Chapter 262: အခွင့်သာခိုက်
“ကျေးဇူးပြုပြီး အရင်ဝင်လာပါ” ဇူအန် ဘေးသို့ တချက်ဖယ်ပေးပြီး သူမကို အထဲဝင်ရန် ပြောလိုက်သည်။ အကယ်၍ တစ်ယောက်ယောက်က အပြင်တွင် အပေါ်ပိုင်းအဝတ်ဗလာဖြင့် ရပ်နေသည့် သူ့ကို မြင်လျှင် အလွန်ရှက်စရာကောင်းလိမ့်မည်။
ရှန်းလျှို့ယီ တုံ့ဆိုင်းနေပြီး သူ၏ အဝတ်မဲ့နေသော ကိုယ်ပေါ်ပိုင်းကို နောက်တစ်ခေါက် ပြန်ကြည့်လိုက်သည်။ နောက်ဆုံးတွင် သူမ၏ စပ်စုချင်စိတ်က အနိုင်ရသွားသည်။ ကြော့ကြော့မော့မော့ဖြင့် အခန်းထဲသို့ သူမ ဝင်သွားလိုက်သည်။
ဇူအန် တံခါးပိတ်ပြီး ပြောလိုက်သည်။ “ကျောင်းတော်ကို လာရာလမ်းမှာ ကျုပ်တို့ လူသတ်သမားနဲ့ ကြုံခဲ့ရလို့ စိတ် မငြိမ်နိုင်သေးလို့ပါ”
“လူသတ်သမား…တစ်ယောက်ယောက်က မင်းကို သေစေချင်နေတာလား” ရှန်းလျှို့ယီ ၏ လှပတင့်တယ်သော မျက်ခုံးများ အတူတကွ ကျုံ့သွားကြသည်။ သူ့ကို လူမြင်ကွင်းတွင် တိုက်ခိုက်ရဲလောက်အောင်ထိ သတ္တိရှိမယ့် သူကို သူမ မစဉ်စားနိုင်ပါ။ မည်သို့ဆိုဆို သူသည် ချူအိမ်တော်၏ သခင်လေး ဖြစ်ရုံအပြင် ကျောင်းတော်၏ ဆရာတစ်ယောက်လည်း ဖြစ်နေသည်။
“အနက်ရောင်လေခံတပ် က ချန်ရွှမ်း ပါ” ဇူအန် ဇလုံထဲ ရေထည့်လိုက်ပြီး သူ့ကိုယ်ပေါ် စွန်းထင်းနေသေးသည့် မြင်း သွေးများကို သုတ်ပစ်ရင်း ဖြစ်ပျက်ခဲ့သည့်အရာကို ရှင်းပြလိုက်သည်။
ရှန်းလျှို့ယီ ကသိကအောက်ဖြင့် တဖက်သို့ ခေါင်းလှည့်ပြီး အပြင်က ပန်းဥယျာဉ်မြင်ကွင်းကို ကြည့်ရှုနေသည့်ပမာ ဟန်ဆောင်လိုက်သည်။ “အနက်ရောင်လေခံတပ်က ချန်ရွှမ်း…မင်း သူ့ကို ဘယ်လိုရန်သွားစမိတာလဲ”
“သူက ငွေချိတ်လောင်းကစားရုံရဲ့ မေချောက်ဖုန် နဲ့ သွေးသောက်ညီအစ်ကိုတွေဖြစ်နေတာ” နှစ်ယောက်သား အတူရှိကြသည့်အချိန် သိပ်မများသော်လည်း ဇူအန် ရှန်းလျှို့ယီ ၏ အကျင့်စရိုက်ကို ယုံကြည်သည်။ သူမထံမှ ဖုံးကွယ်ထားဖို့ လိုအပ်သည်ဟု သူ မထင်ပါ။
“အဖြစ်အပျက် အဲ့လိုကိုး” ရှန်းလျှို့ယီ နူးညံ့ညင်သာသော အသံဖြင့် ပြောလိုက်သည်။ “ချန်ရွှမ်း က အဆင့် ၆ ကျင့်ကြံသူလို့ ငါ ကြားခဲ့ဖူးတယ်။ မင်း အခု ဘာလုပ်တော့မလဲ”
“စိတ်မပူပါနဲ့။ ကျုပ်က အမြဲတမ်း အရှုံးမပေးတတ်တဲ့ ကောင်ပါ။ အဲ့လောက်လွယ်လွယ်နဲ့ သေမှာ မဟုတ်ဘူး” ဇူအန် ပြုံးရင်း ပြန်ဖြေလိုက်သည်။
သို့သော် စိတ်ထဲတွင်မူ သူ လုံးဝအေးဆေးမနေပါ။ အကယ်၍ သူတို့သာ ထိပ်တိုက်တိုက်ခိုက်ခဲ့လျှင် ကောင်းကင်ဖီးနစ်ကျင့်စဉ် ၏ အားမြှင့်တင်ပေးနိုင်မှုက သူ့ကို အနိုင်ရစေလောက်သည်။
သို့သော် ချန်ရွှမ်း သည် ယှဉ်ပြိုင်တိုက်ခိုက်ဖို့ စိတ်ကူးနည်းနည်းလေးမျှ မရှိပါ။ ထို့အစား သူက သတ်ပစ်ဖို့သာ တိုက်ရိုက်ရွေးချယ်လိ်ုသည်။ ဤတစ်ကြိမ်တွင်မူ အမျက်ပွိုင့်၏ သတိပေးမှုခံရသဖြင့် ဇူအန် ကံကောင်းသွားခဲ့သည်။ သို့သော် နောက်တစ်ကြိမ်မှာရော သူ ကံကောင်းနိုင်အုံးမလားဆိုတာ ဘယ်သူမှ မသိကြပါ။
ရှန်းလျှို့ယီ ခဏစဉ်းစားကြည့်ပြီးနောက် ဆွဲသီးလိုမျိုး ပစ္စည်းတစ်ခုကို ထုတ်လိုက်သည်။ “ဒါကို မင်း သိမ်းထားပါ။ အရေးပေါ်အခြေအနေမှာ ဒါက မင်းအသက်ကို ကယ်ပေးနိုင်လောက်တယ်”
“ဒါက ဘာလဲ” အစတုန်းက ၎င်းကို ကျောက်ဆွဲသီးတစ်ခုဟု ဇူအန် ထင်ထားသော်လည်း သူ့လက်ထဲ ရောက်လာသည့်အခါ ၎င်းသည် သာမာန်ကျောက်ဆွဲသီးတစ်ခုထက် ပိုပါးလွှာနေကြောင်း ရှာတွေ့သွားသည်။ သို့သော်လည်း ၎င်းသည် အတော်လေးလှ၏။ ဤအဖြူရောင်ပစ္စည်းလေးသည် ခပ်မှိန်မှိန်အပြာရောင်နှင့် လင်းလက်တောက်ပနေသည့်ဟန်ပင်။
ရှန်းလျှို့ယီ ခဏတုံ့ဆိုင်းသွားပြီးမှ ပြန်ပြောလိုက်သည်။ “အဲ့ဒါကို ကျောက်ဆွဲသီးတစ်ခုလိုမျိုး သတ်မှတ်လို့ရပါတယ်။ အဲ့ဒါက အားပြင်းလွန်းတဲ့ ရိုက်ချက်ကို တစ်ကြိမ်တားဆီးပေးနိုင်မှာပါ။ ဒါပေမယ့် မှတ်ထားပါ..အဲ့ဒါက အဲ့တိုက်ခိုက်မှုကို တားဆီးပြီးတာနဲ့ ချက်ချင်းကြေမွပျက်စီးသွားမှာ၊ အဲ့ဒါကြောင့် နောက်ပိုင်းတော့ နင့်တစ်ယောက်တည်းဖြစ်လိမ့်မယ်”
“အားပြင်းလွန်းတဲ့ ရိုက်ချက်ကို တစ်ကြိမ်တားဆီးနိုင်ရုံနဲ့တင် တကယ်အံ့သြဖို့ကောင်းနေပါပြီ” ဤပစ္စည်းအသေးလေးသည် ဤမျှ အသုံးဝင်လိမ့်မယ်ဟု ဇူအန် မထင်ထားခဲ့ပါ။ သူ ပြောစရာစကား ရှာမရဖြစ်သွားသည်။ ထိုပစ္စည်းအား အလျှင်အမြန် သူမထံသို့ ပြန်ပေးရန် လုပ်ပြီး ပြောလိုက်သည်။ “ဒီလောက်အဖိုးတန်တဲ့ ပစ္စည်းမျိုးကို ကျုပ်လုံးဝလက်မခံနိုင်ဘူး”
ရှန်းလျှို့ယီ ပြုံးလိုက်သည်။ သို့သော် ထိုပစ္စည်းကို ပြန်ယူသွားဖို့ မလုပ်ပါ။ “တန်ဖိုးအရှိဆုံးပစ္စည်းက အသက်တစ်ချောင်းလောက်တော့ တန်ဖိုးမရှိနိုင်ပါဘူး။ ယူထားလိုက်ပါ။ ဒီလိုကိစ္စလေးအတွက်နဲ့ ငါ့ရဲ့ ရှားပါးတဲ့ သူငယ်ချင်း အသက်ဆုံးရှုံးသွားမှာကို ငါ တကယ် မမြင်ချင်ဘူး”
“ကောင်းပြီ။ ဒါဆို ကျုပ်ခင်ဗျားရဲ့ ကြင်နာမှုကို မငြင်းတော့ဘူး။ ဒါက အခုချိန် ကျုပ်တကယ်လိုအပ်နေတဲ့ အရာပဲ” ဇူအန် ထိုကျောက်ဆွဲသီးကို ထည့်သိမ်းထားလိုက်သည်။ “ဒါပေမယ့် ကျုပ်မှာ အဲ့အတွက် ပြန်ပေးဖို့ ဘာမှမရှိဘူး…ခင်ဗျား ငွေသားလိုချင်လား”
