❝ You can't start the new chapter of your life,
if your enslaved by the chains of your past.
- Eunice Santana
---
Five Years Later . . .
Eunice cried as she saw her parent's lifeless body at ang mga nagkalat na bala ng baril palibot sa mga ito. She tried to crawl towards them, habang iniinda ang tama ng baril sa balikat n'ya. Eunice cupped their face using her bloody hands. Ramdam ng dalaga ang malamig na temperaturang nagmumula sa katawan nila. Unti-unting pumatak ang kan'yang mga luha, habang tumatatak sa ala-ala n'ya ang bawat pangyayari.
"Mom, Dad please, wake up."
She tried to wake them up, but she can't.
It's too late.
They're gone.
"Mom, Dad gumising kayo!" humahagulgol na panimula ng dalaga "Hindi ba sabi n'yo, you want me to see walking down the aisle with the man of my dream. Dad, hindi ba't pinangako n'yong kayo ang maghahatid sa' kin sa altar? Mommy, isusuot n'yo pa sa akin 'yong wedding dress n'yo ni Dad 'di ba? Please don't leave me alone, no one's leaving." pagmamakaawa ni Eunice habang paulitulit silang sinusubukang gisingin. Kinuha pa nito ang kamay ng ina at itinapat iyon sa kan'yang pisngi, ramdam ni Eunice ang panlalamig nito ng tuluyan itong lumapat sa balat balat.
"This is not true, tell me. Binibiro n'yo lang ako 'di ba? I-cecelebrate pa natin 'yong birthday n'yo bukas, mommy?"
"Mom, Dad, wake up!"
(Wake up!)
Her phone rang aloud that woke her up from a deep sleep and pulled her out of the bed. She woked up by her annoying alarm clock. Eunice immediately picked up her phone, she frowned when she saw the time as well as the date today. It's almost 7:30 in the morning, September 19. Today is her mom's birthday, kaya siguro napanaginipan na naman sila ng dalaga. Taon-taon itong nangyayari, at hindi na ito bago sa dalaga.
She took their wedding photo which was placed on the study table, and sat at the edge of her bed.
"Happy 48th birthday Mom, ang bilis ng panahon hindi po ba?" marahan nitong hinaplos ang salamin ng frame nila habang binibigkas ang mga salitang iyon. She smiled bitterly.
"Sana, sana kasama ko pa rin kayo ngayon no'. Miss na miss ko na po kayo." she began to cry.
It's been five years, but the pain is still fresh. It seems like It just happened yesterday. Eunice really missed them, she wanted to hug them, to kiss them, pero 'di n'ya magawa. 'Di na n'ya magagawa pa. Mabilis n'yang pinahid ang mga luhang unti-unting tumutulo sa mga mata at inayos ang sarili, after that she walk toward the bathroom to took a quick shower.
She's Eunice Santana, she's already 27 years old but she had never experienced having a great education unlike other girls. Her parents died when she was twenty-two years old, they murdered in front of her and the murderer attempted to kill her. But luckily, she survived nang tumama lamang ang bala sa kan'yang balikat. Bigo ang mga awtoridad na mahanap ang pumatay sa mga ito dahil patay ang kuryente sa buong lungsod ng gabing iyon at hindi gumagana ang mga cctv sa paligid. Hindi rin makatestigo ang dalaga dahil hindi n'ya nakita ng malinaw ang pumatay dahil wala s'yang suot na salamin noon. She put her make up on, saka isinunod ilagay ang contact lenses n'ya.
"Good morning, hija." she heard Elizabeth's cheerful voice as she entered the kitchen. Elizabeth is preparing breakfast as she usually do. Silang tatlo lang kasi ni Ezekiel ang magkakasamang nakatira sa maliit na apartment na inuupahan nila kaya walang ibang gagawa ng mga gawain kung hindi si Elizabeth lang at kapag day off naman ni Eunice ay s'ya na ang mismong gumagawa.
"Good morning Tita," nilibot ng dalaga nang tingin ang paligid bahay. "si, Ezekiel po?" tanong nito ng hindi masipat ang binata.
"Kanina pa nakaalis, nagmamadali at marami pa raw aasikasuhin," bahagya si Elizabeth na napalingon sa wall clock.
