"Ahhh!" biglang napasigaw sa takot si Apple Pie sabay takbo sa may pinakagilid na bahagi ng kwarto. The beautiful woman on the mirror did the same as they both looked horrendously at each other. Para bang natakot rin ito nang makita siya.
Agad naman niyang narinig ang nagmamadaling hakbang ng matanda na mukhang nagulat sa pagsigaw niya. "Binibini! Anong problema?" nag-aalalang tanong nito pagkapasok na pagkapasok nito sa silid niya.
"Yung salamin niyo po! Minumulto!" takot niyang paliwanag habang aggressive na tinuturo ang salamin kung saan naroon pa rin ang babae at ginagaya ang lahat ng ginagawa niya. She genuinely thought that the ghost would disappear after the old man enter the room, but the woman still remains.
Nagtatakang tumingin ang matanda sa tinuturo niya at mukhang mas naguluhan dahil repleksyon lamang niya ang nakikita nito doon. "Binibini . . . hindi kita lubusang maintindihan. Ang iyong repleksyon lamang ang narito."
"No! No! No! Hindi niyo po maintindihan!" nagpa-panic niyang ika habang lumalapit muli sa salamin. "Hindi ko po mukha iyan!" she frustratedly said while pointing furiously at the mirror.
Kumunot naman ang noo nito at mukhang hindi siya maintindihan. "Binibini . . . mukha mo iyan," he insisted before walking towards a table where a handheld mirror was placed. Hindi niya iyon napansin kanina kaya naman hindi niya nagamit. The old man lifted up the handheld mirror in front of her and made her see the same unfamiliar face of a woman.
Unti-unti niyang inagaw ang maliit na salamin sa matanda at kinakabahang hinawakan ang kaniyang pisngi. The woman in the mirror did the same. She carefully slid her hand on her strong-looking jaw up to her small mouth with full but down-turned lips. She had fair skin with a long neck, striking eyes, full and natural-looking eyebrows, and an upturned nose.
Her surprised expression still remains as she admires the young and beautiful lady in the mirror.
"Hindi ako 'to," she whispered to herself, the denial still clear in her voice. Ayaw niyang maniwala na siya nga talaga ang babaeng iyon. Ang beauty kasi ng babae na iyon ay mala-Pia Wurtsbach. Yung tipo na proud Pinay beauty pero mapapaisip ka if may halo ba o hindi. Seeing that face made her piece out altogether the things that happened to her earlier.
Nagising siya sa isang kakaibang lugar, walang kaalam-alam kung paano siya napunta doon.
May mga lalakeng humabol sa kaniya at tinatawag siya bilang Christina.
All the people that she saw since she woke up were wearing traditional Filipino clothes and acting as if they came from Spanish times.
This old man that helped her has no idea about anything that involves technology. Heck! Maiintindihan niya kung hindi nito alam ang tungkol sa phone pero pati ba naman kuryente?!
Ngayon ay iba na ang pagmumukha niya at aaminin niyang gumanda siya. This is the type of face na lilingunin ng lahat kahit pa man walang make-up. Ito yung tipo ng mukha na paparesan mo kaagad ng mga salitang "maganda", "pwedeng pang Miss Universe" o "habulin ng mga lalake".
Pucha! Damgo ni sa! Sure gyud kong damgo ni!
It wasn't a dream.
She thought it was so she enjoyed it for a little bit. Para pa siyang tanga dahil nang naligo siya ay pa-posing-posing pa siya na para siyang nasa Asia's Next Top Model. Nang matapos sa paliligo ay pinahiram siya ni Manong Ado ng baro't saya. Sabi nito ay pagmamay-ari ng mga katulong nito na umuwi daw sa probinsya.
And yes nalaman na niya ang pangalan nito. She gave him her name too but she just used the name Christina since panaginip lang naman ito.
She really thought it was a dream. Nilutuan niya ng dinner si Manong Ado at masaya silang kumain ng sabay. Nagkwekwentuhan pa nga sila at kahit pa man hindi nito maintindihan ang mga sinasabi niya ay nakikisabay pa rin ito.
Nang matulog sila ay inakala niyang makakaalis na siya sa kaniyang panaginip at babalik sa boring, usual life niya. Oh boy, she was deadly wrong. She woke up in the same place, inside the same body and in the same exact timeline. Yung tangang self naman niya ay hindi kaagad nag-panic kasi ang nasa isip lamang niya ay makakapag-enjoy na naman siya with her very beautiful alindog. Naglinis-linis pa siya ng bahay habang may hawak-hawak na salamin. Palagi niyang tinitingnan ang sarili at mapapatawa dahil kahit na anong gawin niya ay ang ganda-ganda niyang tignan. Kahit siguro mag-wacky siya ay ang ganda pa rin niya.
Nawili siya masyado sa kaniyang mukha kaya naman hindi niya napansin na isang linggo na pala siyang nakatira kay Manong Ado. She just started remembering that she was in a dream when the happiness of finally having a pretty face was now slowly disappearing. Ni wala na nga siyang pakialam sa mukha niya dahil nagsimula na siyang mag-panic. Napaisip siya na baka namatay siya or something dahil hindi pa rin siya magising-gising sa panaginip na ito.
Wala naman siyang mahingan ng tulong dahil alam niyang walang alam si Manong Ado. Ngayon nga'y busy ang matanda sa paghahanda dahil bibisitahin daw ito ng anak nito. The old man asked her if she could cook some tanghalian for them. Ramihan niya daw dahil malakas kumain ang anak nito. Tinuon muna niya ang atensyon doon dahil at least ay magagawa niya ang isang bagay na expert siya.
