Uni
သူအိမ်တွင်းအောင်းနေမိတာ နှစ်ရက်ရှိပြီ။ နှစ်ရက်ဆိုတဲ့အချိန်က တကယ်ကိုခဏလေးပဲ။ ဒီနှစ်ရက်လုံး သူအိမ်ထဲက အိမ်ပြင်မထွက်မိသလို ဘယ်သူနဲ့မှလည်း အဆက်အသွယ်မလုပ်ဖြစ်ဘူး။
ဒေါ်လေးကလည်း အိမ်ကိုပြန်မလာတာမို့ အခန်းကိုသွားကြည့်တော့ ဗီရိုထဲမှာ အင်္ကျီအဝတ်အစားတွေအကုန် မရှိတော့ပုံအရ ကြည့်ရတာ အကြွေးရှင်တွေကို ခြေရာဖျောက်ပြေးပြန်ပြီထင်သည်။
အိပ်ယာကနိုးလာတိုင်း ဘားမှာဖြစ်ခဲ့တဲ့ ကိစ္စတွေကို အိပ်မက်ဖြစ်ဖို့မျှော်လင့်မိပေမယ့် ကံဆိုးစွာနဲ့ပဲ သူကြုံတွေ့နေရတာက တကယ့်လက်တွေ့လောကမှာဖြစ်သည်။
အဲ့ဒီနေ့က ဝမ်ရိပေါ်နဲ့ပြဿနာဖြစ်ပြီးတော့ သူအလုပ်ထုတ်ခံရတော့မယ်ဆိုတာကို ကြိုသိနေတာမို့ သန့်စင်ခန်းထဲမှာ အဝတ်အစားလဲနေရင်း သေနတ်ပစ်သံနဲ့အတူ အော်ဟစ်ပြေးလွှားသံတွေ ကြားလိုက်ရတာမို့ အမြန်ပြေးထွက်လာရင်း ဘားတစ်ခုလုံးက မှောင်မဲသွားတာမို့ သူကြောင်ပြီး နေရာမှာရပ်နေမိသည်။
အဲ့အချိန် သူ့ဘေးနားတစ်ဝိုက်မှာ ရုန်းရင်းဆံခတ်အသံလိုတွေ ကြားနေရတာမို့ နားစွင့်နေရင်း ဒိုင်းခနဲသေနတ်သံနဲ့အတူ လူတစ်ယောက်က သူ့လက်ထဲကို သေနတ်ထည့်ပေးသွားတာမို့ ကြောင်အနေတုန်းမှာပင် မီးတွေပြန်လင်းလာတာဖြစ်သည်။
တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ပဲ မီးပြန်လင်းလာတော့ သူ့အရှေ့မှာ ဝမ်ရိပေါ်ရောက်နေလေသည်။ ဒါကိုမှ တမင်ကြံစည်တာလို့မပြောရင် သူရူးနေလို့ပဲ။ သူ့ကို ပြန်ပြီးဒုက္ခပေးဖို့အတွက်နဲ့ လူတစ်ယောက်လုံးကိုတောင် သတ်ပြီး သူ့အပေါ်လွှဲချခဲ့တာ။
သူထောင်ထဲမသွားချင်ဘူး။ သူ့မှာ ရည်မှန်းချက်တွေအများကြီးရှိသေးတယ်။ သူမလုပ်ထားတဲ့ ကိစ္စကြောင့်နဲ့ သူ့အနာဂတ်ကို မစွန့်လွှတ်နိူင်ဘူး။ ပြီးတော့ လူ့လောကမှာမရှိတော့တဲ့ ပါးနဲ့မားကိုလည်း သူ့ကြောင့်နဲ့ သိက္ခာမကျစေချင်ဘူး။
ဒါဆို ဝမ်ရိပေါ်ပြောသွားတဲ့ နောက်တစ်နည်းကရော။ ဟင့်အင်း... သူသေရမယ်ဆိုရင်တောင် အဲ့ဒီနည်းလမ်းကို ဘယ်တော့မှရွေးချယ်မှာမဟုတ်ဘူး။ ဝမ်ရိပေါ်အလွယ်တကူ နင်းချေနိူင်ဖို့အတွက် သူ့မာနနဲ့သိက္ခာကို သူကိုယ်တိုင်ချခင်းပေးဖို့ဆိုတာ ဘယ်လိုမှမဖြစ်နိူင်တဲ့ကိစ္စ။
အတွေးများနေရင်း wechatကစာဝင်သံကြားလိုက်တာမို့ ယူကြည့်လိုက်တော့ အမည်မသိတဲ့ဖုန်းနံပါတ်တစ်ခုက ပို့လိုက်တဲ့ပုံကြောင့် သူမျက်လုံးတွေပြာဝေသွားမိသည်။
အဲ့ဒီနေ့က ဝမ်ရိပေါ်က ဓာတ်ပုံပါရိုက်ယူထားတာလား။ ယုတ်မာလိုက်တာ။ သူက အရမ်းနုံအနေသူတစ်ယောက်မဟုတ်တာမို့ ဝမ်ရိပေါ်ဘာကိုဆိုလိုချင်သလဲဆိုတာ သူကောင်းကောင်းသိသည်။
ကံတရားက ဒီလိုဖြစ်စေချင်မှတော့ သူကလည်းဘာကိုဆက်ပြီး တွေးပူနေရတော့မလဲ။
•••
နန်းတော်တစ်မျှကျယ်ဝန်းတဲ့ အိမ်ကြီးကို လှမ်းကြည့်ရင်း အံကိုတင်းတင်းကြိတ်ထားမိသည်။ ရွှမ်းလုပြောတဲ့ ဝမ်တွေရဲ့အရှိန်အဝါက ပေါ့သေးသေးမဟုတ်ဘူးဆိုတာ တကယ်မှန်နေတာပဲ။
ဝမ်အိမ်တော်ရဲ့ တည်နေရာကိုရှာဖို့ဆိုတာ ဒီနိူင်ငံမှာ အရမ်းကြီးခက်ခဲနေတဲ့ ကိစ္စတော့မဟုတ်ဘူး။ weiboမှာ clickတစ်ချက်နှိပ်လိုက်ရုံနဲ့ ဝမ်မျိုးရိုးရဲ့သမိုင်းအစဉ်အလာနဲ့အတူ ကြီးကျယ်ခမ်းနားမှုတွေက မမြင်ချင် မတွေ့ချင်မှအဆုံးရယ်။
