49
Camila’s POV
“You have your child inside your car, and yet you are being careless while driving.” Sevann talked seriously after leaving the room. “What would you do if something happened to your child? You will lose your child, for fuck’s sake.” He remained calm while scolding me.
I will lose our child.. I said it at the back of my mind. I really felt so bad for being so careless while driving. Kung mauulit pa man ang pangyayaring iyon at kasama ko na naman si Camile ay baka hindi ko na kayanin.
“I... I was so nervous earlier! I did not get enough sleep, and I still need to do something so my brain wasn’t working properly earlier!” I reasoned out with some spice of truths.
I really felt so much nervousness while driving, even though I tried to calm myself. That was my first time being so careless, because I did not know what I need to do that time.
As the minutes passes by, the temperature of Camile became more high so it made me worried about her.
He raised a brow at me and almost rolled his eyes. “What do you need to do?” He asked, hindi pinahahalata ang kuryosidad sa kaniyang utak. “Is it important?”
“It is,” I told him as I leaned to the wall, outside of his room. I take a deep breath after glancing at his serious face. I turned my gaze at the window. “What now? Ang tagal pa tumila ng ulan.”
I saw him looking at his watch on his wrist. “Dito ka na gumawa, para mabantayan mo ang anak mo.” sambit nito sa seryosong tono.
I had the urge to say that Camile was his child as well, but, I don’t think that was a good idea.
I raised a brow at him. “Saan ka matutulog kung gano’n?” nagtataka kong tanong. Tumaas naman ang kilay niya sa naging tanong ko.
“You sounded like you wanted me to sleep outside,” He smirked at me as he shook his head. I was about to complain when he talked again. “Sa sofa ako, sa loob ng kuwarto.”
Umawang ang labi ko bago nangunot ang noo ko sa kaniya. Tumaas ang kilay niya sa akin, tila nagtataka pa sa naging reaksyon ko. Napailing na lamang ako bago nagsimulang maglakad pabaha ng hagdan.
“Where are you going?” He asked me. Napangiwi ako sa naging tanong niya sa akin. Kanina lang ay gusto niya akong pagawin dito ng video presentation, tapos tatanungin kung saan ako pupunta.
Ngumiwi ako sa kan’ya. “Sa bahay, malamang. Kukuha ako ng mga gamit ko.”
He pushed his tongue against his cheek while breathing softly. A little smirk was plastered on his face. “Ako na kukuha,” saad nito bago ako unahan sa pagbaba. “Saan ba nakalagay? Naroon pa rin naman siguro si Yaya, ‘no?” He added.
Napabuntong–hininga ako bago siya irapan. “Sinasabi ko sa ‘yo, ako na nga.” Agad akong pumunta sa kaniya bago siya hinawakan sa braso. “Saglit lang naman ako.”
Hindi na siya nagsalita bagkus hinayaan niya na lamang akong bumaba. Sumunod siya sa akin na siya namang ikinataka ko. He grabbed my arms so I had to stop myself from walking.
I faced him with so much irritation. “Ano na naman?” inis na sambit ko sa kaniya.
He heaved a sigh. “Wait for me.” He told me and immediately leave.
When he came back, he already holding an umbrella. He glanced at the outside, the rain won’t stop.
“Malakas pa rin ang ulan, hindi pa rin talaga tumitila,” He handed me the umbrella. “You needed this.” He said and leave me after that.
He immediately walked upstairs and I followed him with my gaze as he walked into his room. He never looked back at me so I opened the umbrella and immediately rushed into the heavy rain.
Malalakas ang pagpatak ng ulan sa aking payong. Kinailangan ko pang kapitan nang mahigpit ang payong para hindi ito makawala sa pagkakahawak ko. I looked for my keys so I could open the gate.
After a few minutes of finding, I finally opened the gate. I get inside after closing it again. Pumasok na ako sa kuwarto ko para magpalit ng damit dahil basang basa ako dahil sa lakas ng ulan.
Sunod ay pumunta na akong opisina matapos kong magpalit ng damit. Nagpajama lang ako, at puting t–shirt dahil nakakahiya kung magshshorts ako sa ibang bahay, na lagi kong ginagawa dito sa bahay ko.
Kinuha ko na ang laptop ko at ang iba pang kakailanganin ko bago ako tuluyang lumabas ng opisina. Muli kong hinawakan ang payong nang mahigpit bago muling sumuong sa ulan. Tinakpan ko na rin ng plastic cover ang bag ng laptop ko para masiguradong hindi iyon mababasa.
Naghahabol ang hiningang nakapasok ako sa bahay ni Sevann. Sinalubong niya naman kaagad ako at agad na kinuha ang mga gamit ko. Nakahawak siya sa payong habang dinadala papasok ang mga gamit ko.
I fake coughed before I went in. I could smell his familiar scent, when I arrived, which brought back a lot of memories. Pinagpag ko ang nabasa kong damit bago umiling–iling dahil nagpalit pa ako ng damit kanina kung mababasa lang din naman.
Bumuntong–hininga ako. “I am so wet,” I whispered to myself as I scratched my eyebrow and sighed again for so many times. “Ay, kainis.”
Naglakad na kami paakyat ng hagdan. Nasa harapan na kami ng room niya nang huminto sa harapan ko si Sevann. Nauntog naman ako nang bahagya sa may likuran niya kaya I stepped backwards to get far away from him.