အခုချိန် သူ့တွင် တန်ဖိုးရှိသည့် အရာ ဘာတစ်ခုမှ မရှိပါ။ ဟိုကောင်းကင်အဆင့် ကီကျောက်တွေကလည်း မိန်လိဟာများဖြစ်သဖြင့် သူ မပေးရဲပါ။ အထူးသဖြင့် သူမ သူ့ကို ဆူပူကြိမ်းမောင်းပြီးနောက်၌ ဖြစ်သည်။ သူ့တွင် ချင်ဆီသန့်စင်ဆေး တွေလည်း မရှိတော့ပါ။ သူ့တွင် ရှိနေလျှင်တောင် ရှန်းလျှို့ယီ သည် ကျင့်ကြံခြင်း ၊ သတ်ဖြတ်ခြင်း စသည့် ကိစ္စမျိုးကို သိပ်ဂရုစိုက်သည့် လူမျိုး ဖြစ်ဟန်မပေါ်ပါ။
သူ့တွင် ရှိနေသည့် တန်ဖိုးရှိသည့် တစ်ခုတည်းသော အရာသည် ငွေစက္ကူများဖြစ်သည်။ မဟုတ်ရင်တော့….သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကို ပေးလို့တော့ မဖြစ်ဘူးမလား။
သူ့အနေဖြင့် ပေးဆပ်နိုင်သော်လည်း သူမက သဘောတူမည်မဟုတ်သည်မှာ သိသာနေသည်။
ရှန်းရှို့ယီ ခပ်ယဲ့ယဲ့ပြုံးလိုက်ပြီး “ငွေသားကိုတော့ ငါ မယူတော့ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် မြေအောက်ခန်းထဲ ဘာဖြစ်သွားခဲ့တာလဲဆိုတာတော့ ငါ တကယ် သိချင်မိတယ်။ အဲ့ကနေ ထွက်လာပြီးနောက်ပိုင်း မင်း နည်းနည်းပြောင်းလဲသွားသလိုပဲ။”
“ပြဿနာမရှိဘူး” သူ့ဘာသာ ပြုံးလိုက်မိသည်။ သေချာပေါက် ငါ အများကြီးပြောင်းလဲသွားတာပေါ့။ ငါ လူပျို မဟုတ်တော့ဘူးလေ။ ခဏ….သူမက တကယ်ယုံရရဲ့လား။
“အရင်ဆုံး အဝတ်ဝတ်လိုက်ပါအုံး” သူ မတ်တပ်ရပ်လိုက်သဖြင့် သူမ ကသိကအောက်ဖြင့် အကြည့်ရွှေ့လိုက်သည်။ သူမကို ညို့ယူဆွဲဆောင်နေသည့် ယောကျာ်းပီသမှုတွေက များလွန်းတယ်။ ဒီကောင် အရင်တုန်းကတော့ နူးညံ့သိမ်မွေ့ပြီး နုနယ်မယ့်ပုံ ပေါ်တာကို၊ အဝတ်မပါတဲ့ သူ့ခန္ဓာကိုယ်က တကယ်တော့ ဒီလိုမျိုးဖြစ်နေတာပဲ။
“တောင်းပန်ပါတယ် ကျုပ်ယဉ်ကျေးမှုတွေ ဘယ်ရောက်သွားပြီလဲ ဟားဟား….” ဇူအန်သည် သူ့အရင်ကမ္ဘာတွင် ကိုယ်ပေါ်ပိုင်းအဝတ်ဗလာဖြင့် နေရတာ ကျင့်သားရခဲ့သည်။ ဆေးကြောသန့်စင်တာ ပြီးခါနီးဖြစ်သဖြင့် အဝတ်အစားအချို့ကို ဖြစ်သလို ဝတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် မြေအောက်ခန်း၌ ဖြစ်ပျက်ခဲ့သည့် အရာအားလုံးကို သူမအား ပြောပြလိုက်သည်။
သူသည် အတော်အသင့်ပုံပြောကောင်းသူဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် သူ့ပုံပြင်က ထူးထူးခြားခြားဖြင့် ရင်ဖိုစရာလိုမျိုး ဖြစ်သွားသည်။
မိန်လိအား ပေးထားခဲ့သည့် ကတိကြောင့် တချို့အသေးစိတ်ကိုမူ သူ ချန်ထားခဲ့ရသည်။
ထို့လျှက်နှင့်တောင် ရှန်းလျှို့ယီ သည် အံ့အားသင့်နေခဲ့သည်။ “ဒီနှစ်တွေတစ်လျှောက်လုံး လပြည့်ဝန်းကျောင်းတော်ရဲ့ ကျောင်းသူကျောင်းသားများများက မြေအောက်ခန်းထဲ ဝင်သွားကြတယ်၊ ဒါပေမယ့် သူတို့အားလုံးရဲ့ အတွေ့အကြုံတွေကို ပေါင်းထည့်လိုက်ရင်တောင် မင်းအတွေ့အကြုံနဲ့ ယှဉ်ရင် သေးသိမ်နေတုန်းပဲ”
ဇူအန် ဝင့်ကြွားစွာ ပြုံးလိုက်ပြီး “သေချာပေါက်ပဲပေါ့။ ဒီအချက်က ကျုပ်ဟာ ရွေးချယ်ခံရတဲ့သူဆိုတာ သက်သေပြနေတာပဲ”
“မင်းရဲ့ အဲ့လိုအကောင်းမြင်တတ်ပုံကို ငါ တကယ်သဘောကျတယ်” ရှန်းလျှို့ယီ မျက်နှာထက်တွင် နူးညံ့သိမ်မွေ့သော အပြုံးတစ်ခု ပေါ်လာသည်။ ယင်းအပြုံးက သူ့ဝိဉာဉ်ကို ဆောင်းလေညှင်းပမာ ချမ်းမြေ့သွားစေသည်။
ဇူအန် သူ့အိတ်ကပ်ကို ဟိုစမ်းသည်စမ်းလုပ်လိုက်သည်။ “အို အရင်တစ်ခေါက် ခင်ဗျားဆီကနေ ငှားသွားခဲ့တဲ့ ခရုခွံကို ကျုပ်ပြန်ပေးသင့်နေပြီ” ရုတ်တရက် သူ တောင့်တင်းသွားသည်။
အခုချိန်မှ မနေ့ညတုန်းက သူ ရှို့ဟုန်လေ ကို သူ့အပေါ် ဝတ်ရုံ ဌားခဲ့ပြီး ခရုခွံအား ယူခဲ့ဖို့ မေ့သွားခဲ့ကြောင်း သူ မှတ်မိသွားသည်။
သူ၏ ကသိကအောက်ဖြစ်သွားသော အမူအရာကို တွေ့သည့်အခါ ရှန်းလျှို့ယီ ပြုံးရင်း ပြောလိုက်သည်။ “ဘာဖြစ်တာလဲ။ မင်း မတော်တဆ အဲ့ဒါကို ပျောက်သွားလို့လား”
“ပျောက်သွားတာမဟုတ်ဘူး။ ကျုပ်တခြားဝတ်ရုံမှာ ကျန်ခဲ့မိတာပါ” ဇူအန် အလွန်ရှက်သွားမိသည်။ “နောက်တစ်ခါကျ ဆက်ဆက်ယူလာပေးပါ့မယ်”
“အလျင်လိုစရာမဟုတ်ပါဘူး” ရှန်းလျှို့ယီ မတ်တပ်ရပ်ပြီး ပြောလိုက်သည်။ “ငါ့အတန်းချိန်ရောက်ပြီ။ နောက်မှ ဆက်ပြောကြတာပေါ့”
“ကောင်းပါပြီ”
သူမပုံရိပ် အဝေးသို့ ဖြည်းဖြည်းချင်းပျောက်ကွယ်သွားသည်ကို ဇူအန် ကြည့်နေလိုက်သည်။ ကျောင်းတော်အတွင်းမှာ အဲ့လောက်ဂုဏ်သတင်းကြီးတာ အံ့သြစရာမရှိတော့ပါဘူး။ ဘယ်လိုလူမျိုးက သူမကို မကြိုက်ဘဲ နေနိုင်မည်နည်း။
ဇူအန်လည်း သူ့အတန်းသို့ သွားရမည်ဖြစ်သည်။ ဤတစ်ကြိမ်တွင်မူ ဆရာ တစ်ယောက်အနေနှင့် မဟုတ်ပါ။ မည်သို့ဆိုဆို သချာင်္ဘာသာရပ်သည် လပြည့်ဝန်းကျောင်းတော်တစ်ခုတည်းတွင် စိတ်ကြိုက်ထည့်ထားသည့် ဘာသာရပ်ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် သင်ကြားရမယ့် အတန်း အများကြီးမရှိပါ။
ကျောင်းတော်အတွင်း၌ သူ့အချိန်များကို အဝါရောင် အတန်းတွင် သူ့လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက် ဆရာများ၏ သင်ကြားပို့ချချက်ကို နားထောင်ရင်း ဖြုန်းနေရဆဲဖြစ်သည်။
သို့သော် သူ့အတန်းတံခါးသို့ ရောက်သည်နှင့် ရေမွှေးအနံ့တစ်ခု သူ့နှာခေါင်းထဲ သင်းပျံ့လာသည်။ ထို့နောက် အေးစက်မာကြောသော်လည်း မာန်အပြည့်ပါသည့် အသံတစ်သံကို သူ့နားထဲ ကြားလိုက်ရသည်။ “ငါ့ရုံးခန်းထဲ လိုက်ခဲ့”
