လေယာဥ်ကွင်းမှာ ဒေါ်ကြီးတိုးကိုကြိုပြီး သန့် စံအိမ်တော်ကို တစ်ခါတည်းမောင်းခဲ့သည်။သန့် မြန်မာပြည် ပြန်ရောက်ပြီးကတည်းက ကုမ္ပဏီမှာပဲနေတော့ အိမ်ကို တစ်ခါပဲ လာကြည့်ဖြစ်သေးသည်။
"သန့်လေးမျက်နှာလေး ချောင်ကျနေသလိုပဲ။ထမင်းရော များများစားရဲ့လား ကလေး"
"စားဘူး။ကုမ္ပဏီကချက်တာ ဒေါ်ကြီးချက်သလိုမှ မကောင်းတာ။ဒေါ်ကြီး သန့်နဲ့လိုက်နေမလား၊အိမ်မှာပဲ နေခဲ့မလား"
"သန့်လေးနဲ့ နေဖို့က ကုမ္ပဏီမှာ နောက်တစ်ခန်းစီစဥ်နေရဦးမယ်။အိမ်မှာပဲနေမယ်လေ။ခြံထဲ အပင်တွေ ပြန်ပြင်စိုက်ဖို့နဲ့အိမ်မှာကောင်မလေးနှစ်ယောက်လောက်ပြန်ခေါ်ဖို့လည်း ဦးဝေနဲ့တိုင်ပင်ရဦးမယ်။သန့်လေး ညဘက် အိမ်ပြန်အိပ်မလား။ဒေါ်ကြီး အခန်းသေချာပြန်လုပ်ပေးမယ်။"
"နေ့တိုင်းတော့မပြန်ဘူး။အားတဲ့အချိန် မကြာ မကြာ ပြန်လာမယ်။ကောင်မလေးတွေက ဘာလို့ပြန်ခေါ်မို့လဲ ဒေါ်ကြီး။အိမ်မှာလူလည်းရှိတာမဟုတ်ပဲနဲ့"
"ဒါဆို ထမင်းချိုင့်နေ့တိုင်းပို့ခိုင်းလိုက်မယ်။ကလေးကြိုက်တတ်တဲ့ဟင်းတွေချည်း ချက်ပေးမှာ ဒေါ်ကြီးက။ကောင်မလေးတွေက ပြန်ခေါ်လိုက်မှရမယ် သန့်လေး။သန့် ကိုကြီးက ဒီမှာပဲ အပြီးပြန်နေဖို့စိတ်ကူးရှိလို့တဲ့"
"သန့်က ဒေါ်ကြီးလက်ရာ လွမ်းနေတာ။ကိုကြီးက ဘာလို့ စိတ်ကူးပြောင်းသွားလဲမသိဘူးနော်။သန့်က ကိုယ့်ရည်ရွယ်ချက်နဲ့ကိုယ် ဒီကိုပြန်လာတာ။"
"သူလည်း မိသားစု စုစုစည်းစည်းနဲ့ ဒီမှာပြန်နေချင်လို့နေမှာပေါ့ ကလေးရယ်။ရေခြားမြေခြားမှာနေလာတာလည်း နှစ်တွေကြာလှပြီမို့လား။ကလေး ရည်ရွယ်ချက်က ဘာလဲ။ဟိုကလေးမလေး လား"
"ဟုတ်တယ်။ဒေါ်ခင်မင်းရှိန်ပေါ့"
"တွေ့ပြီလား"
"ကိုကြီး ဘာမှ မပြောပြလိုက်ဘူးလား။တွေ့ရုံတင် ဘယ်ကမလဲ။အနားမှာတောင် ခေါ်ထားလိုက်ပြီ"
"ဘုရားရေ"
သန့်စံအိမ်တော်ထဲ ကားဝင်လိုက်တာနဲ့ ဒေါ်ကြီး၏ အာရုံက ခြံဝင်းထဲရောက်သွားသည်။ဘယ်နေရာတွေမှာ ဘာအပင်ပြောင်းစိုက်မလဲ ဆိုတာကအစ ကိုကြီးမှာလိုက်သည့်အတိုင်း အစီအစဥ်ဆွဲလာပုံရသည်။
သန့် အိမ်ပေါ်သို့တက်လာကာ သူမငယ်ငယ်က နေခဲ့သည့်အခန်းဟောင်းလေးထဲ ပြန်ဝင်လာသည်။ပစ္စည်းတွေရှင်းလင်းကာ လူမနေတာကြာပြီမို့ အနည်းငယ်ခြောက်ကပ်နေသလိုပင်။အခန်းမှတစ်ဆင့် ဝရံတာသွားသည့် တံခါးဘုကိုလှည့်ဖွင့်လိုက်ရာ အခန်းထဲ နေရောင်ခြည်ဝင်လာသည်။လေပြေတစ်သုတ်သည်လည်း သန့်ကိုယ်လုံးလေးကို တွန်းတိုက်ကာ အခန်းထဲတိုးဝင်သွားကြပြန်သည်။ဝရံတာမှာရပ်၍ခြံဝင်းထဲငေးနေတုန်း သန့်စိတ်ထဲ ဆွေးလျသည့်ခံစားချက်တစ်မျိုးခံစားလာရသည်။
ဟယ်လို ဝရံတာလေးရေ။ကိုယ့်ကိုမှတ်မိပါရဲ့လား။မိန်းမတစ်ယောက်ကို မြင်ပြီးသည့်နောက်ပိုင်းမှာ သန့်ရလိုက်သည့် ထူးဆန်းသည့်ခံစားချက်များကို ပြန်သတိရလာသည်။ဒေါ်ခင်မင်းရှိန်ကို သန့်တစ်ကြိမ်တစ်ခါပဲ မြင်ခဲ့ရသည်။အသိအမှတ်ပြုရုံ နှုတ်ဆက်လိုက်သည့်အပြုံးတစ်ခုနောက်ကို ငယ်ရွယ်လွန်းသည့်သန့်အတွက် မောပမ်းတကြီး ပြေးလိုက်နေရသလိုဖြစ်ခဲ့သည်။နေ့နေ့ညည မေ့မရတော့။နိုင်ငံခြား ထွက်မသွားခင်လေးမှာ အမျိုးအမည်တပ်လို့မရသည့် ခံစားချက်တို့ဖြင့် သူမ၏ ကိုယ်ပိုင်ဝရံတာလေးတွင် သန့် ငေးရင်း တွေးရင်း အချိန်ကုန်ခဲ့ရသည်။
ညဘက်တွင် ကြယ်တွေကိုကြည့်ကာ၊နေ့ဘက်တွင် မြင်မြင်ရာ သစ်ပင်ပန်းမံတို့ကိုလျှောက်ငေးကာ ထိုမိန်းမတစ်ယောက်ကိုသတိရစိတ်ဖြင့် ရင်ထဲ ပေါ့ပါးပျော်ရွှင်သလိုလို၊ လေးလံဖိစီးသွားသလိုလို သန့်တစ်ယောက်တည်း ခံစားနေခဲ့ရဖူးသည်။သြော် ဝရံတာလေးရယ်။အဲ့ဒီအမျိုးသမီးရဲ့ ကိုယ်နံ့လေးက သိပ်ကို မွှေးလှတယ်သိလား။ကိုယ်တော့ဖြင့် ခုဆို အဲ့ဒီအမျိုးသမီးနဲ့ စကားပြောဖူးပြီ။ရန်ဖြစ်ဖူးပြီ။ထမင်းလည်းအတူတူစားခဲ့ဖူးပြီ ဝရံတာလေးရေ။တစ်ခါတလေ အရမ်းကံကောင်းရင် သူမကို တအားကြီးနမ်းပစ်ခဲ့သေးတယ်။အဲ့လိုဆိုးလို့ ကိုယ်လည်း ပါးအရိုက်ခံခဲ့ရဖူးပြီ။ကိုယ်လေ သူမကို လွမ်းလိုက်တာ။ကိုယ်တအားဆိုးမိလို့ ခု အဲ့ဒီမိန်းကလေးက လန့်ပြီး ဖျားနေလေရဲ့ကွယ်။
"သန့်လေးရေ"
"ကလေးက ဒီအခန်းလေးထဲ ပြန်လာကြည့်နေတာကိုး။သမီးကိုကြီး မှာလိုက်တဲ့အထဲမှာ သန့်လေးအတွက် အခန်းအသစ်ပြောင်းနေဖို့လည်းပါတယ်။ဒီအခန်းက သန့် ငယ်ငယ်ကနေခဲ့တဲ့အခန်းမို့လား"
"မပြောင်းလဲ ရတယ်လေ ဒေါ်ကြီး။သန့်က သီးသန့်ဝရံတာပါတာမျိုးလိုချင်တာ"
"အခန်းတွေ အကုန် ပြန်မွမ်းမံရမယ်။သန့်အတွက် အကျယ်ကြီးလုပ်ပေးမှာတဲ့။သီးသန့်ဝရံတာလေးလည်း ပြန်ဆောက်ပေးမှာပေါ့ သန့်လေးရဲ့"
"ခု အခန်းကလည်း အကျယ်ကြီးကို"
"ကဲ ကဲ ကုမ္ပဏီပြန်မယ်ဟုတ်လား မနက်ဖြန်မှ ဒေါ်ကြီး လိုက်ခဲ့မယ်"
"ဘယ်သူနဲ့လာဖို့လဲ ဒေါ်ကြီးက"
"မောင်စိုးဖြစ်ဖြစ်၊ဦးဝေ ဖြစ်ဖြစ် မောင်းပို့ခိုင်းလိုက်မယ်လေ"
"ဟုတ်၊အဲ့ဆို သန့် ပြန်တော့မယ်နော်။အလုပ်ကလေးတွေလည်း ရှိသေးလို့"
"အေးပါကွယ်၊ငါ့သမီးလေးက ထက်မြက်လိုက်တာ။ဒီအိမ်ကြီးကို ပြန်ရောက်လာတော့လည်း အစ်ကိုတို့အစ်မတို့ကို သတိရမိတယ်ကွယ်။ကားကို ဂရုစိုက်မောင်းနော် သန့်"
"ဟုတ်၊ဒေါ်ကြီး သန့်သွားပြီ"
ဒေါ်ကြီးမိုးမှာ လှည့်ထွက်သွားသော သန့်ကျောပြင်လေးကို ကြည့်ရင်းကျန်ခဲ့သည်။ငယ်ငယ်ကတည်းက တော်တဲ့ကလေး။
........................
ကုမ္ပဏီရောက်တော့ သန့် အလုပ်စားပွဲတွင်ထိုင်လိုက်သည်။လက်မှတ်ထိုးစရာ ဖိုင်တစ်ချို့ကို ထိုး၍ ခဏငိုင်နေမိသည်။အကြည့်တို့က လူမလာသည့်အလုပ်စားပွဲလေးဆီပဲရောက် ရောက်နေသည်။ရင်ထဲတွင် ဟာတာတာ။တစ်ခုခုလိုအပ်နေသလို နေမထိထိုင်မသာဖြစ်နေသည်။စိတ်ထိန်း သန့်။တည်ငြိမ်ပစ်လိုက်စမ်းပါ သန့်ရဲ့။ဒီတစ်ခါ သူမ အခန်းထဲရောက်သွားလို့ကတော့ လွယ်တော့မယ်မထင်။တကယ်ကြီး အလုပ်ထွက်သွားရင် ခက်ချေပြီ။သို့သော် ညနေရောက်တော့ သန့် ခင်မင်းတို့အိမ်ဘက် မောင်းလာသည်။တစ်ရက်လေးတောင် မတွေ့ပဲမနေနိုင်တော့သလိုပါပဲလား။အမယ်လေး အိမ်ရှေ့ရောက်ပြီ မျက်နှာကို တည်ထားမှပဲ။
"ဒေါ်လေး"
"ဟယ်၊သန့်"
"ဟုတ်၊ဒေါ်ခင်မင်း သက်သာသလားလို့"
"အင်း လာ လာ သမီး၊ဒေါ်လေး အပေါ်လိုက်ပို့မယ်။အတော် သက်သာသွားတယ်ကွယ်။မနေ့က ဆေးထိုးလိုက်လို့ထင်တယ်"
"ဒေါက်၊ဒေါက်"
"သမီးရေ၊ခင်မင်း"
"လာပြီ၊ဒေါ်လေး"
"ဒီမှာ သန့် လာလို့၊ဒေါ်လေး သောက်စရာ တစ်ခုခုသွားယူလိုက်မယ်။သန့် အအေးလား အပူလား သမီး"
"ဟင့်အင်း၊ဒေါ်လေး သန့်မသောက်တော့ဘူး။ညနေစောင်းနေပြီမို့"
"သြော် ဒါဆို အေးဆေးစကားပြောကြဦးနော်"
ဒေါ်လေးထွက်သွားတော့ ခင်မင်းက မျက်နှာထား ခပ်တင်းတင်းဖြင့်
"ကျွန်မ အလုပ်ထွက်လိုက်ရမယ်ဆိုတဲ့ သဘောပေါ့ ။ဟုတ်လား ဘော့စ်"
သန့်က မဖြေပဲ နဖူးကိုလက်ဖြင့် စမ်းမလိုလုပ်လိုက်စဥ် ခင်မင်း ရှောင်လိုက်သည်။သန့် မတ်တပ်ရပ်နေလျက်နဲ့ပင် ခင်မင်းမျက်နှာကို သူမ လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်ဖြင့် ညင်ညင်သာသာ ကိုင်မော့စေ၍
"ဒီမှာ "မ"၊ကိုယ်ပြောတာ သေချာနားထောင်။ကိုယ်အခု "မ" ကိုလာကြည့်တာမဟုတ်ဘူး။"မ"အခန်းလေးကို လာကြည့်တာ။ဒါကြောင့်" မ "ပြောတာတွေ အကြုံးမဝင်ဘူး"
"ဘာ၊ရှင် ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ"
"ဟုတ်တယ်။"မ "အခန်းလေးက ကိုယ့်အပေါ် အရမ်းနွေးထွေးလို့ နောက်ပြီး မွှေးလည်းမွှေးလို့ ကိုယ် ဒီအတိုင်းလာကြည့်တာ။မ ဆီလာတာမဟုတ်ဘူး"
"ရှင်ဟာလေ"
ခင်မင်း သူမ မျက်နှာလေးကို ကိုင်ထားသည့် သန့်လက်တွေကို ဖယ်ချလိုက်သည်။ဒါတောင် သန့်က ခင်မင်းရဲ့ နားထင်စပ်နားက ဆံပင်ကို လက်ဖြင့်သပ်ကာ နားရွက်နောက်မှာ ထားပေးလိုက်သေးသည်။
"ကဲ ဒါဆို အခန်းကို တွေ့ပြီးပြီမဟုတ်လား၊ပြန်တော့"
"ဟာ ပြန်လို့မရသေးဘူးလေ။အခန်းကိုတွေ့ပေမယ့် မွှေးနေတာလေးကို နမ်းမှ နမ်းမကြည့်ရသေးတာ"
