"
မျှော်လင့်ချင်ခပ်ယဲ့ယဲ့ဖြင့်ထပ်မေးတော့ နှစ်ယောက်လုံးစီမှအဖြေသံအားမကြားရတော့။ခေါင်းကိုသာငုံ့ပြီးရပ်နေလေရဲ့။ဒီလောက်ဆို သေချာသွားပါပြီလေ။အန်တီက တကယ်ပဲ ဟယ်ရီကိုထားခဲ့ရက်နိုင်တာပဲ။ဟယ်ရီအပေါ်နည်းနည်းလေးတောင်မှသံယောဇဥ်တို့မထားခဲ့လေဘူးပဲ။ရက်စက်လိုက်တာလို့တောင်မပြောရက်ခဲ့။မျက်ရည်စတို့အားသိမ်းဆည်းရင်းအပြေးလေးတက်မိသည်မှာအပေါ်ထပ်အခန်းဆီသာ။
အရင်လှုပ်ရှားသွားလာနေတဲ့ အန်တီအရိပ်အယောင်တွေဟာခုတော့မမြင်ရတော့။အခန်းလေးထဲဝယ် မျက်စောင်းလေးဝင့်ကာ နှုတ်ခမ်းကလေးမဲ့ကာဖြင့် ဟယ်ရီနာမည်အားခေါ်တတ်သည့်အမျိုးသမီး။ခုတော့ ဟယ်ရီဒီအသံအားကြားခွင့်မရှိတော့ပေ။အဝတ်ဗီရိုထဲတွင်ဟယ်ရီဝယ်ပေးခဲ့သည့်အဝတ်အစားများဟာဒီတိုင်းပုံစံမပျက်၊မှန်တင်ခုံပေါ်တွင်လည်းပစ္စည်းများမှာ နေရာတကျ။ဟယ်ရီနဲ့ပတ်သက်သည့်အရာတွေဘာဆိုဘာမှယူမသွားပုံထောက်ရင် ဟယ်ရီအား တကယ်ကိုသံယောဇဥ်မရှိတာပဲပေါ့လေ။ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် အမုန်းနဲ့ထွက်ခွာသွားတာမဟုတ်တာပဲ ခံသာပါသေးရဲ့လေ။
---
"မမကြီး ဘယ်သူ့ကိုစောင့်နေတာလဲ"
"ဟင်..မစောင့်ပါဘူး အငယ်ရဲ့"
"သြော်..အငယ်ကြည့်နေတာကြာလှပြီ မမကြီး ဒီဒန်းပေါ်ထိုင်ပြီးလမ်းမပေါ်ငေးနေတာလေ။အဲ့တာကြောင့်တစ်ယောက်ယောက်ကိုများစောင့်နေသလားလို့ပါ"
အငယ်ပြောရင်လည်းပြောချင်စရာပါလေ။နန်းရိပ် ဒီဒန်းပေါ်ထိုင်ပြီးငေးမောနေတာ နှစ်နာရီလောက်ပင်ရှိလောက်ပြီ။ရေမိုးချိုးပြီးတည်းကထိုင်နေတာ ခုပဲ ၇နာရီထိုးလုပြီ။တစ်ယောက်ယောက်ကိုစောင့်နေသလားဆိုတဲ့မေးခွန်းအတွက်တော့ ဖြေစရာအဖြေမရှိခဲ့။ထွက်သွားစေချင်လို့ထွင်ခဲ့တဲ့ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်ကို ကိုယ်ကဘာတွေများလွမ်းဆွေးနေရသလဲ။တကယ်ဆို မလိုအပ်ဘူးမလားလေ။ဒီအချိန်အိမ်ပြန်ရောက်နေမလားဆိုတာလည်းတွေးဖို့မှမလိုအပ်ခဲ့တာပါပဲ။အစကတည်းက မှန်ကန်တဲ့တွေ့ဆုံမှုတစ်ခုမှမဟုတ်ခဲ့ပဲ။ဘာတွေကိုများလွမ်းနေရသလဲ။ဘာလို့များဆွေးနေရသလဲလေ။