ယင်းအသံထဲတွင် ငြင်းလို့မရသည့် အာဏာမျိုး ပါနေသည်။ ငါ့ကို အဲ့လိုလေသံမျိုးနဲ့ ဘယ်သူက စကားပြောရဲတာလဲ။ ဒါက ငါ့အတန်းကနေ လစ်အောင် သွေးဆောင်နေတာမဟုတ်ဘူးလား။
သို့သော် သူ နောက်လှည့်ကြည့်ပြီး ကျက်သရေရှိသည့် မျက်မှန် ၊ ကောက်ကြောင်းပေါ်လွင်စေသည့် အဝတ်အစား နှင့် ရင်သပ်ရှုမောဖွယ်ဖြစ်သည့် ခြေတံရှည်ကို တွေ့လိုက်သည့်အခါ သူ့အမူအရာသည် ချက်ချင်း ရိုသေလေးစားမှုအဖြစ်သို့ ပြောင်းသွားသည်။ “ဟုတ်ကဲ့ပါ ကျောင်းအုပ်”
သူတို့နှစ်ယောက်သား အတူတူထွက်သွားကြသည်ကို တွေ့သည့်အခါ အတန်းထဲရှိ ကျောင်းသူကျောင်းသားများအားလုံး ပြတင်းပေါက်မှ ခေါင်းဆန့်ထုတ်လာကြသည်။
သူတို့ကြား၌ ဝေဆောင် ၏ လည်ပင်းသည် အရှည်ဆုံးဖြစ်သည်မှာ အသေအချာပင်။ သူ ပင့်သက်ရှိုက်လိုက်ပြီး “ကျောင်းအုပ်ကြီးက ဒီနေ့လည်း အသားရောင်ခြေအိတ်ရှည်ကိုပဲ ဝတ်လာပြန်တယ်။ ကြည့်ရတာ အခုတလော သူ အဲ့ပုံစံကို အတော်လေးသဘောကျနေတဲ့ပုံပဲ။ ဘာလို့ အနက်ရောင်ခြေအိတ်ရှည်လိုမျိုးကို မဝတ်ရတာလဲ”
“မင်း ဘာသိလို့လဲ။ ငါတော့ ဒီအရောင်က ကောင်းတယ်လို့ ထင်တယ်” သူ့ဘေးရှိ တစ်ယောက်က ပြန်ပြောလိုက်သည်။
“ဖွီး အနက်ရောင်က အကောင်းဆုံးပဲ” နောက်ကျောင်းသားတစ်ယောက်က ဝေဆောင် ကို ထောက်ခံပေးလိုက်သည်။
“ငါ့ကို မေးရင်တော့ မီးခိုးရောင်က ပိုဆွဲဆောင်မှုရှိတယ်လို့ ထင်တယ်” နောက်တစ်ယောက်က မတူညီသော အမြင်ကို ပြောလာခဲ့သည်။
ကျောင်းသားများသည် အလွန်အမင်း စိတ်တက်ကြွနေကြသည်။
“အမ်…..အဖြူရောင်ကို မင်းတို့တစ်ယောက်မှ မကြိုက်ကြဘူးလား” ခပ်တိုးတိုးအသံတစ်ခု ထွက်လာသည်။
ကျန်ကျောင်းသားများသည် ထိုကျောင်းသားဖက်သို့ လှည့်ကြည့်လိုက်ကြသည်။ “နှာဘူး” သူတို့အားလုံး တပြိုင်နက်တည်း အော်ပြောလိုက်ကြသည်။
ဇူအန် ကျန်းလော့ဖူ နောက်မှ လိုက်သွားလိုက်သည်။ သူ့မျက်လုံးများသည် သူမ၏ လှုပ်ယမ်းနေသော ပုံရိပ်ပေါ် စွဲကပ်နေသည်။ သူမ၏ လမ်းလျှောက်ပုံဟန်နေဟန်ထားသည် ကျက်သရေရှိတင့်တယ်ပြီး သူမ၏ ထူးခြားသော အလှတရားကို ထောက်ပံ့ပေးနေသည်။
အကယ်၍ သူမ ခြေလှမ်းတွေသာ နည်းနည်းလောက်ပိုကျယ်သွားရင် ရိုင်းပျသလို ဖြစ်သွားပြီး နည်းနည်းလောက်ပိုလျော့လိုက်ရင် သူမ၏ ရင့်ကျက်သော သဘာဝအလှသည် အပြည့်အဝ ပေါ်လွင်တော့မှာ မဟုတ်ချေ။
ဒီကျောင်းအုပ်က တကယ်အံ့သြဖို့ကောင်းတာပဲ။
ဇူအန် သဘောတကျဖြင့် ပင့်သက်ရှိုက်လိုက်သည်။ ဟိုလူကြီး နှာဘူး ကျီတန်ထုက သူမအပေါ် ဘာလို့ လုံးဝစိတ်မဝင်စားတာလဲဆိုတာ သူ တကယ် မစဉ်းစားတတ်ပါ။
ကျေးဇူးပြုပြီး ကျောင်းအုပ်ကြီးက မိန်းမအစစ်မဟုတ်ဘူးလို့တော့လာမပြောနဲ့နော်။
ဇူအန် စိတ်သည် ထိတ်လန့်ချောက်ချားစွာဖြင့် ကြက်သေသေသွားသည်။ ချက်ချင်း သူမကို သေသေချာချာ အကဲပြန်ခတ်လိုက်သည်။
သေသေချာချာ စေ့စေ့စပ်စပ် အကဲခတ်လိုက်ပြီးနောက် သူမသည် မိန်းကလေးအားလုံးထဲ၌ အလှဆုံး ကျက်သရေအရှိဆုံးသူဖြစ်ကြောင်း သူ သေချာသွားသည်။
ဤအချက်က ကျီတန်ထုကိစ္စကို ပိုစဉ်းစားရခက်သွားစေသည်။
သူ့ကိုယ်ပိုင်အတွေးထဲ နစ်ဝင်သွားသဖြင့် ကျန်းလော့ဖူ အသံကို ကြားလိုက်သည့်အချိန်တွင် သူ အလန့်တကြားဖြစ်သွားသည်။ “တံခါးပိတ်လိုက်”
“ဪ….” ထိုအချိန်ကျမှ ဇူအန် အသိပြန်ဝင်လာသည်။ နှစ်ယောက်သား သူမရုံးခန်းသို့ ရောက်နေကြပြီဖြစ်သည်။
လေးလံလွန်းသည့် တံခါးကြီး ပိတ်လိုက်သည်နှင့် ကျန်းလော့ဖူသည် သူမ ဒေါက်မြင့်ကို ဖြစ်သလို ချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး ကျောမှီလို့ရမယ့် ထိုင်ခုံတစ်ခုပေါ် ထိုင်လိုက်သည်။ ယောကျာ်းလေးအများအပြားကို ရူးသွပ်သွားစေသည့် သူမ၏ ခြေတံရှည်များကို ခွေးခြေတစ်ခုပေါ် တင်လိုက်သည်။
သူမစကတ်သည် ဇူအန်၏ အရင်ကမ္ဘာတုန်းက ခဲတံစကတ်ဟု ခေါ်ကြသည့် စကတ်ပုံစံမျိုးနှင့် အလွန်ဆင်တူသည်။ သူမစကတ်ဖြင့် သူမကိုယ်အောက်ပိုင်းအစိတ်အပိုင်းများကို ဖုံးအုပ်ထားရန် ခက်ခဲသည်။
ဇူအန် သူမကို တကယ်သြဘာပေးချီးကျူးရပေလိမ့်မည်။ သူ ဘာကိုဘာမှ ထင်ထင်ရှားရှား မမြင်ရသော်လည်း မငြင်းပယ်နိုင်သည့် ဖြားယောင်းဆွဲဆောင်မှုများသည် သူ့စိတ်ထဲ ပေါ်လာနေဆဲဖြစ်သည်။
“ကြည့်ကောင်းလား” ကျန်းလော့ဖူ စလိုက်သည်။
ဇူအန် ဆတ်ခနဲ တုန်သွားပြီး ချက်ချင်းအကြည့်ပြောင်းလိုက်သည်။ “ကျုပ် ဘာမှမမြင်ခဲ့ပါဘူး”
ကျန်းလော့ဖူ အထင်သေးစွာဖြင့် နှာရှုံ့ပြီး “ဒါဆို ဒီကို လာတဲ့လမ်းတစ်လျှောက်လုံး ငါ့ကို စိုက်ကြည့်နေခဲ့တဲ့သူက ဘယ်သူလဲ”
ဇူအန်၏ အရှက်မဲ့မှု ချက်ချင်းအသက်ဝင်လာသည်။ သူ အလျှင်အမြန် ရှင်းပြလိုက်သည်။ “ကျုပ်က လေးစားရတဲ့ ကျောင်းအုပ်ကြီးရဲ့ လမ်းလျှောက်ဟန်ကို လေ့လာနေတာပါ။ ခင်ဗျားရဲ့ကျင့်ကြံခြင်းအဆင့်က အံ့သြဖွယ်ကောင်းလောက်အောင် အဆင့်မြင့်ပြီး မင်းရဲ့လမ်းလျောက်ဟန်ကတောင် ကျင့်ကြံခြင်းအမြင်တွေနဲ့ ပြည့်နေတယ်။ ကျုပ်ကျင့်ကြံခြင်းအဆင့် အဆင့်တက်နိုင်မယ့် မျှော်လင့်ချက်နဲ့နည်းနည်းလောက် ပိုကြည့်လိုက်တာပါ…..”
