Sam POV
«Σιγουρα δεν θες να έρθουμε να σε βοηθήσουμε;» με ρώτησε ο Stephan κι εγώ κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου.
«ευχαριστω πολύ αλλά εγώ κι κ αδελφός μου έχουμε πολλά να πούμε, κι οι συζητήσεις μάλλον ο καυγάς μας δεν θα ήταν ευχαρίστως για αλλά άτομα» του είπα προσπαθώντας να το πάω πιο πολύ στο χιούμορ.
«ωωω αλήθεια δεν με πειράζει καθόλου να το δω αυτό» είπε ο Damon κι σταύρωσε τα χέρια του ακουμπώντας τον ώμο του στην πόρτα του σπιτιού, το χαμόγελο του δήλωνε πόσο θα το ευχαριστιόταν όλο αυτό εάν συνέβαινε.
«λοιπον θα τα πούμε , ελπίζω την επόμενη φορά χωρίς μπελαδες» είπα κι αγκάλιασα τον Stephan. «θα μου λείψεις» προσθεσα .
«ω εμένα καθόλου» είπε ο Damon κι τον άγριο κοίταξα
«ενταξει λίγο » είπε εκείνος με ένα χαμόγελο κι μας αγκάλιασε κι τους δύο.
«κι εμένα θα μου λείψεις, πάρε με τηλέφωνο να με ενημερώσεις» είπε ο Stephan κι συμφώνησα.
Μπήκα στο αυτοκίνητο που μου νοίκιασε ο Stephan κι έβαλα μπρος . Μέσα στο ταξίδι μου σκεφτόμουν όλα όσα περάσαμε μαζί με τον Dean, την Delaney κι τα παιδιά κι χαμογέλασα στην ανάμνηση. Θυμήθηκα την στιγμή που ο Dean είχε πει ένα αστείο κι η Delaney γελούσε ,η εικόνα αυτή ήταν απερίγραπτη. Κάποιες φορές δεν περιμένεις να εκτιμήσεις αυτές τις στιγμές, κι όταν τις χάνεις τότε καταλαβαίνεις τι πραγματικά αξίζει να έχεις στην ζωή σου.
Θα έκανα τα πάντα να φέρω πίσω στην ζωή την Delaney , κι θα έκανα τα πάντα για να τα ξανά βρω με τον αδελφό μου . Για να ξανά ζούσα αυτές τις στιγμές.
Είχε νυχτώσει αρκετά κι ο δρόμος είχε αδειάσει, ήμουν ο μοναδικός που οδηγούσε κι τότε ένιωσα ένα χτύπημα στο αυτοκίνητο, κι ένιωσα μια παρουσία δίπλα μου . Γύρισα κι κοίταξα κι στην θέση του συνοδηγού καθόταν ο Castiel.
«θες να μου πεις ένα λόγο γιατί εμφανίζεσαι έτσι;»τον ρώτησα καθώς έστριψα απότομα το τιμόνι κι έπειτα ξανά το έστριψα στην ευθεία.
«απλα μαρεσει» είπε κι μου χαμογέλασε.
Κούνησα το κεφάλι μου αριστερά δαγκώνοντας το κάτω χείλος μου σκεπτόμενος πόσο βλάκας είναι που του αρέσουν τέτοιες εισόδους.
«ψαχνεις κάποιον ;» με ρώτησε κι εγώ γέλασα.
«εαν σου πω ποιον ψάχνω δεν επρόκειτο να μου πεις που βρίσκεται άρα δεν θα μπω στον κόπο να σου πω» τον ειρωνεύτηκα.
Ο Castiel κι ο Dean εχουν την ίδια σχέση που είχαμε εγώ κι η Delaney. Δεν θα τον έδινε τον Dean.
«αυτο πιστεύεις για εμένα ; Ότι δεν θα σου έλεγα που βρίσκεται ο αδελφός σου; » με ρώτησε κι κοιτούσε ευθεία.
«εννοειται αυτό πιστεύω» του απάντησα
«καλα κάνεις , δεν ήρθα για να σου πω που είναι » είπε κι γέλασε.
Κάποιες φορές αναρωτιέμαι εάν σκοτώσω τον Castiel πως θα ήταν ; Αλλά μετά σκέφτομαι τον Dean που θα σκοτώσει εμένα μετά.
