bölüm küçük harferle yazılacak,
-
"nereye?" dedin elini karnında gezdirirken. jean ceketini askılıktan aldı ve giyerken cevapladı.
"mikasa'nın bazı ihtiyaçları varmış, onları alacağım marketten."
dudakların ister istemez büküldü, hormonların verdiği duygusallıkla gözlerin doldu ama ağlamaman gerekti.
çünkü jean senden nefret eder.
"bugün hastaneye gideceğiz biliyorsun değil mi... doğum için?"
eli kapının kolundayken durdu ve sana baktı. "tamam, seni ben mi doğurtacağım? kendi başının çaresine bak, akşam gelirim."
bir şey demedin ve çok sevgili kocanın, sevdiği kadına gidişini izledin.
,,
"melek gibi bir kızınız oldu." dedi güler yüzlü bir hemşire. "etrafta babasını göremedik, bu yüzden..."
"tamam," dedi armin bebeği kucaklayarak. "ben alayım onu." oturduğu tekli koltuktan kalktı ve bebeği kucakladı. hemşire de ne yapılması gerektiği hakkında bilgiler verdikten sonra odadan ayrıldı.
"jean gelmedi mi?" dedi armin kucağındaki bebeği sana uzatarak. kafanı olumsuz anlamda salladın.
"mikasa'nın ihtiyaçlarını almak için gitmişti." dediğinde armin'in mavi gözlerinde belli bir karartı oluştu.
hışımla yerinden kalktı, yumruklarını sıktı. "bu artık çok fazla olmaya başladı."
onun eline uzandın ve okşadın. "sorun yok, armin." dedin buruk bir gülümsemeyle.
sorun vardı. her zaman.
armin bir kucağındaki bebeğe bir sana bakarken sordu. "adını ne koyacaksın."
dudaklarını birbirine bastırdın ve kucağında uyuyan bebeğe baktın.
"mikasa."
"ne?" dedi armin kaşlarını çatarak.
"adını mikasa koyacağım. belki böylece... kızını sevebilir ha?" yapay bir kıkırdama salıverdin.
odanın kapısının açılmasıyla bakışların hızla o tarafa döndü. gelen beklediğin kişinin aksine connie olmuştu.
"nasılsın y/n?" dedi kısık bir tonda. yavaş adımlarla yanınıza geldi ve bebeği inceledi. "tanrılar, sana çok benziyor!"
gülümsedin. connie sonunda odağını bebekten çekti ve armin'e de selam verip sana döndü. "jean nerede?"
titreyen dudaklarını birbirine bastırdın. armin senin yerine konuştu. "gelmedi."
"tanrım, bebeğinin doğumuna gelmedi mi yani? ne biçim bir-"
"sus connie." dedi armin uyaran bir tonda. connie, taburelerden birine oturdu.
"y/n." sana seslendiğinde gözlerini daldığın noktadan ayırdın ve arkadaşına baktın. "biz yanındayız, biliyorsun değil mi? her durumda.."
gülümseyerek kafanı salladın. "evet, çocuklar. bunun için teşekkür ederim."
kapının tekrar açılmasıyla beraber bu sefer oraya bakmadın. gelmeyeceğini düşünüyordun çünkü. ama duyduğun ses düşüncelerine tezattı.
"doğurdun mu?" dedi sana değil bebeğe bakarak. nasıl olduğunu sormamıştı bile.
armin ve connie'nin çatılan kaşlarını ve kınayıcı bakışlarını gördün. connie'nin gözleri kapıya döndüğünde sen de oraya baktın.
"merhaba." dedi siyah kısa saçlı kadın, mikasa.
armin'in de arkadaşını görmesiyle bakışları yumuşadı. "mikasa?" diye mırıldandı ayağa fırlarken.
ona kızamazdın. bekardı ve en önemlisi jean'dan hoşlanmıyordu. kin güden bakışlarını gizlemeye çabaladım, aynı zamanda ona imrenmeden edemedin.
beni niye sever ki, bir yanda tek yaptığı huysuzlanmak ve gittikçe genişlemek olan ben, diğer yanda bu güzel, zarif arkadaşım.
