🌅
10 Ay Önce
Ece'den
Hande'nin attığı linke tıklarken heyecanla yerimde kıpırdandım. Ekran birkaç saniye sonra yüklendiğinde gözümün önüne ilk olarak çeşitli kar manzaraları düştü. Farklı farklı açılardan çekilmiş fotoğraflar o kadar güzel görünüyordu ki içim daha da bir heyecanla kaplandı. Otelin odalarını gösteren fotoğrafları açtım sonrasında. Lüks, oldukça göze hitaben eden bir dekoru vardı.
"Çok güzel..." diye mırıldandım. O sıra telefonuma Hande'den beğenip beğenmediğimi soran bir mesaj düştü. Hızlıca bayıldığımı anlatan bir cevapla yanıtladım onu.
Hande üniversitedeki yakın arkadaşlarımdan biriydi. Evliydi ve bir tane dünyalar güzeli kızı vardı. Hala sık sık görüşmeye çalışıyorduk ailecek. Tabi bu durum son zamanlarda biraz sekteye uğramıştı çünkü Tugay neredeyse eve bile gelmiyordu. Haliyle dışarı çıkıp kimseyle de buluşamıyorduk. Bu sabah Hande mesaj atmış tatile gideceklerini söylemişti. Bizi de davet ediyorlardı ve ben şimdiden heveslenmiştim bile.
Sayfada biraz daha oyalandıktan sonra mutfağa geçip akşam için bir şeyler hazırlamaya başladım. Bu tatil bana, bize iyi gelebilirdi. Yaşadığım acıları bir nebze olsun geride bırakabilir, Tugay'la da açılan aramızı düzeltebilirdik. Hem belki bu sefer onunla güzelce konuşma fırsatım da olmuş olurdu.
Belki anne olmama izin verirdi.
Hazırladığım kremalı makarnayı tabaklara koyarken kapının açıldığını duydum. Çok geçmeden Tugay mutfakta belirdi.
"Şimdi masaya yerleştiriyorum." dedim gülümseyerek ama o gülümsemedi.
"Çok yoruldum." deyip masaya çökercesine kendini bıraktı.
Pek iyi göründüğünü söyleyemezdim.
"Yemeği yedikten sonra biraz dinlenirsin."
"Yemeyeceğim." dedi bıkkınca. Kalbimi sanki birisi sıkıyormuş gibi canımı acıtırken çatalları tutan elim titredi. "Dinlenmek istiyorum."
"Ama yemek hazırlamıştım." Çaresizce çıkan sesimle kendime daha çok acıdım. Bir haftadır sürekli geç geliyor, yemek yiyemiyorduk zaten. Bir beş dakika yan yana olmamızı bile istemiyor gibiydi.
"Ece... Lütfen izin ver."
"Günlerdir birbirimizi görmüyoruz." dedim isyanla. Ben onu özlüyordum ama o yüzüme bile bakmaktan aciz gibiydi. "İki kelime bile etmiyoruz."
Ayağa kalktı ve bir şey söylemeden çıkışa yöneldi. Hızla yanına koşup kolunu tuttum.
"Ece, bağırma! Yeter."
"Bağırıyor muyum?" dedim büyük hayal kırıklığıyla. "Seninle zaman geçirmek istiyorum ama sen sürekli kaçıyorsun. Anlamıyorum. Bir yanlış mı yaptım, bir problem mi var aramızda... Bilmiyorum. Senden uzak kaldıkça-"
"Hiçbir sorun yok." dedi küçük bir nefes bırakarak. Kolunu tutan elimi avcunun içine alıp bana döndü. "Uyandığım bol bol yeriz yemeği ama şimdi-"
"Ama seninle bir şey konuşacaktım."
Kaşları çatıldığında ondan çekinmeye başladım. Artık her istediğimi de dile getiremiyordum ters bir şey söyler korkusuyla.
"Ne konuşacaksın Ece... Sürekli bir şeyler konuşmak istiyorsun... Bu sefer derdin ne?"
Verdiği tepkiyle utanırken bir adım geri çıkıp ondan uzaklaştım. Gözlerimi ondan kaçırıp bakışlarımı haki yeşili tişörtüne diktim.
"Yok... Yok bir şey." diye mırıldandım cansızca. "Boş boş konuşuyorum işte, sen git dinlen."
İtiraz etmedi. O an itiraz etmesini, en azından ani tepki verdiğini söylemesini bekledim ama yapmadı.
"Birkaç saat sonra uyanır dinlerim seni." dedi ama o an dalga geçilmiş gibi hissettim kendimle. Artık tatile de gitmek istemiyordum çünkü bu isteğimi de söylesem karşı çıkacak, daha da kırılmama neden olacaktı.
Gözümden kayıp düşen yaşı elimin tersiyle temizleyip ağlamadığıma inandırdım kendimi.