« ναι θα στεναχωρηθεί αρκετά ο Dean» είπε κι εγώ νευρισα που διάβασε την σκέψη μου .
«παντως είναι καλά εκεί που βρίσκεται » είπε κι εγώ χαμογέλασα. Αυτό με έκανε χαρούμενο τουλάχιστον ζει κι είναι καλά.
Dean POV
Βρέθηκα στο σπίτι που θα μπορούσα να ξεχάσω λίγο τον πόνο μου , χτύπησα την πόρτα την ξύλινη κι τότε άνοιξε εκείνη ...
Εκείνη που ποτέ δεν με αρνήθηκε ,που κάθε φορά που και να πήγαινα θα ήταν χαρούμενη δίχως να μου λέει ψέματα. Τα σγουρά μαύρα μαλλιά της είχαν μακρύνει από την τελευταία φορά που την είχα δει κι τα μάτια της φαινόντουσαν ταλαιπωρημένα,όμως όταν με είδε το χαμόγελο της έλαμψε.
«Dean» είπε κι μου χαμογέλασε, μου έκανε νόημα να περάσω κι μπήκα μέσα. Το σπίτι της όμως είχε αλλάξει , ένιωθα ότι δεν ήμασταν μόνοι μας.
«Cassie συγγνώμη που ενοχλώ» είπα κι ξαφνικά ένα μικρό αγόρι με προσπέρασε κι κράτησε την Cassie από το δεξί της πόδι. Είχε παρόμοια χαρακτηριστικά με εκείνην κι την κοίταξα.
«Daniel να σου γνωρίσω τον Dean είναι παλιός μας φιλος» είπε κι ο Daniel μου χαμογέλασε.
«Dean από εδώ το παιδί μου ο Daniel» είπε εκείνη κι εγώ έμεινα να την χαζεύω τότε κατάλαβα γιατί τα μάτια της ήταν ταλαιπωρημένα.
« μικρέ πόσο χρονών είσαι ;» τον ρώτησα καθώς έβγαλα τα μάτια μου από επάνω της.
« έξι εσύ;» με ρώτησε κι του χαμογελασα έπιασα το κεφάλι του « τριάντα» είπα κι εκείνος ενθουσιάστηκε κι έπειτα κοίταξε την μητέρα του.
«μαμα είναι σαν εσένα » είπε κι εκείνη του χαμογέλασε.
«Daniel ο Dean θα κάτσει σε εμάς για λίγες μέρες σε πειράζει;» τον ρώτησε κι εκείνος κούνησε αρνητικά το κεφάλι του.
«Cassie δεν είναι ανάγκη , ειδικά τώρα που έχεις κι ένα παιδί, κι ο πατέρας του;» την ρώτησα .
«Daniel είναι ώρα για ύπνο πήγαινε γρήγορα να δει κι ο θείος Dean πόσο καλό παιδί είσαι» είπε κι τον κοιτάξαμε κι οι δυο να τρέχει να ανεβαίνει τα σκαλιά για να πάει να κοιμηθεί.
«με τον πατέρα του χωρίσαμε πριν τρία χρόνια » είπε κι κοίταξε κάτω.
«λυπαμαι » της είπα κι την πλησίασα.
«μην , έπρεπε να γίνει, ο άνθρωπος ήταν μαλακας , το κέρατο που είχα φάει ένας θεός ξέρει πόσο μεγάλο ηταν». Είπε κι γέλασε .
«που είναι ο Sam ;» πρόσθεσε εγώ κοίταξα κάτω κι προχώρησα στο σαλόνι έκατσα στον καναπέ κι αντίκρισα ένα χάος από μικρά παιχνίδια στο πάτωμα.
«Daniel ξέρει να διασκεδάζει» είπα κι της χαμογελασα.
«Dean σε ρώτησα κατι» μου είπε ξανά κι πιο σοβαρά αυτή την φορά.
«εχουν γίνει αρκετά που πρέπει να στα πω» είπα κι εκείνη έβαλε λίγο τσάι στην κούπα της έφερε κι μια για εμένα κι κάθησε μαζί μου στον καναπέ.