"စောင့်စရာလူမှမရှိပဲကွယ်..တို့အထဲဝင်တော့မယ် တံခါးတွေစစ်အုံး"
"ဟုတ်ကဲ့မမကြီး"
တင်းထားသမျှစိတ်အစုံကို လွှတ်ချလိုက်မိတော့ အခန်းထဲဝယ် မျက်ရည်စတို့ကြွေလွင့်ရသည်။ရောက်လာလေမလားလို့မျှော်နေခဲ့မိပေမဲ့ နောက်ဆုံးမှာ ပျက်စီးသွားခဲ့ရတဲ့မျှော်လင့်ချက်တွေ။အစကတည်းက သိပါလျှက်နဲ့ မျှော်နေမိခဲ့တဲ့ကိုယ့်အမှားပါပဲလေ။မတွယ်နှောင်သင့်မှန်းသိပေမဲ့ ဒီအရွယ်ကျမှ လှုပ်ခတ်ခဲ့မိတဲ့နှလုံးသားဟာ ကိုယ့်ကိုမုန်းနေတဲ့ကလေးတစ်ယောက်အပေါ်တဲ့။ဘယ်လောက်များကံတရားကရက်စက်လိုက်သလဲ။ထုတ်ဖော်ပြောခွင့်လည်းမရှိခဲ့။ဒီအရွယ်ရောက်မှ ရင်ခုန်တယ်ဆိုတာ အနည်းငယ်တော့ ရှက်စရာပဲမလား။ထိုသူကယောင်္ကျားလေးလည်းမဟုတ်။ကလေးမလေးတစ်ယောက်တဲ့လေ။သိုဝှက်ထားတဲ့စိတ်အစုံဟာ သူ့ရှေ့ရောက်ရင်ထိန်းရခက်တယ်။မဆုံချင်လိူ့ရှောင်ပုန်းတဲ့အခါ ခြေအစုံဟာ ကိုယ်ရှိရာဆီဦးတည်တတ်ခဲ့တယ်။ခံစားချက်တွေမြင်တဲ့အခါ နိုင်ကွက်တစ်ခုဖြစ်မှာစိုးလို့ခပ်ဝေးဝေးကိုရှောင်ပုန်းကာမှ အလွမ်းဒဏ်ကပိုဆိုးရသတဲ့လေ။
လူတွေဟာသိပ်ခက်တာပါပဲ။ကိုယ့်အတွက်မဟုတ်တဲ့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာတွေကိုမှ မက်မက်မောမောငေးချင်၊လိုချင်ကြတာ။အဲ့ထဲမယ် နန်းရိပ်လွှာဆိုတဲ့ကိုယ်ဟာလည်းထိပ်ဆုံးကပါမယ်ထင်ရဲ့။ကိုယ့်အတွက်ဖြစ်တည်လာတာမဟုတ်တဲ့ ထိုမိန်းကလေးကိုမှတဲ့လေ။
စတွေ့တဲ့နေ့ကနှုတ်ဆက်ပုံတွေ၊ကိုယ့်နာမည်တစ်ချက်ခေါ်လေတိုင်း လှုပ်ခတ်သွားခဲ့ရတဲ့ နေ့ရက်တွေ၊မမုန်းပါဘဲလျှက် မုန်းယောင်ဆောင်ခဲ့ရတဲ့အချိန်တွေ။ပြန်တွေးကြည့်တော့လည်းလွမ်းစရာမောစရာ။ကိုယ့်အပေါ်တစ်ခါအနိုင်ယူရလေတိုင်း ကျေနပ်သွားတတ်တဲ့ မျက်နှာလှလှလေး။အနိုင်ယူတတ်သူကိုအပြစ်လို့မမြင်ရက်ခဲ့ကတည်းက ကိုယ်ဟာသူ့အပေါ် တွယ်ငြိနေခဲ့ပြီမှန်းရိပ်မိခဲ့ပါတယ်လေ။ထုတ်ဖော်ပြောပြလို့မရတဲ့ချစ်မေတ္တာတွေဟာ အဝေးကိုရောက်သွားတော့လည်း တစ်မျိုးတော့လည်းကောင်းပါရဲ့။