"သြော် သြော် ရှင်က ဒါမျိုးတွေလည်း တတ်သားပဲနော်။ရုပ်တည်ကြီးနဲ့"
"ဒီထက်တောင် တတ်သေးတယ်။ပြရမလား"
ပြောရင်း သန့်မျက်နှာ ခင်မင်းမျက်နှာလေးဆီငိုက်ကျလာတော့
"ဟဲ့၊ တော်စမ်းနော်"
ခင်မင်း သန့်မျက်နှာကို ဖြေးဖြေးသာသာလေးတွန်းထုတ်လိုက်ပြီး ပြုံးရင်းရယ်လိုက်သည်။
""မ "မျက်နှာလေး ခုမှ သွေးရောင်လွှမ်းတယ်။မနေ့ကလောက် ဖြူဖျော့မနေတော့ဘူး။မနက်ဖြန် လာခေါ်မယ်နော် မနက်ပိုင်း"
"ဖြစ်ပါ့မလား ဟိုဟာတွေက သိပ်မပျောက်"
"ခင်မင်းစကားမဆုံးခင် သန့်က"
"ဖြစ်ပါတယ်" မ "ရဲ့။ကိုယ်နဲ့အတူတွဲသွားရင်" မ"ကို ဘယ်သူမှ စေ့စေ့စပ်စပ်လိုက်မကြည့်ရဲဘူး"
"ရှင် ကြည့်ရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ"
"မကြည့်ဘူး။ကတိကွာ။ဒီတစ်ခါ ကြည့်ရင် ပါးသာချလိုက်"
"ချတာပဲ။မှတ်မှ မမှတ်တာ ရှင်က"
ထိုစဥ် ခင်မင်းဖုန်းလေး ထမြည်လာသည်။
နံပါတ်ကို ကြည့်ပြီး ခင်မင်းမျက်နှာ တစ်ချက်ပျက်သွားသည်။ဒီဖုန်းလာတဲ့နေ့မှာပဲ ဘော့စ် အခန်းထဲတွင် သူမ အရမ်းကားခံခဲ့ရသည်။ဒီဖုန်းဆက်သည့်လူနှင့်ဆုံသည့်ညမှာလည်း ဘော့စ် သူမကို စိတ်ဆိုးကာ အတင်းအကြပ် ပွေ့ဖက်နမ်းရှိုက်ခဲ့သေးသည်။ဆိုင်သည် မဆိုင်သည် မသေချာပေမယ့် ဒီဖုန်းကို ဘော့စ်ရှေ့တွင် သူမ မကိုင်ချင်တော့ပါ။သူမ တွေဝေနေဆဲမှာ ဘော့စ်က ဖုန်းကိုင်လိုက်သဖြင့် ခင်မင်း အတင်းပြန်ယူလိုက်ရသည်။
"ဟဲလို"
"ဟုတ် မခင်မင်း ကျွန်တော်လေ ရှားနောင်"
"ဟုတ်ကဲ့ ကိုရှားနောင်"
"ကျွန်တော်ပြန်ရောက်နေပြီ။အဲ့ဒါ ကျွန်တော်ပြောထားသလို ဆုံကြဖို့လေ"
"ဟိုနေ့ကပြောတော့ နယ်မှာဆို ။ပြန်ရောက်တာ မြန်လိုက်တာ။ဆုံကြဖို့က ဘယ်သူပါဦးမှာလဲ"
"လဲ့လဲ့ကိုတော့ပြောထားတယ်။သူလည်းပါမယ်ထင်တယ်ဗျ"
လဲ့လဲ့မှာ အရင်အလုပ်က မိတ်ဆွေဖြစ်ပြီး ခင်မင်းနဲ့ အနည်းငယ်သာ ရင်းနှီးသည်။
"သြော် ဟုတ်ကဲ့"
"အဲ့ဒါ တွေ့မှပဲ ကျွန်တော်ပြောတော့မယ်။မခင်မင်းကို ကျွန်တော်လာခေါ်ရမလား"
"ဟင့်အင်း ၊ ကျွန်မဘာသာ လာမယ်။လဲ့လဲ့ကို ခေါ်ရင် သွားခေါ်လေ။ကျွန်မကို ဆုံမယ့်နေရာသာပြောပါ"
ဖုန်းချလိုက်ပြီး ဘော့စ်ကို ကြည့်လိုက်စဥ် သူမကို စိုက်ကြည့်နေသည်နှင့်ဆုံသည်။အေးစက်စူးစိုက်လှသည့်အကြည့်မို့ ခင်မင်း အနည်းငယ် မနေတတ်သလိုလို ကြောက်သလိုလိုဖြစ်သွားသည်။ဘော့စ်က ခုထိ ဘာစကားမှမပြောသေးပါ။
"ဟိုလေ"
ခင်မင်း စကားစလိုက်သည်နှင့်
"ဒီမှာ ဒေါ်ခင်မင်း"
ဟင်၊ "မ" မဟုတ်တော့ဘူးပေါ့။ဘော့စ် စိတ်ဆိုးသွားပြန်ပြီလား။
"မင်းကို မနက်ဖြန် လာခေါ်မယ်။ရုံးသွားဖို့ အသင့်ပြင်ထားနှင့်"
"ရှင် ဘယ်လို ပြောလိုက်တယ်၊ မင်း ဟုတ်လား။ရှင်က ရိုင်းတတ်တယ်နော်"
"ဟားဟား"
အေးစက်ခြောက်ကပ်သည့်ရယ်သံမှာ ကြိတ်ရယ်လိုက်သလို ခပ်အုပ်အုပ်သာ အသံထွက်သည်။
"သိပ်ရိုင်းတတ်တာပေါ့။အဲ့တော့"
ဆုံးအောင်နားမထောင်ချင်၍ ခင်မင်း တံခါးဆီကို ထသွားသည်။ဘော့စ်က ထပ်ကျပ်မကွာလိုက်လာပြီး ခင်မင်း ကိုယ်လုံးလေးကို ဆွဲဖက်၍ နံရံမှာ ကပ်လိုက်သည်။
"ကျွန်မကို ထပ်ပြီးမလုပ်နဲ့။ဖယ်ပေးပါ"
ခင်မင်း တည်ငြိမ်စွာ ပြောလိုက်ပေမယ့် သန့် မျက်နှာ လည်တိုင်လေးဆီ အရင်ရောက်ကာ တိုးဝှေ့ရှိုက်နမ်းသည်။နှုတ်ခမ်းကိုမသုံးပဲ မျက်နှာတစ်ခုလုံးဖြင့်လည်တိုင်ကျော့ကျော့ကို ပွတ်သပ်ရှိုက်နမ်းနေသည်။
"ရှင် ရှင် လွတ်စမ်း၊မရမ်းကားစမ်းနဲ့။ကျွန်မမှာ ဒဏ်ရာတွေတောင်မပျောက်သေးဘူး။အသစ်တွေ ထပ်မပေးနဲ့။ကျွန်မ ခါးသီးတယ် သိလား။သိပ်ကို ခါးတယ်ရှင့်"
နမ်းနေရာမှ သန့် ငြိမ်ကျသွားသည်။ခင်မင်းကို ကြည့်၍
"မင်းက ကိုယ့်ကို ခါးသီးနေပြီပေါ့။မနက်ဖြန်ကစပြီး ကိုယ် လုံးဝ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ပဲ ဆက်ဆံမယ်။မင်းကိစ္စတွေလည်း ဝင်မစွက်ဖက်ဘူး။အေး ဒါပေမယ့် မင်းအခါးတွေ ပြေပြီဆိုတဲ့တစ်နေ့ ကိုယ် မင်းကို လေးလေးနက်နက်ပြောစရာရှိတယ်။ဒီအချိန်ကျရင် မင်း သေချာနားထောင်ပေးဖို့လိုတယ်"
"ပြန်မချိုတော့ဘူး သန့်"
ခင်မင်း သန့်ကို ပထမဆုံးအကြိမ် နာမည်ခေါ်တာမို့ သန့်ရဲ့ အတွင်းစိတ်ထဲထိ စိမ့်ဝင်ပျံ့နှံ့သွားကာ အေးစက်သည့် ထိုခေါ်သံက ပြုစားနေသည်။
"ကိုယ် မင်းကို အခုတော့ "
"ဟင်၊ဟင့်အင်း၊ပြောနေတယ်နော် မလုပ်"
ခင်မင်းစကားမဆိုနိုင်တော့အောင် သူမ နှုတ်ခမ်းတွေကို သန့် ဖိကပ်နမ်းပစ်သည်။ခင်မင်းအတင်းစေ့ပိတ်ထားသည်ကို မရ ရအောင် နှုတ်ခမ်းလေးဟ သွားအောင်လုပ်၍ အကြမ်းပတမ်းစုပ်ယူနေသည်။ခင်မင်းလက်တွေကို နံရံမှာ ဖိကပ်ထားသည်ကို လွှတ်၍ သန့်လက်တွေ ခင်မင်းမျက်နှာလေးကို ထိန်းကိုင်လိုက်ကာ နှုတ်ခမ်းတစ်စုံကိုပဲ အဆက်မပြတ် နမ်းရှိုက်နေသည်။အားပြင်းလှသည်မို့ ကြာလာတော့ခင်မင်းရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးတွေထုံကျဥ်လာသည်။စိတ်အလိုအတိုင်း နမ်း၍ဝမှ သန့် လွှတ်ပေးလိုက်သည်။နာကျင်လွန်း၍ ခင်မင်း၏ နှုတ်ခမ်းလေးမှာ နီရဲဖောင်းကြွနေကာ တဆတ်ဆတ် တုန်နေသည်။သန့် လွှတ်ပေးလိုက်သည်နှင့် ခင်မင်းကိုယ်လေး ယိုင်ကျသွားကာ နံရံကို ထိန်းကိုင်လိုက်သည်။ထို့နောက် မျက်ရည်ပေါက်ပေါက်ကျကာ ဖူးယောင်နေသည့် အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို ကိုက်ထားလိုက်သည်။အသံတစ်စက်မှမထွက်ပဲ မျက်ရည်တွင်တွင်ကျနေသော ခင်မင်းကို တစ်ချက်ကြည့်၍ သန့် အခန်းထဲမှ ထွက်သွားသည်။အရိုင်းအစိုင်းကောင်။
.............................
ကြိုစောင့်နေသည်မို့ အိမ်ရှေ့ကိုကားရောက်တာနဲ့ ခင်မင်းထွက်လာသည်။သန့်မျက်နှာမှာ အရယ်အပြုံးမရှိ ခပ်တည်တည်။ကားထဲတွင် သီချင်းသံတိုးတိုးသာ ရှိနေသည်။ကုမ္ပဏီရောက်တော့ သန့်အတွက် ခင်မင်း ကော်ဖီဖျော်၊ပေါင်မုန့်မီးကင်ကာ breakfast လုပ်ပေးသည်။စားစရာရှိတာစားပြီး သန့် သူ့အလုပ်သူလုပ်နေသည်။သန့် ဒီလောက် ခပ်တည်တည် နေတာမျိုး မတွေ့ဖူး၍ ခင်မင်းအံ့သြသလို သူမကို ကထိကရိမလုပ်တော့၍ ဝမ်းလည်းသာမိသည်။နေ့လည်ရောက်တော့ ထမင်းချိုင့်ခပ်ကြီးကြီးတစ်ခုဆွဲပြီး ဒေါ်ကြီးမိုး ရုံးခန်းထဲဝင်လာသည်။
"လာ ဒေါ်ကြီး"
အသံကြားလို့ ခင်မင်း အလုပ်လုပ်နေရာမှ ကြည့်လိုက်ရာ
"ဒီက သမီးက ခင်မင်းရှိန်မဟုတ်လား "
"ဟုတ်ကဲ့"
"ခုမှပဲ အနီးကပ်သေချာတွေ့ဖူးတော့တယ်။ငယ်ငယ်ကတော့ အဝေးက ခဏ ခဏ မြင်ဖူးတာပဲ။သမီးက ကျက်သရေ ရှိလိုက်တာကွယ်"
"ဟုတ် ဒေါ်ကြီးမိုးကိုလည်း ခင်မင်း အဝေးကပဲ မြင်ဖူးခဲ့တာ၊နေကောင်းရဲ့လားရှင်"
"ခုထိတော့ ကောင်းပါရဲ့ကွယ်။အသက်က ရလာပြီဆိုတော့ ဂရုစိုက်ပြီးနေရတယ် သမီးရေ။ဒီမှာ ဒေါ်ကြီး သမီးအတွက်ရော ဟင်းတွေ ချက်လာတယ်။သန့် ကပြောပြထားလို့"
"အားနာစရာရှင်။ကျွန်မက ရပါတယ်။ဒီမှာလည်း စားလို့အဆင်ပြေပါတယ်"
"သန့်နဲ့အတူ အိမ်ထမင်း အိမ်ဟင်းလေးစားပါ သမီးရယ်။ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် အိမ်ချက်နဲ့ အများစားဖို့ချက်ထားတာနဲ့ကွာသေးတယ်လေ"
"သန့်လေး အင်္ကျီတွေ ပင်မင်းအပ်တာလား။မဟုတ်ရင် ဒေါ်ကြီး လျှော်ခဲ့မလို့"
"အပ်တယ် ဒေါ်ကြီး။ဒီမှာက သန့်အတွက် ဘာမှ လုပ်ပေးစရာမရှိဘူး"
ထမင်းပွဲ ပြင်ဆင်ပေးပြီး ဒေါ်ကြီးမိုး ပြန်သွားသည်။
ထမင်းစားကြတဲ့အထိ သန့်မျက်နှာ ခပ်တည်တည်ပင်။ခင်မင်းကပဲ သန့်ပန်းကန်ထဲ ပုဇွန်ထုပ်တစ်ကောင် ခပ်ထည့်ပေး၍
"ဟို၊ရှင်နဲ့ ဒေါ်ကြီးတိုးက အရမ်းရင်းနှီးတာလား။အမျိုးရင်းတွေပေါ့"
"ငယ်ငယ်ကတည်းက ကိုယ့်ကိုစောင့်ရှောက်လာတာ "
"ဟင်၊ဒါဆို ကောင်းမြတ်သန့်နဲ့ရှင်က "
"ဆွေးမျိုးတွေလို့ ပြောထားပြီးသားမဟုတ်လား"
ခင်မင်း အသံလေးတိတ်သွားကာ ထမင်းကိုသာ အာရုံစိုက်စားနေလိုက်သည်။
..................
