Uni
ဆေးခန်းမှာ အစ်ကိုဖြစ်သူကို အလုပ်တွေကူလုပ်ပေးနေပေမယ့် ခင်ထွေးမွန်စိတ်တွေက ဆေးခန်းမှာမရှိ ။ ညနေစောင်းကိုသာ မြန်မြန်ရောက်စေချင်နေသည် ။
ငေးငေးငိုင်ငိုင်ဖြစ်နေတဲ့ ညီမကို မင်းလွင်သတိထားပြီးကြည့်နေမိသည် ။
စားပွဲခုံကိုလက်ထောက်ကာ ခေါင်းကို ဟိုဘက်စောင်းလိုက် ၊ ဒီဘက်စောင်းလိုက် ၊ အပေါ်မော့လိုက် ၊ အောက်ပြန်ချလိုက်လုပ်နေသည့် ထွေးကိုကြည့်ကာ မင်းလွင်ခေါင်းကိုကုတ်နေမိသည် ။
" ဟဲ့ အငယ်မ "
" ရှင် အစ်ကို "
" နင် ဘာတွေများ အဲ့လောက်ထိတွေးတောနေတာရတာတုန်း "
" မကံ့ကော် ...သြော် ယောင်လို့ ..ကံ့ကော်ပန်းတွေမနေ့က ဘုရားကိုကပ်ဖြစ်လားလို့ပြန်စဥ်းစားနေတာ .... "
" ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ သတိတွေကောင်းနေတာပေါ့ "
" အဟီး "
ထွေး အစ်ကိုဖြစ်သူကို ပြုံးပြလိုက်သည် ။
ညနေစောင်းလို့ ဆေးခန်းပိတ်ချိန်ရောက်တော့ ထွေးမျက်နှာက ပြုံးပျော်နေသည် ။
မင်းလွင်ကတော့ သူ့ညီမကိုကြည့်ပြီး ခေါင်းကိုသာခါရမ်းလိုက်သည် ။
" ဟဲ့ အဲ့ဒါငါ့နားကြပ်ဟ ..." မင်းလွင် အလန့်တကြားအော်လိုက်သည် ။
အမှိုက်ပုံးထဲထည့်ဖို့လုပ်နေတဲ့ လက်ထဲကပစ္စည်းကို ခင်ထွေးမွန်ပြန်ကြည့်လိုက်သည် ။ နောက်မှ မင်းလွင်ကိုရှက်ပြုံးပြုံးပြကာ နားကြပ်လေးပေးလိုက်သည် ။
" တစ်နေကုန် ဘာတွေဖြစ်နေမှန်းကိုမသိဘူး " မင်းလွင် ထွေးခေါင်းကို ခပ်ဖွဖွလေးခေါက်လိုက်သည် ။
ထွေးကတော့ မျက်လုံးလေး ပေကလပ်ပေကလပ်သာလုပ်နေသည် ။
အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ထွေး အခန်းထဲမှာ အဝတ်အစားလဲလိုက်သည် ။ အဝတ်စားလဲပြီး
ထွေးဗိုက်ဆာနေတာကြောင့် ထမင်းစားခန်းထဲဝင်လိုက်သည် ။ စားပွဲပေါ်ကိုကြည့်လိုက်တော့ လေးဆင့်ချိုင့်တစ်လုံး..