---
"မင်းမင်း လာအထဲကို တို့ကိုခေါ်လိုက်ပြီးရော"
"ရပါတယ်မမကြီးရဲ့ ကျွန်တော် ဒီဘက်လာရင်းနဲ့မလို့ မမကြီးဆီတန်းဝင်လိုက်တာ"
"ထိုင်အုံး..အငယ်ရေ မင်းမင်းအတွက်တစ်ခုခုလေးလုပ်ပေးပါအုံး"
ထိုင်ခုံတစ်ဖက်တစ်ချက်စီတွင်ထိုင်လိုက်ရင်း အမှုအကြောင်းအရာများအားဆွေးနွေးနေမိကြသည်။
"ဦးနေရောင်လွင် ဒီမြို့ကိုပြန်ရောက်နေတယ်မမကြီး"
"ဟင်..ဘယ်တုန်းကလဲ ရုတ်တရက်ကြီးနော်"
"မနေ့ကပဲရောက်တာ မမကြီး ကျွန်တော်ထင်တာမမှားရင် သူမမကြီးကို လာတွေ့လိမ့်အုံးမှာပဲ"
"အင်း ဒါနဲ့သူကဘာလို့ရုတ်တရက်ကြီးပေါ်လာရတာလဲ တို့တွေစုံစမ်းတာကိုသိသွားလို့လား။"
"ကျွန်တော်တော့မထင်ဘူး လုပ်စရာကျန်နေသေးတာကို ပြန်လာလုပ်တယ်လို့ထင်တာပဲ"
"မင်းမင်းပြောတာကို မမကြီးနားမလည်ဘူး"
"ဦးနေရောင်လွင်က လွန်းဟယ်ရီအမေနဲ့မောင်နှမအရင်းလို့အကုန်လုံးကသိကြပေမဲ့ တကယ်တမ်းကျ မဟုတ်ဘူး။ဦးနေရောင်လွင်ကမွေးစားသားပဲ။ဒီလောက်ဆို မမကြီးသဘောပေါက်မှာပါ။အရင်က သူ့ကို သံသယတရားခံအနေနဲ့တွေးပေမဲ့ဒီအချက်ကိုသိလိုက်ရချိန်မှာ သူက တရားခံအစစ်ဆိုတာ သေချာသွားပြီ"
"သေချာရဲ့လား..သေချာရဲ့လားမင်းမင်းရယ်"
"သေချာပါတယ် မမကြီး။"
"ဒါဆို..ဒါဆို..."
နေရာမှာဆတ်ကနဲထလိုက်ရင်း စိတ်ပူသွားမိသည်မှာ မသက်ဆိုင်ပါသည့်ထိုကလေးမကိုသာ။ခြေအစုံမှာအတွေးနှင့်အတူ တံခါးနားသို့တန်းကာရောက်ရှိသွားလေသည်။
"မမကြီး ဘယ်လဲ"
"သူ့ကို... သူ့ကိုသွားပြီးအသိပေးမှဖြစ်မှာပေါ့လေ"
"လက်ခံမယ်ထင်လို့လား..မမကြီးပြောတာကိုသူကယုံမယ်ထင်လို့လား "
"သူယုံရမယ်..သူယုံမှဖြစ်မယ်လေ"
"ကျွန်တော်တော့်မထင်ဘူးနော်မမကြီး။ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် မမကြီးက အစ်ကိုကို ကာကွယ်ချင်တာမလို့ ဒီလိုလုပ်တယ်ပဲထင်နေမှာ။"
"ဒါဆို ဒီတိုင်းကြည့်နေရတော့မှာလားဟင်..ဒီတိုင်းကြည့်နေရမှာလားလို့.."
