ព្រះអាទិត្យលិចបាត់ ផុតទៅ ព្រះច័ន្ទ ក៎ឡើងមកជំនួស ។ចំណែកមនុស្សពីនាក់ក្នុងព្រៃនេះវិញ កំពុងរៀបចំដេក។
<<ប្ដី...>>ជីមីនងើបមុខពីខ្នើយ ខិតមកជិតសូហ្គា ធ្វើភ្នែកម៉ក់ៗ ច្រត់ដៃទ្រចង្ការ ធ្វើចរឹកកូនក្មេង។
<<ហុឹម...>>សូហ្គាក្រហឹមដើមក៎ បើកភ្នែក មើលជីមីនវិញ។
<<ប្ដីអាយុប៉ុន្មានហើយ>>
<<29>>
ជីមីនបើកភ្នែកធំៗ ក្រោកអង្គុយ ចាប់ក្ដោបមុខគេ ថើបមាត់មួយខ្សឺត ទើបប្រលែងវិញ ព្រមទាំងញញឹមពព្រាយដាក់ទៀត។
<<អូន19ប្ដី29សូម្បីតែអាយុក៎ជាគូនិងគ្នាដែល>>
<<ឆ្គួត>>សូហ្គាថាអោយ ហើយដេកបែរខ្នងដាក់ បើនៅនិយាយជាមួយក្មេងនេះមិនកើតទេ និយាយល្មមៗមួយយប់ទល់ព្រឹកលូវហើយ។
<<ប្ដី>>
ជីមីនហៅទៀត កេះខ្នងតិចៗ ប្ដីប្រពន្ធ ឯណាគេដេកបែរខ្នង ដាក់គ្នានោះ?
<<ស្អី>>
សូហ្គាសម្លេងធំៗបន្ដិច បែរខ្លួនមកវិញ។
<<យើងមិនផ្សំដំណេក ទេហេស>>
<<ផ្សំដំណេក?>>
ជីមីនងក់ក្បាលផ្ងក់ៗ ថាហើយចំពោះបុរសនេះ ខ្លួនស្រលាញ់ពេញបេះដូង ដល់ថ្នាក់ហ៑ានសុំធ្វើជាប្រពន្ធគេ ធម្មតាទេ?ត្រង់និងហើយបានថា មកពីស្រឡាញ់ជ្រុល ទោះជួបមិនបានប៉ុន្មាន តែបេះដូងប្រាប់ថាស្រឡាញ់ ជីវីតមនុស្សរស់មិនយូទេ ត្រឹម70អីនិងទៅហើយ ទើបចង់ស្រវ៉ាយកក្ដីសុខអោយហើយ វាមិនខុសឯណា?តើមែនទេ?
<<មិនបាច់>>
<<អូនស្រឡាញ់បង>>
ជីមីនធ្វើមុខខ្នូរ រួចចំកោងខ្នង ទៅថើបគេមួយខ្សឺតទៀត។
<<មើសកុំថើប>>
<<បងធ្លាប់ធ្វើរឿងលើគ្រែទេ>>
<<សួរស្អីឆ្គួតៗ>>
ជីមីនសើច សូហ្គាមិនឆ្លើយក៎ខ្លួនដឹង មនុស្សធំ ឡើង29ឆ្នាំហើយ ត្រូវតែមានស្ទះ មានឡើងហើយ។
<<យើងផ្សំដំណេកទៅ>>
<<មិន>>
<<អីយ៉ា...អូនជាប្រពន្ធបងណា>>
<<អឺអើ តែខ្លួនអែង>>
ជីមីនខ្ជិលមាត់ ងើបអង្គុយត្រង់ខ្លួន ជឿទៅ មនុស្សប្រុសដែលអត់កាមគុណទេ អាប្រុសអាលាមនិងកាមតែតិចទេ តែប្រុសសង្ងុំៗ ដូចសូហ្គាអីនិង កុំមើលងាយអោយសោះ។ ផ្នែកខ្លះអាចមើលមិនឃើញ តែអាចស្មានដឹង យ៉ាងណាក៎នៅទីក្រុងវាច្រើនទៅហើយ ជួបដឹងឮវាជារឿងធម្មតា មនុស្សប្រុសមិនស្កប់រឿងលើគ្រែ គឺជារឿងអស្ចារ្យបំផុត។
<<ធ្វើស្អី>>