ဒီနေ့ တနင်္ဂနွေမို့ အလုပ်မသွားရ။ကိုရှားနောင်တို့နှင့် ချိန်းထားသဖြင့် ခင်မင်းပြင်ဆင်ပြီး အိမ်ကထွက်လာသည်။ချိန်းဆိုထားသော ကော်ဖီဆိုင်သို့ရောက်သောအခါ ကိုရှားနောင် ရောက်နှင့်နေသည်ကိုတွေ့ရသည်။
"ကိုရှားနောင်၊လဲ့လဲ့မရောက်သေးဘူးလား"
"လဲ့လဲ့ မလိုက်ဖြစ်တော့ဘူး မခင်မင်း။ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်တည်းပဲ"
သြော် ဟုသာဆို၍ ခင်မင်း မီနူးလှန်ကြည့်ကာ ကော်ဖီမှာလိုက်သည်။ကိုရှားနောင်က
"ဟိုမှာ အလုပ်လုပ်ရတာ အဆင်ပြေရဲ့လား "
"ပြေပါတယ်"
"ကျွန်တော် ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပဲပြောပါ့မယ်။မခင်မင်းကို ကျွန်တော် သဘောကျတယ်"
ဒဲ့ကြီးမို့လို့ ခင်မင်း ရှက်သလို ဖြစ်သွားပေမယ့် တည်ငြိမ်မှု မပျက်။
"ဟို၊ကျွန်မကတော့ ကိုရှားနောင်ကို သဘောမကျပါဘူးရှင်"
မဆိုင်းမတွ အငြင်းခံလိုက်ရသဖြင့် ကိုရှားနောင် မျက်နှာ တစ်ချက်ပျက်သွားပေမယ့် ချက်ချင်း ပြန်ပြင်လိုက်ကာ
"စဥ်းစားပေးပါဦးလား။ကျွန်တော်တို့ အသက် အရွယ်ကလည်း ငယ်တော့တာမဟုတ်ဘူး။ဆယ်ကျော်သက်တွေလို စိတ်ကူးနဲ့ရူးမနေချင်ဘူး။မခင်မင်း ခေါင်းငြိမ့်တဲ့နေ့ကျွန်တော် လူကြီးစုံရာနဲ့ လာတောင်းတဲ့နေ့ပဲ"
"ဟင်၊မြန်လှချည်လားရှင်"
"ဟုတ်တယ်။မခင်မင်းကို အရင်ကုမ္ပဏီမှာကတည်းက ကျွန်တော် သဘောကျနေတာ။သိပ်မသေချာ သေးတာရော လူချင်းလည်းအရမ်းကြီးမရင်းနှီးတာရောကြောင့် ကျွန်တော်မပြောဖြစ်ခဲ့တာ။မခင်မင်း အလုပ်ထွက်သွားတော့ အဆက် အသွယ်ပြတ်သွားတာပေါ့။ခုတော့ ကျွန်တော် ထပ်မလွဲချင်တော့ဘူးဗျာ"
ပြောရင်း ခင်မင်းကို စေ့စေ့စပ်စပ်ကြည့်နေတာမို့ ခင်မင်းသိပ်မကြိုက်ချင်။
"ကျွန်မလည်း ဘာပြောရမှန်းမသိသေးပါဘူး ကိုရှားနောင်"
"ဟုတ်ကဲ့၊ရပါတယ်။မခင်မင်း အချိန်ယူပါ။အေးဆေးပေါ့"
ကိုရှားနောင်နှင့် ကော်ဖီဆိုင်တွင်တွေ့ပြီး ပြောစရာရှိတာပြောကာ လမ်းခွဲခဲ့ကြသည်။မခင်မင်း အချိန်ယူပါဆိုပေမယ့် ခင်မင်းစိတ်ထဲတွင်ဘယ်လိုမှ မနေ။ကိုရှားနောင်ပြောသည့်အကြောင်းကိုလည်း သိပ်စိတ်ထဲမရောက်ဖြစ်ပါ။ဒီလိုနဲ့ ရက်တွေသာကြာလာခဲ့သည်။ခင်မင်းကို သန့် အရယ်အပြုံးမရှိ ဆက်ဆံနေဆဲပင်။တစ်နေ့တော့
"မနက်ဖြန် တောင်ကြီးဘက် ခရီးထွက်ဖို့ရှိတယ်။ကိစ္စက အသစ်ဆောက်မယ့် ဟော်တယ်အတွက်။အစီအစဥ်မှာ ရှယ်ယာပါကြမယ့် တခြားလူတွေလည်းပါမယ်။ဒါပေမယ့် သူတို့က သူတို့အစီအစဥ်နဲ့သူတို့သွားကြမှာ။ကိုယ်တို့ကုမ္ပဏီက မင်းနဲ့ကိုယ် နှစ်ယောက်တည်းပဲ။တခြားလူတွေနဲ့ ဟိုရောက်မှ ဆုံကြမယ်။အဲ့ဒါ မင်း အသင့်ပြင်ထားဖို့ ပြောတာ"
"ဘယ်နှရက်ကြာမှာလဲ မသိဘူး"
"သုံးရက်လောက်ပဲ ဖြစ်ဖို့များတယ်"
"ကျွန်မ hotel booking လုပ်ဖို့ကိစ္စ"
"ရတယ်၊ကိုယ်လုပ်ထားလိုက်ပြီးပြီ"
ခင်မင်းစိတ်ထဲ လေးလံသလိုဖြစ်သွားသည်။ခရီးထွက်ရတာ ခင်မင်းမကြိုက်။ဒေါ်လေးလည်း လွတ်ပါ့မလားမသိ။ဒါပေမယ့်အလုပ်ကိစ္စနဲ့ပဲလေ။ပြီးတော့ ဘော့စ်လည်း တည်တည်တံ့တံ့ဖြစ်နေပြီမို့ အဆင်ပြေလောက်မှာပါ။သူမစိတ်ကို လျှော့ချပြီး relax ဖြစ်အောင်နေ လိုက်သည်။မနက်ဖြန်ကို ရင်ဆိုင်ရပေဦးမည်ပဲ။
.......................
ဟော်တယ်သို့ရောက်သော်
"ဒင်ဘယ်လ်သန့်နာမည်နဲ့ ဘွန်ကင်လုပ်ထားတဲ့အခန်းကို ပို့ပေးပါ"
"ဟုတ်ကဲ့ရှင့်"
ဟိုတယ်ဝန်ထမ်းလိုက်ပို့သည့်နောက်ကို ဘော့စ်နဲ့အတူ ခင်မင်း အူကြောင်ကြောင်လေးလိုက်ခဲ့၍ အခန်းထဲရောက်သောအခါ ခင်မင်းက
"ဟို၊ကျွန်မအခန်းကရော ဘော့စ်"
"တစ်ခန်းတည်းနေရမှာ။ဘာလဲ လူနှစ်ယောက်တည်းလာတာ တစ်ယောက်တစ်ခန်း ငှားပေးဖို့ ကုမ္ပဏီက ကုန်ကျစရိတ်ခံရမှာလား"
ခင်မင်းစိတ်ညစ်သွားကာ
"ကုတင်ကလည်း တစ်ခုတည်း၊ကုတင်နှစ်ခုပါတဲ့ double room မရှိဘူးလားမသိဘူး"
"မင်း ဂျီးများနေမှာလား။အလုပ်ရှိသေးတယ်။မြေနေရာသွားကြည့်ရမယ်။မင်းမလိုက်လည်းရတယ်။နေချင်နေခဲ့ပေါ့"
"ဟင့်အင်း၊လိုက်မယ်"
သန့် ဖုန်းထုတ်ပြောနေသည်။
"ဟဲလို၊ဦးစိုးစံထွန်း အဲ့နေရာ ရောက်နေပြီလား"
"ခုနလေးကပဲ ရောက်တာ ဒေါ်ဒင်ဘယ်လ်သန့်"
"ဟုတ်၊ကျွန်မတို့လည်း ခုပဲ ဟော်တယ်ရောက်တာ။အခု ထွက်ခဲ့မယ်လေ"
"ကျွန်တော် ကားလွှတ်ပေးလိုက်မယ်နော်၊ကျွန်တော်တို့ငှားလာတဲ့ taxi မို့ စိတ်ချရပါတယ်"
"ဒီလိုလည်း ရပါတယ်။ဒါဆို ကျွန်မတို့ စောင့်နေလိုက်မယ်"
မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ဖြစ်နေသည့် ခင်မင်းကိုကြည့်ကာ
"ဒေါ်ခင်မင်း၊အဝတ်အစားလဲလိုက်ရင်အဆင်ပြေမယ်ထင်တယ်၊ခုက မြေနေရာသွားကြည့်ရမှာမို့ ထဘီနဲ့ဆို ပင်ပန်းနေမယ်"
"ကျွန်မ ဂျင်းဘောင်းဘီ ထည့်မလာမိဘူး"
"ဆိုင်သွားဝယ်ရင်လည်းမှီမှာမဟုတ်ဘူး။ဒီလိုလုပ်။ကိုယ့် စတိုင်ပန့် တစ်ထည် ဝတ်လိုက်"
"ဟိုလေ အင်္ကျီရောပဲ၊မြန်မာဝတ်စုံနဲ့ ညအိပ်ဝတ်စုံပဲပါလာတာ"
"ဟာကွာ၊ဒါဆို ဟော်တယ်အခန်းထဲ ပေါ့ပေါ့ပါးပါးဝတ်လို့ရအောင်ထည့်လာတဲ့ ကိုယ့်တီရှပ်တစ်ထည် ဝတ်လိုက်"
သန့်က ပြောရင်း လက်ဂေ့ဖွင့်ကာ ဝတ်စုံယူထုတ်ပေးနေသည်။ခင်မင်း ရှက်နေသည်။တခြားသူအင်္ကျီလည်း တစ်ခါမှ မဝတ်ဖူးခဲ့။နောက်ပြီး အိမ်မှာနေရင်တောင် ညဘက်မှ ညအိပ်ဝတ်စုံ ဘောင်းဘီပွပွလေး ဝတ်အိပ်တတ်ပေမယ့် နေ့ဘက်ဆို တစ်ခါတလေမှ ဂျင်းဘောင်းဘီဝတ်တတ်သည်။ခုတော့ မထူးဇာတ်ခင်းရတော့မည်။အဝတ်လဲပြီးထွက်လာတော့ ခင်မင်းပုံစံက မြင်နေကျမဟုတ်၍ တစ်မျိုးလေးဖြစ်နေသည်။ပို၍ နုငယ်သွားသလိုပင်။တီရှပ်ဝတ်ပြီး ဆံပင်ရှည်တွေ ဖြန့်ချထားပုံလေးကို ရုတ်တရက် သန့် ငေးနေမိသည်။သူ ကြည့်နေသည်ကို ခင်မင်း သတိပြုသွားသည်နှင့် သန့် ချက်ချင်း မျက်နှာလွှဲလိုက်သည်။ရုပ်တည်ကြီးနဲ့။
မြေနေရာကြည့်တာကတစ်ပိုင်း သစ်ပင်တွေ တောင်တန်းကြီးတွေကိုလည်း မြင်နေရတော့ ခင်မင်းပျော်သလိုလိုဖြစ်နေသည်။တောင်ကြီးရောက်ကတည်းက အလုပ်အတွက် ဒီနေရာကို တန်းလာခဲ့ရပြီး နေ့လည်စာပင် အနီးအနားကဆိုင်တွင် ကြုံသလိုစားလိုက်ကြရသည်။ဦးစိုးစံထွန်းတို့ ဘော့စ်တို့နဲ့အတူ ဆောက်လုပ်ရေးအတွက် လေ့လာနေရသည်မှာ ညနေပင်စောင်းနေပြီ။ခဏ အားနေသည့်အချိန်တွင် အပင်မှာပွင့်နေသည့် တောရိုင်းပန်းလေးတစ်ပွင့်ကို ခင်မင်း ကိုင်ကြည့်နေသည်။အနားကို သန့်လျှောက်လာတာ မသိလိုက်
"ယူမလား၊ခူးလိုက်လေ"
"ဟင့်အင်း၊မယူဘူး။ဒီအတိုင်းကိုင်ကြည့်တာ"
"ကိုင်ကြည့်ရုံနဲ့ ပြန်ထားခဲ့လို့ရလား။ပန်းကလေး နစ်နာနေမှ"
"အမယ်လေး ဖြစ်ရတယ်။ရှင်ကပဲ ပြောရတယ်ရှိသေး"
"ကိုယ့်လိုလူက ကိုင်ကြည့်ပြီး ဒီအတိုင်းထားခဲ့မယ်ထင်လို့လား"
"ဘာတွေပြောနေတာလဲ၊ဟိုဘက်ပြန်သွားမယ်"
ရုတ်တရက် သန့်က ခင်မင်းရဲ့ဆံပင်ရှည်တွေကို စုသိမ်းပြီး ခေါင်းစည်းကွင်းလေးနဲ့စည်းနှောင်ပေးလိုက်သည်။ဘာလုပ်လိုက်လဲ ဝေခွဲမရခင် ခင်မင်းကြောင်သွားပြီးမှ ဆံပင်စည်းပေးလိုက်တာကို သိသွားပြီး ဘာမှလည်းမပြောပေ။ခေါင်းစည်းကွင်းက သန့်မှာ ဘယ်လိုရှိနေတာပါလိမ့်။
"အိုက်နေပြီမို့လား"
"နည်းနည်းပေါ့။ဘော့စ်လည်း မျက်နှာတွေ ရဲနေပြီ။ပင်ပန်းနေပြီမို့လား။ကိစ္စက မပြီးသေးဘူးလား"
"ပြီးနေပြီလေ၊ပြန်ဖို့ပဲ ကျန်ပြီ။သွားမယ် လာ"
လူစုအနားပြန်ရောက်တော့
"ပြန်ကြမယ် ဦးစိုးစံထွန်း"
"ဟုတ်ကဲ့၊ဒေါ်ဒင်ဘယ်လ်သန့်။ကျွန်တော်တို့က ဟိုဘက်ကကားနဲ့သွားမယ်။ဒေါ်ဒင်ဘယ်လ်သန့်တို့ကအလာတုန်းကကြိုခိုင်းလိုက်တဲ့ကားနဲ့ပဲပြန်လိုက်မလား။အဆင်ပြေမလားခင်ဗျာ"
"ဟုတ် ပြေတယ်ရှင့်"
ကားပေါ်တွင် သန့်လက်တစ်ဖက်က ခင်မင်း၏ ပေါင်နှစ်ဖက်ကို သိမ်းစုစေ၍ သူ့ အိတ်ကို ပေါင်ပေါ်တင်ထားလိုက်သည်။ဒါရိုက်ဘာက ရှေ့ခန်းတွင်ဖြစ်၍ သန့်နှင့်ခင်မင်းက နောက်ခန်းမှာဖြစ်ကာ လူပိုမပါ။ဘောင်းဘီဝတ်ထား၍ တင်းစေ့နေသော ခင်မင်းရဲ့ ပေါင်တံတွေမှာ သိသာလွန်းနေသည်။ပေါင်ပေါ်တင်ထားသော အိတ်အောက်က သန့်လက်မှာမူ ပြန်ထွက်မလာတော့။သန့်လက်က ဒီအတိုင်း တင်ရုံလေးတင်ထားသော်လည်း ခင်မင်းအနေခက်လှသည်။ဟော်တယ်ပြန်ရောက်တော့ ခင်မင်း သန့်ကိုလှည့်ပင်မကြည့်ပဲ အခန်းဆီ တန်းလာခဲ့သည်။သန့်က သော့ယူ၍နောက်မှလိုက်လာသည်။