အသံတို့မှာတုန်ယင်ကာ ခြေအစုံမှာ ထိုအမျိုးသမီးငယ်လေးရှိရာဆီသာပြေးချင်နေမိခဲ့သည်။စိတ်ပုပါသည်။စိတ်ပူမိပါသည်။ကိုယ့်အတွက်ဖြစ်တည်လာတာမဟုတ်သည့်၊ကိုယ်ကြိတ်ချစ်ရသည့် ထိုမိန်းကလေးငယ်အား စိုးရိမ်မိသည်။ကိုယ့်စကားတွေဆို မယုံကြည်မှာသိနေသည့်တိုင် ပြောပြချင်မိသည်။သူမဆီရောက်လာမည့်အန္တရာယ်တို့အား တားဆီးကာကွယ်ပေးချင်မိသည်။မလိုအပ်ဘူးဆိုရသ်တောင်မှလေ ထိုကလေးမလေးအား ကာကွယ်ပေးချင်သည့်စိတ်အစုံမှာ ဥပေက္ခာပြုထားလို့မရနိုင်ပေ။
"လူတစ်ယောက်ကိုချစ်တဲ့အခါ ပြန်ချစ်ဖို့ထက် ချစ်နေရဖို့ကပဲ အရေးကြီးတယ်မလား။သူပျော်တာငေးဖိူ့၊သူပြုံးရင်ထပ်တူပျော်ပေးဖို့၊သူဝမ်းနည်းတဲ့အခါထွေးပွေ့ခွင့်မရှိတောင် အဝေးကစိတ်ပူပေးဖို့၊အန္တရာယ်လေးများရှိသည့်အခါ ကာကွယ်ပေစခွင့်ရဖို့ ဒါတွေပဲ လိုအပ်တယ်မလား။သူပြန်ချစ်ဖို့မချစ်ဖို့ထက် ကိုယ့်ဘက်က ချစ်နေရဖို့ပဲ အရေးကြီးတာပါလေ"
#Äster(အက်စတာ)
တစ်ဝက်လောက်ကရေးပြီးတာလချီနေပေမဲ့ ဆက်မရေးနိုင်တာမလို့အရမ်းကြာသွားရတယ်။စာရေးဖို့ဘယ်လိုမှစိတ်စုမရနေတာကြောင့် သည်းခံပေးပါလို့ပဲ တောင်းဆို တောင်းပန်ပါရစေ။upadteမှန်ဖို့ကလဲ မသေချာသေးပါဘူး။စာရေးဖို့ကို ဘယ်လိုမှကို အဆင်မပြေတာမလို့ပါ။အားနာမိပါတယ်။
ဒိအပိုင်းလေးမှာအဆင်မပြေဖြစ်ခဲ့ရင်လည်း တောင်းပန်ပါရစေရှင်။
အမုန္းပင္မွပြင့္ေသာအခ်စ္ပန္း
အပိုင္း (၁၀)
အထုပ္ေတြ တစ္ေပြ႕တစ္ပိုက္ျဖင့္ကားေပၚကဆင္းသည္ႏွင့္ မီးဖိုထဲသို႔တန္းဝင္သြားသည့္မမေလးအား သစ္လြင္ႏွင့္ဆူးမွ တအံ့တၾသေငးၾကည့္ေနမိသည္။တစ္ခုခုကိုသေဘာက်ဟန္ျဖင့္ၿပဳံးရယ္ေနပုံမွာ လြန္ခဲ့သည့္ဆယ္ႏွစ္ပတ္ဝန္းက်င္အားျပန္ေရာက္သြားသလိုပင္။မမေလးမ်က္ႏွာထက္ ဒီလိုမ်ိဳးသေဘာတက်ၿပဳံးရယ္ေနသည့္ဟန္မ်ိဳး သစ္လြင္မေတြ႕ဖူးတာၾကာခဲ့ေလၿပီ။
"သစ္လြင္ေရ...ဆူးေရ..လာပါအုံး"
ေခၚသံၾကားတာေၾကာင့္ ႏွစ္ေယာက္လုံးမီးဖိုခန္းဆီအျမန္သြားမိသည္။ခုံေပၚတြင္စီတန္းခ်ထားသည့္အထုပ္မ်ားအား အၾကည့္တို႔ေဝ့ဝဲမိေတာ့ အသီးအ႐ြက္သားငါးမ်ားပင္။ဘာမ်ားလုပ္ဖို႔ပါလိမ့္လို႔ေတြးကာ အနားသြားမိလိုက္ၾကသည္။
