Dinning room တွင်ထိုင်နေသော သူဌေးကြီးဖြစ်သူတစ်ဖန် တရုတ်ပြည်၌ကြေးစားဂိုဏ်းခေါင်းဆောင် Huang DaHong ။
လဖက်ရည်ကိုခပ်အေးအေးသောက်နေရင်း သတင်းစာကိုစိတ်ရှည်လိုက်ရှည်ထိုင်ဖတ်နေသည် ။
အသက် ၅၀ ကျော်နေပြီဖြစ်သော်လည်း နုပျိုသောရုပ်ရည်နှင့် အသွင်အပြင်တို့က ယခုအချိန်ထိလန်းဆန်းနေဆဲ ။
"သားကြီးမဆင်းလာသေးဘူးလား?"
အိမ်ထိန်းဦးလေးကြီးမှာ သူဌေးကြီး၏အနားတိုးကာ ခါးကိုင်းလိုက်ရင်း
"အကိုလေးတို့နှစ်ယောက်လုံးညထဲကအိမ်ပြန်မရောက်သေးပါဘူး သခင်ကြီး"
"ညထဲကလား?"
"ဟုတ်ပါတယ်"
"အင်း..ဒါဆိုလဲပြီးရောလေ ကားပြင်ထားလိုက် ရုံးကိုသွားရမယ်"
"ဟုတ်ကဲ့ပါ သခင်ကြီး"
သူဌေးကြီး Huang အိမ်မှထွက်လာပြီး ကားပေါ်မတက်ခင် Xiao Zhan ရဲ့ကားဟာလဲ portic ရှေ့သို့ရောက်လာခဲ့သည် ။
ကားပေါ်ကနေ Xiao Zhan ဆင်းလာရင်းအဖေဖြစ်သူကိုအရိုအသေပြုကာ
"ပါပါး ရုံးသွားတော့မလို့လား?"
"အင်း...ညကအပြင်မှာအိပ်ကြတာလား?"
"ဟုတ်တယ် ပါး ရီရှင်းတို့အိမ်မှာအိပ်လိုက်ကြတာပါ"
"မင်းညီအတွက်အချိန်ကုန်သိပ်မခံနဲ့ XiaoZhan ပါး သွားအုံးမယ်"
သူ့ရဲ့ပုခုံးကိုပုတ်ကာ သူဌေးကြီး ထွက်လို့သွားသည် ။
Renjun ရဲ့အကြောင်းကိုသိရင် ပါပါး ရဲ့ဒေါသတွေဟာ သူစိမ်းအပေါ်ထွက်မည်မဟုတ်ပဲ သူ့ညီ Renjun ကသာခံရမှာမဟုတ်ပါလား...
တချို့အချိန်တွေမှာ လိမ်ညာတဲ့စကားဟာ အရာရောက်တယ်တဲ့..
•••••
LAST NIGHT TB
Renjun ကိုထိုနေရာမှခေါ်လာပြီးတော့ XiaoZhan သူ့သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ ဒေါက်တာကျိုးချန်ဆီသို့သွားခဲ့သည် ။
ဟိုရောက်မှ Renjun တစ်ယောက် ဓားဒဏ်ရာရှိမှန်း ခေါင်းကွဲထားမှန်းသိရလေသည် ။
"XioaZhan ရေ နောက်ကျလို့တော့မင်းညီအသေပဲ"
"ကျေးဇူးပါကွာ"
"Renjun ကလဲလေ နဲနဲပါးပါးပြန်တီးလာပါလား အရင်က Huang Renjun ဘယ်ရောက်နေတာလဲမသိဘူး"
"အဲ့တာတွေထားစမ်းပါ အခုသက်သာမှာပါနော်"
"ဪ..အခုကုအခုသက်သာရအောင် ငါကနတ်ဆေးဆရာမှမဟုတ်တာကွ! ၂ , ၃ ရက်တော့နားရမှာပေါ့"
"အေးပါ အဲ့လိုဆိုလဲပြီးရော"
ဒေါက်တာကျိုးချန်ဆီကပြန်ခဲ့တာနဲ့ Renjun အား XiaoZhan သူဝယ်ထားသောတိုက်ခန်းသို့သာခေါ်ခဲ့လိုက်သည် ။
"Ren de ဒီမှာ ၂ ရက်လောက်လောလောဆယ်နေအုံး ပြီးမှအိမ်ပြန်လာပေါ့"
"ဟုတ်ကဲ့ ကိုကြီး ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"
"ကျေးဇူးတင်မနေနဲ့! ပါပါးသိရင်မင်းပဲသေလိမ့်မယ် သူ့လက်စ ကပျော့သေးတာမဟုတ်ဘူး"
"သိပါတယ် ကျွန်တော်ကလဲအသုံးမှမကျတာလေ"
"စိတ်ထဲမထားစမ်းပါနဲ့ကွာ! ငါကြည့်ကျက်လိမ်ပေးထားတယ် ပါပါးမေးရင် ရီရှင်းတို့အိမ်မှာရောက်နေတယ်ပဲပြောနော်!"
"ပါးလားကျွန်တော့်ကိုစိတ်ဝင်စားမှာ သူကစည်းပွားရေးရယ် သူ့လူတွေရယ် ကိုကြီးရယ်.."
"တော်တော့!"
မှန်နေသော်လည်း ခါးသက်တဲ့အဓိပ္ပာယ်ဖြစ်သွားတာကြောင့် XiaoZhan , Renjun ရဲ့စကားတွေကိုပိတ်ပင်လိုက်သည် ။
"တောင်းပန်ပါတယ် ကျွန်တော်မရည်ရွယ်ပါဘူး"
"နားလိုက်တော့! မနက်ဖြန်ဆို ကျောင်းပြန်တက်ရမယ် ren de"
"ဟုတ်ကဲ့..မဟုတ်လဲတက်ချင်နေတာ တစ်ယောက်သောသူကိုတော်တော်သတိရနေပြီ"
ရင်ဘတ်ကိုဖိကာပြောတော့ မနိုင်ဘူးဆိုသည်အကြည်နဲ့ XiaoZhan ရယ်ကာပြုရင်းထွက်သွားသည် ။
•••••••••
PRRSENT DAY
ကျောင်းဝန်းအတွင်းရှိတဲ့ အဆောင်တစ်ခုရှေ့ Jeno နဲ့ Jaemin နှစ်ယောက်သားစကားရပ်ပြောနေကြသည် ။ တခြားတော့မဟုတ် သူတို့ရဲ့သူငယ်ချင်း Renjun အကြောင်း ။
"တော်တော် ဆိုးလား ဒဏ်ရာက?"