"ရှင်က ဘာလို့ ကျွန်မပေါင်ကို တစ်ချိန်လုံး ကိုင်ထားတာလဲ၊တည်တည်ကြည်ကြည်နေတဲ့ ရှင့်ပုံစံကြောင့် ကျွန်မ ဒီခရီးကို လိုက်လာခဲ့တာနော်"
"မင်းကရော ဘာလို့ပေါင်ပေါ် တစ်ခုခုတင်မထားတာလဲ၊မြင်မကောင်းလို့လည်း အိတ်နဲ့ ကာထားပေးရသေးတယ်"
"ဘယ်သူမြင်လို့လဲရှင့် ကားပေါ်မှာကို"
"ဟ၊ဘယ်သူခိုးကြည့်နေလဲ မင်းအတိအကျသိလို့လား"
"တော်ပြီရှင်၊ရှင်နဲ့ပြိုင်မပြောချင်ဘူး။ကျွန်မ ရေချိုးခန်းသုံးမလို့။ရှင် အရင်ချိုးမလား"
"မင်း အရင်ချိုး"
ရေချိုးပြီး တံခါးဘုကိုလှည့်ဖွင့်ကာ ထွက်မလို့လုပ်လိုက်ပြီးမှ ရေချိုးခန်းထဲကျန်ခဲ့သည့် ခေါင်းစည်းကွင်းလေးကိုသတိရကာ ခင်မင်းပြန်လှည့်ယူနေစဥ် ရေချိုးခန်းတံခါး ဖျတ်ခနဲပွင့်လာသည်။တဘက်ရင်လျားလေးနဲ့ ခင်မင်းက အပေါ်ကခြုံထားသည့်တဘက်အသေးလေးကို လက်နဲ့စုကိုင်ထားလိုက်ကာ
"အို ရှင် ဘယ့်နှယ်၊ဒီမှာ ကျွန်မ မပြီးသေးဘူး"
"အာ ဆောရီး"
ခင်မင်း သန့်ကို ရှောင်ဖယ်ကာ ရေချိုးခန်းထဲမှ အမြန်ထွက်သွားသည်။
ညစာကို ဟော်တယ်တွင်သာစားလိုက်ကြသည်။သန့် ကွန်ပျူတာထုတ်ကာ အလုပ်လုပ်နေတုန်း ခင်မင်း ဝရံတာထွက်ရပ်ပြီး မြို့ရဲ့ ညမြင်ကွင်းကို ကြည့်နေသည်။ယူထားသည့်အခန်းမှာ တံခါးဖွင့်၍ထွက်လိုက်ရင် သီးသန့်ဝရံတာလေးပါသည်။ခဏနေတော့ သန့်ထွက်လိုက်လာကာ လက်ကလေးပိုက်လျက် အဝေးကိုငေးနေသည့်ခင်မင်းအနားကပ်၍
"ဘာတွေ ငေးနေလဲ"
"ဒီလိုပါပဲ၊မြင်မြင်ရာပေါ့"
"မ"
ခင်မင်း သန့်ကို အလန့်တကြား ကြည့်လိုက်သည်။သန့်က ပြုံးလျက်ပြန်ကြည့်နေပြီး
""မ" ကိုယ့်ကို ဘယ်လိုမြင်လဲ"
"မဖြေချင်ဘူး"
"မဖြေချင်ဘူးလား"
"ဒီမှာ ကျွန်မကို "မ"လို့ ခေါ်မယ့်အစား "မင်း"လို့ မသုံးနှုန်းပဲ နေပါ့လား၊ကျွန်မ ကြားရတာ တကယ် အဆင်မပြေဘူး။ဘော့စ်က ကျွန်မထက် အများကြီး ငယ်မှာပါ"
"သိပ်အများကြီးမဟုတ်ဘူး၊ရှစ်နှစ်လောက်ပဲငယ်တာ"
"ဟင်၊ဘော့စ်က ဘယ်လိုလုပ်ပြီး အတိအကျသိနေတာလဲ"
မေးပြီးမှ သြော် ခင်မင်းက သူမရဲ့ ဝန်ထမ်းပေပဲကိုး။သိနေမှာပေါ့လေ။ထိုစဥ် သန့်က အနောက်ဘက်မှနေ၍ ခင်မင်းကိုယ်လေးဆီတိုးကပ်လာကာ ပိုက်ထားသည့် ခင်မင်းလက်လေးပေါ် သန့်လက်တွေထပ်၍သိုင်းဖက်လိုက်သည်။ခင်မင်း သာသာလေးရုန်းကြည့်သေးသည်။သန့် မလွှတ်။
"ဟိုမှာမြင်နေရတာ ဘာကြယ်လဲ သိလား "မ""
"မသိဘူး"
"မသိရင် နမ်းမယ်"
"အဲ့ မလုပ်နဲ့"
ခင်မင်းခေါင်းလေးငဲ့စောင်း၍ရှောင်သည်။သန့်က နားရွက်နောက်ဘက်ဆီကို နမ်းမိလိုက်သည်။ထိုမှတစ်ဆင့် လည်တိုင်ကျော့လေးကို နှာခေါင်းလေးနဲ့ဖွဖွပွတ်ဆွဲ၍မွှေးကြူနေသည်။ပုခုံးလေးကြုံ့ကာ အနေခက်နေသည့် ခင်မင်း၏နားရွက်ဖျားလေးကို ညင်ညင်သာသာ ကိုက်မလိုလုပ်လိုက်တော့
"အို ဖယ် ဖယ်၊ကျွန်မ အခန်းထဲ ဝင်တော့မယ်"
သန့် အသာတကြည် လွတ်ပေးလိုက်သည်။ခင်မင်းဝင်သွားတော့ သန့်တစ်ယောက်တည်း ဝရံတာတွင် ရပ်ကျန်ခဲ့သည်။
သန့်ပြန်ဝင်လာတော့ ခင်မင်း ဖုန်းပြောနေသည်။
"ဟုတ်၊ပြေပါတယ် ဒေါ်လေးရဲ့သမီးကို စိတ်မပူနဲ့ ။ဒါဆို သမီးဖုန်းချလိုက်ပြီနော်"
"မနက်ဖြန်အတွက် ကျွန်မ ဘာတွေပြင်ဆင်ထားပေးရမလဲ ဘော့စ်"
"ရတယ်" မ"၊မနက်ဖြန်လည်း အကြမ်းလောက်ပဲ။ရန်ကုန်ပြန်ရောက်မှပဲ အစည်းအဝေးသေချာ လုပ်တော့မယ်။ဒါနဲ့ "မ" တောင်ကြီးမှာ ဘယ်ကို အလည်သွားချင်သေးလဲ"
"ဟင့်အင်း၊ကျွန်မ မလည်ချင်ပါဘူး။အလုပ်မရှိတော့ဘူးဆို ကျွန်မ နားတော့မယ်နော်"
ပြောပြီးသည်နှင့် ရေချိုးခန်းထဲခဏဝင်သွား၍ ခင်မင်း မျက်နှာသစ် သန့်ရှင်းရေးလုပ်သည်။ပြန်ထွက်လာတော့ သန့်ကို ကျောပေးကာ ခင်မင်း လှဲအိပ်လိုက်သည်။သန့်က ကွန်ပျူတာ ခဏသုံးနေသေးသည်။တအောင့်ကြာမှ အဲကွန်းအအေးလျှော့၊ အခန်းမီးပိတ်ကာ Night Lamp လေးဖွင့်ထားပြီး ကုတင်ပေါ်တက်လာသည်။ထောင့်တအားကပ်ကာ အိပ်နေသည့် ခင်မင်းကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။အိပ်ပျော်နေလား မပျော်သေးဘူးလား မဝေခွဲတတ်ပဲ သန့် ခင်မင်းရဲ့ ပုခုံးစွန်းလေးကို ငုံ့နမ်းလိုက်သည်။ခင်မင်းကိုယ်လေး တစ်ချက် တွန့်ခနဲ ဖြစ်သွားသဖြင့် အိပ်မပျော်သေးဘူးဟု သန့်ကောက်ချက်ချလိုက်သည်။
နဖူးပေါ်လက်တင်ကာ မျက်လုံးမှိတ်၍ အိပ်ပျော်ရန် သန့် ကြိုးစားသည်။သို့သော် အိပ်မရ။ရင်ထဲ တစ်မျိုးလေးဖြစ်ကာနေသည်။ပျော်နေသလား ရင်ခုန်နေသလား မဝေခွဲတတ်။သူမဘေးမှာ ခပ်ဖျော့ဖျော့လေးရနေသည့် ကိုယ်သင်းနံ့လေးကို တအားမွှေးကြူချင်လာသည်။အမြဲတမ်းငြင်းဆန်တတ်သည့် အမျိုးသမီးကို ကြင်နာယုယချင်မိပါသည်။ခေါင်းအုံးဖြူဖြူလေးပေါ် က ကပိုကယိုဖြစ်နေသည့် ဆံနွယ်ရှည်တွေကို သိမ်းဖယ်ရင်း ခင်မင်းရဲ့ လည်ဂုတ်ဖွေးဖွေးလေးဆီ သန့် မျက်နှာ ပူးကပ်လိုက်သည်။ခင်မင်းရဲ့ကျောပြင်လေးကို သန့်ရင်ခွင်ထဲရောက်အောင် ကပ်ထားလိုက်၍ လှမ်းဖက်လိုက်သည်။ခင်မင်းကိုယ်လေး တောင့်ခနဲဖြစ်သွားကာ လက်တွေက သူမရင်ဘတ်ကို ကာကွယ်ထားပုံရသည်မို့ သန့် သူမနားရွက်လေးကိုရှိုက်နမ်းပစ်လိုက်သည်။တင်းတင်းစေ့ထားသည့် ခင်မင်းလက်လေးကြွသွားသည်နှင့် သန့် လက်လျှိုဝင်ကာဖက်ထားလိုက်သည်။သန့်က လည်ဂုတ်သားလေးကိုပဲ ညင်ညင်သာသာ နမ်းနေကာ လက်ကို ခဏ ငြိမ်ငြိမ်ထားလိုက်သည်။ဖက်ထားသည့်လက် အပေါ်ဘက်နည်းနည်းရွေ့လိုက်သည်နှင့် ခင်မင်းက သန့်လက်တွေကိုပြန်အုပ်ကိုင်ကာ တားထားလိုက်သည်။
"မ"
"အင်း"
"ဘယ်တော့ ချိုမှာလဲ၊ကိုယ်ပြောစရာရှိတယ်လေ"
"မသိဘူး၊မချိုဘူး"
"မြန်မြန်ချိုတော့ကွာ။ပြောပြချင်နေပြီ သိလား"
ခင်မင်း သန့်ပြောနေတဲ့စကားကို အာရုံရောက်နေတုန်း သန့်က လက်မ တစ်ချောင်းတည်းဖြင့် ခင်မင်း၏ ရင်သားတွေဆီ သွားထိမိအောင် လုပ်လိုက်သည်။ခင်မင်း တုန် သွားကာ သန့်လက်ကို အားနဲ့ဆွဲထားပြီးတားပေမယ့် မရတော့။သန့်လက်က ခင်မင်းရဲ့ လုံးဝန်းမို့မောက်သော ရင်သားပေါ်မှာ စုတ်ဆန်ပြေးကာ လျှောက်ကိုင်နေသည်။
"ဘော့စ် ဒီလိုတွေ မလုပ်ပါနဲ့။ကျွန်မ အဲ့လောက်ထိလည်း တန်ဖိုးမဲ့ မနေပါဘူး"
"တန်ဖိုးမဲ့နေတယ်လို့ ဘယ်သူက ပြောလို့လဲ"
ပြောနေပေမယ့် သန့်လက်တွေက ဆုပ်ကိုင်ပွတ်သပ်နေတာကိုတော့ မရပ်ပါ။ပူနွေးပြီး ထူးဆန်းသည့် ထိုအထိအတွေ့မျိုးက ခင်မင်းအတွက်ပထမဆုံးမို့ မနေတတ်အောင် အရမ်းဖြစ်နေသည်။တစ်ချက်တစ်ချက် တအားပွတ်သပ်ကိုင်တွယ် နေတာမို့ ခင်မင်း ခံရခက် နေရှာသည်။ကိုင်တွယ်ထိတွေ့နေရာကတစ်ဆင့် ခင်မင်းကိုယ်လေးကို ဆွဲလှည့်ပြီး သန့်လက်တွေ ခင်မင်းရဲ့ ညအိပ်အင်္ကျီကြယ်သီးကို ဖြုတ်လိုက်စဥ် ခင်မင်း၏တားဆီးသံမှာ ငိုသံပါလာသည်။
"ဟင့်အင်း၊တော်ပါတော့။မလုပ်ပါနဲ့။မလုပ်ပါနဲ့တော့"
သန့် ငြိမ်ကျသွားကာ "မငိုနဲ့" ဟုဆို၍ ကြယ်သီးပြန်တပ်ပေးလိုက်သည်။
ခင်မင်း စောင်ဆွဲခြုံလိုက်ကာ သန့်ကို ကျောပြန်ပေးလိုက်သည်။သန့်က ခင်မင်း၏ ကျောပြင်လေးကို ရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းကာ အေးစက်နေသည့်လက်ဖျားလေးတွေကို ထွေးဆုပ်ပေး၍ အိပ်ပျော်အောင် အိပ်ဖို့ကြိုးစားလိုက်သည်။
To be continue
မန်ဘာဝင်ပြီး fb paid group မှာ စ/ဆုံးဖတ်လို့ရပါတယ်။
📢 cb ကနေ hi ပြီး fic ခေါင်းစဥ်နဲ့တကွ မန်ဘာဝင်ချင်လို့ပါလို့ တစ်ခါတည်း ပြောပေးပါ။
ေလယာဥ္ကြင္းမွာ ေဒၚႀကီးတိုးကိုႀကိဳၿပီး သန္႔ စံအိမ္ေတာ္ကို တစ္ခါတည္းေမာင္းခဲ့သည္။သန္႔ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္ၿပီးကတည္းက ကုမၸဏီမွာပဲေနေတာ့ အိမ္ကို တစ္ခါပဲ လာၾကည့္ျဖစ္ေသးသည္။
"သန္႔ေလးမ်က္ႏွာေလး ေခ်ာင္က်ေနသလိုပဲ။ထမင္းေရာ မ်ားမ်ားစားရဲ႕လား ကေလး။"
"စားဘူး။ကုမၸဏီကခ်က္တာ ေဒၚႀကီးခ်က္သလိုမွ မေကာင္းတာ။ေဒၚႀကီး သန္႔နဲ႔လိုက္ေနမလား၊အိမ္မွာပဲ ေနခဲ့မလား"