" မေမေရေ.. ဒီချိုင့်ထဲက ဘာတွေလဲဟင် " ထွေးအော်မေးလိုက်သော်လည်း အမေဖြစ်သူကဘာမှပြန်မဖြေ ။
" အမေကလည်း ဘယ်သွားနေမှန်းကိုမသိဘူး " နှုတ်ခမ်းလေးစူကာပြောလိုက်သည် ။
" ကျောက်ကျော... ၊ ကောက်ညှင်းရွေကြည်... ၊ မုန့်ကျွဲသဲ.. ၊ ဟင်...ကြက်ဥပူတင်းလေးထင်တယ် " ထွေး လေးဆင့်ချိုင့်ထဲက မုန့်တွေကို တစ်ခုချင်းကြည့်ပြီးပြောနေသည် ။ ပြီးတော့ တစ်ခုခုကို သတိရသွားသည် ။
" မမလှိုင်ကို သွားပေးရင်ကောင်းမလား ။ မုန့်ကျွေးတဲ့သူကိုတော့ ပြန်ခင်လောက်မယ်ထင်တယ် ။ ကလေးကို မုန့်ပေးကြိုက်သလို ဖြစ်သွားမလား.... ။ ဟင်...မဟုတ်သေးပါဘူး ... လူကြီးကို မုန့်ပေးခင်သလို ... " ထွေး တစ်ယောက်တည်း တတွတ်တွတ်ပြောနေလေသည် ။ ပြီးတော့ မှိုရတဲ့အမျိုးကြီးနဲ့ ချိုင့်ကိုဆွဲကာ ဘေးအိမ်ကိုသွားလိုက်သည် ။
ခြံထဲကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ခုံရှည်ပေါ်မှာ ထိုင်နေတဲ့မမလှိုင်ကို တွေ့လိုက်ရတာကြောင့် ထွေးပြုံးသွားသည် ။ ခြံတံခါးဖွင့်ထားတာကြောင့် ထွေးခြံထဲကို ဝင်လာလိုက်သည် ။
" မမလှိုင် "
ထွေးခေါ်သံကြောင့် လှိုင် ထွေးဘက်ကို ခေါင်းလှည့်ပြီးကြည့်လိုက်သည် ။
ထွေး မမလှိုင်နားကို မြန်မြန်လမ်းလျှောက်လာလိုက်ပြီး လှိုင့်ဘေးကို ဝင်ထိုင်လိုက်သည် ။
ဆံပင်ကို ခပ်မြင့်မြင့်စည်းထားပြီး ၊ နှုတ်ခမ်းရဲရဲတို့နဲ့ လှလွန်းတဲ့ မမလှိုင်...
မမလှိုင်ရဲ့ နားမှာ ဆွဲထားတဲ့ နားဆွဲကြီးကြီးတွေ...
ထွေး တစ်ခါမှပင် သုံးဖို့မစဥ်းစားကြည့်ဖူးတဲ့ အပြင်အဆင်တွေကို ထွေးသေချာကြည့်နေမိသည် ။ ဒေါ်ကံ့ကော်လှိုင်က ဒီလိုအပြင်အဆင်မျိုးနဲ့လည်း လိုက်ပြန်သေးတာပဲလားဟု ထွေး
တွေးနေမိသည် ။
ကံ့ကော်လှိုင်ကတော့ ထွေးကို " ဘာလဲ " ဆိုတဲ့အကြည့်နဲ့ကြည့်နေသည် ။ လှိုင့်ပုံစံက တစ်စုံတစ်ဦးကို အမိန့်ပေးတော့မည့် ဘုရင်မတစ်ပါးဟန်ရှိသည် ။ ထွေးကတော့ ဘုရင်းမအပါးအခစားဝင်လာသည့် နန်တွင်းသူတစ်ယောက်သဖွယ် ။
" ဟို...မမလှိုင်ကို ဒါလေးလာပေးတာ ... "
" ဘာလေးကိုပြောတာလဲ " ထွေးလက်ထဲကချိုင့်ကိုကြည့်ကာ မျက်မှောင်ကြုတ်ပြီး ကြည့်လိုက်သည် ။
" ရွှေကြည်တို့ ၊ မုန့်ကျွဲသဲတို့ ၊ ကျောက်ကျောတို့လေ ... မမလှိုင်ကို စားစေချင်လို့ " ထွေး ချိုင့်ထဲကမုန့်တွေကို ချိုင့်ဖွင့်ပြီးပြလိုက်သည် ။
ကံ့ကော်လှိုင် တစ်ယောက် ထွေးကိုကြည့်ပြီး အတော်လေးရယ်ချင်သွားသည် ။ ခေါင်းကို အပေါ်အနည်းငယ်စောင်းကာ နှုတ်ခမ်းတို့ကိုလည်း လက်သွယ်သွယ်တို့နဲ့ကာပြီး ရယ်ချပစ်လိုက်သည် ။
" မုန့်စားရတာကိုသဘောကျတာများလား " ထွေး
စိတ်ထဲကနေ တွေးလိုက်သည် ။