"ဗိုက်မှာ ၄၅ ချက်ချုပ်လိုက်ရတယ်တဲ့ ခေါင်းက ၅၅ ချက်ဆိုလား??"
[ဒဏ်ရာသေးသေးလေးတောင်အချက်ရေတော်တော်များပါတယ် အိမ်ကအမတုံးက နေကြာစိတစ်စိစာ ကွဲသွားတာကို ၂၁ ချက်ချုပ်ဖူးလို့အဲ့ဒီအတွေ့အကြုံနဲ့ပဲရေးလိုက်တာပါ]
"ငါတို့ကောင်မပီသတာကွာ! လက်သီးတွေဘယ်နားထားခဲ့တာလဲမသိဘူး"
Jeno ကမကျေမချမ်း ရေရွတ်နေရင်း Jaemin ရဲ့ပုခုံးကိုလဲအားရပါးရဖက်ထားသေး၏ ။
"အပြန်တော့ဝင်ကြည့်လိုက်ကြရအောင်"
"အင်း သွားမယ်လေ"
သူတို့နားကနေ ဖြတ်သွားတဲ့ Mark ဟာစကားအလုံးစုံကိုကြားလိုက်ရသည်မို့စိတ်ထဲမကောင်းသည်လား ဝမ်းနည်းသည်လား မပြောတက် ။
ခေါင်းကိုခပ်ကြမ်းကြမ်းခါရင်းပင် သွားရမယ့်အဆောင်ဆီသို့ခြေလှမ်းတွေဦးတည်ခဲ့လိုက်သည် ။
အခန်းတွင်းထိုင်နေတဲ့ Lucas နဲ့ Bangchan hyg ဟာမျက်နှာမကောင်းကြ ။
"ဘာဖြစ်နေကြတာ?"
"နောက်ကျတာကွာ..."
Bangchan Hyg ရဲ့အပြစ်တင်သံအဆုံး ထိုင်ခုံတွင်ထိုင်ချလိုက်၍ သက်ပြင်းသဲ့သဲ့ပင့်ကာ
"သူတို့ဘာသာသူတို့စောရောက်နေကြပြီးတော့!"
"ကြားပြီးပြီလား? မင်းရဲ့ Renjun အကြောင်း"
"ဘာလဲ မင်းရဲ့ က!!"
"အေးပါကွာ Renjun အကြောင်းကြားပြီးပြီလား? သူ့အဖေစည်းပွားပြိုင်တွေရဲ့လူတွေက Renjun ကိုဓားနဲ့ထိုးသွားကြလို့တဲ့! ဘယ်နှစ်ချက်ချုပ်လိုက်ရတယ်ဆိုလား..."
"အဲ့တာလဲသိတာပဲလား? ဘယ်ကနေကြားလာပြန်တာလဲ?"
"ဪ ဒီတစ်ကျောင်းလုံးကကိစ္စမှန်သမျှငါမသိတာရှိလို့လား? ပြီးတော့ Renjun တစ်ယောက်သနားပါတယ်ကွာ..."
Bangchan hyg ရဲ့စကားအဆုံး ထိုနေ့ညက အဖြစ်အပျက်များအား Mark မျက်လုံးထဲတိတိကျကျပြန်မြင်ခဲ့သည် ။ သွေးသံရဲရဲနဲ့ Renjun ရဲ့ပုံရိပ်တွေ....ပြီးတော့ မျက်နှာထက်ကဒဏ်ရာနီနီတွေ....
"ဓားနဲ့ထိုးခံရတာ??"
သူ့ရဲ့ပါးစပ်ကထွက်သွားတဲ့စကားကို Bangchan hyg ခေါင်းတစ်ဆက်ဆက်ငြိမ့်ကာ
"အေး..Renjun အဖေကကြေးစားဂိုဏ်းပိုင်ရှင်လို့တခါကြားဖူးတယ် သူ့နဲ့ပြိုင်ဖက်ဆိုမှတော့ လုပ်ရဲကိုင်ရဲတွေပေါ့ကွ!"
"ရဲမတိုင်ဘူးလား?"
"ရဲနဲ့ပြီးမှတော့ အရင်ထဲကပြီးနေပြီပေါ့ သူ့အဖေကရဲတွေကိုအိတ်ကပ်ထဲကောက်ထည့်ထားတဲ့လူစား! အခုလဲ Renjun ကထပ်ပြီးအထိုးခံရအုံးမယ်"
"ဘာလို့?"
စိတ်ဝင်စားတယ် တကယ်ကိုစိတ်ဝင်စားတယ်...ဟိုနေ့ညထဲက Huang Renjun ရန်ဖြစ်ရတဲ့အကြောင်းကိုသိချင်ခဲ့တာ အခုအကြောင်းအရာကိုလဲထပ်သိချင်တယ် ။
"သူ့အဖေကတစ်ခုခုဆို Renjun ကိုအသားနာအောင်လုပ်ပြီးဆုံးမတာတဲ့ သူ့လုပ်ငန်းတွေအနှောင့်အယှက်ဖြစ်ရင်တောင် Huang Renjun ကြောင့်လို့ခေါင်းစဉ်တပ်တက်တယ်ပြောတာပဲ.."
သူတို့ရဲ့စကားဝိုင်းအား lucas တစ်ယောက် ဘာမှဝင်မပြောပဲ ထိုင်ရင်းပင်နားထောင်နေလေရဲ့ ။
"သူ့အဖေက Renjun ကိုမချစ်တာလား?"
"ငါလဲအဲ့တာတော့ဘယ်သိမလဲ?! နေပါအုံး မင်းကလဲဒီနေ့ကျမှသူ့အကြောင်းချည်းပြောချင်နေတာလား?"
"ဒါဆို Hyg ကရော? သူ့အကြောင်းတော်တော်သိတယ်နော် သူ့အိမ်ကအလုပ်သမားလား?"
