Uni
Nan HuaiLin နိုးလာတော့ ဆေးရုံက ကုတင်ပေါ်မှာ လဲလျောင်းနေပြီး သူ့ရဲ့လက်ဖမိုးပေါ်မှာ ဆေးထိုးအပ်တစ်ခုနှင့်အတူ ဆေးရည်တွေထိုးသွင်းခံနေရတာကို သတိထားမိတယ်။
သူထထိုင်လိုက်ကာ ဖုန်းထားတဲ့နေရာကို လက်လှမ်းလိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် အိတ်ကပ်တွေကို ဟိုစမ်းဒီစမ်းရှာကြည့်ပေမယ့် ဘာမှမတွေ့ဘူး။
အဲ့ဒီအချိန်မှာ Fei Chengက လမ်းလျှောက်ပြီး ဝင်လာတယ်။
"မင်းနိုးပြီလား?" သူရဲ့ လက်ထဲမှာရှိတဲ့ ဖုန်းကို ကမ်းပေးလာတယ်။ "မင်းဆီကို ဖုန်းခေါ်တဲ့လူရှိတယ်"
Nan HuaiLinဖုန်းကို လှမ်းယူကာ သူ့ကို ခိုးကြည့်လိုက်ပြီး မြန်မြန်ပဲ ဖုန်းဆီအကြည့်ပြန်ပို့ကာ စကားပြောလိုက်တော့ သူ့ရဲ့အသံကအက်ကွဲနေတယ်။
"ကျတော်ကို ဆေးရုံခေါ်လာပေးလို့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ အခု ခင်ဗျားပြန်လို့ရပါပြီ"
အဲ့လိုပြောလိုက်ပေမယ့် Fei Chengက ဆက်ထိုင်နေတယ်။
"ကိုယ့်မှာ ဘာလုပ်စရာမှ မရှိဘူး။ အဲ့တော့ မင်းနဲ့ အချိန်ခနလောက် အတူနေပေးမယ်"
Nan HuaiLin ငြင်းလိုက်တယ်။ "မဟုတ်ပါဘူး။ ခင်ဗျား သွားလို့ရပါတယ်"
Fei Chengက သူ့ကို စိုက်ကြည့်လာပြီး "မင်း ကိုယ့်ကို မကြိုက်ဘူးလို့ ကိုယ်ဘာလို့ခံစားမိနေတာလဲ?"
"ခင်ဗျား အတွေးလွန်နေပါပြီ။ ကျတော်က ခင်ဗျားကိုတောင် သေချာသိတာမှ မဟုတ်ဘဲနဲ့ ဘယ်လိုလုပ် ကျတော်က ခင်ဗျားကို မကြိုက်ရမှာလဲ? ကျတော်က ခင်ဗျားကို အနှောင့်အယှက်မပေးချင်ရုံပါ"
Fei Cheng သူ့ရဲ့ နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းတွေကို ပင့်တင်လိုက်မိပြီး "ကိုယ့်နာမည်က Fei Cheng။ အဲ့ဒီစကားလုံးက ' မြို့ ' ကို ဆိုလိုတာ။ မင်း ကိုယ့်ရဲ့နာမည်ကို သိသွားပြီဆိုရင် ကိုယ်တို့တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်သိသွားပြီ"
ဒါဆို Fei Zhengရဲ့ ညီက Fei Chengလို့ ခေါ်တာပေါ့။
Nan HuaiLin သူ့ကို ထပ်ပြီး ကြည့်လိုက်တယ်။
အဲ့ဒီနေ့က သူ့ရဲ့မျက်နှာတစ်ဝက်ကို နေကာမျက်မှန်နောက်မှာ တစ်နေကုန်မချွတ်ဘဲ ကွယ်ထားခဲ့တာဆိုတော့ သူ့ရဲ့ပုံစံက ဘယ်လိုရှိမလဲဆိုတာကို Nan HuaiLin အလွယ်တကူ မသိခဲ့ဘူး။ ဒါကြောင့် သူ့မျက်နှာကို သေသေချာချာ မြင်ခွင့်ရတာ ဒီနေ့က ပထမဆုံးနေ့ပဲ။
တစ်ခွန်းတည်းပြောရရင် ' ချောတယ် '
နှစ်ခွန်းပြောရရင် ' အရမ်း ချောတယ် '
သုံးခွန်းကြီးများတောင်ပြောရရင် 'ပိုးစိုးပက်စက် အရမ်းအရမ်း ချောတယ်'
Fei Chengနဲ့ ယှဉ်ရင် သူက ရွံ့ထဲက ဘဲရုပ်ဆိုးလိုပဲလို့ Nan HuaiLin ခံစားရတယ်။
"ကျတော် ဖုန်းပြောမလို့"
"He DingHongဆီကို ခေါ်မှာလား?"
"ဟုတ်တယ်"
"အဲ့တာဆို ခေါ်စရာမလိုဘူး။ အဲ့ဒီအကြောင်းကို ကိုယ် သူနဲ့ရှင်းပြီးသွားပြီ"
Nan HuaiLinအခုမှ ခေါ်ခါစပဲ ရှိသေးတဲ့ဖုန်းကို ချလိုက်ပြီး Fei Chengကို ကြည့်လိုက်တယ်။
"ခင်ဗျား သူ့ကို ဘာပြောလိုက်တာလဲ?"
Nan HauiLinက သူ့ကို အဲ့လိုစိုက်ကြည့်လာတော့ သူ့ရဲ့ နှလုံးသားက ရုတ်တရက် ထပြီး နည်းနည်းလေး အနှောင့်အယှက်ပေးလာတယ်။
သူတို့က တစ်ခါတည်းပဲ ဆုံဖူးသေးတာဆိုပေမယ့် သူ့ရဲ့အိပ်မက်တွေထဲမှာ Nan HuaiLinနဲ့အတူ နှစ်ခါတောင် အိပ်ပြီးပြီ။ မနေ့ညက အိပ်မက်က သူ့စိတ်ထဲမှာ တကယ်ဖြစ်ပျက်ခဲ့သလို ပိုပြီး လက်တွေ့ဆန်တယ်လို့ ထင်တယ်။ အဲ့ဒီအကြောင်းကို နည်းနည်းစဉ်းစားလိုက်ရုံနဲ့ သူ့ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်က ပူပြီး တောက်လောင်လာတယ်။
အချိန်ခနလောက် စောင့်ဆိုင်းနေပေမယ့် အဖြေပြန်မလာတော့ Nan HuaiLin အရမ်းသိချင်လာပြီး မေးလိုက်တယ်။
"ခင်ဗျား ဘာဖြစ်လို့ ဘာမှ ပြန်မပြောတာလဲ?"
