Apple Pie wanted to smile widely but restrained herself from looking like a fool. Isa siyang magalang na binibini ngayon kaya naman dapat siyang umakto na ganuon.
She watched as Yohan walked slowly towards her before holding her hand and guiding her towards the clear grassland, only the afternoon sky illuminated their surroundings, drowning her in her own imagination of being born during the 19th century. Maingat siyang ginabayan papalapit ni Yohan ngunit ang layo nila sa isa't-isa ay sapat lamang. He then guided her to sway side by side in a slow rhythm while their eyes look at each other.
"Pagpasensyahan mo na ginoo ngunit parehas na kaliwa ang aking mga paa. Baka maapakan ko ang iyong sapatos," she apologized, still doing their roleplay as binibini and ginoo. God knows how much she wanted to crack a joke or something but Yohan looked like he was enjoying their roleplay so much so she tried to refrain herself.
"Huwag kang mag-alala, binibini. Gagabayan kita," he reassured her whilst guiding her stiff as hell body to move in the right direction. She was still hesitant with her every step but she later started becoming more relaxed in the arms of Yohan.
"Yohan . . ." mahinang tawag niya dito.
"Hmm . . .?" malambing nitong sagot sa kaniya habang unti-unting hinahapit siya papalapit dito. Their swaying bodies were like one entity, moving in one rhythm even without a music.
"Bakit mo ba talaga ako dinala dito?" she asked curiously. Alam niya at ramdam niya na may ulterior motive si Yohan kung bakit sila pumunta dito. He has been acting really weird nowadays and she even caught him tying her finger with a yarn while she was sleeping.
May pakiramdam na siya sa kung ano ang dahilan bakit nito ginawa iyon. The promise ring that he gave her was a little bit bigger then her finger. Nasusuot pa rin naman niya ngunit dapat siyang mag-ingat dahil baka biglang mahulog. Malakas ang pakiramdam niya na binilhan na naman siya ni Yohan ng singsing. Hindi pa nga siya nakakabawi sa guilt na dapat pa itong umutang para sa promise ring na iyon ngunit heto na naman ang lalake at mukhang may singsing na namang ibibigay sa kaniya.
She watched as Yohan hesitated for a few seconds before finally answering her. "Hindi ba nasabi ko noon na nais kong gamitin ang pagkakataon na ito upang masabi natin sa isa't-isa ang mga bagay na nahihiya tayong sabihin?"
"Hmm . . . oo. Ano bang gusto mong sabihin sa akin?" nagtataka niyang tanong.
"Dalawang buwan na lamang at matatapos ka na sa kulehiyo, 'diba?" he asked in confirmation that made her baffled even more.
"Oo. Bakit?"
"May pinakita ako sa iyong mga litrato ng mga bahay-paupahan, 'diba? Tinanong kita kung ano ang pinakagusto mo sa mga iyon," pag-papaalala sa kaniya ni Yohan na agad namang nagdala ng isipan niya sa araw kung kailan pinapili nga siya nito. Tanda niya na pinakita siya ni Yohan ng iba't-ibang pictures ng mga apartment sa city nila. Magaganda naman ang lahat ng mga iyon ngunit ang napili niya ay yung may pinakamagandang kusina.
Napag-usapan na kasi nila ni Yohan na bubukod na nga daw ito sa mga kuya nito pagkatapos nitong gumraduate. Natagalan nga lang ang plano nito dahil simula ng maka-graduate ay wala ng natatanggap na allowance si Yohan kay Kuya Zy. Hindi na daw ito bibigyan ng kuya nito dahil dapat na daw itong magtrabaho. Sabi sa kaniya ni Yohan ay mag-iipon muna daw ito para sa pagbukod nito.
Nang pinapili siya nito ng apartment ay ang kusina ang agad niyang kinonsider dahil for sure naman na palagi siya doong tatambay sa apartment nito at kusina ang una niyang pupuntahan palagi.
"Natatandaan ko, Yohan," she answered.
Matapos iyon ay tila ba nag-aalangan si Yohan na magpatuloy sa sasabihin. "Uhmm . . . lilipat na ako doon sa susunod na linggo," balita nito na agad namang nagpa-excite sa kaniya.
"Talaga?! Baka ako naman ang araw-araw na bumisita sa iyo!" biro niya dito. Alam niyang maganda ang apartment nito dahil siya ang pumili niyon. One bedroom apartment lamang iyon ngunit malaki ang kwarto nito pati na rin ang kama. Sigurado siyang pwede siyang makitulog doon.
"Ayokong bumisita ka doon," iling na tugon ni Yohan sa kaniya na agad namang nagpakunot ng noo niya.
"Ha? Bakit?" kinakabahan niyang tanong.
Simula na ba ito ng unit-unting paglayo ni Yohan sa akin? Is he starting to feel sick and tired of their relationship?
Maiintindihan naman niya kung ganuon na ang nararamdaman ni Yohan sa relasyon nila. One year and three months of their relationship revolves around them always seeing each other everyday. Para na nga silang kambal-tuko dahil lagi silang magkasama.
"Ayaw kong bumisita ka doon dahil gusto kong tumira ka doon . . . kasama ako," tila nahihiya nitong sagot. Mabilis siyang napatigil sa pagsayaw, ganuon rin ang lalake.
