After that night, Frances never reported to work. I heard from Kimo na pinipilit niya si Frances to go back to work pero hindi niya makumbinsi.
"Give him a rest, Kimo. Hayaan mo muna siyang mag-unwind." I said while typing something on my laptop.
I heard her sigh. Frances started to live with Kimo. Oh, 'di ba? Malalandi.
I was too busy with my files and documents for the final Accounts of Purchase ng Big Project. Inaasikaso ko na lahat bago pa matapos ang pagfifinish ng lahat. After that, I'll be contacting someone for the furnitures.
"You think, I need to contact Atty. Torre for the furnitures?" Tanong ko sa babaeng nakayuko sa mesa habang nagtitipa sa cellphone niya. "Hey!"
She was about to answer but my phone ring. Napataas ang kilay ko bago tinignan 'yon. I was working at home because I feel sick.
"Who's calling? 'Yung client ba?" Tanong agad ni Kimo.
Sole Rylee is calling...
"No. It's Sole." Ani ko kaya napaayos siya ng upo.
They haven't called or showed up after the night of Frances bursting up. Hindi rin ako nakakareceive sa kanila ng kahit ano. I felt something is wrong but I never contacted them about that.
"Oh, buti naman naisip nilang tawagan ka?" Nakangising sabi ni Kimo.
Even her, she find it weird na biglang natahimik ang tatlo about sa 'kin.
"I'm just gonna answer this. Excuse me." Tumayo ako bago siya tumango at bumalik sa cellphone niya.
I finally answered his calls and I heard a loud music sa background. Is he outside?
"Hey! This is Matt, Sole's cousin. I'm with him. He's been drinking a lot and lagi kang binabanggit." Bungad ng tumawag sa 'kin.
My brows furrowed. He's been drinking?
"Where is he now?" Tanong ko bago sinapo ang ulo.
"Actually, nasa bar kami ngayon and he's already passed out. I have some errands to do so naisip kong tawagan 'yung name na lagi niyang binabanggit. Can you come over?" Halatang nahihirapan ito dahil sa pagdaing niya. "Bro, don't throw up! Umayos ka ng tayo."
I let out a sigh and closed my eyes. Tumango ako at hiningi ang location nila. When I received it, pumasok agad ako sa loob at dumiretso sa kwarto ko.
"Hoy, saan ka pupunta?" Sigaw ni Kimo bago ako sinundan.
"Susunduin ko si Sole, he's passed out." Banggit ko kaya napanganga siya.
"Huh?! Baliw ba siya? Hindi ka nga niya tinatawagan o tinetext tapos ngayong droge siya, ikaw iistorbohin niya?!" Gigil na sabi ni Kimo. "Nako, sinasabi ko sayo, Sabrina Ynelle!"
Huminga ako ng malalim bago tumingin sa kan'ya at nagtaas ng kilay.
"That's why I'm going to pick him up. I'll ask him about that." hindi ko na siya pinansin at kinuha ang susi nh kotse ko.
"Sabrina!" Tawag ni Kimo pero sumakay lang ako sa kotse at binigyan siya ng masamang tingin.
"You started this, Kimo. Ikaw ang nagbigay sa 'kin ng idea na bigyan sila ng chance. Now, I'm hoping from them. I'll be going now, lock the house!"
I drove my way to the location Matt gave me. While I'm driving, parang may mabigat sa dibdib ko na gustong kumawala. I don't know what is that. I don't know why I'm feeling it but I let that bother me.
Hindi ako nahirapang hanapin si Sole dahil sa laki niya. When Matt saw me, nakahinga siya ng maluwag at binitiwan si Sole para makaupo sa bench. The surrounding is loud due to music.
"You're Ynelle?" Tanong niya.
Matt is tall, pale and curly. Kahawig niya si Sole but more likely a good boy type. Ngumiti siya sa 'kin bago tumingin sa pinsan niyang tulog.
"Yes, I think you're Ynelle. He seems to recognize you." Nabigla ako sa sinabi niya bago tumingin kay Sole na nakaangat ang tingin sa 'kin. "Bro, stop drinking and be drunk like that. Hindi maaayos ang problema niyo sa gan'yan. Be good. Una na ako. Thank you, Ynelle for coming and you can take him sa mental or somewhere you like." He joked before running and waved good bye.
Hindi man lang ako nakapagsalita dahil sa daldal ng pinsan niya. No wonder they're complete different.
"Ynelle..." He whispered before grabbing my t-shirt. "Anong ginawa ko?"
Hindi ko maintindihan pero parang may mali. He's... crying. I bent down and look him in the eyes. Umiiyak siya pero hindi dahil sa nakita niya ako, because he's in pain.