Fei Cheng ကို့ယို့ကားယားနဲ့ ချောင်းဟန့်လိုက်ပြီး "ကိုယ် သူ့ကို ပြောလိုက်တာက မင်းက အဖျားမိပြီး ဆေးရုံပေါ်ရောက်နေလို့ သူ့ကို လာမတွေ့နိုင်ဘူးလို့"
"အဲ့တော့ သူက ဘာပြန်ပြောလဲ?"
"သူပြောတာက မင်းကို မနက်ဖြန်ကြရင် ပြန်ခေါ်မယ်တဲ့ "
"အို့" Nan HuaiLin စကားပြောတာကို ရပ်တန့်လိုက်တော့ လေထုက ချက်ချင်းပဲ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်သွားတယ်။
Nan HuaiLinက သူ့ရဲ့ဖုန်းပေါ်ကို အကြည့်လွှဲကာ ခေါင်းငုံ့လိုက်တယ်။
Fei Chengကတော့ Nan HuaiLinကို တိတ်တိတ်လေး ကြည့်နေတယ်။
Fei Chengရဲ့ စိတ်ထဲမှာ ထူးဆန်းနေတယ်။ ဒီမျက်နှာလေးက နာကျင်မှုကို ခံစားနေရမှန်း အရမ်းသိသာတယ်။ ဒါကိုပဲ ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး အဲ့ဒီမျက်နှာလေးက သူ့ကို အရမ်းနှစ်သက်ဖွယ်ကောင်းစေတာလဲ? အနုပညာလောကမှာရှိတဲ့ ရုပ်ချောတဲ့ မင်းသား မင်းသမီးတွေထက်တောင် အဲ့ဒီမျက်နှာလေးက ပိုပြီး နှစ်သက်ဖွယ်ကောင်းတယ်လို့ ထင်ရတယ်။ သူကပဲ အလှရသ ခံစားတဲ့နေရာမှာ ပြဿနာ ရှိနေတာများလား?
[ဒါကိုပြောချင်တာ Love has no eyes မြန်မာလိုက အချစ်က မျက်ကန်း 😎။ စတာ😂 စတာ😂 အချစ်မှာ မျက်စိမရှိဘူးတဲ့]
"ဟေး" Fei Chengက ရုတ်တရက် စကားစလာတယ်။ "ကိုယ့်ကို မေးခွန်းတစ်ခုလောက် မေးခွင့်ပြုပါ"
"ဘာမေးမှာလဲ?"
"အဲ့ဒီနေ့က မြေအောက်ရထားပေါ်မှာ....." Fei Chengက နှစ်စက္ကန့်လောက်ရပ်သွားပြီး "မင်း ဘာဖြစ်လို့ ငိုခဲ့တာလဲ?"
Nan HuaiLinက မျက်လွှာချသွားပြီး ခနလောက်တိတ်နေတယ်။
"ကျတော်မဖြေလို့ ရမလား?"
Fei Chengက ခေါင်းညိမ့်တယ်။
"အဲ့တာဆို နောက်ထပ်မေးခွန်းတစ်ခု ထပ်မေးမယ်"
Nan HuaiLin မသိမသာလေး သက်ပြင်းခိုးချလိုက်ရတယ်။
"မေးပါ"
"မင်းမှာ ကောင်လေးရှိလား?" Fei Chengက အချိန်တွေ ဆွဲမနေပဲ သူသိချင်တဲ့အရာကို တဲ့တိုးမေးလိုက်တယ်။
Fei Chengက USမှာ မွေးဖွားခဲ့တာဖြစ်တယ်။ တရုတ်ပြည်ကို မူလတန်းအရွယ်လောက်မှာ ရောက်လာခဲ့ပြီး USကို ပြန်သွားတဲ့အချိန်မှာ ကောလိပ်ကျောင်းသားတစ်ယောက်ဖြစ်နေပြီ။ ယေဘုယျအားဖြင့်ပြောရရင် သူ့ကို အနောက်တိုင်းနိုင်းငံ ယဉ်ကျေးမှုတွေက တော်တော်လေး လွှမ်းမိုးထားတယ်။ ဒါကြောင့် သူ့ရဲ့ အပြောအဆိုနှင့် အပြုအမူတွေက အရမ်းပဲ တဲ့တိုးဆန်တယ်။
"ရှိတယ်"
Fei Chengက သူ့ကို ဘာကြောင့် ဒီလိုမေးခွန်းမျိုးမေးလဲ ဆိုတာရော သူကလည်း ဘာကြောင့်မို့လို ဒီလိုမျိုးလိမ်လှည်ပြီး ဖြေလိုက်မိလဲ ဆိုတာရော Nan HuaiLin မစဉ်းစားတတ်တော့ဘူး။ ဒါပေမယ့် ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် သူ့ရဲ့ ဉီးနှောက်ထက် သူ့ရဲ့ ပါးစပ်က ပိုမြန်နေတယ်။
Fei Cheng ခေါင်းညိမ့်ပြလိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် ဘယ်လိုစိတ်ထိခိုက်တဲ့ အမူအရာကိုမှ မပြသမိအောင် ထိန်းလိုက်တယ်။
Fei Cheng ဆေးသွင်းထားတဲ့ပုလင်းကို ကြည့်လိုက်တော့ တော်တော်များများကျန်နေသေးတယ်။
အဲ့ဒီနောက် သူ စကားပြောတာကို ရပ်လိုက်ကာ Nan HuaiLinရဲ့ ဘေးမှာ ဝင်ထိုင်ရင်း ဖုန်းကစားနေလိုက်တယ်။
စကားပြောနေတာကို ရုတ်တရက်ကြီး အဆုံးသတ်လိုက်တာကြောင့် Nan HuaiLinနည်းနည်းတောင် စဉ်းစားမရဖြစ်ပြီး ကြောင်အသွားတယ်။
သူ Fei Chengကို ချောင်းကြည့်နေရင်း ရုတ်တရက် အရေးကြီးတဲ့ အရာတစ်ခုကို သတိရသွားတယ်။ သူ့ရဲ့ဖုန်းကို ကတိုက်ကရိုက်ဖွင့်လိုက်ကာ Ruan Xinရဲ့ weibo ဆီကို စာပို့လိုက်တယ်။ [လက်ထောက် Ruan ကျတော့်ရဲ့ အလုပ်နဲ့ ပတ်သက်ပြီး Mr.Fei စိတ်ကျေနပ်မှု ရှိသေးရဲ့လား?]