" မင်းအမေက ဒီမုန့်တွေကို ဘယ်ကရတယ်ပြောလဲ "
" အဲ့ဒါတော့ ထွေးလည်း မသိဘူး မမလှိုင် "
" မင်းမသိရင် တို့ပြောပြမယ်လေကွယ် "
" ရှင် "
" အဲ့ဒီမုန့်တွေက တို့အိမ်ကလုပ်တာ ။ နေ့လည်က တို့ဦးလေးကိုယ်တိုင် မင်းတို့အိမ်ကို ပို့ပေးထားတာ " လှိုင့်အသံက ရယ်သံပါနေသည် ။
" ရှင် " ထွေး ရှက်လွန်းလို့ ပါးတွေပင်နီလာသည် ။ ပင်ကိုကပင် ဖြူဥနေသူမို့ ပါးရဲရဲတွေက သိသိသာသာပေါ်နေသည် ။
" မရှင်နဲ့ ကလေးမ.. တို့ကအတည်ပြောနေတာ "
" ထွေးက အခုမှ ဆေးခန်းကပြန်လာတာ။ ဗိုက်လည်း အရမ်းဆာနေလို့ အိမ်ရောက်တော့ အဲ့တာတွေတွေ့တာနဲ့ စားမလို့လုပ်နေတာ။ ဒါပေမယ့် မမလှိုင်ကိုလည်း စားစေချင်လို့ ထွေးမစားရသေးဘဲ လာပို့တာ ။ မေမေ့ကိုလည်း အိမ်မှာမတွေ့တော့ ဘယ်ကမုန့်တွေမှန်း ထွေးမသိဘူးလေ " ထွေး ရှက်ရှက်နှင့် ပြောချင်ရာတွေပြောနေသည် ။
" မင်းက တကယ့်ကို စကားများလွန်းတဲ့ကြက်တူရွေးပိစိပဲ ကောင်မလေးရဲ့ "
တဂွီဂွီထမြည်လာတဲ့ ထွေးရဲ့ဗိုက်ကိုကြည့်ကာ လှိုင် ရယ်ချင်စိတ်ကိုအတော်လေးထိန်းထားရသည် ။ ထွေးပုံစံကလည်း အပြစ်ကင်းတဲ့ကလေးတစ်ယောက်သဖွယ်..
" ဒါကြီးကို ထွေးပြန်ယူသွားရမှာလားဟင် "
" ဒါတော့ မင်းသဘောပေါ့ "
" မမလှိုင်နဲ့အတူတူ ဒီမှာပဲစားလိုက်လို့မရဘူးလားဟင် "
" မင်းစားချင်ရင် စားလေကွယ် "
" မမလှိုင်ကရော "
" အင်း စားတာပေါ့ "
ချိုင့်ထဲမှာ ခက်ရင်းနှစ်ခုပါ ပါလာတာမို့ ထွေးရော ၊ လှိုင်ရောအတွက်အဆင်ပြေသွားသည် ။
" မမလှိုင် ထွေးနဲ့ခင်ပေးမယ်မဟုတ်လားဟင် " မုန့်စားရင်းပြောလိုက်သည် ။
" ခင်မိတော့မယ် ထင်တယ် "
" မမလှိုင်စကားကြီးကလည်း ဘယ်လိုကြီးလဲ "
" မင်းက စကားတတွတ်တွတ်လာပြောနေတဲ့ ကြက်တူရွေးပိစိလုပ်နေတာကိုး ။ တို့ ခင်မိတော့မပေါ့ "
" ဟုတ်ကဲ့ မမလှိုင် ... ဒါနဲ့ နားဆွဲအကြီးကြီးတွေ ဝတ်ရတာလည်းကြိုက်တာပဲလားဟင် "
" ဆိုပါတော့... ဘာလဲ ။ ကြည့်ရသိပ်ဆိုးနေလို့လား "
" မဟုတ်ပါဘူး ။ အဲ့လို နားဆွဲကြီးတွေကို ရုပ်ဆိုးတယ်ပဲ ထင်နေတာ ။ မမလှိုင်နဲ့ကျပြန်တော့လည်း လှနေပြန်ရောပဲ "
" တို့က လှတာကိုကွယ့် ။ မင်းတို့ကို အနီးကပ်လာကြည့်ကြည့်ပါလား ။ တစ်စက္ကန့်လေးတောင် မခွဲနိုင် ၊ မခွာနိုင်ဖြစ်သွားဦးမယ် " လှိုင် ရယ်ပြီးပြောလိုက်သည် ။
ထွေးကတော့ လှိုင်ရယ်နေပုံကိုကြည့်ကာ သဘောကျနေပြန်သည် ။
" မမလှိုင်က အဲ့လိုလည်းနောက်တတ်သေးတာပဲနော် "
" ဟုတ်ပါရဲ့ ။ တို့ မင်းကိုနောက်နေတာပဲ ။ မင်းကိုခင်မိပြီထင်တယ် "
လူတွေကို လွယ်လွယ်နဲ့မခင်တတ်တဲ့ လှိုင်တစ်ယောက် ထွေးပြောမှ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်သတိထားမိသွားသည် ။
" ပျော်လိုက်တာ မမလှိုင်ရယ် "
