Epilogue II
"Abort that. Abort the child in your womb." That was the last word I left with Cassidy. I was gone for weeks because of my work and when I got back to the country. Cassidy welcomed me with the news that he was pregnant. Due to the distress, anger, and outrage I felt because all of my missions failed, thinking of only one person (Cassidy) while doing the job. Nabuhos ko lahat ng iyon kay Cassidy. I wasn't thinking straight anymore. The problem got filed up. Hindi naman iyon ang unang pagkakataon na nagkaroon ako ng ganoong problema pero napuno ako. Nagwala pa ako noong gabing iyon. Sa kanya ko nabunton ang galit ko, which I regret for the rest of my life.
Pakiramdam ko kasi noon labis na akong naging mahina. And I can't get weak. I don't want to be like Mommy, who became a prisoner of foolish love. Mahirap sa mundong ginagalawan ko ang maging mahina. Mahirap na may kahinaan ka.
Hindi ako makagalaw sa kinauupuan ko at pinagmasdan ko lang noon na umalis siya. I don't know how many minutes or hour since Cassidy left the library pero nang makolekta ko na ang utak ko sa mga ginawa at nangyari sa library. Hahabulin ko na si Cassidy nang may makita akong maliit na papel sa sahig na lukot na. Pinulot ko iyon at saka ko napagtanto na isa pala iyong sonogram. Our babies sonogram photo.
The last time I cried was when my mommy was gone. And that night, again, after a long time, I cried. Habang tinitingnan ko ang sonogram pakiramdam ko may importanteng bahagi sa akin ang nawala. After that hinanap ko si Cassidy sa bahay pero hindi ko siya makita. Inutusan ko ang mga tauhan ko na hanapin siya sa buong bahay kaso di nila ito makita. Uutusan ko na rin sana si Pike n'on kaso wala siya kasi may pinalakad ako sa kanya at matagal siya bago nakabalik.
Days, weeks, and months have passed, and I still haven't found him. It was like there was someone hiding him from me. Hindi ko talaga nakita n'on si Cassidy pero I keep the sonogram of our baby like a treasure. Simula noong nawala si Mommy nahihirapan na talaga ako sa pagtulog. There are nights na gising lang ako at takot na ipikit ang mga mata ko dahil lagi akong na nanaginip kay Mommy na nanghihingi sa akin ng saklolo. At minsan naman ay iyong tinu-torture ako. At ngayon para akong bumalik bumalik sa dati. Sa naalala ko nakatulog lang ako ng mahimbing noong kasama ko si Cassidy; kapag katabi ko siya. I knew I needed a treatment pero di ko ginagawa. The thing that kept my mind intact and sane was the sonogram I had; thinking of my angels.
Until one day, Raven's troops barged into my mansion at nakaroon ng malalang ingkwentro at nasunog pa ang bahay ko. Nanalo kami pero marami ang nawala. Kahit na nasusunog na ang bahay ko noon. Nang maalala ko na nasa kwarto ko pala ang sonogram ng baby namin sinuong ko ang umaapoy kong tahanan just to save the sonogram. Kasi kung pati iyon mawala baka tuluyan na akong mabaliw.
"I have heard about what happened to your troops, Tyson. Humina na ba ang organisasyon mo? Anong klaseng tao na ang mga kinuha mo? There's no training anymore? Or does the Mafia Lord per se is the weak." My no good of a father said. I was so happy that I was able to face him with no fear in my head. I can now look into his eyes without blinking.
Daay and I met here in Italy. Pike words made me do a treatment for myself. I know how psychologically ill I was but I was just too stubborn before para makinig sa iba. Pero nang panahon na iyon sinunod ko ang sinabi ni Pike na magpagamot. I don't want to burden myself anymore with the painful memories. I want to change myself. At gusto ko rin na maging matigas at matapang kapag kaharap ko na ang ama ko. Aminin ko man kasi o sa hindi takot ako kay Daddy. Siguro dahil bata pa lang ako saksi na ako sa mga pinaggagawa niya. At ako nakatikim na kung gaano siya kalupit. Kahit na anong tapang ng katawan ko na malampasan ang lahat ng iyon, hindi naman nakaligtas ang utak ko doon. Ang utak ko nanatiling submissive kay Daddy.