ငါးမိနစ်လောက်စောင့်ပြီးနောက် Ruan Xinဆီက စာ ပြန်လာတယ်။ [Mr.Feiက သူ စိတ်ကျေနပ်မှု မရှိဘူးလို့မပြောဘူး။ အဲ့ဒါက စိတ်ကျေနပ်တယ် ဆိုတာကို ပြောတာပဲ]
Nan HuaiLinရဲ့ နှလုံးသားထဲမှာ ပျော်ရွှင်မှုရော စိုးရိမ်မှုရော နှစ်ခုစလုံး ဝင်ရောက်နေတယ်။
ဒါပေမယ့် ပျော်ရွှင်မှု သေးသေးလေးတော့ ပိုများမယ်ထင်တယ်။ ဒါနဲ့ သူက အကောင်းမြင်စိတ်ရှိတာပဲ။
ရုတ်တရက် သူ့ရဲ့ အစာအိမ်က အသံမြည်လာတယ်။ Nan HuaiLin မြန်မြန်ပဲ အဲ့ဒီအပေါ်ကို ဖုံးအုပ်လိုက်တယ်။
Fei Chengက သူ့ကို ကြည့်လာပြီး "မင်း ဘာစားချင်လဲ? ကိုယ်တစ်ခုခုသွားဝယ်ပေးမယ်"
Nan HuaiLin အိုးတို့အန်းတန်းတဲ့ ရှက်ရွံစွာ ပြန်ကြည့်ကာ "မဝယ်ပေးပါနဲ့ ရပါတယ်။ ကျတော် အခုတလော ဝိတ်ချနေလို့။ ညစာရှောင်နေတယ်"
Fei Chengက မတ်တပ်ထရပ်တယ်။
"ဟန်ဆောင်မနေနဲ့။ ကိုယ်ဝယ်ခဲ့တာပဲ စားတော့"
Fei Chengရဲ့ ဖြောင့်တန်းနေတဲ့ ကျောပြင်ကို Nan HuaiLinငေးကြည့်မိပြီး သူ့နဲ့ နည်းနည်းလေး ထိတွေ့မိရုံနဲ့ကို စိတ်ထဲမှာ ဘယ်လိုကြီးလဲ မသိဘူး ခံစားနေရတယ်။ သူ့ကို Nan HuaiLinရဲ့ နှလုံးသားထဲမှာ တိတ်တိတ်လေး အမှတ်ပေးလိုက်မိတယ်။ ခင်ဗျားက အရမ်းကူညီချင်စိတ်ရှိတာပဲ။
အစားအသောက်တွေနဲ့ Fei Cheng ပြန်လာတဲ့အခါ Nan HuaiLinက ကုတင်ပေါ်မှာ အိပ်ပျော်နေတယ်။
Fei Chengက သူ့ကို နိုးပြီး အိပ်ရေးမပျက်စေချင်ဘူး။ ဒါကြောင့် ပါလာတဲ့အရာတွေကို စားပွဲပေါ် ညင်ညင်သာသာတင်ကာ တိတ်တိတ်လေးဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။
သူ့ရဲ့မျက်လုံးတွေက Nan HuaiLinရဲ့ အိပ်ပျော်နေတဲ့ မျက်နှာပေါ်ကို ကျရောက်လာတယ်။ အဲ့ဒီမျက်နှာလေးက မလှပဘူးဆိုတာ သေချာတယ်။ ဒါပေမယ့် သူ အကြည့်မလွှဲနိုင်ဘူး။ ဒါက တော်တော်လေးကို ထူးဆန်းတယ်။
အစက်ချထားတဲ့ဆေးတွေ ကုန်ခါနီးတော့ Fei Cheng သူနာပြုတစ်ယောက်ကို ဆေးထိုးအပ်ဖြုတ်ဖို့ ခေါ်လိုက်တယ်။
ဆေးထိုးအပ်ကိုဖယ်လိုက်တဲ့အချိန် နာကျင်မှု သေးသေးလေးကြောင့် Nan HuaiLinနိုးလာတယ်။ ပြီးတော့ ဒီအခြေအနေကို နားလည်ဖို့ စက္ကန့်အနည်းငယ်လောက်တွေဝေသွားတယ်။
သူ ဖြေးဖြေးချင်းပဲ ထထိုင်လိုက်ပြီး Fei Chengကို စကားပြောလိုက်တော့ အိပ်ရာထခါစမို့ သူ့အသံတွေက လုံးထွေးနေတယ်။
"ကျတော် တောင်းပန်ပါတယ်။ ကျတော် အိပ်မိသွားတယ်"
"သွားစို့။ ကိုယ်မင်းကို အိမ်ပြန် လိုက်ပို့ပေးမယ်"
Nan HuaiLin သူ့ရဲ့ ရူးဖိနပ်ကို ပြန်ပြင်စီးနေပြီး "မဟုတ်တာ။ ကျတော် ခင်ဗျားရဲ့ အချိန်တော်တော်များများကို ယူမိပြီးသွားပါပြီ။ ကျတော်ဘာသာပဲ လမ်းလျှောက်သွားလိုက်ပါ့မယ်"
သူက မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ကာ "စကားမစပ် ဆေးဖိုး ဘယ်လောက်ပေးလိုက်ရလဲဟင်? ကျတော် ခင်ဗျားဆီကို ပြန်ပြီးလွှဲပေးမယ်"
Fei Chengက သူ့ရဲ့ ဖုန်းကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး "ကိုယ့်ကို WeChatမှာ အပ်လိုက်"
"WeChatကို အပ်စရာမလိုဘူးလေ။ ငွေလက်ခံရရှိဖို့က QRကုဒ်ကို စကင်ဖတ်ရုံနဲ့တင် ရပါတယ်"
Fei Chengရဲ့ နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းလေးတွေ ကွေးသွားတယ်။
"ကိုယ် မင်းရဲ့ WeChatကို အပ်လို့ရမလား?"