Mamaya na lang ako magwo-worry. Living like this wasn't so bad after all.
Napahilot si Yohan sa kaniyang sentido habang nakatingin sa labas ng kalesa. Bibisitahin niya si Tatay ngayon. Kung hindi pa ni-report sa kaniya ni Luisito na pumuntang probinsya ang dalawang katulong na kinuha niya upang makasama ni Tatay sa bahay ay hindi pa niya malalaman na mag-isa lamang ito ngayon. He specifically hired two people so that Tatay doesn't have to worry about anything anymore, pero nalaman niya kahapon na nakita daw ni Luisito ang ama niya na namamalengke noong isang linggo.
Tatay Ado's house was quite far from the town. Ayaw kasi ni Tatay ng maingay na lugar kaya naman kahit ilang ulit na niya itong pinipilit na lumipat sa mansyon niya ay mariin pa rin itong humihinde. Naiintindihan naman niya dahil alam niyang ayaw iwan ni Tatay ang bahay nito kung saan maraming ala-ala ito kasama ng kaniyang namatay na ina.
Ngayon nga'y papunta siya sa bahay nito upang bumisita at ma-settle na rin ang bagong katulong upang hindi na siya mag-alala na mag-isa lamang si Tatay. Ang rami pa niyang dapat asikasuhin ngunit mas mahalaga ang kaniyang tatay kaysa sa mga ito.
Makalipas ang ilang oras ay nakarating na rin siya sa bahay ng kaniyang ama. He asked the kutchero to park the kalesa and find something to do because he would be going home this afternoon. Matagal-tagal pa ang hihintayin nito para sa kaniya.
Papasok pa lamang siya sa bakuran ng munting bahay kung saan siya lumaki ay agad naman niyang nakita si Tatay Ado na nakangiting naglalakad papalapit sa kaniya. Kahit na nagtatampo dahil hindi nito sinabi sa kaniya ang tungkol sa biglaang pag-alis ng mga katulong nito ay hindi pa rin niya napigilan ang sarili at niyakap ang ama.
"Tay, mano po," he said while bringing his father's hand on his forehead.
"Kaawaan ka ng Diyos, anak." Matapos iyon ay mabilis siya nitong inakay papasok ng bahay habang nagsasalita, "Pasok ka 'nak. Aba't sigurado akong gutom na gutom ka na. Malayo pa ang biniyahe mo, tiyak ako."
"Tay bakit hindi mo man lang sinabi sa akin na ilang linggo ka na palang mag-isa dito sa bahay? Kung alam ko lang ay agad akong maghahanap ng kapalit na katiwala para sa iyo," he knew he sounded like a sulking child but he always turns into a kid whenever he's with his father. Ganuon niya kamahal ang ama.
"Ay nako kang bata ka! Ano bang tingin mo sa akin? Walang paa at kamay? Kaya ko na ang sarili ko!" pag-a-assure sa kaniya ni Tatay Ado ngunit ayaw pa ring matahimik ng sistema niya.
"Tay nagpapahanap na ako kay Luisito ng bagong katiwala para sa iyo. Alam mo namang nag-aalala ako kung mag-isa ka lamang dito," he insisted but his father shook his head.
"Hindi na kailangan. Narito na rin naman si Binibining Christina upang samahan ako sa bahay. Halika sa hapagkainan at ang sasarap ng mga niluto niya para sa atin," tuwang tanggi ng kaniyang ama habang pilit siyang pinapalakad papunta sa may lamesa.
True enough, different kinds of Filipino dishes were displayed beautifully on the table. Kulang na lang ang lechon at mapapaisip siyang baka may fiesta. Nakangiting pinaupo siya ni Tatay Ado sa may upuan at sinimulang lagyan ng pagkain ang kaniyang plato.
"Tay ako na," pigil niya dito dahil nakaugalian na ni Tatay na tratuhin siyang bata tuwing nandito siya.
"Kumain ka na diyan at tiyak akong gutom ka na. Tatawagin ko muna si Binibining Christina upang sabay-sabay na tayong makakain," ika nito sabay punta sa may kusina. Rinig niya ang munting ingay doon na nagsasabing may naglilinis o nag-aayos sa loob.
Napabalik ang kaniyang atensyon sa mga pagkain at mukhang doon na natandaan ng kaniyang tiyan na hindi pa pala siya nakakakain simula kagabi. Masyadong maraming bagay na dapat niyang asikasuhin na kahit ang mismong pagkain ay nakakalimutan niya.
Gusto niyang hintayin si Tatay at ang Christina na sinasabi nito ngunit natatakam siya sa adobong nasa harapan niya. He looked back at the kitchen to check if they were coming back before quickly scooping a little bit of adobo. Tinikman niya iyon ngunit agad ring napatigil dahil natatandaan niya ang timpla na iyon. He quickly pushed the adobo away from him as a memory of a woman that he already buried away from his heart two years ago came to life again.
"Shit!" he cursed while looking for a pitcher of water. He wanted to gag and puke just to get that taste away from his mouth. Mas gugustuhin pa niyang kumain ng basura kaysa kainin ang pagkain na magpapaalala sa kaniya sa babaeng iyon.
He was furiously gulping the water when Tatay Ado along with a woman enter the dining area. Tinapos muna niyang inumin ang tubig at binaba ang baso bago tumayo at magpapakilala sana sa binibini.
He was about to open his mouth for an introduction, not until he saw the face of the woman. Hindi niya alam ngunit isang pangalan lamang ang nasa isip niya.
Apple Pie . . .