"ဟ!!! Felix လေးက Renjun သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ခင်တယ်လေ အမှန်တိုင်းပြောရရင်ငါလဲ Jaemin တို့ Jeno တို့နဲ့သိနေတာကြာပြီ ဟဲဟဲ"
"သိပါတယ်...Hyg ကကျောင်းရဲ့ Dispatch ပဲလေလူတိုင်းနဲ့သိတာမစမ်းဘူး!"
ပြောရင်းဆိုရင်းပင် ဆရာဝင်လာတာကြောင့် စာအုပ်ကိုထုတ်လိုက်၍ အရှေ့ဘက်သို့လှည့်လိုက်သည် ။ သို့ပင်မယ့် အတန်းချိန်တစ်ချိန်သာပြီးသွားခဲ့ပြီး Mark အတွေးထဲတွင်ထိုစာတွေရှိမနေခဲ့ပါပဲ Renjun ရဲ့အကြောင်းတွေသာတွေးမိနေလိမ့်မည်... ။
•••••••••••
Renjun ကျောင်းသွားရန်ဆုံးဖြတ်ခဲ့သော်လည်း ဒဏ်ရာကမသက်သာသေးတာကြောင့် အိမ်ပြန်ကာ လိုအပ်တာတွေယူရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်
Taxi ငှားရင်း အိမ်ကိုပြန်တော့ လမ်းတစ်လျှောက်တွေ့နေရတဲ့ နှင်းဖြူဖြူတွေက ရုတ်တစ်ရပ်အကို့ကိုသတိရစေသလို ။
အကို့အသားကအဲ့ဒီ့နှင်းလေးတွေလိုသိပ်ဖြူတာ သူ့အတွက်အကိုကကောင်းကင်ပေါ်ကကျလာတဲ့ နှင်းလေးတွေလိုပဲ ဖြူစင်တယ် , ချစ်ဖို့ကောင်းတယ် , အင်း..ထပ်ပြီးချစ်ဖို့ကောင်းတယ် ။
လမ်းထဲဝင်၍သူတို့ခြံကြီးရှေ့ Taxi ရပ်လိုက်ချိန် ကားပေါ်ကဆင်းကာ ခြံစောင့်ဦးလေးကြီးအား ပြောရင်း ခြံထဲသို့ဝင်ခဲ့သည် ။
ဒီနေ့အလုပ်သမားတွေနားရက်ဖြစ်မည် ။ ခြံစောင့်ဦးလေးကြီးရယ် အစားအသောက်နဲ့သန့်ရှင်းရေးပိုင်းကအိမ်အကူတွေရယ်ကလွဲရင် ကျန်တဲ့သူတွေကိုမတွေ့ပါ ။
Portic အောက်ကနေ အိမ်ထဲကိုဝင်ခဲ့တော့ အပ်ကျသံပင်မကြားရ တိတ်ဆိတ်လှသည် ။ ဒီလိုအခြေအနေအား Renjun တကယ်မကြိုက်ပါ ဒါတစ်ခုခုဖြစ်တော့မလိုအရိပ်ရောင်ကြီး..
နာနေတဲ့ဗိုက်ကဒဏ်ရာလေးကိုသာ အသာလက်နဲ့ကာထားရင်း လှေကားထစ်တွေအတိုင်းအပေါ်ကိုတက်တော့ အပေါ်ကိုပင်မရောက်လိုက် အနောက်ကနေဟိန်းထွက်လာသော ပါပါးရဲ့အသံ....
"Huang Renjun...."
အသံကမာ၍ပျက်တောင်းလှသည် ။ ဒေါသသံလဲနဲနဲစွတ်နေသလို..
တစ်ဖက်လှည့်လိုက်ရင်း...
"ဟုတ် ပါပါး"
နောက်ဖေးခန်းကနေ ဝိုင်ခွက်နဲ့အတူထွက်လာတဲ့ ပါပါးနောက်တပည့် နှစ်ယောက်အတူပါလာသည် ။
ပါပါးကလျှောက်လာရင်း ဧည့်ခန်းရှိ ဆိုဖာကြီးပေါ်တွင် ထိုင်ချလိုက်သည် ။ လက်တစ်ဖက်ကဝိုင်ခွက်တွင်ရှိသော ဝိုင်တွေကိုလှည့်နေရင်း ကျန်လက်တစ်ဖက်ကတော့ စားပွဲခုံပေါ် ထောက်ရင်းလက်ချောင်းတွေအားကစားနေသည် ။
Renjun စိုးရိမ်လာလွန်းလို့ကြက်သီးတွေတောင်ထသည် ပါပါး သိသွားလေပြီလား?
"စေ*က်သုံးမကျတဲ့ကောင်!! ငါ့မျက်နှာကိုအိုးမဲသုတ်နေတာလား????"
ဝိုင်ခွက်ကို ကြမ်းပြင်ချောချောဆီ ရိုက်ခွဲလွှင့်ပစ်လိုက်ရင်း အသံကျယ်ကြီးနဲ့အော်လာသည်မလို့ Renjun သိလိုက်ပါသည်.... ဒီနေ့တော့လဲထပ်မံ၍ထိုးခံရအုံးမည် ။
"ဒီကိုလာစမ်း!!!"
ခပ်သွက်သွက်ပင် လှေကားထစ်တွေပေါ်ကဆင်းသွား၍ ပါပါးရှေ့တည့်တည့်မက်တက်ရပ်လိုက်သည် ။
"Xing Lao ဆိုတာ ဟိုခွေးသူတောင်းစား Jia Xing ရဲ့သားမလား!??? အဲ့တာကို မင်းကငါ့သားတစ်ယောက်အနေနဲ့ ဘာမှပြန်မလုပ်ခဲ့ဘူးပေါ့လေ??? ဘယ်ရောက်သွားတာလဲ? မင်းရဲ့သတ္တိတွေ ဟမ်??? ဘယ်ရောက်သွားတာလဲလို့!!!!!"