"Tsk, kailangan ko nang pumunta sa Coffee shop." She sighed as she realized that she was running late. Nagpapatakbo si Elizabeth ng isang maliit na coffee shop malapit sa highschool, kahit pa madalang may bumili ay tina-tyaga n'ya dahil dagdag rin ito sa pambayad ng renta kahit paano.
"Ikaw na ang bahala dito ha, nariyan 'yong susi sa aparador. Isarado mo to'ng bahay bago ka umalis, 'wag mo kalimutang mag-agahan. Ilagay mo na lang sa fridge 'yong matitirang pagkain." nagmamadaling paalala nito habang palabas ng pinto.
"Opo, ingat po kayo!" Sigaw ni Eunice saka muling nilingon ang mga pagkain na inihain ni Elizabeth.
Elizabeth and Eunice's mother were bestfriend since highschool, katulad niland dalawa ni Ezekiel. Kaya naman nang mamatay ang parents ni Eunice ay sila na ang kumupkop sa dalaga. They treat her na parang tunay nilang pamilya, pinag-aral, they took care of her until she recovered. Gusto ni Eunice na makaipon para makapagpatuloy sa kolehiyo, gusto n'yang tuparin lahat ng pangarap n'ya at alam n'yang ganoon din ang gusto ni Elizabeth para sa kan'ya kaya pinipilit nitong bumalik ang dalaga sa pag-aaral. Pero sa tuwing nakikita n'yang nahihirapan si Elizabeth sa pagpapaaral sa kanilang dalawa ni Ezekiel, tinatablan ito ng hiya kaya mas pinili n'yang magtrabaho muna.
Ezekiel's Family had been struggling financially for the past several years. Lalo pa ng namatay ang ama ni Ezekiel, isang buwan pagtapos mamatay ng parents ni Eunice. Sabi nila, natagpuan na lang daw sa isang bodega, at pinaghihinalaang ninakawan. . . Pero hindi sila kumbensido sa naging investigation nila. Kahit pa hindi lingid sa kaalaman nila Ezekiel na maraming kaaway ang ama nitong si Arthur dahil sa pagiging prosecutor nito, malakas pa rin ang kutob ng dalaga na may kinalaman ang nangyari kay Arthur sa pagkamatay ng mga magulang n'ya.
Ilang minuto na itong naglalakad-lakad sa loob ng isang Flower Shop habang nakatuon ang pansin sa mga nakahelerang naggagandahang bulaklak. Iba-ibang kulay, uri at sinisimbulo, pero iisang bulaklak lang ang nais niyang mahanap.
"Good morning ma'am, how may I help you?" Bati ng staff ng Flower Shop kau Eunice habang palapit sa dereksyon ng dalaga.
"Oh hi, I was looking for Carnation Flowers, Do you have any stock?" Tanong ni Eunice dito, sandali pa itong napaisip at nilingon ang kahera na sumenyas pa bago muling magsalita.
"Ah yes ma'am mayroon po kami no'n. This way Ma'am." mabilis n'yang sagot saka nilahad ang kamay sa pupuntahan n'yang dereksyon.
"Ito po ang mga carnation naming." Panimula n'ya habang nakalahad ang kamay sa mga naggagandahang bulaklak "We have pink, red and pale red, iyan na lang po ang natitira naming stock since almost 2 weeks na mula nang makakuha kami ng final batch." Paliwanag pa n'ya. "Which one do you want?"
"How much does it cost?" baling na tanong ni Eunice.
"Usually 1,339 po per bouquet, but since may promo po kami ngayon. Ibibigay ko na lang po sa inyo ng isang libo." paliwanag ng tindera. Napangiti si Eunice sa itinuran ng tindera gayong ito na lang din naman ang natitira sa kan'yang pera.
"Sige, kukunin ko 'yong pink." Tumango ang staff ng flower shop saka inabot ang pink na Carnation.
"Here po, pakibayaran n'yo na lang po sa counter," wika ng babae sabay turo sa counter. Agad naman iyong sinunod ng dalaga.
"Come again ma'am." Dinig niyang sambit ng cashier habang palabas s'ya ng Flower Shop.
Carnation signify love, fascination, distinction, protection, healing, and strength, that's why her mother likes them.
Marahang hinawi ni Eunice gamit ang kan'yang palad ang mga dahong nagkalat sa paligid ng lapida ng kan'yang mga magulang. Matapos nitong sindihan ang kandila ay isinunod na n'yang nilapag ang bulaklak na dala n'ya.