အဲ့ဒီအခါမှသာ Nan HuaiLin သူ ဘာကိုပြောချင်လဲဆိုတာ သဘောပေါက်သွားတယ်။ ဒါကြောင့် Nan HuaiLinမှာ သူ့ရဲ့ WeChatကို အပ်ရမဲ့အလုပ်တစ်ခု ပိုသွားပြီး အဲ့ဒီကနေတစ်ဆင့် သူ့ကို ပိုက်ဆံလွှဲပေးလိုက်တယ်။
ဆေးရုံကနေ ထွက်လာပြီးတဲ့အချိန် Nan HuaiLin စကားစလိုက်တယ်။
"အဲ့တာဆို .....နောက်မှ တွေ့မယ်လေ"
"အမ်..ဘိုင်"
Nan HuaiLin မြေအောက်ရထားဘူတာရုံဆီကို ဉီးတည်ပြီး လမ်းလျှောက်လာလိုက်တယ်။
Fei Chengကလည်း သူ့ရဲ့အနောက်ဘက် ခပ်လှမ်းလှမ်းလောက်မှာ ကပ်ပြီးလိုက်လာတယ်။
Nan HuaiLin နည်းနည်းကြာကြာ လမ်းလျှောက်ပြီးနောက် ရပ်လိုက်ကာ နောက်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။
"ခင်ဗျားဘာလို့ ကျတော့်နောက်ကို လိုက်လာတာလဲ?"
Fei Chengက ပြုံးလိုက်ပြီး "ကိုယ်က ဘာလို့ မင်းနောက်ကို လိုက်ရမှာလဲ?"
Nan HuaiLin, ".........."
Fei Chengရဲ့ ခြေတံရှည်တွေက ခြေလှမ်းနည်းနည်းလောက် လှမ်းပြီးတဲ့အခါမှာ Nan HuaiLinရဲ့ အရှေ့ကိုရောက်သွားတယ်။
"ဒါဆို အခု ကိုယ့်ကိုပြန်လိုက်ဖို့ မင်းရဲ့ အလှည့်ဖြစ်သွားပြီလား?"
Nan HuaiLin မရေမရာမေးကြည့်လိုက်တယ်။ "ခင်ဗျားကလည်း မြေအောက်ရထားစီးဖို့ သွားမလို့လား?"
Fei Chengက သူ့ရဲ့မေးခွန်းတွေကို မေးခွန်းတစ်ခုနဲ့ ပြန်ဖြေနေဆဲပဲ။
"ကိုယ်က အဲ့လိုလုပ်လို့ မရဘူးလား?"
Nan HuainLin မသိမသာလေး ရှက်မိသွားတယ်။ သူထင်တာက Fei Chengလို ချမ်းသာတဲ့ လူတစ်ယောက်က အများသုံးယာဉ်တွေကို အသုံးပြုမှာ မဟုတ်ဘူးလို့။
ရုတ်တရက် သူ ပထမဆုံးအကြိမ် Fei Chengနဲ့တွေ့ခဲ့တာက မြေအောက်ရထားပေါ်မှာ ဆိုတာကို သတိရသွားတယ်။ သူ အရမ်းပဲ ရှက်သွားမိပြီး သူ့ရဲ့ခေါင်းကို ငုံ့ကာ အရှေ့ကိုပဲ လမ်းလျှောက်သွားလိုက်တယ်။
Nan HuaiLinရဲ့နောက်က Fei Chengရဲ့ မျက်နှာပေါ်မှာ ကျေနပ်အားရတဲ့အပြုံးကြီး စွန်းထင်းနေတယ်။
သူတို့ မြေအောက်ရထားဘူတာရုံဆီကို ဝင်ခဲ့တော့ အဲ့ဒီမှာ မမျှော်လင့်ဘဲ လူတွေက အရမ်းများနေတယ်။ ရှည်လျားတဲ့ ပလက်ဖောင်းပေါ်မှာ လူတွေက အပြည့်ပဲ။
Nan HuaiLinရဲ့ နောက်မှာရှိတဲ့ Fei Chengက သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ပုံစံကို တိတ်တိတ်လေး အချိန်ခနလောက်ယူပြီး နှိုင်းယှဉ်ကြည့်နေတယ်။ Nan HuaiLinရဲ့ ခေါင်းက သူ့ရဲ့ မေးစေ့ကို မှီရုံတင်လေးပဲ။
သူ့ရဲ့ လက်တွေနဲ့ Nan HuaiLinကို ထိန်းကိုင်ထားဖို့ ဒါက အရမ်းကောင်းတဲ့ အရပ်ကွာခြားမှုပဲလို့ Fei Cheng ပြုံးပြုံးကြီး တွေးမိတယ်။
_________________
8. 2. 22 (Tues)
AN/ Mizzleရဲ့ ပြဇာတ်ငယ်...
Fei Cheng : "ကိုယ့်ကို ရှက်သွားတာလား "
Nan HuaiLin : "ခင်ဗျားကို စကားမပြောဘူး"
Fei Cheng : "Nan ကိုယ် မင်းကို နာမည်တစ်ခုလောက်ပေးချင်လို့"
Nan HuaiLin : "ဘာနာမည်လဲ?😪"
(Mizzle : ပြောတော့ စကားမပြောဘူးဆို..)