ကျန်းလော့ဖူ ရယ်ချင်စိတ်ကို မထိန်းနိုင်တော့ပါ။ “စကားကို မင်းဘက်က အခွင့်သာအောင် မလိမ့်တပတ်လုပ်ပြီး တကယ်ပြောတတ်တာပဲ။ ဒါဆို မင်း ဘယ်လိုထင်လဲ။ တစ်ခုခု သဘောပေါက်သွားခဲ့လား”
ဇူအန် ခေါင်းခါပြီး “ကျုပ်လေ့လာတာ မလုံလောက်ခဲ့ဘူး။ တကယ်လို့ ကျောင်းအုပ်ကြီးကသာ သုတေသနလုပ်တဲ့အနေနဲ့ ကျုပ်ကို လိုလိုလားလား အကဲခတ်ကြည့်ခွင့်ပေးရင် တားဆီးမရနိုင်တဲ့ ခြေလှမ်းသိုင်းကွက်တွေတောင် ရကောင်းရလာနိုင်လောက်တယ်”
သူ၏ အရှက်မဲ့မှုက ကျန်းလော့ဖူကို ခဏတာမျှ ဆွံ့အသွားစေခဲ့သည်။ “အဲ့လိုလုပ်ဖို့ မလိုပါဘူး” သူမ ပြန်ပြောလိုက်သည်။ “အိမ်တော်ပြိုင်ပွဲတုန်းက မင်း ထုတ်သုံးခဲ့တဲ့ ရွေ့လျားမှုသိုင်းကွက်က ထူးခြားပြောင်မြောက်လှပါပြီ”
“မဟုတ်ဘူး မဟုတ်ဘူး အဲ့ဒါက လုံးဝလိုအပ်ပါတယ်။ ကျုပ်က ကိုယ်ပိုင်တိုးတက်မှုက အကန့်အသတ်မရှိဘူးဆိုတာကို ယုံကြည်တဲ့ ယောကျာ်းတစ်ယောက်ပါ။ ကျုပ်ကိုယ်ကျုပ် ရောင့်ရဲတင်းတိမ်နေတဲ့လူ ဖြစ်လာခွင့် မပေးနိုင်ဘူး” ဇူအန် အလျှင်အမြန် စကားလမ်းကြောင်းလွှဲလိုက်သည်။ နေကြာပန်းသိုင်းအကြောင်း သူမ မေးလာမှာ စိုးရိမ်သောကြောင့်ဖြစ်၏။
ကျန်းလော့ဖူ သူ့ကို မျက်စောင်းထိုးလိုက်ပြီး “တော်ပြီ။ ငါတို့မှာ ဆွေးနွေးရမယ့် ပိုပြီး အရေးကြီးကိစ္စရှိသေးတယ်။ ဒီကို လာတဲ့လမ်းမှာ တောပုန်းကြီး ချန်ရွှမ်းရဲ့ တိုက်ခိုက်မှု မင်း ခံခဲ့ရတယ်လို့ ငါ ကြားခဲ့တယ်”
“ကျက်သရေရှိလှတဲ့ ကျွန်တော့်ကို ကယ်တင်ပေးပါ...ဒါကျောင်းအုပ်ရဲ့ တာ၀န်ပဲ” ဇူအန် ထိုအကြောင်းကို ကြားသည့်အခါ သူမထံသို့ ချက်ချင်းပြေးသွားပြီး အခွင့်သာခိုက် သူမခြေတံများကို တွယ်ဖက်ထားလျက် သနားစဖွယ် အသံကျယ်ကျယ်ဖြင့် ပြောလိုက်သည်။
“အဲ့ဒါက ငါနဲ့ ဘာဆိုင်လို့လဲ” ကျန်းလော့ဖူ စိတ်မရှည်စွာဖြင့် ပြောလိုက်သည်။ သူ့အား ကန်ထုတ်ပစ်ချင်သည့် စိတ်ကို အတင်းချိုးနှိမ်နေရသည်။
“”အဲ့ဒါက ကျောင်းအုပ်ကြီး မေချောက်ဖုန် ကို သတ်လိုက်လို့ဆိုတာ ထင်ရှားနေတာပဲလေ။ ချန်ရွှမ်း က ခင်ဗျားရှေ့မှာဆို သူက ဘာမှမဟုတ်ဘူးဆိုတာ သိနားလည်တဲ့သူပါ။ အဲ့ဒါကြောင့် သူ့အမုန်းတရားတွေအားလုံးကို ကျုပ်အပေါ် ပုံချလိုက်တာ” ချန်ရွှမ်း နှင့် မေချောက်ဖုန် တို့ကြား ပတ်သက်ဆက်နွယ်ပုံ ၊ သူတို့နှင့် ရှီအိမ်တော်ကြား ပတ်သက်ပုံတို့ကို ဇူအန် ရှင်းပြလိုက်သည်။
“ဒီလောက်နှစ်အများကြီးကြာသွားတာတောင် ချန်ရွှမ်း ကို ဘယ်သူကမှ မရှင်းပစ်နိုင်ကြတာ မဆန်းတော့ပါဘူး။ လပြည့်မြို့ရဲ့ အထက်ပိုင်းမှာ သူလျိုရှိနေခဲ့တာကိုး။ ဒါဆို အဲ့ဒါက ရှီအိမ်တော်….” ကျန်းလော့ဖူသည် ထိုသတင်းအချက်အလက်ကြောင့် ထိတ်လန့်သွားပြီး ဇူအန်အား ကန်ထုတ်ပစ်ဖို့ကိုတောင် မေ့သွားသည်။
“ဒါက ရှီအိမ်တော်ကို ဆွဲချဖို့ လုံလောက်လား” ဇူအန် မေးလိုက်သည်။
ဟိုကောင် ရှီခွန်းက တကယ်အာရုံစားတဲ့ ဆူးခလုတ်ပဲ။ သူ့မှာ နောက်ခံအနေနဲ့ အဲ့လောက်ကြီးမားတဲ့ အိမ်တော်က ရှိနေသေးတယ်။ သူ့ကို ရန်သူအဖြစ် ရှိဖို့ဆို အရမ်းအန္တရာယ်များလွန်းတယ်။
“အဲ့ဒါက ဘယ်လိုလုပ် အဲ့လောက်လွယ်…..” ကျန်းလော့ဖူ ပြန်ဖြေတော့မယ့်ဆဲဆဲတွင် သူမ၏ တင့်တယ်လှပသော မျက်ခုံးများ တွန့်ကွေးသွားကြသည်။ “ငါ့ကို ပွတ်သပ်နေတာ ဝသွားပြီလား။ လွှတ်တော့”
----- -------------------------------- ----- - - - - - - - - - ----- --
Chapter 262: အခြင့္သာခိုက္
ေက်းဇူးျပဳၿပီး အရင္ဝင္လာပါ ဇူအန္ ေဘးသို႔ တခ်က္ဖယ္ေပးၿပီး သူမကို အထဲဝင္ရန္ ေျပာလိုက္သည္။ အကယ္၍ တစ္ေယာက္ေယာက္က အျပင္တြင္ အေပၚပိုင္းအဝတ္ဗလာျဖင့္ ရပ္ေနသည့္ သူ႕ကို ျမင္လွ်င္ အလြန္ရွက္စရာေကာင္းလိမ့္မည္။
ရွန္းလွ်ို႔ယီ တုံ႕ဆိုင္းေနၿပီး သူ၏ အဝတ္မဲ့ေနေသာ ကိုယ္ေပၚပိုင္းကို ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ သူမ၏ စပ္စုခ်င္စိတ္က အနိုင္ရသြားသည္။ ေၾကာ့ေၾကာ့ေမာ့ေမာ့ျဖင့္ အခန္းထဲသို႔ သူမ ဝင္သြားလိုက္သည္။
ဇူအန္ တံခါးပိတ္ၿပီး ေျပာလိုက္သည္။ ေက်ာင္းေတာ္ကို လာရာလမ္းမွာ က်ဳပ္တို႔ လူသတ္သမားနဲ႕ ႀကဳံခဲ့ရလို႔ စိတ္ မၿငိမ္နိုင္ေသးလို႔ပါ
လူသတ္သမားတစ္ေယာက္ေယာက္က မင္းကို ေသေစခ်င္ေနတာလား ရွန္းလွ်ို႔ယီ ၏ လွပတင့္တယ္ေသာ မ်က္ခုံးမ်ား အတူတကြ က်ဳံ႕သြားၾကသည္။ သူ႕ကို လူျမင္ကြင္းတြင္ တိုက္ခိုက္ရဲေလာက္ေအာင္ထိ သတၱိရွိမယ့္ သူကို သူမ မစဥ္စားနိုင္ပါ။ မည္သို႔ဆိုဆို သူသည္ ခ်ဴအိမ္ေတာ္၏ သခင္ေလး ျဖစ္႐ုံအျပင္ ေက်ာင္းေတာ္၏ ဆရာတစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္ေနသည္။
အနက္ေရာင္ေလခံတပ္ က ခ်န္႐ႊမ္း ပါ ဇူအန္ ဇလုံထဲ ေရထည့္လိုက္ၿပီး သူ႕ကိုယ္ေပၚ စြန္းထင္းေနေသးသည့္ ျမင္း ေသြးမ်ားကို သုတ္ပစ္ရင္း ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည့္အရာကို ရွင္းျပလိုက္သည္။
ရွန္းလွ်ို႔ယီ ကသိကေအာက္ျဖင့္ တဖက္သို႔ ေခါင္းလွည့္ၿပီး အျပင္က ပန္းဥယ်ာဥ္ျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ရႈေနသည့္ပမာ ဟန္ေဆာင္လိုက္သည္။ အနက္ေရာင္ေလခံတပ္က ခ်န္႐ႊမ္းမင္း သူ႕ကို ဘယ္လိုရန္သြားစမိတာလဲ