"Mom, Dad." Eunice kneeled in front of them. "It's been a while, since I last visited. Kamusta na po kayo?" she sighed.
"You know what mom, nag try po ko mag exam sa University, para makakuha ng scholarship. Gusto ko pong ipagpatuloy 'yong pag-aaral ko, gusto ko pong tuparin lahat ng binuo nating mga pangarap. I want to be a policewoman someday, to protect people around me, para hindi sila matulad sa nangyari sa inyo. Gusto kong hulihin lahat ng masasamang tao, at. . . para subukang hanapin 'yong gumawa nito sa inyo." may determinasyong sambit nito. "Kaya lang, I failed. Ginagawa ko naman 'yong best ko pero, 'di sapat. Parang kahit ilang effort pa 'yong ibuhos ko, parang kulang pa rin para sa mga bagay na gusto ko. Na parang hindi sang-ayon sa akin ang mundo."
"Mom," dahan-dahang hinaplos ni Eunice ang lapida ng kan'yang ina habang pinipigil ang namumuong mga luha.
"I miss both of you very much, sana narito kayo ni Daddy para suportahan ako. Edi sana, masaya pa rin tayo tulad dati. Sana hindi ako nahihirapan nang ganito." she smiled bitterly, habang dahan-dahang umaagos ang mga luhang kanina pa nito pinipigilan. Marami s'yang sana na palaging namumuo sa isipan, marami s'yang sana na kahit malabo na ay hinihiling n'ya pa rin. Mga sana na hanggang sana na lang. Ramdam nito ang malamig na hanging bumalot sa katawan kan'ya, habang patuloy na tumutulo ang mga luha. She clearly remember the day when her parents died, the throb of gunshots that broke the silence, the blood that flowing from their head. She remember it now, as clearly as the day it happened. The day that changed the future she always envision, the day that ruined her whole life. Minsan ay hindi maiwasan ni Eunice na tangungin ang sarili, na kung sana kaya naging malakas s'ya no'n, naipagtanggol n'ya kaya sila? Sumasagi rin sa kan'yang isip na kung maibabalik n'ya lang ang panahon, mas pipiliin n'yang pigilan ama na buksan ang pinto, para sana hindi nangyari lahat ng ito.
Ilang saglit pa ay naramdaman n'ya ang pag-vibrate ng cellphone n'ya na nasa loob lang ng bulsa ng pants n'ya. Alam ng dalaga alarm iyon, dahil nag-set s'ya ng alarm ngayon para hindi s'ya ma-late sa trabaho.
"I'll be leaving, male-late na po ko sa trabaho ko." She wiped the overflowing tears away saka tumayo, "I will find him, I promise that I will make him pay for what he did to us." Huli nitong sambit bago tuluyang lisanin ang lugar na iyon.
Patakbo n'yang tinungo ang resto kahit medyo malayo iyon sa sementeryo. Mas matatagalan kasi kung maghihintay pa s'ya ng dadaang bus gayong kakaunti lang ang mga sasakyang dumadaan doon, lalo pa kapag ganitong maulan.
"Hayst, hindi ko pa naman dala ang payong ko, bakit ngayon pa." Reklamo ng dalaga pagpasok na pagpasok sa resto habang sapo-sapo ang ulo na basang basa ng ulan.
"Hi Eunice!" Bati ni Denver pagpasok ni Eunice ng resto. Si Denver ang nakatoka ngayon sa cashier dahil wala si Yhuri, silang dalawa lang naman kasi ang nagpapalitan sa pag-aasikaso sa resto gayong tatlo lang naman silang nagtatrabaho sa resto.
"I'm sorry for being late. May inasikaso pa kasi ako." Paumanhin nito habang naglalakad papasok sa lockers room.
"It's ok, the rain is pouring down outside. Kakaunti lang 'yong costumer natin ngayon. Magpalit ka na kaagad baka magkasakit ka naman." He replied. Tinanguan lang ito ng dalaga bago tuluyang dumeretso sa lockers room.
Kakaunti lang ang customer dahil sa malakas na ulan, kaya naman hindi gaanong marami ang naging gawain sa resto. Maging ang mga VIP rooms ay hindi rin gaanong nalamanan. At saktong sakto lang dahil wala naman si Yhuri.