Fei Cheng : "ကိုယ်ရဲ့ ညှို့ဓာတ်လေး"
Nan HuaiLin : "!!!!!😳"
______
Mizzle ကြယ်လိုချင်လို့ 😁
_____________
Zawgyi
Nan HuaiLin ႏိုးလာေတာ့ ေဆးရံုက ကုတင္ေပၚမွာ လဲေလ်ာင္းေနၿပီး သူ႔ရဲ့လက္ဖမိုးေပၚမွာ ေဆးထိုးအပ္တစ္ခုႏွင့္အတူ ေဆးရည္ေတြထိုးသြင္းခံေနရတာကို သတိထားမိတယ္။
သူထထိုင္လိုက္ကာ ဖုန္းထားတဲ့ေနရာကို လက္လွမ္းလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အိတ္ကပ္ေတြကို ဟိုစမ္းဒီစမ္းရွာၾကၫ့္ေပမယ့္ ဘာမွမေတြ့ဘူး။
အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ Fei Chengက လမ္းေလ်ွာက္ၿပီး ဝင္လာတယ္။
"မင္းႏိုးၿပီလား?" သူရဲ့ လက္ထဲမွာရိွတဲ့ ဖုန္းကို ကမ္းေပးလာတယ္။ "မင္းဆီကို ဖုန္းေခၚတဲ့လူရိွတယ္"
Nan HuaiLinဖုန္းကို လွမ္းယူကာ သူ႔ကို ခိုးၾကၫ့္လိုက္ၿပီး ျမန္ျမန္ပဲ ဖုန္းဆီအၾကၫ့္ျပန္ပို႔ကာ စကားေျပာလိုက္ေတာ့ သူ႔ရဲ့အသံကအက္ကြဲေနတယ္။
"က်ေတာ္ကို ေဆးရံုေခၚလာေပးလို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အခု ခင္ဗ်ားျပန္လို႔ရပါၿပီ"
အဲ့လိုေျပာလိုက္ေပမယ့္ Fei Chengက ဆက္ထိုင္ေနတယ္။
"ကိုယ့္မွာ ဘာလုပ္စရာမွ မရိွဘူး။ အဲ့ေတာ့ မင္းနဲ႔ အခ်ိန္ခနေလာက္ အတူေနေပးမယ္"
Nan HuaiLin ျငင္းလိုက္တယ္။ "မဟုတ္ပါဘူး။ ခင္ဗ်ား သြားလို႔ရပါတယ္"
Fei Chengက သူ႔ကို စိုက္ၾကၫ့္လာၿပီး "မင္း ကိုယ့္ကို မႀကိဳက္ဘူးလို႔ ကိုယ္ဘာလို႔ခံစားမိေနတာလဲ?"
"ခင္ဗ်ား အေတြးလြန္ေနပါၿပီ။ က်ေတာ္က ခင္ဗ်ားကိုေတာင္ ေသခ်ာသိတာမွ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္ က်ေတာ္က ခင္ဗ်ားကို မႀကိဳက္ရမွာလဲ? က်ေတာ္က ခင္ဗ်ားကို အေနွာင့္အယွက္မေပးခ်င္ရံုပါ"
Fei Cheng သူ႔ရဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းေတြကို ပင့္တင္လိုက္မိၿပီး "ကိုယ့္နာမည္က Fei Cheng။ အဲ့ဒီစကားလံုးက ' ၿမိဳ႔ ' ကို ဆိုလိုတာ။ မင္း ကိုယ့္ရဲ့နာမည္ကို သိသြားၿပီဆိုရင္ ကိုယ္တို႔တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္သိသြားၿပီ"
ဒါဆို Fei Zhengရဲ့ ညီက Fei Chengလို႔ ေခၚတာေပါ့။
Nan HuaiLin သူ႔ကို ထပ္ၿပီး ၾကၫ့္လိုက္တယ္။
အဲ့ဒီေန့က သူ႔ရဲ့မ်က္ႏွာတစ္ဝက္ကို ေနကာမ်က္မွန္ေနာက္မွာ တစ္ေနကုန္မခြၽတ္ဘဲ ကြယ္ထားခဲ့တာဆိုေတာ့ သူ႔ရဲ့ပံုစံက ဘယ္လိုရိွမလဲဆိုတာကို Nan HuaiLin အလြယ္တကူ မသိခဲ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔မ်က္ႏွာကို ေသေသခ်ာခ်ာ ျမင္ခြင့္ရတာ ဒီေန့က ပထမဆံုးေန့ပဲ။
တစ္ခြန္းတည္းေျပာရရင္ ' ေခ်ာတယ္ '
ႏွစ္ခြန္းေျပာရရင္ ' အရမ္း ေခ်ာတယ္ '
သံုးခြန္းႀကီးမ်ားေတာင္ေျပာရရင္ 'ပိုးစိုးပက္စက္ အရမ္းအရမ္း ေခ်ာတယ္'
Fei Chengနဲ႔ ယွဉ္ရင္ သူက ရြံ႔ထဲက ဘဲရုပ္ဆိုးလိုပဲလို႔ Nan HuaiLin ခံစားရတယ္။
"က်ေတာ္ ဖုန္းေျပာမလို႔"
"He DingHongဆီကို ေခၚမွာလား?"
"ဟုတ္တယ္"
"အဲ့တာဆို ေခၚစရာမလိုဘူး။ အဲ့ဒီအေၾကာင္းကို ကိုယ္ သူနဲ႔ရွင္းၿပီးသြားၿပီ"
Nan HuaiLinအခုမွ ေခၚခါစပဲ ရိွေသးတဲ့ဖုန္းကို ခ်လိုက္ၿပီး Fei Chengကို ၾကၫ့္လိုက္တယ္။
"ခင္ဗ်ား သူ႔ကို ဘာေျပာလိုက္တာလဲ?"
Nan HauiLinက သူ႔ကို အဲ့လိုစိုက္ၾကၫ့္လာေတာ့ သူ႔ရဲ့ ႏွလံုးသားက ရုတ္တရက္ ထၿပီး နည္းနည္းေလး အေနွာင့္အယွက္ေပးလာတယ္။
သူတို႔က တစ္ခါတည္းပဲ ဆံုဖူးေသးတာဆိုေပမယ့္ သူ႔ရဲ့အိပ္မက္ေတြထဲမွာ Nan HuaiLinနဲ႔အတူ ႏွစ္ခါေတာင္ အိပ္ၿပီးၿပီ။ မေန့ညက အိပ္မက္က သူ႔စိတ္ထဲမွာ တကယ္ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သလို ပိုၿပီး လက္ေတြ့ဆန္တယ္လို႔ ထင္တယ္။ အဲ့ဒီအေၾကာင္းကို နည္းနည္းစဉ္းစားလိုက္ရံုနဲ႔ သူ႔ရဲ့ ခႏၶာကိုယ္က ပူၿပီး ေတာက္ေလာင္လာတယ္။
အခ်ိန္ခနေလာက္ ေစာင့္ဆိုင္းေနေပမယ့္ အေျဖျပန္မလာေတာ့ Nan HuaiLin အရမ္းသိခ်င္လာၿပီး ေမးလိုက္တယ္။
"ခင္ဗ်ား ဘာျဖစ္လို႔ ဘာမွ ျပန္မေျပာတာလဲ?"
