ဒီနေ့အတန်းဝင်ဖို့ဆရာတစ်ယောက်မလာတာကြောင့် သူ့ရဲ့အချိန်တွေဟာ library မှာကုန်လွန်နေသည် ။
Final ဆိုတော့ဒါပြီးတာနဲ့ ဘွဲ့ရလျှင်အလုပ်ကောင်းကောင်းကိုလျှောက်မည် ။ ဒါမှ မေမေလဲသူ့ကိုသေသေချာချာ အားကိုးနိုင်မယ် မဟုတ်ပါလား ။
"အကို!!"
ဘယ်အချိန်ထဲကဘေးနားရောက်နေမှန်းမသိတဲ့ Huang Renjun ။
"အမလေး အမေရဲ့!"
သူ့ရဲ့အာမေဍိတ်ကိုကြည့်ရင်းဒီကောင်ကရယ်နေသေးတာ ဖြတ်ရိုက်ချစ်စရာရုပ်နဲ့ ။
"ကျွန်တော်ကအဲ့လောက်လန့်ဖို့ကောင်းတာလား?"
သူ့ကိုယ်သူလက်ညှိုးထိုးရင်းပြောနေ၏ ။
"မင်းငါ့ကိုမနှောင့်ယှက်ပဲနေလို့မရဘူးလား?"
"မရဘူး အကိုနဲ့ခင်ချင်တာ"
"ကျစ်! ဒုက္ခပဲ!"
"ဟ! ဒုက္ခတော့မလုပ်ပါနဲ့အကိုရ ဟိုနေ့ကပြောသလိုပဲ အကိုနဲ့သူငယ်ချင်းဖြစ်ဖို့ဘာတွေလုပ်ရင်ရပြီလဲ?"
Huang Renjun ဒီလောက်ဖြစ်နေတယ်ဟုတ်လား!
"နေစမ်းပါအုံး! မင်းဘာလို့ငါနဲ့အဲ့လောက်ခင်ချင်နေရတာလဲ?"
"အကိုကလဲ! ခင်ချင်တာပဲကို ခင်ချင်လို့ပေါ့"
"ငါကတော့မင်းကိုမခင်ချင်ဘူးကွာ မင်းသာလူလိုနားလည်မယ်ဆို ငါ့ကိုမနှောက်ယှက်စမ်းပါနဲ့"
ပြောပြောဆိုဆို နဲ့သူရဲ့လွယ်အိတ်တွေရယ် စာအုပ်တွေနဲ့ ကော်ဖီခွက်ကို ကိုင်ပြီး Mark ထသွားသည် ။
ပစ္စည်းတွေကများနေသောကြောင့် ခန္ဓာကိုယ်ကိုလဲ ကောင်းကောင်း handle လုပ်လို့မရပေ ။
လက်ထဲကကော်ဖီခွက်လေးပြုတ်ကျတော့မည့်အဆုံး အနောက်ကလိုက်ပါလာသည့် Renjun တစ်ယောက် ပြေးယူလိုက်သည် ။
"ရော့! အကို့ကော်ဖီ"
"မလိုဘူး ပြုတ်ကျသွားလဲကိစ္စရှိတာမှမဟုတ်တာ"
"ဪ...ဟုတ်လား library ထဲမှာအများသူငှာကိုစိတ်ရှုပ်စေရင် ဒဏ်ငွေဆောင်ရမှာနော်! အင်း..ကော်ဖီခွက်မှောက်တာဆိုတော့ ကြမ်းခင်းတွေစိုကုန်မယ် အဲ့တာကြောင့် ဒီနေရာမှာ ကျောင်းသားအချို့ထိုင်လို့မရဖြစ်မယ် ပြီးရင် သန့်ရှင်းရေးသမားတွေအလုပ်ရှုပ်မယ် ဟော..အစကိုလဲပြန်ကြည့်ရော အကို့ကော်ဖီခွက်ကြောင့်ဖြစ်နေရင်??? တချို့စာဂျပိုးတွေအကြောင်းသိတယ်မလား ဘာမှမဟုတ်တာလေးကိုအရေးကြီးခွင်ကျယ်ကြတာလေ အင်းပါ...ကျွန်တော်ကအကို့ကိုကူညီတာ မကြိုက်ဘူးဆိုရင်လဲ မကူညီတော့ပါဘူး"
ကော်ဖီခွက်အား သူသယ်လာတဲ့စာအုပ်တွေပေါ်တင်သွားတာကြောင့် ဆက်သွားရင်လဲသေချာပေါက်မှောက်မှာ ထိုင်ဖို့ပစ္စည်းတွေချရင်လဲမှောက်မှာ
ဒီကောင် ငါ့ကိုဒုက္ခပေးနေတာလား?
Huang Renjun တစ်ယောက် နှစ်လှမ်းသုံးလှမ်းထွက်ကာပြီးသွားမှ သူ့ဘက်ကိုလှည့်ကြည့်လာသည် ။
သူမကူညီရင်မရတော့မယ့်လူလားငါက?
