tw// sexual harassment
note: again, it's better to discontinue reading this story if you are not comfortable.
HEAVEN RAMIREZ
Bumangon ako't sinandal ang likuran sa pader, still wrapping him around my arms. Mabuti nalang at hindi na siya pumapalag. He's just staying quiet, silently crying on my shoulder.
Ang hapdi na ng kamay ko, lalo na ang balikat ko na unang bumagsak kanina. Kanina wala akong maramdaman sa paglaslas ko, pero ngayon umepekto na siya. Sobrang hapdi! Tiniis ko ito't pinatigil ang sarili sa pag-iyak. I brushed his hair for him to calm down too.
"Joshua," I called his name. "Okay lang bang kahit sa isang araw lang, isipin mong hindi ako nagsisinungaling sa'yo?"
"It's your choice if you want to believe, but can I ask you to choose believing?"
"I'm trying my best to prove myself to you pero masyadong sarado ang isip mo," nag-adjust ako sa yakap nang humapdi na naman ang braso ko. Dumidikit sa tela ng uniform niya ang laman ko.
"Kapag napagod ako, alam kong hahayaan mo lang ako kasi 'yon ang gusto mo. Pero ayaw kong sumuko, Joshua sana ikaw rin," I calmly begged.
"I know your trauma keeps you blinded. Lahat ng sinasabi ko, kasinungalingan sa'yo kasi sinasabi ng trauma mong hindi totoo ang lahat ng lumalabas sa bibig ko,"
I totally get him now. Kaya dini-deny niya ang mga sinasabi ko, kaya feeling niya ay kasinungalinan lang lahat. May trust issues siya dahil sa mga nangyari sa kaniya sa nakaraan. I won't blame him if he's still denial. I must respect him and his decision.
Pero gusto kong magtiwala rin siya sa akin.
"Please, kahit ngayon lang, maniwala ka sa'kin. Hindi ako nagsisinungaling," I told him.
"Mahal kita,"
"Ayaw kitang mawala,"
"Kailangan kita,"
"Aalagaan kita,"
"May pakialam ako sa'yo,"
"M-mahal kita, Joshua,"
Ramdam ko ang pag-iyak niyang muli. I chuckled in pain at saka hinagod ko ang likod niya para patahanin siya.
Napahigpit lalo ang kapit ko sa kaniya nang may marinig akong kaluskos, kasunod no'n ay ang pagdating ng kung sino palapit sa amin. Yumuko lang ako at patuloy na kumapit kay Joshua.
"M-Mister Hong," dinig kong sambit ng isang lalaki. Siguro ay teacher, nang i-angat ko ang mukha ko ay nakita ko sina Jun at Jeonghan, pati ang isang campus director.
"Nagdudugo 'yong likod mo-- Heaven! T-tangina," napangiwi ako nang subukang hawakan ni Jeonghan ang kamay ko.
Nangangamba man, nagsalita ang teacher. "Anong nangyayari rito? It is a restricted area for students--"
"Sir! Hindi dapat 'yon ang iniisip mo ngayon. Paano kung hindi sila nagdalawang isip na tumalon? Kung hindi mo kami hinarang e di sana walang nasaktan, 'di ba po?" Naiinis na sambit ni Jeonghan habang tinatapik si Joshua.
"It is still a restricted--"
Hindi nakatiis si Jun at siya na ang sumagot. "If these two died, we will all blame it on you and your stupid restrictions,"
I never saw him talking back to teachers. Pero alam naman namin sigurong restricted area ito. Still, hindi dapat 'yon ang inisip niya muna. Hanggang ngayon, kahit may mamatay na, reputasyon pa rin nila ang iniisip nila.
"Tara sa clinic," pinatayo kami pero ayaw bumitaw ni Joshua sa yakap niya, as if he doesn't want these guys see his teary eyes.
"Shua, bitaw muna," tinapik siya ni Jun.
"Shua," tawag din ni Jeonghan. "Hong Jisoo,"
Ako na ang nag-angat ng ulo niya. I smiled and wiped his tears. Umamo naman siya at nagpadala na rin sa pagbangon namin.
"Walang ibang makakaalam nito--" hindi na nila pinansin ang director at nagpatuloy nalang kami sa paglalakad.
