Yohan heaved a sigh while opening the front door of their apartment. Late na siyang nakauwi dahil nag-inquire pa siya sa isang construction firm. They said that they would accept him yesterday but when he arrived there this morning, they suddenly told him to wait and it took a full day before they eventually talked to him, just to end up saying that someone already got the job. Dahil sa frustration niya ay nagwala pa siya doon.
He was a college graduate and a suma cum laude on top of that. Kung tutuusin ay overqualified na siya sa trabahong construction worker pero nilunok na lamang niya ang pride at tinanggap ang kahit na anong maaaring mapagkakakitaan niya.
Bilang lalake ay masakit para sa kaniya na nakikitang ang fiancé ang naghahanap ng paraan para makakain sila. He always promised Apple Pie that he would give her the world but shit happens and now they can't even afford basic stuff. Kahit na trabahong nakabilad sa araw ang makukuha niya ay tatanggapin pa rin niya basta ba matugunan niya ang pangangailangan ni Apple Pie.
Nang mabuksan niya ang pintuan ay agad naman siyang nagtaka dahil patay ang ilaw sa sala. Kahit nga ang ilaw sa labas ay nakapatay rin. Apple Pie would usually let it on so that he won't trip when he comes home late at night.
Mahina na lamang siyang napailing-iling dahil baka pinatay iyon ng babae upang makatipid sila sa kuryente. Lagi niya itong pinagsasabihan na huwag alalahanin ang mga bagay na iyon dahil naghahanap na rin naman siya ng solusyon. Tinitipid na nito ang sarili at iyon ang pinakaayaw niya.
He turned on the light and quietly walked towards the kitchen. Binuksan rin niya ang ilaw doon at dumiretso sa ref nila. He took a pitcher of water and poured some into his glass. Mabilis niya iyong nilagok dahil sa nararamdamang uhaw.
Nang matapos uminom ay pinatay niyang muli ang ilaw na binuksan at naglakad papunta sa second floor ng apartment nila. Usually ay tulog na si Apple Pie tuwing umuuwi siya pero hinihiling niya na sana gising pa ito ngayon.
They really do need to talk. Ilang araw na siyang iniiwasan ng fiancé. Ni pagtingin o pakikipag-usap ay hindi nito magawa sa kaniya. Ayaw niya tuwing ganito sila, yung tipong hindi sila magpapansinan. Hindi niya kinakaya na hindi siya kinakausap nito kaya naman tuwing may away sila noon at ang babae naman ang may kasalanan ay siya pa rin ang unang tumitiklop at humihingi ng sorry.
He carefully opened the door to avoid waking her up if she ever was asleep already. He was thinking of taking a bath before going to bed when he noticed that the bed was still neatly done. No one was there and the whole room was empty. Hindi niya alam ngunit bigla siyang nakaramdam ng takot sa loob-loob niya.
"Langga . . .?" he called out while walking towards the bathroom, hoping that maybe she was there. All hope was lost when he opened it and saw that the light was off. Tinabig pa nga niya ang shower curtain para masiguradong walang tao sa loob ng bathroom.
Kinakabahan siyang lumabas ng kwarto at bumaba ng first floor. He turned on all the lights whilst checking every room to see if she was there. Kagagaling lamang niya sa sala at kusina kanina ngunit tiningnan rin niya iyon upang makasigurado.
Nang makitang wala ang babae sa loob ng bahay ay nagmamadali siyang lumabas at inikot ang maliit na bakuran na sakop ng kanilang apartment. "Langga!" he shouted, not caring if it was already midnight and he might woke up their neighbours. "Langga!" sigaw niyang muli habang tila tangang umiikot na naman sa buong bahay.
He can already feel the tears threatening to fall from his eyes while he was running back towards their bedroom. Mabilis niyang kinuha ang kaniyang cellphone at tinawagan si Gwyneth.
"Uhmm . . . Hello? Gwyneth? Is Apple Pie there?" hopeful niyang tanong habang pinapakiramdaman ang bikig sa lalamunan. Gusto niyang umiyak, gusto niyang magwala ngunit ayaw niyang magpadalos-dalos dahil baka pumunta lang si Apple Pie sa bahay ng kaibigan nito. Kagagaling lamang nila sa away kaya naman baka nais nitong lumayo muna sa kaniya para makapag-isip.