သကောင့်သားကပြန်လှည့်လာကာ ကော်ဖီခွက်အားကောက်ကိုင်လိုက်သည် ။
"လာလေ သွားမယ်"
ပြောမရမယ့်အဆုံးတော့ သူ့နောက်ကနေသာ Mark ပါလာခဲ့သည် ။
•••••••
ဒီကြားထဲကရက်တွေမှာ Huang Renjun တစ်ယောက် Mark ကိုမနှောက့်ယှက်ရရင်မနေနိုင်အောင်ကို အနောက်ကနေတစ်ကောက်ကောက်လိုက်နေသည် ။
ဘယ်လောက်ထိတောင်လဲဆို ကျောင်းက group chat ထဲတောင်သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ ရန်ဖြစ်နေပုံတွေ အတူတူသွားပုံတွေကို ကျောင်းသား ကျောင်းသူတွေကပို့နေကြပြီ ဖြစ်တယ် ။
"ရော့ အကို့အတွက် ဝယ်လာတာ"
ဘေးနားကိုလာထိုင်ရင်း စတော်ဘယ်ရီကိတ်ပေးလာသည် ။
ဒါကိုမြင်သော Bangchan hyg နဲ့ Lucas ကတော့တိုးတိုးနဲ့ပင် ။
"ငါတို့အတွက်ကျမပါဘူးနော် lucas ရ"
Bangchan hyg ပြောတာကို ကြားသွားသော Renjun က
"အာ ကိတ်က အကို mark အတွက်သီးသန့်ဝယ်ခဲ့တာမလို့ အကိုတို့စားချင်ရင် ဆိုင်လိပ်စာပြောပေးမယ်လေ ဈေးလဲသင့်ပါတယ်"
ရုပ်တည်တည်နဲ့ပြောလာတာကြောင့် Lucas ရော Bangchan hyg ပါဘာမှဆက်မပြောကြတော့ပေ ။
"ငါမစားဘူး မင်းပြန်ယူသွားလိုက်"
စာဖတ်နေရင်းမှ Renjun ကို mark ပြောလိုက်သည် ။
"မရဘူး စားစေချင်လို့ဝယ်လာတာကို"
"ငါမစားဘူးလို့ပြောနေတယ်လေ"
"အကိုကကျွန်တော့်စေတနာကို မလိုလာဘူးပေါ့"
"အစောကြီးထဲကငါစားချင်တယ်ပြောခဲ့လား?"
"ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်လေ ဝယ်လာတဲ့သူကိုအားနာတဲ့အနေနဲ့တောင် ယူမထားချင်ဘူးလား?"
"ပြီးရောလေ"
ကိတ်မုန့်အား mark ယူလိုက်သည် ။ သို့ပင်မယ့် စားဖို့တော့မဟုတ် သူနဲ့မလှမ်းမကမ်းတွင်ရှိနေသော အမှိုုက်ပုံးထဲကို ထ၍သွားပစ်လိုက်သည်
ထိုလုပ်ရပ်ကို Bangchan ရော Lucas ပါ ပါးစပ်အဟောင်းသားနဲ့အံ့အားသင့်သွားရသည် ။
ဘယ်လိုပဲမုန်းပါစေအုံး ဒီလောက်ထိကတော့ mark လွန်တယ်လို့သူတို့ထင်ကြသည် ။
ဒါပေမယ့် မျက်နှာတစ်ချက်မပျက်သူက Huang Renjun ။
"ကျေနပ်လား? မကျေနပ်လဲမတက်နိုင်ဘူး"
"ရပါတယ် အကိုဘယ်အချိန်ထိပစ်နိုင်အုံးမလဲကြည့်ကြတာပေါ့"
Huang Renjun တစ်ယောက်ထိုနေရာကနေထွက်သွားမှ mark သက်ပြင်းချလိုက်သည် ။
"ဒီကောင်ငါ့ကိုသက်သက်လိုက်ရှုပ်နေတာပဲ"
"Lee Mark မင်းကကွာ မစားချင်လဲ သူ့ရှေ့ယူထားပြီး ကွယ်ရာကျမှပစ်လို့ရပါတယ် အခုဟာကြီးကတော့..."
"ဘာလဲ Hyg ကကျွန်တော်လွန်တယ်ထင်လို့လား?"
"ငါလဲမင်းလွန်တယ်ထင်တာပဲ"
lucas ကပါဝင်ပြောလာသည်မလို့
"အေး မင်းတို့လဲတဖြေးဖြေး သူ့ဘက်ပါကြတော့မယ်နော်"
"ဟင်း..အင်းပါ ငါကဒီအတိုင်းပြောတာ မင်းအဆင်ပြေလဲပြီးတာပါပဲ"
••••••••••••••••
ထိုနေ့ကစလို့ Huang Renjun ဝယ်လာသမျှကို Mark တစ်ယောက် အမှိုုက်ပုံးထဲသာလွှင့်ပစ်သည် ။
ဇွဲမလျှော့တဲ့ Renjun ဆိုသည်မှာလဲ Mark ကိုသီးခံ၍ ဝယ်လာတာတစ်နေ့ထပ်တစ်နေ့မရိုးရပေ ။
အခုဆို သူနဲ့တပူးပူးတတွဲတွဲ Jeno တို့ကတောင်သူ့ကိုအပြစ်ပြောနေကြပြီ ။
"Renjun မင်းဟာက ဘာလဲ? ငါတို့ဘက်တောင်မရောက်တော့ဘူးနော်"
"အေးလေ Hyunjin တို့နဲ့ချိန်းထားတာ ဟိုဘက်ကျောင်းကကောင်တွေကအခုတလော လက်ရဲနေတယ်ဆိုလို့"
Jeno အပြောကို Jaemin ဝင်ထောက်သည်
"ငါရန်မဖြစ်တော့ဘူးလေ မသိဘူးလား?"