လူခေါ်ဘဲလ်ကို လက်လှမ်းဖို့ကြံရွယ်နေစဉ်မှာပင် အသက်ကြီးကြီးလူကြီးတစ်ယောက်က ခြံထဲကထွက်လာပြီး
"မောင်ရင်က ရှောင်းကျန့်ဆိုတာထင်တယ်"
"ဦးလေးက ကျွန်တော့်ကိုသိလို့လားဗျ"
"သခင်လေးက လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်ရက်လောက်ထဲက မောင်ရင်လာမယ့်အကြောင်း ကြိုပြောပြထားလို့ပါ"
သူ့စိတ်ထဲတင်းခနဲဖြစ်သွားပြီး လက်သီးနှစ်ဖက်ကိုတင်းတင်းဆုပ်လိုက်မိသည်။ ခြံထဲမဝင်ရသေးခင်မှာပင် ဝမ်ရိပေါ်က သူ့မာနကို တစ်ထစ်ချနင်းပြီးဖြစ်သည်။ ဝမ်ရိပေါ်က သူ့ကိုသိပ်ပြီး အထင်သေးထားပုံပင်။
•••
တိတ်ဆိတ်နေတဲ့အခန်းထဲ နာရီလက်တံရဲ့ တချပ်ချပ်မြည်သံကသာ ပဲ့တင်ထပ်လို့နေသည်။ စားပွဲခုံပေါ်ခြေထောက်တင်ကာ မျက်ဝန်းတွေကို မှေးစင်းထားရင်း ဆေးလိပ်ခဲထားတဲ့ နှုတ်ခမ်းတစ်စုံက ပြုံးနေသယောင်။
ရှပ်အင်္ကျီ အပေါ်ဆုံးက ကြယ်သီးသုံးလုံးလောက်ဖြုတ်ထားတာမို့ ရှင်းလင်းစွာမြင်နေရတဲ့ ရင်ဘတ်ဖွေးဖွေးက ကြွက်သားခပ်ရေးရေးဖြင့် ပနံသင့်စွာ။
ထိုအချိန် အခန်းတံခါးခေါက်သံကြားလိုက်ရတာမို့ ဆေးလိပ်ကိုခပ်ပြင်းပြင်းရှိုက်ကာ အငွေ့တွေကိုဖြည်းဖြည်းချင်းမှုတ်ထုတ်လိုက်ရင်း
"ဝင်ခဲ့.."
"သူအောက်မှာရောက်နေပါတယ် သခင်လေး"
ကျင်းရီရဲ့စကားကြောင့် သူဟက်ခနဲရယ်လိုက်မိသည်။ နောက်ဆုံးတော့လည်း သူ့ဆီကိုရောက်လာရပြီပေါ့။
"ငါ့ဆီကို လွှတ်လိုက်"
ဧည့်ခန်းထဲမှာ မျက်နှာထားတင်းတင်းဖြင့် ထိုင်နေတဲ့ ရှောင်းကျန့်ဆိုသူကိုခေါ်ကာ အပေါ်ထပ်ကို ပြန်တက်လာလိုက်သည်။ သခင်လေးအခန်းရှေ့ရောက်တော့ တံခါးတစ်ချက်ခေါက်ကာ ရှောင်းကျန့်ကိုအခန်းထဲဝင်စေပြီး သူကတော့ တံခါးအသာစေ့ပေးခဲ့ကာ ပြန်ထွက်လာလိုက်သည်။
"ကျင်းရီ ဒီကိုအမြန်လာဦး.."
လှေကားပေါ်ကသူဆင်းလာတာနဲ့ ဖန်ရှင်းကသူ့လက်ကိုဆွဲကာ ခြံထဲကိုခေါ်သွားပြီး
"အခု သခင်လေးအခန်းထဲဝင်သွားတာ ဟိုတစ်ယောက်မလား"
"ဟုတ်တယ်လေ ဘာဖြစ်လို့လဲ"
"ဘာဖြစ်ရမှာလဲ ...မင်းဒီလောက် သခင်လေးနဲ့အနီးကပ်နေ,နေပြီး ဒါလေးတောင်သတိမထားမိဘူးလား .. ပုံမှန်ဆို သခင်လေးက သူနည်းနည်းလေးမကျေနပ်တာနဲ့ တစ်ခါထဲသေနတ်နဲ့ပစ်သတ်တာကို ဒီတစ်ယောက်ကျမှ သူ့ကိုကိုယ်ထိလက်ရောက်လုပ်တာတောင် ဘာလို့မသတ်ပစ်ပဲ သူ့အခန်းထဲခေါ်သွင်းတာလဲ.. အရမ်းထူးဆန်းနေတယ်လို့မထင်ဘူးလား"
ဖန်ရှင်းရဲ့အပြောကြောင့် ဟင်းခနဲသက်ပြင်းချလိုက်ရင်း
"ငါတို့အလုပ်က သခင်လေးအန္တရာယ်မဖြစ်အောင် ကာကွယ်စောင့်ရှောက်ပေးဖို့ပဲ ....ပြီးတော့သခင်လေးက ငါတို့ရဲ့ကျေးဇူးရှင် .. သခင်လေးရဲ့အကြောင်းကို ငါတို့ဒီလိုပြောမနေသင့်ဘူး"
သူ့ပခုံးကိုခပ်ဆတ်ဆတ်ပုတ်ရင်း ထွက်သွားတဲ့ကျင်းရီကြောင့် မျက်နှာကိုမဲ့ယွဲ့ပစ်လိုက်သည်။ သခင်လေးနဲ့အနီးကပ်နေပါများတော့ သခင်လေးဆီကအကျင့်တွေ ကူးသွားသလားမသိ။ အေးတိအေးစက်နဲ့။ အမြဲတမ်းဒီလိုချည်းပဲ။
•••
"ဒီအထိရောက်လာတယ်ဆိုတော့ ပြောစရာတစ်ခုခုများရှိလို့လား"
မသိသလိုလုပ်ပြီး ပြန်မေးနေတဲ့ဝမ်ရိပေါ်ကြောင့် မျက်နှာကိုပိုတည်တင်းထားလိုက်ရင်း
"မင်းပြောတာ ငါလက်ခံတယ်"
"ဘာများလဲ"
ဝမ်ရိပေါ်ဟာ မကျေနပ်သမျှ အတိုးချရင်း သူ့မာနတွေကို တစ်ထစ်ချင်းစီကို နင်းချေနေသည်။
"မင်းလွန်မလာနဲ့ ဝမ်ရိပေါ်.."
