Ken's POV
Isang buwan na rin mula nang ikasal kami ni Rita pero parang napapansin kong mas lalo siyang nagiging emosyonal. Sabi nila dahil buntis lang daw, natural lang daw maging emosyonal pero bakit parang halos araw-araw naman yata tsaka parang roller coaster?
May time nga na bigla na lang siyang umiiyak habang nagluluto ng scrambled egg. Minsan din bigla bigla na lang siyang yumayakap sa akin habang nagtutupi ng mga damit tapos kapag yayakapin ko naman pabalik ay agad nitong tinatanggal ang pagkapulupot ng braso niya sa katawan ko. At ang malala, pag magjoke akong hindi naman ganoon nakakatawa talaga, hahagalpak siya sa kakatawa tapos paglingon ko the second time, grabe na yung pag-iyak niya.
Nagwoworry ako. Normal pa rin ba yun? O nababaliw na yung asawa ko?
Grabe ka kay Mommy, Daddy ha. Kung alam mo lang by now, hindi ka magbibiro ng ganyan. Hayyy.
I was busy signing the papers that I need to sign for our businesses dahil one week akong nagleave muna. Nagyaya kasi si Rita na mag out of town daw kami. Nung una ay hindi ako pumayag kasi alam kong maselan ang pagbubuntis niya pero nagpupumilit talaga siya at iiyak siya kapag hindi ko siya napagbigyan kaya heto, I gave in.
Siguro gusto lang niyang may time kaming dalawa together just before maging tatlo ang alagain namin. Yun ang akala ko at first pero isasama daw namin si Dani. Arghhh. Joke lang Ate Dani.
I hate you Daddy. Hahaha. Joke lang. Love you ^^
"Dani baby? Ready ka na ba?" pagkatok ko sa princess door ng kwarto ng panganay ko.
"Yes Daddy" pagsigaw niya mula sa loob.
"Can I come in?" I asked then she opened the door with all smiles. "Ang pretty naman ng ate Dani ko. Ready ka na sa mga things mo baby na dadalhin sa vacation?"
"Oo naman po Daddy. Mommy packed these things up kagabi pa eh. Look Daddy, she even bought me a new dress oh para today oh" and she flaunted her dress. Katulad ng mommy niya ay mahilig din itong magpose. Rumampa pa papunta sa may bintana tsaka naglakad pabalik sa akin.
"Wow pretty like Mommy. Teka nasaan pala ang Mommy mo?"
"There sa bathroom pa Daddy. MagCCR daw kasi navovomit daw po siya eh"
"Navovomit? Bakit di mo ako tinawag earlier anak?" bigla naman akong nag-alala. Alam kong dahil yun sa pagbubuntis niya pero nag-aalala pa rin ako.
Pumunta ako sa bathroom area and kumatok ako, "Mahal, okay ka lang ba dyan? Can you please open the door for me?"
Uulitin ko sana ang pagkatok nang hindi sumagot si Rita, not until I heard a faint reply, "Y-yes, m-mahal. I'm good"
"Sigurado ka ba? Dito lang ako hintayin kita"
"N-no na mahal. T-tulungan mo na lang si Dani sa mga gamit niya. I'll be out in a while"
Wala akong choice kundi bumalik sa may higaan pero ang isip ko ay nakay Rita pa din. Hindi ba ang mga buntis usually tumataba dahil maganang kumain pero lately, aside from the roller coaster of emotions niya, napapansin kong numinipis siya at nawawalan ng ganang kumain. Tumatamlay din siya sa paglipas ng mga araw.
Mag-iisang oras na pero hindi pa rin lumalabas ng banyo si Rita.
Mas lalong kumabog ang dibdib ko nang may narinig kaming tunog ng pagbagsak.
Agad kaming napatakbo sa banyo ni Dani. Naalala kong may susi pala ako ng banyo dito. Kinuha ko ito sa office room ko at agad na bumalik upang buksan ito. At first hindi ko pa nakita si Rita pero paghawi ko ng shower curtain ay nakita kong may bahid ng dugo sa sahig.
Pag-usad pa ng tingin ko ay nakita ko siyang nakahiga sa sahig habang nababasa ng bukas pang shower.