"ဘာ???? မင်းက???"
ထိုအာမေဍိတ် ကိုတော့ Jeno ရော Jaemin ပါပြိုင်တူအော်မိကြသည် ။
"အင်း...."
"Nono ငါကြားထားတဲ့ကိစ္စကတကယ်ကြီးနဲ့တူတယ်!"
"ဘာလဲ?"
"Huang Renjun က Lee Mark နဲ့တပူးပူးတတွဲတွဲဆိုတာလေ ဟိုကောင်ကဘာတွေပြောလိုက်လဲမှမသိတာ ဟူး ငါတို့ဖိုက်တာကြီးတောင်ပြောင်းလဲနေပါရော့လား?"
"အေးပါ အမြဲတမ်းကြီးတော့ မရှောင်နေနဲ့ တစ်ပွဲလောက်တော့နွှဲပါအုံး"
Jeno အပြောကို Renjun ပြုံးပြရင်း
"အင်း သူခွင့်ပြုရင်ပေါ့"
ထိုစကားကိုကြားတဲ့အခါ သူငယ်ချင်းတွေရဲ့ဟားတိုက်မှု့ကို Renjun ကောင်းကောင်းခံလိုက်ရသည် ။
"ဟားဟား ဆေးမမှီတော့ဘူး ငါတို့ Renjunnie ဆေးကို မမှီတော့ဘူး"
"အဲ့တာပေါ့ ငါတို့လို ဖိုက်တာအချင်းချင်းတွဲရင်လဲဟုတ်သား ဟိုကောင့်လိုဟာမျိုးကျတော့ သူပြောင်းလဲတာလူသိတာပေါ့"
Jeno ကို Jaemin တတောင်နဲ့တွတ်လိုက်သည်
"မင်းလဲတော်တော်ကဲနော်"
"ချစ်တာကိုး.."
Jaemin ပါးကိုဆွဲ၍ပြောနေတဲ့ Jeno ကို Renjun တစ်ချက်ကြည့်ကာ မျက်နှာရှုံ့လိုက်ရင်း
"သွားပြီ! အားနေ Ro နေတာပဲ ခွေးကောင်တွေ"
"ဪ ဪ..ရည်းစားမရှိတဲ့ Ren ကြီးတစ်ယောက်တော့ လူပုစိတ်တိုနေပြီဟေး"
လှည့်ထွက်သွားတဲ့ Renjun ကလက်အမူအရာနဲ့ရအောင် ဆဲသွားသေး၏ ။
••••••••••••
မနက်အိမ်ကထွက်လာထဲကစိတ်အခြေအနေမကောင်းတဲ့ Renjun က Mark ကိုတွေ့တာနဲ့ ပျော်ရွှင်သွားရသည် ။
ဘာကြောင့်မှန်းတော့မသိပင်မယ့် သူ Mark ကိုတွေ့ရရင် စိတ်ကြည်နူးသည် ။ ပင်ပန်းတာတွေပြေပျောက်တယ်ဟုထင်သည် ။ နောက်ဆုံး အားကိုးချင်မိသည်အထိ ။
အေးနေတဲ့ရာသီဥတုကြား အအေးဒဏ်ကိုအံတုရင်း Mark နားကိုရောက်အောင်ပြေးသွားလိုက်သည် ။
"အကို!!!"
သူ့ကိုတွေ့တာနဲ့ မျက်ခုံးနှစ်ဖက်တွန့်ချိုးသွားရင်း အလိုမကျတဲ့အကြည့်တွေနဲ့အကိုဟာသူ့ကို တခြားအရာတွေထက်စိတ်မကောင်းဖြစ်စေသည် ။
တခါတလေ သူစဉ်းစားမိသည် ။ အကို Mark ကိုကပ်နေမိတာ မှားနေလား? အကို့ကို သဘောကျတာ ရပ်လိုက်သင့်လား? အင်း သဘောကျတယ်ဆိုတာထက် လောလောဆယ်ပိုတိကျတဲ့အဖြေက အကို့ကိုမတွေ့ရရင်မနေနိုင်တဲ့ သူ့ရဲ့စိတ်ကပဲမှားနေတာလား?
လိုက်ကပ်နေမိတဲ့ကိုယ့်ကိုကိုယ်ပဲ ရပ်တန့်လိုက်သင့်လား?
မေးခွန်းများစွာနဲ့သူဟာ အကို့ရှေ့ရောက်ရင်တော့ ထိုအရာတွေကိုမေ့ရင်း အကို့နားမှာနေ့ချင်မိတာပဲသိသည် ။
အရင်ကခပ်ဆိုးဆိုးကောင်လေးက အကို့ကြောင့်နဲ့ နဲနဲတော့တည်ငြိမ်သွားတယ်ဆိုတာ အမှန်ပဲမို့ ထိုအချက်ကလေးကိုကြည့်ရင်း အကိုသူ့ကိုညာတာဖို့မျှော်လင့်မိသည် ။
"ဘာလာလုပ်ပြန်ပြီလဲ"
အတွေးတွေပြန့်နေတဲ့သူဟာ အကို့ရဲ့အသံဩဩလေးကိုကြားမှ အသိပြန်ဝင်လာခဲ့သည် ။
"အာ..အကို့အတွက် လမ်းကနေဝယ်လာတာ"
သူ့ပြောတာကိုမျက်မှောင်ကျုံ့ကာကြည့်နေတဲ့အကိုက ဘာတွေအလိုမကျပြန်တာလဲ?
