Kabanata 36:
Years Past
Threscia Alessandra's Point of View
"Baobei," tawag sa akin ni Grant ngunit seryoso lang akong nakatingin sa kaniya. Nalipat ko ang tingin ko kay Bethany at sa sanggol. Kumunot ang noo ko nang napansin ko na iniiwas sa akin ni Bethany ang anak nila ni Grant.
Pakialam ko naman sa anak nila. Kalaunan ay binalik ang tingin ko kay Grant na nakatingin ngayon kay Foster na nasa tabi ko lang.
"Let's talk," malamig kong wika sa kaniya at sumulyap muna ako kay Bethany na palihim na ngumingiti. Napairap na lang ako at tinalikuran ko sila.
Dali-dali ko namang tinungo ang daan palabas at naramdaman ko naman na nakasunod sa akin si Grant.
He just kept on following me until we reached the parking lot. I roamed my eyes to our surroundings to make sure that it was just the two of us. I then heaved a deep sigh and face Grant.
"Bakit hindi ka nagpaalam sa akin? Kay Manang Marielou ko pa nalaman na pupuntahan mo pala si Bethany," I abruptly interrogated.
"I don't want to wake you up, baobei. Hindi naman alam na magtatagal pala ako. I'm sorry," he spoke in a hoarse voice. Huminga ako ng malalim bago nagsalita.
"You could have left a note. And why don't you answer my calls?" Sa tanong kong iyon ay kumunot ang noo niya at kinapa ang bulsa ng trousers na suot niya. Napatingin ako sa nilabas niy na phone niya at nakita kong nakabukas 'yon.
Imposible, kanina lang ay cannot be reached siya.
"Wala akong natanggap na tawag, baobei," nagtataka niyang tugon at inabot sa akin ang phone niya. Tinanggap ko naman iyon at in-unlocked.
Agad kong tiningnan ang missed calls history niya at nanlaki ang mga mata ko nang hindi ko mahanap ang number ko.
And I have this gut feeling that Bethany did something to delete his missed calls history. Binalik ko 'yon sa kaniya at tinanggap niya naman.
"I already visited Teresine in the cemetery. Did you forget that we have to visit her again today?" I asked, resuming the conversation we had. Alertness in his eyes sat crookedly on his nose. It seems like he really forgot it.
"I... I forgot. I'm s... sorry," hingi nito ng paumanhin at hindi ako makapaniwala sa sinagot niya.
"You seem so focused in your daughter with Bethany to the fact that you forgot about my Teresine," mahina kong tugon ngunit sapat na iyon para marinig niya. I didn't lie.
Kitang-kita ko kanina kung gaano siya kasaya sa piling ni Bethany at sa anak niya. Hindi ko tuloy maiwasan ang hindi isipin na mas mahal ni Grant ang anak niya kay Bethany kaysa sa anak niya sa akin.
Sinubukan niyang hawakan ang kamay ko ngunit iniwas ko 'yon at parang nasaktan naman siya sa ginawa ko.
"P... Please understand me, baobei. T... Trishia needs me," my forehead crinkled because of what he had just said. Trishia is the name of Bethany's daughter with Grant.
"Really? O baka gusto mo lang makasama si Bethany? Bakit ka naman kailangan ni Trisha? Mukhang maayos naman siya," hindi ko maiwasan ang tumaas ang tono ng boses ko dahil sa inis na nararamdaman ko.
"It's not like that, Threscia. For once, please hear me out! Why are you so selfish?" My eyes dilated when his voice went high. I then felt my eyes water because of what he said. I'm selfish? Ganiyan ba ako sa paningin niya?
"Selfish? Grant, you know that our daughter died not too long ago and it's hard for me to move on, and yet, you're calling me selfish? Is that what you think of me? Ako ang nawalan, Grant. Nawalan ako ng anak at mahirap pa rin na tanggapin 'yon. Ni hindi 'man lang nakita at nahagkan ang anak natin. Alam ko na hindi lang kami ang responsibilidad mo pero sana naman hindi mo nakalimutan na dadalawin natin si Teresine. Isn't it enough that you're seeing them three times a week?!"
My heart rate increased as my whole body is shaking and I felt my tears start to tickle on my cheeks. Hindi ko alam pero bigla akong nakaramdaman ng pagkagaan ng loob nang mailabas ko ang gusto kong sabihin.
"H... Hindi na mabubuhay si Teresine, Grant at masakit tanggapin ang katotohanan na wala na siya," hindi ko na mapigilan ang hikbi ko habang sinasabi ko 'yon.
My resentment toward Grant sparked as rage consumed my body.
