AFTER that day, Claude became more distant and heartless; everything got worsened. He treats me as one of his properties, halos hindi ko na nga siya makilala. Sobrang layo na niya sa Claude na minahal ko. Hindi ko naman siya masisisi, dahil ako ang pumili ng desisyon na ‘to. So I have no one to blame but myself.
Palagi niya akong ikinukulong ng kuwarto, masuwerte ako kung mag-iiwan siya ng pagkain. Madalas kasi ay hindi. Hindi niya rin ako gaanong kinikibo, at kung papansinin man niya ako, ‘tsaka lang tuwing inaatake siya ng libido. He always come home late, madalas pa nga ay lasing, it ends up na maghapon din akong walang kain dahil nga naka-lock ako sa kuwarto. I don’t have the right to ask about it, ako rin mismo ang nagtanggal ng mga karapatan namin sa isa’t-isa. Pero ibang-iba na talaga siya mula nang araw na makita namin si Pierre sa grocery store, at mula rin nang araw na magsinungaling ako ‘tungkol sa bagay na may nangyayari na sa amin ni Pierre. Of course that wasn’t true. Never in this entire life would I give myself to other man but Claude.
On the other hand, I always acted like usual, parang wala lang. Kahit ramdam ko ang malamig na pakikitungo niya sa akin, patay-malisya at hindi pa rin ako apektado. Gusto ko na lang talagang iparamdam sa kaniya na kahit ano pang gawin niya, wala na siyang mapapala sa ganitong set-up, wala na rin siyang mapapala sa akin.
Umuwi na naman siyang lasing kinagabihan. It’s past eleven in the evening.
“Have you eaten your dinner?” I asked the moment he enter our room. Ako kasi, hindi pa rin kumakain.
Paano ako makakakain kung ni-lock niya ang pinto ng kuwarto bago siya umalis? Maaga pa lang ay bihis na bihis na siya, ‘tapos ay ganitong oras na siya kung umuwi. Wala talaga siyang pakialam sa akin kung mamatay man ako sa gutom, ‘no? Sana sinaksak niya na lang ako.
“Mind your own business.” Pabalang ang tugon niya. Pinagsisihan ko tuloy na nagtanong pa ako.
“Let me just cook, okay?” Kahit naiinis ay ‘yon na lang ang inusal ko.
I insisted to cook, good thing hindi na siya tumanggi. I’m not that heartless. Kahit naman hiwalay na kami ay may pakialam pa rin ako sa health niya. Mukhang siya, walang pakialam sa akin but that’s completely fine. Ito naman ang matagal ko nang hinihintay. Next in line, siya na mismo ang magpapaalis sa akin the moment na magsawa siya. So yup, willing akong pag-effort-an siya bago ko man lang siya iwan.
Nagluto ako ng heavy dinner dahil gutom na gutom na talaga ako. Pagkatapos lutuin ang adobo, inilagay ko ‘yon sa tray at dinala sa kuwarto.
“Claude, eat now, habang mainit pa ang pagkain.” I’m about to spoon feed him.
Ngunit nabigla ako nang marahas niyang tabigin ang hawak kong plato, dahilan para kumalat ang laman nitong pagkain sa bed sheet, bumagsak din ang plato sa sahig, mabuti na lang at hindi ‘yon babasagin.
“Claude?”
“Fuck, can’t you see I’m sleeping?!” Bulyaw nito habang galit na galit na nakatingin sa akin.
“Fine. I’m sorry.” Sa halip na makipagsagutan ay humingi na lang ako ng paumanhin. I don’t want to cause him a deeper anger. “Sige na, matulog ka na ulit. Ililigpit ko na lang mga ‘to.”
Hindi na siya tumugon pa. Instead, he turned to the other side against my direction.
Nilinis ko na ang mga nagkalat na kanin at ulam, pagkatapos ay iniligpit ko na lang din ang mga ‘yon. Nawalan na ako ng ganang kumain.
———
Hindi ko alam kung nakalimutan ni Claude na i-lock ang pinto para sa araw na ‘to. But fortunately, I found it open. Iyon nga lang, pagkalabas ko ng kuwarto ay bumungad kaagad siya sa living area, umiinom.
Kung hindi sa labas, dito naman siya maglalaklak ng alak. Mula no’ng araw na nakita namin si Pierre at inamin ko sa kaniya na may nangyayari sa amin ng lalaking ‘yon, nagkaganiyan na siya.
Hinayaan ko na lang siyang uminom sa sala. Tutal, hindi niya rin naman ako pinansin kahit sigurado akong nakita niyang lumabas ako ng kuwarto. That means na okay lang kung lalabas ako, tutal nandito pa rin naman ako sa loob ng bahay. Kung suwertehan ang paglabas ko ng kuwarto, imposible namang makalabas ako ng bahay. That’s how cruel he is. Talagang hindi niya ako hinayaang makatakas mula nang araw na ‘yon. It’s fine, I deserve those treatments afterall.
Dumiretso ako sa kusina pagkatapos, ch-in-eck ang mga available ingredients at kung ano’ng puwede kong lutuin. Napangiti ako nang makita ang kalendaryo at makumpirma ang date para sa araw na ‘to. Today’s my birthday. Wala namang masama kung ipagluluto ko siya, ‘di ba? Gusto ko sana, kahit simpleng dinner date lang, kahit hindi na sa labas. I want to cook for him.