"I won." malimit kong saad.
"Yet you lost a lot of people."
"I can replace them."
Kumunot nag noo ko nang makita kong tumawa si Daddy. "Come on, Tyson. Maybe you lost because you became weak. You become just like your mother." He sighed. "I already know that you got someone pregnant. And to a damn bearer?" His tone was like he was mocking me.
I put my hands under the table. My hands were shaking.
"I'm afraid it was because of that da--"
"It wasn't because of him."
"Really? Pero bakit mo hinahanap?" May panunuyang tanong niya.
"I am after my children."
'Yan ang inuwan kong salita kay Daddy bago bumalik sa Pilipinas. Sumuko na ako sa paghahanap kay Cassidy at ang nasa utak ko lang noon ay ang mga anak ko na lang ang gusto kong makasama pero nang mahanap ko sila sa Sagada. Everything changed.
I saw how my children resented me. I saw how they hated me. It was like I was watching my old self, na galit na galit sa ama nila. Natakot ako. Natakot ako ng sobra na baka lumaki silang maging kagaya ko. But there's Cassidy. At alam ko na kapag nandyan siya hinding-hindi magiging kagaya sa akin ang mga anak namin.
Naging mahirap sa akin ang pagkuha sa loob ng mga anak ko. Talagang galit sila sa akin at kasalanan ko naman iyon. At handa naman akong tanggapin lahat ng galit nila sa akin. At laking pasalamat ko nang unti-unti nang bumukas ang puso nila sa akin.
Akala ko noon ang mga bata na kang talaga ang habol ko pero pati pala ang ama nila ay habol ko na rin. Akala ko ayaw ko na. Akala ko di na bubuksan pa ang puso ko ulit sa kanya pero nagkamali ako. Bukas naman pala iyon lagi sa kanya natatakpan lang ng pride ko at takot... takot na baka mangyari na naman ang nangyari dati; takot din dahil magkaiba ang mundo namin; takot na hindi na niya ako tanggapin; takot na kaya niyang wala ako; takot na baka wala na talaga... na hindi na niya ako mahal; takot na ako lang ang gusto siyang makasama.
Nasasaktan ako kapag nasa malapit ako sa kanya pero parang wala na ako sa kanya. Nasasaktan ako na kaya niyang ngumiti sa iba at pero sa akin hindi na. Nasasaktan ako na napaka komportable niya kay Pike at sa akin hindi. Nasasaktan ako na mas linagkakatiwalaan niya si Pike kaysa sa akin. Nasasaktan ako sa tuwing nakikita kong kaya niyang ngumiti kahit wala ako, na kaya niyang maging masaya kahit wala ako. Nagseselos ako. Nagseselos ako ng sobra lalo na kay Pike. Pero anong nagagawa ko? Si Pike ang tumulong sa kanya. Si Pike ang naging sandalan niya noong panahon dapat sana ay ako. Sa mga pagtulak niya sa akin. Iyong pagkamuhi niya tinanggap ko lahat kasi dapat lang naman iyon. Naging pasensyoso ako at tiniis lahat dahil gusto ko. Dahil gusto kong maging akin ulit siya.
At nang makabalikan ulit kami. Pinangako ko sa sarili ko na poprotektahan ko ang pamilya ko. Hindi ako tutulad sa ama ko. Mamahalin ko sila at poprotektahan hanggang sa huling hininga ko.
Akala ko magiging maayos na ang lahat nang makasama na ulit kaming pamilya. Sa sobrang saya ko nakalimutan ko si Daddy. At ayon nga muli na namang bumalik sa akin ang takot. Hindi para sa sarili ko kung hindi para sa pamilya ko. At nalaman ko pang siya pala ang may pakana sa lahat nang mga nangyaring ambush, sa pagbaril sa akin, simula nang magbalikan kami si Cassidy. It was his warning! Sa simula pa lang pinaikot niya lang ako sa palad niya. Akala ko nakawala na ako sa kanya pero tingin ko habang buhay na yata akong nakatali sa mga kamay ni Daddy.