សូហ្គាចងចិញ្ចើម ពេលជីមីនដោះអាវ ហើយវាមកឡើងលើខ្លួន គើមៗ។
<<ផ្សំដំណេក បបួលបង តែបងមិនព្រម អញ្ចឹងមានតែធ្វើខ្លួនអែង>>
<<និយាយស្ដី គ្មានកេរ្ដិ៍ខ្មាស់>>
<<ចំពោះតែបងមួយ>>
<<ឈ្លើយ!!!>>
ជីមីនញាក់ស្មារ វាឡើងលើគេ ខិតចុះទៅក្រោមបន្ដិច អង្គុយត្រង់ចង្កេះ អោយចន្លោះជើងចំនិងភាពរឹងមាំគេពេញៗ នេះជារឿងគួរខ្មាស ប៉ុន្តែជាប្ដីខ្លួនអែង រៀនធ្វើវាមិនមែនជាបញ្ហារ។
<<ផាក ជីមីន>>
សូហ្គាសង្រ្គឺតជើងធ្មេញ ហៅជីមីនសម្លេងខ្លាំងៗ ប្រើដៃសងខាងចាប់ចង្កេះជីមីន ជាប់ មិនអោយរំគើរ កម្រើករួច។
<<លោកប្ដី>>ជីមីននិយាយខ្សិបៗ ព្រួសខ្យល់ដង្ហើមក្ដៅលើថ្ពាល់គ្រើមគេ មិនខ្ចីខ្វល់និងពាក្យហាមរបស់សូហ្គាសូម្បីតែបន្ដិច។
<<ចុះចេញ>>
<<មិន>>
<<ចុះភ្លាម...ងាប់ហើយ ផាកជីមីន>>
សូហ្គាងាកមុខចេញ ពេលជីមីនអោនមុខមករកថើប ទើបធ្វើអោយបបូរមាត់ក្រពុំទន់ល្មើយប៉ះនិងថ្ពាល់វិញ។
ជីមីនញញឹមតិចៗ ម្ចាស់គេមិនអោយថើបមែនទេ?រឿងនិងទាល់តែមុខក្រាស់បន្ដិច ទើបបាន ជឿទៅ គេមិនដែលថាអត់រសនិយម រឿងកាមគុណទេ លួងលោមតែបន្ដិច បាក់ស្រិបបាត់ហើយ។
ជីមីនបង្អូសបបូរមាត់លើថ្ពាល់គ្រើមសូហ្គាតិចៗ ប្រើអណ្ដាតលិតថើៗ ហើយហួសសន្សឹមទៅថើបបបូរមាត់ក្ដៅ ថើបតិចៗ ដៃសងខាង ក្រោបមុខគេ អោយបែរមកត្រង់ ឃើញថាសូហ្គាមិនប្រកែក ទើបវាយលុកខ្លាំងៗ រុញអណ្ដាតចូលទៅក្នុងប្រអប់មាត់គេភ្លាមៗ
<<ហុឹម...>>សូហ្គាក្រហឹមដើមក៎ ថើបតបវិញដែល មុនដំបូងថាមិន តែជីមីនចេះដុករហូតពេក ថែមទាំងហុចអោយយ៉ាងៗនិង សូមប្រាប់ថាគេមិនមែនអ្នកតាតាំងសីល។
សូហ្គាថើបខ្លាំងៗ កេវអណ្ដាតតូចអោយលេងប្រលែងជាមួយគ្នា ទឹកមាត់ដូរគ្នាចុះឡើង ខាំញិច ក្រេបជញ្ជក់ បបូរមាត់ជីមីនទន់មែនទែន ថែមទាំងស្ដើងរហែល តែរសជាតិមិនធម្មតា ផ្អែមដូចទឹកឃ្មុំ ធ្វើអោយគេញៀនញ៉ាម មិនចង់ដកមាត់ចេញសោះ តែដល់ពេល ជីមីនដង្ហក់ខ្យល់ដង្ហើម រើខ្លួទើបគេលែង។
ជីមីនញញឹមហើយដកមាត់ចេញ ធ្វើអោយស៊ូហ្គាចងចិញ្ចើម មនុស្សកំពុងតែញៀន កំពុងតែជក់ លេងតែបែបនិង អ្នកណាមិនក្ដៅ?