ဒေါသတကြီးပြောလာတဲ့လူကြောင့် သူသဘောတကျဖြင့် တဟားဟားအော်ရယ်လိုက်မိသည်။ ကြည့်လို့ကောင်းလိုက်တာ။ မာနကြီးလှပါတယ်ဆိုတဲ့ရှောင်းကျန့်ရဲ့ ခံပြင်းပြီးဒေါသထွက်နေဟန်က။
ထိုင်နေရာကနေ ဆတ်ခနဲထလိုက်ပြီး ဆေးလိပ်ငွေ့တွေကို ထိုလူ့မျက်နှာရှေ့ မှုတ်ထုတ်လိုက်တော့ နှာခေါင်းရှုံ့ကာ မျက်နှာလွှဲသွားတာမို့ ပါးနှစ်ဖက်ကို ညှစ်ကာ မော့စေရင်း ဆေးလိပ်ကိုရှိုက်ကာ နောက်ထပ်တစ်ကြိမ် မျက်နှာရှေ့မှုတ်ထုတ်လိုက်သည်။
"ကျုပ်အနားမှာနေချင်ရင် ဆေးလိပ်အနံ့ကိုလည်း ကျင့်သားရနေမှဖြစ်မှာပေါ့"
ပြောပြီးတာနဲ့ သူ့နှုတ်ခမ်းကို အကြမ်းပတမ်းဆွဲနမ်းလာတာမို့ အထိအတွေ့တွေကို မရင်းနှီးစွာနဲ့ သူရုန်းကန်မိတော့ မလွှတ်ပေးတဲ့အပြင် သူ့ခေါင်းအနောက်ဖက်ကို ထိန်းကိုင်ရင်း ပိုတိုးလို့ဖိနမ်းလေသည်။
အတန်ကြာ နမ်းလို့ဝတော့မှ သူ့ကိုလွှတ်ပေးလာတာမို့ ဝမ်ရိပေါ်ရဲ့ရင်ဘတ်ကိုတွန်းထုတ်ပစ်ရင်း နှုတ်ခမ်းကို လက်ခုံဖြင့်အကြမ်းပတမ်းသုတ်လိုက်မိသည်။ ခါးသက်သက် ဆေးလိပ်အရသာက သူ့လျှာဖျားတွင် ကပ်ငြိကျန်နေဆဲ။
ဝမ်ရိပေါ်က သူ့ဖြစ်အင်ကိုကြည့်ပြီး ခပ်မဲ့မဲ့ပြုံးကာ အရင်နေ့က သူထိုးလိုက်လို့ ကွဲသွားတဲ့ နှုတ်ခမ်းထောင့်နားကို လက်မဖြင့်ဖိသုတ်လိုက်ရင်း
"ခင်ဗျားကြောင့်ရခဲ့တဲ့ဒဏ်ရာက ခင်ဗျားနှုတ်ခမ်းနဲ့ထိတော့မှပဲ နေလို့ကောင်းသွားတော့တယ်"
သူဒေါသထွက်လွန်းလို့ အသားတွေပင်တဆတ်ဆတ်တုန်နေမိသည်။ မကျအောင်ထိန်းထားတဲ့ကြားက မျက်ရည်တစ်စက်က ပေါက်ခနဲပါးပြင်ပေါ်လိမ့်ဆင်းလာတာမို့ အလျင်အမြန်ဖိသုတ်လိုက်မိသည်။
ထို့နောက်ဝမ်ရိပေါ်က သူ့ကိုကျောပေးရပ်ကာ တစ်စုံတစ်ခုကိုပြင်ဆင်နေပုံရတာမို့ လှမ်းအကဲခတ်နေရင်း ကိုယ်ပေါ်က ရှပ်အင်္ကျီကိုဆွဲချွတ်လိုက်တာမို့ ကျောပြင်ကျယ်ကြီးပေါ်က ကြီးမားလှတဲ့ဖီးနစ်ငှက်ပုံသဏ္ဍာန်တက်တူးကို ကြောင်ပြီးကြည့်နေမိသည်။
အတောင်ပံတွေကို ဖြန့်ကားထားပြီး ဘယ်ဘက်ပခုံးကနေ ခါးစပ်အထိကြီးမားတဲ့ ဖီးနစ်ငှက်ပုံက အသက်ဝင်လွန်းနေတာမို့ ကျောပေါ်ကနေ ခုန်ထွက်ပြီး ထပျံတော့မယောင်။ သူငေးနေရင်း ဝမ်ရိပေါ်က သူ့ဘက်လှည့်လာပြီး နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကြား ဆေးလိပ်ကိုခဲထားရင်း သူ့ကိုခေါင်းအစခြေအဆုံးကြည့်ကာ ခပ်ထေ့ထေ့ပြုံးပြလာတာမို့ အကြည့်အမြန်လွှဲလိုက်သည်။
ပြင်ဆင်စရာရှိတာတွေ ပြင်ပြီးတာနဲ့ သူ့အရှေ့မှာရပ်နေတဲ့လူကို ကုတင်ပေါ် တွန်းလှဲချလိုက်တော့ အနည်းငယ်ထိတ်လန့်သွားတာကလွဲပြီး ထိုလူ့မျက်ဝန်းထဲ ဘာအရိပ်အယောင်မှဖမ်းလို့မရ။
နောက်ဆုံးအနေနဲ့ ဆေးလိပ်ကိုခပ်ပြင်းပြင်းတစ်ချက်ရှိုက်လိုက်ကာ ပြာခွက်ထဲဖိချေရင်း ကုတင်ပေါ်ကို တစ်လှမ်းချင်းတက်လာလိုက်သည်။ ထိုလူက မျက်လုံးတွေကို အတင်းမှိတ်ချထားတာမို့ ကိုယ်ကိုကိုင်းကာ မျက်နှာနားကိုတိုးကပ်သွားလိုက်ရင်း
"စတောင်မစရသေးဘူး.. ခင်ဗျားက ကြောက်နေပြီလား"
သူ့စကားအဆုံး မျက်ဝန်းတွေမှိတ်ချထားတဲ့ကြားက မျက်တောင်ရှည်တွေဆတ်ခနဲဖြစ်သွားပြီး မျက်ဝန်းထောင့်က မျက်ရည်တစ်စက်စီးကျလာတာမို့ ဟက်ခနဲရယ်လိုက်မိသည်။ ဒီလူပဲ ဆက်ပြီးမာနကြီးနိူင်မလား သူကပဲ အဲ့ဒီသုံးစားလို့မရတဲ့မာနတွေကို ရိုက်ချိုးပစ်နိူင်မလားဆိုတာ ကြည့်ရသေးတာပေါ့။