"Eunice, I have to go. P'wede bang ikaw na lang magsara nitong resto?" Paalam ni Denver. It's already 10 o'clock in the evening at pasara na rin naman ang resto pagkatapos ni Eunice na maglinis ng mga lamesa.
"Hmm? Ahh sige, patapos na rin naman ako dito." Tugon ng dalaga.
"For sure wala ka na namang payong kaya basang basa ka kanina, may extra ko d'yan iwan ko na lang sa counter. Ingat!" Tugon n'ya habang nagmamadaling lumabas ng resto.
"Ingat kamo sila sa akin." Natatawang bulong n'ya sa sarili saka ipinagpatuloy ang ginagawa.
"Hayst, bakit ngayon pa kasi nag vacation leave si Yhuri." Bahagyang natuon ang pansin nito sa lalaking nakayuko pa rin sa table 15. Sa harap n'ya ay nagkalat ang mga wala ng lamang bote ng beer. Dahan-dahang lumapit si Eunice sa dereksiyon ng lalaki na tila himbing na himbing na sa pagkakatulog.
"S-sir?" Dahan-dahang niyang kinalabit sa balikat ang lalaki pero hindi ito natinag.
"K-Khlie, w-hy?" Lasing na wika nito.
"Sir, magsasara na po kami," she sighed "Hayst, so anong gagawin ko sa'yo ngayon? What if i-lock ko na lang 'yong resto habang narito ka? Pasaway." Bulyaw pa nito dito kahit pa alam n'ya na hindi s'ya nito naririnig sa himbing ng tulog.
Susubukan pa ulit nitong gisingin ang binata, ngunit hindi na natuloy when she heard his phone ranging, napalingon ito sa cellphone ng binata na nakalapag sa tabi nito.
"Tyrone?" she whispered as she saw the caller name. Dahan-dahang kinuha ni Eunice and cellphone ng binata saka sinagot ang tawag, hindi pa man nakakapagsalita ang dalaga ay bulyaw na agad ng lalaki sa kabilang linya ang bumungad sa kan'ya.
"Where have you been Kendrick? Kanina ka pa hinahanap ni Dad," napabuntonghininga ang binata sa kabilang linya bago muling nagsalita. "Nanggaling ako sa unit mo pero wala ka don, nasaan ka ba?!" pagpapatuloy ng lalaki sa kabilang linya sa pag-aakalang si Kendrick ang sumagot ng tawag, bahagya pang nailayo ni Eunice ang cellphone sa tenga nito dahil sa nakakakarinding bulyaw ng lalaki.
"H-hello sir," she responded.
"W-who is this?" biglang napalitan ng kalmadong tono ang boses ng lalaki.
"Waitress po ko sa resto, I just wanted to inform you narito po 'yong hinahanap n'yo."
"Oh I see, where is he? Can I talk to him?" mahinahon na nitong tanong.
"Mukhang lasing na lasing po sir, kung puwede po paki-pick up na lang po s'ya dito sa The Capital's Kitchen, kung ayos lang, magsasara na po kasi talaga kami."
"Ok, thank you for calling me. I'll be there in a few minutes." He answered before he ended the call.
Naupo muna sandali si Eunice sa harapan ng binata habang hinihintay lumipas ang oras. Maigi nitong pinagmasdan ang mga itsura ng binata.
"Broken ba 'to? Ang dami n'yang nainom." Saad n'ya sa sarili habang nakatingin sa mga bote ng beer sa mesa.
"D-don't l-leave m-me," muling wika ng lalaki na umagaw sa atensyon ni Eunice. Hindi na rin masama kung tutuusin ang itsura nito, kaya kagulat-gulat na maglalasing ito dahil sa isang babae. His eyebrows, his red lips, and pointing nose, kung tutuusin nga ay halos perpekto rin ang hulma ng mukha n'ya matching with his messy hair. But he seems so problematic, parang dala-dala n'ya ang lahat ng problema sa mundo. Napabuntonghininga ang dalaga saka iniwas ang tingin.
"Ken!" Bungad ng isang lalaki pagpasok ng resto.
"Sir," agad napatayo sa pagkakaupo si Eunnice dahil sa biglaang pagpasok nito.
"Sorry for inconvenience and thank you for-" Putol n'yang sambit ng tila mapako ito sa kan'yang kinatatayuan habang pinagmamasdan si Eunice na tila kinikilatis ang buong pagkatao nito.
