3rd PERSON'S POV
Nganga.
Yan ngayon ang current position ng bibig ni Eugene, nakanganga ng malaki ang bibig nang makita niya ang loob ng isang pintong nakatago at nakacamouflage sa kulay dirty white na pader. Hindi yun inaasahan ni Eugene, sobra siyang namangha sa teknolohiyang meron dito sa building.
Kung ano man ang ginamit nilang teknolohiya ay nakakamangha. This is the first time na namangha siya ng tudo, pakiramdam niya nga ay lahat ng bagay na makikita niya dito ay napapanganga pa rin siya. Anong magagawa niya dahil hindi niya maiwasan na ma-excite.
Pumasok sila sa elevator na tahimik nakatago sa pader. Oh, akala niyo lab na agad ni Dr. Luo ang luluwa sa likod ng secret door na ito? Nope. Hindi dahil nasa basement floor pa nakalocate ito.
Para itong isang secret base kapag may nangyaring masama sa mundo at bilang lang ang mga taong pwedeng pumasok. This is obviously a restricted area.
Pumasok na sila sa elevator. First time makapasok si Eugene kaya naman napahawak agad siya sa handrails nito nung bumaba ito. Kinabahan siya bigla kasi akala niya ay nahuhulog sila, yun pala ay pababa lang sila. Wala tuloy siyang oras napatayo ng maayos ng mapansin siya ni Dr. Luo.
Nataranta naman agad ang doctor saka niya ito nilapitan. "Hey, hey, are you okay kid?"
"O-Okay lang po, nanibago lang."
"You haven't been to an elevator before? Is this your first time?"
"Opo, lahat po yata na makikita, mahahawakan at masasakyan ko ngayon ay first time ko ngayong araw." Medyo nahihiyang sambit niya. Hindi naman niya kasalanan na pinanganak siyang mahirap. But he's too fortunate to have been accompanied by a kind and wealthy man to see behind the world of riches. This is his luckiest day that ever happened.
'Ahh, ganito pala ang tinatawag nilang elevator. Pangmayaman talaga ang dating.' Aniya sa kanyang isip.
Imagine, mula ka sa isang mahirap o may kayang pamilya tapos pupunta ka sa isang pangmayamang lugar? Sino ang hindi maa-awkward-an? Hindi niya pa yan nai-imagine pero hindi niya expect na mangyayari ang araw na yun. At ang araw na yun ay ngayon.
"That's okay, you'll find more things that's new to your eyes when we're in the lab." Ngumiti nalang si Eugene bilang pagtugon. Kinakabahan siya, ewan niya ba siguro ay sobrang excited lang talaga siya.
Parang naaasik na siyang makahawak ng mga gamit ng dream job niya sana. Kung yun ay papalarin siya na makukuha sa hinaharap ang pinapangarap niyang trabaho.
Nung naramdaman niyang tumigil na sa pagbaba ang elevator, lalong bumilis ang tibok ng puso niya. Kanina pa hindi makukuha ang excitement sa dibdib niya. Kasalanan ba niya na ngayon nalang ulit niya ito naramdaman? Puro kasi sakit at pighati ang nararamdaman niya palagi kapag nasa bahay siya nila.
This is going to be one of the unexpected events he will witness in his life. A grandeur opening for a grandeur place.
"Eugene, I welcome you- my laboratory." Bumungad sa kanila ang sobrang liwanag at malawak na corridor.
May kung anong gumalaw sa tyan ni Eugene na hindi niya kayang pigilan, hindi siya makagalaw sa kanyang tinatayuan at parang nastuck ang kanyang mga paa. Umatras rin ang kanyang dila, siguro ang gagawin niya nalang palagi ay mag-nganga habang buhay.
Hindi niya nalang isasara ang bibig niya tutal lahat naman ng nakikita niya dito sa loob ay nakakanganga ng bibig. Kanina pa kasi hindi mapipinta ang mukha niya sa gulat.
"Tara, we don't want to waste our time just standing there aren't we?" Doon lang natinag ang kaninang wala sa tamang katinuan niyang pag-iisip. Lumunok muna siya sabay yuko. Pinagmasdan niya ang kanyang mga paa kung paano ito tumapak sa puti at kumikinang na sahig.
