KABANATA 1
Umakyat na ako patungo sa kwarto upang maligo. Hindi ko na siya binigyang pansin dahil magmumukha lang akong tanga. Kapag kinakausap ko kasi siya ay hindi siya masyadong nagsasalita. Masyado niyang tinitipid ang kaniyang mga salita na para bang hindi ako karapat-dapat pag-aksayahan ng oras.
Pagkatapos maligo ay hindi muna ako lumabas. Humarap ako sa malaking salamin at tinitigan ang kabuoan ko. My long black hair flowed beautifully down to my waist.
A lot of people complimented me because of my face and body. But everytime that I looked myself in the mirror , why do I only see a worthless and weak woman?
Lumabas ako nang nakatapis lamang. Natagpuan ko si Caspian na nakaupo sa kama habang nakatingin sa kaniyang cellphone.
Hindi man lang siya nag-angat ng tingin kahit napansin niya ang presensiya ko.
Pumasok na ako roon sa walk-in close. I just wore a simple pair of pajama .
Lumabas ako roon at umupo muna, nakaharap sa vanity mirror. I blowered my hair and gently combed it. Tapos na ako sa ginagawa ko ngunit nanatili pa ring nakatingin si Caspian sa kaniyang cellphone.
I sighed. Dahan-dahan akong naglakad patungo sa kama para matulog na. Pero bago pa man ako makahiga ay tumayo na si Caspian. Bitbit niya ang isang unan at kumot patungo sa sofa.
Pinanood ko siya hanggang sa mahiga siya roon .
Is he comfortable sleeping on that sofa? O baka naman tinitiis niya dahil ayaw niya lang akong makasama sa iisang kama?
Bumuntong hininga nalang ako at ipinikit ang aking mga mata. Bahala na kung anong mangyayari kinabukasan at sa susunod na araw. Hindi ko na alam.
GUMISING ako nang walang dahilan sa hatinggabi.
Nakaramdam ako ng uhaw kaya dahan- dahan akong bumangon at nagtungo sa table malapit lang sa sofang hinihigaan ng lalake.
Sinubukan kong hindi makagawa ng ingay ngunit muntik na akong mapatalon sa gulat nang makitang gising pa rin siya.
Hawak hawak niya pa rin ang kaniyang cell phone at titig na titig siya roon. His mistress, maybe.
Sandali lang niya akong pinasadahan ng tingin at ibinalik agad ang atensyon sa cellphone.
Ipinagsawalang bahala ko ang kirot na nararamdaman at dahan-dahang nagsalin ng tubig sa baso.
Tahimik. Masyadong tahimik. Para bang hindi na kami magkilala at isang estranghero sa isa't isa.
Pagkatapos uminom ay tumalikod na ako upang bumalik sa kama. Ngunit nakakailang hakbang pa ako ay bigla siyang nagsalita.
" Aiana.." he called my name using his cold baritone voice.
Napalingon ako sa kaniya, naghihintay kung ano ang sasabihin niya.
Napalabi siya , tila nag-iisip kung magsasalita ba siya o hindi. Sa huli ay nagsalita siya.
" C-can you sign the divorce papers early? " he asked.
My heart was being stabbed repeatedly by what he requested. Kumuyom ang kamao ko, pinipigilang hindi umiyak. Huwag kang iiyak! At least, not in front of him!
Humugot ako ng malalim na hininga. " Bigyan mo muna ako ng kaunting panahon lang, Caspian. Kahit iyon lang, kaya mong maibigay. " Pakiusap ko, bahagyang nabasag ang boses ko.
Nagmumukha na akong desperada sa paningin niya.
Tumango lang siya at bumuntong hininga na para bang ang laki-laki ng hinihiling ko sa kaniya.
" Just make sure that you'll sign it, Aiana. The sooner, the better. " He said.
Tumango na lamang ako at tumalikod na. Humakbang ako patungo sa kama at doon na nag-unahang tumulo ang mga luha ko.
Napatakip ako sa aking bibig, pinipigilang makagawa ng ingay. Doon, mag-isa sa malaking kama ay tahimik akong umiyak habang tinatanong ang sarili kung ano ba ang kulang sa akin. Paano ba kami humantong sa ganito?
Midnight is the loneliest time in the world. Because for those of us too sad to sleep, the only thing we have to look at is an empty bed, and the only thing we have to think of is the person who didn't want to fill it tonight.
KINABUKASAN ay nagising ako ng maaga upang pumasok sa trabaho. Ramdam ko ang panghihina ng katawan ko at mainit ang aking pakiramdam. Uminom na lang ako ng gamot at pumasok sa hospital.
Noong gumising ako kanina ay hindi ko na siya naabutan. Baka nauna na siyang pumasok sa trabaho. Ganito naman palagi e.
We're doctors, and yes, we work in the same hospital.
And it was damn hard. Sa tuwing nakikita ko siya roon ay sumisikip ang dibdib ko. Para kaming estranghero sa isa't isa.
Hindi rin naman lingid sa kaalaman ng mga nagtatrabaho roon na mag-asawa kami. At alam rin nilang hindi na maganda ang aming pagsasama.
Pagpasok ko sa loob ay nakarinig na ako ng sumisigaw. Napalingon ako roon sa pinanggagalingan ng ingay. May nanganganak. Sana all.
Iwinaksi ko ang nasa isipan at sinubukang maging positibo. Humakbang na ako papasok sa opisina ko at kinuha roon ang roba.
Sinuot ko iyon at nagpasyang lumabas. I'm going to do my rounds.
" Good morning, doc. " Salubong sa akin ng mga nurses.