"Eh?" parang tanga niyang sabi habang unti-unting lumalayo kay Yohan. Naguguluhan niya itong tiningala at tinanong upang maklaro ang sinabi nito. "Gu-Gusto mong tumira tayo ng magkasama? Like live-in?" Nakalimutan na niyang mag-Filipino at mukhang hindi rin naman iyon ininda ni Yohan dahil tumango-tango lamang ito. He pulled her closer again and guided her to dance again. Her ear was on his chest where she can clearly hear his fast heartbeat. Halatang kinakabahan ito.
"Oo. Ganuon na nga. Hindi ko naman sinasabi na lumipat ka na agad sa akin. Kung gusto mo pwede namang pagkatapos mo sa kulehiyo bago ka lumipat. Dalawang buwan na lang rin naman ang hihintayin ko. Nais ko lamang malaman mo ang plano ko para sa atin," pagpapaliwanag sa kaniya ni Yohan.
Honestly, nabigla siya sa sinabi nito. Living together was already a big commitment. Kapag tumira na siya dito ay parang sinementado na nila ang plano na magpapakasal rin sila. Wala siyang problema doon dahil si Yohan ang gusto niyang maging asawa. Ang pinag-aalala lamang niya ay kung hindi magsisi si Yohan sa magiging desisyon nito.
What if he started feeling regrets about his decision?
What if he started wishing that they never took their relationship to that level?
Marami na siyang nakitang maglive-in na naghiwalay dahil sa palaging pag-aaway. The thought of living together may be blissful and "nakakakilig" at the start but eventually the truth would weigh down on them. Responsibilidad at commitment pa rin iyon kahit na walang singsing o dokumento.
Marami na siyang nakitang mga magkarelasyon na na-realize na hindi pa pala nila kaya ang ganuong set-up. They would constantly fight because of privacy without really thinking that when you agreed to live together, you already gave half of your privacy away to your partner.
Natatakot siya na baka sa utak niya ay kasal na ang nasa isipan niya ngunit hanggang sa pagiging live-in lamang ang plano ni Yohan. Iyon ang lagi rin niyang nakikitang problema sa mga maglive-in. When a couple just jump to the idea of living together without really clarifying to each other what they wanted to get from the set-up.
Minsan kasi baka akala mo na eventually pupunta rin kayo sa kasal pero hanggang doon lamang ang gusto ng partner mo. It could get frustrating to wait for something that would never ever happen.
Alam niya ang feeling niyon dahil naging close siya sa isa sa mga prof niya na hanggang ngayon ay live-in pa rin ang status nito at ng partner nito. They already got three kids and the oldest was in High school and the youngest was in Elementary. Sabi nito sa kaniya noon na kung maibabalik nito ang panahon ay tiyak na tatanungin muna nito ang partner bago sumang-ayon sa idea ng pagli-live in. She said that she would clarify what they would do in the future. If they're gonna marry or not.
Iyon ang ayaw niyang mangyari sa kanila ni Yohan. Ayaw niyang mag-"lost in translation" sila ng boyfriend. Gusto niya ng assurance bago siya sumagot.
"Langga?" kinakabahang tawag sa kaniya ni Yohan dahil nakatikom lamang ang kaniyang bibig.
"Yohan . . . hindi ko alam kung ano ang paniniwala mo ngunit yaong sa akin kasi . . . naniniwala ako na kapag maging maglive-in tayo ay magpapakasal rin tayo kaagad . . ." she whispered with a hint of nervousness in her system.
Naramdaman niya ang biglang paghinto ni Yohan sa pagsayaw nila. She translated it as him not taking what she said in a good way. Siguro nga ay hindi sila magkaparehas ng iniisip pagdating sa pagiging live-in.
Lalayo na sana siya dito ngunit mabilis siyang pinaikot ni Yohan. Yaong ikot na ginagawa sa mga sayaw. Pinatalikod siya nito bago niyakap mula sa likuran.
He hugged her from behind and placed his mouth near her ear before whispering, "Iyon nga ang plano ko."
Bago pa siya maka-react ay mabilis siyang binitawan ni Yohan kaya naman nagtataka siyang lumingon pabalik dito at nagulat nang makita itong nakaluhod sa harapan niya. His left knee was on the ground, while the right one was up. Meanwhile, his left hand was holding a tiny box that she swore was a ring box. Unti-unti nitong binuksan iyon gamit ang kanang kamay nito bago binalik sa kaniya ang atensyon.
"Langga . . . alam ko na hindi na ako ganuon kayaman katulad noon. Nasa mababang posisyon lamang ang trabaho ko at wala na akong suportang pinansyal na nakukuha sa kuya ko, ngunit pinapangako ko sa iyo na ibibigay ko lahat ng luho mo. Hingin mo lang, pag-iipunan ko. Nirerentahang bahay lamang ang kaya kong ibigay sa iyo ngayon ngunit magtratrabaho ako ng magtratrabaho hanggang sa mabilhan kita ng mansyon. Pangako ko sa iyo, pupunuin ko ng singsing ang bawat daliri mo." Napakagat siya sa kaniyang labi habang pinapakinggan ang sinasabi nito. "Ang tanong ko lamang ay kung maaari bang itali ang pinakamagandang binibini na nakita ko sa isang wala pang narating na ginoong katulad ko?"