Halos kunin ang kanyang paghinga nung natapak na niya mismo ang sahig. One of his dreams slowly becoming true, thanks to Dr. Luo.
"Come on, there's a lot for you to see here." Hinawakan ni Dr. Luo ang kamay nito at nagsimula na silang lumakad.
He can't believe in his eyes, nakita niya kung gaano kaseryoso, determinado, slowly but surely ang mga scientist in doing their jobs right.
Pinakilala siya ni Dr. Luo sa iilang scientist nito and they waved at him with smiling faces. Hindi niya maiwasan na ngumiti ng todo dahil nakikita niya na rin ang mga kagamitan ng pinapangarap niyang trabaho.
Kinikilig siya kapag may scientist na bumabati sa kanya. For God's sake napakainosente niya para saktan siya ng kanyang mga magulang. Hindi siya bagay sa lugar na yun.
Nilibot nila ang buong labolatory. Dalawang oras na nilang nililibot ito, hindi pa naman siya napapagod pero parang walang katapusan yata ang bawat sulok ng lugar na ito.
"You still up for more kid?" Eugene was behave, just like Dr. Luo said, he didn't touch anything that was too valuable and fragile. Lalo na ang mga test tubes na makukulay ang laman nito.
"Opo! Ang laki at ang lawak ng labolatory niyo Doc." Aniya habang nakatingin sa paligid. Lahat ng scientist na nakakasalubong nila, they're in their uniforms. The kind of uniform he wants to wear when he'll reach the right age to be called an adult.
"Okay, still energetic as ever. I have something to show you, a private one. But first, let's eat something."
"Nagutom po kayo?"
"Oo eh, ikaw ba?"
"Hindi po, nakakenjoy po kasi at sayang kung papalampasin ko ang pagkakataon na hindi maikot ang lugar na 'to ngayon."
"Sino nagsabi na hindi ka na pwede bibisita pagkatapos ng araw na 'to?" Napatigil si Eugene sa sinabi ng kasama niya pero dire-diretso lang ang paglakad nito. Napangiti nalang siya habang tinititigan ang likod niya. Sinundan niya agad ito nang mapansin niyang medyo malayo na siya sa kanya.
"Woooow," ulit, napanganga si Eugene nung binuksan ni Dr. Luo ang isang glass door.
"This is called a cafeteria. A place where you can relax and eat."
Pumasok na silang dalawa, nagpahuli niya ng lakad dahil tinatanaw niya talaga ng maigi ang malawak na lugar na pinasukan nila. Hindi sadyang napunta ang mata niya sa pagkain. "Ang daming pagkain!" Patakbo siyang lumapit sabay dikit ng kamay niya sa isang cake display counter.
To be honest, ang daming pagkaing nakadisplay. May pambreakfast, lunch and dinner. They also have snacks you can choose to munch if you want to overtime in your work. Lots of varities of foods are displayed in front of him but he choose desserts kasi matamis ito at masarap. Well, he's a kid.
He even tiptoed his feet para matignan pa ang ibang masasarap na pagkain na nakadisplay sa ibabaw ng cake display counter. He even saw a cupcake stand and a 3 tiered buffet server full of various kinds of baked sweets.
Bigla siyang natakam at nagutom, naglalaway sa mga pagkaing nakita. Napahawak siya sa kanyang tyan nang bigla itong tumunog.
"And you're hungry. Our tummies never lie." Napakamot nalang sa ulo si Eugene. Hindi naman kasi talaga siya nagugutom pero nang makita niya ang masasarap na pagkain ay wala sa oras dumating ang gutom niya.
Sino ba naman kasi hindi magugutom sa mga dessert? Siguro nga kahit busog ka pa ay mapapakuha ka talaga ulit.
Lumupasay si Dr. Luo sa harap niya. "You can choose anything that you want to eat." Gusto nga niya sana pero may isang problema.
"P-Pero po wala akong pambayad." Nanlulumo niyang saad habang nakatingin pa rin sa cake display counter.
"You don't need to worry about that Gene. It's all free."
Nanlalakihang mata niyang tinignan si Dr. Luo. "T-Talaga po?!"