"Ano bang ginagawa mo sa buhay mo," naiiritang sambit ni Jun habang inaalis ang polo niya. Binalot niya ito sa buong braso ko.
Dinala nila kaming dalawa sa clinic, pero sa pagpasok namin ay walang tao sa loob. Pinaupo nila kaming dalawa sa higaan.
Nagtingin-tingin sila sa paligid, pero karamihan ng mga gamit sa clinic ay nasa drawer na naka-lock. "Tanginang mga nurse 'yan, sandali lang, bibili ako ng mga gamot," sambit ni Jun.
"Sama ako, bumili na rin tayo ng pagkain," suhestyon ni Jeonghan.
"Hindi Han, dapat may magbantay sa kanila," he pointed at us.
"Okay lang kami, 'wag kayong mag-alala," nakangiti kong sambit.
Napataas ang kilay ni Jeonghan. "At sa tingin mo maniniwala kami sa'yo na muntikan nang putulin ang sariling kamay?"
Napayuko ako't tumingin sa braso kong binalutan ng polo ni Jun. Nagiging pula na ang damit niya. Ganoon na ba kalala ang pagkasugat ko sa sarili ko?
But somehow, I felt satisfied when I cut myself. Parang gusto kong ulitin 'yong sakit kasi nakakalimutan ko lahat ng bagay na gumugulo sa akin, at ang iisipin ko lang ay ang hapdi ng sugat na ginawa ko.
Mali ito, unti-onti ko nang naa-adapt ang kagustuhan ni Joshua na saktan ang sarili niya!
"Okay lang ako, babalik naman kayo, 'di ba?" Pagpapakampante ko sa kanila.
"Sigurado ka?" Jeonghan asked.
I nodded. "Sure,"
Hesitant man, umalis din silang magkasama. Nang makaalis sila ay tumingin ako kay Joshua. He's just sitting on the side of the bed, silently sniffing and preventing his hiccups. Sumandal ako sa headboard at tumingin sa braso ko. Nakakatakot, hindi ko alam na kaya kong gawin ito sa sarili ko para lang makumbinsi ko siyang desidido akong sumama sa kaniya.
"Halos wala pang isang linggo no'ng huli nating pagkikita, may kumatok sa bahay ko," I suddenly started storytelling.
"Simula no'n, hiniling ko na palagi na sana okay ka lang sa malayo, sana, bumalik ka na," I chuckled.
Napalingon siya sa gawi ko nang marealize niyang nagsisimula na akong magkuwento ng nangyari sa akin habang wala siya. I should feed his curiosity. Pilitin ko mang isikreto sa kaniya ang lahat, hindi kakayanin ng konsensya kong maging dahilan pa 'yon ng pagkawala niya.
"Dalawang tao 'yon, binanggit nila 'yong pangalan ng papa ko, sabi ko "Wala na po si papa, patay na," nagulat sila no'n kasi ang alam daw nila ay walang anak si papa. Sinabi ko meron, ako,"
Umiling ako sa sarili kong kuwento, "Ay mali, tatlo pala sila, Joshua. 'Yong isa parang driver? Nakatayo lang siya sa nakaparadang kotse. Parang look out? Hindi ko alam,"
"Kahit sinabi ko nang patay na ang papa ko, nagpumilit silang pumasok. Tinulak ako ng isa para lang makapasok sila. Ang gulo ng bahay, hinalughog nila, pinipilit nilang tinatago ko lang daw ang papa ko. Pinagtatakpan ko raw kasi hindi niya kayang magbayad ng utang,"
"Pero hindi ko naman talaga pinagtatakpan kasi, patay na nga siya di ba?" Alam mo 'yon dahil isa ka sa mga naglapastangan kay papa bukod kay Seungcheol.
"Tumigil na sila kakahanap no'n. Kaso ano, ako naman, a-ako naman ang pinagkadiskitahan nila," I started to stutter. He moved closer to my place, looking worried and attentive to every words I will spit out.
"Tinulak ako ng isa papaupo sa sofa. 'yong isa naman ay nasa likuran ko, pinaglalaruan niya 'yong buhok ko, parang ganito," I reached for his hand and made his palm caress my hair.
"Pababa," I slid his hand down my shoulder, to my chest.
