I don't want to believe them. Why would Vandeon love me? In fact, he hates me. He wants to kill me, and I also want that because he keeps pestering me. I really hate him, but I cannot deny the fact that he has a heart too. Well, everyone has. He's different; I know he's a bad person with a good heart too. I sighed and faced the door in front of me. I want to ease this pain, kahit ngayon lang. Imposible naman 'yung sinabi nina Kace at Kiefer sa akin. Si Vandeon pa talaga? Alam ko namang hindi palabiro si Skie pero imposible talaga 'yung sinabi niya. Hindi ako naniniwalan na ganun nga si Vandeon. Kilala ko siya, nasaksihan ko ang mga ginawa niya.
Nakakainis! Hindi ko naman dapat ito alalahanin eh. Umiling ako at hinarap ang pintuan sa aking harapan. Gising na kaya siya?
Dahan-dahan kong hinawakan ang siradura. Pumikit ako nang mariin bago nagpasya na buksan na ang pinto. Labis na kaba ang naramdaman ko nang tuluyan nang bumukas ang pintuan.
Bumungad sa akin ang masayang mukha ni Vandish at kunot noong mukha naman ni Vandeon. He hasn't healed yet pero mukhang mas maayos na ngayon ang kalagayan niya. Marami parin siyang pasa at sugat sa katawan at mukha. Gusto ko siyang dalhin sa hospital but his friends refused. Baka daw kasi lusubin siya ng mga kalaban duon at madadamay pa ang iilan, para siyang destruction eh.
"Mommy! How was your day!" Tumakbo papalapit sa akin si Vandish tsaka ako niyakap ng sobrang higpit. As time goes on. Vandish is also growing up...
"So far, it was okay. How about you, baby?" Hinalikan ko ang kanyang pisnge while ignoring Vandeon's sharp gaze. Bad mood yata. Hindi ko naman inaano. O lagi lang talagang ganyan ang mukha niya.
"Okay too, Mommy! Hindi ko po iniwan si Daddy, Mommy."
"That's my boy." Tumango ako.
Binalingan ko nang tingin si Vandeon. Nothing change with the expression. Matalim parin itong nakatingin sa akin, it looks like I did something that against his will. Or sadyang bad mood lang talaga siya.
Nilapitan ko siya. Nakaupo siya ngayon sa kanyang kama habang lantad na lantad naman ang kanyang dibdib sa harapan ko. Bigla tuloy akong pinamulahan ng mukha. What the fvck is wrong with you, Almika. Get back to your senses.
"H-How is your feeling?" I'm trying my best not to bite my tongue while asking him. I'm damn nervous. Even his in a not-so-critical state right now, he still looks dangerous.
"What were you doing there..." He asked. Napalunok naman ako. "Where?" anong tinutukoy niya.
"Penelope's office."
"Ah! That!" Lumingon ako kay Vandish. Sumenyas ako na lumabas muna siya dahil mag-uusap muna kami ng Daddy niya. Naintindihan niya naman at hindi na nagtanong pa.
Kinagat ko ng mariin ang labi ko. Nagpakawala rin ako ng malalim na hininga tsaka nagpasya na sagutin siya. I also want answers from him too. "I went there to talk some important matters with her, I didn't know you were there,"
"What matters?"
"Why are you curious about it?"
"She's dangerous, Almika. Everything about her family. You don't know her yet,"
"I know. But I really need her help. Especially right now that our family is now in danger. I can't just sit and watch you fight for our sake, Vandeon. I knew you've been trying to protect this family, Vandeon. You almost died because of that. That's why I will fight back too."
Nang magtama ang mata naming dalawa. Nanlaki 'yon at tila hindi niya inaasahan ang mga salitang binitawan ko. Gusto kong tumulong sa kanya, hindi dahil mahal niya ako. Kundi para sa pamilya namin. Alam kong masyado akong mahigpit sa kanya but we are not young anymore. We need to be matured enough to fight for our will. Bakit ngayon lang gumana 'tong utak ko. Gaga ko talaga.
Maybe, I am full of hatred. To the point that I almost lost my sanity.
"You're crazy,"
"W-What?! Did I heard it wrong?" nanliit ang mata ko sa kanya. Anong baliw duon? Gusto kong lumaban at protektahan din ang pamilyang 'to. Siya siguro ang baliw.
"I didn't know you are this brave, Almika. I want to see you in the battlefield, but I also don't want to see you die in front of my eyes."
Biglang kumalabog ng malakas ang puso ko kasabay naman nito ang panlalaki ng mata ko. I-I won't die.