"ဘာဖြစ်လို့လဲ အကို?"
"မင်းကလေ အသိဉာဏ်မရှိတာလား? မင်းပဲငါနဲ့ခင်ချင်ပါတယ်ဆို? ငါရန်ဖြစ်တာကိုမကြိုက်တာတောင် အဲ့ဒီမျက်နှာပေါ်ကဒဏ်ရာတွေကဘာတွေလဲ"
ဟုတ်တာပဲ..ဒီဒဏ်ရာတွေကို ကားပေါ်ကနေမိတ်ကပ်နဲ့မဖုံးခဲ့ရဘူး အကို့ကိုပြောလဲ အကိုကယုံမှာမဟုတ်ဘူး
"ဟို အကိုထင်သလိုရန်ဖြစ်လာတာမဟုတ်ဘူး အဲ့တာအကိုယုံပေးပါ"
"ဒီလောက်ထင်းနေတဲ့သက်သေရှိတာတောင်ငါ့ကိုလိမ်ရဲတယ်နော် Huang Renjun"
"ကျွန်တော်တကယ်ပြောတာပါ အကိုမယုံရင်ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်းတွေမေးလို့ရပါတယ်"
ဒဏ်ရာတွေကိုမယုံရင်တောင် ကျွန်တော့်မျက်လုံးတွေကမလိမ်ရဲပါဘူး အကို
"မင်းအကောင်တွေလဲ မင်းအတိုင်းပဲလေ ဘာတွေမေးနေရအုံးမှာလဲ မင်းငါ့ရှေ့ကနေထွက်သွားလိုက်တော့ Huang Renjun မင်းကိုငါတော်တော်စိတ်ပျက်တယ်"
သူ့ကိုလက်ညိုးငေါက်ငေါက်ထိုးရင်းပြောနေတဲ့ အကိုက သူသိသလို နူးနူးညံ့ညံ့လေးမဟုတ်တော့ဘူး ။
ဘေးနားကကြည့်နေတဲ့ အကို့သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ တချို့ကျောင်းသားကျောင်းသူတွေကိုတောင်ဂရုမစိုက်နိုင်ပဲ Renjun တောင်းပန်မိသည် ။
"အကိုကျွန်တော်ပြောတာယုံပေးပါ ကျွန်တော်ကျိန်ရဲတယ် တကယ်ကိုရန်မဖြစ်ခဲ့ပါဘူး ဒီ..ဒီဒဏ်ရာတွေကလဲတခြား တခြားကိစ္စကြောင့်ပါ"
"သွားစမ်းပါကွာ!! မင်းကိုငါပြောပြီးပြီနော် ငါမင်းမျက်နှာကိုမတွေ့ချင်ဘူး ငါနဲ့ဘယ်တော့မှ သူငယ်ချင်းလာမလုပ်နဲ့"
သူ့ရဲ့လက်ကိုဖြုတ်ချကာ ထွက်သွားသည့် အကိုကျောပြင်ကျယ်ကျယ်အားငေးကြည့်နေမိသည်
အကိုသူငယ်ချင်းတွေကလဲ သူ့ကိုကြည့်ကာ သက်ပြင်းချသွားသလို ဘေးနားကဖြတ်သွားဖြတ်လာတွေကလဲ သူ့ကိုအထူးအဆန်းလိုကြည့်လာကြသည် ။
ထိုနေရာမှာမိနစ်အနဲငယ်ရပ်နေမိတဲ့သူသည် ပါးပေါ်ကစိုစွတ်စွတ်အရာကြောင့် စမ်းမိတော့မှ မျက်ရည်တွေ ။
မေမေဆုံးပြီးထဲက မျက်ရည်ဆိုတာကို အကျမခံတဲ့ကောင်က အခုတော့အကို့ကြောင့်နဲ့ ငိုနေရပြီ ။
လောလောဆယ်တခြားဘယ်အရာတွေကမှသူ့ကို မငိုစေပင်မယ့် အကို့ရဲ့အပြုအမူတွေကတော့ သူ့ကိုတကယ်ခံစားရစေတာအမှန်ပင် ။
"ရပါတယ် အကိုကျွန်တော့်ကိုအဲ့လောက်မုန်းနေလဲ ကျွန်တော်အကို့ကွယ်ရာမှာပဲနေပါ့မယ်"
ပျောက်ကွယ်သွားတဲ့ကျောပြင်ကျယ်ကိုသတိရရင်းနဲ့ တိတ်တဆိတ် ပြောမိတဲ့စကားကိုရောအကိုကြားမိပါ့မလား?
Zawgyi
ဒီေန႔အတန္းဝင္ဖို႔ဆရာတစ္ေယာက္မလာတာေၾကာင့္ သူ႔ရဲ့အခ်ိန္ေတြဟာ library မွာကုန္လြန္ေနသည္ ။
Final ဆိုေတာ့ဒါၿပီးတာနဲ႔ ဘြဲ႕ရလၽွင္အလုပ္ေကာင္းေကာင္းကိုေလၽွာက္မည္ ။ ဒါမွ ေမေမလဲသူ႔ကိုေသေသခ်ာခ်ာ အားကိုးနိုင္မယ္ မဟုတ္ပါလား ။
"အကို!!"