Patuloy na umaagos ang dugo hindi lang ng kanyang ilong kundi pati na rin sa gitna ng mga hita nito. Nagpanic ako. Hindi ko alam ang gagawin ko lalo na't nakatingin si Dani at umiiyak and kept on asking me what happened to her mom.
Tumawag ako agad sa 911 at habang nasa ambulansya kami ni Dani kasama si Rita ay nakahawak lang ako sa mga kamay nito.
"Rita, Choi, Mahal" walang humpay kong pagbanggit na hindi ko na madirediretso dahil sa walang tigil kong pag-iyak.
Pagdating sa ospital ay tinawagan ko agad si Doc Salise and told her what happened. Bakit tila yata hindi na ito nagulat? Ang sabi lang niya ay agad daw siyang pupunta sa ospital na pinagdalhan namin sa kanya.
Karga-karga ko ngayon si Dani while sitting sa couch sa labas ng kwarto. Nakatulog siya sa kakaiyak. Dani, baby. Love tayo ni Mommy ha.
I know, Dad. I know.
Umiiyak pa rin ako nang umiiyak. Patuloy pa rin siyang inaasikaso ng mga doktor sa ER kaya pinalabas muna kami. Pag-angat ko ng tingin ay nakita kong tumatakbo patungo sa direksyon namin si Doc Salise.
"Where's Rita?" bungad niyang tanong.
"Nasa ER pa Doc"
"Sige. Hold on, okay?" then she patted my shoulder before going in. Mga isang oras din silang tumagal sa loob when she came out and told me that she's stable already. She was already given medications.
"Doc, ano pong nangyari kay Rita? O-okay lang po ba yung babies namin?"
"Gladly your babies are totally fine. Malakas ang kapit ng mga anak ninyo. As to Rita naman, wala ako sa posisyon to tell you everything. Maybe you can ask her yourself, if ready na siyang sabihin sayo"
"Please Doc" pagmamakaawa ko, "Just tell me please" napaluhod ako sa sahig habang hawak ang kamay nito. Nagising din si Dani sa ginawa ko and asked me why.
"Ken, if she can tell you already, she will. Just wait for her. Basta ang gusto ko lang sabihin, don't leave her side. She needs you now more than ever. Her happiness is your happiness, so don't cry sa harapan niya as much as possible. She doesn't want that"
Hindi ko maintindihan ang ipinipunto ni Doc sa akin. What does she mean?
"Daddy? Where's Mommy? Is she awake now?"
"Hindi ko pa alam baby eh. We'll wait for her doctor ha"
Maya-maya pa ay nakita ko na ring padating sina Mama Osang pati sina Mommy.
"Nasaan ang bunso ko Ken?" tanong ni Mama na nakatingin lang sa pintuan ng ER.
"Nasa loob pa po Mama"
"Okay lang ba siya?" and now she's looking at me, with those teary eyes.
"Stable na daw po. Ililipat na rin daw po sa private room anytime soon"
Then she just nodded. Napaupo siya sa couch na inuupuan namin ni Dani at niyakap ang apo niya. Umupo naman si Mommy sa tabi ko at yumakap sa akin. "Anong sabi ng doctor anak?"
"Wala pa Mommy eh. Tagal nga. Mommy hindi ko kayang mawala si Rita sa akin, My"
"I know anak. I know. Rita's a strong girl. Kung anuman ang meron, alam kong malalagpasan niyo ang pagsubok na 'to ha"
Rita's POV
Teka anong nangyari?
Pagmulat ko ng mga mata ko ay nakita kong nasa kwarto akong unfamiliar sa akin. Paglingon ko ay nakita kong natutulog sa sofa si Mama. Andun naman si Mommy Veron sa may bintana at natutulog din kayakap ang panganay ko.
Iginala ko pa ang paningin ko at nakita ang mga nakakabit na mga linya sa akin. Nasa ospital ako?
Inalala ko ang nangyari. Yes, sobra pala akong nahilo sa banyo kanina. Napaginipan ko pa nga yatang tinatawag ako ni Ken at kinakausap ko siya.
Tapos, wait? Sino nagdala sa akin dito kanina? Oh gosh, hindi yun panaginip? Imposibleng si Dani ang nagbitbit sa akin.
Nagwoworry ako. Malamang sa malamang alam na niya. At sure akong pati buong Chan family ay nalaman na rin. Matagal ko na sanang gustong ipagtapat ito sa kanya pero natatakot ako. Natatakot akong maging malungkot siya.