" တို့ရဲ့ခင်မင်မှုကိုရတာ အဲ့သည်လောက်ပျော်ဖို့ကောင်းသလား "
" ဒါပေါ့ မမလှိုင်လို အမျိုးသမီးလှလှမျိုးကို ခင်ရတာ ပျော်စရာပေါ့ "
" ဟုတ်ပါပြီကွယ်... မင်းစားပြီးရင် ပြန်တော့လေ.. မှောင်တော့မယ် "
" ဟုတ်မမ စားလို့ပြီးတော့မှာပါ "
" အင်း.. မင်း အတော်စားနိုင်တယ်နော် "
" ဗိုက်ဆာနေလို့ပါ မမလှိုင်ရဲ့ "
လှိုင်ပြောလျှင်လည်းပြောချင်စရာပင် ။ လေးဆင့်ချိုင့်က မုန့်တွေအကုန် ထွေးချည်းစားနေတာဖြစ်သည် ။
" မမလှိုင် မုန့်တွေလည်း ကုန်ပြီဆိုတော့ ထွေးပြန်တော့မယ်နော် " ထွေး ချိုင့်ကိုကိုင်ကာပြောလိုက်သည် ။
" အင်း " လှိုင်ကတော့ တိုတိုတုတ်တုတ်သာ ပြန်ဖြေလိုက်သည် ။
" ခင်ထွေးမွန်... အဲ့ချိုင့်က ထားခဲ့တော့လေကွယ် "
ချိုင့်ကိုဆွဲကာ အိမ်ပြန်တော့မည် ထွေးကို လှိုင်ပြောလိုက်သည် ။
" ရှင်.. သြော် ဟုတ်သားပဲ ။ ချိုင့်က မမလှိုင်တို့အိမ်ကမလား "
ထွေး လှိုင့်ကို ချိုင့်လေးပေးပြီး ပြုံးစိစိလုပ်နေသည် ။
ခြံထဲကနေထွက်သွားတဲ့ ခင်ထွေးမွန်ရဲ့ကျောပြင်သေးသေးကိုကြည့်ကာ လှိုင်ပြုံးနေမိသည် ။
ထွေးကတော့ ညရောက်သည်အထိ ညနေစောင်းကအဖြစ်အပျက်တွေကို ပြန်တွေးမိပြီးရှက်နေသည် ။ အမေဖြစ်သူကိုတော့ သူမုန့်တွေစားပြီးတာကြောင့် ချိုင့်ပြန်ပေးလိုက်တယ်လို့ပြောထားလိုက်သည် ။
" ရှက်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ..ရှက်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ " တွေး အိပ်ယာထဲကနေ တတွတ်တွတ်ပြောနေပြန်သည် ။ မျက်နှာကိုလည်း လက်နဲ့အုပ်ကာ ခေါင်းတရမ်းရမ်းလုပ်နေပြန်သည် ။
ကံ့ကော်လှိုင်ကတော့ ပြတင်းပေါက်ကနေတစ်ဆင့် ကောင်းကင်ကိုမော့ကြည့်နေမိသည် ။ ထို့နောက် ဘာရယ်မဟုတ် ထွေးတို့ခြံဘက်ကို ကြည့်ပြီး ပြုံးလိုက်ပြန်သည် ။ ညနေကအဖြစ်အပျက်ကို ပြန်တွေးမိပြီး ခပ်ယဲ့ယဲ့လေးရယ်လိုက်သည် ။ ထိုသို့ရယ်နေပုံကို ကံ့ကော်လှိုင်တစ်ယောက် ကိုယ့်ကိုယ့်ကိုယ်သတိထားမိဟန်မပေါ် ။
Zg
ေဆးခန္းမွာ အစ္ကိုျဖစ္သူကို အလုပ္ေတြကူလုပ္ေပးေနေပမယ့္ ခင္ေထြးမြန္စိတ္ေတြက ေဆးခန္းမွာမရွိ ။ ညေနေစာင္းကိုသာ ျမန္ျမန္ေရာက္ေစခ်င္ေနသည္ ။
ေငးေငးငိုင္ငိုင္ျဖစ္ေနတဲ့ ညီမကို မင္းလြင္သတိထားၿပီးၾကည့္ေနမိသည္ ။
စားပြဲခုံကိုလက္ေထာက္ကာ ေခါင္းကို ဟိုဘက္ေစာင္းလိုက္ ၊ ဒီဘက္ေစာင္းလိုက္ ၊ အေပၚေမာ့လိုက္ ၊ ေအာက္ျပန္ခ်လိဳက္လုပ္ေနသည့္ ေထြးကိုၾကည့္ကာ မင္းလြင္ေခါင္းကိုကုတ္ေနမိသည္ ။
" ဟဲ့ အငယ္မ "
" ရွင္ အစ္ကို "
" နင္ ဘာေတြမ်ား အဲ့ေလာက္ထိေတြးေတာေနတာရတာတုန္း "