သူက ေငြခ်ိတ္ေလာင္းကစား႐ုံရဲ႕ ေမေခ်ာက္ဖုန္ နဲ႕ ေသြးေသာက္ညီအစ္ကိုေတြျဖစ္ေနတာ ႏွစ္ေယာက္သား အတူရွိၾကသည့္အခ်ိန္ သိပ္မမ်ားေသာ္လည္း ဇူအန္ ရွန္းလွ်ို႔ယီ ၏ အက်င့္စရိုက္ကို ယုံၾကည္သည္။ သူမထံမွ ဖုံးကြယ္ထားဖို႔ လိုအပ္သည္ဟု သူ မထင္ပါ။
အျဖစ္အပ်က္ အဲ့လိုကိုး ရွန္းလွ်ို႔ယီ ႏူးညံ့ညင္သာေသာ အသံျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္။ ခ်န္႐ႊမ္း က အဆင့္ ၆ က်င့္ႀကံသူလို႔ ငါ ၾကားခဲ့ဖူးတယ္။ မင္း အခု ဘာလုပ္ေတာ့မလဲ
စိတ္မပူပါနဲ႕။ က်ဳပ္က အၿမဲတမ္း အရႈံးမေပးတတ္တဲ့ ေကာင္ပါ။ အဲ့ေလာက္လြယ္လြယ္နဲ႕ ေသမွာ မဟုတ္ဘူး ဇူအန္ ၿပဳံးရင္း ျပန္ေျဖလိုက္သည္။
သို႔ေသာ္ စိတ္ထဲတြင္မူ သူ လုံးဝေအးေဆးမေနပါ။ အကယ္၍ သူတို႔သာ ထိပ္တိုက္တိုက္ခိုက္ခဲ့လွ်င္ ေကာင္းကင္ဖီးနစ္က်င့္စဥ္ ၏ အားျမႇင့္တင္ေပးနိုင္မႈက သူ႕ကို အနိုင္ရေစေလာက္သည္။
သို႔ေသာ္ ခ်န္႐ႊမ္း သည္ ယွဥ္ၿပိဳင္တိုက္ခိုက္ဖို႔ စိတ္ကူးနည္းနည္းေလးမွ် မရွိပါ။ ထို႔အစား သူက သတ္ပစ္ဖို႔သာ တိုက်ရိုက်ရွေးချယ်လိ်ုသည်။ ဤတစ္ႀကိမ္တြင္မူ အမ်က္ပြိုင့္၏ သတိေပးမႈခံရသျဖင့္ ဇူအန္ ကံေကာင္းသြားခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္မွာေရာ သူ ကံေကာင္းနိုင္အုံးမလားဆိုတာ ဘယ္သူမွ မသိၾကပါ။
ရွန္းလွ်ို႔ယီ ခဏစဥ္းစားၾကည့္ၿပီးေနာက္ ဆြဲသီးလိုမ်ိဳး ပစၥည္းတစ္ခုကို ထုတ္လိုက္သည္။ ဒါကို မင္း သိမ္းထားပါ။ အေရးေပၚအေျခအေနမွာ ဒါက မင္းအသက္ကို ကယ္ေပးနိုင္ေလာက္တယ္
ဒါက ဘာလဲ အစတုန္းက ၎ကို ေက်ာက္ဆြဲသီးတစ္ခုဟု ဇူအန္ ထင္ထားေသာ္လည္း သူ႕လက္ထဲ ေရာက္လာသည့္အခါ ၎သည္ သာမာန္ေက်ာက္ဆြဲသီးတစ္ခုထက္ ပိုပါးလႊာေနေၾကာင္း ရွာေတြ႕သြားသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ၎သည္ အေတာ္ေလးလွ၏။ ဤအျဖဴေရာင္ပစၥည္းေလးသည္ ခပ္မွိန္မွိန္အျပာေရာင္ႏွင့္ လင္းလက္ေတာက္ပေနသည့္ဟန္ပင္။
ရွန္းလွ်ို႔ယီ ခဏတုံ႕ဆိုင္းသြားၿပီးမွ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ အဲ့ဒါကို ေက်ာက္ဆြဲသီးတစ္ခုလိုမ်ိဳး သတ္မွတ္လို႔ရပါတယ္။ အဲ့ဒါက အားျပင္းလြန္းတဲ့ ရိုက္ခ်က္ကို တစ္ႀကိမ္တားဆီးေပးနိုင္မွာပါ။ ဒါေပမယ့္ မွတ္ထားပါ..အဲ့ဒါက အဲ့တိုက္ခိုက္မႈကို တားဆီးၿပီးတာနဲ႕ ခ်က္ခ်င္းေၾကမြပ်က္စီးသြားမွာ၊ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ နင့္တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္လိမ့္မယ္
အားျပင္းလြန္းတဲ့ ရိုက္ခ်က္ကို တစ္ႀကိမ္တားဆီးနိုင္႐ုံနဲ႕တင္ တကယ္အံ့ၾသဖို႔ေကာင္းေနပါၿပီ ဤပစၥည္းအေသးေလးသည္ ဤမွ် အသုံးဝင္လိမ့္မယ္ဟု ဇူအန္ မထင္ထားခဲ့ပါ။ သူ ေျပာစရာစကား ရွာမရျဖစ္သြားသည္။ ထိုပစၥည္းအား အလွ်င္အျမန္ သူမထံသို႔ ျပန္ေပးရန္ လုပ္ၿပီး ေျပာလိုက္သည္။ ဒီေလာက္အဖိုးတန္တဲ့ ပစၥည္းမ်ိဳးကို က်ဳပ္လုံးဝလက္မခံနိုင္ဘူး
ရွန္းလွ်ို႔ယီ ၿပဳံးလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုပစၥည္းကို ျပန္ယူသြားဖို႔ မလုပ္ပါ။ တန္ဖိုးအရွိဆုံးပစၥည္းက အသက္တစ္ေခ်ာင္းေလာက္ေတာ့ တန္ဖိုးမရွိနိုင္ပါဘူး။ ယူထားလိုက္ပါ။ ဒီလိုကိစၥေလးအတြက္နဲ႕ ငါ့ရဲ႕ ရွားပါးတဲ့ သူငယ္ခ်င္း အသက္ဆုံးရႈံးသြားမွာကို ငါ တကယ္ မျမင္ခ်င္ဘူး
ေကာင္းၿပီ။ ဒါဆို က်ဳပ္ခင္ဗ်ားရဲ႕ ၾကင္နာမႈကို မျငင္းေတာ့ဘူး။ ဒါက အခုခ်ိန္ က်ဳပ္တကယ္လိုအပ္ေနတဲ့ အရာပဲ ဇူအန္ ထိုေက်ာက္ဆြဲသီးကို ထည့္သိမ္းထားလိုက္သည္။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္မွာ အဲ့အတြက္ ျပန္ေပးဖို႔ ဘာမွမရွိဘူးခင္ဗ်ား ေငြသားလိုခ်င္လား
အခုခ်ိန္ သူ႕တြင္ တန္ဖိုးရွိသည့္ အရာ ဘာတစ္ခုမွ မရွိပါ။ ဟိုေကာင္းကင္အဆင့္ ကီေက်ာက္ေတြကလည္း မိန္လိဟာမ်ားျဖစ္သျဖင့္ သူ မေပးရဲပါ။ အထူးသျဖင့္ သူမ သူ႕ကို ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းၿပီးေနာက္၌ ျဖစ္သည္။ သူ႕တြင္ ခ်င္ဆီသန့္စင္ေဆး ေတြလည္း မရွိေတာ့ပါ။ သူ႕တြင္ ရွိေနလွ်င္ေတာင္ ရွန္းလွ်ို႔ယီ သည္ က်င့္ႀကံျခင္း ၊ သတ္ျဖတ္ျခင္း စသည့္ ကိစၥမ်ိဳးကို သိပ္ဂ႐ုစိုက္သည့္ လူမ်ိဳး ျဖစ္ဟန္မေပၚပါ။
သူ႕တြင္ ရွိေနသည့္ တန္ဖိုးရွိသည့္ တစ္ခုတည္းေသာ အရာသည္ ေငြစကၠဴမ်ားျဖစ္သည္။ မဟုတ္ရင္ေတာ့.သူ႕ခႏၶာကိုယ္ကို ေပးလို႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူးမလား။
သူ႕အေနျဖင့္ ေပးဆပ္နိုင္ေသာ္လည္း သူမက သေဘာတူမည္မဟုတ္သည္မွာ သိသာေနသည္။
ရွန္းရွို႔ယီ ခပ္ယဲ့ယဲ့ၿပဳံးလိုက္ၿပီး ေငြသားကိုေတာ့ ငါ မယူေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေျမေအာက္ခန္းထဲ ဘာျဖစ္သြားခဲ့တာလဲဆိုတာေတာ့ ငါ တကယ္ သိခ်င္မိတယ္။ အဲ့ကေန ထြက္လာၿပီးေနာက္ပိုင္း မင္း နည္းနည္းေျပာင္းလဲသြားသလိုပဲ။
ျပႆနာမရွိဘူး သူ႕ဘာသာ ၿပဳံးလိုက္မိသည္။ ေသခ်ာေပါက္ ငါ အမ်ားႀကီးေျပာင္းလဲသြားတာေပါ့။ ငါ လူပ်ိဳ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ။ ခဏ.သူမက တကယ္ယုံရရဲ႕လား။