"ကျွန်..ကျွန်တော် ရန်မဖြစ်ချင်တော့ဘူး ပါပါး"
မတိုးမကျယ်လေသံရဲ့ဝန်ခံမှု့အဆုံး Huang DaHong တစ်ယောက်ဒေါသမီးတောက်လို့သွားသည်ထင်သည် ။ ထိုင်နေရာမှထလာ၍ Renjun မျက်နှာထပ်သို့ လက်သီးတစ်ချက်စေလွှတ်လိုက်သည် ။
"ခွေးစကားပြောနေတာလား??? ငါမင်းကိုကျွေးမွေးထားတာအလကားမဟုတ်ဘူး!!! ခွေးကောင်ရဲ့!!! ဟက်! မင်းအမေနဲ့မင်းတူတဲ့အချက်ဆိုလို့ ဒီလိုကြောက်တက်တာတစ်ခုပဲရှိမယ် အမေတူသား အလကားကောင်!!"
"ကျွန်တော်တောင်းပန်ပါတယ် ပါပါး.."
ထပ်မံရောက်ရှိလာတဲ့ထိုးချက်ရဲ့အဆုံး Renjun လဲကျလို့သွားသည် ။ နှုတ်ခမ်းထောင့်နားကသွေးစတို့ကလဲ ကျလျှက်...
"မတောင်းပန်နဲ့ မင်းအမေလဲအဲ့လိုတောင်းပန်တာတစ်ခုပဲတက်တာ!!! အလကား မိန်းမ ယူလိုက်ရတာပဲအဖက်တင်တယ် မင်းလိုကောင်တစ်ယောက်ကိုပါတင်ကျွေးထားရတယ်"
"မာမားကိုတော့မပြောပါနဲ့ ပါပါး..."
အသံတိုးတိုးနဲ့တောင်းဆိုတာလား? ဒါမှမဟုတ် မခံချင်လို့ထွက်သွားတဲ့စကားလား? DaHong မသိပါ ။ သို့ပင်မယ့် သူ့ ရဲ့လက်တွေကတော့ Renjun မျက်နှာပေါ် ထပ်ဆင့်ထိုးလို့နေပြီ ။
"အသိညဏ်မရှိတဲ့ခွေးသားအမိ!! မင်းလိုကောင်မျိုး ငါမွေးထားပေးခဲ့တာမှားတယ်!!"
"ပါပါး!!!!"
Renjun ရဲ့အော်သံဟာ အိမ်ကြီးတစ်အိမ်လုံးထံပျံ့နှံ့လျှက်...
"ကျွန်တော့်ကို ကြိုက်သလောက်ပြောနိုင်တယ် ပါးကြိုက်သလောက်လဲထိုးနိုင်တယ်!! ဒါပေမယ့်မာမားကိုတော့မပြောပါနဲ့ ကျွန်တော့်အမေကမိန်းမကောင်းတစ်ယောက်!! ပါး စော်ကားချင်တိုင်းစော်ကားလို့မရဘူး!"
"ဟာ...ဒီခွေးကောင်!!!"
ထပ်ထိုးဖို့ပြင်လိုက်လက်တွေအား ကိုကြီး ဆွဲလို့ထားသည် ။ ဘယ်အချိန်ထဲကရောက်နေမှန်းမသိတဲ့ကိုကြီး ကအလုပ်မှာရှိနေရမှာလေ ။
"ပါပါး တော်ပါတော့.. Renjun ကနေကောင်းတာလဲမဟုတ်ဘူး.."
DaHong ကသူ့သားအရင်းရဲ့စကားတော့တော်တော်လေး နားထောင်ရှာသည် ချက်ချင်းကိုလက်တွေရုတ်လိုက်ရင်း
"Huang Renjun ကငါ့ဒေါသကိုလာစွနေတာ! သူ့အမေ မိန်းမပျက်ကိုငါကပြောလို့ ငါ့ကိုလာရှည်နေတာလေ"
"မားကမိန်းမပျက်မဟုတ်ဘူး!!!"
"ဟက်! Bar မှာအလုပ်လုပ်တဲ့မိန်းမတစ်ယောက်ကမိန်းမပျက်ပဲမဟုတ်ဘူးလား? ဘာတွေလာပြီးဂုဏ်တက်ချင်နေတာလဲ?"
"အဲ့ဒီမိန်းမပျက်ကြောင့်ပဲ ပါးချစ်ရတဲ့သားကြီးကအသက်ရှင်နေတာမဟုတ်ဘူးလား??? မာမားသာကျောက်ကပ်မလှူခဲ့ရင် သေရမှာမဟုတ်ဘူး!!"
သူ့ရဲ့စကားအဆုံး အံ့ဩသွားကြသူတွေကပါပါးရော ကိုကြီးရော..
"မင်း မင်းကဒါတွေဘယ်လိုလို့သိနေတာလဲ??? ဟမ်!!"
"မာမားရေးထားခဲ့တဲ့သေတမ်းစာကို ပါပါးပဲသိမ်းထားလို့ရမယ်ထင်နေတာလား?"
"Ren De မင်းဘာတွေပြောနေတာလဲ? ကိုကြီးတစ်ခုမှနားမလည်ဘူး"
"Xiao Zhan ဘာမှမသိချင်နဲ့! အရေးကြီးတာလဲမဟုတ်ဘူး ပြီးခဲ့တဲ့ကိစ္စတွေပဲကို"
ပါပါးရဲ့အပြောကို ရယ်လိုက်ရင်း...
"ဟား...ကိုကြီးကသိချင်နေတယ်မလား!! ကျွန်တော်ပြောပြရမှာပေါ့ ပါးရဲ့!!"
မဲ့ရွဲ့လိုက်ရင်းပင် Renjun ပြောလိုက်သည် ဒီနေ့တော့ ကိုကြီးရဲ့အဖေဟာဘယ်လိုတောင်သွေးအေးရက်စက်တဲ့လူလဲဆိုတာ ကျွန်တော်ရှင်းပြရမှာပေါ့......
Zawgyi
Dinning room တြင္ထိုင္ေနေသာ သူေဌးႀကီးျဖစ္သူတစ္ဖန္ တ႐ုတ္ျပည္၌ေၾကးစားဂိုဏ္းေခါင္းေဆာင္ Huang DaHong ။
လဖက္ရည္ကိုခပ္ေအးေအးေသာက္ေနရင္း သတင္းစာကိုစိတ္ရွည္လိုက္ရွည္ထိုင္ဖတ္ေနသည္ ။
အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ႏုပ်ိဳေသာ႐ုပ္ရည္ႏွင့္ အသြင္အျပင္တို႔က ယခုအခ်ိန္ထိလန္းဆန္းေနဆဲ ။
"သားႀကီးမဆင္းလာေသးဘူးလား?"