"Yup so choose anything you like. You have many targets to choose from." Nakangiting sabi nito sabay gulo ng buhok. Tumayo na siya saka tinawag ang isang nagbabantay.
"Good afternon po Doc. Anything you want to order?"
"The usual please." While the lady is serving his plate, nagtanong siya tungkol kay Eugene.
"Balita ko po nagrecruit kayo Doc, siya po ba tinutukoy nila?" sabay nilang tinignan ang walang kamao-maong bata. Nakatitig pa rin siya sa mga pagkain habang nakanganga.
"I still need to sure first if he have some peculiarity in him."
"Hindi pa po kayo nakapagpersonal recruit, bago yan Doc ah." nagkibit balikat nalang siya.
"I have a feeling that he's special, he's not like the others." Saad niya habang tinititigan si Eugene.
What he said was true. Hindi niya alam kung bakit ganito ang naramdaman niya tungo sa batang kahapon niya lang nakilala. That was not a coincidence, pakiramdam niya ay pinatagpo ni tadhana ang batang ito sa kanya.
He can feel that this kid will have a bright future when his ability is fully awakened.
~*~
Pagabi na pero hindi pa rin nila natapos libutin ang buong labolatory. 5:14 na ng hapon kaya naman napagdesisyunan ni Eugene na babalik nalang ulit siya bukas para ipagpatuloy ang tour ni Dr. Luo sa kanya.
"Gene, I have to strictly remind you that no one will have to know about my lab, ever. Wag mo itong ipagsasabi sa iba. This is only gonna be our little secret."
"Sure po, mapagkakatiwalaan mo po ako." Ginulo nito ang buhok niya. Nakalabas na sila sa labolatory at nandito na sila ngayon sa kwarto kung saan nakita nila ang nagtatagong entrance papasok doon. Hinubad na niya ang sinuot na puting over-all lab coat at nilagay ito sa isang clothes rack.
Hinatid niya ang bata papalabas ng kompanya. Dahil hapon na ay kakaunti nalang ang mga taong nandoon, kaninang 5 pa kasi ang uwian nila. Pumunta na sila sa parking lot at pumasok na sa kotse ni Dr. Luo.
"Did you have fun on the tour?"
"Super po. Grabe, pakiramdam ko ay nalimutan ko na agad kung ano ang itsura ng lab kanina. Ang laki po ng space, pwedeng tayuan ng swimming pool sa gitna do'n." Napatawa naman siya sa sinabi ng bata.
"Then let's build a swimming pool there,"
"Hala, j-joke lang po yun."
"Oh, you were only joking? Shame. You know there's a place you still haven't visit yet in the lab, doon sana ako magpapagawa ng pool but, tsk." Nagkunwari siyang disappointed, pinapakonsensya ang bata. Hindi niya maiwasan na mapatawa sa kanyang isipan.
"Naku po, wag na. Labolatory niyo po ito, hindi playground." He knew he was only joking but if it makes him happy, why not?
"But that place is for kids," a place where just like him with an ability really belong to.
"Ba't hindi po tayo pumunta doon kanina?"
"Hapon na, baka mapapagalitan ka sa inyo. Your parents would be worried about you." Napatango-tango nalang siya. Gusto niya mang mangyari na totoong mag-aalala nga ang mga magulang niya sa kanya pero napakalabo yun, mas malabo pa sa mata ng isang matanda.
His parents were never once worried about him. May worried ba na sinasaktan, pinipisikal at inaaabuso palagi?
Yan lang palagi ang ginagawa nila sa kanya, ang saktan siya. Kahit sa maliit na pagkakamali lang ay yun na agad ang makukuha niya mula sa kanila na parang hindi nila siya anak. They were never a parent to him.
Whenever he's in that house, he feels like he's an uninvited guest and a stranger but you know what's more worse? Treating him like he's their slave.
Kaya minsan, parang doon niya nalang tumira sa punong tinatambayan niya kapag malungkot siya. Parang ayaw niya ng pumasok sa pamamahay na yun. Sometimes, he had enough pero kailangan niya muna itong tiisin kasi he's still a kid.
Kahit na sanay siya sa mahirap niyang buhay ay alam niyang hindi niya masusurvive ang nakakatakot na labas ng mundo.