အရင္ဆုံး အဝတ္ဝတ္လိုက္ပါအုံး သူ မတ္တပ္ရပ္လိုက္သျဖင့္ သူမ ကသိကေအာက္ျဖင့္ အၾကည့္ေ႐ႊ႕လိုက္သည္။ သူမကို ညို႔ယူဆြဲေဆာင္ေနသည့္ ေယာက်ာ္းပီသမႈေတြက မ်ားလြန္းတယ္။ ဒီေကာင္ အရင္တုန္းကေတာ့ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ၿပီး ႏုနယ္မယ့္ပုံ ေပၚတာကို၊ အဝတ္မပါတဲ့ သူ႕ခႏၶာကိုယ္က တကယ္ေတာ့ ဒီလိုမ်ိဳးျဖစ္ေနတာပဲ။
ေတာင္းပန္ပါတယ္ က်ဳပ္ယဥ္ေက်းမႈေတြ ဘယ္ေရာက္သြားၿပီလဲ ဟားဟား. ဇူအန္သည္ သူ႕အရင္ကမၻာတြင္ ကိုယ္ေပၚပိုင္းအဝတ္ဗလာျဖင့္ ေနရတာ က်င့္သားရခဲ့သည္။ ေဆးေၾကာသန့္စင္တာ ၿပီးခါနီးျဖစ္သျဖင့္ အဝတ္အစားအခ်ိဳ႕ကို ျဖစ္သလို ဝတ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေျမေအာက္ခန္း၌ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည့္ အရာအားလုံးကို သူမအား ေျပာျပလိုက္သည္။
သူသည္ အေတာ္အသင့္ပုံေျပာေကာင္းသူျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႕ပုံျပင္က ထူးထူးျခားျခားျဖင့္ ရင္ဖိုစရာလိုမ်ိဳး ျဖစ္သြားသည္။
မိန္လိအား ေပးထားခဲ့သည့္ ကတိေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕အေသးစိတ္ကိုမူ သူ ခ်န္ထားခဲ့ရသည္။
ထို႔လွ်က္ႏွင့္ေတာင္ ရွန္းလွ်ို႔ယီ သည္ အံ့အားသင့္ေနခဲ့သည္။ ဒီႏွစ္ေတြတစ္ေလွ်ာက္လုံး လျပည့္ဝန္းေက်ာင္းေတာ္ရဲ႕ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားမ်ားက ေျမေအာက္ခန္းထဲ ဝင္သြားၾကတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူတို႔အားလုံးရဲ႕ အေတြ႕အႀကဳံေတြကို ေပါင္းထည့္လိုက္ရင္ေတာင္ မင္းအေတြ႕အႀကဳံနဲ႕ ယွဥ္ရင္ ေသးသိမ္ေနတုန္းပဲ
ဇူအန္ ဝင့္ႂကြားစြာ ၿပဳံးလိုက္ၿပီး ေသခ်ာေပါက္ပဲေပါ့။ ဒီအခ်က္က က်ဳပ္ဟာ ေ႐ြးခ်ယ္ခံရတဲ့သူဆိုတာ သက္ေသျပေနတာပဲ
မင္းရဲ႕ အဲ့လိုအေကာင္းျမင္တတ္ပုံကို ငါ တကယ္သေဘာက်တယ္ ရွန္းလွ်ို႔ယီ မ်က္ႏွာထက္တြင္ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ေသာ အၿပဳံးတစ္ခု ေပၚလာသည္။ ယင္းအၿပဳံးက သူ႕ဝိဉာဥ္ကို ေဆာင္းေလညွင္းပမာ ခ်မ္းေျမ့သြားေစသည္။
ဇူအန္ သူ႕အိတ္ကပ္ကို ဟိုစမ္းသည္စမ္းလုပ္လိုက္သည္။ အို အရင္တစ္ေခါက္ ခင္ဗ်ားဆီကေန ငွားသြားခဲ့တဲ့ ခ႐ုခြံကို က်ဳပ္ျပန္ေပးသင့္ေနၿပီ ႐ုတ္တရက္ သူ ေတာင့္တင္းသြားသည္။
အခုခ်ိန္မွ မေန႕ညတုန္းက သူ ရွို႔ဟုန္ေလ ကို သူ႕အေပၚ ဝတ္႐ုံ ဌားခဲ့ၿပီး ခ႐ုခြံအား ယူခဲ့ဖို႔ ေမ့သြားခဲ့ေၾကာင္း သူ မွတ္မိသြားသည္။
သူ၏ ကသိကေအာက္ျဖစ္သြားေသာ အမူအရာကို ေတြ႕သည့္အခါ ရွန္းလွ်ို႔ယီ ၿပဳံးရင္း ေျပာလိုက္သည္။ ဘာျဖစ္တာလဲ။ မင္း မေတာ္တဆ အဲ့ဒါကို ေပ်ာက္သြားလို႔လား
ေပ်ာက္သြားတာမဟုတ္ဘူး။ က်ဳပ္တျခားဝတ္႐ုံမွာ က်န္ခဲ့မိတာပါ ဇူအန္ အလြန္ရွက္သြားမိသည္။ ေနာက္တစ္ခါက် ဆက္ဆက္ယူလာေပးပါ့မယ္
အလ်င္လိုစရာမဟုတ္ပါဘူး ရွန္းလွ်ို႔ယီ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ေျပာလိုက္သည္။ ငါ့အတန္းခ်ိန္ေရာက္ၿပီ။ ေနာက္မွ ဆက္ေျပာၾကတာေပါ့
ေကာင္းပါၿပီ
သူမပုံရိပ္ အေဝးသို႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္ကို ဇူအန္ ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ ေက်ာင္းေတာ္အတြင္းမွာ အဲ့ေလာက္ဂုဏ္သတင္းႀကီးတာ အံ့ၾသစရာမရွိေတာ့ပါဘူး။ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးက သူမကို မႀကိဳက္ဘဲ ေနနိုင္မည္နည္း။
ဇူအန္လည္း သူ႕အတန္းသို႔ သြားရမည္ျဖစ္သည္။ ဤတစ္ႀကိမ္တြင္မူ ဆရာ တစ္ေယာက္အေနႏွင့္ မဟုတ္ပါ။ မည္သို႔ဆိုဆို သခ်ာဘၤာသာရပ္သည္ လျပည့္ဝန္းေက်ာင္းေတာ္တစ္ခုတည္းတြင္ စိတ္ႀကိဳက္ထည့္ထားသည့္ ဘာသာရပ္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သင္ၾကားရမယ့္ အတန္း အမ်ားႀကီးမရွိပါ။
ေက်ာင္းေတာ္အတြင္း၌ သူ႕အခ်ိန္မ်ားကို အဝါေရာင္ အတန္းတြင္ သူ႕လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ဆရာမ်ား၏ သင္ၾကားပို႔ခ်ခ်က္ကို နားေထာင္ရင္း ျဖဳန္းေနရဆဲျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ သူ႕အတန္းတံခါးသို႔ ေရာက္သည္ႏွင့္ ေရေမႊးအနံ႕တစ္ခု သူ႕ႏွာေခါင္းထဲ သင္းပ်ံ့လာသည္။ ထို႔ေနာက္ ေအးစက္မာေၾကာေသာ္လည္း မာန္အျပည့္ပါသည့္ အသံတစ္သံကို သူ႕နားထဲ ၾကားလိုက္ရသည္။ ငါ့႐ုံးခန္းထဲ လိုက္ခဲ့
ယင္းအသံထဲတြင္ ျငင္းလို႔မရသည့္ အာဏာမ်ိဳး ပါေနသည္။ ငါ့ကို အဲ့လိုေလသံမ်ိဳးနဲ႕ ဘယ္သူက စကားေျပာရဲတာလဲ။ ဒါက ငါ့အတန္းကေန လစ္ေအာင္ ေသြးေဆာင္ေနတာမဟုတ္ဘူးလား။
သို႔ေသာ္ သူ ေနာက္လွည့္ၾကည့္ၿပီး က်က္သေရရွိသည့္ မ်က္မွန္ ၊ ေကာက္ေၾကာင္းေပၚလြင္ေစသည့္ အဝတ္အစား ႏွင့္ ရင္သပ္ရႈေမာဖြယ္ျဖစ္သည့္ ေျခတံရွည္ကို ေတြ႕လိုက္သည့္အခါ သူ႕အမူအရာသည္ ခ်က္ခ်င္း ရိုေသေလးစားမႈအျဖစ္သို႔ ေျပာင္းသြားသည္။ ဟုတ္ကဲ့ပါ ေက်ာင္းအုပ္
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သား အတူတူထြက္သြားၾကသည္ကို ေတြ႕သည့္အခါ အတန္းထဲရွိ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားအားလုံး ျပတင္းေပါက္မွ ေခါင္းဆန့္ထုတ္လာၾကသည္။