အိမ္ထိန္းဦးေလးႀကီးမွာ သူေဌးႀကီး၏အနားတိုးကာ ခါးကိုင္းလိုက္ရင္း
"အကိုေလးတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံးညထဲကအိမ္ျပန္မေရာက္ေသးပါဘူး သခင္ႀကီး"
"ညထဲကလား?"
"ဟုတ္ပါတယ္"
"အင္း..ဒါဆိုလဲၿပီးေရာေလ ကားျပင္ထားလိုက္ ႐ုံးကိုသြားရမယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ သခင္ႀကီး"
သူေဌးႀကီး Huang အိမ္မွထြက္လာၿပီး ကားေပၚမတက္ခင္ Xiao Zhan ရဲ့ကားဟာလဲ portic ေရွ႕သို႔ေရာက္လာခဲ့သည္ ။
ကားေပၚကေန Xiao Zhan ဆင္းလာရင္းအေဖျဖစ္သူကိုအရိုအေသျပဳကာ
"ပါပါး ႐ုံးသြားေတာ့မလို႔လား?"
"အင္း...ညကအျပင္မွာအိပ္ၾကတာလား?"
"ဟုတ္တယ္ ပါး ရီရွင္းတို႔အိမ္မွာအိပ္လိုက္ၾကတာပါ"
"မင္းညီအတြက္အခ်ိန္ကုန္သိပ္မခံနဲ႔ XiaoZhan ပါး သြားအုံးမယ္"
သူ႔ရဲ့ပုခုံးကိုပုတ္ကာ သူေဌးႀကီး ထြက္လို႔သြားသည္ ။
Renjun ရဲ့အေၾကာင္းကိုသိရင္ ပါပါး ရဲ့ေဒါသေတြဟာ သူစိမ္းအေပၚထြက္မည္မဟုတ္ပဲ သူ႔ညီ Renjun ကသာခံရမွာမဟုတ္ပါလား...
တခ်ိဳ႕အခ်ိန္ေတြမွာ လိမ္ညာတဲ့စကားဟာ အရာေရာက္တယ္တဲ့..
•••••
LAST NIGHT TB
Renjun ကိုထိုေနရာမွေခၚလာၿပီးေတာ့ XiaoZhan သူ႔သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ေဒါက္တာက်ိဳးခ်န္ဆီသို႔သြားခဲ့သည္ ။
ဟိုေရာက္မွ Renjun တစ္ေယာက္ ဓားဒဏ္ရာရွိမွန္း ေခါင္းကြဲထားမွန္းသိရေလသည္ ။
"XioaZhan ေရ ေနာက္က်လို႔ေတာ့မင္းညီအေသပဲ"
"ေက်းဇူးပါကြာ"
"Renjun ကလဲေလ နဲနဲပါးပါးျပန္တီးလာပါလား အရင္က Huang Renjun ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲမသိဘူး"
"အဲ့တာေတြထားစမ္းပါ အခုသက္သာမွာပါေနာ္"
"ဪ..အခုကုအခုသက္သာရေအာင္ ငါကနတ္ေဆးဆရာမွမဟုတ္တာကြ! ၂ , ၃ ရက္ေတာ့နားရမွာေပါ့"
"ေအးပါ အဲ့လိုဆိုလဲၿပီးေရာ"
ေဒါက္တာက်ိဳးခ်န္ဆီကျပန္ခဲ့တာနဲ႔ Renjun အား XiaoZhan သူဝယ္ထားေသာတိုက္ခန္းသို႔သာေခၚခဲ့လိုက္သည္ ။
"Ren de ဒီမွာ ၂ ရက္ေလာက္ေလာေလာဆယ္ေနအုံး ၿပီးမွအိမ္ျပန္လာေပါ့"
"ဟုတ္ကဲ့ ကိုႀကီး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"
"ေက်းဇူးတင္မေနနဲ႔! ပါပါးသိရင္မင္းပဲေသလိမ့္မယ္ သူ႔လက္စ ကေပ်ာ့ေသးတာမဟုတ္ဘူး"
"သိပါတယ္ ကၽြန္ေတာ္ကလဲအသုံးမွမက်တာေလ"
"စိတ္ထဲမထားစမ္းပါနဲ႔ကြာ! ငါၾကည့္က်က္လိမ္ေပးထားတယ္ ပါပါးေမးရင္ ရီရွင္းတို႔အိမ္မွာေရာက္ေနတယ္ပဲေျပာေနာ္!"
"ပါးလားကၽြန္ေတာ့္ကိုစိတ္ဝင္စားမွာ သူကစည္းပြားေရးရယ္ သူ႔လူေတြရယ္ ကိုႀကီးရယ္.."
"ေတာ္ေတာ့!"
မွန္ေနေသာ္လည္း ခါးသက္တဲ့အဓိပၸာယ္ျဖစ္သြားတာေၾကာင့္ XiaoZhan , Renjun ရဲ့စကားေတြကိုပိတ္ပင္လိုက္သည္ ။
"ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကၽြန္ေတာ္မရည္ရြယ္ပါဘူး"
"နားလိုက္ေတာ့! မနက္ျဖန္ဆို ေက်ာင္းျပန္တက္ရမယ္ ren de"
"ဟုတ္ကဲ့..မဟုတ္လဲတက္ခ်င္ေနတာ တစ္ေယာက္ေသာသူကိုေတာ္ေတာ္သတိရေနၿပီ"
ရင္ဘတ္ကိုဖိကာေျပာေတာ့ မနိုင္ဘူးဆိုသည္အၾကည္နဲ႔ XiaoZhan ရယ္ကာျပဳရင္းထြက္သြားသည္ ။
•••••••••
PRRSENT DAY
ေက်ာင္းဝန္းအတြင္းရွိတဲ့ အေဆာင္တစ္ခုေရွ႕ Jeno နဲ႔ Jaemin ႏွစ္ေယာက္သားစကားရပ္ေျပာေနၾကသည္ ။ တျခားေတာ့မဟုတ္ သူတို႔ရဲ့သူငယ္ခ်င္း Renjun အေၾကာင္း ။
"ေတာ္ေတာ္ ဆိုးလား ဒဏ္ရာက?"