Fei Cheng ကို႔ယို႔ကားယားနဲ႔ ေခ်ာင္းဟန႔္လိုက္ၿပီး "ကိုယ္ သူ႔ကို ေျပာလိုက္တာက မင္းက အဖ်ားမိၿပီး ေဆးရံုေပၚေရာက္ေနလို႔ သူ႔ကို လာမေတြ့ႏိုင္ဘူးလို႔"
"အဲ့ေတာ့ သူက ဘာျပန္ေျပာလဲ?"
"သူေျပာတာက မင္းကို မနက္ျဖန္ၾကရင္ ျပန္ေခၚမယ္တဲ့ "
"အို႔" Nan HuaiLin စကားေျပာတာကို ရပ္တန႔္လိုက္ေတာ့ ေလထုက ခ်က္ခ်င္းပဲ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္သြားတယ္။
Nan HuaiLinက သူ႔ရဲ့ဖုန္းေပၚကို အၾကၫ့္လႊဲကာ ေခါင္းငံု႔လိုက္တယ္။
Fei Chengကေတာ့ Nan HuaiLinကို တိတ္တိတ္ေလး ၾကၫ့္ေနတယ္။
Fei Chengရဲ့ စိတ္ထဲမွာ ထူးဆန္းေနတယ္။ ဒီမ်က္ႏွာေလးက နာက်င္မႈကို ခံစားေနရမွန္း အရမ္းသိသာတယ္။ ဒါကိုပဲ ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး အဲ့ဒီမ်က္ႏွာေလးက သူ႔ကို အရမ္းႏွစ္သက္ဖြယ္ေကာင္းေစတာလဲ? အႏုပညာေလာကမွာရိွတဲ့ ရုပ္ေခ်ာတဲ့ မင္းသား မင္းသမီးေတြထက္ေတာင္ အဲ့ဒီမ်က္ႏွာေလးက ပိုၿပီး ႏွစ္သက္ဖြယ္ေကာင္းတယ္လို႔ ထင္ရတယ္။ သူကပဲ အလွရသ ခံစားတဲ့ေနရာမွာ ျပႆနာ ရိွေနတာမ်ားလား?
[ဒါကိုေျပာခ်င္တာ Love has no eyes ျမန္မာလိုက အခ်စ္က မ်က္ကန္း 😎။ စတာ😂 စတာ😂 အခ်စ္မွာ မ်က္စိမရိွဘူးတဲ့]
"ေဟး" Fei Chengက ရုတ္တရက္ စကားစလာတယ္။ "ကိုယ့္ကို ေမးခြန္းတစ္ခုေလာက္ ေမးခြင့္ျပဳပါ"
"ဘာေမးမွာလဲ?"
"အဲ့ဒီေန့က ေျမေအာက္ရထားေပၚမွာ....." Fei Chengက ႏွစ္စကၠန႔္ေလာက္ရပ္သြားၿပီး "မင္း ဘာျဖစ္လို႔ ငိုခဲ့တာလဲ?"
Nan HuaiLinက မ်က္လႊာခ်သြားၿပီး ခနေလာက္တိတ္ေနတယ္။
"က်ေတာ္မေျဖလို႔ ရမလား?"
Fei Chengက ေခါင္းညိမ့္တယ္။
"အဲ့တာဆို ေနာက္ထပ္ေမးခြန္းတစ္ခု ထပ္ေမးမယ္"
Nan HuaiLin မသိမသာေလး သက္ျပင္းခိုးခ်လိုက္ရတယ္။
"ေမးပါ"
"မင္းမွာ ေကာင္ေလးရိွလား?" Fei Chengက အခ်ိန္ေတြ ဆြဲမေနပဲ သူသိခ်င္တဲ့အရာကို တဲ့တိုးေမးလိုက္တယ္။
Fei Chengက USမွာ ေမြးဖြားခဲ့တာျဖစ္တယ္။ တရုတ္ျပည္ကို မူလတန္းအရြယ္ေလာက္မွာ ေရာက္လာခဲ့ၿပီး USကို ျပန္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနၿပီ။ ေယဘုယ်အားျဖင့္ေျပာရရင္ သူ႔ကို အေနာက္တိုင္းႏိုင္းငံ ယဉ္ေက်းမႈေတြက ေတာ္ေတာ္ေလး လႊမ္းမိုးထားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ရဲ့ အေျပာအဆိုႏွင့္ အျပဳအမူေတြက အရမ္းပဲ တဲ့တိုးဆန္တယ္။
"ရိွတယ္"
Fei Chengက သူ႔ကို ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုေမးခြန္းမ်ိဳးေမးလဲ ဆိုတာေရာ သူကလည္း ဘာေၾကာင့္မို႔လို ဒီလိုမ်ိဳးလိမ္လွည္ၿပီး ေျဖလိုက္မိလဲ ဆိုတာေရာ Nan HuaiLin မစဉ္းစားတတ္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ရဲ့ ဉီးေနွာက္ထက္ သူ႔ရဲ့ ပါးစပ္က ပိုျမန္ေနတယ္။
Fei Cheng ေခါင္းညိမ့္ျပလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုစိတ္ထိခိုက္တဲ့ အမူအရာကိုမွ မျပသမိေအာင္ ထိန္းလိုက္တယ္။
Fei Cheng ေဆးသြင္းထားတဲ့ပုလင္းကို ၾကၫ့္လိုက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက်န္ေနေသးတယ္။
အဲ့ဒီေနာက္ သူ စကားေျပာတာကို ရပ္လိုက္ကာ Nan HuaiLinရဲ့ ေဘးမွာ ဝင္ထိုင္ရင္း ဖုန္းကစားေနလိုက္တယ္။
စကားေျပာေနတာကို ရုတ္တရက္ႀကီး အဆံုးသတ္လိုက္တာေၾကာင့္ Nan HuaiLinနည္းနည္းေတာင္ စဉ္းစားမရျဖစ္ၿပီး ေၾကာင္အသြားတယ္။
သူ Fei Chengကို ေခ်ာင္းၾကၫ့္ေနရင္း ရုတ္တရက္ အေရးႀကီးတဲ့ အရာတစ္ခုကို သတိရသြားတယ္။ သူ႔ရဲ့ဖုန္းကို ကတိုက္ကရိုက္ဖြင့္လိုက္ကာ Ruan Xinရဲ့ weibo ဆီကို စာပို႔လိုက္တယ္။ [လက္ေထာက္ Ruan က်ေတာ့္ရဲ့ အလုပ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး Mr.Fei စိတ္ေက်နပ္မႈ ရိွေသးရဲ့လား?]