ဝမ်ရိပေါ်က ကုတင်ပေါ်ကဆင်းသွားပြီး ချက်ချင်းဆိုသလို သူ့အပေါ်ပြန်အုပ်မိုးကာ လက်နှစ်ဖက်ကို ခေါင်းပေါ်မြှောက်ကာ မွေ့ယာပေါ်ဖိကပ်ထားရင်း နှုတ်ခမ်းကိုသည်းကြီးမည်းကြီးနမ်းနေတာမို့ အသက်ရှူပင်ကြပ်လာမိသည်။ နမ်းနေရင်း လျှာဖျားပေါ်မှာ ခါးသက်သက်ဆေးအရသာကို ခံစားလိုက်ရတာမို့ ရုန်းကန်ချင်ပေမယ့်လည်း လက်နှစ်ဖက်က အချုပ်ခံထားရတာမို့ လည်ချောင်းထဲမြိုချမိသွားသည်။
ခဏကြာတော့မှ ဝမ်ရိပေါ်က နှုတ်ခမ်းတွေကိုဖယ်ခွာသွားတာမို့ လူကမောဟိုက်စွာ ကျန်ခဲ့လေသည်။ သူ့ကိုအုပ်မိုးရင်း ခပ်လှောင်လှောင်ရယ်နေတဲ့ဝမ်ရိပေါ်ကို မုန်းတီးစွာကြည့်နေရင်း မျက်လုံးတွေပြာဝေကာ အရိပ်တွေထပ်လာတာမို့ ခေါင်းအသာခါကာ မျက်လုံးဖွင့်လိုက်ပိတ်လိုက်လုပ်ကြည့်ပေမယ့်လည်း သူ့ခန္ဓာကိုယ်က ထူးဆန်းနေဆဲဖြစ်သည်။
နောက်တစ်ကြိမ်ထပ်မံကျူးကျော်လာတဲ့ ဝမ်ရိပေါ်ရဲ့အနမ်းတွေက ပိုပြီးအရိုင်းဆန်လာသလို သူ့ကိုယ်တွင်းကလည်း ပူလောင်သထက်ပူလောင်လာကာ အားမလိုအားမရဖြင့် လက်နှစ်ဖက်က အိပ်ယာခင်းစကို လုံးချေနေမိသည်။ ဝမ်ရိပေါ်ကတော့ အလုပ်ရှုပ်နေတဲ့ကြားက သူ့အခြေအနေကိုကြည့်ပြီး တဟားဟားအော်ရယ်နေဆဲ။
ဒီလိုနဲ့ပဲ ဝမ်ရိပေါ်စိတ်လိုတိုင်းပြုမူသမျှကို အလူးအလဲခံရင်း ရှောင်းကျန့်တစ်ဘဝလုံးစောင့်ထိန်းသိမ်းလာခဲ့ရသမျှ သိက္ခာ မာနတွေအားလုံး ဝမ်ရိပေါ်ရဲ့လှောင်ပြောင်သံတွေအောက်မှာ စုန်းစုန်းမြှပ်ခဲ့ရသည်။
အဲ့ဒီညက နောက်ဆုံးအနေနဲ့ တစ်ညလုံးသူငိုနေမိသည်။ သေချာတယ် မနက်ဖြန်တိုင်းမှာ သူ့မျက်ဝန်းကထပ်ပြီး ငွေ့ရည်ဖွဲ့တော့မှာမဟုတ်ဘူး။ ဘာလို့ဆို ဘယ်လိုအခြေအနေမျိုးကမှ သူအခုခံစားနေရတဲ့ ခံစားချက်လောက်ဆိုးရွားမှာ မဟုတ်မှန်း သေချာပေါက်သိနေခဲ့လို့။
အမြဲတမ်းအတွက် ဝမ်ရိပေါ်ဆိုတာ သူ့ရင်ထဲမှာ အမုန်းဆုံးနဲ့အနာကြည်းဆုံးလူသားအဖြစ်နဲ့ စွဲထင်ကျန်နေတော့မှာ။ အကယ်၍ သူသေသွားမယ်ဆိုရင်တောင် ဒီနာကြည်းမှုကို ဆက်ဆက်နောက်ဘဝအထိ သယ်ဆောင်သွားမှာဖြစ်ပြီး ဒါဟာဝမ်ရိပေါ်အတွက် သူလုပ်နိူင်တဲ့ တစ်ခုတည်းသော လက်တုန့်ပြန်မှုပဲ။
Dare you escape?လေးကိုကလေ ဒီရက်ပိုင်းအတွင်း ဖျက်ပစ်ရမလားလို့ အကြိမ်ကြိမ်စဉ်းစားမိပေမယ့် ဒီကလေးက လွန်ခဲ့တဲ့၂နှစ်လောက်ထဲက plotချထားတဲ့ fahအရမ်းကြိုးစားကြည့်ချင်တဲ့ပုံစံလေးမို့ ဖျက်ပစ်လိုက်ဖို့ကို ဝန်လေးနေတာပေါ့နော်.. အဲ့တာကြောင့်လေ ဇာတ်သိမ်းအထိတင်ပေးပြီးရင်တော့ unpublishလုပ်မယ်ဆိုတဲ့အကြောင်း အသိပေးတာပါ
#fah🦄
Zawgyi
သူအိမ္တြင္းေအာင္းေနမိတာ ႏွစ္ရက္႐ွိၿပီ။ ႏွစ္ရက္ဆိုတဲ့အခ်ိန္က တကယ္ကိုခဏေလးပဲ။ ဒီႏွစ္ရက္လံုး သူအိမ္ထဲက အိမ္ျပင္မထြက္မိသလို ဘယ္သူနဲ႔မွလည္း အဆက္အသြယ္မလုပ္ျဖစ္ဘူး။
ေဒၚေလးကလည္း အိမ္ကိုျပန္မလာတာမို႔ အခန္းကိုသြားၾကည့္ေတာ့ ဗီ႐ိုထဲမွာ အက်ႌအဝတ္အစားေတြအကုန္ မ႐ွိေတာ့ပံုအရ ၾကည့္ရတာ အေႂကြး႐ွင္ေတြကို ေျခရာေဖ်ာက္ေျပးျပန္ၿပီထင္သည္။