"I... I'm sorry, baobei. Masakit din para sa akin na mawala si Teresine pero hindi 'yon sapat na dahilan para pabayaan ko rin si Trishia, Threscia. I... I hope you can understand me. Kung pwede ko lang sana hatiin ang katawan ko, hahatiin ko," tugon niya sa akin at napansin ko na tumulo ang luha niya sa mga mata niya.
Suminghot ako at pinahid ang mga luha ko.
"Gano'n ba? E 'di magsama kayo ni Bethany at Trisha! Tutal, wala ka naman nang resonsibilidad sa akin dahil wala na ang anak natin! You can now fully focused on Trisha and Bethany! I... I will tell my parents that I'm breaking the engagement with you and there's no w... wedding will happen," malamig kong tugon sa kaniya at napansin ko naman na parang napako ito sa kinatatayuan niya.
Pati ako ay nagulat sa sinabi ko pero hindi ko na babawiin 'yon. Buo na ang desisyon ko. Napagtanto ko rin na gusto ko na ipaubaya na siya kay Trisha dahil ayaw ko siyang lumaki na hindi kumpleto ang pamilya niya.
Grant is right, I'm selfish. Ang sarili ko lang ang iniisip ko. Mabuti na rin siguro na maghiwalay na kami ni Grant para hindi na siya mahirapan pa.
"I... Is that what you want?" Kumirot naman ang dibdib ko nang itanong niya 'yon sa akin. Kinalma ang sarili ko at matapang na nakipagtitigan sa kaniya.
"Yes. I'm l... letting you go, Grant. You're right, I'm selfish. T... Trishia needs you. She needs a c... complete family," matigas kong tugon at hindi siya nakaimik sa sinabi ko. Huminga ako ng malalim at tinalikuran na siya.
Hahakbang na sana ako pero napatigil ako nang naramdaman ko na maingat niya akong niyakap mula sa likuran. Napahikbi ako dahil doon at naramdaman ko na hinalikan niya ang gilid ng ulo ko.
"I... I'll respect your decision, baobei. F... For now, I will let you happy without me. I keep on making you cry and I failed my promise. B... But even though you're tired w... with our relationship, let me chase you instead when everything is settled," bulong nito sa akin at napansin ko na seryoso siya sa sinabi niya.
"Be happy, baobei," wika niya at pagkatapos ay binitawan na niya ako. Napatakip ako sa bibig ko para pigilan ang sarili ko na maiyak ng malakas at parang ang bigat ng dibdib ko. Humakbang na ako at hindi lumingon.
I don't know if I can be happy without you, Grant but always remember that you always have a special place in my heart.
"THANK YOU FOR visiting, Ms. Qiao. Thank you for the help," a lady in her mid-40s with thick eyeglasses extended her right hand for a handshake. As a sign of respect, I took her hand and shake hands.
"No worries, Madam Melanie. It is my alma mater and I'm really grateful that I studied here in Hearthstone," I was beaming while telling her those. Ngumiti sa akin si Madam Melanie at bumitaw na kami sa isa't isa. After that, I bid goodbye to her and stormed out of her office.
I'm here at Hearthstone Montessori to sponsor an event in their school. Gusto kong tumulong dito sa school. Although they're not in need of sponsors because they have enough funds for it but I insisted on helping them. I'm thankful because Madam Melanie accepted it.
Carrying my Gucci Handbag, I made my way out of the administration building and immediately noticed the kids playing in the playground. I stopped midway as I stared at them. Wala sa sariling napangiti ako habang pinagmamasdan sila.
Naiinggit ako sa mga magulang nila. Napahawak ako sa belly ko nang may naalala ako. Mapait akong ngumiti habang inaalala ko ang nangyari noon.
Ang nakaraan ko na mahirap kalimutan. Huminga ako ng malalim. It was already six years passed but I just can't forget what happened. In the past years, I didn't fail to always visit my daughter.
I stared at the kids running on the lawn. Some parents were fetching their child and smiling until it reached their ears. I just sighed and continued walking. I should stop staring at them because the more I stare, the more I yearned for her.
I was about to make my way out of the hall when I heard some small voices of girls in the playground. It seems like they're having an argument.
Kaagad kong hinanap kung saan nanggagaling iyon at nanlaki ang mga mata ko nang tinulak ng dalawang batang babae ang isang batang babae. Hindi ko alam pero naawa ako bigla sa batang babae. Napahawak ako sa dibdib ko nang kumirot iyon.
Hindi ko alam ang dahilan kung bakit biglang kumirot ang puso ko. Huminga ako ng malalim at kinalma ang sarili.