Pansin ko ang pag-aalala sa kanilang mukha nang tumingin sila sa maputlang mukha ko.
Ngumiti na lang ako sa kanila upang sabihing ayos lang ako kahit hindi sila nagtanong.
Lumipat ako ng iba't ibang rooms. Maraming pasyente na may iba't ibang sakit. Ang iba ay magaan lang ngunit ang iba naman ay masyadong malala ang sakit. Ngunit kahit papaano ay sinubukan kong hindi ipakita sa kanila ang awa. Ayokong maramdam nila na nakakaawa sila, dahil alam ko ang pakiramdam na iyon.
Hindi ko alam kung bakit kailangan nilang tumingin sa amin na may awa. We're trying our best to be strong. Lumalaban kami para sa aming sarili kaya bakit pa nila kami kakaawaan? Shouldn't they be proud of us?
Ngumiti ako bago pumasok sa isang room ng paborito kong pasyente. Kaso, biglang nawala ang malawak kong ngiti nang makita kung sino ang nandoon.
Napatingin ang bata sa akin pati na rin ang asawa ko.
Bahagyang kumunot ang noo ni Caspian nang titigan niya ang mukha ko. I probably look pale.
Ngumiti na lamang ako upang itago ang sakit sa dibdib ko. Noon , sa tuwing nakikita ko si Caspian ay sobrang lakas at sobrang bilis ang pagtibok ng puso ko. Ngunit ngayon sa tuwing nakikita ko siya ay wala akong ibang maramdaman kundi sakit at pighati.
" Hi, Aia! " I tried my best to look cheerful in front of the beautiful girl.
" Mommy! " Halos masakal na ako sa higpit ng pagkakayakap niya sa akin ngunit hinayaan ko na lamang siya.
Alam kong miss na miss na ako ng anak ko dahil tatlong araw na kaming hindi nagkikita.
" Kamusta naman ang pinakamagandang anak ko? " mahinahon kong tanong habang hinahaplos ang buhok niyang unti unti nang nalalagas dahil sa chemo.
She has stage 2 cancer . Kung titignan mo siya ay parang wala siyang sakit dahil hindi nawawala ang sigla sa kaniyang mukha.
" Syempre ako ang pinakamaganda dahil ako lang naman ang anak niyo. " She pouted her cute heart-shaped lips.
Napangiti ako. Mabuti na lang ay mayroon akong anak dahil kung hindi ay mababaliw na talaga ako sa mga nangyayari.
Thraia Cameron is still 5 years old. But she thinks maturely. Nagmana siguro sa akin. Well, alangan namang sa tatay niya? Matured ba ang tawag doon?
Speaking of his tatay, nakaupo lang siya roon habang tahimik at seryosong nanonood sa amin. Hindi ko na alam kung ano ang tumatakbo sa isipan niya. Hindi ko na siya kilala.
He may not be a good husband to me but one thing is for sure, he is the best father in the world. Kaya hindi na ako mag-aalala kung sakaling sa kaniya mapupunta ang anak ko pagkatapos ng divorce.
I smiled at my daughter. " Wala bang masakit sa'yo?" mahinahong tanong ko.
Umiling lamang siya ngunit alam kong nagsisinungaling lang ang batang ito. Ayaw na ayaw niya kasing nakikitang nag-aalala ako dahil sa kaniya.
At such a young age, she knows how to keep silent whenever she's hurting. And it was strangling my heart .
Tumango na lamang ako at pinakatitigan siya. Hindi ako nawawalan ng pag-asa na gagaling siya. Kilala ko siya, malakas ang anak ko . Alam kong gagaling siya. Marami pa kaming bagay na hindi nagagawa.
Hindi ko pa sinasabi sa anak ko ang tungkol sa amin ng daddy niya. Ayaw kong makasama iyon sa kaniya. I only want for her to recover.
" Daddy.." Aia called hef father.
Caspian smiled sweetly kaya napangiti na rin ako. This is the best moment in my life. Watching them together.
I just hope I could have this moment forever.
" What is it, baby? " tanong niya gamit ang malambing niyang boses.
" Bakit po hindi kayo magkasabay ni mommy pumasok?" kyuryosong tanong niya.
Natigilan ako sa tinanong ng anak ko. Napalingon na rin si Caspian sa akin , hindi alam kung ano ang isasagot.
I pinched my daughter's nose that made her giggled.
" Daddy has important things to do here early. And I woke up late " pagtatanggol ko sa aking asawa.
Inosente siyang tumango. Hindi na rin siya nagtanong ng kung ano-ano pa at nagpapasalamat ako dahil doon. Hindi ko na alam kung ilang kasinungalingan ang sinabi ko sa anak ko. I am really a terrible mother.
I caressed his soft cheek. " Just tell mommy if you need anything, okay? "
She smiled widely like she just tought of something exciting.
" Can we go for a picnic tomorrow? " she asked, hope was visible in her eyes.
Napawi ang ngiti ko dahil roon. Paniguradong hindi makakapunta si Caspian.
I shook my head. " We'll go but your daddy is so busy these days so he might not come. " I tried to explained.
I saw how Caspian's jaw clenched. " Para namang pinapamukha mo sa anak ko na wala akong oras sa kaniya " malamig niyang saad.
I sighed. " That's not what I - "
" I'll come. " Putol niya.
My daughter widely smiled. " Yehey! " she shouted happily.
Napangiti na lamang ako. Nasasaktan ako kapag kasama ko ang asawa ko ngunit para sa anak ko ay titiisin ko iyon kung iyon ang makakapagpasaya sa kaniya.
I promised that I would always protect her beautiful smile.