Kendimi geri çekip, Ömer'in gözlerine diktim bakışlarımı. Belimde duran elini yavaşça çekti ve kahverengi gözlerindeki umut çığlıklarının yüzümdeki ifadeyle sönüşünü görmemi sağladı. Çatılan kaşlarıma, büzüşen dudaklarıma, yüzümdeki karışık ifadeye dikkatlice baktı.
Hiçbir şey söylemedim.
Dakikalar birbirini sükunetle takip ederken, gözlerinin içinde kayboluyordum. Umut, isyan, acı biraz da mutluluk vardı bu gözlerde. O an bu anı sanki daha önce yaşamışım hissine kapıldım. Dejavu.
Bir adım daha geriledim. Ve bir adım daha. Gözlerimi ondan kaçırdığımda, bana doğru bir adım attığını fark ettim. Attığı adımın büyüklüğünden dolayı aramızdaki mesafeyi kapatmıştı. Yine oldukça yakındık.
"Özür dilerim." dediğinde, ses tonu ne ne dediğini bilmiyormuş gibiydi.
"Ben," diye başladığımda derin bir nefes aldım. Kokusu duraklamama neden oldu. Odunsu ferah bir kokuydu. "Ben gitmeliyim." dediğimde, söylemek istediğimin bu olmadığına emindim.
Gözlerinde gördüğüm hayal kırıklığı ile kalbimin kırıldığını hissettim. Daha fazla bir şey söylemeden, arkamı döndüm ve koşar adımlarla yanından ayrıldım.