ငါးမိနစ္ေလာက္ေစာင့္ၿပီးေနာက္ Ruan Xinဆီက စာ ျပန္လာတယ္။ [Mr.Feiက သူ စိတ္ေက်နပ္မႈ မရိွဘူးလို႔မေျပာဘူး။ အဲ့ဒါက စိတ္ေက်နပ္တယ္ ဆိုတာကို ေျပာတာပဲ]
Nan HuaiLinရဲ့ ႏွလံုးသားထဲမွာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေရာ စိုးရိမ္မႈေရာ ႏွစ္ခုစလံုး ဝင္ေရာက္ေနတယ္။
ဒါေပမယ့္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ေသးေသးေလးေတာ့ ပိုမ်ားမယ္ထင္တယ္။ ဒါနဲ႔ သူက အေကာင္းျမင္စိတ္ရိွတာပဲ။
ရုတ္တရက္ သူ႔ရဲ့ အစာအိမ္က အသံျမည္လာတယ္။ Nan HuaiLin ျမန္ျမန္ပဲ အဲ့ဒီအေပၚကို ဖံုးအုပ္လိုက္တယ္။
Fei Chengက သူ႔ကို ၾကၫ့္လာၿပီး "မင္း ဘာစားခ်င္လဲ? ကိုယ္တစ္ခုခုသြားဝယ္ေပးမယ္"
Nan HuaiLin အိုးတို႔အန္းတန္းတဲ့ ရွက္ရြံစြာ ျပန္ၾကၫ့္ကာ "မဝယ္ေပးပါနဲ႔ ရပါတယ္။ က်ေတာ္ အခုတေလာ ဝိတ္ခ်ေနလို႔။ ညစာေရွာင္ေနတယ္"
Fei Chengက မတ္တပ္ထရပ္တယ္။
"ဟန္ေဆာင္မေနနဲ႔။ ကိုယ္ဝယ္ခဲ့တာပဲ စားေတာ့"
Fei Chengရဲ့ ေျဖာင့္တန္းေနတဲ့ ေက်ာျပင္ကို Nan HuaiLinေငးၾကၫ့္မိၿပီး သူ႔နဲ႔ နည္းနည္းေလး ထိေတြ့မိရံုနဲ႔ကို စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုႀကီးလဲ မသိဘူး ခံစားေနရတယ္။ သူ႔ကို Nan HuaiLinရဲ့ ႏွလံုးသားထဲမွာ တိတ္တိတ္ေလး အမွတ္ေပးလိုက္မိတယ္။ ခင္ဗ်ားက အရမ္းကူညီခ်င္စိတ္ရိွတာပဲ။
အစားအေသာက္ေတြနဲ႔ Fei Cheng ျပန္လာတဲ့အခါ Nan HuaiLinက ကုတင္ေပၚမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္။
Fei Chengက သူ႔ကို ႏိုးၿပီး အိပ္ေရးမပ်က္ေစခ်င္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ပါလာတဲ့အရာေတြကို စားပြဲေပၚ ညင္ညင္သာသာတင္ကာ တိတ္တိတ္ေလးဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။
သူ႔ရဲ့မ်က္လံုးေတြက Nan HuaiLinရဲ့ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာေပၚကို က်ေရာက္လာတယ္။ အဲ့ဒီမ်က္ႏွာေလးက မလွပဘူးဆိုတာ ေသခ်ာတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ အၾကၫ့္မလႊဲႏိုင္ဘူး။ ဒါက ေတာ္ေတာ္ေလးကို ထူးဆန္းတယ္။
အစက္ခ်ထားတဲ့ေဆးေတြ ကုန္ခါနီးေတာ့ Fei Cheng သူနာျပဳတစ္ေယာက္ကို ေဆးထိုးအပ္ျဖဳတ္ဖို႔ ေခၚလိုက္တယ္။
ေဆးထိုးအပ္ကိုဖယ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ နာက်င္မႈ ေသးေသးေလးေၾကာင့္ Nan HuaiLinႏိုးလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီအေျခအေနကို နားလည္ဖို႔ စကၠန႔္အနည္းငယ္ေလာက္ေတြေဝသြားတယ္။
သူ ေျဖးေျဖးခ်င္းပဲ ထထိုင္လိုက္ၿပီး Fei Chengကို စကားေျပာလိုက္ေတာ့ အိပ္ရာထခါစမို႔ သူ႔အသံေတြက လံုးေထြးေနတယ္။
"က်ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ က်ေတာ္ အိပ္မိသြားတယ္"
"သြားစို႔။ ကိုယ္မင္းကို အိမ္ျပန္ လိုက္ပို႔ေပးမယ္"
Nan HuaiLin သူ႔ရဲ့ ရူးဖိနပ္ကို ျပန္ျပင္စီးေနၿပီး "မဟုတ္တာ။ က်ေတာ္ ခင္ဗ်ားရဲ့ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ယူမိၿပီးသြားပါၿပီ။ က်ေတာ္ဘာသာပဲ လမ္းေလ်ွာက္သြားလိုက္ပါ့မယ္"
သူက မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ကာ "စကားမစပ္ ေဆးဖိုး ဘယ္ေလာက္ေပးလိုက္ရလဲဟင္? က်ေတာ္ ခင္ဗ်ားဆီကို ျပန္ၿပီးလႊဲေပးမယ္"
Fei Chengက သူ႔ရဲ့ ဖုန္းကို ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး "ကိုယ့္ကို WeChatမွာ အပ္လိုက္"
"WeChatကို အပ္စရာမလိုဘူးေလ။ ေငြလက္ခံရရိွဖို႔က QRကုဒ္ကို စကင္ဖတ္ရံုနဲ႔တင္ ရပါတယ္"
Fei Chengရဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းေလးေတြ ေကြးသြားတယ္။
"ကိုယ္ မင္းရဲ့ WeChatကို အပ္လို႔ရမလား?"
