Unicode
မနက်ခင်းနေရောင်ခြည်သည် လိုက်ကာကိုထိုးဖောက်ကာ ဒန်နီရယ်၏မျက်နှာပေါ်သို့ကျရောက်လာခဲ့သည်။
ထိုအခြင်းအရာကြောင့် အနည်းငယ်လူလွန့်သွားပြီး ခန္ဓာကိုယ်အားတစ်ဖက်သို့စောင်းကာ ထပ်မံအိပ်ရန်ကြိုးစားလိုက်သည်။သို့သော် အချင်းနှီးမျှသာ vampire တစ်ကောင် နေရောင်ခြည်အားထိတွေ့ရခြင်းကိုစိုးရွံ့သကဲ့သို့ ဒန်နီရယ် သည်လည်းအလားတူပင်
ထို့ကြောင့် သူပြန်အိပ်စက်ရန်မကြိုးစားတော့ပဲ အိပ်ရာမှထကာ အိမ်အောက်ထပ်သို့ဆင်းရန် သူ၏ခြေလှမ်းများကိုရွေ့လိုက်သည်။
ဒန်နီရယ် တံခါးဖွင့်ဖွင့်ချင်း တံခါးပေါက်ဝတွင် ကျောပြင်ကျယ်တစ်ခုအားတွေ့လိုက်ရသောကြောင့် အနည်းငယ်တွန့်စုတ်သွား၏။
ကြွက်သားအစိုင်အခဲများဖြင့်တည်ဆောက်ထားသော ကျောပြင်ကျယ်ကိုပိုင်ဆိုင်ထားသည့်ထိုသူမှ သူ(ဒန်နီရယ်)ရှိရာသို့် သူ(သောမက်စ်)၏မျက်နှာအားလှည့်လိုက်ပြီး
"Bonjour,comment ça va? အိပ်ရာကဘယ်လိုနေလဲ အိပ်ရတာသက်တောင့်သက်သာရှိရဲ့လား?"
"အင်း သက်တောင့်သက်သာရှိပါတယ် ဒါနဲ့ ညတုန်းက ခင်ဗျားဘယ်မှာသွားအိပ်တာလဲ?"
"ကိုယ်က အောက်ထပ်ဧည့်ခန်းထဲက ဆိုဖာမှာအိပ်လိုက်တာပါ"
"အော် အိုကေပါ ဒါနဲ့ ကျွန်တော်တို့ဒီနားမှာပဲ နေကြတော့မှာလား"
ထိုအခါမှ သောမက်စ်က တစ်ခုခုကိုသတိရသွားဟန်ဖြင့် အရှက်ပြေအောင် သူ့(သောမက်စ်)လည်ဂုတ်ကိုတစ်ချက်ပွတ်လိုက်ပြီး
"အာ sorry ကိုယ်မင်းကို မနက်စာစားဖို့လာခေါ်တာ မင်းမနိုးသေးမှာစိုးလို့ ကိုယ်အခန်းရှေ့ကပဲစောင့်နေတာ"
"အင်း ဒါဆို ကျွန်တော်မျက်နှာသစ်ပြီးရင်လာခဲ့မယ် ဒါနဲ့ ရေချိုးခန်းကဘယ်မှာလဲတစ်ချက်ပြပေးပါ"
"ဒီစင်းကြန်လမ်းအဆုံးက အခန်း"
သောမက်စ် ရေချိုးခန်းရှိရာသို့ ဒန်နီရယ့်အား ညွှန်ပြလိုက်ပြီး မနက်စာစားရန်စောင့်နေလိုက်သည်။
ခဏအကြာ ဒန်နီရယ် ပြန်ရောက်လာပြီး
"အကြာကြီး စောင့်လိုက်ရလားမသိဘူး"
"စောင့်ရတာ အလွန်ဆုံးရှိ ၈ မိနစ်လောက်မလို့ မကြာပါဘူး"
"အာ ခင်ဗျားက တိကျလိုက်တာ"
"အင်း စကားမများနဲ့တော့ ဒီမှာ မင်းအတွက် Banana Milk နဲ့ ပေါင်မုန့်"
ဒန်နီရယ်က Banana milk နှင့် strawberry ယိုသုတ်ထားသော ပေါင်မုန့်အားတစ်ချက်ကြည့်ပြီး
"ကျွန်တော် ဘာလို့ coffee မရနိုင်တာလဲ"
သောမက်စ် သူ၏ကော်ဖီအားတစ်ငုံသောက်လိုက်ပြီး