"Dyan niyo nalang po ako ibaba,"
"Sir?"
"Sigurado ka? Pagabi na, ihahatid nalang kita doon malapit sa entrance ng Back City."
"But sir, alam niyo naman siguro ang mangyayari kapag may nakita silang kotseng pumarada?" Tumingin siya sa rear view mirror.
Tama ang driver niya. The Back City is full of poverty-stricken people at may umaaligid na mga magnanakaw doon. They can't get any closer there dahil alam nilang susugurin agad sila. That's why they put a giant and tall walls to make the two unidentical cities apart.
But he also can't afford to lose this kid. Baka may kumidnap sa kanya at mawala lahat na parang bula ang plano niya para sa batang ito, lalo na para sa kompanya niya.
Tumigil ang kotse sa kung saan ang meeting place nilang dalawa kanina. "Sir?" Napatitig siya ng ilang sandali kay Eugene. He sighed in defeat afterwards.
Magsasalita na sana siya pero napahinto agad nung nagsalita si Eugene. "Ay nandito na pala ako. Sige po sir alis na ako. Maraming salamat po kanina." Umalis na siya samantalang si Dr. Luo ay pinoprocess pa niya kung ano ang sasabihin niya.
Lumabas siya sa kotse at tinawag siya ulit. "Wait Eugene," lumingon ang bata sa kanya. "I have something for you." Kumunot ang noo niya. Binuksan niya ang trunk ng kotse niya sabay kuha niya ng isang plastic na puno ng iba't ibang pagkain and also new clothes.
"This is for you," aniya sabay bigay nito sa kanya.
"P-Pero po-"
"Kapag hindi mo ito kukunin ay hindi ka na pwedeng pumunta sa lab ko. Habang buhay."
"H-Habang buhay po?" Napaatras naman si Eugene sa dineklara niya. Hindi makapaniwala.
"Habang buhay." Ulit niya.
Tinitigan niya sandali ang inabot nito. Mabilis niya itong hinablot at nagulat si Dr. Luo sa kasunod nitong ginawa. Ginawaran siya ng isang yakap ni Eugene. Hindi niya ito inaasahan dahil maliit na bagay lang naman ang binigay nito sa kanya.
"Salamat po, maraming salamat."
Ang hindi niya alam, Eugene was overwhelmed to his kindness kaya naman hindi maiwasan na maiyak. Tahimik siyang humihikbi pero narinig niya pa rin ito kaya naman ihihiwalay na niya ang bata mula sa pagyayakap sa kanya.
"It's okay Eugene, maliit na bagay lang ito para sakin."
"P-Pero po para s-sakin ay napakalaki n-na ito," humikbi ito sabay punas ng mga luhang na walang katapusan na pagdaloy sa kanyang pisngi.
"Kung alam ko lang na iiyak ka pala, dapat hindi ko sana nalang binigay sayo 'to. 'Yan tuloy, sinisisi ko sarili ko." Napatawa silang dalawa.
"You know the place I mentioned na lalagyan natin ng pool?" Humihikbi pa rin siya pero pinipigilan niya at sumagot, "Ano po tungkol do'n?"
"That place is for kids. You can play with them tomorrow if you'll accept this."
"Kaya nga po hinablot ko sa inyo agad eh dahil baka po totoohanin niyo ang sinabi kanina." Aniya na malawak ang ngiti. Mula sa paglupasay ay tumayo na siya saka nagpamulsa.
"Sige na, baka nag-aalala na ang mga magulang mo sayo. May pasalubong din sila dyan."
"Maraming salamat po talaga Doc, promise po babawi ako sa inyo."
"Really? I'm going to make sure I'll remember and wait that promise. Bye Gene, let's meet up tomorrow. Same time, same place."
"Sure po, bye po! Ingat kayo pauwi!" Sabi nito habang patakbong papalayo. Tinakbo ni Eugene ang daan patungo sa bahay niya.
Excited na siyang i-share ang kung ano mang binigay ni Dr. Luo sa mga magulang niya. Masaya siya ngayong araw, nag-enjoy talaga siya kanina. Lalo na yung mga desserts na kinain niya, nabusog talaga siya.
