Sabah yine alarmın sesiyle uyandım zaten şu hayatta beni uyandıra bilecek tek kişi o bu arada ben Livza dilsizim daha doğrusu konuşmuyorum o günden beri...
Flashback
Off yine geç kaldım bizim evin sokağına girerken bi yandanda kemdime sövüyodum ne diye bi insan saatte bakmaz ki yine geç kalmıştım ve hava çoktan kararmıştı boş sokağa girdiğimde yanlız olmadığımı anladım çünkü benim ayak seslerim dışında 3 ayak sesi daha geliyodu.adımlarımı hızlandırarak daha hızlı yürümeye başladım. Ama sanki ben hızlandıkça onlarda hizlanıyordu. Bu düşünceyi içimden dinlemeyerek çantadan anahtari çıkardım. Bi anda kolumun çekilmesiyle neye uğradığımı şaşırdım...
Önüme döndüğümde amcamın oğlunu gördüm ve derin bi ohh çektim.
-"sen miydin? " dedim hemen
-"başka birini mi bekliyordun? " dedi hemen
-"hayır tabiki " dedim ve sanki espiri yapmışım gibi hepsi birden gülmeye başladı sinirle
-"komik olan ne? " dedim. Dediğimi umursamayıp
-"beyler bu geceki eğlencemizi bulduk" dedi ve bana doğru yürümeye başladı.
Günümüz
Evett sadece bi anlık dalgınlık tüm hayatımı baştan yazdı o günden sonra babam beni terk etti ve ben 14 yaşında bakire olmayan bi kız olarak yapayalnız kaldım. o günden sonra babam olduğu halde yetimhanede büyüdüm ve hiç konuşmadım ... şimdi büyüdüğüm yerde işitme engelli yetimlere tercümanlık yapıyorum .....