" မကံ့ေကာ္ ...ေၾသာ္ ေယာင္လို႔ ..ကံ့ေကာ္ပန္းေတြမေန႕က ဘုရားကိုကပ္ျဖစ္လားလို႔ျပန္စဥ္းစားေနတာ .... "
" ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္နဲ႕ သတိေတြေကာင္းေနတာေပါ့ "
" အဟီး "
ေထြး အစ္ကိုျဖစ္သူကို ၿပဳံးျပလိုက္သည္ ။
ညေနေစာင္းလို႔ ေဆးခန္းပိတ္ခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ေထြးမ်က္ႏွာက ၿပဳံးေပ်ာ္ေနသည္ ။
မင္းလြင္ကေတာ့ သူ႕ညီမကိုၾကည့္ၿပီး ေခါင္းကိုသာခါရမ္းလိုက္သည္ ။
" ဟဲ့ အဲ့ဒါငါ့နားၾကပ္ဟ ..." မင္းလြင္ အလန့္တၾကားေအာ္လိုက္သည္ ။
အမွိုက္ပုံးထဲထည့္ဖို႔လုပ္ေနတဲ့ လက္ထဲကပစၥည္းကို ခင္ေထြးမြန္ျပန္ၾကည့္လိုက္သည္ ။ ေနာက္မွ မင္းလြင္ကိုရွက္ၿပဳံးၿပဳံးျပကာ နားၾကပ္ေလးေပးလိုက္သည္ ။
" တစ္ေနကုန္ ဘာေတြျဖစ္ေနမွန္းကိုမသိဘူး " မင္းလြင္ ေထြးေခါင္းကို ခပ္ဖြဖြေလးေခါက္လိုက္သည္ ။
ေထြးကေတာ့ မ်က္လုံးေလး ေပကလပ္ေပကလပ္သာလုပ္ေနသည္ ။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေထြး အခန္းထဲမွာ အဝတ္အစားလဲလိုက္သည္ ။ အဝတ္စားလဲၿပီး
ေထြးဗိုက္ဆာေနတာေၾကာင့္ ထမင္းစားခန္းထဲဝင္လိုက္သည္ ။ စားပြဲေပၚကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေလးဆင့္ခ်ိဳင့္တစ္လုံး..
" ေမေမေရ.. ဒီခ်ိဳင့္ထဲက ဘာေတြလဲဟင္ " ေထြးေအာ္ေမးလိုက္ေသာ္လည္း အေမျဖစ္သူကဘာမွျပန္မေျဖ ။
" အေမကလည္း ဘယ္သြားေနမွန္းကိုမသိဘူး " ႏႈတ္ခမ္းေလးစူကာေျပာလိုက္သည္ ။
" ေက်ာက္ေက်ာ... ၊ ေကာက္ညွင္းေ႐ြၾကည္... ၊ မုန့္ကြၽဲသဲ.. ၊ ဟင္...ၾကက္ဥပူတင္းေလးထင္တယ္ " ေထြး ေလးဆင့္ခ်ိဳင့္ထဲက မုန့္ေတြကို တစ္ခုခ်င္းၾကည့္ၿပီးေျပာေနသည္ ။ ၿပီးေတာ့ တစ္ခုခုကို သတိရသြားသည္ ။
" မမလွိုင္ကို သြားေပးရင္ေကာင္းမလား ။ မုန့္ေကြၽးတဲ့သူကိုေတာ့ ျပန္ခင္ေလာက္မယ္ထင္တယ္ ။ ကေလးကို မုန့္ေပးႀကိဳက္သလို ျဖစ္သြားမလား.... ။ ဟင္...မဟုတ္ေသးပါဘူး ... လူႀကီးကို မုန့္ေပးခင္သလို ... " ေထြး တစ္ေယာက္တည္း တတြတ္တြတ္ေျပာေနေလသည္ ။ ၿပီးေတာ့ မွိုရတဲ့အမ်ိဳးႀကီးနဲ႕ ခ်ိဳင့္ကိုဆြဲကာ ေဘးအိမ္ကိုသြားလိုက္သည္ ။
ၿခံထဲကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခုံရွည္ေပၚမွာ ထိုင္ေနတဲ့မမလွိုင္ကို ေတြ႕လိုက္ရတာေၾကာင့္ ေထြးၿပဳံးသြားသည္ ။ ၿခံတံခါးဖြင့္ထားတာေၾကာင့္ ေထြးၿခံထဲကို ဝင္လာလိုက္သည္ ။
" မမလွိုင္ "
ေထြးေခၚသံေၾကာင့္ လွိုင္ ေထြးဘက္ကို ေခါင္းလွည့္ၿပီးၾကည့္လိုက္သည္ ။
ေထြး မမလွိုင္နားကို ျမန္ျမန္လမ္းေလွ်ာက္လာလိုက္ၿပီး လွိုင့္ေဘးကို ဝင္ထိုင္လိုက္သည္ ။
ဆံပင္ကို ခပ္ျမင့္ျမင့္စည္းထားၿပီး ၊ ႏႈတ္ခမ္းရဲရဲတို႔နဲ႕ လွလြန္းတဲ့ မမလွိုင္...
