Chapter 29
"UMALIS na tayo, hindi makakabuti sa iyo ang lugar na 'to!"
Hindi makapaniwala na nakatingin si Kelly kay Alex. Kahit nangingibabaw sa mukha ni Alex ang kagustuhan na lisanin ang building, pero talagang nagpumiglas si Kelly dahil bakit naman siya aalis? Kararating lang nila, si Alex na rin ang nagsabi sa kanya na hindi basta-basta ang lugar na 'to! Sinabi pa niyang hindi lang ito parang kabilang barangay tapos aalis lang sila agad?
Sa kalooban ni Kelly, galit ang litaw sa kanyang pakiramdam. Ano ang pinunta nila rito kung ganoon na aalis sila agad? Kung sana pala ganito lang din ang mangyayari, edi sana hindi na sila nag-aksaya pa ng oras para pumunta ng Manila. Wala naman pala silang mapapala.
"Bakit ba? Ipaintindi mo sa akin!" Giit ni Kelly.
Gusto niyang malaman ang dahilan ni Alex, kung bakit bigla na lang nagka-ganoon? Paano niya maiintindihan? Kung wala namang ipinapaliwanag si Alex sa kanya! Panay lang ang paghila sa kanya. Mabuti at wala halos mga dumadaan kung hindi kanina pa sila pinagtitinginan ng mga tao.
Mas lalo lang namuo ang galit sa mukha ni Alex. Hindi niya nagustuhan ang pagmamatigas ni Kelly. Ito ang unang beses na makita ni Kelly si Alex, sobrang tigas ng kanyang ekspresyon. Nagdidilim ang tingin sa galit.
Lumapit muli si Alex sa kanya para sana hilain siya ulit. Pero, humakbang siya paatras!
"Huwag mo ng ipilit. Umuwi na lang tayo!" Nakikiusap ang tinig ni Alex, pilit na kinokontrol ang sarili. Kahit hindi iyon ang pinapakita ng kanyang mata. Iniiwasan niyang hindi makagawa ng eksena, dahil mas hindi iyon magandang ideya.
Napaupo na lang si Kelly, kulang na lang sumalampak siya sa inis na nararamdaman para kay Alex.
"S-Sana hindi na lang t-tayo pumunta rito, kung ganyan din. Sana hindi ka na lang sumama, kung ganito lang din pala ang gagawin mo! A-Alam mo ang plano kong gawin, bakit ka ganyan? Akala ko ba suporta ka sa akin." Nanunumbat ang tinig ni Kelly, napayuko na lamang ito. Nakatakip ang dalawa niyang palad sa kanyang mukha.
Nasapo na lang ni Alex ang noo, nang makita ang naging reaksyon ni Kelly. Mabilis na nilapitan ni Alex si Kelly, at hinila sa kanyang bisig. Nagpupumiglas si Kelly, pero hindi binigyan ni Alex ng pagkakataon na makaalis ito.
Nang nararamdaman niyang kumalma na si Kelly. Sakop nito ang kanyang mukha, at pinunasan ang takas nitong luha.
"Sorry na... suportado kita. Alam mo 'yan, sadyang ayaw ko lang na masaktan ka." Mahinahon na wika ni Alex, iyong galit sa kanyang mata tila mabilis na nawala dahil kay Kelly.
Naiinis pa rin na tinanggal ni Kelly ang kamay ni Alex. Nakanguso niyang hinarap ito, kasalukuyan naman na nakayuko si Alex sa kanyang harap.
Suportado? Pero ayaw masaktan? Anong ibig niyang sabihin?
"Bakit naman ako masasaktan?" Puno ito ng kuryosidad na tanong ni Kelly, mas gumulo ang kanyang isipan dahil sa katagang iyon.
Natigilan naman si Alex, ilang beses siyang napalunok. Halos nagbara ang kanyang lalamunan. Hindi niya alam kung dapat ba niyang sabihin kay Kelly. Ayaw niyang dumating sa ideya na sinisiraan niya ito. Hindi kailanman niya iyon intensyon.
Sa kalagayan ni Kelly, mahirap magsabi ng sitwasyon na mago-overthink siya. Mahirap pa naman na patahanin siya, dahil napaka-emosyonal niya. Kahit naman normal iyon, hindi maiiwasan.
"Umakyat ka na lang, hintayin kita rito." Parang sumusuko na wika ni Alex. Wala na siyang intensyon pa na pigilan si Kelly. Ayaw niyang maging masama sa paningin ni Kelly. Iyong ideya na masira ang tiwala nito sa kanya, hindi kailanman niya kakayanin.
Kung mayroon man siyang pinaka-iingatan sa bawat taong malapit sa kanya, iyon ang kanilang tiwala na itinatanim sa kanya. Bihira ang mga taong ganoon, kaya naman sobra niya iyon kung pakaingatan niya.
Kumunot ang noo ni Kelly. "Bakit? Ano bang nangyayari? Hindi mo ako sasamahan?" Sunod-sunod na tanong ni Kelly, parang nataranta pa.
Mahina namang tumawa si Alex, hindi pinapahalata na pilit lamang iyon. "Ako ba ang jowa? Ako ba ang magsu-surprise?" Napangiwi si Kelly sa ideya na iyon.
"Ako!" Maagap niyang tugon, sumama ang mukha niya kay Alex. Hindi niya nagustuhan ang tanong nito.