"Ha? Yohan, wala dito si Apple. Bakit? May nangyari ba?" nag-aalalang sagot ni Gwyneth sa kaniya.
"No. It's nothing . . . I-I was just checking," ika niya bago pinatay ang tawag.
He called everyone that he knew was close to Apple Pie but all of them told him that they didn't see her. Nang matapos tawagan ang pinakahuling taong naiisip niyang maaaring puntahan ni Apple Pie ay nanginginig siyang lumapit sa closet nila at binuksan iyon.
He let out a sob upon seeing that all of her stuff was no longer there. Ang natira na lamang ay ang kaniyang mga damit na nasa left side. Nanghihina siyang napaupo sa sahig habang nakaharap sa empty closet na iyon.
She left me . . . Why? I . . . I did everything. I tried my best, is it not enough?
He then saw a note on the bedside table from his peripheral vision. Nanghihina niya iyong inabot at binasa.
Tama ka nga. Ako ang mang-iiwan sa iyo.
That was what the note said, along with it was a one hundred peso bill. That was when he remembered when they made a bet on who would leave first. Sabi niya na ito ang mang-iiwan sa kaniya dahil sino ba naman siya para magustuhan ng isang perpektong babae. Wala naman siya kung wala ang yaman ng pamilya niya ngunit si Apple Pie ay kinayang iahon ang buhay nito ng mag-isa. At that time, they laughed at their weird antics but right now, all he could feel was pain.
Galit niyang nilukumos ang one hundred peso bill na iyon at tinapon sa may dingding ng kwarto. His breath was so heavy and all he could think was that he wanted to punch somebody now. Dahil sa frustration ay binaon niya ang mukha sa kaniyang mga palad at umiyak doon.
He was not perfect but he was trying. Kahit na ang hirap-hirap na ay lumaban pa rin siya. Kahit na matapakan na ang pride niya ay nilulunok na lamang niya.
Hindi siya nagkulang sa relasyon nila. Binibigay niya ang lahat ng kailangan nito. Inalagaan at prinotektahan niya ito.
He made sure not to do anything that would disrespect her. Kahit na kapag nag-aaway sila ay siya ang nauunang mag-sorry dahil ni minsan ay hindi iyon ginawa sa kaniya ng babae. Kahit na ilang ulit na nitong nakalimutan ang monthsary nila ay tinatawanan na lamang niya kahit na sa loob-loob ay nasasaktan siya.
The day that she said yes to him was the happiest day of his life. It was so important for him but she would treat it as any other day. Nasasaktan na siya pero siya pa rin ang umiintindi. Kahit na sigaw-sigawan pa siya nito, tinitiis niya. Kahit na tuwing nag-aaway sila, siya pa rin ang unang tumitiklop.
Ano bang hindi ko nagawa? Saan ako nagkulang?
Iyak lamang siya ng iyak habang kinukuha sa bulsa ang cellphone. He called Kuya Zy and after three rings, he answered. "Yohan?"
"Kuya . . . she left me," iyak niyang sumbong dito. Pakiramdam niya ay para siyang bumalik sa pagkabata kung saan si Kuya Zy ang lagi niyang takbuhan tuwing may umaaway sa kaniya. "I . . . I did everything . . . Why did she left, Kuya? Bakit niya ako iniwan para sa ibang lalake? Pagod na pagod na rin naman ako pero hindi ako sumuko. Bakit niya ako iniwan?" halos hindi na maintindihan ang kaniyang mga sinasabi dahil sa patuloy na pag-iyak niya. Nanatiling tahimik si Kuya Zy habang kinukwento niya dito ang lahat. Kahit na noong nagkaproblema sila ni Apple Pie sa pera ay hindi siya lumapit sa kaniyang kapatid upang humingi ng tulong, ngunit ngayon ay hindi niya kayang mapag-isa. Kailangan niya ang kaniyang kuya.
He heard a pained sigh from the other line before Kuya Zy said, "Go home now Yohan."
A/N: Past na tayo sa next chapter. :)