CHAPTER 47: Just So You Know
===========
JIJEY’S POV
===========
‘’ Jijey? Good to see you back! Ghad I missed you!’’ yakap yakap ako ngayon ni Yumi. Oh yes.. nasa Wattpad University.
‘’ Grabe, Jijey. Namayat ka. Halatang depressed ka. Eyebags oh. Pumapangit ka na.’’ sabi ni Kenneth. Nginitian ko lang siya at niyakap.
‘’ So its true. Bumalik na nga sa Wattpad University ang Jij ko.’’ napalingon ako. At ayun si Shack. Agad akong tumakbo papunta sa kanya at niyakap siya ng mahigpit. Napapikit nadin ako para mapigilan ang luha ko. Bumitaw ako.
‘’ Guys.. nandito ako ngayon para… mag-drop sana.’’ Sabi ko. Napatungo ako. Nabalot ng katahimikan ang atmosphere namin.
‘’ Bakit?’’ pagbasag ng katahimikan ni Kenneth.
‘’ Pupunta na akong Korea. Magbabagong buhay. Dun nadin magtatapos. Gusto kong hanapin ang peace ko.’’ Sabi ko. Walang nagsalita. Nakatungo lang si Yumi. Si Kenneth at Shack nakatingin lang sa akin.
‘’ Bakit kailangan pang umalis? Wag ka nang umalis!!’’ pag-angat ni Yumi. Nabigla ako ng basang basa na ang pisngi niya ng luha. Bigla niya akong niyakap at humagulgol. Napapaiyak nadin ako.
‘’ Naman Yumi eh!! Dito naman ako sasaya eh.’’ Sabi ko.
‘’ Eeeeeeeh!!!’’ ungol niya. Mamimiss ko ang babaeng ito.
‘’ Kailangan mo ba talagang umalis??’’ tanong ni Kenneth.
‘’ Kung gusto kong bumali sa sarili ko, kailangan kong gawin ito!’’ sabi ko. Biglang tumayo si Shack at umalis.
‘’ Teka lang..’’ sabi ko kay Yumi. Tumayo ako para habulin si Shack.
‘’ SHACK!’’tawag ko dito. Di siya lumilingon. Grabe naman! Boys, tanong lang bakit ang lalaki ng hakbang niyo? Kailangan ko pa talagang tumakbo para mahabol si Shack?
‘’ Shack naman, wait lang!’’ hinigit ko siya sa kamay.
‘’ So, aalis ka dahil nagpapaapekto ka?’’ tanong niya. Hindi siya naatingin sa akin.
‘’ Shack, syempre apektado ako… mahal ko yun eh taapos ginanun ako. Ang sakit kaya. Hindi ako makamove on. Hangga’t nandito ako, feeling ko walang nagmmahal ng tunay sa akin.’’ Sabi ko. Bigla niya akong hinarap.
‘’ Ano bang tingin mo sa akin?! Akala mo ba joke lang yung confesion ko sayo?! Jijey totoo yun!! MAHAL NA MAHAL KITA MORE THAN BEST FRIENDS! Can’t youe feel that?’’ sabi niya. Alam ko, Shack. Alam ko.
‘’Shack intindihin mo naman ako oh. Nasaktan lang naman kasi ako.’’ Sabi ko.
‘’ Sa tingin mo ba hindi ko alam yun? Kaya nga nung nagkukulong ka lagi kitang binibisita kasi… I want to mend your broken heart! Gusto kong sagipin ka sa kalungkutan mo. Tapos aalis ka?’’ sabi niya. Hindi na ako nakapagsalita. Lumapit siyaa sa akin at hinawakan ang kamay ko
‘’ Jijey… mahal kita. Mahal na mahal. Hindi mo ba nararamdaman yun? Handa akong maging rebound mo mapasaya ka lang.’’ sabi niya. Kita ko sa mga mata niya na nangingilid na yung luha niya.