"သန္႔ေလးနဲ႔ ေနဖို႔က ကုမၸဏီမွာ ေနာက္တစ္ခန္းစီစဥ္ေနရဦးမယ္။အိမ္မွာပဲေနမယ္ေလ။ျခံထဲ အပင္ေတြ ျပန္ျပင္စိုက္ဖို႔နဲ႔အိမ္မွာေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ေလာက္ျပန္ေခၚဖို႔လည္း ဦးတိုးနဲ႔တိုင္ပင္ရဦးမယ္။သန္႔ေလး ညဘက္ အိမ္ျပန္အိပ္မလား။ေဒၚႀကီး အခန္းေသခ်ာျပန္လုပ္ေပးမယ္။"
"ေန႔တိုင္းေတာ့မျပန္ဘူး။အားတဲ့အခ်ိန္ မၾကာ မၾကာ ျပန္လာမယ္။ေကာင္မေလးေတြက ဘာလို႔ျပန္ေခၚမို႔လဲ ေဒၚႀကီး။အိမ္မွာလူလည္း႐ွိတာမဟုတ္ပဲနဲ႔။"
"ဒါဆို ထမင္းခ်ိဳင့္ေန႔တိုင္းပို႔ခိုင္းလိုက္မယ္။ကေလးႀကိဳက္တတ္တဲ့ဟင္းေတြခ်ည္း ခ်က္ေပးမွာ ေဒၚႀကီးက။ေကာင္မေလးေတြက ျပန္ေခၚလိုက္မွရမယ္ သန္႔ေလး။သန္႔ ကိုႀကီးက ဒီမွာပဲ အၿပီးျပန္ေနဖို႔စိတ္ကူး႐ွိလို႔တဲ့။"
"သန္႔က ေဒၚႀကီးလက္ရာ လြမ္းေနတာ။ကိုႀကီးက ဘာလို႔ စိတ္ကူးေျပာင္းသြားလဲမသိဘူးေနာ္။သန္႔က ကိုယ့္ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ကိုယ္ ဒီကိုျပန္လာတာ။"
"သူလည္း မိသားစု စုစုစည္းစည္းနဲ႔ ဒီမွာျပန္ေနခ်င္လို႔ေနမွာေပါ့ ကေလးရယ္။ေရျခားေျမျခားမွာေနလာတာလည္း ႏွစ္ေတြၾကာလွၿပီမို႔လား။ကေလး ရည္႐ြယ္ခ်က္က ဘာလဲ။ဟိုကေလးမေလး လား။"
"ဟုတ္တယ္။ေဒၚခင္မင္း႐ွိန္ေပါ့။"
"ေတြ႕ၿပီလား။"
"ကိုႀကီး ဘာမွ မေျပာျပလိုက္ဘူးလား။ေတြ႕႐ုံတင္ ဘယ္ကမလဲ။အနားမွာေတာင္ ေခၚထားလိုက္ၿပီ။"
"ဘုရားေရ။"
သန္႔စံအိမ္ေတာ္ထဲ ကားဝင္လိုက္တာနဲ႔ ေဒၚႀကီးရဲ႕ အာ႐ုံက ျခံဝင္းထဲေရာက္သြားသည္။ဘယ္ေနရာေတြမွာ ဘာအပင္ေျပာင္းစိုက္မလဲ ဆိုတာကအစ ကိုႀကီးမွာလိုက္သည့္အတိုင္း အစီအစဥ္ဆြဲလာပုံရသည္။သန္႔ အိမ္ေပၚသို႔တက္လာကာ သူမငယ္ငယ္က ေနခဲ့သည့္အခန္းေဟာင္းေလးထဲ ျပန္ဝင္လာသည္။ပစၥည္းေတြ႐ွင္းလင္းကာ လူမေနတာၾကာၿပီမို႔ အနည္းငယ္ေျခာက္ကပ္ေနသလိုပင္။အခန္းမွတစ္ဆင့္ ဝရံတာသြားသည့္ တံခါးဘုကိုလွည့္ဖြင့္လိုက္ရာ အခန္းထဲ ေနေရာင္ျခည္ဝင္လာသည္။ေလေျပတစ္သုတ္သည္လည္း သန္႔ကိုယ္လုံးေလးကို တြန္းတိုက္ကာ အခန္းထဲတိုးဝင္သြားၾကျပန္သည္။ဝရံတာမွာရပ္၍ျခံဝင္းထဲေငးေနတုန္း သန္႔စိတ္ထဲ ေဆြးလ်သည့္ခံစားခ်က္တစ္မ်ိဳးခံစားလာရသည္။ဟယ္လို ဝရံတာေလးေရ။ကိုယ့္ကိုမွတ္မိပါရဲ႕လား။မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ျမင္ၿပီးသည့္ေနာက္ပိုင္းမွာ သန္႔ရလိုက္သည့္ ထူးဆန္းသည့္ခံစားခ်က္မ်ားကို ျပန္သတိရလာသည္။ဟုတ္တယ္ ေဒၚခင္မင္း႐ွိန္ကို သန္႔တစ္ႀကိမ္တစ္ခါပဲ ျမင္ခဲ့ရသည္။အသိအမွတ္ျပဳ႐ုံ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည့္အျပဳံးတစ္ခုေနာက္ကို ငယ္႐ြယ္လြန္းသည့္သန္႔အတြက္ ေမာပမ္းတႀကီး ေျပးလိုက္ေနရသလိုျဖစ္ခဲ့သည္။ေန႔ေန႔ညည ေမ့မရေတာ့။ႏိုင္ငံျခား ထြက္မသြားခင္ေလးမွာ အမ်ိဳးအမည္တပ္လို႔မရသည့္ ခံစားခ်က္တို႔ျဖင့္ သူမ၏ ကိုယ္ပိုင္ဝရံတာေလးတြင္ သန္႔ ေငးရင္း ေတြးရင္း အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ရသည္။ညဘက္တြင္ ၾကယ္ေတြကိုၾကည့္ကာ၊ေန႔ဘက္တြင္ ျမင္ျမင္ရာ သစ္ပင္ပန္းမံတို႔ကိုေလွ်ာက္ေငးကာ ထိုမိန္းမတစ္ေယာက္ကိုသတိရစိတ္ျဖင့္ ရင္ထဲ ေပါ့ပါးေပ်ာ္႐ႊင္သလိုလို ေလးလံဖိစီးသြားသလိုလို သန္႔တစ္ေယာက္တည္း ခံစားေနခဲ့ရဖူးသည္။ေၾသာ္ ဝရံတာေလးရယ္။အဲ့ဒီအမ်ိဳးသမီးရဲ႕ ကိုယ္နံ႔ေလးက သိပ္ကို ေမႊးလွတယ္သိလား။ကိုယ္ေတာ့ျဖင့္ ခုဆို အဲ့ဒီအမ်ိဳးသမီးနဲ႔ စကားေျပာဖူးၿပီ။ရန္ျဖစ္ဖူးၿပီ။ထမင္းလည္းအတူတူစားခဲ့ဖူးၿပီ ဝရံတာေလးေရ။တစ္ခါတေလ အရမ္းကံေကာင္းရင္ သူမကို တအားႀကီးနမ္းပစ္ခဲ့ေသးတယ္။အဲ့လိုဆိုးလို႔ ကိုယ္လည္း ပါးအ႐ိုက္ခံခဲ့ရဖူးၿပီ။ကိုယ္ေလ သူမကို လြမ္းလိုက္တာ။ကိုယ္တအားဆိုးမိလို႔ ခု အဲ့ဒီမိန္းကေလးက လန္႔ၿပီး ဖ်ားေနေလရဲ႕ကြယ္။
"သန္႔ေလးေရ"
"ကေလးက ဒီအခန္းေလးထဲ ျပန္လာၾကည့္ေနတာကိုး။
သမီးကိုႀကီး မွာလိုက္တဲ့အထဲမွာ သန္႔ေလးအတြက္ အခန္းအသစ္ေျပာင္းေနဖို႔လည္းပါတယ္။ဒီအခန္းက သန္႔ ငယ္ငယ္ကေနခဲ့တဲ့အခန္းမို႔လား။"
"မေျပာင္းလဲ ရတယ္ေလ ေဒၚႀကီး။သန္႔က သီးသန္႔ဝရံတာပါတာမ်ိဳးလိုခ်င္တာ။"
"အခန္းေတြ အကုန္ ျပန္မြမ္းမံရမယ္။သန္႔အတြက္ အက်ယ္ႀကီးလုပ္ေပးမွာတဲ့။သီးသန္႔ဝရံတာေလးလည္း ျပန္ေဆာက္ေပးမွာေပါ့ သန္႔ေလးရဲ႕။"
"ခု အခန္းကလည္း အက်ယ္ႀကီးကို။"
"ကဲ ကဲ ကုမၸဏီျပန္မယ္ဟုတ္လား မနက္ျဖန္မွ ေဒၚႀကီး လိုက္ခဲ့မယ္။"
"ဘယ္သူနဲ႔လာဖို႔လဲ ေဒၚႀကီးက"
"ေမာင္စိုးျဖစ္ျဖစ္၊ဦးေဝ ျဖစ္ျဖစ္ ေမာင္းပို႔ခိုင္းလိုက္မယ္ေလ။"
"ဟုတ္၊အဲ့ဆို သန္႔ ျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္။အလုပ္ကေလးေတြလည္း ႐ွိေသးလို႔။"
"ေအးပါကြယ္၊ငါ့သမီးေလးက ထက္ျမက္လိုက္တာ။ဒီအိမ္ႀကီးကို ျပန္ေရာက္လာေတာ့လည္း အစ္ကိုတို႔အစ္မတို႔ကို သတိရမိတယ္ကြယ္။ကားကို ဂ႐ုစိုက္ေမာင္းေနာ္ သန္႔။"
"ဟုတ္၊ေဒၚႀကီး သန္႔သြားၿပီ"
ေဒၚႀကီးမိုးမွာ လွည့္ထြက္သြားေသာ သန္႔ေက်ာျပင္ေလးကို ၾကည့္ရင္းက်န္ခဲ့သည္။ငယ္ငယ္ကတည္းက ေတာ္တဲ့ကေလး။
........................
ကုမၸဏီေရာက္ေတာ့ သန္႔ အလုပ္စားပြဲတြင္ထိုင္လိုက္သည္။လက္မွတ္ထိုးစရာ ဖိုင္တစ္ခ်ိဳ႕ကို ထိုး၍ ခဏငိုင္ေနမိသည္။အၾကည့္တို႔က လူမလာသည့္အလုပ္စားပြဲေလးဆီပဲေရာက္ ေရာက္ေနသည္။ရင္ထဲတြင္ ဟာတာတာ။တစ္ခုခုလိုအပ္ေနသလို ေနမထိထိုင္မသာျဖစ္ေနသည္။စိတ္ထိန္း သန္႔။တည္ၿငိမ္ပစ္လိုက္စမ္းပါ သန္႔ရဲ႕။ဒီတစ္ခါ သူမ အခန္းထဲေရာက္သြားလို႔ကေတာ့ လြယ္ေတာ့မယ္မထင္။တကယ္ႀကီး အလုပ္ထြက္သြားရင္ ခက္ေခ်ၿပီ။သို႔ေသာ္ ညေနေရာက္ေတာ့ သန္႔ ခင္မင္းတို႔အိမ္ဘက္ ေမာင္းလာသည္။တစ္ရက္ေလးေတာင္ မေတြ႕ပဲမေနႏိုင္ေတာ့သလိုပါပဲလား။အမယ္ေလး အိမ္ေ႐ွ႕ေရာက္ၿပီ မ်က္ႏွာကို တည္ထားမွပဲ။
"ေဒၚေလး"
"ဟယ္၊သန္႔"
"ဟုတ္၊ေဒၚခင္မင္း သက္သာသလားလို႔"
အင္း လာ လာ သမီး၊ေဒၚေလး အေပၚလိုက္ပို႔မယ္။အေတာ္ သက္သာသြားတယ္ကြယ္။မေန႔က ေဆးထိုးလိုက္လို႔ထင္တယ္။
ေဒါက္၊ေဒါက္
"သမီးေရ၊ခင္မင္း"
"လာၿပီ၊ေဒၚေလး"
"ဒီမွာ သန္႔ လာလို႔၊ေဒၚေလး ေသာက္စရာ တစ္ခုခုသြားယူလိုက္မယ္။သန္႔ အေအးလား အပူလား သမီး"
"ဟင့္အင္း၊ေဒၚေလး သန္႔မေသာက္ေတာ့ဘူး။ညေနေစာင္းေနၿပီမို႔"
"ေၾသာ္ ဒါဆို ေအးေဆးစကားေျပာၾကဦးေနာ္"
ေဒၚေလးထြက္သြားေတာ့ ခင္မင္းက မ်က္ႏွာထား ခပ္တင္းတင္းျဖင့္
"ကြၽန္မ အလုပ္ထြက္လိုက္ရမယ္ဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့ ဟုတ္လား ေဘာ့စ္"
သန္႔က မေျဖပဲ နဖူးကိုလက္ျဖင့္ စမ္းမလိုလုပ္လိုက္စဥ္ ခင္မင္း ေ႐ွာင္လိုက္သည္။သန္႔ မတ္တပ္ရပ္ေနလ်က္နဲ႔ပင္ ခင္မင္းမ်က္ႏွာကို သူမ လက္ဖဝါးႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ညင္ညင္သာသာ ကိုင္ေမာ့ေစ၍
"ဒီမွာ "မ"၊ကိုယ္ေျပာတာ ေသခ်ာနားေထာင္။ကိုယ္အခု "မ" ကိုလာၾကည့္တာမဟုတ္ဘူး။"မ"အခန္းေလးကို လာၾကည့္တာ။ဒါေၾကာင့္" မ "ေျပာတာေတြ အၾကဳံးမဝင္ဘူး။"
"ဘာ၊႐ွင္ ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ"
"ဟုတ္တယ္။"မ "အခန္းေလးက ကိုယ့္အေပၚ အရမ္းေႏြးေထြးလို႔ ေနာက္ၿပီး ေမႊးလည္းေမႊးလို႔ ကိုယ္ ဒီအတိုင္းလာၾကည့္တာ။မ ဆီလာတာမဟုတ္ဘူး။"
"႐ွင္ဟာေလ"
ခင္မင္း သူမ မ်က္ႏွာေလးကို ကိုင္ထားသည့္ သန္႔လက္ေတြကို ဖယ္ခ်လိုက္သည္။ဒါေတာင္ သန္႔က ခင္မင္းရဲ႕ နားထင္စပ္နားက ဆံပင္ကို လက္ျဖင့္သပ္ကာ နား႐ြက္ေနာက္မွာ ထားေပးလိုက္ေသးသည္။
"ကဲ ဒါဆို အခန္းကို ေတြ႕ၿပီးၿပီမဟုတ္လား၊ျပန္ေတာ့။"
"ဟာ ျပန္လို႔မရေသးဘူးေလ။အခန္းကိုေတြ႕ေပမယ့္ ေမႊးေနတာေလးကို နမ္းမွ နမ္းမၾကည့္ရေသးတာ။"
"ေၾသာ္ ေၾသာ္ ႐ွင္က ဒါမ်ိဳးေတြလည္း တတ္သားပဲေနာ္။႐ုပ္တည္ႀကီးနဲ႔။"
"ဒီထက္ေတာင္ တတ္ေသးတယ္။ျပရမလား။"
ေျပာရင္း သန္႔မ်က္ႏွာ ခင္မင္းမ်က္ႏွာေလးဆီငိုက္က်လာေတာ့
"ဟဲ့၊ ေတာ္စမ္းေနာ္"
ခင္မင္း သန္႔မ်က္ႏွာကို ေျဖးေျဖးသာသာေလးတြန္းထုတ္လိုက္ၿပီး ျပဳံးရင္းရယ္လိုက္သည္။