"I will do everything. and I will end this, Almika. Maybe sooner or later."
"Hindi kapa magaling, Vandeon. Magpahinga ka nalang dito." ang dami nitong sinasabi. Naiinis ako, ewan ko.
May balak pa yatang makipag-patayan ulit. Hindi ba siya naaawa sa sarili niya? Kahit na gago siya sa paningin ko ay may nararamdaman parin ako. Takot at pangamba. I can't just sit and wait for him! Hindi ko kayang makita ang anak namin na nagluluksa sa kanya. Damn it! Ayaw ko rin namang mangyari iyon.
"How about you? May pupuntahan kaba?" Tiningnan ko siya. Kunot ang noo nito.
"Mamaya pa naman ang alis ko. You should rest muna, I'll be right back to check you again. Ginagawa ko lang ito para sa anak natin, Vandeon. Walang malisya."
***
Hilot-hilot ko ang noo ko habang kaharap ang niluto kong sabaw para kay Vandeon. Wala talaga akong naiintindihan sa mga sinabi niya, gulong-gulo parin ang isip ko ngayon. Mas lalo niya kasing pinagulo.
"Kakainis!"
Iritado kong nilagay sa bowl ang sabaw na niluto ko. Naghain rin ako ng kanin at gamot sa kanya. Mabuti na lang mabait pa ako sa lagay na 'to, nagpasya na kasi ako na kahit ngayon lang talaga ay siya muna ang iisipin ko. Walang malisya 'to. Gusto ko rin malaman kung bakit nasabi ni Penelope na mamamatay din naman si Vandeon at anong koneksyon nito sa weapon na sinasabi ng bruhang 'yon.
"Almika..." halos mapatalon ako sa gulat nang maradaman kong pumulot sa aking beywang ang kamay ni Vandeon. S-Shit!
"W-What are you doing?" tanong ko at pilit inaalis ang kanyang kamay sa bewang ko.
Pero imbes na umalis ay mas lalo niya pang hinigpitan at inamoy niya pa talaga ang leeg ko kayat hindi ko mapigilang hindi manghina sa ginawa niya. Nanghihina ang mga binti ko, nanginginig.
"You're so beautiful, Almika..."
Tumayo ang mga balahibo ko sa katawan nang ilapit nito sa tainga ko ang kanyang labi. "I missed you so much, I want to feel you again, Almika. Just you and I."
"A-Anong pinagsasabi mo, kilabutan ka na---"
Hindi ko natapos ang sasabihin ko nang bigla akong hinalikan ni Vandeon sa labi. Para akong naestatwa sa kinatatayuan, I felt the butterflies inside my stomach. It looks like they partying inside. My heart beats fast like there's no tomorrow. It's kinda warming me up.
His lips is so smooth, gentle and also sweet. I-I like it.
I close my eyes and started to respond to his hot kisses.
"Vandeon..."
"Damn! I'm fvcking turn on right now, Almika." mapupungay ang kanyang mga mata ngayon. Mukhang hirap na hirap naring magpigil.
"We can't do it here, Vandeon." I told him. Shutangina! Bakit mukhang pumayag ako? Nababaliw ka na talaga, Almika. Ang landi-landi mo.
"Inside your room, the--"
"Mom, Dad? What are you two doing?"
Mabilis akong napahiwakay kay Vandeon at ngumiti ng hilaw kay Vandish.
Shit!
Samantalang si Vandeon naman ay nakangisi habang kagat nito ang kanyang labi.
Tangina ka talaga, Vandeon. Napakalason mo!
"We... Preparing breakfast," akmang pupunasan ko na sana ang pawis ko sa noo nang bigla na lamang akong kabigin ni Vandeon at siya na mismo ang pumunas ng pawis ko sa noo.
"You looked tense."
"I..."
"I want to eat, Mommy!"
"Ah- Okay! Okay!"
"You little devil. You really know how to ruin the atmosphere huh."
Nilapitan ni Vandeon si Vandish at kiniliti.
"Dad! No! Stop!"
"I'm almost there, baby,"
"Daddy! I didn't know! Hahaha!"
Napangiti ako. What a wonderful sight to see. Pero agad ding napawi nang marealize na hindi dapat ako ngumiti. Tangina naman.
I won't let them hurt you, Vandeon. Kahit masakit ka sa ulo ay ayaw kong may mangyari sa iyo, lalo na ngayon. Sana ay huwag mo silang hahayaan sa gusto nila.
***
May ideya ba kayo sa mangyayari kay Vandeon?
Don't forget to vote and comment. Happy reading! Kung may katanungan man, do not hesitate, babies! Keep safe everyone!