"Iyon naman pala! Tsaka baka kapag ako ang pumunta roon. Sumama lang ang loob niya! Ako ba naman ang haharap sa kanya, 'di ba?" Hindi niya naiwasan na maging sarkastiko ang kanyang tono.
"Pero galing ka na sa taas, 'di ba?"
Napalunok si Alex, kita niyang tutok sa kanya si Kelly. Tumikhim siya, bago niya sinagot si Kelly. "Oo... pero hindi ko siya nakita."
Nagkasalubong naman ang kilay ni Kelly, puno iyon ng pagtataka. "Bakit ka galit na galit? Pinipilit mo pa na umuwi na tayo?"
Sa isipan ni Alex, kinukwestyon na niya kung bakit maraming tanong si Kelly sa kanya? Bakit hindi na lang siya umakyat!
Napakamot sa ulo si Alex. "Ah... iyon ba? May nag-aaway kasi sa taas nang umakyat ako, ayaw ko lang na ma-stress ka... at masaktan, lalo na't nagkakagulo kanina." Isa iyong kasinungalingan, pero iyon lang ang tangi niyang naiisip na dahilan kay Kelly. Lalo na't naging matanong na siya.
"Baka hindi pa sila tapos..."
Napaiwas ng tingin si Alex. Hindi na niya kinakaya ang kanyang ginagawa. Napakainosente ni Kelly, para tratuhin niya ng ganoon. "May pumigil naman na kanina, bago ako bumaba."
"Sige... akyat lang ako, hintayin mo ako." Doon nakita ni Alex na nasa mood na ulit si Kelly, nakangiti na iyon bago pa tumalikod sa kanya. Iyon lang din ang pagkakataon kung saan nakahinga ng maluwag si Alex. "Huwag mo akong iwan, ha!" Nagbanta pa nga.
Natatawa lang na tumango si Alex, mas lalo namang wala siyang balak na gawin iyon!
PAGKASARADO pa lang ng pinto ng elevator, hindi maiwasan na kabahan ni Kelly. Hindi niya mawari kung bakit niya iyon nararamdaman.
Minuto lang ang itinagal nang bumukas muli iyon senyales na nasa ikalabing limang palapag na siya ng building. Halos hirap siyang maihakbang ang kanyang mga paa. Normal naman iyon na mamangha siya sa lawak ng building, kaya normal din ang nararamdaman niya.
Nagtataka siya kung bakit halos wala namang mga empleyado. Akala ba niya may mga nagtatalo kanina? Sa pagkakaalam kasi siya, malabo na mangyari iyon. Lalo na kung sa palapag na kung nasaan ang opisina ng CEO.
Napaisip si Kelly dahil pamilyar sa kanya ang lugar. Malabo man sa kanya ang pangyayaring iyon, pero kahit katiting na tsansya alam niya na itong palapag kung saan siya dinala ni Adam noong gabing mangyari ang isang insidente na hindi niya inaasahan dahil sa nakainom siya ng tubig.
Sa pag-aakala na tubig lamang iyon, kaya nalagok niya lahat nang gabing iyon. Iyon pala hindi lang normal na tubig.
Bumalik sa kanya ang araw na iyon, kabado siya tuwing naaalala dahil hanggang ngayon hindi pa rin niya alam kung sino ang may pakana, o ano ang balita sa lalaking sumubok na may gawing masama sa kanya.
Pero dahil sa pangako ni Adam, panatag ang kanyang kalooban. Ang pangyayari na iyon, ay malabo ng mangyari o maulit pa.
Tumigil si Kelly sa tapat ng opisina ni Adam, wala ang sekretarya niya dahil lumabas iyon kanina. Kaya panigurado na mag-isa lang ni Adam sa loob.
Humugot si Kelly ng lakas ng loob, bago hinawakan ang hamba ng pintuan at dahan-dahan iyon na binuksan.
Halos manlamig ang buong katawan ni Kelly sa pagkakatayo, dahil sa sitwasyon na nadatnan niya. Mabuti at nakahawak siya sa hamba ng pintuan, kung hindi kanina pa siya natumba sa sobrang panghihina ng kanyang katawan dahil sa nararamdaman.
Hindi na rin nakaiwas ang pagbuhos ng kanyang luha, gusto niyang lisanin ang building na iyon.
Ang ideyang mag fiance si Adam at Noreen, ang kasinungalingan na ipinaliwanag ni Adam sa kanya. Natanggap pa niya!
Pero ang reyalidad na nakatapong si Noreen sa ibabaw ni Adam na nakayakap pa, payapa. Walang ibang iniisip, iyon hindi kailanman niya kayang tanggapin.
Bago pa siya makita ng dalawa, dahil ayaw din naman niyang makita siya o maabutan siyang nakikita silang dalawa. Kahit anong panghihina ng kanyang paa, ginawa pa rin niya iyon na ihakbang para makaalis sa palapag na iyon.
Hindi pa rin tumigil ang luha niya, habang habol ang kanyang hininga. Hanggang sa makalabas siya ng elevator, doon pa lang mas lalong hindi na niya napigilan ang sarili na humagulgol at sinalubong ng mahigpit na yakap si Alex.
"T-Tama ka... h-hindi makakabuti sa akin ang lugar na 'to..."
To Be Continued...