""မ "မ်က္ႏွာေလး ခုမွ ေသြးေရာင္လႊမ္းတယ္။မေန႔ကေလာက္ ျဖဴေဖ်ာ့မေနေတာ့ဘူး။မနက္ျဖန္ လာေခၚမယ္ေနာ္ မနက္ပိုင္း။"
"ျဖစ္ပါ့မလား ဟိုဟာေတြက သိပ္မေပ်ာက္"
"ခင္မင္းစကားမဆုံးခင္ သန္႔က"
"ျဖစ္ပါတယ္" မ "ရဲ႕။ကိုယ္နဲ႔အတူတြဲသြားရင္" မ"ကို ဘယ္သူမွ ေစ့ေစ့စပ္စပ္လိုက္မၾကည့္ရဲဘူး။"
"႐ွင္ ၾကည့္ရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ"
"မၾကည့္ဘူး။ကတိကြာ။ဒီတစ္ခါ ၾကည့္ရင္ ပါးသာခ်လိုက္။"
"ခ်တာပဲ။မွတ္မွ မမွတ္တာ ႐ွင္က"
ထိုစဥ္ ခင္မင္းဖုန္းေလး ထျမည္လာသည္။
နံပါတ္ကို ၾကည့္ၿပီး ခင္မင္းမ်က္ႏွာ တစ္ခ်က္ပ်က္သြားသည္။ဒီဖုန္းလာတဲ့ေန႔မွာပဲ ေဘာ့စ္ အခန္းထဲတြင္ သူမ အရမ္းကားခံခဲ့ရသည္။ဒီဖုန္းဆက္သည့္လူႏွင့္ဆုံသည့္ညမွာလည္း ေဘာ့စ္ သူမကို စိတ္ဆိုးကာ အတင္းအၾကပ္ ေပြ႕ဖက္နမ္း႐ိႈက္ခဲ့ေသးသည္။ဆိုင္သည္ မဆိုင္သည္ မေသခ်ာေပမယ့္ ဒီဖုန္းကို ေဘာ့စ္ေ႐ွ႕တြင္ သူမ မကိုင္ခ်င္ေတာ့ပါ။သူမ ေတြေဝေနဆဲမွာ ေဘာ့စ္က ဖုန္းကိုင္လိုက္သျဖင့္ ခင္မင္း အတင္းျပန္ယူလိုက္ရသည္။
"ဟဲလို"
"ဟုတ္ မခင္မင္း ကြၽန္ေတာ္ေလ ႐ွားေနာင္"
"ဟုတ္ကဲ့ ကို႐ွားေနာင္"
"ကြၽန္ေတာ္ျပန္ေရာက္ေနၿပီ။အဲ့ဒါ ကြၽန္ေတာ္ေျပာထားသလို ဆုံၾကဖို႔ေလ"
"ဟိုေန႔ကေျပာေတာ့ နယ္မွာဆို ။ျပန္ေရာက္တာ ျမန္လိုက္တာ။ဆုံၾကဖို႔က ဘယ္သူပါဦးမွာလဲ"
"လဲ့လဲ့ကိုေတာ့ေျပာထားတယ္။သူလည္းပါမယ္ထင္တယ္ဗ်"
လဲ့လဲ့မွာ အရင္အလုပ္က မိတ္ေဆြျဖစ္ၿပီး ခင္မင္းနဲ႔ အနည္းငယ္သာ ရင္းႏွီးသည္။
"ေၾသာ္ ဟုတ္ကဲ့"
"အဲ့ဒါ ေတြ႕မွပဲ ကြၽန္ေတာ္ေျပာေတာ့မယ္။မခင္မင္းကို ကြၽန္ေတာ္လာေခၚရမလား"
"ဟင့္အင္း ၊ ကြၽန္မဘာသာ လာမယ္။လဲ့လဲ့ကို ေခၚရင္ သြားေခၚေလ။ကြၽန္မကို ဆုံမယ့္ေနရာသာေျပာပါ။"
ဖုန္းခ်လိုက္ၿပီး ေဘာ့စ္ကို ၾကည့္လိုက္စဥ္ သူမကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္ႏွင့္ဆုံသည္။ေအးစက္စူးစိုက္လွသည့္အၾကည့္မို႔ ခင္မင္း အနည္းငယ္ မေနတတ္သလိုလို ေၾကာက္သလိုလိုျဖစ္သြားသည္။ေဘာ့စ္က ခုထိ ဘာစကားမွမေျပာေသးပါ။
"ဟိုေလ"
ခင္မင္း စကားစလိုက္သည္ႏွင့္
"ဒီမွာ ေဒၚခင္မင္း"
ဟင္၊ "မ" မဟုတ္ေတာ့ဘူးေပါ့။ေဘာ့စ္ စိတ္ဆိုးသြားျပန္ၿပီလား။
"မင္းကို မနက္ျဖန္ လာေခၚမယ္။႐ုံးသြားဖို႔ အသင့္ျပင္ထားႏွင့္"
"႐ွင္ ဘယ္လို ေျပာလိုက္တယ္၊ မင္း ဟုတ္လား။႐ွင္က ႐ိုင္းတတ္တယ္ေနာ္"
"ဟားဟား"
ေအးစက္ေျခာက္ကပ္သည့္ရယ္သံျဖင့္
"သိပ္႐ိုင္းတတ္တာေပါ့ကြာ။အဲ့ေတာ့"
ဆုံးေအာင္နားမေထာင္ခ်င္၍ ခင္မင္း တံခါးဆီကို ထသြားသည္။ေဘာ့စ္က ထပ္က်ပ္မကြာလိုက္လာၿပီး ခင္မင္း ကိုယ္လုံးေလးကို ဆြဲဖက္၍ နံရံမွာ ကပ္လိုက္သည္။
"ကြၽန္မကို ထပ္ၿပီးမလုပ္နဲ႔။ဖယ္ေပးပါ"
ခင္မင္း တည္ၿငိမ္စြာ ေျပာလိုက္ေပမယ့္ သန္႔ မ်က္ႏွာ လည္တိုင္ေလးဆီ အရင္ေရာက္ကာ တိုးေဝွ႔႐ိႈက္နမ္းသည္။ႏႈတ္ခမ္းကိုမသုံးပဲ မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးျဖင့္လည္တိုင္ေက်ာ့ေက်ာ့ကို ပြတ္သပ္႐ိႈက္နမ္းေနသည္။
"႐ွင္ ႐ွင္ လြတ္စမ္း၊မရမ္းကားစမ္းနဲ႔။ကြၽန္မမွာ ဒဏ္ရာေတြေတာင္မေပ်ာက္ေသးဘူး။အသစ္ေတြ ထပ္မေပးနဲ႔။ကြၽန္မ ခါးသီးတယ္ သိလား။သိပ္ကို ခါးတယ္႐ွင့္"
နမ္းေနရာမွ သန္႔ ၿငိမ္က်သြားသည္။ခင္မင္းကို ၾကည့္၍
"မင္းက ကိုယ့္ကို ခါးသီးေနၿပီေပါ့။မနက္ျဖန္ကစၿပီး ကိုယ္ လုံးဝ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ပဲ ဆက္ဆံမယ္။မင္းကိစၥေတြလည္း ဝင္မစြက္ဖက္ဘူး။ေအး ဒါေပမယ့္ မင္းအခါးေတြ ေျပၿပီဆိုတဲ့တစ္ေန႔ ကိုယ္ မင္းကို ေလးေလးနက္နက္ေျပာစရာ႐ွိတယ္။ဒီအခ်ိန္က်ရင္ မင္း ေသခ်ာနားေထာင္ေပးဖို႔လိုတယ္"
"ျပန္မခ်ိဳေတာ့ဘူး သန္႔"
ခင္မင္း သန္႔ကို ပထမဆုံးအႀကိမ္ နာမည္ေခၚတာမို႔ သန္႔ရဲ႕ အတြင္းစိတ္ထဲထိ စိမ့္ဝင္ပ်ံ႕ႏွံ႔ကာ ေအးစက္သည့္ ထိုေခၚသံက ျပဳစားေနသည္။
"ကိုယ္ မင္းကို အခုေတာ့ ႐ိုင္းခဲ့ခ်င္ေသးရဲ႕ကြာ"
"ဟင္၊ဟင့္အင္း၊ေျပာေနတယ္ေနာ္ မလုပ္"
ခင္မင္းစကားမဆိုႏိုင္ေတာ့ေအာင္ သူမ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို သန္႔ ဖိကပ္နမ္းပစ္သည္။ခင္မင္းအတင္းေစ့ပိတ္ထားသည္ကို မရ ရေအာင္ ႏႈတ္ခမ္းေလးဟ သြားေအာင္လုပ္၍ အၾကမ္းပတမ္းစုပ္ယူေနသည္။ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေလးကို စုပ္နမ္းရင္းနဲ႔ အေပၚႏႈတ္ခမ္းသို႔ကူးလူးကာ နမ္းစုပ္ျပန္သည္။ခင္မင္းလက္ေတြကို နံရံမွာ ဖိကပ္ထားသည္ကို လႊတ္၍ သန္႔လက္ေတြ ခင္မင္းမ်က္ႏွာေလးကို ထိန္းကိုင္လိုက္ကာ ႏႈတ္ခမ္းတစ္စုံကိုပဲ အဆက္မျပတ္စုပ္ယူနမ္း႐ိႈက္ေနသည္။အားျပင္းလွသည္မို႔ ၾကာလာေတာ့ခင္မင္းရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြထုံက်ဥ္လာသည္။စိတ္အလိုအတိုင္း နမ္းစုပ္၍ဝမွ သန္႔ လႊတ္ေပးလိုက္သည္။နာက်င္လြန္း၍ ခင္မင္း၏ ႏႈတ္ခမ္းေလးမွာ နီရဲေဖာင္းႂကြေနကာ တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနသည္။သန္႔ လႊတ္ေပးလိုက္သည္ႏွင့္ ခင္မင္းကိုယ္ေလး ယိုင္က်သြားကာ နံရံကို ထိန္းကိုင္လိုက္သည္။ထို႔ေနာက္ မ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္က်ကာ ဖူးေယာင္ေနသည့္ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ကိုက္ထားလိုက္သည္။အသံတစ္စက္မွမထြက္ပဲ မ်က္ရည္တြင္တြင္က်ေနေသာ ခင္မင္းကို တစ္ခ်က္ၾကည့္၍ သန္႔ အခန္းထဲမွ ထြက္သြားသည္။အ႐ိုင္းအစိုင္းေကာင္။
.............................
ႀကိဳေစာင့္ေနသည္မို႔ အိမ္ေ႐ွ႕ကိုကားေရာက္တာနဲ႔ ခင္မင္းထြက္လာသည္။သန္႔မ်က္ႏွာမွာ အရယ္အျပဳံးမ႐ွိ ခပ္တည္တည္။ကားထဲတြင္ သီခ်င္းသံတိုးတိုးသာ ႐ွိေနသည္။ကုမၸဏီေရာက္ေတာ့ သန္႔အတြက္ ခင္မင္း ေကာ္ဖီေဖ်ာ္၊ေပါင္မုန္႔မီးကင္ကာ breakfast လုပ္ေပးသည္။စားစရာ႐ွိတာစားၿပီး သန္႔ သူ႕အလုပ္သူလုပ္ေနသည္။သန္႔ ဒီေလာက္ ခပ္တည္တည္ ေနတာမ်ိဳး မေတြ႕ဖူး၍ ခင္မင္းအံ့ၾသသလို သူမကို ကထိကရိမလုပ္ေတာ့၍ ဝမ္းလည္းသာမိသည္။ေန႔လည္ေရာက္ေတာ့ ထမင္းခ်ိဳင့္ခပ္ႀကီးႀကီးတစ္ခုဆြဲၿပီး ေဒၚႀကီးမိုး ႐ုံးခန္းထဲဝင္လာသည္။
"လာ ေဒၚႀကီး"
အသံၾကားလို႔ ခင္မင္း အလုပ္လုပ္ေနရာမွ ၾကည့္လိုက္ရာ
"ဒီက သမီးက ခင္မင္း႐ွိန္မဟုတ္လား "
"ဟုတ္ကဲ့"
"ခုမွပဲ အနီးကပ္ေသခ်ာေတြ႕ဖူးေတာ့တယ္။ငယ္ငယ္ကေတာ့ အေဝးက ခဏ ခဏ ျမင္ဖူးတာပဲ။သမီးက က်က္သေရ ႐ွိလိုက္တာကြယ္"
"ဟုတ္ ေဒၚႀကီးမိုးကိုလည္း ခင္မင္း အေဝးကပဲ ျမင္ဖူးခဲ့တာ၊ေနေကာင္းရဲ႕လား႐ွင္"
"ခုထိေတာ့ ေကာင္းပါရဲ႕ကြယ္။အသက္က ရလာၿပီဆိုေတာ့ ဂ႐ုစိုက္ၿပီးေနရတယ္ သမီးေရ။ဒီမွာ ေဒၚႀကီး သမီးအတြက္ေရာ ဟင္းေတြ ခ်က္လာတယ္။သန္႔ ကေျပာျပထားလို႔"
"အားနာစရာ႐ွင္။ကြၽန္မက ရပါတယ္။ဒီမွာလည္း စားလို႔အဆင္ေျပပါတယ္"
"သန္႔နဲ႔အတူ အိမ္ထမင္း အိမ္ဟင္းေလးစားပါ သမီးရယ္။ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အိမ္ခ်က္နဲ႔ အမ်ားစားဖို႔ခ်က္ထားတာနဲ႔ကြာေသးတယ္ေလ"
"သန္႔ေလး အက်ႌေတြ ပင္မင္းအပ္တာလား။မဟုတ္ရင္ ေဒၚႀကီး ေလွ်ာ္ခဲ့မလို႔"
"အပ္တယ္ ေဒၚႀကီး။ဒီမွာက သန္႔အတြက္ ဘာမွ လုပ္ေပးစရာမ႐ွိဘူး"
ထမင္းပြဲ ျပင္ဆင္ေပးၿပီး ေဒၚႀကီးမိုး ျပန္သြားသည္။
ထမင္းစားၾကတဲ့အထိ သန္႔မ်က္ႏွာ ခပ္တည္တည္ပင္။ခင္မင္းကပဲ သန္႔ပန္းကန္ထဲ ပုဇြန္ထုပ္တစ္ေကာင္ ခပ္ထည့္ေပး၍
"ဟို၊႐ွင္နဲ႔ ေဒၚႀကီးတိုးက အရမ္းရင္းႏွီးတာလား။အမ်ိဳးရင္းေတြေပါ့"
"ငယ္ငယ္ကတည္းက ကိုယ့္ကိုေစာင့္ေ႐ွာက္လာတာ "
"ဟင္၊ဒါဆို ေကာင္းျမတ္သန္႔နဲ႔႐ွင္က "
"ေဆြးမ်ိဳးေတြလို႔ ေျပာထားၿပီးသားမဟုတ္လား"
ခင္မင္း အသံေလးတိတ္သြားကာ ထမင္းကိုသာ အာ႐ုံစိုက္စားေနလိုက္သည္။
ဒီေန႔ တနဂၤေႏြမို႔ အလုပ္မသြားရ။ကို႐ွားေနာင္တို႔ႏွင့္ ခ်ိန္းထားသျဖင့္ ခင္မင္းျပင္ဆင္ၿပီး အိမ္ကထြက္လာသည္။ခ်ိန္းဆိုထားေသာ ေကာ္ဖီဆိုင္သို႔ေရာက္ေသာအခါကို႐ွားေနာင္ ေရာက္ႏွင့္ေနသည္ကိုေတြ႕ရသည္။