ဘယ္အခ်ိန္ထဲကေဘးနားေရာက္ေနမွန္းမသိတဲ့ Huang Renjun ။
"အမေလး အေမရဲ့!"
သူ႔ရဲ့အာေမဍိတ္ကိုၾကည့္ရင္းဒီေကာင္ကရယ္ေနေသးတာ ျဖတ္ရိုက္ခ်စ္စရာ႐ုပ္နဲ႔ ။
"ကၽြန္ေတာ္ကအဲ့ေလာက္လန႔္ဖို႔ေကာင္းတာလား?"
သူ႔ကိုယ္သူလက္ညႇိုးထိုးရင္းေျပာေန၏ ။
"မင္းငါ့ကိုမေႏွာင့္ယွက္ပဲေနလို႔မရဘူးလား?"
"မရဘူး အကိုနဲ႔ခင္ခ်င္တာ"
"က်စ္! ဒုကၡပဲ!"
"ဟ! ဒုကၡေတာ့မလုပ္ပါနဲ႔အကိုရ ဟိုေန႔ကေျပာသလိုပဲ အကိုနဲ႔သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ဖို႔ဘာေတြလုပ္ရင္ရၿပီလဲ?"
Huang Renjun ဒီေလာက္ျဖစ္ေနတယ္ဟုတ္လား!
"ေနစမ္းပါအုံး! မင္းဘာလို႔ငါနဲ႔အဲ့ေလာက္ခင္ခ်င္ေနရတာလဲ?"
"အကိုကလဲ! ခင္ခ်င္တာပဲကို ခင္ခ်င္လို႔ေပါ့"
"ငါကေတာ့မင္းကိုမခင္ခ်င္ဘူးကြာ မင္းသာလူလိုနားလည္မယ္ဆို ငါ့ကိုမေႏွာက္ယွက္စမ္းပါနဲ႔"
ေျပာေျပာဆိုဆို နဲ႔သူရဲ့လြယ္အိတ္ေတြရယ္ စာအုပ္ေတြနဲ႔ ေကာ္ဖီခြက္ကို ကိုင္ၿပီး Mark ထသြားသည္ ။
ပစၥည္းေတြကမ်ားေနေသာေၾကာင့္ ခႏၶာကိုယ္ကိုလဲ ေကာင္းေကာင္း handle လုပ္လို႔မရေပ ။
လက္ထဲကေကာ္ဖီခြက္ေလးျပဳတ္က်ေတာ့မည့္အဆုံး အေနာက္ကလိုက္ပါလာသည့္ Renjun တစ္ေယာက္ ေျပးယူလိုက္သည္ ။
"ေရာ့! အကို႔ေကာ္ဖီ"
"မလိုဘူး ျပဳတ္က်သြားလဲကိစၥရွိတာမွမဟုတ္တာ"
"ဪ...ဟုတ္လား library ထဲမွာအမ်ားသူငွာကိုစိတ္ရွုပ္ေစရင္ ဒဏ္ေငြေဆာင္ရမွာေနာ္! အင္း..ေကာ္ဖီခြက္ေမွာက္တာဆိုေတာ့ ၾကမ္းခင္းေတြစိုကုန္မယ္ အဲ့တာေၾကာင့္ ဒီေနရာမွာ ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႕ထိုင္လို႔မရျဖစ္မယ္ ၿပီးရင္ သန႔္ရွင္းေရးသမားေတြအလုပ္ရွုပ္မယ္ ေဟာ..အစကိုလဲျပန္ၾကည့္ေရာ အကို႔ေကာ္ဖီခြက္ေၾကာင့္ျဖစ္ေနရင္??? တခ်ိဳ႕စာဂ်ပိုးေတြအေၾကာင္းသိတယ္မလား ဘာမွမဟုတ္တာေလးကိုအေရးႀကီးခြင္က်ယ္ၾကတာေလ အင္းပါ...ကၽြန္ေတာ္ကအကို႔ကိုကူညီတာ မႀကိဳက္ဘူးဆိုရင္လဲ မကူညီေတာ့ပါဘူး"
ေကာ္ဖီခြက္အား သူသယ္လာတဲ့စာအုပ္ေတြေပၚတင္သြားတာေၾကာင့္ ဆက္သြားရင္လဲေသခ်ာေပါက္ေမွာက္မွာ ထိုင္ဖို႔ပစၥည္းေတြခ်ရင္လဲေမွာက္မွာ
ဒီေကာင္ ငါ့ကိုဒုကၡေပးေနတာလား?
Huang Renjun တစ္ေယာက္ ႏွစ္လွမ္းသုံးလွမ္းထြက္ကာၿပီးသြားမွ သူ႔ဘက္ကိုလွည့္ၾကည့္လာသည္ ။
သူမကူညီရင္မရေတာ့မယ့္လူလားငါက?