"ဗိုက္မွာ ၄၅ ခ်က္ခ်ဳပ္လိုက္ရတယ္တဲ့ ေခါင္းက ၅၅ ခ်က္ဆိုလား??"
[ဒဏ္ရာေသးေသးေလးေတာင္အခ်က္ေရေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္ အိမ္ကအမတုံးက ေနၾကာစိတစ္စိစာ ကြဲသြားတာကို ၂၁ ခ်က္ခ်ဳပ္ဖူးလို႔အဲ့ဒီအေတြ႕အၾကဳံနဲ႔ပဲေရးလိုက္တာပါ]
"ငါတို႔ေကာင္မပီသတာကြာ! လက္သီးေတြဘယ္နားထားခဲ့တာလဲမသိဘူး"
Jeno ကမေက်မခ်မ္း ေရရြတ္ေနရင္း Jaemin ရဲ့ပုခုံးကိုလဲအားရပါးရဖက္ထားေသး၏ ။
"အျပန္ေတာ့ဝင္ၾကည့္လိုက္ၾကရေအာင္"
"အင္း သြားမယ္ေလ"
သူတို႔နားကေန ျဖတ္သြားတဲ့ Mark ဟာစကားအလုံးစုံကိုၾကားလိုက္ရသည္မို႔စိတ္ထဲမေကာင္းသည္လား ဝမ္းနည္းသည္လား မေျပာတက္ ။
ေခါင္းကိုခပ္ၾကမ္းၾကမ္းခါရင္းပင္ သြားရမယ့္အေဆာင္ဆီသို႔ေျခလွမ္းေတြဦးတည္ခဲ့လိုက္သည္ ။
အခန္းတြင္းထိုင္ေနတဲ့ Lucas နဲ႔ Bangchan hyg ဟာမ်က္ႏွာမေကာင္းၾက ။
"ဘာျဖစ္ေနၾကတာ?"
"ေနာက္က်တာကြာ..."
Bangchan Hyg ရဲ့အျပစ္တင္သံအဆုံး ထိုင္ခုံတြင္ထိုင္ခ်လိုက္၍ သက္ျပင္းသဲ့သဲ့ပင့္ကာ
"သူတို႔ဘာသာသူတို႔ေစာေရာက္ေနၾကၿပီးေတာ့!"
"ၾကားၿပီးၿပီလား? မင္းရဲ့ Renjun အေၾကာင္း"
"ဘာလဲ မင္းရဲ့ က!!"
"ေအးပါကြာ Renjun အေၾကာင္းၾကားၿပီးၿပီလား? သူ႔အေဖစည္းပြားၿပိဳင္ေတြရဲ့လူေတြက Renjun ကိုဓားနဲ႔ထိုးသြားၾကလို႔တဲ့! ဘယ္ႏွစ္ခ်က္ခ်ဳပ္လိုက္ရတယ္ဆိုလား..."
"အဲ့တာလဲသိတာပဲလား? ဘယ္ကေနၾကားလာျပန္တာလဲ?"
"ဪ ဒီတစ္ေက်ာင္းလုံးကကိစၥမွန္သမၽွငါမသိတာရွိလို႔လား? ၿပီးေတာ့ Renjun တစ္ေယာက္သနားပါတယ္ကြာ..."
Bangchan hyg ရဲ့စကားအဆုံး ထိုေန႔ညက အျဖစ္အပ်က္မ်ားအား Mark မ်က္လုံးထဲတိတိက်က်ျပန္ျမင္ခဲ့သည္ ။ ေသြးသံရဲရဲနဲ႔ Renjun ရဲ့ပုံရိပ္ေတြ....ၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာထက္ကဒဏ္ရာနီနီေတြ....
"ဓားနဲ႔ထိုးခံရတာ??"
သူ႔ရဲ့ပါးစပ္ကထြက္သြားတဲ့စကားကို Bangchan hyg ေခါင္းတစ္ဆက္ဆက္ၿငိမ့္ကာ
"ေအး..Renjun အေဖကေၾကးစားဂိုဏ္းပိုင္ရွင္လို႔တခါၾကားဖူးတယ္ သူ႔နဲ႔ၿပိဳင္ဖက္ဆိုမွေတာ့ လုပ္ရဲကိုင္ရဲေတြေပါ့ကြ!"
"ရဲမတိုင္ဘူးလား?"
"ရဲနဲ႔ၿပီးမွေတာ့ အရင္ထဲကၿပီးေနၿပီေပါ့ သူ႔အေဖကရဲေတြကိုအိတ္ကပ္ထဲေကာက္ထည့္ထားတဲ့လူစား! အခုလဲ Renjun ကထပ္ၿပီးအထိုးခံရအုံးမယ္"
"ဘာလို႔?"
စိတ္ဝင္စားတယ္ တကယ္ကိုစိတ္ဝင္စားတယ္...ဟိုေန႔ညထဲက Huang Renjun ရန္ျဖစ္ရတဲ့အေၾကာင္းကိုသိခ်င္ခဲ့တာ အခုအေၾကာင္းအရာကိုလဲထပ္သိခ်င္တယ္ ။
"သူ႔အေဖကတစ္ခုခုဆို Renjun ကိုအသားနာေအာင္လုပ္ၿပီးဆုံးမတာတဲ့ သူ႔လုပ္ငန္းေတြအေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ရင္ေတာင္ Huang Renjun ေၾကာင့္လို႔ေခါင္းစဥ္တပ္တက္တယ္ေျပာတာပဲ.."
သူတို႔ရဲ့စကားဝိုင္းအား lucas တစ္ေယာက္ ဘာမွဝင္မေျပာပဲ ထိုင္ရင္းပင္နားေထာင္ေနေလရဲ့ ။
"သူ႔အေဖက Renjun ကိုမခ်စ္တာလား?"
"ငါလဲအဲ့တာေတာ့ဘယ္သိမလဲ?! ေနပါအုံး မင္းကလဲဒီေန႔က်မွသူ႔အေၾကာင္းခ်ည္းေျပာခ်င္ေနတာလား?"
"ဒါဆို Hyg ကေရာ? သူ႔အေၾကာင္းေတာ္ေတာ္သိတယ္ေနာ္ သူ႔အိမ္ကအလုပ္သမားလား?"