"y/n, eğer varlığım seni rahatsız edecekse-"
"hayır." dedin hızla. "arkadaş değil miyiz? tabii gelmen çok normal." diyip gülümsediğinde odada jean hariç herkesin yüzünde şaşkın bir ifade vardı.
"adına karar verdin mi?" dedi jean.
"mikasa."
"ha?" dedi mikasa, yaslandığı duvardan ayrılıp.
"adının mikasa olmasını istiyorum." dediğinde odadakı diğer kadının gözleri genişlemişti, yine de bir şey dememeyi tercih etti.
"y/n, başka isim mi kalmadı?" diye öfkeyle konuştu connie.
ona cevap vermedin ve jean'a baktın. "kucağına almak ister misin?"
jean, eğilerek kızına baktığı pozisyondan doğruldu ve etrafa bakındı. "alırım bir ara."
"jean." dedi mikasa kaşlarını çatarak.
"evet? bir şey mi oldu?" jean aniden tüm odağını ona verdi.
"sen nasıl birine dönüştüğünün farkında mısın?"
gelen soru uzun saçlı adamın yüzüne bir tokat gibi çarptı.
"bununla ne demek istediğini anlamadım." dedi anlamadığını belli eden bir ifadeyle.
"eşin, çocuğunuzu doğurdu. yaptıkların normal değil." dedi mikasa.
jean bıkkınlıkla ellerini yüzüne götürdü. "doğrum normal bir şey?"
"ona nasıl olduğunu bile sormadın!" armin bağırdığında, mikasa ağlamaya başladı. kızın olan, tabii?
birkaç kez pışpışladığında sustu, sorun bu değil.
"şimdi hepimiz odadan çıkacağız. ve siz iki yetişkin gibi konuşacaksınız, anlaşık mı?" dedi armin ve cevap beklemeden mika ve connie'yi kollarında tutup odadan çıkardı.
jean kapanan kapının ardından sana döndü.
"demek istediğin bir şey mi var?" dedi koltuğa otururken.
"eğer istersen.." yutkundun. "istersen boşanabiliriz?"
"ha?" dedi jean şaşkınlıkla. "bu da nerden çıktı?"
kaşların havalandı. "nerden mi çıktı? jean, en son ne zaman vakit geçirdiğimizi bile hatırlamıyorum. her zaman mikasa ile oluyorsun."
genç adamın gözleri kısıldı ve kucağındaki bebeğe baktı. sen de onun yaptığı gibi minik kızınıza baktın. "onu bile önemsemedin." diye mırıldandın.
"ben..." dedi kısık bir sesle. "ben berbat biriyim."
titreyen dudaklarını birbirine bastırdın ve gözlerini yavaşça kapatarak gülümsedin.
"bize bir şans daha verir misin?" dedi parlayan ıslak gözlerle sana bakarak. gözlerini kaçırdın ve etrafa baktın. ancak o senin elini tutup hafifçe sıktı. "eşimin ve bebeğimin yanında olmak istiyorum, yemin ederim."
düşündün. bu kadar kolay mıydı affedilmek? hamileliğinde yanında değildi, hastalandığında yanında değildi, uykusuz gecelerinde yanında değildi, bundan sonra olur muydu?
"sen mikasa'ya aşıksın jean. yanındakiyle yaşayıp aklındakiyle ölmeni istemiyorum. bir başkasının yara bandı olmak istemiyorum." dedin gözlerinden akan yaşlara tezat gülümseyerek.
"kızım, kızımı görebilecek miyim?" dedi pişmanlıkla.
kaafanı salladın. "istersen ona babalık yapabilirsin tabii, ama seni buna da zorlamıyorum. sonuçta, istemeden hamile kaldım ve benimle evlenmek zorunda kaldın, seni hiç bir şeye zorlamıyorum."
jean elini senin yanağına götürdü. "iyilik meleği misin sem?" dedi çatık kaşlarla. "bana bağırıp çağırmanı istiyorum, beni laflarınla ez istiyorum çünkü çok vicdan azabı duyuyorum. beni affetmeni istiyorum y/n!"
"bilmiyorum." dedim gözlerini onunkilerden çekip. "bana biraz zaman ver, olur mu?"
kafasını yavaşça salladı, oturduğu yerden kalktı. "ne zaman istersen yanında olacağım."
alın sıze jean oneshotu kanser oldunuz mu