"သစ္လြင္ အန္တီကိုသြားေခၚ ဆူးက ဒီမွာကူလုပ္ေပး ဟိုရက္က အန္တီ ေဟာ့ေပါ့ လုပ္စားခ်င္တယ္လို႔ေျပာတယ္မလား"
အန္တီဆိုသည့္စကားလုံးေၾကာင့္သစ္လြင္ေရာဆူးပါ ေနရာတြင္ရပ္လွ်က္သား။အန္တီကမနက္ကပဲထြက္သြားၿပီမလား။ဒါကိုမမေလး ခုထိသိေသးဟန္မတူ။ဒါေၾကာင့္ အန္တီစားခ်င္သည္ေျပာသည့္ ေဟာ့ေပါ့အားခ်က္စားရန္ ပစၥည္းေတြဝယ္လာျခင္းသာ။သစ္လြင္နဲ႕ဆူးမွာ ဘယ္ကေနဘယ္လိုစေျပာရမယ္မွန္းမသိတာေၾကာင့္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ကာ ရပ္လွ်က္ေနရာမွမေ႐ြ႕ၾက။
"အန္တီကိုသြားေခၚဆိုတာကို ဘာလို႔ရပ္ေနတာလဲ"
"ဟို..ဟိုေလ..မမေလး"
"သြားေခၚပါဆိုတာကို ဘာေတြဟိုေနတာလဲ"
"အန္တီအိမ္မွာမရွိေတာ့ဘူးမမေလး"
လက္ထဲတြင္ကိုင္ထားသည့္ ဗန္းမွာၾကမ္းျပင္ေပၚျပဳတ္က်ကာျပန့္က်ဲသြားေတာ့သည္။မရွိေတာ့ဘူးတဲ့လား။ဒါဆို အန္တီက တကယ္ပဲဟယ္ရီကိုထားခဲ့တာေပါ့ေလ။မနက္ကဟယ္ရီသြားသည္အထိ အခန္းထဲမွာအိပ္ေပ်ာ္ေနတာကို။မရွိေတာ့ဘူးဆိုတာ မျဖစ္နိုင္တာပဲေလ။
"အ..အျပင္သြားတာမလား..ဟင္"
ေမွ်ာ္လင့္ခ်င္ခပ္ယဲ့ယဲ့ျဖင့္ထပ္ေမးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လုံးစီမွအေျဖသံအားမၾကားရေတာ့။ေခါင္းကိုသာငုံ႕ၿပီးရပ္ေနေလရဲ႕။ဒီေလာက္ဆို ေသခ်ာသြားပါၿပီေလ။အန္တီက တကယ္ပဲ ဟယ္ရီကိုထားခဲ့ရက္နိုင္တာပဲ။ဟယ္ရီအေပၚနည္းနည္းေလးေတာင္မွသံေယာဇဥ္တို႔မထားခဲ့ေလဘူးပဲ။ရက္စက္လိုက္တာလို႔ေတာင္မေျပာရက္ခဲ့။မ်က္ရည္စတို႔အားသိမ္းဆည္းရင္းအေျပးေလးတက္မိသည္မွာအေပၚထပ္အခန္းဆီသာ။
အရင္လႈပ္ရွားသြားလာေနတဲ့ အန္တီအရိပ္အေယာင္ေတြဟာခုေတာ့မျမင္ရေတာ့။အခန္းေလးထဲဝယ္ မ်က္ေစာင္းေလးဝင့္ကာ ႏႈတ္ခမ္းကေလးမဲ့ကာျဖင့္ ဟယ္ရီနာမည္အားေခၚတတ္သည့္အမ်ိဳးသမီး။ခုေတာ့ ဟယ္ရီဒီအသံအားၾကားခြင့္မရွိေတာ့ေပ။အဝတ္ဗီရိုထဲတြင္ဟယ္ရီဝယ္ေပးခဲ့သည့္အဝတ္အစားမ်ားဟာဒီတိုင္းပုံစံမပ်က္၊မွန္တင္ခုံေပၚတြင္လည္းပစၥည္းမ်ားမွာ ေနရာတက်။ဟယ္ရီနဲ႕ပတ္သက္သည့္အရာေတြဘာဆိုဘာမွယူမသြားပုံေထာက္ရင္ ဟယ္ရီအား တကယ္ကိုသံေယာဇဥ္မရွိတာပဲေပါ့ေလ။ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အမုန္းနဲ႕ထြက္ခြာသြားတာမဟုတ္တာပဲ ခံသာပါေသးရဲ႕ေလ။
---