"Çok üstüne gidiyorum." diye mırıldandım. "Belki arkadaşlarından birine bir şey olmuştur. Yoksa beni kırmak istemez ki..."
İki tabak makarnayı da masaya bırakıp tek başıma oturdum günlerdir olduğu gibi. Çatalımı makarnaya batırıp yemeye başladım. "Uyanınca konuşuruz dedi, öyle yaparız."
İki tabak makarnayı bitirene kadar kendi kendime teselli vermeye devam ettim. Bir ara kaybettiğim miniğim aklıma gelmişti ve o zaman bahçeyi izleyerek daha içten ağlamıştım. Bunları ona anlatamıyordum çünkü dinlemiyordu.
Tugay bebeğimizi kaybettiğimizi bile bilmiyordu.
Söyleyemiyordum çünkü bile bile hamile kaldığımı düşünebilirdi. Direkt aramıza daha çok mesafe yerleştirebilirdi.
Mutfağı bile toplamadan salondaki koltuğa uzandım. Gece yarısına kadar sadece düşündüm, uyanmasını bekledim. İhtiyacım olan belki de bir özürdü, bilmiyordum. Yorgun, korku doluydum. Bu hislerimi geçirmek için hiçbir şey yapmıyor, hatta sorunlarımızı görmüyor gibiydi.
"Belki de ben hassasım." dedim bir bahaneye sığınma ihtiyacıyla. "Asker karısıyım, bunlar normal olmalı."
Merdivenlere yakın bir hareketlilik hissettiğimde heyecanla yerimde doğruldum. Tugay ağır ağır aşağı inip mutfağa girdi. Ben yanıma gelmesini beklerken elindeki sürahiyle tekrar merdivenleri tırmanmaya başladı. Ne bana baktı ne de beni gördü.
Kalbimin ağrısı geçmek bilmezken elimden hiçbir şey gelmedi. Tıpkı ben de onun gibi uykuya daldım.
🌅
"Nereye?" diye arkamdan bağırmasıyla duraksarken gözlerimi yumup sakin olmayı diledim.
"Atölyeye geçeceğim."
"Bu saatte mi?"
Evde durdukça yüzüme bakmamasını görmektense en azından kendim bir şeylerle ilgilenirim diye düşünmüştüm.
"Saat daha dört." dedim yorgunca. Yanıma kadar geldi ve şöyle bir üzerimi süzdü.
"Dün bir şeyler konuşmak istiyordun?" Dün konuşmak istiyordum, bugün değil. Zaten Hande'ye de gelemeyeceğimizi söylemiştim. Tugay'a danışmama bile gerek yoktu.
"Önemsiz bir şeydi, unutmuşum bile."
"Akşam yemeği dışarıda yiyelim mi?" diye sordu bir adım daha yaklaşıp. İşaret parmağı önümde düşen kızıl tutamı usul usul okşayıp kulağımın arkasına sıkıştırdı. "Seni özledim."
"Bu akşam mı?" dedim şaşırarak. Elim ayağım birbirine girerken zorlukla yutkundum. "O-olur, gidelim. Şeye gidelim mi? Ihm... İsmini hatırlayamadım ama geçen sene gitmiştik bir kere. Orasının yemeklerini sevmiştim... Hem oldukça romantikti de..."
"Gidelim." dedi daha da yaklaşıp. Büyük eli yavaşça belime kaydı ve beni kendinde doğru çekti. "Ama istersen gitmeden önce küçük bir enerji harcayabiliriz."
"Tugay..."
"Karımı özlüyorum." dediğinde göğsüm körük gibi kalkmaya başladı. Alnını alnıma bastırıp gözlerini yumdu. Hissettiğim duygularla yanaklarım kızarırken dudağı hafifçe dudağıma sürtündü.
Kendimi daha çok ona bırakmıştım ki evin içinde telefonunun sesi yankılanmaya başladı. "Siktir." diye tıslayıp beni serbest bırakırken hayal kırıklığıyla yanımdan geçip gidişini izledim. Bu kadar önemli miydi telefonları? Tamam önemliydi ama günler sonra olan küçücük yakınlaşmamız sırasında bu kadar önemli miydi?
Birkaç dakika içeride biriyle konuştu ve ben de omzumu duvara yaslayıp onu bekledim. Sonunda konuşma bitmiş olmalı ki tekrar içeriden çıktı ama bu sefer elindeki ceketi giymeye çalışıyordu.
"Ben çıkıyorum." dedi hızlıca. "Akşam belki gelmem..."
Ben daha şaşkınlığımı yaşayamadan yanımdan sıyrılıp geçti. Kapı saniyeler içinde açılıp kapanırken arkasından üzgünce baktım.
"Yemek yiyelim demiştin..." Dudaklarım titredi. "Hani beraber zaman geçirecektik?"
🌅
Zamanında kızı dinlemezsen şimdi dinleyeceğim diye bir taraflarını yırtarsın, oh olsun sana Tugay efendiiii