‘’Ramdam na ramdam ko. And I thank you for that. Pero hindi ko kayang gamitin ka para lang makalimutan ko siya. Shack, hindi pa sira ang friendship natin at ayokong masira ito. Please, ayokong gamitin ka. Ayokong saktan ka.’’ Sabi ko.
‘’ Kung ayaw mong masaktan ako, stay.’’ Sabi niya. Umiling ako at tumalikod. Pero niyakap niya ako ng mahigpit.
‘’ Please naman oh *sob* Please.’’ Sabi niya. Napapikit ako at humiwalay sa kanya. Hinarap ko siya at hinawakan ang magkabila niyang pisngi.
‘’ Shack, kung mahal mo ako. Hahayaan mo ako.’’ Sabi ko sabay alis.
============
SHACK’S POV
============
‘’Shack, kung mahal mo ako. Hahayaan mo ako.’’ Yan ang huli niya nasabi bago umalis. Eh ano pa nga ba ang magagawa ko. Mahal ko siya eh. Hanggang pag-uwi wala akong kibo. Dumeretcho lang ako sa kwarto ko at nahiga.
‘’ Haaaaay!!!!! Bakit kailangan pang umalis?’’ tanong ko sa sarili ko. Tumayo ako at kinuha ang gitara ko.
(N/P: Just So You Know by Jesse McCartney)
‘’Í shouldn’t love you but I want to
I just can’t turn away
I shouldn’t see you but I want to
There’s so much I can’t say’’
Matagal ko nang gusto kantahin ito sa kanya. Pero hindi ko alam kung bakit hindi ko magawa. Bakit kasi sa lahat ng tao, siya pa? Pwede naming si Yumi. Haaaaays…
‘’And I don’t know
How to be fine when I’m not
And I don’t know how to make a feeling stop.’’
Hmmm… paano nga ba? Sana nalaman ko para matagal ko nang pinag-aralan at ginawa.
‘’ Just so you know
This feeling’s taking control of me
And I can’t help it
I won’t sit around
I can’t let him win now
Thought you should know
I tried my best to let go of you
But I don’t want to
I just t gotta say it all before I go
Just so you know’’
Ang hirap talagang ma-in love sa best friend para akong nakapatay ng tao na nagtatago mula sa mga tao. Dapat pala hindi ko nalang siya kinaibigan at niligawan ko nalang para naunahan ko si Vincent, para hindi ganito.
*KNOCK KNOCK
‘’ Anak, kakain na. ‘’ napatingin ako kay Mama na bigla na lamang pumasok.
‘’ S-Sige po.’’ Sabi ko. Nginitian lang ako ni Mama at umalis na. Tinago ko ang gitara ko at bumaba na para kumain.
===========
JIJEY’S POV
===========
‘’ Everything is ready. Eton a ticket moto Seoul. We’ll leave within this week.’’ Sabi ni Rubin. Tinitigan ko yung ticket. Tama bang umalis ako? Napailing nalang ako at tinago yung passport at ticket ko.
‘’ Jey-jey.. sure ka bang gagawin mo to?’’ tanong sa akin ni Rubin.
‘’ Uh-huh. It’s for the best.’’ Sabi ko. Nagpatuloy nalang siya ng pagkain ng ice cream. Andito kami ngayon sa kwarto ko. Movie marathon kami ngayon ng Death Bell. Patatagan kami ng sikmura.
‘’ Bin-Bin…’’
‘’ Hmmm?’’
‘’ Thank you.. sa lahat. ‘’ Nginitian niya ako.
‘’ Wala yun…. Best friends tayo eh. At kahit mahal pa kita more than best friends, iki-keep ko nalang kung anong meron tayo ngayon.’’ Sabi niya. Ang swerte ko sa kanya. :”> *sniff* *sniff*
Nanood nalang kami. By Friday, bye Philipines, bye wattpad academy, bye shack, bye yumi, by Kenneth, bye yaya ising, bye elouise, by happy memories with them, bye bad memories, bye hurt, bye guilt, bye heartache, BYE VINCENT. :’(