"ဟ!!! Felix ေလးက Renjun သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ခင္တယ္ေလ အမွန္တိုင္းေျပာရရင္ငါလဲ Jaemin တို႔ Jeno တို႔နဲ႔သိေနတာၾကာၿပီ ဟဲဟဲ"
"သိပါတယ္...Hyg ကေက်ာင္းရဲ့ Dispatch ပဲေလလူတိုင္းနဲ႔သိတာမစမ္းဘူး!"
ေျပာရင္းဆိုရင္းပင္ ဆရာဝင္လာတာေၾကာင့္ စာအုပ္ကိုထုတ္လိုက္၍ အေရွ႕ဘက္သို႔လွည့္လိုက္သည္ ။ သို႔ပင္မယ့္ အတန္းခ်ိန္တစ္ခ်ိန္သာၿပီးသြားခဲ့ၿပီး Mark အေတြးထဲတြင္ထိုစာေတြရွိမေနခဲ့ပါပဲ Renjun ရဲ့အေၾကာင္းေတြသာေတြးမိေနလိမ့္မည္... ။
•••••••••••
Renjun ေက်ာင္းသြားရန္ဆုံးျဖတ္ခဲ့ေသာ္လည္း ဒဏ္ရာကမသက္သာေသးတာေၾကာင့္ အိမ္ျပန္ကာ လိုအပ္တာေတြယူရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္
Taxi ငွားရင္း အိမ္ကိုျပန္ေတာ့ လမ္းတစ္ေလၽွာက္ေတြ႕ေနရတဲ့ ႏွင္းျဖဴျဖဴေတြက ႐ုတ္တစ္ရပ္အကို႔ကိုသတိရေစသလို ။
အကို႔အသားကအဲ့ဒီ့ႏွင္းေလးေတြလိုသိပ္ျဖဴတာ သူ႔အတြက္အကိုကေကာင္းကင္ေပၚကက်လာတဲ့ ႏွင္းေလးေတြလိုပဲ ျဖဴစင္တယ္ , ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္ , အင္း..ထပ္ၿပီးခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္ ။
လမ္းထဲဝင္၍သူတို႔ၿခံႀကီးေရွ႕ Taxi ရပ္လိုက္ခ်ိန္ ကားေပၚကဆင္းကာ ၿခံေစာင့္ဦးေလးႀကီးအား ေျပာရင္း ၿခံထဲသို႔ဝင္ခဲ့သည္ ။
ဒီေန႔အလုပ္သမားေတြနားရက္ျဖစ္မည္ ။ ၿခံေစာင့္ဦးေလးႀကီးရယ္ အစားအေသာက္နဲ႔သန႔္ရွင္းေရးပိုင္းကအိမ္အကူေတြရယ္ကလြဲရင္ က်န္တဲ့သူေတြကိုမေတြ႕ပါ ။
Portic ေအာက္ကေန အိမ္ထဲကိုဝင္ခဲ့ေတာ့ အပ္က်သံပင္မၾကားရ တိတ္ဆိတ္လွသည္ ။ ဒီလိုအေျခအေနအား Renjun တကယ္မႀကိဳက္ပါ ဒါတစ္ခုခုျဖစ္ေတာ့မလိုအရိပ္ေရာင္ႀကီး..
နာေနတဲ့ဗိုက္ကဒဏ္ရာေလးကိုသာ အသာလက္နဲ႔ကာထားရင္း ေလွကားထစ္ေတြအတိုင္းအေပၚကိုတက္ေတာ့ အေပၚကိုပင္မေရာက္လိုက္ အေနာက္ကေနဟိန္းထြက္လာေသာ ပါပါးရဲ့အသံ....
"Huang Renjun...."
အသံကမာ၍ပ်က္ေတာင္းလွသည္ ။ ေဒါသသံလဲနဲနဲစြတ္ေနသလို..
တစ္ဖက္လွည့္လိုက္ရင္း...
"ဟုတ္ ပါပါး"
ေနာက္ေဖးခန္းကေန ဝိုင္ခြက္နဲ႔အတူထြက္လာတဲ့ ပါပါးေနာက္တပည့္ ႏွစ္ေယာက္အတူပါလာသည္ ။
ပါပါးကေလၽွာက္လာရင္း ဧည့္ခန္းရွိ ဆိုဖာႀကီးေပၚတြင္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္ ။ လက္တစ္ဖက္ကဝိုင္ခြက္တြင္ရွိေသာ ဝိုင္ေတြကိုလွည့္ေနရင္း က်န္လက္တစ္ဖက္ကေတာ့ စားပြဲခုံေပၚ ေထာက္ရင္းလက္ေခ်ာင္းေတြအားကစားေနသည္ ။
Renjun စိုးရိမ္လာလြန္းလို႔ၾကက္သီးေတြေတာင္ထသည္ ပါပါး သိသြားေလၿပီလား?
"ေစ*က္သုံးမက်တဲ့ေကာင္!! ငါ့မ်က္ႏွာကိုအိုးမဲသုတ္ေနတာလား????"
ဝိုင္ခြက္ကို ၾကမ္းျပင္ေခ်ာေခ်ာဆီ ရိုက္ခြဲလႊင့္ပစ္လိုက္ရင္း အသံက်ယ္ႀကီးနဲ႔ေအာ္လာသည္မလို႔ Renjun သိလိုက္ပါသည္.... ဒီေန႔ေတာ့လဲထပ္မံ၍ထိုးခံရအုံးမည္ ။
"ဒီကိုလာစမ္း!!!"
ခပ္သြက္သြက္ပင္ ေလွကားထစ္ေတြေပၚကဆင္းသြား၍ ပါပါးေရွ႕တည့္တည့္မက္တက္ရပ္လိုက္သည္ ။
"Xing Lao ဆိုတာ ဟိုေခြးသူေတာင္းစား Jia Xing ရဲ့သားမလား!??? အဲ့တာကို မင္းကငါ့သားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဘာမွျပန္မလုပ္ခဲ့ဘူးေပါ့ေလ??? ဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ? မင္းရဲ့သတၱိေတြ ဟမ္??? ဘယ္ေရာက္သြားတာလဲလို႔!!!!!"