Iba talaga kapag mayaman, magagawa mo lahat ng gusto mong gawin at mabibili ang mga bagay na gusto mo.
Bumagal ang takbo niya ng kaunti nang natatanaw na niya ang kanilang bahay. Hindi niya mawari kung ano ang totoong nararamdaman niya. Halo ito, may masaya, lungkot pero mas lamang ang kaba. Siguro ay hindi naman sila magagalit dahil may dala siya para sa kanila.
Tahimik siyang pumasok sa bahay nila. Tinignan niya muna ang sala kung may tao o wala. Nang kinumpirma niyang walang tao ay mabilis siyang pumasok saka tumungo sa kwarto nila. Tinago niya muna sa maliit niyang kama ang surprise niya para sa kanila.
Pagkalabas niya ay nadatnan niyang nakatayo ang mga magulang niya sa may pintuan. Walang mga emosyon ang kanilang mukha.
"N-Nay, tay," kinakabahan siya sa kung ano ang magiging kasunod na pangyayari.
Dr. Luo arrived at his company safely. Pumunta siya ulit sa lounge para tignan ang sinuot na lab coat ni Eugene. He needs to know something about Eugene like what's his ability, his health, his status, his parents, his DNA- all about him.
He carefully rifled the lab coat in search of something useful he can find. He needs to find something for he can use it to-
Napatigil siya sa pagkulikot ng lab coat when he saw a small and short strand of a hair. Kinuha niya ito gamit ang twizzers sabay lagay ito sa isang Petri dish.
The purpose of Petri dish should be the holding growth place of cells of the bacteria, fungi or small mosses, not to be a container of evidences. He know that pero wala na kasi siyang iba pang may nakita na lalagyan dito sa lounge kaya hindi siya nag-alinlangan na gawin itong lid.
Temporary lang naman hanggang sa makapunta siya sa lab. Pagpasok niya sa lab na kakaunti nalang ang mga tao.
"Hindi pa kayo uuwi Doc?" Tanong ng isang babeng scientist na may dalawa pang kasama na babae.
"Maya-maya pa, I forget something to check." He answered as he passes them. Pumunta siya sa good for only one person workplace at sinimulan ang pagcheck sa nakita niyang maikling strand ng buhok.
~*~
After knowing his instincts, he was right from the very first start.
He's like them, he's peculiar, he has an ability but still asleep in his body.
His DNA was like the others but there's something different. He can't depict or portray the right words he's finding but he knows that this kid will start a new generation of peculiars.
Even though he's now walking towards the parking lot for he wants to go home, it still bothers him of what he just revealed in his lab.
Pumasok agad siya sa kanyang kotse nang pinagbuksan siya ng kanyang driver at umalis sa kompanya niya. saktong paglabas niya sa sa parking lot ay biglang bumuhos ang malakas na ulan.
While he was busy looking at the wet street where big pieces of raindrops poured in to the window of his car, he saw a boy in the sidewalk running in the middle of a stormy weather from the opposite direction.
"Stop," ang kaagad niyang utos sa driver at walang pasulabi itong hininto ang kotse. Kinuha niya ang folding umbrella na nakalagay sa umbrella holder, hanging from the headrest of the driver's seat sabay labas niya sa kotse.
Base on the clothes of the boy, he was familiar in his eyes. Ang hindi niya alam ay hinabol niya 'yung bata.
"Sir!" lumingon siya nung tinawag siya ng kanyang driver. Lumabas pala ito dahil sa kanya.
"Park the car!" ang tanging nasabi niya in the middle of the rain.
"But sir-!"
"Just park the car safely!" is he insane? Mas uunahin niya pa ang kalagayan ng kotse niya kesa sa sarili niya? Just partly.
Hinabol ng hinabol niya ang bata hanggang sa nadapa ito kaya mas lalong bumilis ang takbo niya. Hinawakan niya agad ito sa kanyang bewang at tinulungang tumayo.
"Hey, hey kid, are you okay?" hindi siya makapaniwala nung tama nga ang hinala niya.
It's Eugene, umiiyak siya na walang humpay. Hinayaan niya nalang na mabasa ang suit niya nang niyakap siya nito, wala siyang magawa kundi ang yakapin siya pabalik.
Okay, his decision is final- he's keeping this kid.