Sakto, alas diyes pa lang ng tanghali.
With that thought ay dali-dali akong bumalik sa living area para magpaalam sa kaniya.
“Claude, can I buy some groceries? I just want to. . . uhm. . .” naubusan ako ng sasabihin dahil ayaw ko namang aminin na ipagluluto ko siya para sa birthday ko. Naalala niya kaya ang araw na ‘to?
He raised a brow, waiting for what I’m going to say. “You want to what? See that guy?” He insulted. Hindi man niya sabihin ngunit alam kong si Pierre ang tinutukoy niya.
“No, gusto ko lang naman talagang bumili ng—”
“To have sex with him, right?” Tumayo siya ‘tsaka hinila ang suot kong kamiseta, dahilan para maisubsob ko ang mukha sa matipuno niyang dibdib.
“Claude. . .” I mumbled. Hindi ko na talaga siya kilala.
Ako ang gumawa nito sa kaniya, ‘di ba? Wala naman akong karapatan masaktan, lalong wala akong karapatang kuwestiyonin siya, pero hindi ko maiwasan, e.
“I can fuck you better than he does, Belle.” I gasped when he rubbed his body against mine.
He’s still wearing his boxers, but I can clearly feel his erection.
“Why are you acting like this? I’m just asking to—”
I couldn’t complete the sentence because he ruthlessly pushed me against the sofa. Before I could even utter another word, he already stopped me with a kiss. Bumaba ang halik na ‘yon hanggang sa leeg ko, leaving his marks. Every kiss felt so deep, harsh and completely different from before. The stamps he’s leaving to my delicate skin indicates that he owns me.
Madali niyang nahubad ang suot kong kamiseta, at mabilis pa sa alas kuwatrong sinunggaban niya ng halik ang isa sa mga dibdib ko.
For the nth time, he claimed me. . . heartlessly.
Pagkatapos niyang magpakasasa ng ilang oras ay napagdesisyunan niyang tumayo sa wakas. He wore a casual outfit, mukhang hindi trabaho ang pupuntahan niya. Otherwise, he should’ve worn a formal attire.
“Claude, saan ka pupunta?” I asked, carefully not to make him angry.
“I’m leaving.” Iyon lang ang tanging tugon niya. Asa pa kasi akong may makukuha akong matinong na sagot. “Malaman ko lang na may ginawa ka na namang kalokohan, malalagot ka sa akin pag-uwi ko.” Banta pa niya bago tuluyang umalis ng unit.
Hindi na niya ako ni-lock sa kuwarto. Ngunit narinig ko ang ingay ng kandado nang isara niya ang pinto mula sa labas ng condo.
I sighed. Hindi ba siya nagsasawang ikulong ako?
Nagluto na lang ako ng lunch at kumain mag-isa. Pakiramdam ko ay naubos ang lahat ng lakas ko dahil sa ginawa niya sa akin kanina lang.
Dahil nga sa ini-lock niya ang bahay ay hindi ko na nagawang makapag-grocery. Gano’n pa man, pinagtiyagahan ko na lang ang laman ng ref. Pagkakasyahin ko na lang siguro.
Nagluto ako ng pasta carbonara, roasted chicken, croquettes, beef steak and sweet-spicy barbecue. I also baked chocolate cake, chicken nuggets, spicy sausage pizza, and for the desserts, I made unicorn sundaes.
Alas otso y media na ng gabi nang matapos ako sa pagpe-prepare. Sa tingin ko naman ay masyado nang marami ang inihanda ko para sa aming dalawa. It’s all prepared.
Na-excite akong makita ang reaction niya once na dumating na siya ng bahay. I’m planning to surprise him.
Hindi na muna ako kumain dahil gusto ko sana ay sabay kami. Puwede naman akong maging mabait sa kaniya even just for this day, birthday ko naman ngayon. Besides, miss na miss ko nang gawin ‘to sa kaniya. So I waited for few hours. Nilibang ko ang sarili sa panonood ng TV hanggang sa magsawa ako sa panonood. Ngunit mag-aalas onse y media na at hindi pa rin siya dumarating. Hinabaan ko na lang ang pasensiya ko. Palipat-lipat ako ng puwesto habang naghihintay sa kaniya. Sana naman ay umuwi siya.
Naghintay pa ako ng ilang oras kahit kumakalam na ang sikmura ko. Hanggang sa hindi ko namalayan at nakatulog na pala ako sa kusina. Ipinatong ko ang ulo sa mesa kung saan naka-serve ang mga pagkaing halos buong araw kong inihanda.
I opened my eyes when I heard a noise. “Claude. . .” kinusot ko ang mga mata at saka siya nginitian. “You’re back.”
For a second, he surveyed a look on the table. I waited for his reaction but his face remained emotionless.
“Let’s eat, please?” Nakangiti ko pa ring alok.
Sana ay hindi siya lasing. It’s already 2:00 AM at kung tutuusin ay tapos na ang birthday ko, but still, I want to celebrate with him, even though he forgot about it.
“I’m not hungry, I’m sleepy.” Napamaang naman ako sa tugon niyang ‘yon. Pagkasabi ay tumalikod na siya.
I breathed. “I understand. Ililigpit ko na lang itong mga kalat ko.” Bulong ko na lamang kahit nakaalis na siya sa harapan ko.
My efforts seemed to be worthless. Why did my heart throb?