မမလွိုင္ရဲ႕ နားမွာ ဆြဲထားတဲ့ နားဆြဲႀကီးႀကီးေတြ...
ေထြး တစ္ခါမွပင္ သုံးဖို႔မစဥ္းစားၾကည့္ဖူးတဲ့ အျပင္အဆင္ေတြကို ေထြးေသခ်ာၾကည့္ေနမိသည္ ။ ေဒၚကံ့ေကာ္လွိုင္က ဒီလိုအျပင္အဆင္မ်ိဳးနဲ႕လည္း လိုက္ျပန္ေသးတာပဲလားဟု ေထြး
ေတြးေနမိသည္ ။
ကံ့ေကာ္လွိုင္ကေတာ့ ေထြးကို " ဘာလဲ " ဆိုတဲ့အၾကည့္နဲ႕ၾကည့္ေနသည္ ။ လွိုင့္ပုံစံက တစ္စုံတစ္ဦးကို အမိန့္ေပးေတာ့မည့္ ဘုရင္မတစ္ပါးဟန္ရွိသည္ ။ ေထြးကေတာ့ ဘုရင္းမအပါးအခစားဝင္လာသည့္ နန္တြင္းသူတစ္ေယာက္သဖြယ္ ။
" ဟို...မမလွိုင္ကို ဒါေလးလာေပးတာ ... "
" ဘာေလးကိုေျပာတာလဲ " ေထြးလက္ထဲကခ်ိဳင့္ကိုၾကည့္ကာ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၿပီး ၾကည့္လိုက္သည္ ။
" ေ႐ႊၾကည္တို႔ ၊ မုန့္ကြၽဲသဲတို႔ ၊ ေက်ာက္ေက်ာတို႔ေလ ... မမလွိုင္ကို စားေစခ်င္လို႔ " ေထြး ခ်ိဳင့္ထဲကမုန့္ေတြကို ခ်ိဳင့္ဖြင့္ၿပီးျပလိုက္သည္ ။
ကံ့ေကာ္လွိုင္ တစ္ေယာက္ ေထြးကိုၾကည့္ၿပီး အေတာ္ေလးရယ္ခ်င္သြားသည္ ။ ေခါင္းကို အေပၚအနည္းငယ္ေစာင္းကာ ႏႈတ္ခမ္းတို႔ကိုလည္း လက္သြယ္သြယ္တို႔နဲ႕ကာၿပီး ရယ္ခ်ပစ္လိုက္သည္ ။
" မုန့္စားရတာကိုသေဘာက်တာမ်ားလား " ေထြး
စိတ္ထဲကေန ေတြးလိုက္သည္ ။
" မင္းအေမက ဒီမုန့္ေတြကို ဘယ္ကရတယ္ေျပာလဲ "
" အဲ့ဒါေတာ့ ေထြးလည္း မသိဘူး မမလွိုင္ "
" မင္းမသိရင္ တို႔ေျပာျပမယ္ေလကြယ္ "
" ရွင္ "
" အဲ့ဒီမုန့္ေတြက တို႔အိမ္ကလုပ္တာ ။ ေန႕လည္က တို႔ဦးေလးကိုယ္တိုင္ မင္းတို႔အိမ္ကို ပို႔ေပးထားတာ " လွိုင့္အသံက ရယ္သံပါေနသည္ ။
" ရွင္ " ေထြး ရွက္လြန္းလို႔ ပါးေတြပင္နီလာသည္ ။ ပင္ကိုကပင္ ျဖဴဥေနသူမို႔ ပါးရဲရဲေတြက သိသိသာသာေပၚေနသည္ ။
" မရွင္နဲ႕ ကေလးမ.. တို႔ကအတည္ေျပာေနတာ "
" ေထြးက အခုမွ ေဆးခန္းကျပန္လာတာ။ ဗိုက္လည္း အရမ္းဆာေနလို႔ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အဲ့တာေတြေတြ႕တာနဲ႕ စားမလို႔လုပ္ေနတာ။ ဒါေပမယ့္ မမလွိုင္ကိုလည္း စားေစခ်င္လို႔ ေထြးမစားရေသးဘဲ လာပို႔တာ ။ ေမေမ့ကိုလည္း အိမ္မွာမေတြ႕ေတာ့ ဘယ္ကမုန့္ေတြမွန္း ေထြးမသိဘူးေလ " ေထြး ရွက္ရွက္ႏွင့္ ေျပာခ်င္ရာေတြေျပာေနသည္ ။