<<បានហើយ ដេកទៅ>>
ជីមីននិយាយ មិញគ្រាន់តែសាកចិត្តគេ តែដល់ពេលគេលេងមែនទែន បែរជាខ្លាច រឿងបែបនេះ មិនសូវយល់ គួរខ្មាសពិតមែន។
<<លើកក្រោយ កុំរលាមពេក អារម្មណ៍យើង មិនមែនជារបស់លេងសើច>>
សូហ្គានិយាយ ហើយដេកបែរខ្នងដាក់ អារម្មណ៍របស់គេ មិនមែនជារបស់លេងសើច ឡើងហើយនិងចុះវាមិនដូចគ្នា បើដៃដល់ ត្រូវតែដល់កម្រិត មិនមែនរាក់កំផែង។
ជីមីនសើចញឹមៗ គ្មានពាក្យអ្វីនិយាយ ក៎ដូចគេនិយាយមែននិងអែង ឡើងវាស្រួល តែចុះវាពិបាក។
ខ្ជិលគិតច្រើន កេះខ្នងគេតិចៗ ពេលគេងាកមើល ក៎ហុចខ្នើយអោយ។
<<កើយទៅ>>
<<បងកើយទៅ អូនមិនអីទេ>>
សូហ្គារេភ្នែក សម្លឹងមុខជីមីនបន្ដិច សម្លឹងខ្នើយបន្ដិច ទើបទទួលយកខ្នើយមកកើយ បែរខ្នងដេកវិញ។
ជីមីនញញឹមពព្រើម វាទៅម្ខាងទៀត ចូលទៅពីខាងមុខគេ ទាញដៃមាំមកដាក់អោយត្រង់ ធ្វើអោយសូហ្គាចងចិញ្ចើម តប់ប្រម៉ល់ជាខ្លាំង។
<<ធ្វើស្អី>>
<<ដេកកើយដៃបង>>
ជីមីននិយាយ រួចដាក់ក្បាលកើយនិងដើមដៃគេ សសុលខ្លួនទៅរកទ្រូងកក់ក្ដៅ ជ្រុបមុខនិងចង្អួរទ្រូង បិទភ្នែកដេកធ្វើមិនដឹង។
<<ផាក ជីមីន ចេញ>>
សូហ្គាច្រានជីមីនចេញ តែជីមីនមិនព្រម រឹតតែរុញ រឹតតែអោប អោយរាងកាយស្រឡូនប៉ះគគិតនិងសាច់ដុំទឹករលក គ្មានប្រលោះប្រហោងណាសោះ។
<<ហុឹម...>>ស៊ូហ្គាដកដង្ហើមធំ ហត់ចិត្ត ទើបខ្ជិលមាត់ ជីមីនមហាពីក្បាលរឹង និយាយអីមិនស្ដាប់ ទើបបណ្ដោយតាមកញ្ចាស់ក្បាលសិនទៅ ស្អែកពេលមានគេមកទទួល ចាប់អោយគេវិញហើយ ទុកនាំតែរញ៉ៃ។
ស្អែកគេជូនកូនទៅទីក្រុងវិញហើយ😌
#ស្រឡាញ់អ្នកអាន♥️
វ៉ាន់ តី🌻