Maya-maya pa ay nagbukas ang pinto. Nagtama ang mga mata naming dalawa. Alam kong marami siyang katanungan at handa na akong sagutin siya. Sa lalong pagbukas ng pintuan ay nagising nito sina Mama at Mommy.
"Rita, anak? Gising ka na pala?" yumakap si Mama sa akin at niyakap ko naman siya pero nanatiling nakatingin ako kay Ken na nasa pintuan pa. Lumingon naman si Mama sa tinitingnan ko saka sila nagkatinginan ni Mommy. Tiningnan ko naman silang dalawa and we all agreed naman, by the eyes.
"Sige Rita anak. Labas muna kami. Mukhang marami kayong dapat pag-usapan ni Ken" pagpapaalam ni Mommy habang karga-karga si Dani.
Paglabas nila ay siyang pagpasok ni Ken. Tumungo siya sa couch nang hindi tumitingin sa akin. Sinundan ko siya ng tingin at nabalot lang ng katahimikan ang buong kwarto. Halos 30 minutes ko din siyang tinititigan habang siya'y nakayuko until finally, I decided to talk.
"Okay ka lang ba? May gusto ka bang sabihin or itanong?"
Unti-unti siyang nag-angat ng tingin at kitang-kita ko kung paanong biglang napuno ng tubig ang kanyang mga mata. Lumapit siya sa akin at di ko na ring mapigilang umiyak.
"Choi, mahal. Everytime na tinatanong kita if you're okay, bakit hindi mo sinasabing you're not okay?"
"But I'm okay. I'm really o....."
"You're not. Rita!" nagulat ako nang biglang tumaas ang boses niya.
Lalo akong napaluha at alam kong hindi naman din niya sinasadya. Kinuha niya ang upuan at inilapit sa tabi ng bed ko. Hinawakan niya ang dalawang kamay ko, "Mahal, you're not okay. Look at you. Papatayin mo ako sa nerbiyos kanina eh"
"Mahal, I'm okay. I am okay kasi kasama kita" nag-uunahan na naman ang mga luha ko, "I a-am okay kasi kasama ko yung pamilya ko, k-kayo ni Dani at yung magiging mga anak natin. I a-am okay kasi laging kumpleto yung mga pamilya natin sa mga pinakaimportanteng okasyon sa buhay natin. I a-am okay, trust me. I am more than okay because I see how happy you are"
"M-mahal, h-happy ba 'to eh gripo na nga yung mata ko kanina pa eh"
"L-lapit ka dito mahal" paglapit niya ay pilit kong inabot ang mga mata nito saka pinunasan ang mga luha nitong mukhang hindi tumitigil. "M-mahal wag ka nang umiyak. Napapaiyak din ako eh"
I cupped his cheeks sa mga palad ko. Kinuha niya yung palad ko at hinalikan.
"M-mahal. It's okay not to be okay. Just tell us. Nandito lang kami, kasama mo kami sa paglalakbay na 'to, pamilya mo, kaibigan mo, fans mo."
Ken's POV
At muling bumuhos ang mga luha. Pinagdikit namin ang mga noo naming dalawa at hinalikan ang labi ng bawat isa.
Pinagmamasdan ko lang si Rita habang mahimbing na natutulog. Hindi ko siya maiwanan dahil natatakot ako na baka paggising ko, siya ang umiwan sa akin.
Nakaupo ako sa gilid niya at pinupunasan ng maligamgam na tubig ang kanyang mga braso. Tulad ng dati, halos napupuno ito ng mga pasa pero hindi na galing sa hagupit ni Brent kundi sa hagupit ng kanyang sakit. Recurrence of leukemia. Aggressive. 'Yan ang sabi ng doktor at ang ikinahirap pa ay buntis siya.
Napapaiyak ako habang pinagmamasdan siya at nanginginig ang mga daliri kong sinasalat ang mga pasang bumalot sa maganda nitong balat. Ngunit bigla akong napatayo pagsagot ko ng isang mahalagang tawag.
"What do you mean nawawala?
----------
😭😭😨
A/N My gosh, umiiyak din ako while writing this chapter. Eh kasi naman sino ba namang may sabing magsulat ako ng ganito diba? HAHAHAHA
Ang tanong, may happy ending kaya? May nawawala pa nga oh gosh.