"I will surrender everything to you, dad. Ibibigay ko ulit sayo ang pagiging Mafia Lord sa pamilya pero layuan mo na ang pamilya ko. Ayaw kong maranasan nila ang buhay na meron ako dati. Ayaw kong mabuhay sila sa dahas at puno ng gulo. Kaya ibabalik ko na sayo ang posisyon." Walang ka emo-emosyon kong saad. Wala na si Cassidy sa bahay ko nang makabalik ako. At hindi na ako manghuhula pa kung sino ang may pakana noon dahil ang taong nasa harap ang may pakana kaya umalis ulit si Cassidy.
But this time he left a letter, "Love, please look for my phone at pakinggan mo ang recording ko doon. Please!"
"Love hindi ko alam kung mapakikinggan mo itong recording ko ngayon pero sana nakikinig ka. Love, alam ko na kapag napakinggan mo man ito kung saka-sakali man ay wala na ako dito ngayon sa beach house mo at ang mga bata pero gusto ko lang sabihin sayo love na hindi ito ang gusto ko. Hindi ko gusto na iwan ka ulit. I promised. I promised you na hindi na kita iiwan at totoo iyon love. Ginipit lang ako ng ama mo kaya kami aalis ng mga bata. Pero tandaan mo love, mahal na mahal kita. Mahal na mahal kita Tyson at handa akong pakasalan ka at magpaanak ulit sayo... kahit ilan pa. H'wag ka lang sanang magagalit sa ginawa kong ito. Sundan mo sana kami ng anak mo sa Palawan, love. Maghihintay kami. Maghihintay kami ng mga bata, love. I love you. I love you so much, Ty."
Hindi ako kumurap habang dahan-dahan ang paglapit sa akin ni Cassidy. He was the angel I met before. He was the angel who saved me, and up until now, he was still my angel. He saved me from everything. He was the angel I was looking for all this time. He was my savior. If only I had known before na iisa lang pala sila siguro di ko siya nasaktan. Many things have come in our way, but we have already reached the end. And here we are at our intimate beach wedding.
"I already made a promise to you, love. And I will repeat it again and again. That I will safeguard you and our children. That's the assurance I can give you. I have a chaotic life. I am dragging you into my world, but I promised to be with you. I promised to be with you all the time. I won't push you away anymore. Love, I'm sorry for all the pain. I'm sorry for the suffering that I have caused you. I'm sorry for my inconvenience as a man. I'm sorry for my negligence. I'm sorry for being evil. I'm sorry that I wasn't able to be with you during your hardships. But starting this day and onward, I promised to be with you. I, Tyson Greg Maranzano, promised to be your lawfully wedded husband; to have you, love; to hold you from this day forward, for better or for worse, for richer or for poorer, in sickness and in health, to love and cherish you, love; until death do us part. And I, Tyson Greg Maranzano, will protect you until my last breath."
I smiled as I remembered my vow to Cassidy at our wedding. My vision was now blurry. I can not even feel my surroundings anymore. I just feel sleepy, tired, and numb all over my body.
Cassidy was yelling. My husband was shouting for help until his voice became hoarse. I want to stop him kasi mapapagod lang siya pero wala na akong lakas. Nahihirapan na nga akong igalaw ang sarili kong kamay.
Masaya na ako. Masaya na akong mawala na napakasalan ko siya. Masaya na akong aalis knowing that we will have a new baby.
With the help of him, I reached for his face for the last time. I want to dry his tears using my hands, but I can not bring myself. I was too weak already.
"Love. I'm s-sorry, love." The last word I said before the darkness ate me up. Marami pa sana akong sasabihin pero hindi ko na kaya. Unti-unti nang nawawala ang lahat, ang paningin ko, ang pakiramdam ko, at ang pandinig ko.
---
"Kumain ka muna, Cassidy." Inalok pa ni Auntie Tanya sa akin ang tray na may lamang pagkain.
"Mamaya na Auntie. Busog pa po ako." mahina kong sambit at tumingin sa labas.
"Cassidy, batid kong mahirap ang pinagdadaanan mo ngayon pero h'wag naman ganito, Cass. Nagdadalang tao ka. Di lang sarili mo ang pinapakain mo. May bata sa sinapupunan mo."