Sam POV
Βρήκα ένα ξενοδοχείο έξω από την πόλη κι σταμάτησα εκεί. Αύριο έπρεπε να ξυπνήσω νωρίς να ξεκινήσω μήπως βρω στοιχεία του .
Μπήκα μέσα στο ξενοδοχείο, φαινόταν παλιό , οι άνθρωποι μέσα ήταν μεγάλης ηλικίας.
«ενα δωμάτιο θα ήθελα» Ειπα κι η κυρία με κοίταξε σοβαρή. «ε τι θα ήθελες ;» μου είπε ειρωνικά κι μου έδωσε ένα κλειδί.
«εχει έρθει σχολείο;» την ρώτησα καθώς έξω στο πάρκινγκ ένα σχολικό ήταν παρκαρισμένο.
«ναι θα μας ήταν χαρά μας να μην κάνετε παράπονα , δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι από τώρα σας ενημερώνουμε» είπε βαριεστημενα .
Πολύ όρεξη για δουλειά έχουν εδώ μέσα . Ανέβηκα τα σκαλιά κι έβλεπα τα δωμάτια , άκουγα τα παιδιά να γελάνε κι ήταν το μοναδικό πράγμα που ζωντανευε το ξενοδοχείο , τα γέλια κι οι ομιλίες των παιδιών.
Καθώς περπατούσα κι χαζευα ένιωσα μια δύναμη κι έπεσα κάτω. Τότε είδα ότι δίχως να το καταλάβω είχα πέσει επάνω σ' ενα παιδί βασικά έφηβο .
« Συγγνώμη δεν σε ειδα» μου είπε κι μου έδωσε το χέρι του για να με βοηθήσει να σηκωθώ , το έπιασα κι σηκώθηκα , ήταν κουρεμένος αρκετά κοντά κι τα κάστανα του μάτια ήταν έντονα , ήταν λεπτός αλλά γεροδεμένος , όχι υπερβολικά αλλά ούτε κι λίγο.
«εγω συγγνώμη δεν σε είδα κοιτούσα κατω» είπα κι εκείνος εξησε το κεφάλι του.
«κοιτα μην πολύ ψάχνεις σε αυτό το ξενοδοχείο γιατί θα τρελαθείς, ειδικά εάν ξέρεις κι την ιστορία του » μου είπε .
«τι εννοείς;» τον ρώτησα κι τον κοίταξα σοβαρός
« Δεν γνωρίζεις την ιστορία του Motel Glen Capri;» με ρώτησε ξαφνιασμένος κι εγώ κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου.
«καθε χρόνο πάνω από 20 άτομα έρχονται εδώ κι αυτοκτονούν εδω» είπε κι μου φάνηκε πολύ περίεργο. Ξαφνικά όμως μας διέκοψε ένας άντρας με μια σφυρίχτρα .
«Stilinski τι γυρεύεις τέτοια ώρα έξω ; Γρήγορα στο δωμάτιο σου» Γύρισα κι τον είδα φαινόταν σαν προπονητής ομάδας .
«δεν θα μας αφήσει σε ησυχία ο μαλακας » είπε . « τέλος πάντων χάρηκα που τα είπαμε κι πάλι συγγνώμη» μου είπε κι φεύγοντας τον χαιρέτησα κι εγώ.
Μόλις βρήκα το δωμάτιο μου , έβγαλα τον υπολογιστή έξω από την τσάντα κι προσπαθούσα να βρω πληροφορίες για αυτό το ξενοδοχείο.
Όντως ο μικρός έλεγε αλήθεια. Το ξενοδοχείο δουλεύει από το 1977 κι κάθε χρόνο αυτοκτονούν πάνω από 20 άνθρωποι, το πιο περίεργο είναι ότι βρίσκονται πάντα στο ίδιο δωμάτιο. Το δωμάτιο 31.
Η ώρα ήταν 2:00 το βράδυ, κι εγώ δεν μπορούσα να κοιμηθώ, σκεφτόμουν τον Dean κι το πόσο θα με βοηθούσε να ήταν αυτή την στιγμή στην υπόθεση αυτή. Ξαφνικα ανασηκώθηκα κι βγήκα από το δωμάτιο να δω τον αριθμό. Ανατριχιασα όταν είδα τον αριθμό του δωματίου μου , ήταν ο αριθμός 31.