အိပ္ယာကႏိုးလာတိုင္း ဘားမွာျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကိစၥေတြကို အိပ္မက္ျဖစ္ဖို႔ေမွ်ာ္လင့္မိေပမယ့္ ကံဆိုးစြာနဲ႔ပဲ သူၾကံဳေတြ႔ေနရတာက တကယ့္လက္ေတြ႔ေလာကမွာျဖစ္သည္။
အဲ့ဒီေန႔က ဝမ္ရိေပၚနဲ႔ျပႆနာျဖစ္ၿပီးေတာ့ သူအလုပ္ထုတ္ခံရေတာ့မယ္ဆိုတာကို ႀကိဳသိေနတာမို႔ သန္႔စင္ခန္းထဲမွာ အဝတ္အစားလဲေနရင္း ေသနတ္ပစ္သံနဲ႔အတူ ေအာ္ဟစ္ေျပးလႊားသံေတြ ၾကားလိုက္ရတာမို႔ အျမန္ေျပးထြက္လာရင္း ဘားတစ္ခုလံုးက ေမွာင္မဲသြားတာမို႔ သူေၾကာင္ၿပီး ေနရာမွာရပ္ေနမိသည္။
အဲ့အခ်ိန္ သူ႔ေဘးနားတစ္ဝိုက္မွာ ႐ုန္းရင္းဆံခတ္အသံလိုေတြ ၾကားေနရတာမို႔ နားစြင့္ေနရင္း ဒိုင္းခနဲေသနတ္သံနဲ႔အတူ လူတစ္ေယာက္က သူ႔လက္ထဲကို ေသနတ္ထည့္ေပးသြားတာမို႔ ေၾကာင္အေနတုန္းမွာပင္ မီးေတြျပန္လင္းလာတာျဖစ္သည္။
တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ မီးျပန္လင္းလာေတာ့ သူ႔အေ႐ွ႕မွာ ဝမ္ရိေပၚေရာက္ေနေလသည္။ ဒါကိုမွ တမင္ၾကံစည္တာလို႔မေျပာရင္ သူ႐ူးေနလို႔ပဲ။ သူ႔ကို ျပန္ၿပီးဒုကၡေပးဖို႔အတြက္နဲ႔ လူတစ္ေယာက္လံုးကိုေတာင္ သတ္ၿပီး သူ႔အေပၚလႊဲခ်ခဲ့တာ။
သူေထာင္ထဲမသြားခ်င္ဘူး။ သူ႔မွာ ရည္မွန္းခ်က္ေတြအမ်ားႀကီး႐ွိေသးတယ္။ သူမလုပ္ထားတဲ့ ကိစၥေၾကာင့္နဲ႔ သူ႔အနာဂတ္ကို မစြန္႔လႊတ္ႏိူင္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ လူ႔ေလာကမွာမ႐ွိေတာ့တဲ့ ပါးနဲ႔မားကိုလည္း သူ႔ေၾကာင့္နဲ႔ သိကၡာမက်ေစခ်င္ဘူး။
ဒါဆို ဝမ္ရိေပၚေျပာသြားတဲ့ ေနာက္တစ္နည္းကေရာ။ ဟင့္အင္း... သူေသရမယ္ဆိုရင္ေတာင္ အဲ့ဒီနည္းလမ္းကို ဘယ္ေတာ့မွေရြးခ်ယ္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဝမ္ရိေပၚအလြယ္တကူ နင္းေခ်ႏိူင္ဖို႔အတြက္ သူ႔မာနနဲ႔သိကၡာကို သူကိုယ္တိုင္ခ်ခင္းေပးဖို႔ဆိုတာ ဘယ္လိုမွမျဖစ္ႏိူင္တဲ့ကိစၥ။
အေတြးမ်ားေနရင္း wechatကစာဝင္သံၾကားလိုက္တာမို႔ ယူၾကည့္လိုက္ေတာ့ အမည္မသိတဲ့ဖုန္းနံပါတ္တစ္ခုက ပို႔လိုက္တဲ့ပံုေၾကာင့္ သူမ်က္လံုးေတြျပာေဝသြားမိသည္။
အဲ့ဒီေန႔က ဝမ္ရိေပၚက ဓာတ္ပံုပါ႐ိုက္ယူထားတာလား။ ယုတ္မာလိုက္တာ။ သူက အရမ္းႏံုအေနသူတစ္ေယာက္မဟုတ္တာမို႔ ဝမ္ရိေပၚဘာကိုဆိုလိုခ်င္သလဲဆိုတာ သူေကာင္းေကာင္းသိသည္။
ကံတရားက ဒီလိုျဖစ္ေစခ်င္မွေတာ့ သူကလည္းဘာကိုဆက္ၿပီး ေတြးပူေနရေတာ့မလဲ။
•••
နန္းေတာ္တစ္မွ်က်ယ္ဝန္းတဲ့ အိမ္ႀကီးကို လွမ္းၾကည့္ရင္း အံကိုတင္းတင္းၾကိတ္ထားမိသည္။ ရႊမ္းလုေျပာတဲ့ ဝမ္ေတြရဲ႕အ႐ွိန္အဝါက ေပါ့ေသးေသးမဟုတ္ဘူးဆိုတာ တကယ္မွန္ေနတာပဲ။
ဝမ္အိမ္ေတာ္ရဲ႕ တည္ေနရာကို႐ွာဖို႔ဆိုတာ ဒီႏိူင္ငံမွာ အရမ္းႀကီးခက္ခဲေနတဲ့ ကိစၥေတာ့မဟုတ္ဘူး။ weiboမွာ clickတစ္ခ်က္ႏွိပ္လိုက္ရံုနဲ႔ ဝမ္မ်ိဳး႐ိုးရဲ႕သမိုင္းအစဥ္အလာနဲ႔အတူ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားမႈေတြက မျမင္ခ်င္ မေတြ႔ခ်င္မွအဆံုးရယ္။
လူေခၚဘဲလ္ကို လက္လွမ္းဖို႔ၾကံရြယ္ေနစဥ္မွာပင္ အသက္ႀကီးႀကီးလူႀကီးတစ္ေယာက္က ျခံထဲကထြက္လာၿပီး
"ေမာင္ရင္က ေ႐ွာင္းက်န္႔ဆိုတာထင္တယ္"
"ဦးေလးက ကြၽန္ေတာ့္ကိုသိလို႔လားဗ်"
"သခင္ေလးက လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ရက္ေလာက္ထဲက ေမာင္ရင္လာမယ့္အေၾကာင္း ႀကိဳေျပာျပထားလို႔ပါ"