" မင္းက တကယ့္ကို စကားမ်ားလြန္းတဲ့ၾကက္တူေ႐ြးပိစိပဲ ေကာင္မေလးရဲ႕ "
တဂြီဂြီထျမည္လာတဲ့ ေထြးရဲ႕ဗိုက္ကိုၾကည့္ကာ လွိုင္ ရယ္ခ်င္စိတ္ကိုအေတာ္ေလးထိန္းထားရသည္ ။ ေထြးပုံစံကလည္း အျပစ္ကင္းတဲ့ကေလးတစ္ေယာက္သဖြယ္..
" ဒါႀကီးကို ေထြးျပန္ယူသြားရမွာလားဟင္ "
" ဒါေတာ့ မင္းသေဘာေပါ့ "
" မမလွိုင္နဲ႕အတူတူ ဒီမွာပဲစားလိုက္လို႔မရဘူးလားဟင္ "
" မင္းစားခ်င္ရင္ စားေလကြယ္ "
" မမလွိုင္ကေရာ "
" အင္း စားတာေပါ့ "
ခ်ိဳင့္ထဲမွာ ခက္ရင္းႏွစ္ခုပါ ပါလာတာမို႔ ေထြးေရာ ၊ လွိုင္ေရာအတြက္အဆင္ေျပသြားသည္ ။
" မမလွိုင္ ေထြးနဲ႕ခင္ေပးမယ္မဟုတ္လားဟင္ " မုန့္စားရင္းေျပာလိုက္သည္ ။
" ခင္မိေတာ့မယ္ ထင္တယ္ "
" မမလွိုင္စကားႀကီးကလည္း ဘယ္လိုႀကီးလဲ "
" မင္းက စကားတတြတ္တြတ္လာေျပာေနတဲ့ ၾကက္တူေ႐ြးပိစိလုပ္ေနတာကိုး ။ တို႔ ခင္မိေတာ့မေပါ့ "
" ဟုတ္ကဲ့ မမလွိုင္ ... ဒါနဲ႕ နားဆြဲအႀကီးႀကီးေတြ ဝတ္ရတာလည္းႀကိဳက္တာပဲလားဟင္ "
" ဆိုပါေတာ့... ဘာလဲ ။ ၾကည့္ရသိပ္ဆိုးေနလို႔လား "
" မဟုတ္ပါဘူး ။ အဲ့လို နားဆြဲႀကီးေတြကို ႐ုပ္ဆိုးတယ္ပဲ ထင္ေနတာ ။ မမလွိုင္နဲ႕က်ျပန္ေတာ့လည္း လွေနျပန္ေရာပဲ "
" တို႔က လွတာကိုကြယ့္ ။ မင္းတို႔ကို အနီးကပ္လာၾကည့္ၾကည့္ပါလား ။ တစ္စကၠန့္ေလးေတာင္ မခြဲနိုင္ ၊ မခြာနိုင္ျဖစ္သြားဦးမယ္ " လွိုင္ ရယ္ၿပီးေျပာလိုက္သည္ ။
ေထြးကေတာ့ လွိုင္ရယ္ေနပုံကိုၾကည့္ကာ သေဘာက်ေနျပန္သည္ ။
" မမလွိုင္က အဲ့လိုလည္းေနာက္တတ္ေသးတာပဲေနာ္ "
" ဟုတ္ပါရဲ႕ ။ တို႔ မင္းကိုေနာက္ေနတာပဲ ။ မင္းကိုခင္မိၿပီထင္တယ္ "
လူေတြကို လြယ္လြယ္နဲ႕မခင္တတ္တဲ့ လွိုင္တစ္ေယာက္ ေထြးေျပာမွ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္သတိထားမိသြားသည္ ။
" ေပ်ာ္လိုက္တာ မမလွိုင္ရယ္ "
" တို႔ရဲ႕ခင္မင္မႈကိုရတာ အဲ့သည္ေလာက္ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းသလား "