"ကလေးတွေက coffee သောက်လို့မရဘူး"
ဒန်နီရယ် နှာတစ်ချက်ရှုံ၍
"ကျွန်တော်မငယ်တော့ဘူး အသက် ၁၉နှစ်ရှိပြီး"
"မင်းက ကိုယ့်ထက်ငယ်တယ်လေ"
"ခင်ဗျားထက်ငယ်တာနဲ့ coffee သောက်လို့မရတော့ဘူးလား ဘာဆိုင်လို့လဲ ပြီးတော့ ကျွန်တော်က ကလေးမဟုတ်တော့ဘူး"
"ကိုယ့်ထက်ငယ်ရင် ကလေးပဲ စကားပြောတာတွေရပ်ပြီး မနက်စာကိုသေချာစားစမ်းပါ နေ့တစ်နေ့မှာ မနက်စာအရေးအကြီးဆုံးပဲ"
ဒန်နီရယ်၏မျက်နှာ စူပုတ်သွားပြီး ပေါင်မုန့်ကိုတစ်ချက်ကိုက်လိုက်ကာ
"ခင်ဗျားထက်ငယ်တိုင်း ခင်ဗျားကလေးမဟုတ်ဘူးဗျ ဖခင်မေတ္တာ သိပ်ကိုပြည့်ဝနေရင် ကလေးတစ်ယောက်မွေးစားလေ"
"ဟိတ်ချာတိတ် အစားစားရင်းစကားမပြောနဲ့"
"တကယ့် စာအုပ်ကြီး"
သောမက်စ် ဒန်နီရယ့်၏စကားကြောင့် တစ်ချက်ပြုံးလိုက်ပြီး
"မင်းစားလို့ပြီးပြီလား ပြီးရင် ကိုယ်ပန်းကန်တွေဆေးတော့မလို့"
"အင်း ပြီးပြီ"
သောမက်စ်၏လက်ထဲသို့ ပန်းကန်များ ထည့်ပေးပြီး ဒန်နီရယ်ထိုင်ခုံမှထရပ်မည်အလုပ်
"ပြန်ထိုင်"
"ဟမ် ဘာလို့လဲ"
၃ပုံ၁ပုံမျှသာကျန်တော့သော ငှက်ပျောသီးနွားနို့ခွက်အား သူ့(ဒန်နီရယ်)ထံပြန်ပေးကာ
"ဒါကိုကုန်အောင် သောက်ပြီးမှထ"
ဒန်နီရယ်စိတ်မရှည်စွာ ကောက်မော့လိုက်ပြီး
"ကျေနပ်ပြီမလား"
"အင်း လိမ်မာတယ်"
ဒန်နီရယ် ထိုဖခင်စိတ်အလွန်ပြည့်ဝသောသူကိုဆက်မကြည့်လိုသောကြောင့် ဧည့်ခန်းတွင်သာထိုင်နေရန်စိတ်ကူးလိုက်သည်။
ပြီးနောက်သူ(ဒန်နီရယ်)တွေးမိသည်က ဤသောမက်စ်ဟူသောသူသည် လီယို့ကိုလည်း မိမိကဲ့သို့ပင်ဆက်ဆံလိမ့်မည်။ထိုအတွေးကြောင့် မဲ့ပြုံးတစ်ခုကို သူနှုတ်ခမ်းတွင်ချိတ်စွဲလိုက်ရင်း စိတ်ထဲတွင်ရေရွတ် လိုက်မိသည်က "ညီလေး မင်းဒီလူ့ကို သေချာပေါက်ဆုံးရှုံးစေရမယ်"ဟူ၍ပင်
A/N
ဒါက pt-8 မဟုတ်ပါဘူးနော်
pt-7 ပါပဲ နှစ်ပိုင်းခွဲတင်မိလို့ အားနာရပါတယ်
ဘယ်လိုနေလဲဗျ ဖတ်ရတာအဆင်ရောပြေကြရဲ့လား
ကျွန်တော့်fic ကိုဝေဖန်ပြီးအကြံပေးကြပါဦး
fic လေးကို ပရိုမိုးရှင်းဆင်းပေးရင်လဲ စိတ်မဆိုးပါဘူးဗျ
ကျွန်တော့်ရဲ့ စုတ်ချာချာအရေးအသားကို ဖတ်ရှုပေးတဲ့သူတွေကိုကျေးဇူးတင်ပါတယ်
RL ထဲထည့်ပေးတဲ့သူတွေကိုလည်း ကျေးဇူးအထူးတင်ရှိပါတယ်
Zawgyi
မနက္ခင္းေနေရာင္ျခည္သည် လိုက္ကာကိုထိုးေဖာက္ကာ ဒန္နီရယ္၏မ်က္ႏွာေပၚသို႔က်ေရာက္လာခဲ့သည္။