သူ႔စိတ္ထဲတင္းခနဲျဖစ္သြားၿပီး လက္သီးႏွစ္ဖက္ကိုတင္းတင္းဆုပ္လိုက္မိသည္။ ျခံထဲမဝင္ရေသးခင္မွာပင္ ဝမ္ရိေပၚက သူ႔မာနကို တစ္ထစ္ခ်နင္းၿပီးျဖစ္သည္။ ဝမ္ရိေပၚက သူ႔ကိုသိပ္ၿပီး အထင္ေသးထားပံုပင္။
•••
တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့အခန္းထဲ နာရီလက္တံရဲ႕ တခ်ပ္ခ်ပ္ျမည္သံကသာ ပဲ့တင္ထပ္လို႔ေနသည္။ စားပြဲခံုေပၚေျခေထာက္တင္ကာ မ်က္ဝန္းေတြကို ေမွးစင္းထားရင္း ေဆးလိပ္ခဲထားတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံုက ျပံဳးေနသေယာင္။
႐ွပ္အက်ႌ အေပၚဆံုးက ၾကယ္သီးသံုးလံုးေလာက္ျဖဳတ္ထားတာမို႔ ႐ွင္းလင္းစြာျမင္ေနရတဲ့ ရင္ဘတ္ေဖြးေဖြးက ႂကြက္သားခပ္ေရးေရးျဖင့္ ပနံသင့္စြာ။
ထိုအခ်ိန္ အခန္းတံခါးေခါက္သံၾကားလိုက္ရတာမို႔ ေဆးလိပ္ကိုခပ္ျပင္းျပင္း႐ိႈက္ကာ အေငြ႔ေတြကိုျဖည္းျဖည္းခ်င္းမႈတ္ထုတ္လိုက္ရင္း
"ဝင္ခဲ့.."
"သူေအာက္မွာေရာက္ေနပါတယ္ သခင္ေလး"
က်င္းရီရဲ႕စကားေၾကာင့္ သူဟက္ခနဲရယ္လိုက္မိသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း သူ႔ဆီကိုေရာက္လာရၿပီေပါ့။
"ငါ့ဆီကို လႊတ္လိုက္"
ဧည့္ခန္းထဲမွာ မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းျဖင့္ ထိုင္ေနတဲ့ ေ႐ွာင္းက်န္႔ဆိုသူကိုေခၚကာ အေပၚထပ္ကို ျပန္တက္လာလိုက္သည္။ သခင္ေလးအခန္းေ႐ွ႕ေရာက္ေတာ့ တံခါးတစ္ခ်က္ေခါက္ကာ ေ႐ွာင္းက်န္႔ကို္အခန္းထဲဝင္ေစၿပီး သူကေတာ့ တံခါးအသာေစ့ေပးခဲ့ကာ ျပန္ထြက္လာလိုက္သည္။
"က်င္းရီ ဒီကိုအျမန္လာဦး.."
ေလွကားေပၚကသူဆင္းလာတာနဲ႔ ဖန္႐ွင္းကသူ႔လက္ကိုဆြဲကာ ျခံထဲကိုေခၚသြားၿပီး
"အခု သခင္ေလးအခန္းထဲဝင္သြားတာ ဟိုတစ္ေယာက္မလား"
"ဟုတ္တယ္ေလ ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"ဘာျဖစ္ရမွာလဲ ...မင္းဒီေလာက္ သခင္ေလးနဲ႔အနီးကပ္ေန,ေနၿပီး ဒါေလးေတာင္သတိမထားမိဘူးလား .. ပံုမွန္ဆို သခင္ေလးက သူနည္းနည္းေလးမေက်နပ္တာနဲ႔ တစ္ခါထဲေသနတ္နဲ႔ပစ္သတ္တာကို ဒီတစ္ေယာက္က်မွ သူ႔ကိုကိုယ္ထိလက္ေရာက္လုပ္တာေတာင္ ဘာလို႔မသတ္ပစ္ပဲ သူ႔အခန္းထဲေခၚသြင္းတာလဲ.. အရမ္းထူးဆန္းေနတယ္လို႔မထင္ဘူးလား"
ဖန္႐ွင္းရဲ႕အေျပာေၾကာင့္ ဟင္းခနဲသက္ျပင္းခ်လိုက္ရင္း
"ငါတို႔အလုပ္က သခင္ေလးအႏၱာရယ္မျဖစ္ေအာင္ ကာကြယ္ေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးဖို႔ပဲ ....ျပီးေတာ့သခင္ေလးက ငါတို႔ရဲ႕ေက်းဇူး႐ွင္ .. သခင္ေလးရဲ႕အေၾကာင္းကို ငါတို႔ဒီလိုေျပာမေနသင့္ဘူး"
သူ႔ပခံုးကိုခပ္ဆတ္ဆတ္ပုတ္ရင္း ထြက္သြားတဲ့က်င္းရီေၾကာင့္ မ်က္ႏွာကိုမဲ့ယြဲ႔ပစ္လိုက္သည္။ သခင္ေလးနဲ႔အနီးကပ္ေနပါမ်ားေတာ့ သခင္ေလးဆီကအက်င့္ေတြ ကူးသြားသလားမသိ။ ေအးတိေအးစက္နဲ႔။ အျမဲတမ္းဒီလိုခ်ည္းပဲ။
•••
"ဒီအထိေရာက္လာတယ္ဆိုေတာ့ ေျပာစရာတစ္ခုခုမ်ား႐ွိလို႔လား"
မသိသလိုလုပ္ၿပီး ျပန္ေမးေနတဲ့ဝမ္ရိေပၚေၾကာင့္ မ်က္ႏွာကိုပိုတည္တင္းထားလိုက္ရင္း
"မင္းေျပာတာ ငါလက္ခံတယ္"
"ဘာမ်ားလဲ"
ဝမ္ရိေပၚဟာ မေက်နပ္သမွ် အတိုးခ်ရင္း သူ႔မာနေတြကို တစ္ထစ္ခ်င္းစီကို နင္းေခ်ေနသည္။
"မင္းလြန္မလာနဲ႔ ဝမ္ရိေပၚ.."