"ကၽြန္..ကၽြန္ေတာ္ ရန္မျဖစ္ခ်င္ေတာ့ဘူး ပါပါး"
မတိုးမက်ယ္ေလသံရဲ့ဝန္ခံမွု႔အဆုံး Huang DaHong တစ္ေယာက္ေဒါသမီးေတာက္လို႔သြားသည္ထင္သည္ ။ ထိုင္ေနရာမွထလာ၍ Renjun မ်က္ႏွာထပ္သို႔ လက္သီးတစ္ခ်က္ေစလႊတ္လိုက္သည္ ။
"ေခြးစကားေျပာေနတာလား??? ငါမင္းကိုေကၽြးေမြးထားတာအလကားမဟုတ္ဘူး!!! ေခြးေကာင္ရဲ့!!! ဟက္! မင္းအေမနဲ႔မင္းတူတဲ့အခ်က္ဆိုလို႔ ဒီလိုေၾကာက္တက္တာတစ္ခုပဲရွိမယ္ အေမတူသား အလကားေကာင္!!"
"ကၽြန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ ပါပါး.."
ထပ္မံေရာက္ရွိလာတဲ့ထိုးခ်က္ရဲ့အဆုံး Renjun လဲက်လို႔သြားသည္ ။ ႏွုတ္ခမ္းေထာင့္နားကေသြးစတို႔ကလဲ က်လၽွက္...
"မေတာင္းပန္နဲ႔ မင္းအေမလဲအဲ့လိုေတာင္းပန္တာတစ္ခုပဲတက္တာ!!! အလကား မိန္းမ ယူလိုက္ရတာပဲအဖက္တင္တယ္ မင္းလိုေကာင္တစ္ေယာက္ကိုပါတင္ေကၽြးထားရတယ္"
"မာမားကိုေတာ့မေျပာပါနဲ႔ ပါပါး..."
အသံတိုးတိုးနဲ႔ေတာင္းဆိုတာလား? ဒါမွမဟုတ္ မခံခ်င္လို႔ထြက္သြားတဲ့စကားလား? DaHong မသိပါ ။ သို႔ပင္မယ့္ သူ႔ ရဲ့လက္ေတြကေတာ့ Renjun မ်က္ႏွာေပၚ ထပ္ဆင့္ထိုးလို႔ေနၿပီ ။
"အသိညဏ္မရွိတဲ့ေခြးသားအမိ!! မင္းလိုေကာင္မ်ိဳး ငါေမြးထားေပးခဲ့တာမွားတယ္!!"
"ပါပါး!!!!"
Renjun ရဲ့ေအာ္သံဟာ အိမ္ႀကီးတစ္အိမ္လုံးထံပ်ံ႕ႏွံ့လၽွက္...
"ကၽြန္ေတာ့္ကို ႀကိဳက္သေလာက္ေျပာနိုင္တယ္ ပါးႀကိဳက္သေလာက္လဲထိုးနိုင္တယ္!! ဒါေပမယ့္မာမားကိုေတာ့မေျပာပါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အေမကမိန္းမေကာင္းတစ္ေယာက္!! ပါး ေစာ္ကားခ်င္တိုင္းေစာ္ကားလို႔မရဘူး!"
"ဟာ...ဒီေခြးေကာင္!!!"
ထပ္ထိုးဖို႔ျပင္လိုက္လက္ေတြအား ကိုႀကီး ဆြဲလို႔ထားသည္ ။ ဘယ္အခ်ိန္ထဲကေရာက္ေနမွန္းမသိတဲ့ကိုႀကီး ကအလုပ္မွာရွိေနရမွာေလ ။
"ပါပါး ေတာ္ပါေတာ့.. Renjun ကေနေကာင္းတာလဲမဟုတ္ဘူး.."
DaHong ကသူ႔သားအရင္းရဲ့စကားေတာ့ေတာ္ေတာ္ေလး နားေထာင္ရွာသည္ ခ်က္ခ်င္းကိုလက္ေတြ႐ုတ္လိုက္ရင္း
"Huang Renjun ကငါ့ေဒါသကိုလာစြေနတာ! သူ႔အေမ မိန္းမပ်က္ကိုငါကေျပာလို႔ ငါ့ကိုလာရွည္ေနတာေလ"
"မားကမိန္းမပ်က္မဟုတ္ဘူး!!!"
"ဟက္! Bar မွာအလုပ္လုပ္တဲ့မိန္းမတစ္ေယာက္ကမိန္းမပ်က္ပဲမဟုတ္ဘူးလား? ဘာေတြလာၿပီးဂုဏ္တက္ခ်င္ေနတာလဲ?"
"အဲ့ဒီမိန္းမပ်က္ေၾကာင့္ပဲ ပါးခ်စ္ရတဲ့သားႀကီးကအသက္ရွင္ေနတာမဟုတ္ဘူးလား??? မာမားသာေက်ာက္ကပ္မလွူခဲ့ရင္ ေသရမွာမဟုတ္ဘူး!!"
သူ႔ရဲ့စကားအဆုံး အံ့ဩသြားၾကသူေတြကပါပါးေရာ ကိုႀကီးေရာ..
"မင္း မင္းကဒါေတြဘယ္လိုလို႔သိေနတာလဲ??? ဟမ္!!"
"မာမားေရးထားခဲ့တဲ့ေသတမ္းစာကို ပါပါးပဲသိမ္းထားလို႔ရမယ္ထင္ေနတာလား?"
"Ren De မင္းဘာေတြေျပာေနတာလဲ? ကိုႀကီးတစ္ခုမွနားမလည္ဘူး"
"Xiao Zhan ဘာမွမသိခ်င္နဲ႔! အေရးႀကီးတာလဲမဟုတ္ဘူး ၿပီးခဲ့တဲ့ကိစၥေတြပဲကို"
ပါပါးရဲ့အေျပာကို ရယ္လိုက္ရင္း...
"ဟား...ကိုႀကီးကသိခ်င္ေနတယ္မလား!! ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပရမွာေပါ့ ပါးရဲ့!!"
မဲ့ရြဲ႕လိုက္ရင္းပင္ Renjun ေျပာလိုက္သည္ ဒီေန႔ေတာ့ ကိုႀကီးရဲ့အေဖဟာဘယ္လိုေတာင္ေသြးေအးရက္စက္တဲ့လူလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ရွင္းျပရမွာေပါ့......