Μπήκα μέσα κι έπαιρνα τηλέφωνο τον Dean μήπως το σηκώσει αλλά το είχε κλειστό . Τα φώτα άρχισαν να ανοιγοκλείνουν , πήρα μια βαθιά ανάσα κι τότε ο Castiel εμφανίστηκε.
«ηρεμησε όλα καλα θα πάνε , το πνεύμα λέγεται Kimps miler , εάν το αγνοήσεις δεν θα σε πειράξει» έκατσε στο κρεβάτι παρακολουθοντας τι συνέβαινε κι εγώ έτρεξα να βρω πληροφορίες για τον Kimps miler.
Ήταν δολοφόνος του 1977 , τα λείψανα του βρίσκονται στο κοντινό νεκροταφείο.Ειχε σκοτώσει πολλά παιδιά κι ειδικά εφήβους μέσα στο ξενοδοχείο. Έτσι βγήκα τρέχοντας πήρα το αμάξι κι πήγα στο νεκροταφείο, προσπαθούσα να βρω την ταφόπλακα αλλά ήταν πολλές, ο Castiel δεν με βοήθησε άλλο , μόλις έφυγα από το δωμάτιο εξαφανίστηκε κι εκείνος.
«αους» είπα κι έπεσα κάτω , γύρισα να κοιτάξω αριστερά μου κι τότε τον είδα , τον τάφο του Kimps miler.
Εσκαβα για περίπου μία ώρα όταν τελικά βρήκα την κάσα. Την άνοιξα πέταξα αλάτι βενζίνη κι έναν αναπτήρα κι τα εκαψα . Ένα μαύρο σύννεφο εμφανίστηκε από πάνω από τα κόκκαλα κι εξαφανίστηκε.
Πήρα τα πράγματα μου κι αφού τακτοποίησα τον τάφο , πήγα στο ξενοδοχείο να κοιμηθώ ήσυχος. Εάν δεν είχα τον Castiel σίγουρα θα ήμουν νεκρός.
Dean POV
«ολα αυτά γιατί;» με ρώτησε η Cassie κι εγώ της χαμογελασα.
« δεν ξέρω , μάλλον δεν ήμουν αρκετά καλός , για να με εμπιστευτεί » της είπα κι τότε ένιωσα ένα δάκρυ να κυλάει από το μάτι μου εκείνη με πλησίασε κι μου το σκούπισε .
«δεν νομίζω να ισχύει κάτι τέτοιο , Dean γιατί δεν της μίλησες ποτέ ;» με ρώτησε κι εγώ δεν απάντησα .
«δεν ήθελα να την χάσω εάν της έλεγα την αλήθεια μπορεί να μην ήταν κομπλέ κι να την έχανα » της απάντησα μετά από λίγο.
« δεν θα την έχανες , αλλά πλέον τελείωσε όλο αυτό, πρέπει να προχωρήσεις » είπε κι σιγά σιγά με πλησίασε πιο πολύ κι με φίλησε στο στόμα. Το φιλί της ήταν πολύ ζεστό κι με έκανε να ηρεμήσω .
....To be continued....
Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλα τα άτομα που παρακολούθησαν, διάβασαν την ιστορία μου , νιώθω αρκετά υπερήφανη για εμένα διότι μετά από χρόνια κατάφερα να ολοκληρώσω μια ιστορία, ένα βιβλίο κι έρχεται κι το δεύτερο σιγά σιγά ... Η πίστη των φίλων μου κι η υποστήριξη τους κατάφερε να με κάνει να τελειώσω το πρώτο βιβλίο της ιστορίας της Delaney. Εύχομαι να σας άρεσε κι να περιμένετε όσο εγώ περιμένω να δω τις αντιδράσεις σας στο επόμενο βιβλίο που γίνεται λίγο πιο χαμός από αυτο. Εύχομαι να μην σας μπέρδεψα , σε περίπτωση που δεν καταλάβατε ένα πάρτ στείλτε μου μήνυμα κι θα σας το εξηγήσω.
Το βιβλίο αυτό είναι αφιερωμένο
Στον κολλητό μου
Stratos08
Τα υπόλοιπα βιβλία έρχονται με καινούργιες αφιερώσεις .
Μέχρι το επόμενο kisses