သူတို႔ၾကား၌ ေဝေဆာင္ ၏ လည္ပင္းသည္ အရွည္ဆုံးျဖစ္သည္မွာ အေသအခ်ာပင္။ သူ ပင့္သက္ရွိုက္လိုက္ၿပီး ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက ဒီေန႕လည္း အသားေရာင္ေျခအိတ္ရွည္ကိုပဲ ဝတ္လာျပန္တယ္။ ၾကည့္ရတာ အခုတေလာ သူ အဲ့ပုံစံကို အေတာ္ေလးသေဘာက်ေနတဲ့ပုံပဲ။ ဘာလို႔ အနက္ေရာင္ေျခအိတ္ရွည္လိုမ်ိဳးကို မဝတ္ရတာလဲ
မင္း ဘာသိလို႔လဲ။ ငါေတာ့ ဒီအေရာင္က ေကာင္းတယ္လို႔ ထင္တယ္ သူ႕ေဘးရွိ တစ္ေယာက္က ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
ဖြီး အနက္ေရာင္က အေကာင္းဆုံးပဲ ေနာက္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က ေဝေဆာင္ ကို ေထာက္ခံေပးလိုက္သည္။
ငါ့ကို ေမးရင္ေတာ့ မီးခိုးေရာင္က ပိုဆြဲေဆာင္မႈရွိတယ္လို႔ ထင္တယ္ ေနာက္တစ္ေယာက္က မတူညီေသာ အျမင္ကို ေျပာလာခဲ့သည္။
ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ အလြန္အမင္း စိတ္တက္ႂကြေနၾကသည္။
အမ္..အျဖဴေရာင္ကို မင္းတို႔တစ္ေယာက္မွ မႀကိဳက္ၾကဘူးလား ခပ္တိုးတိုးအသံတစ္ခု ထြက္လာသည္။
က်န္ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ထိုေက်ာင္းသားဖက္သို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ၾကသည္။ ႏွာဘူး သူတို႔အားလုံး တၿပိဳင္နက္တည္း ေအာ္ေျပာလိုက္ၾကသည္။
ဇူအန္ က်န္းေလာ့ဖူ ေနာက္မွ လိုက္သြားလိုက္သည္။ သူ႕မ်က္လုံးမ်ားသည္ သူမ၏ လႈပ္ယမ္းေနေသာ ပုံရိပ္ေပၚ စြဲကပ္ေနသည္။ သူမ၏ လမ္းေလွ်ာက္ပုံဟန္ေနဟန္ထားသည္ က်က္သေရရွိတင့္တယ္ၿပီး သူမ၏ ထူးျခားေသာ အလွတရားကို ေထာက္ပံ့ေပးေနသည္။
အကယ္၍ သူမ ေျခလွမ္းေတြသာ နည္းနည္းေလာက္ပိုက်ယ္သြားရင္ ရိုင္းပ်သလို ျဖစ္သြားၿပီး နည္းနည္းေလာက္ပိုေလ်ာ့လိုက္ရင္ သူမ၏ ရင့္က်က္ေသာ သဘာဝအလွသည္ အျပည့္အဝ ေပၚလြင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ေခ်။
ဒီေက်ာင္းအုပ္က တကယ္အံ့ၾသဖို႔ေကာင္းတာပဲ။
ဇူအန္ သေဘာတက်ျဖင့္ ပင့္သက္ရွိုက္လိုက္သည္။ ဟိုလူႀကီး ႏွာဘူး က်ီတန္ထုက သူမအေပၚ ဘာလို႔ လုံးဝစိတ္မဝင္စားတာလဲဆိုတာ သူ တကယ္ မစဥ္းစားတတ္ပါ။
ေက်းဇူးျပဳၿပီး ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက မိန္းမအစစ္မဟုတ္ဘူးလို႔ေတာ့လာမေျပာနဲ႕ေနာ္။
ဇူအန္ စိတ္သည္ ထိတ္လန့္ေခ်ာက္ခ်ားစြာျဖင့္ ၾကက္ေသေသသြားသည္။ ခ်က္ခ်င္း သူမကို ေသေသခ်ာခ်ာ အကဲျပန္ခတ္လိုက္သည္။
ေသေသခ်ာခ်ာ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ အကဲခတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ သူမသည္ မိန္းကေလးအားလုံးထဲ၌ အလွဆုံး က်က္သေရအရွိဆုံးသူျဖစ္ေၾကာင္း သူ ေသခ်ာသြားသည္။
ဤအခ်က္က က်ီတန္ထုကိစၥကို ပိုစဥ္းစားရခက္သြားေစသည္။
သူ႕ကိုယ္ပိုင္အေတြးထဲ နစ္ဝင္သြားသျဖင့္ က်န္းေလာ့ဖူ အသံကို ၾကားလိုက္သည့္အခ်ိန္တြင္ သူ အလန့္တၾကားျဖစ္သြားသည္။ တံခါးပိတ္လိုက္
ဪ. ထိုအခ်ိန္က်မွ ဇူအန္ အသိျပန္ဝင္လာသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား သူမ႐ုံးခန္းသို႔ ေရာက္ေနၾကၿပီျဖစ္သည္။
ေလးလံလြန္းသည့္ တံခါးႀကီး ပိတ္လိုက္သည္ႏွင့္ က်န္းေလာ့ဖူသည္ သူမ ေဒါက္ျမင့္ကို ျဖစ္သလို ခြၽတ္ပစ္လိုက္ၿပီး ေက်ာမွီလို႔ရမယ့္ ထိုင္ခုံတစ္ခုေပၚ ထိုင္လိုက္သည္။ ေယာက်ာ္းေလးအမ်ားအျပားကို ႐ူးသြပ္သြားေစသည့္ သူမ၏ ေျခတံရွည္မ်ားကို ေခြးေျခတစ္ခုေပၚ တင္လိုက္သည္။
သူမစကတ္သည္ ဇူအန္၏ အရင္ကမၻာတုန္းက ခဲတံစကတ္ဟု ေခၚၾကသည့္ စကတ္ပုံစံမ်ိဳးႏွင့္ အလြန္ဆင္တူသည္။ သူမစကတ္ျဖင့္ သူမကိုယ္ေအာက္ပိုင္းအစိတ္အပိုင္းမ်ားကို ဖုံးအုပ္ထားရန္ ခက္ခဲသည္။
ဇူအန္ သူမကို တကယ္ၾသဘာေပးခ်ီးက်ဴးရေပလိမ့္မည္။ သူ ဘာကိုဘာမွ ထင္ထင္ရွားရွား မျမင္ရေသာ္လည္း မျငင္းပယ္နိုင္သည့္ ျဖားေယာင္းဆြဲေဆာင္မႈမ်ားသည္ သူ႕စိတ္ထဲ ေပၚလာေနဆဲျဖစ္သည္။
ၾကည့္ေကာင္းလား က်န္းေလာ့ဖူ စလိုက္သည္။
ဇူအန္ ဆတ္ခနဲ တုန္သြားၿပီး ခ်က္ခ်င္းအၾကည့္ေျပာင္းလိုက္သည္။ က်ဳပ္ ဘာမွမျမင္ခဲ့ပါဘူး
က်န္းေလာ့ဖူ အထင္ေသးစြာျဖင့္ ႏွာရႈံ႕ၿပီး ဒါဆို ဒီကို လာတဲ့လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လုံး ငါ့ကို စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့တဲ့သူက ဘယ္သူလဲ
ဇူအန္၏ အရွက္မဲ့မႈ ခ်က္ခ်င္းအသက္ဝင္လာသည္။ သူ အလွ်င္အျမန္ ရွင္းျပလိုက္သည္။ က်ဳပ္က ေလးစားရတဲ့ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးရဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္ဟန္ကို ေလ့လာေနတာပါ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕က်င့္ႀကံျခင္းအဆင့္က အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ အဆင့္ျမင့္ၿပီး မင္းရဲ႕လမ္းေလ်ာက္ဟန္ကေတာင္ က်င့္ႀကံျခင္းအျမင္ေတြနဲ႕ ျပည့္ေနတယ္။ က်ဳပ္က်င့္ႀကံျခင္းအဆင့္ အဆင့္တက္နိုင္မယ့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႕နည္းနည္းေလာက္ ပိုၾကည့္လိုက္တာပါ..
