Eve gelmiştik, korumalar dan birkaçı Tamer in yanında hastanede kalmıştı. Koltukta başımı babamın dizine koymuş uzanıyordum. Karşımda ve yan koltukta ise abilerim vardı. Hepsine sıra sıra bakıyordum özlemiştim.
Karan- O it sana bir şey yapmadı değil mi?
Kafamı hayır anlamında salladım.
- Yaptıkları sizinde gördüğünüz kadar.
Mert- Onlar bile çok. Ulan bir kız kardeşimiz var onu da adam gibi koruyamıyoruz.
Sadece tebessüm etmekle kaldım ne denirdi ki. Babamın saçlarımı okşamasıyla mayışıyordum. Yıllardır beklediğim sevgi hiç ummadığım bi anda çıkmıştı karşıma. Oysa çok şanslıymışım. Koskoca bir ailem olmuştu.
Abilerim, babam ve sevdiğim bir adam olmuştu. Hepsinin kollarında güvendeydim.
Benim hayallerim, dualarım gerçek olmuştu. Belki sizinde olur umudu kaybetmeyin.
Not: Garibin umudu vardır.
Son espiriyide yaptıktan sonra...
Evvet hikayenin sonuna geldik. Vay be ne ara geçti bu kadar zaman.
Hikayeyi yazmakta çok şüphe duymuştum ama vazgeçmeyip bir gün yazdım. Bu kadar okunulacağı aklımın ucundan bile geçmezdi.
Hepinize çok teşekkür ederim.
Sizleri çok seviyorum.
Yeni bir hikayede görüşmek üzere.