"ကို႐ွားေနာင္၊လဲ့လဲ့မေရာက္ေသးဘူးလား"
"လဲ့လဲ့ မလိုက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး မခင္မင္း။ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္တည္းပဲ"
ေၾသာ္ ဟုသာဆို၍ ခင္မင္း မီႏူးလွန္ၾကည့္ကာ ေကာ္ဖီမွာလိုက္သည္။ကို႐ွားေနာင္က
"ဟိုမွာ အလုပ္လုပ္ရတာ အဆင္ေျပရဲ႕လား "
"ေျပပါတယ္"
"ကြၽန္ေတာ္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲေျပာပါ့မယ္။မခင္မင္းကို ကြၽန္ေတာ္ သေဘာက်တယ္"
ဒဲ့ႀကီးမို႔လို႔ ခင္မင္း ႐ွက္သလို ျဖစ္သြားေပမယ့္ တည္ၿငိမ္မႈ မပ်က္။
"ဟို၊ကြၽန္မကေတာ့ ကို႐ွားေနာင္ကို သလဘာမက်ပါဘူး႐ွင္"
မဆိုင္းမတြ အျငင္းခံလိုက္ရသျဖင့္ ကို႐ွားေနာင္ မ်က္ႏွာ တစ္ခ်က္ပ်က္သြားေပမယ့္ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ျပင္လိုက္ကာ
"စဥ္းစားေပးပါဦးလား။ကြၽန္ေတာ္တို႔အသက္အ႐ြယ္ကလည္း ငယ္ေတာ့တာမဟုတ္ဘူး။ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြလို စိတ္ကူးနဲ႔႐ူးမေနခ်င္ဘူး။မခင္မင္း ေခါင္းၿငိမ့္တဲ့ေန႔ကြၽန္ေတာ္ လူႀကီးစုံရာနဲ႔ လာေတာင္းတဲ့ေန႔ပဲ"
"ဟင္၊ျမန္လွခ်ည္လား႐ွင္"
"ဟုတ္တယ္။မခင္မင္းကို အရင္ကုမၸဏီမွာကတည္းက ကြၽန္ေတာ္ သေဘာက်ေနတာ။သိပ္မေသခ်ာ ေသးတာေရာ လူခ်င္းလည္းအရမ္းႀကီးမရင္းႏွီးတာေရာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္မေျပာျဖစ္ခဲ့တာ။မခင္မင္း အလုပ္ထြက္သြားေတာ့ အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားတာေပါ့။ခုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ထပ္မလြဲခ်င္ေတာ့ဘူးဗ်ာ"
ေျပာရင္း ခင္မင္းကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ၾကည့္ေနတာမို႔ ခင္မင္းသိပ္မႀကိဳက္ခ်င္။
"ကြၽန္မလည္း ဘာေျပာရမွန္းမသိေသးပါဘူး ကို႐ွားေနာင္"
"ဟုတ္ကဲ့၊ရပါတယ္။မခင္မင္း အခ်ိန္ယူပါ။ေအးေဆးေပါ့"
ကို႐ွားေနာင္ႏွင့္ ေကာ္ဖီဆိုင္တြင္ေတြ႕ၿပီး ေျပာစရာ႐ွိတာေျပာကာ လမ္းခြဲခဲ့ၾကသည္။မခင္မင္း အခ်ိန္ယူပါဆိုေပမယ့္ ခင္မင္းစိတ္ထဲတြင္ဘယ္လိုမွ မေန။ကို႐ွားေနာင္ေျပာသည့္အေၾကာင္းကိုလည္း သိပ္စိတ္ထဲမေရာက္ျဖစ္ပါ။ဒီလိုနဲ႔ ရက္ေတြသာၾကာလာခဲ့သည္။ခင္မင္းကို သန္႔ အရယ္အျပဳံးမ႐ွိ ဆက္ဆံေနဆဲပင္။တစ္ေန႔ေတာ့
"မနက္ျဖန္ ေတာင္ႀကီးဘက္ ခရီးထြက္ဖို႔႐ွိတယ္။ကိစၥက အသစ္ေဆာက္မယ့္ ေဟာ္တယ္အတြက္။အစီအစဥ္မွာ
႐ွယ္ယာပါၾကမယ့္ တျခားလူေတြလည္းပါမယ္။ဒါေပမယ့္ သူတို႔က သူတို႔အစီအစဥ္နဲ႔သူတို႔သြားၾကမွာ။ကိုယ္တို႔ကုမၸဏီက မင္းနဲ႔ကိုယ္ ႏွစ္ေယာက္တည္းပဲ။တျခားလူေတြနဲ႔ ဟိုေရာက္မွ ဆုံၾကမယ္။အဲ့ဒါ မင္း အသင့္ျပင္ထားဖို႔ ေျပာတာ"
"ဘယ္ႏွရက္ၾကာမွာလဲ မသိဘူး"
"သုံးရက္ေလာက္ပဲ ျဖစ္ဖို႔မ်ားတယ္"
"ကြၽန္မ hotel booking လုပ္ဖို႔ကိစၥ"
"ရတယ္၊ကိုယ္လုပ္ထားလိုက္ၿပီးၿပီ"
ခင္မင္းစိတ္ထဲ ေလးလံသလိုျဖစ္သြားသည္။ခရီးထြက္ရတာ ခင္မင္းမႀကိဳက္။ေဒၚေလးလည္း လြတ္ပါ့မလားမသိ။ဒါေပမယ့္အလုပ္ကိစၥနဲ႔ပဲေလ။ၿပီးေတာ့ ေဘာ့စ္လည္း တည္တည္တံ့တံ့ျဖစ္ေနၿပီမို႔ အဆင္ေျပေလာက္မွာပါ။သူမစိတ္ကို ေလွ်ာ့ခ်ၿပီး relax ျဖစ္ေအာင္ေန လိုက္သည္။မနက္ျဖန္ကို ရင္ဆိုင္ရေပဦးမည္ပဲ။
.......................
ေဟာ္တယ္သို႔ေရာက္ေသာ္
"ဒင္ဘယ္လ္သန္႔နာမည္နဲ႔ ဘြန္ကင္လုပ္ထားတဲ့အခန္းကို ပို႔ေပးပါ"
"ဟုတ္ကဲ့႐ွင့္"
ဟိုတယ္ဝန္ထမ္းလိုက္ပို႔သည့္ေနာက္ကို ေဘာ့စ္နဲ႔အတူ ခင္မင္း အူေၾကာင္ေၾကာင္ေလးလိုက္ခဲ့၍ အခန္းထဲေရာက္ေသာအခါ ခင္မင္းက
"ဟို၊ကြၽန္မအခန္းကေရာ ေဘာ့စ္"
"တစ္ခန္းတည္းေနရမွာ။ဘာလဲ လူႏွစ္ေယာက္တည္းလာတာ တစ္ေယာက္တစ္ခန္း ငွားေပးဖို႔ ကုမၸဏီက ကုန္က်စရိတ္ခံရမွာလား"
ခင္မင္းစိတ္ညစ္သြားကာ
"ကုတင္ကလည္း တစ္ခုတည္း၊ကုတင္ႏွစ္ခုပါတဲ့ double room မ႐ွိဘူးလားမသိဘူး"
"မင္း ဂ်ီးမ်ားေနမွာလား။အလုပ္႐ွိေသးတယ္။ေျမေနရာသြားၾကည့္ရမယ္။မင္းမလိုက္လည္းရတယ္။ေနခ်င္ေနခဲ့ေပါ့"
"ဟင့္အင္း၊လိုက္မယ္"
သန္႔ ဖုန္းထုတ္ေျပာေနသည္။
"ဟဲလို၊ဦးစိုးစံထြန္း အဲ့ေနရာ ေရာက္ေနၿပီလား"
"ခုနေလးကပဲ ေရာက္တာ ေဒၚဒင္ဘယ္လ္သန္႔"
"ဟုတ္၊ကြၽန္မတို႔လည္း ခုပဲ ေဟာ္တယ္ေရာက္တာ။အခု ထြက္ခဲ့မယ္ေလ"
"ကြၽန္ေတာ္ ကားလႊတ္ေပးလိုက္မယ္ေနာ္၊ကြၽန္ေတာ္တို႔ငွားလာတဲ့ taxi မို႔ စိတ္ခ်ရပါတယ္"
"အဲ့လိုလည္း ရပါတယ္။ဒါဆို ကြၽန္မတို႔ ေစာင့္ေနလိုက္မယ္"
မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ျဖစ္ေနသည့္ ခင္မင္းကိုၾကည့္ကာ
ေဒၚခင္မင္း၊အဝတ္အစားလဲလိုက္ရင္အဆင္ေျပမယ္ထင္တယ္၊ခုက ေျမေနရာသြားၾကည့္ရမွာမို႔ ထဘီနဲ႔ဆို ပင္ပန္းေနမယ္
ကြၽန္မ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ထည့္မလာမိဘူး
ဆိုင္သြားဝယ္ရင္လည္းမွီမွာမဟုတ္ဘူး။ဒီလိုလုပ္။ကိုယ့္ စတိုင္ပန္႔ တစ္ထည္ ဝတ္လိုက္။
ဟိုေလ အက်ႌေရာပဲ၊ျမန္မာဝတ္စုံနဲ႔ ညအိပ္ဝတ္စုံပဲပါလာတာ
ဟာကြာ၊ဒါဆို ေဟာ္တယ္အခန္းထဲ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးဝတ္လို႔ရေအာင္ထည့္လာတဲ့ ကိုယ့္တီ႐ွပ္တစ္ထည္ ဝတ္လိုက္။
သန္႔က ေျပာရင္း လက္ေဂ့ဖြင့္ကာ ဝတ္စုံယူထုတ္ေပးေနသည္။ခင္မင္း ႐ွက္ေနသည္။တျခားသူအက်ႌလည္း တစ္ခါမွ မဝတ္ဖူးခဲ့။ေနာက္ၿပီး အိမ္မွာေနရင္ေတာင္ ညဘက္မွ ညအိပ္ဝတ္စုံ ေဘာင္းဘီပြပြေလး ဝတ္အိပ္တတ္ေပမယ့္ ေန႔ဘက္ဆို တစ္ခါတေလမွ ဂ်င္းေဘာင္းဘီဝတ္တတ္သည္။ခုေတာ့ မထူးဇာတ္ခင္းရေတာ့မည္။အဝတ္လဲၿပီးထြက္လာေတာ့ ခင္မင္းပုံစံက ျမင္ေနက်မဟုတ္၍ တစ္မ်ိဳးေလးျဖစ္ေနသည္။ပို၍ ႏုငယ္သြားသလိုပင္။တီ႐ွပ္ဝတ္ၿပီး ဆံပင္႐ွည္ေတြ ျဖန္႔ခ်ထားပုံေလးကို ႐ုတ္တရက္ သန္႔ ေငးေနမိသည္။သူမၾကည့္ေနသည္ကို ခင္မင္း သတိျပဳသြားသည္ႏွင့္ သန္႔ ခ်က္ခ်င္း မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္သည္။႐ုပ္တည္ႀကီးနဲ႔။
ေျမေနရာၾကည့္တာကတစ္ပိုင္း သစ္ပင္ေတြ ေတာင္တန္းႀကီးေတြကိုလည္း ျမင္ေနရေတာ့ ခင္မင္းေပ်ာ္သလိုလိုျဖစ္ေနသည္။ေတာင္ႀကီးေရာက္ကတည္းက အလုပ္အတြက္ ဒီေနရာကို တန္းလာခဲ့ရၿပီး ေန႔လည္စာပင္ အနီးအနားကဆိုင္တြင္ ၾကဳံသလိုစားလိုက္ၾကရသည္။ဦးစိုးစံထြန္းတို႔ ေဘာ့စ္တို႔နဲ႔အတူ ေဆာက္လုပ္ေရးအတြက္ ေလ့လာေနရသည္မွာ ညေနပင္ေစာင္းေနၿပီ။ခဏ အားေနသည့္အခ်ိန္တြင္ အပင္မွာပြင့္ေနသည့္ ေတာ႐ိုင္းပန္းေလးတစ္ပြင့္ကို ခင္မင္း ကိုင္ၾကည့္ေနသည္။အနားကို သန္႔ေလွ်ာက္လာတာ မသိလိုက္
"ယူမလား၊ခူးလိုက္ေလ"
"ဟင့္အင္း၊မယူဘူး။ဒီအတိုင္းကိုင္ၾကည့္တာ"
"ကိုင္ၾကည့္႐ုံနဲ႔ ျပန္ထားခဲ့လို႔ရလား။ပန္းကေလး နစ္နာေနမွ"
"အမယ္ေလး ျဖစ္ရတယ္။႐ွင္ကပဲ ေျပာရတယ္႐ွိေသး"
"ကိုယ့္လိုလူက ကိုင္ၾကည့္ၿပီး ဒီအတိုင္းထားခဲ့မယ္ထင္လို႔လား"
"ဘာေတြေျပာေနတာလဲ၊ဟိုဘက္ျပန္သြားမယ္"
႐ုတ္တရက္ သန္႔က ခင္မင္းရဲ႕ဆံပင္႐ွည္ေတြကို စုသိမ္းၿပီး ေခါင္းစည္းကြင္းေလးနဲ႔စည္းေႏွာင္ေပးလိုက္သည္။ဘာလုပ္လိုက္လဲ ေဝခြဲမရခင္ ခင္မင္းေၾကာင္သြားၿပီးမွ ဆံပင္စည္းေပးလိုက္တာကို သိသြားၿပီး ဘာမွလည္းမေျပာေပ။ေခါင္းစည္းကြင္းက သန္႔မွာ ဘယ္လို႐ွိေနတာပါလိမ့္။
"အိုက္ေနၿပီမို႔လား"
"နည္းနည္းေပါ့။ေဘာ့စ္လည္း မ်က္ႏွာေတြ ရဲေနၿပီ။ပင္ပန္းေနၿပီမို႔လား။ကိစၥက မၿပီးေသးဘူးလား"
"ၿပီးေနၿပီေလ၊ျပန္ဖို႔ပဲ က်န္ၿပီ။သြားမယ္ လာ"
လူစုအနားျပန္ေရာက္ေတာ့
"ျပန္ၾကမယ္ ဦးစိုးစံထြန္း"
"ဟုတ္ကဲ့၊ေဒၚဒင္ဘယ္လ္သန္႔။ကြၽန္ေတာ္တို႔က ဟိုဘက္ကကားနဲ႔သြားမယ္။ေဒၚဒင္ဘယ္လ္သန္႔တို႔ကအလာတုန္းကႀကိဳခိုင္းလိုက္တဲ့ကားနဲ႔ပဲျပန္လိုက္မလား။အဆင္ေျပမလားခင္ဗ်ား"
"ဟုတ္ ေျပတယ္႐ွင့္"