သေကာင့္သားကျပန္လွည့္လာကာ ေကာ္ဖီခြက္အားေကာက္ကိုင္လိုက္သည္ ။
"လာေလ သြားမယ္"
ေျပာမရမယ့္အဆုံးေတာ့ သူ႔ေနာက္ကေနသာ Mark ပါလာခဲ့သည္ ။
•••••••
ဒီၾကားထဲကရက္ေတြမွာ Huang Renjun တစ္ေယာက္ Mark ကိုမေႏွာက့္ယွက္ရရင္မေနနိုင္ေအာင္ကို အေနာက္ကေနတစ္ေကာက္ေကာက္လိုက္ေနသည္ ။
ဘယ္ေလာက္ထိေတာင္လဲဆို ေက်ာင္းက group chat ထဲေတာင္သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ရန္ျဖစ္ေနပုံေတြ အတူတူသြားပုံေတြကို ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြကပို႔ေနၾကၿပီ ျဖစ္တယ္ ။
"ေရာ့ အကို႔အတြက္ ဝယ္လာတာ"
ေဘးနားကိုလာထိုင္ရင္း စေတာ္ဘယ္ရီကိတ္ေပးလာသည္ ။
ဒါကိုျမင္ေသာ Bangchan hyg နဲ႔ Lucas ကေတာ့တိုးတိုးနဲ႔ပင္ ။
"ငါတို႔အတြက္က်မပါဘူးေနာ္ lucas ရ"
Bangchan hyg ေျပာတာကို ၾကားသြားေသာ Renjun က
"အာ ကိတ္က အကို mark အတြက္သီးသန႔္ဝယ္ခဲ့တာမလို႔ အကိုတို႔စားခ်င္ရင္ ဆိုင္လိပ္စာေျပာေပးမယ္ေလ ေဈးလဲသင့္ပါတယ္"
႐ုပ္တည္တည္နဲ႔ေျပာလာတာေၾကာင့္ Lucas ေရာ Bangchan hyg ပါဘာမွဆက္မေျပာၾကေတာ့ေပ ။
"ငါမစားဘူး မင္းျပန္ယူသြားလိုက္"
စာဖတ္ေနရင္းမွ Renjun ကို mark ေျပာလိုက္သည္ ။
"မရဘူး စားေစခ်င္လို႔ဝယ္လာတာကို"
"ငါမစားဘူးလို႔ေျပာေနတယ္ေလ"
"အကိုကကၽြန္ေတာ့္ေစတနာကို မလိုလာဘူးေပါ့"
"အေစာႀကီးထဲကငါစားခ်င္တယ္ေျပာခဲ့လား?"
"ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ဝယ္လာတဲ့သူကိုအားနာတဲ့အေနနဲ႔ေတာင္ ယူမထားခ်င္ဘူးလား?"
"ၿပီးေရာေလ"
ကိတ္မုန႔္အား mark ယူလိုက္သည္ ။ သို႔ပင္မယ့္ စားဖို႔ေတာ့မဟုတ္ သူနဲ႔မလွမ္းမကမ္းတြင္ရွိေနေသာ အမွိုုက္ပုံးထဲကို ထ၍သြားပစ္လိုက္သည္
ထိုလုပ္ရပ္ကို Bangchan ေရာ Lucas ပါ ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔အံ့အားသင့္သြားရသည္ ။
ဘယ္လိုပဲမုန္းပါေစအုံး ဒီေလာက္ထိကေတာ့ mark လြန္တယ္လို႔သူတို႔ထင္ၾကသည္ ။
ဒါေပမယ့္ မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္မပ်က္သူက Huang Renjun ။
"ေက်နပ္လား? မေက်နပ္လဲမတက္နိုင္ဘူး"
"ရပါတယ္ အကိုဘယ္အခ်ိန္ထိပစ္နိုင္အုံးမလဲၾကည့္ၾကတာေပါ့"
Huang Renjun တစ္ေယာက္ထိုေနရာကေနထြက္သြားမွ mark သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္ ။
"ဒီေကာင္ငါ့ကိုသက္သက္လိုက္ရွုပ္ေနတာပဲ"
"Lee Mark မင္းကကြာ မစားခ်င္လဲ သူ႔ေရွ႕ယူထားၿပီး ကြယ္ရာက်မွပစ္လို႔ရပါတယ္ အခုဟာႀကီးကေတာ့..."
"ဘာလဲ Hyg ကကၽြန္ေတာ္လြန္တယ္ထင္လို႔လား?"
"ငါလဲမင္းလြန္တယ္ထင္တာပဲ"
lucas ကပါဝင္ေျပာလာသည္မလို႔
"ေအး မင္းတို႔လဲတေျဖးေျဖး သူ႔ဘက္ပါၾကေတာ့မယ္ေနာ္"
"ဟင္း..အင္းပါ ငါကဒီအတိုင္းေျပာတာ မင္းအဆင္ေျပလဲၿပီးတာပါပဲ"
••••••••••••••••
ထိုေန႔ကစလို႔ Huang Renjun ဝယ္လာသမၽွကို Mark တစ္ေယာက္ အမွိုုက္ပုံးထဲသာလႊင့္ပစ္သည္ ။
ဇြဲမေလၽွာ့တဲ့ Renjun ဆိုသည္မွာလဲ Mark ကိုသီးခံ၍ ဝယ္လာတာတစ္ေန႔ထပ္တစ္ေန႔မရိုးရေပ ။
အခုဆို သူနဲ႔တပူးပူးတတြဲတြဲ Jeno တို႔ကေတာင္သူ႔ကိုအျပစ္ေျပာေနၾကၿပီ ။
"Renjun မင္းဟာက ဘာလဲ? ငါတို႔ဘက္ေတာင္မေရာက္ေတာ့ဘူးေနာ္"
"ေအးေလ Hyunjin တို႔နဲ႔ခ်ိန္းထားတာ ဟိုဘက္ေက်ာင္းကေကာင္ေတြကအခုတေလာ လက္ရဲေနတယ္ဆိုလို႔"
Jeno အေျပာကို Jaemin ဝင္ေထာက္သည္
"ငါရန္မျဖစ္ေတာ့ဘူးေလ မသိဘူးလား?"