ေဒါသတႀကီးေျပာလာတဲ့လူေၾကာင့္ သူသေဘာတက်ျဖင့္ တဟားဟားေအာ္ရယ္လိုက္မိသည္။ ၾကည့္လို႔ေကာင္းလိုက္တာ။ မာနႀကီးလွပါတယ္ဆိုတဲ့ေ႐ွာင္းက်န္႔ရဲ႕ ခံျပင္းၿပီးေဒါသထြက္ေနဟန္က။
ထိုင္ေနရာကေန ဆတ္ခနဲထလိုက္ၿပီး ေဆးလိပ္ေငြ႔ေတြကို ထိုလူ႔မ်က္ႏွာေ႐ွ႕ မႈတ္ထုတ္လိုက္ေတာ့ ႏွာေခါင္း႐ွံဳ႕ကာ မ်က္ႏွာလႊဲသြားတာမို႔ ပါးႏွစ္ဖက္ကို ညႇစ္ကာ ေမာ့ေစရင္း ေဆးလိပ္ကို႐ိႈက္ကာ ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္ မ်က္ႏွာေ႐ွ႕မႈတ္ထုတ္လိုက္သည္။
"က်ဳပ္အနားမွာေနခ်င္ရင္ ေဆးလိပ္အနံ႔ကိုလည္း က်င့္သားရေနမွျဖစ္မွာေပါ့"
ေျပာၿပီးတာနဲ႔ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းကို အၾကမ္းပတမ္းဆြဲနမ္းလာတာမို႔ အထိအေတြ႔ေတြကို မရင္းႏွီးစြာနဲ႔ သူ႐ုန္းကန္မိေတာ့ မလႊတ္ေပးတဲ့အျပင္ သူ႔ေခါင္းအေနာက္ဖက္ကို ထိန္းကိုင္ရင္း ပိုတိုးလို႔ဖိနမ္းေလသည္။
အတန္ၾကာ နမ္းလို႔ဝေတာ့မွ သူ႔ကိုလႊတ္ေပးလာတာမို႔ ဝမ္ရိေပၚရဲ႕ရင္ဘတ္ကိုတြန္းထုတ္ပစ္ရင္း ႏႈတ္ခမ္းကို လက္ခံုျဖင့္အၾကမ္းပတမ္းသုတ္လိုက္မိသည္။ ခါးသက္သက္ ေဆးလိပ္အရသာက သူ႔လွ်ာဖ်ားတြင္ ကပ္ၿငိက်န္ေနဆဲ။
ဝမ္ရိေပၚက သူ႔ျဖစ္အင္ကိုၾကည့္ၿပီး ခပ္မဲ့မဲ့ျပံဳးကာ အရင္ေန႔က သူထိုးလိုက္လို႔ ကြဲသြားတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္နားကို လက္မျဖင့္ဖိသုတ္လိုက္ရင္း
"ခင္ဗ်ားေၾကာင့္ရခဲ့တဲ့ဒဏ္ရာက ခင္ဗ်ားႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ထိေတာ့မွပဲ ေနလို႔ေကာင္းသြားေတာ့တယ္"
သူေဒါသထြက္လြန္းလို႔ အသားေတြပင္တဆတ္ဆတ္တုန္ေနမိသည္။ မက်ေအာင္ထိန္းထားတဲ့ၾကားက မ်က္ရည္တစ္စက္က ေပါက္ခနဲပါးျပင္ေပၚလိမ့္ဆင္းလာတာမို႔ အလ်င္အျမန္ဖိသုတ္လိုက္မိသည္။
ထို႔ေနာက္ဝမ္ရိေပၚက သူ႔ကိုေက်ာေပးရပ္ကာ တစ္စံုတစ္ခုကိုျပင္ဆင္ေနပံုရတာမို႔ လွမ္းအကဲခတ္ေနရင္း ကိုယ္ေပၚက ႐ွပ္အက်ႌကိုဆြဲခြၽတ္လိုက္တာမို႔ ေက်ာျပင္က်ယ္ႀကီးေပၚက ႀကီးမားလွတဲ့ဖီးနစ္ငွက္ပံုသ႑ာန္တက္တူးကို ေၾကာင္ၿပီးၾကည့္ေနမိသည္။
အေတာင္ပံေတြကို ျဖန္႔ကားထားၿပီး ဘယ္ဘက္ပခံုးကေန ခါးစပ္အထိႀကီးမားတဲ့ ဖီးနစ္ငွက္ပံုက အသက္ဝင္လြန္းေနတာမို႔ ေက်ာေပၚကေန ခုန္ထြက္ၿပီး ထပ်ံေတာ့မေယာင္။ သူေငးေနရင္း ဝမ္ရိေပၚက သူ႔ဘက္လွည့္လာၿပီး ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာၾကား ေဆးလိပ္ကိုခဲထားရင္း သူ႔ကိုေခါင္းအစေျခအဆံုးၾကည့္ကာ ခပ္ေထ့ေထ့ျပံဳးျပလာတာမို႔ အၾကည့္အျမန္လႊဲလိုက္သည္။
ျပင္ဆင္စရာ႐ွိတာေတြ ျပင္ၿပီးတာနဲ႔ သူ႔အေ႐ွ႕မွာရပ္ေနတဲ့လူကို ကုတင္ေပၚ တြန္းလွဲခ်လိုက္ေတာ့ အနည္းငယ္ထိတ္လန္႔သြားတာကလြဲၿပီး ထိုလူ႔မ်က္ဝန္းထဲ ဘာအရိပ္အေယာင္မွဖမ္းလို႔မရ။
ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ေဆးလိပ္ကိုခပ္ျပင္းျပင္းတစ္ခ်က္႐ိႈက္လိုက္ကာ ျပာခြက္ထဲဖိေခ်ရင္း ကုတင္ေပၚကို တစ္လွမ္းခ်င္းတက္လာလိုက္သည္။ ထိုလူက မ်က္လံုးေတြကို အတင္းမွိတ္ခ်ထားတာမို႔ ကိုယ္ကိုကိုင္းကာ မ်က္ႏွာနားကိုတိုးကပ္သြားလိုက္ရင္း
"စေတာင္မစရေသးဘူး.. ခင္ဗ်ားက ေၾကာက္ေနၿပီလား"