ထိုအျခင္းအရာေၾကာင့္ အနည္းငယ္လူလြန့္သြားၿပီး ခႏၶာကိုယ္အားတစ္ဖက္သို႔ေစာင္းကာ ထပ္မံအိပ္ရန္ႀကိဳးစားလိုက္သည္။သို႔ေသာ္ အခ်င္းႏွီးမွ်သာ vampire တစ္ေကာင္ ေနေရာင္ျခည္အားထိေတြ႕ရျခင္းကိုစိုး႐ြံ႕သကဲ့သို႔ ဒန္နီရယ္ သည္လည္းအလားတူပင္
ထို႔ေၾကာင့္ သူျပန္အိပ္စက္ရန္မႀကိဳးစားေတာ့ပဲ အိပ္ရာမွထကာ အိမ္ေအာက္ထပ္သို႔ဆင္းရန္ သူ၏ေျခလွမ္းမ်ားကိုေ႐ြ႕လိုက္သည္။
ဒန္နီရယ္ တံခါးဖြင့္ဖြင့္ခ်င္း တံခါးေပါက္ဝတြင္ ေက်ာျပင္က်ယ္တစ္ခုအားေတြ႕လိုက္ရေသာေၾကာင့္ အနည္းငယ္တြန့္စုတ္သြား၏။
ႂကြက္သားအစိုင္အခဲမ်ားျဖင့္တည္ေဆာက္ထားေသာ ေက်ာျပင္က်ယ္ကိုပိုင္ဆိုင္ထားသည့္ထိုသူမွ သူ(ဒန္နီရယ္)ရွိရာသို့္ သူ(ေသာမက္စ္)၏မ်က္ႏွာအားလွည့္လိုက္ၿပီး
"Bonjour,comment ça va? အိပ္ရာကဘယ္လိုေနလဲ အိပ္ရတာသက္ေတာင့္သက္သာရွိရဲ႕လား?"
"အင္း သက္ေတာင့္သက္သာရွိပါတယ္ ဒါနဲ႕ ညတုန္းက ခင္ဗ်ားဘယ္မွာသြားအိပ္တာလဲ?"
"ကိုယ္က ေအာက္ထပ္ဧည့္ခန္းထဲက ဆိုဖာမွာအိပ္လိုက္တာပါ"
"ေအာ္ အိုေကပါ ဒါနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဒီနားမွာပဲ ေနၾကေတာ့မွာလား"
ထိုအခါမွ ေသာမက္စ္က တစ္ခုခုကိုသတိရသြားဟန္ျဖင့္ အရွက္ေျပေအာင္ သူ႕(ေသာမက္စ္)လည္ဂုတ္ကိုတစ္ခ်က္ပြတ္လိုက္ၿပီး
"အာ sorry ကိုယ္မင္းကို မနက္စာစားဖို႔လာေခၚတာ မင္းမနိုးေသးမွာစိုးလို႔ ကိုယ္အခန္းေရွ႕ကပဲေစာင့္ေနတာ"
"အင္း ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးရင္လာခဲ့မယ္ ဒါနဲ႕ ေရခ်ိဳးခန္းကဘယ္မွာလဲတစ္ခ်က္ျပေပးပါ"
"ဒီစင္းၾကန္လမ္းအဆုံးက အခန္း"
ေသာမက္စ္ ေရခ်ိဳးခန္းရွိရာသို႔ ဒန္နီရယ့္အား ၫႊန္ျပလိုက္ၿပီး မနက္စာစားရန္ေစာင့္ေနလိုက္သည္။
ခဏအၾကာ ဒန္နီရယ္ ျပန္ေရာက္လာၿပီး
"အၾကာႀကီး ေစာင့္လိုက္ရလားမသိဘူး"
"ေစာင့္ရတာ အလြန္ဆုံးရှိ ၈ မိနစ္ေလာက္မလို႔ မၾကာပါဘူး"
"အာ ခင္ဗ်ားက တိက်လိဳက္တာ"
"အင္း စကားမမ်ားနဲ႕ေတာ့ ဒီမွာ မင္းအတြက္ Banana Milk နဲ႕ ေပါင္မုန့္"
ဒန္နီရယ္က Banana milk ႏွင့္ strawberry ယိုသုတ္ထားေသာ ေပါင္မုန့္အားတစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး
"ကြၽန္ေတာ္ ဘာလို႔ coffee မရနိုင္တာလဲ"
ေသာမက္စ္ သူ၏ေကာ္ဖီအားတစ္ငုံေသာက္လိုက္ၿပီး
"ကေလးေတြက coffee ေသာက္လို႔မရဘူး"