"Bakit kailangan kong mamili?" Tanong niya bago ako hinila at niyakap. "I don't wanna lose them but I don't want to lose you either. Gulong-gulo na ako."
Habang sinasabi niya 'yon, hindi ko mapigilang maawa at yakapin siya pabalik. This isn't my first time seeing him this desperate, nakita ko rin siyang ganito when I broke up with him.
"I can't choose. I didn't want to choose!" He stated. "But they did. They do choose you and left me."
Nanlaki ang mata ko. I thought he's talking about his family. Is he talking about...
"Why did they left me like I'm no one? Bakit nila kailangang pumili when we can do this all together? Ikaw lang naman ang kailangang mamili sa 'min. Ikaw lang."
Maybe, that's the reason why they didn't bother to call or text me. May gulo sa kanila.
We stayed like that hanggang sa kumalma siya at matauhan. He kept on saying sorry pero tinatawanan ko lang siya. I bought water and gave him that.
"Make yourself sober para mahatid kita pauwi." Ani ko kaya nabilaukan siya.
"What? Ihahatid mo ako?"
"Masama ba 'yon?"
"No. Kaya ko na. I can commute, maraming taxi dito." Pagtanggi niya. "You already done enough for today. You even saw me cry, again."
I couldn't help but to laugh at him. Hindi rin siya nakapagpigil at mahinang hinampas sa ulo ko ang bote ng tubig na binigay ko sa kan'ya.
"You never change, Ynelle."
Pinilit ko siya na sumabay na sa 'kin. He even insisted to commute pero binantaan ko siyang hindi ko siya papansinin at kakausapin kaya naman sumakay agad siya ng kotse. He offered to drive but hindi ko binigay ang susi ng kotse ko.
"I can drive!"
"You're still drunk. Hindi mo dala ang lisensya mo kaya ako ang magmamaneho, maliwanag?" Parang nanay na sabi ko sa kan'ya kaya natawa siya.
I just looked at him and smiled. I made him laugh, kahit sa kasungitan ko and it made me at ease. At least I can cheer him up.
I drove him to his place. Hindi gano'n kalayo sa location nila kanina kaya mabilis lang ang byahe. Nang makababa siya, magmamaneho na sana ako pabalik pero bigla niyang hinawakan ang kamay ko.
"Can you at least join me inside?"
I couldn't explain why I feel pain when I looked at him. Wala akong nagawa kundi ang tumango at ipasok ang kotse sa parking lot niya.
He waited for me to go outside my car and escorted me inside his house. Not my first time, but feel ko hindi ako welcome. Mabigat sa pakiramdam ang environment ng bahay niya, parang 'yung nararamdaman niya.
"Sit down. Feel free to welcome yourself. Maliligo lang ako." Bilin niya kaya naman tumango lang ako.
Katulad ng sinabi niya, I just sit my ass down and stare at nowhere. Wala akong ibang magagawa kundi ang tumunganga.
I tried to open the TV but puro politiko lang ang balita kaya pinatay ko rin agad at tumingin na lang sa labas. My brows went up when I noticed the sky's dark.
"Mukhang uulan." Bulong ko bago pinatong ang baba sa sandalan ng couch niya.
I heard the water running sa shower niya kaya napatingin ako sa taas. Doon ang kwarto niya at iisa lang rin ang pintong makikita. I wonder if he brought someone inside his room.
Lumakas ang hangin kaya bigla akong kinilabutan. Napabalik ang tingin ko sa bintana bago nagulat dahil nagsisimula nang umulan. Mukhang malakas ang buhos.
I stood up and closed the window and curtain para hindi maanggihan ang couch niya. The reason why the living room became darker. Walang ilaw na nakabukas kaya naman sinubukan kong buksan ang lamp sa side table. It went on and I saw a key. Napataas ang kilay ko do'n pero biglang bumukas ang pinto ni Sole kaya napaangat ang tingin ko.
"You can open the lights on. The switch is over there." Turo niya sa may gilid ng pinto. "The weather's bad."
"I think I should go." Sambit ko. Narinig ko siyang huminga ng malalim bago bumaba habang pinupunasan ang buhok.
"The rain's still pouring. Hintayin mo munang huminto o humina bago ka umalis." Hindi siya dumiretso sa 'kin dahil pumunta ito sa kusina. "You want tea?"
He seems talkative. Halatang hindi siya okay.
"Sure, thanks." Ngiti ko bago tumayo at lumapit sa kusina.
May counter table siya kaya doon ako umupo at pinanood siyang gumawa ng tsaa. He's serious while steering it and not minding me.