" ဒါေပါ့ မမလွိုင္လို အမ်ိဳးသမီးလွလွမ်ိဳးကို ခင္ရတာ ေပ်ာ္စရာေပါ့ "
" ဟုတ္ပါၿပီကြယ္... မင္းစားၿပီးရင္ ျပန္ေတာ့ေလ.. ေမွာင္ေတာ့မယ္ "
" ဟုတ္မမ စားလို႔ၿပီးေတာ့မွာပါ "
" အင္း.. မင္း အေတာ္စားနိုင္တယ္ေနာ္ "
" ဗိုက္ဆာေနလို႔ပါ မမလွိုင္ရဲ႕ "
လွိုင္ေျပာလွ်င္လည္းေျပာခ်င္စရာပင္ ။ ေလးဆင့္ခ်ိဳင့္က မုန့္ေတြအကုန္ ေထြးခ်ည္းစားေနတာျဖစ္သည္ ။
" မမလွိုင္ မုန့္ေတြလည္း ကုန္ၿပီဆိုေတာ့ ေထြးျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္ " ေထြး ခ်ိဳင့္ကိုကိုင္ကာေျပာလိုက္သည္ ။
" အင္း " လွိုင္ကေတာ့ တိုတိုတုတ္တုတ္သာ ျပန္ေျဖလိုက္သည္ ။
" ခင္ေထြးမြန္... အဲ့ခ်ိဳင့္က ထားခဲ့ေတာ့ေလကြယ္ "
ခ်ိဳင့္ကိုဆြဲကာ အိမ္ျပန္ေတာ့မည္ ေထြးကို လွိုင္ေျပာလိုက္သည္ ။
" ရွင္.. ေၾသာ္ ဟုတ္သားပဲ ။ ခ်ိဳင့္က မမလွိုင္တို႔အိမ္ကမလား "
ေထြး လွိုင့္ကို ခ်ိဳင့္ေလးေပးၿပီး ၿပဳံးစိစိလုပ္ေနသည္ ။
ၿခံထဲကေနထြက္သြားတဲ့ ခင္ေထြးမြန္ရဲ႕ေက်ာျပင္ေသးေသးကိုၾကည့္ကာ လွိုင္ၿပဳံးေနမိသည္ ။
ေထြးကေတာ့ ညေရာက္သည္အထိ ညေနေစာင္းကအျဖစ္အပ်က္ေတြကို ျပန္ေတြးမိၿပီးရွက္ေနသည္ ။ အေမျဖစ္သူကိုေတာ့ သူမုန့္ေတြစားၿပီးတာေၾကာင့္ ခ်ိဳင့္ျပန္ေပးလိုက္တယ္လို႔ေျပာထားလိုက္သည္ ။
" ရွက္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ..ရွက္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ " ေတြး အိပ္ယာထဲကေန တတြတ္တြတ္ေျပာေနျပန္သည္ ။ မ်က္ႏွာကိုလည္း လက္နဲ႕အုပ္ကာ ေခါင္းတရမ္းရမ္းလုပ္ေနျပန္သည္ ။
ကံ့ေကာ္လွိုင္ကေတာ့ ျပတင္းေပါက္ကေနတစ္ဆင့္ ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္ေနမိသည္ ။ ထို႔ေနာက္ ဘာရယ္မဟုတ္ ေထြးတို႔ၿခံဘက္ကို ၾကည့္ၿပီး ၿပဳံးလိုက္ျပန္သည္ ။ ညေနကအျဖစ္အပ်က္ကို ျပန္ေတြးမိၿပီး ခပ္ယဲ့ယဲ့ေလးရယ္လိုက္သည္ ။ ထိုသို႔ရယ္ေနပုံကို ကံ့ေကာ္လွိုင္တစ္ေယာက္ ကိုယ့္ကိုယ့္ကိုယ္သတိထားမိဟန္မေပၚ ။