ကားေပၚတြင္ သန္႔လက္တစ္ဖက္ ခင္မင္းရဲ႕ေပါင္ႏွစ္ဖက္ကို သိမ္းစုေစ၍ သူမ၏ အိတ္ကို ေပါင္ေပၚတင္ထားလိုက္သည္။ဒါ႐ိုက္ဘာက ေ႐ွ႕ခန္းတြင္ျဖစ္၍ သန္႔ႏွင့္ခင္မင္းက ေနာက္ခန္းမွာျဖစ္ကာ လူပိုမပါ။ေဘာင္းဘီဝတ္ထား၍ တင္းေစ့ေနေသာ ခင္မင္းရဲ႕ ေပါင္တံေတြမွာ သိသာလြန္းေနသည္။ေပါင္ေပၚတင္ထားေသာ အိတ္ေအာက္က သန္႔လက္မွာမူ ျပန္ထြက္မလာေတာ့။သန္႔လက္က ဒီအတိုင္း တင္႐ုံေလးတင္ထားေသာ္လည္း ခင္မင္းအေနခက္လွသည္။ေဟာ္တယ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ခင္မင္း သန္႔ကိုလွည့္ပင္မၾကည့္ပဲ အခန္းဆီ တန္းလာခဲ့သည္။သန္႔က ေသာ့ယူ၍ေနာက္မွလိုက္လာသည္။
"႐ွင္က ဘာလို႔ ကြၽန္မေပါင္ကို တစ္ခ်ိန္လုံး ကိုင္ထားတာလဲ၊တည္တည္ၾကည္ၾကည္ေနတဲ့ ႐ွင့္ပုံစံေၾကာင့္ ကြၽန္မ ဒီခရီးကို လိုက္လာခဲ့တာေနာ္"
"မင္းကေရာ ဘာလို႔ေပါင္ေပၚ တစ္ခုခုတင္မထားတာလဲ၊ျမင္မေကာင္းလို႔လည္း အိတ္နဲ႔ ကာထားေပးရေသးတယ္"
"ဘယ္သူျမင္လို႔လဲ႐ွင့္ ကားေပၚမွာကို"
"ဟ၊ဘယ္သူခိုးၾကည့္ေနလဲ မင္းအတိအက်သိလို႔လား"
"ေတာ္ၿပီ႐ွင္၊႐ွင္နဲ႔ၿပိဳင္မေျပာခ်င္ဘူး။ကြၽန္မ ေရခ်ိဳးခန္းသုံးမလို႔။႐ွင္ အရင္ခ်ိဳးမလား"
"မင္း အရင္ခ်ိဳး"
ေရခ်ိဳးၿပီး တံခါးဘုကိုလွည့္ဖြင့္ကာ ထြက္မလို႔လုပ္လိုက္ၿပီးမွ ေရခ်ိဳးခန္းထဲက်န္ခဲ့သည့္ ေခါင္းစည္းကြင္းေလးကိုသတိရကာ ခင္မင္းျပန္လွည့္ယူေနစဥ္ ေရခ်ိဳးခန္းတံခါး ဖ်တ္ခနဲပြင့္လာသည္။တဘက္ရင္လ်ားေလးနဲ႔ ခင္မင္းက အေပၚကျခဳံထားသည့္တဘက္အေသးေလးကို လက္နဲ႔စုကိုင္ထားလိုက္ကာ
"အို ႐ွင္ ဘယ့္ႏွယ္၊ဒီမွာ ကြၽန္မ မၿပီးေသးဘူး"
"အာ ေဆာရီး"
ခင္မင္း သန္႔ကို ေ႐ွာင္ဖယ္ကာ ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွ အျမန္ထြက္သြားသည္။
ညစာကို ေဟာ္တယ္တြင္သာစားလိုက္ၾကသည္။သန္႔ ကြန္ပ်ဴတာထုတ္ကာ အလုပ္လုပ္ေနတုန္း ခင္မင္း ဝရံတာထြက္ရပ္ၿပီး ၿမိဳ႕ရဲ႕ ညျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ေနသည္။
ယူထားသည့္အခန္းမွာ တံခါးဖြင့္၍ထြက္လိုက္ရင္ သီးသန္႔ဝရံတာေလးပါသည္။ခဏေနေတာ့ သန္႔ထြက္လိုက္လာကာ လက္ကေလးပိုက္လ်က္ အေဝးကိုေငးေနသည့္ခင္မင္းအနားကပ္၍
"ဘာေတြ ေငးေနလဲ"
"ဒီလိုပါပဲ၊ျမင္ျမင္ရာေပါ့"
"မ"
ခင္မင္း သန္႔ကို အလန္႔တၾကား ၾကည့္လိုက္သည္။သန္႔က ျပဳံးလ်က္ျပန္ၾကည့္ေနၿပီး
""မ" ကိုယ့္ကို ဘယ္လိုျမင္လဲ"
"မေျဖခ်င္ဘူး"
"မေျဖခ်င္ဘူးလား"
"ဒီမွာ ကြၽန္မကို "မ"လို႔ ေခၚမယ့္အစား "မင္း"လို႔ မသုံးႏႈန္းပဲ ေနပါ့လား၊ကြၽန္မ ၾကားရတာ တကယ္ အဆင္မေျပဘူး။ေဘာ့စ္က ကြၽန္မထက္ အမ်ားႀကီး ငယ္မွာပါ"
"သိပ္အမ်ားႀကီးမဟုတ္ဘူး၊႐ွစ္ႏွစ္ေလာက္ပဲငယ္တာ"
"ဟင္၊ေဘာ့စ္က ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး အတိအက်သိေနတာလဲ"
ေမးၿပီးမွ ေၾသာ္ ခင္မင္းက သူမရဲ႕ ဝန္ထမ္းေပပဲကိုး။သိေနမွာေပါ့ေလ။ထိုစဥ္ သန္႔က အေနာက္ဘက္မွေန၍ ခင္မင္းကိုယ္ေလးဆီတိုးကပ္လာကာ ပိုက္ထားသည့္ ခင္မင္းလက္ေလးေပၚ သန္႔လက္ေတြထပ္၍သိုင္းဖက္လိုက္သည္။ခင္မင္း သာသာေလး႐ုန္းၾကည့္ေသးသည္။သန္႔ မလႊတ္။
"ဟိုမွာျမင္ေနရတာ ဘာၾကယ္လဲ သိလား "မ""
"မသိဘူး"
"မသိရင္ နမ္းမယ္"
"အဲ့ မလုပ္နဲ႔"
ခင္မင္းေခါင္းေလးငဲ့ေစာင္း၍ေ႐ွာင္သည္။သန္႔က နား႐ြက္ေနာက္ဘက္ဆီကို နမ္းမိလိုက္သည္။ထိုမွတစ္ဆင့္ လည္တိုင္ေက်ာ့ေလးကို ႏွာေခါင္းေလးနဲ႔ဖြဖြပြတ္ဆြဲ၍ေမႊးၾကဴေနသည္။ပုခုံးေလးၾကဳံ႕ကာ အေနခက္ေနသည့္ ခင္မင္း၏နား႐ြက္ဖ်ားေလးကို ညင္ညင္သာသာ ကိုက္မလိုလုပ္လိုက္ေတာ့
"အို ဖယ္ ဖယ္၊ကြၽန္မ အခန္းထဲ ဝင္ေတာ့မယ္"
သန္႔ အသာတၾကည္ လြတ္ေပးလိုက္သည္။ခင္မင္းဝင္သြားေတာ့ သန္႔တစ္ေယာက္တည္း ဝရံတာတြင္ ရပ္က်န္ခဲ့သည္။
သန္႔ျပန္ဝင္လာေတာ့ ခင္မင္း ဖုန္းေျပာေနသည္။
"ဟုတ္၊ေျပပါတယ္ ေဒၚေလးရဲ႕သမီးကို စိတ္မပူနဲ႔ ။ဒါဆို သမီးဖုန္းခ်လိုက္ၿပီေနာ္"
"မနက္ျဖန္အတြက္ ကြၽန္မ ဘာေတြျပင္ဆင္ထားေပးရမလဲ ေဘာ့စ္"
"ရတယ္" မ"၊မနက္ျဖန္လည္း အၾကမ္းေလာက္ပဲ။ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္မွပဲ အစည္းအေဝးေသခ်ာ လုပ္ေတာ့မယ္။ဒါနဲ႔ "မ" ေတာင္ႀကီးမွာ ဘယ္ကို အလည္သြားခ်င္ေသးလဲ"
"ဟင့္အင္း၊ကြၽန္မ မလည္ခ်င္ပါဘူး။အလုပ္မ႐ွိေတာ့ဘူးဆို ကြၽန္မ နားေတာ့မယ္ေနာ္"
ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲခဏဝင္သြား၍ ခင္မင္း မ်က္ႏွာသစ္ သန္႔႐ွင္းေရးလုပ္သည္။ျပန္ထြက္လာေတာ့ သန္႔ကို ေက်ာေပးကာ ခင္မင္း လွဲအိပ္လိုက္သည္။သန္႔က ကြန္ပ်ဴတာ ခဏသုံးေနေသးသည္။တေအာင့္ၾကာမွ အဲကြန္းအေအးေလွ်ာ့၊ အခန္းမီးပိတ္ကာ Night Lamp ေလးဖြင့္ထားၿပီး ကုတင္ေပၚတက္လာသည္။ဟိုဘက္ေထာင့္တအားကပ္ကာ အိပ္ေနသည့္ ခင္မင္းကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္သည္။အိပ္ေပ်ာ္ေနလား မေပ်ာ္ေသးဘူးလား မေဝခြဲတတ္ပဲ သန္႔ ခင္မင္းရဲ႕ ပုခုံးစြန္းေလးကို ငုံ႔နမ္းလိုက္သည္။ခင္မင္းကိုယ္ေလး တစ္ခ်က္ တြန္႔ခနဲ ျဖစ္သြားသျဖင့္ အိပ္မေပ်ာ္ေသးဘူးဟု သန္႔ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။နဖူးေပၚလက္တင္ကာ မ်က္လုံးမွိတ္၍ အိပ္ေပ်ာ္ရန္ သန္႔ ႀကိဳးစားသည္။သို႔ေသာ္ အိပ္မရ။ရင္ထဲ တစ္မ်ိဳးေလးျဖစ္ကာေနသည္။ေပ်ာ္ေနသလား ရင္ခုန္ေနသလား မေဝခြဲတတ္။သူမေဘးမွာ ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးရေနသည့္ ကိုယ္သင္းနံ႔ေလးကို တအားေမႊးၾကဴခ်င္လာသည္။အၿမဲတမ္းျငင္းဆန္တတ္သည့္ အမ်ိဳးသမီးကို ၾကင္နာယုယခ်င္မိပါသည္။ေခါင္းအုံးျဖဴျဖဴေလးေပၚ က ကပိုကယိုျဖစ္ေနသည့္ ဆံႏြယ္႐ွည္ေတြကို သိမ္းဖယ္ရင္း ခင္မင္းရဲ႕ လည္ဂုတ္ေဖြးေဖြးေလးဆီ သန္႔ မ်က္ႏွာ ပူးကပ္လိုက္သည္။ခင္မင္းရဲ႕ေက်ာျပင္ေလးကို သန္႔ရင္ခြင္ထဲေရာက္ေအာင္ ကပ္ထားလိုက္၍ လွမ္းဖက္လိုက္သည္။ခင္မင္းကိုယ္ေလး ေတာင့္ခနဲျဖစ္သြားကာ လက္ေတြက သူမရင္ဘတ္ကို ကာကြယ္ထားပုံရသည္မို႔ သန္႔ သူမနား႐ြက္ေလးကို႐ိႈက္နမ္းပစ္လိုက္သည္။တင္းတင္းေစ့ထားသည့္ ခင္မင္းလက္ေလးႂကြသြားသည္ႏွင့္ သန္႔ လက္လွ်ိဳဝင္ကာဖက္ထားလိုက္သည္။သန္႔က လည္ဂုတ္သားေလးကိုပဲ ညင္ညင္သာသာ နမ္းေနကာ လက္ကို ခဏ ၿငိမ္ၿငိမ္ထားလိုက္သည္။ဖက္ထားသည့္လက္ အေပၚဘက္နည္းနည္းေ႐ြ႕လိုက္သည္ႏွင့္ ခင္မင္းက သန္႔လက္ေတြကိုျပန္အုပ္ကိုင္ကာ တားထားလိုက္သည္။
"မ"
"အင္း"
"ဘယ္ေတာ့ ခ်ိဳမွာလဲ၊ကိုယ္ေျပာစရာ႐ွိတယ္ေလ"
"မသိဘူး၊မခ်ိဳဘူး"
"ျမန္ျမန္ခ်ိဳေတာ့ကြာ။ေျပာျပခ်င္ေနၿပီ သိလား"
ခင္မင္း သန္႔ေျပာေနတဲ့စကားကို အာ႐ုံေရာက္ေနတုန္း သန္႔က လက္မ တစ္ေခ်ာင္းတည္းျဖင့္ ခင္မင္း၏ ရင္သားေတြဆီ သြားထိမိေအာင္ လုပ္လိုက္သည္။ခင္မင္း တုန္ သြားကာ သန္႔လက္ကို အားနဲ႔ဆြဲထားၿပီးတားေပမယ့္ မရေတာ့။သန္႔လက္က ခင္မင္းရဲ႕ လုံးဝန္းမို႔ေမာက္ေသာ ရင္သားေပၚမွာ စုတ္ဆန္ေျပးကာ ေလွ်ာက္ကိုင္ေနသည္။
"အ့၊ေဘာ့စ္ ဒီလိုေတြ မလုပ္ပါနဲ႔။ကြၽန္မ အဲ့ေလာက္ထိလည္း တန္ဖိုးမဲ့ မေနပါဘူး"
"တန္ဖိုးမဲ့ေနတယ္လို႔ ဘယ္သူက ေျပာလို႔လဲ"
ေျပာေနေပမယ့္ သန္႔လက္ေတြက ဆုပ္ကိုင္ပြတ္သပ္ေနတာကိုေတာ့ မရပ္ပါ။ပူေႏြးၿပီး ထူးဆန္းသည့္ ထိုအထိအေတြ႕မ်ိဳးက ခင္မင္းအတြက္ပထမဆုံးမို႔ မေနတတ္ေအာင္ အရမ္းျဖစ္ေနသည္။တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ထိပ္ကေလးကို ထိမိေနတာမို႔ ခင္မင္းထြန္႔ထြန္႔လူးကာ ခံေနရ႐ွာသည္။ကိုင္တြယ္ထိေတြ႕ေနရာကတစ္ဆင့္ ခင္မင္းကိုယ္ေလးကို ဆြဲလွည့္ၿပီး သန္႔လက္ေတြ ခင္မင္းရဲ႕ ညအိပ္အက်ႌၾကယ္သီးကို ျဖဳတ္လိုက္စဥ္ ခင္မင္း၏တားဆီးသံမွာ ငိုသံပါလာသည္။
"ဟင့္အင္း၊ေတာ္ပါေတာ့။မလုပ္ပါနဲ႔။မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့"
သန္႔ ၿငိမ္က်သြားကာ "မငိုနဲ႔" ဟုဆို၍ ၾကယ္သီးျပန္တပ္ေပးလိုက္သည္။
ခင္မင္း ေစာင္ဆြဲျခဳံလိုက္ကာ သန္႔ကို ေက်ာျပန္ေပးလိုက္သည္။သန္႔က ခင္မင္း၏ ေက်ာျပင္ေလးကို ရင္ခြင္ထဲဆြဲသြင္းကာ ေအးစက္ေနသည့္လက္ဖ်ားေလးေတြကို ေထြးဆုပ္ေပး၍ အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ အိပ္ဖို႔ႀကိဳးစားလိုက္သည္။
To be continue