"Sir? Are you ok?" Saad ng dalaga rito na parang tuod lang na nakatayo sa harap n'ya. Ngunit tila hindi natinag ang binata, his heart racing while looking to a beautiful girl in front of him, the world around him seemed to blur as a warm sensation swept across his chest.
"Sir!" sambit muli ni Eunice habang pakaway-kaway pa ng kamay sa harap ng binata, napakurap-kurap naman ito na tila natauhan sa panandaliang paghiwalay ng kan'yang diwa.
"Hmm," gulat nitong tugon saka ibinaling ang atensyon sa lalaking susunduin n'ya.
"Y-yeah, of course I'm ok. Uhm akala ko lang kasi nananaginip ako't nakakita ko ng anghel sa harap ko." Pambobola n'ya pa sabay ngisi, napakamot na lang si Eunice sa likuran ng kan'yang ulo saka nag-aalinlangang ngumiti sa binata. "By the way, thank you for taking care of him. At pasensya na rin sa abala, medyo pasaway talaga itong si Kendrick." He added sabay hawak sa balikat ni Kendrick.
"It's ok sir, actually sanay na ko sa mga gan'yang customer." Bahagya napangisi ang binata. Kaagad pinagtulungan ng dalawa na mabuhat ang binata palabas na ng resto at maisara na ito, gusto na rin talaga kasi ni Eunice na makauwi.
"Again thank you for what you did for him, alam kong malaking abala 'yong ginawa n'ya kaya pagpasensyahan mo na." Sambit nito ng maisara ang pinto ng backseat ng kan'yang kotse.
"Maliit na bagay po sir, besides trabaho ko naman po iyon, so you have nothing to worry about." Tugon ni Eunice," by the way I have to go na po, it's getting late, have a good night sir." Paalam muli ng dalaga habang nakatingin sa kalangitan na tila nagbabadya na naming umulan.
"Gusto mo ihatid na kita? Delikado na sa daan, isa pa baka abutin ka ng ulan," alok ng binata sabay muling binuksan ang passenger seat.
"Hindi na po sir, nakakahiya naman malapit na lang po pati dito 'yong tinutuluyan ko." Pailing-iling na saad ng dalaga, kunot noo itong tumingin kay Eunice na tila hindi kumbinsido sa nagging tugon n'ya.
"Are you sure?" tumango na lang ang bilang pagtugon sa binata. "Mauna na po ako, magabdang gabi po ulit." Muling sambit ng dalaga saka nagsimulang maglakad palayo.
"Sandali lang Miss!" Muling tawag ng binata ngunit 'di na nito tinangka pang lingunin ang binata dahil baka kukulitin lang ulit s'ya nitong sumabay sa kanila.
Eunice was so tired and exhausted when she entered the house, she put her bag on the shelf and change her shoes, saka tinungo ang sala.
"You're here." Bungad ni Ezekiel habang nakatuon ang pansin sa binabasang article sa dyaryo, sa harap nito ay nakalapag ang isang tasa ng kape.
"Gising ka pa pala." Tugon ni Eunice sabay pabagsak na umupo sa couch.
"I'm just finishing my investigation, bakit ngayon ka lang? Kanina pa tapos ang shift mo ah." Nagtatakang tanong ni Ezekiel.
"Ah, may inasikaso lang na pasaway na customer." she responded in a tired tone.
"Kumain ka na d'yan, nagluto si Mommy ng favorite mo."
"Bukas na lang siguro, I want to take a rest." she smiled bitterly saka muling tumayo sa couch at nagsimulang maglakad papasok sa kwarto.
"S'ya nga pala Eunice, happy birthday kay Tita Veronica. Sorry kasi hindi kita nasamahan kanina." paumanhin ni Ezekiel, ang totoo ay wala naman kay Eunice kahit hindi s'ya nakakasama palagi dahil alam n'yang masyadong abala si Ezekiel isa pa ay ayaw na n'yang mang-abala ng kahit na sino.
"No worries, alam ko naman na busy ka tsaka marami pang pagkakataon na p'wede natin silang dalawin." Panimula ng dalaga. "Mauna na akong matulog, matulog ka na rin masyado ng late." She added and went straight to her bedroom then slumped down on her bed.