က်န္းေလာ့ဖူ ရယ္ခ်င္စိတ္ကို မထိန္းနိုင္ေတာ့ပါ။ စကားကို မင္းဘက္က အခြင့္သာေအာင္ မလိမ့္တပတ္လုပ္ၿပီး တကယ္ေျပာတတ္တာပဲ။ ဒါဆို မင္း ဘယ္လိုထင္လဲ။ တစ္ခုခု သေဘာေပါက္သြားခဲ့လား
ဇူအန္ ေခါင္းခါၿပီး က်ဳပ္ေလ့လာတာ မလုံေလာက္ခဲ့ဘူး။ တကယ္လို႔ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကသာ သုေတသနလုပ္တဲ့အေနနဲ႕ က်ဳပ္ကို လိုလိုလားလား အကဲခတ္ၾကည့္ခြင့္ေပးရင္ တားဆီးမရနိုင္တဲ့ ေျခလွမ္းသိုင္းကြက္ေတြေတာင္ ရေကာင္းရလာနိုင္ေလာက္တယ္
သူ၏ အရွက္မဲ့မႈက က်န္းေလာ့ဖူကို ခဏတာမွ် ဆြံ႕အသြားေစခဲ့သည္။ အဲ့လိုလုပ္ဖို႔ မလိုပါဘူး သူမ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ အိမ္ေတာ္ၿပိဳင္ပြဲတုန္းက မင္း ထုတ္သုံးခဲ့တဲ့ ေ႐ြ႕လ်ားမႈသိုင္းကြက္က ထူးျခားေျပာင္ေျမာက္လွပါၿပီ
မဟုတ္ဘူး မဟုတ္ဘူး အဲ့ဒါက လုံးဝလိုအပ္ပါတယ္။ က်ဳပ္က ကိုယ္ပိုင္တိုးတက္မႈက အကန့္အသတ္မရွိဘူးဆိုတာကို ယုံၾကည္တဲ့ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ပါ။ က်ဳပ္ကိုယ္က်ဳပ္ ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္ေနတဲ့လူ ျဖစ္လာခြင့္ မေပးနိုင္ဘူး ဇူအန္ အလွ်င္အျမန္ စကားလမ္းေၾကာင္းလႊဲလိုက္သည္။ ေနၾကာပန္းသိုင္းအေၾကာင္း သူမ ေမးလာမွာ စိုးရိမ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။
က်န္းေလာ့ဖူ သူ႕ကို မ်က္ေစာင္းထိုးလိုက္ၿပီး ေတာ္ၿပီ။ ငါတို႔မွာ ေဆြးႏြေးရမယ့္ ပိုၿပီး အေရးႀကီးကိစၥရွိေသးတယ္။ ဒီကို လာတဲ့လမ္းမွာ ေတာပုန္းႀကီး ခ်န္႐ႊမ္းရဲ႕ တိုက္ခိုက္မႈ မင္း ခံခဲ့ရတယ္လို႔ ငါ ၾကားခဲ့တယ္
က်က္သေရရွိလွတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ကယ္တင္ေပးပါ...ဒါေက်ာင္းအုပ္ရဲ႕ တာ၀န္ပဲ ဇူအန္ ထိုအေၾကာင္းကို ၾကားသည့္အခါ သူမထံသို႔ ခ်က္ခ်င္းေျပးသြားၿပီး အခြင့္သာခိုက္ သူမေျခတံမ်ားကို တြယ္ဖက္ထားလ်က္ သနားစဖြယ္ အသံက်ယ္က်ယ္ျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္။
အဲ့ဒါက ငါနဲ႕ ဘာဆိုင္လို႔လဲ က်န္းေလာ့ဖူ စိတ္မရွည္စြာျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္။ သူ႕အား ကန္ထုတ္ပစ္ခ်င္သည့္ စိတ္ကို အတင္းခ်ိဳးႏွိမ္ေနရသည္။
အဲ့ဒါက ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ေမေခ်ာက္ဖုန္ ကို သတ္လိုက္လို႔ဆိုတာ ထင္ရွားေနတာပဲေလ။ ခ်န္႐ႊမ္း က ခင္ဗ်ားေရွ႕မွာဆို သူက ဘာမွမဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိနားလည္တဲ့သူပါ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ သူ႕အမုန္းတရားေတြအားလုံးကို က်ဳပ္အေပၚ ပုံခ်လိဳက္တာ ခ်န္႐ႊမ္း ႏွင့္ ေမေခ်ာက္ဖုန္ တို႔ၾကား ပတ္သက္ဆက္ႏြယ္ပုံ ၊ သူတို႔ႏွင့္ ရွီအိမ္ေတာ္ၾကား ပတ္သက္ပုံတို႔ကို ဇူအန္ ရွင္းျပလိုက္သည္။
ဒီေလာက္ႏွစ္အမ်ားႀကီးၾကာသြားတာေတာင္ ခ်န္႐ႊမ္း ကို ဘယ္သူကမွ မရွင္းပစ္နိုင္ၾကတာ မဆန္းေတာ့ပါဘူး။ လျပည့္ၿမိဳ႕ရဲ႕ အထက္ပိုင္းမွာ သူလ်ိဳရွိေနခဲ့တာကိုး။ ဒါဆို အဲ့ဒါက ရွီအိမ္ေတာ္. က်န္းေလာ့ဖူသည္ ထိုသတင္းအခ်က္အလက္ေၾကာင့္ ထိတ္လန့္သြားၿပီး ဇူအန္အား ကန္ထုတ္ပစ္ဖို႔ကိုေတာင္ ေမ့သြားသည္။
ဒါက ရွီအိမ္ေတာ္ကို ဆြဲခ်ဖိဳ႕ လုံေလာက္လား ဇူအန္ ေမးလိုက္သည္။
ဟိုေကာင္ ရွီခြန္းက တကယ္အာ႐ုံစားတဲ့ ဆူးခလုတ္ပဲ။ သူ႕မွာ ေနာက္ခံအေနနဲ႕ အဲ့ေလာက္ႀကီးမားတဲ့ အိမ္ေတာ္က ရွိေနေသးတယ္။ သူ႕ကို ရန္သူအျဖစ္ ရွိဖို႔ဆို အရမ္းအႏၱရာယ္မ်ားလြန္းတယ္။
အဲ့ဒါက ဘယ္လိုလုပ္ အဲ့ေလာက္လြယ္.. က်န္းေလာ့ဖူ ျပန္ေျဖေတာ့မယ့္ဆဲဆဲတြင္ သူမ၏ တင့္တယ္လွပေသာ မ်က္ခုံးမ်ား တြန့္ေကြးသြားၾကသည္။ ငါ့ကို ပြတ္သပ္ေနတာ ဝသြားၿပီလား။ လႊတ္ေတာ့
----- -------------------------------- ----- - - - - - - - - - ----- --