သူ႔စကားအဆံုး မ်က္ဝန္းေတြမွိတ္ခ်ထားတဲ့ၾကားက မ်က္ေတာင္႐ွည္ေတြဆတ္ခနဲျဖစ္သြားၿပီး မ်က္ဝန္းေထာင့္က မ်က္ရည္တစ္စက္စီးက်လာတာမို႔ ဟက္ခနဲရယ္လိုက္မိသည္။ ဒီလူပဲ ဆက္ၿပီးမာနႀကီးႏိူင္မလား သူကပဲ အဲ့ဒီသံုးစားလို႔မရတဲ့မာနေတြကို ႐ိုက္ခ်ိဳးပစ္ႏိူင္မလားဆိုတာ ၾကည့္ရေသးတာေပါ့။
ဝမ္ရိေပၚက ကုတင္ေပၚကဆင္းသြားၿပီး ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို သူ႔အေပၚျပန္အုပ္မိုးကာ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေခါင္းေပၚေျမႇာက္ကာ ေမြ႔ယာေပၚဖိကပ္ထားရင္း ႏႈတ္ခမ္းကိုသည္းႀကီးမည္းႀကီးနမ္းေနတာမို႔ အသက္႐ွဴပင္ၾကပ္လာမိသည္။ နမ္းေနရင္း လွ်ာဖ်ားေပၚမွာ ခါးသက္သက္ေဆးအရသာကို ခံစားလိုက္ရတာမို႔ ႐ုန္းကန္ခ်င္ေပမယ့္လည္း လက္ႏွစ္ဖက္က အခ်ဳပ္ခံထားရတာမို႔ လည္ေခ်ာင္းထဲၿမိဳခ်မိသြားသည္။
ခဏၾကာေတာ့မွ ဝမ္ရိေပၚက ႏႈတ္ခမ္းေတြကိုဖယ္ခြာသြားတာမို႔ လူကေမာဟိုက္စြာ က်န္ခဲ့ေလသည္။ သူ႔ကိုအုပ္မိုးရင္း ခပ္ေလွာင္ေလွာင္ရယ္ေနတဲ့ဝမ္ရိေပၚကို မုန္းတီးစြာၾကည့္ေနရင္း မ်က္လံုးေတြျပာေဝကာ အရိပ္ေတြထပ္လာတာမို႔ ေခါင္းအသာခါကာ မ်က္လံုးဖြင့္လိုက္ပိတ္လိုက္လုပ္ၾကည့္ေပမယ့္လည္း သူ႔ခႏၶာကိုယ္က ထူးဆန္းေနဆဲျဖစ္သည္။
ေနာက္တစ္ႀကိမ္ထပ္မံက်ဴးေက်ာ္လာတဲ့ ဝမ္ရိေပၚရဲ႕အနမ္းေတြကို ပိုၿပီးအ႐ိုင္းဆန္လာသလို သူ႔ကိုယ္တြင္းကလည္း ပူေလာင္သထက္ပူေလာင္လာကာ အားမလိုအားမရျဖင့္ လက္ႏွစ္ဖက္က အိပ္ယာခင္းစကို လံုးေခ်ေနမိသည္။ ဝမ္ရိေပၚကေတာ့ အလုပ္႐ႈပ္ေနတဲ့ၾကားက သူ႔အေျခအေနကိုၾကည့္ၿပီး တဟားဟားေအာ္ရယ္ေနဆဲ။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဝမ္ရိေပၚစိတ္လိုတိုင္းျပဳမူသမွ်ကို အလူးအလဲခံရင္း ေ႐ွာင္းက်န္႔တစ္ဘဝလံုးေစာင့္ထိန္းသိမ္းလာခဲ့ရသမွ် သိကၡာ မာနေတြအားလံုး ဝမ္ရိေပၚရဲ႕ေလွာင္ေျပာင္သံေတြေအာက္မွာ စုန္းစုန္းျမႇပ္ခဲ့ရသည္။
အဲ့ဒီညက ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ တစ္ညလံုးသူငိုေနမိသည္။ ေသခ်ာတယ္ မနက္ျဖန္တိုင္းမွာ သူ႔မ်က္ဝန္းကထပ္ၿပီး ေငြ႔ရည္ဖြဲ႔ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။ ဘာလို႔ဆို ဘယ္လိုအေျခအေနမ်ိဳးကမွ သူအခုခံစားေနရတဲ့ ခံစားခ်က္ေလာက္ဆိုးရြားမွာ မဟုတ္မွန္း ေသခ်ာေပါက္သိေနခဲ့လို႔။
အျမဲတမ္းအတြက္ ဝမ္ရိေပၚဆိုတာ သူ႔ရင္ထဲမွာ အမုန္းဆံုးနဲ႔အနာၾကည္းဆံုးလူသားအျဖစ္နဲ႔ စြဲထင္က်န္ေနေတာ့မွာ။ အကယ္၍ သူေသသြားမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ဒီနာၾကည္းမႈကို ဆက္ဆက္ေနာက္ဘဝအထိ သယ္ေဆာင္သြားမွာျဖစ္ၿပီး ဒါဟာဝမ္ရိေပၚအတြက္ သူလုပ္ႏိူင္တဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ လက္တုန္႔ျပန္မႈပဲ။
Dare you escape?ေလးကိုကေလ ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း ဖ်က္ပစ္ရမလားလို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္စဥ္းစားမိေပမယ့္ ဒီကေလးက လြန္ခဲ့တဲ့၂ႏွစ္ေလာက္ထဲက plotခ်ထားတဲ့ fahအရမ္းႀကိဳးစားၾကည့္ခ်င္တဲ့ပံုစံေလးမို႔ ဖ်က္ပစ္လိုက္ဖို႔ကို ဝန္ေလးေနတာေပါ့ေနာ္.. အဲ့တာေၾကာင့္ေလ ဇာတ္သိမ္းအထိတင္ေပးၿပီးရင္ေတာ့ unpublishလုပ္မယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း အသိေပးတာပါ
#fah🦄