"မမႀကီး ဘယ္သူ႕ကိုေစာင့္ေနတာလဲ"
"ဟင္..မေစာင့္ပါဘူး အငယ္ရဲ႕"
"ေၾသာ္..အငယ္ၾကည့္ေနတာၾကာလွၿပီ မမႀကီး ဒီဒန္းေပၚထိုင္ၿပီးလမ္းမေပၚေငးေနတာေလ။အဲ့တာေၾကာင့္တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုမ်ားေစာင့္ေနသလားလို႔ပါ"
အငယ္ေျပာရင္လည္းေျပာခ်င္စရာပါေလ။နန္းရိပ္ ဒီဒန္းေပၚထိုင္ၿပီးေငးေမာေနတာ ႏွစ္နာရီေလာက္ပင္ရွိေလာက္ၿပီ။ေရမိုးခ်ိဳးၿပီးတည္းကထိုင္ေနတာ ခုပဲ ၇နာရီထိုးလုပြီ။တစ်ယောက်ယောက်ကိုစောင့်နေသလားဆိုတဲ့မေးခွန်းအတွက်တော့ ေျဖစရာအေျဖမရွိခဲ့။ထြက္သြားေစခ်င္လို႔ထြင္ခဲ့တဲ့ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ကို ကိုယ္ကဘာေတြမ်ားလြမ္းေဆြးေနရသလဲ။တကယ္ဆို မလိုအပ္ဘူးမလားေလ။ဒီအခ်ိန္အိမ္ျပန္ေရာက္ေနမလားဆိုတာလည္းေတြးဖို႔မွမလိုအပ္ခဲ့တာပါပဲ။အစကတည္းက မွန္ကန္တဲ့ေတြ႕ဆုံမႈတစ္ခုမွမဟုတ္ခဲ့ပဲ။ဘာေတြကိုမ်ားလြမ္းေနရသလဲ။ဘာလို႔မ်ားေဆြးေနရသလဲေလ။
"ေစာင့္စရာလူမွမရွိပဲကြယ္..တို႔အထဲဝင္ေတာ့မယ္ တံခါးေတြစစ္အုံး"
"ဟုတ္ကဲ့မမႀကီး"
တင္းထားသမွ်စိတ္အစုံကို လႊတ္ခ်လိဳက္မိေတာ့ အခန္းထဲဝယ္ မ်က္ရည္စတို႔ေႂကြလြင့္ရသည္။ေရာက္လာေလမလားလို႔ေမွ်ာ္ေနခဲ့မိေပမဲ့ ေနာက္ဆုံးမွာ ပ်က္စီးသြားခဲ့ရတဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ။အစကတည္းက သိပါလွ်က္နဲ႕ ေမွ်ာ္ေနမိခဲ့တဲ့ကိုယ့္အမွားပါပဲေလ။မတြယ္ႏွောင္သင့္မွန္းသိေပမဲ့ ဒီအ႐ြယ္က်မွ လႈပ္ခတ္ခဲ့မိတဲ့ႏွလုံးသားဟာ ကိုယ့္ကိုမုန္းေနတဲ့ကေလးတစ္ေယာက္အေပၚတဲ့။ဘယ္ေလာက္မ်ားကံတရားကရက္စက္လိုက္သလဲ။ထုတ္ေဖာ္ေျပာခြင့္လည္းမရွိခဲ့။ဒီအ႐ြယ္ေရာက္မွ ရင္ခုန္တယ္ဆိုတာ အနည္းငယ္ေတာ့ ရွက္စရာပဲမလား။ထိုသူကေယာကၤ်ားေလးလည္းမဟုတ္။ကေလးမေလးတစ္ေယာက္တဲ့ေလ။သိုဝွက္ထားတဲ့စိတ္အစုံဟာ သူ႕ေရွ႕ေရာက္ရင္ထိန္းရခက္တယ္။မဆုံခ်င္လိူ႕ေရွာင္ပုန္းတဲ့အခါ ေျခအစုံဟာ ကိုယ္ရွိရာဆီဦးတည္တတ္ခဲ့တယ္။ခံစားခ်က္ေတြျမင္တဲ့အခါ နိုင္ကြက္တစ္ခုျဖစ္မွာစိုးလို႔ခပ္ေဝးေဝးကိုေရွာင္ပုန္းကာမွ အလြမ္းဒဏ္ကပိုဆိုးရသတဲ့ေလ။