"You can turn the TV on. Tignan mo kung may bagyo ba." Sambit niya dahil sa titig ko.
"I already did, pero puro politika kaya pinatay ko rin." Paliwanag ko kaya tinaas niya ang tingin sa 'kin.
"Then, are you gonna watch me steer this?" He asked before he smiled.
"Masama ba?"
"Are you trying to flirt?" Pang-aasar nito kaya hinampas ko ang ulo niya ng newspaper sa tabi ng mga baso. "Just kidding. Here."
Inabot niya sa 'kin ang tasa bago umupo sa harap ko at ininom ang kan'ya. I smiled before sipping on the tea he made.
"I consider this as our date." Bulong ko bago humigop ulit ng tsaa.
Tumaas ang tingin niya sa 'kin bago binaba ang tasa at tinitigan ako.
"Thank you, Ynelle."
I just smiled and sipped another tea. Ilang oras na ang lumipas pero hindi pa rin tumitila ang ulan kaya nagsimula na akong mag-alala.
"Looks like a storm for me." Bulong ni Sole bago umupo sa tabi ko.
I was sitting on the couch now after naming uminom ng tea. Naghugas pa siya ng mga ginamit.
"There's no signal also. Mukhang in any minute, power's gonna die." Sabi niya kaya nanlaki ang mata ko.
Pero wala pang ilang minuto ay namatay ang mga ilaw sa bahay niya. Nagulat ako kaya napakapit ako sa braso niya. He laughed and I looked at him.
"Don't worry, I have generator." Tatayo sana siya pero agad kong hinawakan ang kamay niya.
Tinignan niya ako at nagtaas ng kilay.
Since I was a child, takot ako sa dilim. Hirap ang huminga kapag madilim ang paligid ko.
"You're still afraid of the dark, aren't you?"
"Takot ako sa dilim!" Sigaw ko kaya binuksan niya ang ilaw.
"Hey, I'm here!" Bigla niyang hinawakan ang kamay ko bago lumapit sa 'kin. "I'm sorry."
"Nandito ako, Ynelle. Use your phone as flashlight and come with me." Hindi niya binitiwan ang kamay ko habang naglalakad kami sa likuran ng bahay niya.
His hand was holding mine, tightly. I'm using my phone as flash on our way and nakita ko ang generator niya. Hindi niya pa rin binibitiwan ang kamay ko while binubuhay niya ang generator.
"Sole, you can't do it if you're holding my hands. You can now let go." Bilin ko kaya tumigil siya.
"But, you're having a hard time breathing and you're shaking."
Mahigpit niya pa itong hinawakan bago sinubukang buhayin ulit ang generator. Binaba ko ang phone ko at hinawakan ang kamay niya bago inalis 'yon sa isa ko pang kamay.
"See? Okay lang ako. Just start the generator." I smiled.
He's right. I'm trembling and having a hard time to breathe, but I can still manage it, as long as I can see him.
Umiling lang siya at sinubukan ulit na buksan ang generator. It successfully went on pero muntik na siyang tumumba kaya napatakbo ako palapit sa kan'ya.
"Sole. Are you-?" Nang mahawakan ko siya sa braso, ang init niya.
I immediately check his forehead and I just realize, he's sick! Nagmadali akong inalalayan siya. He didn't demand anything, I think he knew he's sick. What's your problem, Sole?!
He's heavy but he can barely walk. Hindi ko siya maakyat sa kwarto niya kaya naman hinarap ko siya sa 'kin at tinignan sa mata.
"Sole, help yourself! Hindi ko kayang ako lang, help me too, okay?" Sa hawak ko sa mukha niya, ang init pa rin kaya napapalatak na lang ako.
He lean on the stair handles and tried to walk upstairs. Umabot kami sa pinto ng kwarto niya at agad niyang binuksan 'yon.
This is my first time inside his room. It's all black and white. Neat and pleasant. It's well-arranged and organized.
Agad ko siyang nilakad palapit sa higaan niya. I let a heavy breathe before I sat on the edge of his bed. I tuck him with his blanket.
"Sole, just rest, okay? Kukuha lang ako ng gamot at bimpo." Banggit ko bago tumayo.
Bago ako makalayo, bigla niya akong hinawakan sa kamay. His eyes were still closed but I can see how he wanted to check on me.
"Ynelle, please don't leave me. Ikaw na lang ang mayro'n ako ngayon."
I wonder, if he's like this when I left him. I wonder, if he suffered than me.
"I love you, Ynelle. Please stay, and don't ever leave without me. I need you, I always needed you."