"ဘာ???? မင္းက???"
ထိုအာေမဍိတ္ ကိုေတာ့ Jeno ေရာ Jaemin ပါၿပိဳင္တူေအာ္မိၾကသည္ ။
"အင္း...."
"Nono ငါၾကားထားတဲ့ကိစၥကတကယ္ႀကီးနဲ႔တူတယ္!"
"ဘာလဲ?"
"Huang Renjun က Lee Mark နဲ႔တပူးပူးတတြဲတြဲဆိုတာေလ ဟိုေကာင္ကဘာေတြေျပာလိုက္လဲမွမသိတာ ဟူး ငါတို႔ဖိုက္တာႀကီးေတာင္ေျပာင္းလဲေနပါေရာ့လား?"
"ေအးပါ အျမဲတမ္းႀကီးေတာ့ မေရွာင္ေနနဲ႔ တစ္ပြဲေလာက္ေတာ့ႏႊဲပါအုံး"
Jeno အေျပာကို Renjun ျပဳံးျပရင္း
"အင္း သူခြင့္ျပဳရင္ေပါ့"
ထိုစကားကိုၾကားတဲ့အခါ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့ဟားတိုက္မွု႔ကို Renjun ေကာင္းေကာင္းခံလိုက္ရသည္ ။
"ဟားဟား ေဆးမမွီေတာ့ဘူး ငါတို႔ Renjunnie ေဆးကို မမွီေတာ့ဘူး"
"အဲ့တာေပါ့ ငါတို႔လို ဖိုက္တာအခ်င္းခ်င္းတြဲရင္လဲဟုတ္သား ဟိုေကာင့္လိုဟာမ်ိဳးက်ေတာ့ သူေျပာင္းလဲတာလူသိတာေပါ့"
Jeno ကို Jaemin တေတာင္နဲ႔တြတ္လိုက္သည္
"မင္းလဲေတာ္ေတာ္ကဲေနာ္"
"ခ်စ္တာကိုး.."
Jaemin ပါးကိုဆြဲ၍ေျပာေနတဲ့ Jeno ကို Renjun တစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ မ်က္ႏွာရွုံ႔လိုက္ရင္း
"သြားၿပီ! အားေန Ro ေနတာပဲ ေခြးေကာင္ေတြ"
"ဪ ဪ..ရည္းစားမရွိတဲ့ Ren ႀကီးတစ္ေယာက္ေတာ့ လူပုစိတ္တိုေနၿပီေဟး"
လွည့္ထြက္သြားတဲ့ Renjun ကလက္အမူအရာနဲ႔ရေအာင္ ဆဲသြားေသး၏ ။
••••••••••••
မနက္အိမ္ကထြက္လာထဲကစိတ္အေျခအေနမေကာင္းတဲ့ Renjun က Mark ကိုေတြ႕တာနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္သြားရသည္ ။
ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့မသိပင္မယ့္ သူ Mark ကိုေတြ႕ရရင္ စိတ္ၾကည္ႏူးသည္ ။ ပင္ပန္းတာေတြေျပေပ်ာက္တယ္ဟုထင္သည္ ။ ေနာက္ဆုံး အားကိုးခ်င္မိသည္အထိ ။
ေအးေနတဲ့ရာသီဥတုၾကား အေအးဒဏ္ကိုအံတုရင္း Mark နားကိုေရာက္ေအာင္ေျပးသြားလိုက္သည္ ။
"အကို!!!"
သူ႔ကိုေတြ႕တာနဲ႔ မ်က္ခုံးႏွစ္ဖက္တြန႔္ခ်ိဳးသြားရင္း အလိုမက်တဲ့အၾကည့္ေတြနဲ႔အကိုဟာသူ႔ကို တျခားအရာေတြထက္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေစသည္ ။
တခါတေလ သူစဥ္းစားမိသည္ ။ အကို Mark ကိုကပ္ေနမိတာ မွားေနလား? အကို႔ကို သေဘာက်တာ ရပ္လိုက္သင့္လား? အင္း သေဘာက်တယ္ဆိုတာထက္ ေလာေလာဆယ္ပိုတိက်တဲ့အေျဖက အကို႔ကိုမေတြ႕ရရင္မေနနိုင္တဲ့ သူ႔ရဲ့စိတ္ကပဲမွားေနတာလား?
လိုက္ကပ္ေနမိတဲ့ကိုယ့္ကိုကိုယ္ပဲ ရပ္တန႔္လိုက္သင့္လား?