"Iyan ang bagay sa'yo. Wala kang Mama kasi hindi ka niya mahal. Kawawa," ani ng isa at tumawa naman ang mga kasama nito. Kumunot ang noo ko dahil sa narinig. What's wrong with them? Ano'ng mali sa walang ina? Hindi ko na ito kaya. Lumapit na ako sa kanila at tinawag ang atensiyon nila.
"Hey, kids. What do you think you're doing?" Napalingon naman sila sa akin at kumunot ang noo nila. Aba, ang maldita ng mga ito. Dapat silang turuan ng leksiyon. I was about to open my mouth to scold them but they run away. As if someone is chasing them. I just shook my head, kids these days.
Nilipat ko ang tingin ko sa bata na nakayuko habang nakaupo pa rin.
Nilapitan ko ito at nang magtama ang mga mata namin ay biglang bumilis ang tibok ng puso ko at lumambot ito. Napatigil ako nang minasdan ko ang maamo niyang mukha na parang maiiyak na. Parang nasasaktan ako na nakikita siyang ganito. What's wrong with me?
Pansin ko rin na may pagkahawig kami. I thought that I was seeing my young version of her but I was wrong. Her wavy hair, curly eyelashes, fair skin, red lips, brown eyes, and tall nose are just like mine. She looks just like me.
Oh gosh, she looks like my daughter but it's impossible. I snapped out of my thoughts when a cute little voice called me.
"M-Mommy..." Parang nahigit ko ang hininga ko nang tinawag niya akong 'Mommy'. Parang ang sarap pakinggan na tawagin niya akong 'Mommy. Poor kid, she might be longing for a Mom. Ngumiti ako sa kaniya at inayos ang medyo kulot niyang buhok na nakalugay.
Tinulungan ko siyang tumayo. I leaned down to meet her level. Pinagpag ko ang dumi sa palda ng uniform niya at inayos ito.
"Are you okay, baby?" Marahan kong tanong at binalik ko ang tingin ko sa kaniya. Dahan-dahan itong tumango at ngumiti sa akin. She's adorable.
"Thank you po," her cute little voice sounds like heaven to me. I smiled and caressed her hair.
"You're so pretty, baby. I bet you got your looks to your Mom," I complimented and she just smiled at me.
"I don't know who's my Mom is, Pretty Miss and you're pretty too like me. Very pretty, you must meet my Daddy so that he won't be lonely anymore," tumaas naman ang kilay ko sa sinabi niya dahilan para mapahinto ako sa paghagod sa buhok niya.
Kawawa naman siya. Sino naman kaya ang walang puso na nanay niya para iwan itong anak niya? Mukhang irereto ako ng bata sa ama niya pero hindi ako interesado.
Takot ako na mangyari ulit ang nangyari sa akin noon. Huminga ako ng malalim at hinawakan ang maliit ngunit malambot niyang kamay.
"Where's your nanny, baby?" I then questioned as I roamed my eyes around the playground. When I see no one, I looked at this little girl again.
"She took a day off, pretty miss. My Daddy will be going to fetch me but he's already late," her face clouded with a mixture of disapproval and disappointment. I sighed and gave her a smile.
"Gusto mo ba na ihatid kita, baby? Alam ninyo address ninyo?"
"Yes, pretty miss. Okay po, hatid mo po ako," inosente nitong tugon sa akin at napisil ko naman ng mahina ang mataba niyang pisngi, siopao pero ang cute niya. Parang ako lang dati.
"Okay, let's go," may halong excitement sa boses kong ani. Ang kaninang malungkot niyang mukha ay napalitan iyon ng saya at sabik. Palabas na kami sa gate nang may huminto na isang itim na Mercedes Benz.
Napatigil kami dahil dito. Kalaunan ay unti-unting nagbukas ang pinto into at bumaba ang isang lalaki na pamilyar sa akin. Nakasuot ito ng formal at nang dumako ang tingin niya sa amin ay nanlaki ang mga mata ko nang makilala ko kung sino.
"Daddy!" This little girl's mood elevated when she saw the guy who is in front of us. Bigla namang tumibok ang puso ko nang magtama ang mga mata namin. Mukhang nagulat din ito na makita ako.
I'm not sure if it's my illusion, but he stares at me with such longing. As if he was longing for my love and myself. Like before, his gaze has a gentleness to it.
"Daddy, you're here!" A tiny voice filled my ears making me snap out of my thoughts. Bumaba ang tingin ko sa bata nang tawagin niya ng 'Daddy' ang lalaking nasa harap namin.
"T... Threscia," he calls but my gaze remains on this little girl. My heart beats as it pumps my blood through my veins. The blood rushes to the tips of my fingers, the pulse coming in hot waves that cause everything else to pulse.
It was eight years ago when we last met but I didn't expect that this day came, I met him again. I met the man who broke me into pieces.
To be continued...