CHAPTER TWENTY
Kumalas ito sa pagkakayakap na 'min pero hanggang ngayon, ang dalawa niyang kamay ay nasa balikat ko na. Tumingin ito sa 'kin ng seryoso at tinignan ko rin ito ng pabalik.
I still can't process in my mind that I'm talking to him in front of me now.
He stood right in front of me. Its body is elegant and very fragrant flowing to my nose. It's just a perfume, you know that it's a man who has retaliated. That's when I noticed that he was still wearing his uniform, wearing a white polo shirt, black slacks, white sacks, black shoes and that his hair was down. Kinakilangan ko rin tumingala para kitain ko ang kaniyang magagandang nitong mata, matangos na ilong at makapal na kilay.
Lumunok muna ako bago magsalita.
"P-Pasok ka muna, Joaquin."
Binitawan na niya ang pagkakahawak niya sa balikat ko. Pinauna ko muna siya pumasok. Alam na alam kung g'wapo ang isang tao kahit nakatalikod siya ay gwapo pa rin.
I cleared my throat. "Gusto mo bang ng kumain—"
Pumikit muna siya at alam na alam kpng kinakabahan siya.
"S-Shain. . ."
"Ano?" diretsong kong tanong. "Sabihin mo na kinaka—"
"I have feelings for you, Shainny," he confessed with a serious tone. "I don't just want to be friends. I want you, because it's you. I want you because I genuinely like you."
"Huh? Joaquin, A-Ano. . ." Tanong ko ulit. I couldn't look her in the eyes properly.
But I can feel that he can look at me very seriously as if he is catching my eyes. Everything he said seemed to fall on deaf ears. Hindi ako bingi para hindi ko marinig iyon at lalong hindi ako bingi para hindi ko maintindihan iyon.
I have feelings for you, Shainny
I have feelings for you, Shainny
Six words but it has a different impact on me. Impact that it is not clear if what he mentioned is true. Impact that I don't know if I should believe. And three words but I feel strange as if I'm going to die of heartache because my heart is beating so fast. I couldn't breathe properly because of the heavy atmosphere because of the three words he mentioned.
Lance, kasalanan mo ito!
Nang napagtanto kong wala ako sa sarili ko ay binalingan ko na siya ng tingin.
"Ano nga u-ulit?" utal kong tanong.
"Hayst! Bingi, Chihuahua." napailing siya ng ilang beses, namumula ang kaniyang tenga.
"Hoy, Lance Joaquin Bernardo, narinig ko iyon!" Bulalas ko sa kaniya.
"Makabingi ka 'to, sapakin kita d'yan! Gago ka, ayusin mo ang buhay mo!"
"Aayusin ko talaga buhay ko kapag nakatira na tayo sa iisang bahay." he smirked at me.
I sighed deeply. "Gago, bata pa tayo. Tangina. . ."
"Tignan mo, kababaeng tao palamura." dire-diretsong umupo sa sofa ng sala n 'amin.
I sat in front of this sofa. I found a small glass table in the middle with a vase and flowers and a few books like a dictionary, cooking recipes and others.
"Bakit sa'yo bibig 'to?!" I rolled my eyes.
"Ayaw mo tumahimik sa kakamura, ah?" seryosong niyang sabi.
"Bakit ba? Anong gagawin mo pag hindi ako tumahimik?!" mataray kong tugon. "Iti-tape mo ang bibig ko? Luma na 'yan Joaquin, dapat—"
"Tatapalan ko nang labi ko," he smirked. "Bago 'yan! Aarte ka pa ba?"
I froze in my seat because of what he said. He really likes to say that he doesn't know how to act properly because my heart beats so fast. Maybe I have been confined for a long time because of heart disease.
Lance! H'wag ganito, marupok ako.
"Lance, kung pumunta ka lang para sirain ang araw ko, sirang-sira na!" inis kong sabi.
"Shain," hindi makatingin na tawag sa aking pangalan. "Itatanong ko lang,"
Tinaasan ko lang siya ng kilay udyat para magsalita o magtanong.
"Bakit mugto mata mo?" Sinsiridad na tanong niya habang hindi pa rin ito makatingin.
I don't know what the right answer is. And I don't even know what I should answer. Ano nga? Magsinungaling na lang na kahit sanay ka na? O magsabi ng totoo para mukha kang kawawa?
"It's none of your business." hindi ko mabigkas kung ano ang sasabihin ko pero hindi ko alam isasagot ko. "Kumain ka na ba? Ano'ng gusto mo juice, kape o tubig—"
He stood up from his seat and his eyes widened in shock.
"Just fucking answer me, Shain," tumaas ang kaniya boses. Nanlaki bigla ang mga mata ko dahil sa inasta niya sa'kin.
"Wala lang nga," kinabab kong sabi. "It's none of your business, Lance."
Hindi ko malaman kung bakit natatakot ako sa kaniya ngayon. Lalo na magkasalubong na ang dalawa niyang makakapal na kilay at kaniyang mga mata na puno ng inis.
"What the fuck?!" Inis na tugon nito. "Tell me the truth, Shainny!"
Huh? Bakit? Bakit ganu'n na lang siya makareact?