ေမးခြန္းမ်ားစြာနဲ႔သူဟာ အကို႔ေရွ႕ေရာက္ရင္ေတာ့ ထိုအရာေတြကိုေမ့ရင္း အကို႔နားမွာေန႔ခ်င္မိတာပဲသိသည္ ။
အရင္ကခပ္ဆိုးဆိုးေကာင္ေလးက အကို႔ေၾကာင့္နဲ႔ နဲနဲေတာ့တည္ၿငိမ္သြားတယ္ဆိုတာ အမွန္ပဲမို႔ ထိုအခ်က္ကေလးကိုၾကည့္ရင္း အကိုသူ႔ကိုညာတာဖို႔ေမၽွာ္လင့္မိသည္ ။
"ဘာလာလုပ္ျပန္ၿပီလဲ"
အေတြးေတြျပန႔္ေနတဲ့သူဟာ အကို႔ရဲ့အသံဩဩေလးကိုၾကားမွ အသိျပန္ဝင္လာခဲ့သည္ ။
"အာ..အကို႔အတြက္ လမ္းကေနဝယ္လာတာ"
သူ႔ေျပာတာကိုမ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕ကာၾကည့္ေနတဲ့အကိုက ဘာေတြအလိုမက်ျပန္တာလဲ?
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ အကို?"
"မင္းကေလ အသိဉာဏ္မရွိတာလား? မင္းပဲငါနဲ႔ခင္ခ်င္ပါတယ္ဆို? ငါရန္ျဖစ္တာကိုမႀကိဳက္တာေတာင္ အဲ့ဒီမ်က္ႏွာေပၚကဒဏ္ရာေတြကဘာေတြလဲ"
ဟုတ္တာပဲ..ဒီဒဏ္ရာေတြကို ကားေပၚကေနမိတ္ကပ္နဲ႔မဖုံးခဲ့ရဘူး အကို႔ကိုေျပာလဲ အကိုကယုံမွာမဟုတ္ဘူး
"ဟို အကိုထင္သလိုရန္ျဖစ္လာတာမဟုတ္ဘူး အဲ့တာအကိုယုံေပးပါ"
"ဒီေလာက္ထင္းေနတဲ့သက္ေသရွိတာေတာင္ငါ့ကိုလိမ္ရဲတယ္ေနာ္ Huang Renjun"
"ကၽြန္ေတာ္တကယ္ေျပာတာပါ အကိုမယုံရင္ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြေမးလို႔ရပါတယ္"
ဒဏ္ရာေတြကိုမယုံရင္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လုံးေတြကမလိမ္ရဲပါဘူး အကို
"မင္းအေကာင္ေတြလဲ မင္းအတိုင္းပဲေလ ဘာေတြေမးေနရအုံးမွာလဲ မင္းငါ့ေရွ႕ကေနထြက္သြားလိုက္ေတာ့ Huang Renjun မင္းကိုငါေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္တယ္"
သူ႔ကိုလက္ညိဳးေငါက္ေငါက္ထိုးရင္းေျပာေနတဲ့ အကိုက သူသိသလို ႏူးႏူးညံ့ညံ့ေလးမဟုတ္ေတာ့ဘူး ။
ေဘးနားကၾကည့္ေနတဲ့ အကို႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြကိုေတာင္ဂ႐ုမစိုက္နိုင္ပဲ Renjun ေတာင္းပန္မိသည္ ။
"အကိုကၽြန္ေတာ္ေျပာတာယုံေပးပါ ကၽြန္ေတာ္က်ိန္ရဲတယ္ တကယ္ကိုရန္မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး ဒီ..ဒီဒဏ္ရာေတြကလဲတျခား တျခားကိစၥေၾကာင့္ပါ"
"သြားစမ္းပါကြာ!! မင္းကိုငါေျပာၿပီးၿပီေနာ္ ငါမင္းမ်က္ႏွာကိုမေတြ႕ခ်င္ဘူး ငါနဲ႔ဘယ္ေတာ့မွ သူငယ္ခ်င္းလာမလုပ္နဲ႔"
သူ႔ရဲ့လက္ကိုျဖဳတ္ခ်ကာ ထြက္သြားသည့္ အကိုေက်ာျပင္က်ယ္က်ယ္အားေငးၾကည့္ေနမိသည္
အကိုသူငယ္ခ်င္းေတြကလဲ သူ႔ကိုၾကည့္ကာ သက္ျပင္းခ်သြားသလို ေဘးနားကျဖတ္သြားျဖတ္လာေတြကလဲ သူ႔ကိုအထူးအဆန္းလိုၾကည့္လာၾကသည္ ။
ထိုေနရာမွာမိနစ္အနဲငယ္ရပ္ေနမိတဲ့သူသည္ ပါးေပၚကစိုစြတ္စြတ္အရာေၾကာင့္ စမ္းမိေတာ့မွ မ်က္ရည္ေတြ ။
ေမေမဆုံးၿပီးထဲက မ်က္ရည္ဆိုတာကို အက်မခံတဲ့ေကာင္က အခုေတာ့အကို႔ေၾကာင့္နဲ႔ ငိုေနရၿပီ ။
ေလာေလာဆယ္တျခားဘယ္အရာေတြကမွသူ႔ကို မငိုေစပင္မယ့္ အကို႔ရဲ့အျပဳအမူေတြကေတာ့ သူ႔ကိုတကယ္ခံစားရေစတာအမွန္ပင္ ။
"ရပါတယ္ အကိုကၽြန္ေတာ့္ကိုအဲ့ေလာက္မုန္းေနလဲ ကၽြန္ေတာ္အကို႔ကြယ္ရာမွာပဲေနပါ့မယ္"
ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့ေက်ာျပင္က်ယ္ကိုသတိရရင္းနဲ႔ တိတ္တဆိတ္ ေျပာမိတဲ့စကားကိုေရာအကိုၾကားမိပါ့မလား?