Bumagsak ang mata ko sa t'yan ko. Medyo lumobo na ang tiyan ko kahit na one month and half palang ito. Hinaplos ko ang tiyan ko.
Sobrang nagpapasalamat ako na lumuwas sina Auntie, si Gretel, at Aileen dito Manila after the incident. Kung wala sila ngayon sa tabi ko, ewan ko nalang talaga. Sila Gretel ngayon ang nag-aasikaso sa mga anak ko at minsan pumupunta si Owell dito. Si Pike naman abala. Kasi siya na ang gumagawa sa lahat.
Namuo ang luha ko habang hinahaplos ko ang t'yan ko. Muntik nang mapahamak ang mga anak ko dahil sa kapabayaan ko. Muntik na silang mawala sa akin dahil sa paging pabaya ko. Oo may nawala. Nakunan naman talaga ako. Dalawa sila. Dalawa silang nawala sa akin nang araw na iyon. Akala ko wala na pero nang sunod kong check-up nakita ng OB ko na may bata pa pala sa loob ko. Actually, tatlo pa ang nasa loob ng tiyan ko ngayon.
"Miss ko na miss ko na si Tyson at ang mga anak namin, Auntie." Bulong ko.
Hinagod ni Auntie ang likod ko at ilang saglit pa ay umiyak na naman ako. Alam kong bawal ang stress sa akin. Alam kong bawal akong maging mahina ngayon pero talagang di ko lang mapigilan.
"Sshh! Tahan na. Hindi ito nakakabuti sa pagbubuntis mo, Cass. Tandaan mo di lang isang bata ang umaasa sayo. Tatlo 'yan." Paalala ni Auntie.
Tumango ako at pinunasan ang luha ko. Ang hirap lang kasing mag-isa.
"Gusto mo bang pumasyal ngayon? Papasamahan kita kay Aileen, ako muna ang nagbabantay sa mga bata at dito."
Umiling ako kay Auntie. "Di na Auntie. Dito lang po ako sa bahay."
Iyong bahay na tinitirhan namin ngayon ay ang bagong mansyon na pinatato ni Tyson. Di pa naman fully furnished ang bahay kasi di pa tapos iyong sa mga sports area pero dito sa loob ay mga konting gamit na lang ang kulang.
Lumipat kami sa bahay na 'to na wala si Tyson, na kami lang ng mga anak niya. Mabuti na lang at dumating sila auntie dito at parang sumigla ang bahay dahil sa kanila. Kaso iba pa rin. Iba pa rin kung nandidito sana siya ngayon.
Iniwan ni Auntie ang pagkain na dinala niya sa akin. Ayaw kong kumain kasi nawawalan na naman ako ng gana pero iniisip ko. Tama nga si Auntie tatlong bata ang nasa loob ng tiyan ko na nangangailangan ng lakas ko at enerhiya. Hindi ako pwedeng mapanghinaan ngayon. I've been here before. I've been here before, but it feels so different right now since I already feel accustomed to his presence beside me.
"Papadad, I already miss daddy so much po."
Unti-unting humina ang paghagod ko sa buhok ni Zhuri. Tumatabi ako sa kanila sa kanilang pagtulog kasi di ko kayang matulog mag-isa sa kwarto namin ni Tyson. May kanya-kanya mang silid ang tatlo naming anak kaso mas pinili naming magsama sa iisang silid.
Isa sa mga rason kung bakit hanggang ngayon lumalaban pa rin ako dahil sa mga anak ko. Sinusubukan kong magpakatatag dahil sa kanila. Nagpapakatatag ako kahit pagod at sobrang hirap ko na.
"I miss your daddy, too, Zhu." bulong ko.
"Kailan pa ba si Daddy dito, papadad?"
Natikom ko ang bibig ko. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko sa kanya. Kung ako namimiss ko ang ama nila mas na siguro sila.
"H-hindi ko rin alam anak."
"I thought he won't gonna leave us? Where is he right now, papadad? Ang tagal nang wala ni daddy, papadad."