Ramdam ko ang pagtigas at pagpigil ni Joshua sa kamay niya nang makarating ito sa dibdib ko. I held his hand with both my palms and let him squeeze my breast. But he is not pressing it hard, it is not as painful as I remembered.
Ako nalang ang umabante at nag-ipit para maramdaman ko ulit ang sakit, pero pinipigilan niya ang sarili niyang saktan ako nang sobra. "Sobrang higpit ng ginawa niya, hindi ako makahinga,"
"P-pero, 'yong kasama niya. 'Yong kasama niya hinawakan ako rito," I took his other hand and let him touch my leg.
"Natatandaan ko pa kung paano, hindi ko magawang kalimutan," I bit my lower lip as I caressed myself through his hand.
I let him squeeze my leg, moving his hand up, caressing my inner thighs, I breathed heavily after remembering what happened next.
"T-tapos, 'd-'di ba, may tao sa likod ko? 'yong nakahawak dito? Lumabas siya sandali," I continue to narrate what happened while disregarding how shaky my voice was and how my tears fall down my eyes.
"Pagkabalik niya, k-kasama n-niya na 'yong driver," I started to get hysterical.
"'Yong driver---" I tried to get his hand again and put it on my chest but he stopped me.
"Tama na," he told me.
"G-gusto mong malaman 'di ba?" I cried.
He stayed silent for a while, ngayon naman ay ako na ang umiiyak sa aming dalawa. Nanginginig ang kamay kong nakakapit pa rin sa kaniya nang mahigpit. Hindi ko aakalaing masasabi ko sa kaniya ang lahat. Ang plano ko ay itago nalang ito habang-buhay. Paano na ito? Paano kung natrigger na rin siya?
"Pero, laking pasasalamat ko na hindi nila binaboy ang labi ko. I can still kiss you without them ruining my mind," I smiled even though it hurts.
I cupped his cheeks and pecked a kiss. I looked into his eyes with a smile, "Your strawberry flavored lips, they can take away what's triggering inside," I was genuinely smiling but my tears are still falling.
Ang hapdi ng puso ko, gusto kong siya lang ang maalala ko pero patuloy na may sumisira ng pag-iisip ko.
He suddenly cried again and hugged me tightly. Napaiyak ako sakit, he knows what I feel inside. I totally realized how painful it is to be deprived to own my own body.
Yumakap ako pabalik. Ayaw ko na siyang bitawan, natatakot akong mangyari ulit ang lahat.
I was thinking that if I do it with him, I can divert my attention to him. Pero hindi, kahit anong gawin ko ay naaalala ko sila.
"Ilang araw akong hindi pumasok kasi natatakot ako. Natatakot ako kaya gusto kitang bumalik kaagad," I told him while he's leaning on my shoulder.
"Hindi ako lumalabas ng bahay kaya pinadala na ako nila Jun sa hospital dahil sa stress at kawalan ko ng ganang kumain. Nanindigan ako no'n na babalik ka kaagad, pero hindi ka naman bumalik, pinaniwalaan ko pang patay ka na,"
Inangat ko ang ulo niya, I stared at him, "Papatol ka pa kaya sa'kin? Ang dumi ko na," I chuckled.
"Sorry, hindi ko iningatan ang sarili ko para sa'yo. Mahal pa naman kita," I gulped and made him lean on me again.
"Sorry Joshua, sorry," I cried while tightening my grip.
"Sabi ko pa naman, baka magstay ka kung magkakaanak tayo. Pero paano kung mauna akong magkaanak, sa rapist?" Ramdam ko ang pagtigil niya sa sarili nang marinig niya ang sinabi ko.
I sobbed, I removed my trembling hands around him and covered my face. I tried to calm down, pero hindi ko magawa. I pinched my wounds for me to go back to my senses pero hirap na hirap akong i-control ang sarili ko.
"Sorry," I can't produce voice anymore. But I have to tell him everything, kahit na labag sa aming dalawa.
He openly told me about what happened to his past, I should grant him some stories about my past too, kahit alam na alam niya naman kung saan ako nanggaling, ano ang mga gusto kong gawin, ang kung ano-ano pa.
He had known me before I could study myself. Now, I want him to be aware of what happened to me while he's not around.
"Nabuntis ako, sorry,"