"L-Lance, para kang tanga," binalingan ko na siya ng tingin. "Ang labo mo, hindi ko maintindihan kung bakit ka nagkakaganiyan."
He always gives me mixed signals. But I'm assuming that I have something else in mind.
Tumahimik bigla ang buong kapaligiran. At nagtitigan kami sa isa't isa, tila bang may sinasabi ang kaniyang mata ngunit hindi ko makuha kuha ang bagay na iyon. He looked away and suddenly blushed. We were still silent when I felt someone texting me on my phone.
Kinuha ko ito at dahan dahan ko pinindot ang notification ng messages.
Kuya Carlos:
Kumain ka na d'yan, may pagkain sa refrigerator, okay?
Kuya Carlos:
Pauwi na rin ako at may kasama ako.
Nasa kanto na rin ako ng street na 'tin.
Nanlaki ang nga mata ko at may halong taranta. Hindi ko alam kung ano ang gagawin sapagkat 'di ko rin alam kung paano ko sasabihin kay Joaquin.
"Lance. . ." kalmado ang ginamit kong boses sa pangtawag sa kaniya. "P'wedeng umuwi ka na muna? May bisita kasing darating, e."
Kumunot noo siya, nag-iisip at nakataas ang kilay nito. "Sinong bisita?"
"Basta. Hindi mo kilala," tugon ko. "Dali na! Alis na."
Ako na mismong kumuha ng kaniyang mga bitbit niyang bag at tinutulak-tulak ko ito patayo.
"Shiwawa, wait lang. Aalis rin ako kaya bitawan mo ako." Inis na ani nito.
When we got close to the door, there was a sudden knock. I first took one of Joaquin's arms and moved it behind me. I bit my lower, closing my eyes. Kabadong-kabado ako hindi ko alam kung sino ito.
"Shit!" napahilamos ako ng mukha. Baka si Kuya Carlos na ito. Sana hindi sila 'to
Hinila ko ulit si Joaquin sa harapan ko para siya na lang sasalo ng suntok ni Kuya Carlos kapag nagkataon.
"Dali na, umalis ka na kasi." kabado kong sabi, binalingan niya ako ng malamig na tingin.
Dumaan ang inis sa kaniyang mata at unti unti itong pinihit ang pinto. Sa pagpihit nito ay biglang nanlaki ang mata ko sa kumakatok sa pinto. He was not expected to come here. I had no idea that he would come here. To this day I am still shocked by what I see. I looked at Lance to see what his reaction would be. Lance just stood there and watched us. Bigla akong kinabahan dahil nandito silang pareho. Hindi ko alam kung paano ako aakto ng maayos.
"Fuck, Shain!" dali dali itong lumapit sa 'kin sabay yakap. "Pinag-alala mo kami ng husto! Nagte-text ako sayo, kahapon pa."
I was hugging Kenzo but my attention was still on Joaquin. I can't figure out what I feel like I feel guilty maybe if I think about it. Binalingan niya ako ng tingin kitang kita ko ang sakit, lamig, at galit sa kaniyang mata. Halo halo man ang emosyon niya pero nakukuha niya pa rin maging kalmado.
"
Ken, pasok ka na," kumalas ako yakap. "Hintayin mo ako sa sala, okay? Hatid ko lang 'to."
Tumango si Kenzo at binalingan ni Kenzo ang katabi ko. Lumapad ang ngiti ni Kenzo nang makita niya si Joaquin.
"Lance, you're here." Kenzo said.
"Share mo lang?" Lance sarcastically answered, umiwas ito ng tingin.
Nang umalis si Kenzo sa aming gawi ay daling dali naglakad palabas ng pinto si Joaquin.
"Lance, hintayin mo ako!" pasigaw kong sabi.
He walked fast as if someone was chasing him. I'm also out of breath for him. Sobrang laki ng hakbang niya dahil sa kaniyang biyas, kumpara naman sa akin na ang liit-liit lang.
"Lance naman, eh!"
Nang malapit na ako sa kaniya. Bigla kong hinala ang kaniyang braso upang makaharap ito sa akin at bigyan niya ako ng atensyon.
Tinignan niya lang ako ng malamig.
"Tsk. You said I was going home, why are you stopping me now?" he said coldly. "That's why you're in such a hurry to send me away because . . ."
Nagbuntong hininga ako at tumingin aa kaniyang mga mata.
"Because the one who truly makes you happy is already there?"
I was stunned by what Joaquin told me. I don't know what my reaction will be to him. Naiinis ako sa sarili ko dahil nasasaktan ko siya. Naiinis ako sa sarili ko dahil alam kong mali ako pero hindi ko kayang ipaliwanag kaniya ang totoo.
Now, everything makes sense. It's crystal clear that I have feelings for him too. It's like he's the missing piece I've been searching for. And whenever I see him in pain, it's like I feel it twice as much as he does.
"Siya lang pala ang bisita mo, dapat sinabi mo na sa akin. Is it difficult to be honest with me?” he sighed deeply. "Nagpapalunod ako sa'yo, pero lunod na lunod ka sa iba.
N A M E L E S S G U Y 2 5