Ik duw Salma van me af en ze valt op de grond.
"Raak mij niet aan" dreig ik haar emotieloos met mijn wijsvinger voor haar uitgestoken.
Zij kijkt me met een open mond aan. Had ze niet verwacht van me. Ik kijk Layla aan en ze kijkt me verbaasd aan. "Je hoeft haar niet zo op de grond te duwen hoor"
"Jij hoeft je ook niet als een hond te gedragen hoor" zeg ik op dezelfde toon als haar.
Ze blijft stil en staart wat naar de grond.
"Wat ben jij verandert zeg"
"Kijk welke verdomde acties jullie droppen, wat verwachten jullie anders?"
"... Mijn geduld is opgeraakt" zeg ik er nog bij.
"Jij begon met zo geheimzinnig te doen!"
"Ik bemoei met mijn eigen zakens, daar hoeven jullie je niet te bemoeien" zeg ik waardoor het stil word.
"Jah, zakens over Amir zeker? Ik zal er alles aandoen om jullie relatie te breken"
Ik rol met mijn ogen en pak mijn tas.
"dat zal je niet lukken" zeg ik en duw mijn haarpluk naar achter. Ik draai me om en verlaat de school.
Aangekomen thuis gooi ik mijn schoenen uit en ga ik naar boven. Ik zie dat mijn ouders al een heleboel hebben ingepakt. Ze gaan dus terug naar Marokko, maar zullen oplossing vinden om terug naar hier te komen.
Ghair inshAllah!
"Gaan we naar de moeder van Amir?" vraagt mijn moeder. Zonder te twijfelen knik ik. "Jij mag auto rijden!" zegt mijn moeder en gooit de autosleutels van mijn vader.
Ik grinnik even en knik.
Zo rijden we naar het ziekenhuis. Ik klop zachtjes aan de deur en doe hem open. Daar zie ik haar ziek liggen op bed. Ze glimlacht zwak als ze ons ziet.
"Salamouailaikoum" zegt ze.
Ik ga naar haar en knuffel d'r.
We nemen plaats en kletsen wat over ditjes en datjes. Zo vergeet gheltie haar pijn.
Ik krijg opeens een bericht van Amira.
Hey Noor, kan je straks even langs komen?
Ik uit een zucht. Ik hoop dat dit niet over Amir gaat.
Ik antwoord maar terug met ja isgoedd!
Aangekomen thuis zie ik mijn vader lachen. "Waar zijn mijn sleutels?" vraagt hij. Ik geef het aan hem en hij verlaat het huis.
Ik zie mijn moeder haar schoenen uit doen. "yema, mag ik even naar Amira?" vraag ik.
Zij knikt en glimlacht.
Ze wonen niet zo ver van hier, letterlijk een straat.
Ik klik op de deurbel en wacht geduldig.
"Hey Noor" zegt Amira blij. Ik geef haar een knuffel en ze brengt me naar binnen. Ik ga met haar in de woonkamer zitten.
"Is Amir hier?" vraag ik zacht. Zij schudt met haar hoofd.
"Maar ik wil het wel over hem hebben" zegt ze en kijkt me wanhopig aan. Ik slik even en knik zacht.
"Weeet je hij is de laatste weken anders op een negatieve manier en dit kan waarschijnlijk ook door de gezondheid van mijn moeder komen maar tegelijk ook door jou" zegt ze in 1 hap lucht.
"Het komt waarschijnlijk door je moeder mskiena" antwoord ik.
"Nee Noor, ook door jou"
"Zijn acties.."
"Noor hij heeft gehuild bij mijn zieke moeder"
Ik blijf stil en kijk haar met grote ogen.
"Om jou" zegt ze ernog bij.
"Hij zei dat hij zich schuldig voelt ondanks hij zelf onschuldig is"
"Maar ik wil je niet onder druk zetten ofs om terug naar hem te gaan, maar ik wou gewoon zeggen dat hij niets heeft te maken met die rare chick die ik later kapot ga slagen"
Ik knik maar wat en voel de tranen opkomen.
"Alles oké met je?" vraagt ze en aait zachtjes aan mijn rug.
Ik knik ongemakkelijk. Ergens hou ik van Amir.
Selma zou inderdaad zulke acties droppen. Zeker de jaloezie die ik in haar ogen zie.
Amir gaf me de juiste aandacht die geen enkele persoon mij kon geven. Hoe hij verliefd naar me kijkt als ik wat vertel.
"Wat glimlach jij nou" hoor ik Amira lachend zeggen.
"Misschien heb je gelijk en moet ik met Amir praten" zeg ik.
Haar liphoeken krullen zich naar boven.
"YESS"