လူေတြဟာသိပ္ခက္တာပါပဲ။ကိုယ့္အတြက္မဟုတ္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြကိုမွ မက္မက္ေမာေမာေငးခ်င္၊လိုခ်င္ၾကတာ။အဲ့ထဲမယ္ နန္းရိပ္လႊာဆိုတဲ့ကိုယ္ဟာလည္းထိပ္ဆုံးကပါမယ္ထင္ရဲ႕။ကိုယ့္အတြက္ျဖစ္တည္လာတာမဟုတ္တဲ့ ထိုမိန္းကေလးကိုမွတဲ့ေလ။
စေတြ႕တဲ့ေန႕ကႏႈတ္ဆက္ပုံေတြ၊ကိုယ့္နာမည္တစ္ခ်က္ေခၚေလတိုင္း လႈပ္ခတ္သြားခဲ့ရတဲ့ ေန႕ရက္ေတြ၊မမုန္းပါဘဲလွ်က္ မုန္းေယာင္ေဆာင္ခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ေတြ။ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့လည္းလြမ္းစရာေမာစရာ။ကိုယ့္အေပၚတစ္ခါအနိုင္ယူရေလတိုင္း ေက်နပ္သြားတတ္တဲ့ မ်က္ႏွာလွလွေလး။အနိုင္ယူတတ္သူကိုအျပစ္လို႔မျမင္ရက္ခဲ့ကတည္းက ကိုယ္ဟာသူ႕အေပၚ တြယ္ၿငိေနခဲ့ၿပီမွန္းရိပ္မိခဲ့ပါတယ္ေလ။ထုတ္ေဖာ္ေျပာျပလို႔မရတဲ့ခ်စ္ေမတၱာေတြဟာ အေဝးကိုေရာက္သြားေတာ့လည္း တစ္မ်ိဳးေတာ့လည္းေကာင္းပါရဲ႕။
---
"မင္းမင္း လာအထဲကို တို႔ကိုေခၚလိုက္ၿပီးေရာ"
"ရပါတယ္မမႀကီးရဲ႕ ကြၽန္ေတာ္ ဒီဘက္လာရင္းနဲ႕မလို႔ မမႀကီးဆီတန္းဝင္လိုက္တာ"
"ထိုင္အုံး..အငယ္ေရ မင္းမင္းအတြက္တစ္ခုခုေလးလုပ္ေပးပါအုံး"
ထိုင္ခုံတစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီတြင္ထိုင္လိုက္ရင္း အမႈအေၾကာင္းအရာမ်ားအားေဆြးႏြေးေနမိၾကသည္။
"ဦးေနေရာင္လြင္ ဒီၿမိဳ႕ကိုျပန္ေရာက္ေနတယ္မမႀကီး"
"ဟင္..ဘယ္တုန္းကလဲ ႐ုတ္တရက္ႀကီးေနာ္"
"မေန႕ကပဲေရာက္တာ မမႀကီး ကြၽန္ေတာ္ထင္တာမမွားရင္ သူမမႀကီးကို လာေတြ႕လိမ့္အုံးမွာပဲ"
"အင္း ဒါနဲ႕သူကဘာလို႔႐ုတ္တရက္ႀကီးေပၚလာရတာလဲ တို႔ေတြစုံစမ္းတာကိုသိသြားလို႔လား။"
"ကြၽန္ေတာ္ေတာ့မထင္ဘူး လုပ္စရာက်န္ေနေသးတာကို ျပန္လာလုပ္တယ္လို႔ထင္တာပဲ"
"မင္းမင္းေျပာတာကို မမႀကီးနားမလည္ဘူး"
"ဦးေနေရာင္လြင္က လြန္းဟယ္ရီအေမနဲ႕ေမာင္ႏွမအရင္းလို႔အကုန္လုံးကသိၾကေပမဲ့ တကယ္တမ္းက် မဟုတ္ဘူး။ဦးေနေရာင္လြင္ကေမြးစားသားပဲ။ဒီေလာက္ဆို မမႀကီးသေဘာေပါက္မွာပါ။အရင္က သူ႕ကို သံသယတရားခံအေနနဲ႕ေတြးေပမဲ့ဒီအခ်က္ကိုသိလိုက္ရခ်ိန္မွာ သူက တရားခံအစစ္ဆိုတာ ေသခ်ာသြားၿပီ"
"ေသခ်ာရဲ႕လား..ေသခ်ာရဲ႕လားမင္းမင္းရယ္"
"ေသခ်ာပါတယ္ မမႀကီး။"
"ဒါဆို..ဒါဆို..."