“Ano ba? Hinto ka nang hinto d’yan!” inis kong daing bago himasin ang noo kong tumama sa likuran niya.
I heard his sarcastic laugh when I said that. Kumunot ang noo ko bago siya nginiwian at nananatiling tahimik matapos ng sinabi kong iyon.
Binuksan niya nang dahan–dahan ang pinto ng kuwarto. Tahimik lang din siyang naglakad papasok, ginagawa niya talaga ang lahat para hindi siya makagawa ng ingay na maaaring maging sanhi ng pagdilat ng mga mata ni Camile.
Sumunod ako sa pagpasok at agad na tumama sa mukha ko ang towel. Napairap ako bago tanggalin ang towel na tumama sa mukha ko. Nasinghot ko agad ang mabangong amoy ni Sevann sa towel na iyon kahit na mukha pa namang bago.
Pagkatingin ko rin ay nakalagay na sa may upuan ang isang puting long sleeves doon. Tumaas ang tingin ko nang tignang walang pang ibabang short ang nakalagay doon. Really?
“Ano? Pati ba long sleeves ko gusto mo na rin?” masungit na sambit ni Sevann sa akin.
Napairap ako bago tumingin muli sa kaniya. “Bakit? Ibibigay mo ba?”
Tumango naman siya at dinampot ang gamit na long sleeves bago niya ito binato na naman sa akin. “Sa ‘yo na.” sambit niya sa seryosong tono, ni hindi kababakasan ng anumang kalokohan.
Ngumiwi ako bago tignan siya. “Shorts ba wala?” demanding na tanong ko sa kaniya.
Kumunot ang noo niya nang ibalik muli sa akin ang tingin niya. Mahina siyang natawa bago napapailing na pumunta sa walk–in closet niya. Sumunod naman ako sa kaniya, gusto ko ring makatingin.
Tumaas ang tingin niya sa akin. “Boxer lang ang mayroon ako,” seryosong sambit niya. “Baka gusto mo?”
Natatawang tumango naman ako. “Sige. Tanggapin ko talaga, lalo na kung galing sa ‘yo.” muling balik na asar ko, nakangisi dahil hindi ko talaga gustong magpatalo.
He almost roll his eyes on me. He let out a small chuckle and gave me his cycling. “Mga kalokohan mo talaga, Camila.” Napapailing na saad niya bago niya ako iniwan, humihikab pa siya nang iwan niya ako.
Nagbihis na agad ako nang pumasok ako sa may banyo ng kuwarto niya. Pagkalabas ko ay hindi ko alam kung matatawa ako dahil sa laki ng long sleeves sa akin, at lumagpas pa ito sa may hita ko.
Bahagya pa akong nagulat nang makitang gising pa rin si Sevann, naroon ang tingin niya sa librong binabasa. Nailipat niya lamang ang tingin sa akin nang lumabas ako ng banyo. Nang tignan ni Sevann ang kabuuan ko ay agad niyang hinarang sa mukha niya ang libro para itago ang kalokohan na naroon sa kaniyang mukha.
“Naging hanger pa nga,” natatawang anang niya habang nakahiga sa may sofa.
Napairap na lamang ako bago umupo sa malinis at organisado niyang mesa. Magkahiwalay ang kulay asul, pula, at itim na sign pen sa kaniyang mesa. May kani–kaniya ring mga lagayan. Ang ilang mga libro rin ay nakaplastada sa kaniyang mesa.
Hindi na ako nagtaka nang mapansing puro tungkol sa medisina ang mga libro na iyon.
“You made her bathed on the rain?” Sevann seriously asked.
I did not glanced back at him but I responded so I won’t looked rude. “Oo. Minsan lang naman maging bata kaya pinayagan ko na.” mahinang saad ko, medyo inaantok.
Tumango naman siya nang tignan ko ito. “Did she asked for her father?” Mula sa libro, lumipat ang tingin ni Sevann sa anak kong mahimbing na natutulog sa may kama nito.
The side of my lips rose up when I heard what he just asked. Hindi ko alam pero parang may bumigat sa dibdib ko at halos hindi ako makahinga. Napaiwas kaagad ako ng tingin para hindi niya mahalatang nagbago ang reaksyon ng mukha ko.
His daughter, Polyn, immediately went on my mind. It made me more afraid to say about Camile. Paano nalang kung magkaroon ng kahati ng atensyon si Camile? Paano nalang kung piliin ni Sevann iyong isa niyang anak kaysa sa anak namin?
Paano naman si Camile kung gano’n?
“She asked about his father a lot of times.” I stated as I looked at him. “I... had to reasoned out so she would stop asking questions about him.”
He looked at me with full of confusion. “Who is the father, anyway?” Sa pagkakataong ito ay umupo na siya sa sofa, handa nang makinig sa kung anuman ang sasabihin ko.
“I had no contact with him anymore.” I said as I focused again on my laptop. I saw how his eyes became became lethargic when he heard what I just said.
I feel it in my blood that he couln’t accept what I said.
His lips parted before he smiled bitterly at me. He took a deep breath before raising his head to the ceiling. He turned his gaze at me, I could see how evident his teardrops were on his cheeks. “Did you really abort our child?”
&.&