ဒန္နီရယ္ ႏွာတစ္ခ်က္ရႈံလိုက္ၿပီး
"ကြၽန္ေတာ္မငယ္ေတာ့ဘူး အသက္ ၁၉ႏွစ္ရွိၿပီး"
"မင္းက ကိုယ့္ထက္ငယ္တယ္ေလ"
"ခင္ဗ်ားထက္ငယ္တာနဲ႕ coffee ေသာက္လို႔မရေတာ့ဘူးလား ဘာဆဆိုင္လို႔လဲ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က ကေလးမဟုတ္ေတာ့ဘူး"
"ကိုယ့္ထက္ငယ္ရင္ ကေလးပဲ စကားေျပာတာေတြရပ္ၿပီး မနက္စာကိုေသခ်ာစာစမ္းပါ ေန႕တစ္ေန႕မွာ မနက္စာအေရးအႀကီးဆုံးပဲ"
ဒန္နီရယ္၏မ်က္ႏွာ စူပုတ္သြားၿပီး ေပါင္မုန့္ကိုတစ္ခ်က္ကိုက္လိုက္ကာ
"ခင္ဗ်ားထက္ငယ္တိုင္း ခင္ဗ်ားကေလးမဟုတ္ဘူးဗ် ဖခင္ေမတၱာ သိပ္ကိုျပည့္ဝေနရင္ ကေလးတစ္ေယာက်ေမြးစားေလ"
"ဟိတ္ခ်ာတိတ္ အစားစားရင္းစကားမေျပာနဲ႕"
"တကယ့္ စာအုပ္ႀကီး"
ေသာမက္စ္ ဒန္နီရယ့္၏စကားေၾကာင့္ တစ္ခ်က္ၿပဳံးလိုက္ၿပီး
"မင္းစားလို႔ၿပီးၿပီလား ၿပီးရင္ ကိုယ္ပန္းကန္ေတြေဆးေတာ့မလို႔"
"အင္း ၿပီးၿပီ"
ေသာမက္စ္၏လက္ထဲသို႔ ပန္းကန္မ်ား ထည့္ေပးၿပီး ဒန္နီရယ္ထိုင္ခုံမွထရပ္မည္အလုပ္
"ျပန္ထိုင္"
"ဟမ္ ဘာလို႔လဲ"
၃ပုံ၁ပုံမွ်သာက်န္ေတာ့ေသာ ငွက္ေပ်ာသီးႏြားနို႔ခြက္အား သူ႕(ဒန္နီရယ္)ထံျပန္ေပးကာ
"ဒါကိုကုန္ေအာင္ ေသာက္ၿပီးမွထ"
ဒန္နီရယ္စိတ္မရွည္စြာ ေကာက္ေမာ့လိုက္ၿပီး
"ေက်နပ္ၿပီမလား"
"အင္း လိမ္မာတယ္"
ဒန္နီရယ္ ထိုဖခင္စိတ္အလြန္ျပည့္ဝေသာသူကိုဆက္မၾကည့္လိုေသာေၾကာင့္ ဧည့္ခန္းတြင္သာထိုင္ေနရန္စိတ္ကူးလိုက္သည္။
ၿပီးေနာက္သူ(ဒန္နီရယ္)ေတြးမိသည္က ဤေသာမက္စ္ဟူေသာသူသည္ လီယို႔ကိုလည္း မိမိကဲ့သို႔ပင္ဆက္ဆံလိမ့္မည္။ထိုအေတြးေၾကာင့္ မဲ့ပြုဲးတစ်ခုကို သူႏႈတ္ခမ္းတြင္ခ်ိတ္စြဲလိုက္ရင္း စိတ္ထဲတြင္ေရ႐ြတ္ လိုက္မိသည္က "ညီေလး မင္းဒီလူ႕ကို ေသခ်ာေပါက္ဆုံးရႈံးေစရမယ္"ဟူ၍ပင္
A/N
ဒါက pt-8 မဟုတ္ပါဘူးေနာ္
pt-7 ပါပဲ ႏွစ္ပိုင္းခြဲတင္မိလို႔ အားနာရပါတယ္
ဘယ္လိုေနလဲဗ် ဖတ္ရတာအဆင္ေရာေျပၾကရဲ႕လား
ကြၽန္ေတာ့္fic ကိုေဝဖန္ၿပီးအႀကံေပးၾကပါဦး
fic ေလးကို ပရိုမိုးရွင္းဆင္းေပးရင္လဲ စိတ္မဆိုးပါဘူးဗ်
ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ စုတ္ခ်ာခ်ာအေရးအသားကို ဖတ္ရႈေပးတဲ့သူေတြကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္
RL ထဲထည့္ေပးတဲ့သူေတြကိုလည္း ေက်းဇူးအထူးတင္ရွိပါတယ္