Niyakap ko na lang si Zhuri at sinabayan siya sa pag-iyak niya. Hindi pa kasi niya masyadong naiintindihan ang mga nangyayari sa paligid niya. Si Zyrho at Zen naman ay nakakaintindi pero lagi pa rin nilang nababanggit ang pangungulila nila sa kanilang ama.
"Umagang-umaga at manggang hilaw ang ina-almusal, ah." Ang puna ni Owell nang pumasok sa kusina at nakita akong kumakain ng manggang hilaw na pinaresan ko ng ketchup.
Ngumiwi siya ng makita ang kinakain ko.
"Iba ka rin talaga mag-crave, Cass. Ano masarap ba iyan?"
Tumango ako at nag-alok pa sa kanya.
"Oo, halika tikman mo."
"Ew! Sayo na 'yan."
"Mabuti napadalaw ka, Owell." wika ko habang ngumunguya.
Ngumiti siya at umupo sa silya dito sa dining.
"Oo naman. Dinadalaw kita. Kinukumusta ang buntis."
"Okay lang ako, Owell at ang babies ko."
Bumuntong hininga siya.
"You're trying to be okay. And I like that. Ganyan nga, Cass. Magpakatatag ka. Lalo na't may tatlo na naman sa tiyan mo."
I gave him a cheek smile. "Oo naman, Owell. Araw-araw akong sumusubok na magpakatatag."
Tumango siya.
"Teka, si Pike ba ang kasama mo ngayon dito?"
Tumango siya. "Dinaanan ako apartment sabay kaming tatlo ni Sean."
Si Sean ay patuloy na naging guro sa mga anak ko. At next school year itutuloy ko na ang plano ko na papasukin na sila sa eskwela at di na home school. Pero si Sean kukunin ko pa ring tutor at pumayag naman doon si Sean dahil napalapit na siya sa mga bata at gusto niya rin daw ito.
"Magpapahatid sana ako sa kanya, e."
"Bakit saan ka pupunta?"
"Dadalaw lang ako." ani ko.
Tinaasan niya ako sa kanyang kilay. "Hindi nakakabuti ito sayo, Cass. Hindi pwedeng araw-arawin mo na ang pagdalaw doon."
"Namiss ko siya."
"Araw-araw mo 'yang sinasabi, Cass."
"Araw-araw ko kasi siyang namimiss."
Walang nagawa si Owell upang pigilan ako. Nagpahatid talaga ako kay Pike.
"You're okay, now? No nightmares?" tanong ni Pike habang nasa byahe kami.
Oo binabangungot ako dahil sa pagbaril ko doon sa ama ni Tyson. Lagi kong napapanaginipan kung paano ko siya natamaan at kung papaano siya humandusay sa daan noong araw na iyon.
Kaya nga rin tumatabi ako sa mga anak ko dahil kapag katabi ko sila maayos ang nagiging tulog ko.
"Wala na naman."
"Mmm, pero Cass diba sinabi ko na sayo na hindi nakakabuti sayo ang palaging pagdalaw doon. Hindi ito nakakabuti sa kalusugan mo." Pareho talaga silang magkakapatid.
"Saglit lang naman, Pike. Gusto ko lang talagang dalawin si Tyson. Mag-isa siya at alam kong nami-miss niya rin ako at ang mga anak namin."
Marahas siyang huminga. "Sige pero saglit lang Cass."
Ngumiti ako at napahaplos sa tiyan ko. Gusto lang i-kwento kay Tyson ang mga cravings ko at gusto ko lang sabihin sa kanya na miss na miss na siya ng mga bata sa bahay.
Nilagay ko ang bagong pitas kong bulaklak sa table na nasa tabi ng hospital bed ni Tyson.
"Hello, love! Nandidito na naman ako para magkwento sayo." Excited kong ani at umupo sa silyang nasa tabi ng hospital bed niya. Puro tunog lang ng makina ang naririnig ko dito sa room niya.
Lagi mang tutol sina Auntie, Pike, at Owell pero di nila ako mapigilang di dalawin si Tyson dito sa hospital na di pa rin nagigising. Tyson has been in a coma until now. At ipinagdarasal ko araw-araw na sana gumising na siya. Sana...
***
One epilogue to go..
Thank you for reading!!!