အဲ့ဒီအခါမွသာ Nan HuaiLin သူ ဘာကိုေျပာခ်င္လဲဆိုတာ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ Nan HuaiLinမွာ သူ႔ရဲ့ WeChatကို အပ္ရမဲ့အလုပ္တစ္ခု ပိုသြားၿပီး အဲ့ဒီကေနတစ္ဆင့္ သူ႔ကို ပိုက္ဆံလႊဲေပးလိုက္တယ္။
ေဆးရံုကေန ထြက္လာၿပီးတဲ့အခ်ိန္ Nan HuaiLin စကားစလိုက္တယ္။
"အဲ့တာဆို .....ေနာက္မွ ေတြ့မယ္ေလ"
"အမ္..ဘိုင္"
Nan HuaiLin ေျမေအာက္ရထားဘူတာရံုဆီကို ဉီးတည္ၿပီး လမ္းေလ်ွာက္လာလိုက္တယ္။
Fei Chengကလည္း သူ႔ရဲ့အေနာက္ဘက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းေလာက္မွာ ကပ္ၿပီးလိုက္လာတယ္။
Nan HuaiLin နည္းနည္းၾကာၾကာ လမ္းေလ်ွာက္ၿပီးေနာက္ ရပ္လိုက္ကာ ေနာက္ကို လွၫ့္ၾကၫ့္လိုက္တယ္။
"ခင္ဗ်ားဘာလို႔ က်ေတာ့္ေနာက္ကို လိုက္လာတာလဲ?"
Fei Chengက ၿပံဳးလိုက္ၿပီး "ကိုယ္က ဘာလို႔ မင္းေနာက္ကို လိုက္ရမွာလဲ?"
Nan HuaiLin, ".........."
Fei Chengရဲ့ ေျခတံရွည္ေတြက ေျခလွမ္းနည္းနည္းေလာက္ လွမ္းၿပီးတဲ့အခါမွာ Nan HuaiLinရဲ့ အေရ႔ွကိုေရာက္သြားတယ္။
"ဒါဆို အခု ကိုယ့္ကိုျပန္လိုက္ဖို႔ မင္းရဲ့ အလွၫ့္ျဖစ္သြားၿပီလား?"
Nan HuaiLin မေရမရာေမးၾကၫ့္လိုက္တယ္။ "ခင္ဗ်ားကလည္း ေျမေအာက္ရထားစီးဖို႔ သြားမလို႔လား?"
Fei Chengက သူ႔ရဲ့ေမးခြန္းေတြကို ေမးခြန္းတစ္ခုနဲ႔ ျပန္ေျဖေနဆဲပဲ။
"ကိုယ္က အဲ့လိုလုပ္လို႔ မရဘူးလား?"
Nan HuainLin မသိမသာေလး ရွက္မိသြားတယ္။ သူထင္တာက Fei Chengလို ခ်မ္းသာတဲ့ လူတစ္ေယာက္က အမ်ားသံုးယာဉ္ေတြကို အသံုးျပဳမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔။
ရုတ္တရက္ သူ ပထမဆံုးအႀကိမ္ Fei Chengနဲ႔ေတြ့ခဲ့တာက ေျမေအာက္ရထားေပၚမွာ ဆိုတာကို သတိရသြားတယ္။ သူ အရမ္းပဲ ရွက္သြားမိၿပီး သူ႔ရဲ့ေခါင္းကို ငံု႔ကာ အေရ႔ွကိုပဲ လမ္းေလ်ွာက္သြားလိုက္တယ္။
Nan HuaiLinရဲ့ေနာက္က Fei Chengရဲ့ မ်က္ႏွာေပၚမွာ ေက်နပ္အားရတဲ့အၿပံဳးႀကီး စြန္းထင္းေနတယ္။
သူတို႔ ေျမေအာက္ရထားဘူတာရံုဆီကို ဝင္ခဲ့ေတာ့ အဲ့ဒီမွာ မေမ်ွာ္လင့္ဘဲ လူေတြက အရမ္းမ်ားေနတယ္။ ရွည္လ်ားတဲ့ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ လူေတြက အျပၫ့္ပဲ။
Nan HuaiLinရဲ့ ေနာက္မွာရိွတဲ့ Fei Chengက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ပံုစံကို တိတ္တိတ္ေလး အခ်ိန္ခနေလာက္ယူၿပီး ႏိႈင္းယွဉ္ၾကၫ့္ေနတယ္။ Nan HuaiLinရဲ့ ေခါင္းက သူ႔ရဲ့ ေမးေစ့ကို မွီရံုတင္ေလးပဲ။
သူ႔ရဲ့ လက္ေတြနဲ႔ Nan HuaiLinကို ထိန္းကိုင္ထားဖို႔ ဒါက အရမ္းေကာင္းတဲ့ အရပ္ကြာျခားမႈပဲလို႔ Fei Cheng ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး ေတြးမိတယ္။
_________________
8. 2. 22 (Tues)
AN/ Mizzleရဲ့ ျပဇာတ္ငယ္...
Fei Cheng : "ကိုယ့္ကို ရွက္သြားတာလား "
Nan HuaiLin : "ခင္ဗ်ားကို စကားမေျပာဘူး"
Fei Cheng : "Nan ကိုယ္ မင္းကို နာမည္တစ္ခုေလာက္ေပးခ်င္လို႔"
Nan HuaiLin : "ဘာနာမည္လဲ?😪"
(Mizzle : ေျပာေတာ့ စကားမေျပာဘူးဆို..)
Fei Cheng : "ကိုယ္ရဲ့ ၫွို႔ဓာတ္ေလး"
Nan HuaiLin : "!!!!!😳"
______
Mizzle ၾကယ္လိုခ်င္လို႔ 😁