ေနရာမွာဆတ္ကနဲထလိုက္ရင္း စိတ္ပူသြားမိသည္မွာ မသက္ဆိုင္ပါသည့္ထိုကေလးမကိုသာ။ေျခအစုံမွာအေတြးႏွင့္အတူ တံခါးနားသို႔တန္းကာေရာက္ရွိသြားေလသည္။
"မမႀကီး ဘယ္လဲ"
"သူ႕ကို... သူ႕ကိုသြားၿပီးအသိေပးမွျဖစ္မွာေပါ့ေလ"
"လက္ခံမယ္ထင္လို႔လား..မမႀကီးေျပာတာကိုသူကယုံမယ္ထင္လို႔လား "
"သူယုံရမယ္..သူယုံမွျဖစ္မယ္ေလ"
"ကြၽန္ေတာ္ေတာ့္မထင္ဘူးေနာ္မမႀကီး။ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ မမႀကီးက အစ္ကိုကို ကာကြယ္ခ်င္တာမလို႔ ဒီလိုလုပ္တယ္ပဲထင္ေနမွာ။"
"ဒါဆို ဒီတိုင္းၾကည့္ေနရေတာ့မွာလားဟင္..ဒီတိုင္းၾကည့္ေနရမွာလားလို႔.."
အသံတို႔မွာတုန္ယင္ကာ ေျခအစုံမွာ ထိုအမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးရွိရာဆီသာေျပးခ်င္ေနမိခဲ့သည္။စိတ္ပုပါသည္။စိတ္ပူမိပါသည္။ကိုယ့္အတြက္ျဖစ္တည္လာတာမဟုတ္သည့္၊ကိုယ္ႀကိတ္ခ်စ္ရသည့္ ထိုမိန္းကေလးငယ္အား စိုးရိမ္မိသည္။ကိုယ့္စကားေတြဆို မယုံၾကည္မွာသိေနသည့္တိုင္ ေျပာျပခ်င္မိသည္။သူမဆီေရာက္လာမည့္အႏၱရာယ္တို႔အား တားဆီးကာကြယ္ေပးခ်င္မိသည္။မလိုအပ္ဘူးဆိုရသ္ေတာင္မွေလ ထိုကေလးမေလးအား ကာကြယ္ေပးခ်င္သည့္စိတ္အစုံမွာ ဥေပကၡာျပဳထားလို႔မရနိုင္ေပ။
"လူတစ္ေယာက္ကိုခ်စ္တဲ့အခါ ျပန္ခ်စ္ဖို႔ထက္ ခ်စ္ေနရဖို႔ကပဲ အေရးႀကီးတယ္မလား။သူေပ်ာ္တာေငးဖိူ႕၊သူၿပဳံးရင္ထပ္တူေပ်ာ္ေပးဖို႔၊သူဝမ္းနည္းတဲ့အခါေထြးေပြ႕ခြင့္မရွိေတာင္ အေဝးကစိတ္ပူေပးဖို႔၊အႏၱရာယ္ေလးမ်ားရွိသည့္အခါ ကာကြယ္ေပစခြင့္ရဖို႔ ဒါေတြပဲ လိုအပ္တယ္မလား။သူျပန္ခ်စ္ဖို႔မခ်စ္ဖို႔ထက္ ကိုယ့္ဘက္က ခ်စ္ေနရဖို႔ပဲ အေရးႀကီးတာပါေလ"
#ster(အက္စတာ)
တစ္ဝက္ေလာက္ကေရးၿပီးတာလခ်ီေနေပမဲ့ ဆက္မေရးနိုင္တာမလို႔အရမ္းၾကာသြားရတယ္။စာေရးဖို႔ဘယ္လိုမွစိတ္စုမရေနတာေၾကာင့္ သည္းခံေပးပါလို႔ပဲ ေတာင္းဆို ေတာင္းပန္ပါရေစ။upadteမွန္ဖို႔ကလဲ မေသခ်ာေသးပါဘူး။စာေရးဖို႔ကို ဘယ္လိုမွကို အဆင္မေျပတာမလို႔ပါ။အားနာမိပါတယ္။
ဒိအပိုင္းေလးမွာအဆင္မေျပျဖစ္ခဲ့ရင္လည္း ေတာင္းပန္ပါရေစရွင္။