လက္ထပ္ၿပီးကတည္းက သူ႕အမ်ိဳးသားေနာက္ကို ပါသြားသည့္ မေ႐ႊစင္က မီးဖြားဖို႔ အိမ္ကိုျပန္လာတာမို႔ ဒီပါခ်မ္းျမမွာ သတင္းလာေမးသူေတြနဲ႕စည္ကားေနရေလသည္။အမ်ိဳးေတြက လာလိုက္ .. မမႀကီးသူငယ္ခ်င္းေတြကလာလိုက္။အိမ္မွာဧည့္သည္မျပတ္ေပ။ဘြားေလးတို႔အိမ္မွာကလည္း ဘြားေလးက ရိပ္သာဝင္လိုက္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားလိုက္နဲ႕ အိမ္မွာေနတယ္မရွိ။ေလးေလးရန္ေနာင္တို႔က ေ႐ႊဆိုင္ထြက္ၾကတာမို႔ ဘယ္သူမွမွ မရွိတတ္တာ။ဒီေတာ့ မမႀကီးက ဒီဘက္အိမ္မွာခ်ည့္သာ။
'' ဘယ္ေတာ့ေမြးမွာတဲ့လဲ မမႀကီး ''
'' ေနာက္လထဲေပါ့ ... ဂ်ဴးဒိတ္က ငါးပတ္ေလာက္ပဲလိုေတာ့တာေလ ... ''
''တစ္လေက်ာ္ႀကီးေတာင္ ၾကာဦးမွာလား အရမ္း ေစာေမြးတာမ်ိဳးေကာမရွိဘူးလားဟင္ ''
'' ရွိေတာ့ရွိတတ္ေပမယ့္ အခုကေတာ့ လမေစ့ပဲေမြးဖို႔ကလည္းအခ်ိန္ေက်ာ္လာၿပီ ... သူ႕အခ်ိန္က်မွပဲေမြးေတာ့မွာေပါ့ ''
ခ်မ္းက မေ႐ႊစင္ေရာက္လာကတည္းက အနားကမခြာနိုင္။ဗိုက္ပူပူကိုပဲသိပ္စိတ္ဝင္စားေနရကာ တစ္ခ်ိန္လုံးကပ္ၿပီး တတြတ္တြတ္ေမးေနရ၏။
'' ဘာေလးလဲသိရရင္ေကာင္းမွာပဲ မမႀကီးကဘာလို႔ အာထရာေဆာင္းမရိုက္ရတာလဲ ''
ေ႐ႊစင္က ဘာမွမေျပာပဲၿပဳံးေနသည္။ဗိုက္ဖုံးအကၤ်ီ ျပာလြင့္လြင့္ကေလးနဲ႕ သနပ္ခါးကိုပါးမွာကြက္ထားတဲ့ မမႀကီးက သိပ္ကိုခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေနေရာပဲ။မမႀကီးရဲ႕ ဗဟာဒူးကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္လိုက္မလဲမသိ။မိန္းမကိုကလည္းခ်စ္ သားဦးကလည္းျဖစ္ေတာ့ သည္းသည္းလႈပ္ေနမွာပဲ။
" အခုမို႔သာ ကေလးနဲ႕ ကစားခ်င္လို႔ ျမန္ျမန္ထြက္လာေစခ်င္ေနတာပါ သားေလးရယ္.... တကယ္ေမြးေတာ့ ကေလးတစ္ေယာက္ထိန္းရတာလြယ္တာမဟုတ္ဘူး... သိပ္ဒုကၡေရာက္တာ... ေခ်းကလူေသးကလူနဲ႕... ေန႕ဘက္ဆို အေသအိပ္ ညဘက္ဆို တစ္ခ်ိန္လုံးနိုးေနတာမ်ိဳးေတြ.... ဒီၾကားထဲ ကေလးကက်န္းမာရင္ေတာ္ေသး ခ်ဴခ်ဴခ်ာခ်ာေလးဆို မိဘက စိတ္ဆင္းရဲရျပန္ေရာ.... အေမကပိုဆိုးတာေပါ့ "
သိုးေမႊးလုံးေတြ ေဘးမွာခ်ကာ တစ္ေခ်ာင္းထိုးထိုးေနသည့္ ေမေမကဝင္ေျပာေလသည္။
" သားကိုေမြးတုန္းကေကာ အဲ့ဒီလိုပဲလား ေမေမ.."
" ခ်မ္းကေလးက ေမြးတုန္းက နည္းနည္းခ်ဴခ်ာတယ္... ဒါေပမယ့္ သားအေဖက အရမ္းဂ႐ုစိုက္ေပးေတာ့ ေမေမက ဘာမွသိပ္မပင္ပန္းလိုက္ပါဘူး... အိမ္ကိုျပန္ေရာက္လာေတာ့လည္း ဝိုင္းၾကည့္ေပးမယ့္လူေတြမ်ားတာကိုး.."
" သမီးလည္း အဲ့ဒါေၾကာင့္ျပန္လာတာ အန္တီဝင္နီ... ဟိုမွာက်ေတာ့ သိတဲ့လူလည္းမရွိဘူး... ေယာက်္ားဘက္က အမ်ိဳးေတြက်ေတာ့လည္း လုပ္ေပးမယ္ဆိုေပမယ့္ ခိုင္းဖို႔အားနာတယ္... ကိုယ့္မိဘအိမ္မွာနဲ႕ေတာ့ ဘယ္တူနိုင္မလဲ.... အဲ့ဒါကို သူက ျပန္လာလို႔မၾကည္ဘူး... သူလည္းမလိုက္လာနိုင္ေသးေတာ့ေလ"
" ေအး.. သမီး အမ်ိဳးသားေကာ...ဘယ္ေတာ့လိုက္လာမလဲ..."
" ခြင့္ရမွပဲလိုက္လာနိုင္မယ္ အန္တီ.... မလြယ္ေသးပါဘူး... ေမြးခါနီးေတာ့ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္လာမယ္ေျပာတာပဲ... သမီးကေတာ့ လာခ်င္လာ မလာခ်င္ေနလို႔ေျပာထားတယ္.... သူရွိလည္း ဗိုက္ကူနာေပးလို႔ရတာမွမဟုတ္တာ....."
ေမေမက မေ႐ႊစင္အေျပာကိုရယ္လို႔သာေနသည္။
'' သားဦး အ႐ူးဆိုတဲ့စကားအတိုင္းသာဆိုရင္ ဦးဗဟာဒူးကေတာ့ ႐ူးေနမွာပဲ ေနာ္ မႀကီး ''
မေ႐ႊစင္က ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ရင္း ...
'' နင္တို႔ကလည္း ငါ့ေယာက်ာ္းကိုနာမည္ဖ်က္လိုက္တာဟယ္... အဲ့ဒီဗဟာဒူးနာမည္ႀကီးက ေမေမတို႔တင္မကဘူး သူ႕အိမ္ကလူေတြပါ ပါးစပ္မွာစြဲလို႔ ... မနည္းေဖ်ာက္ယူရတာ အခုမွနည္းနည္းေမ့စျပဳတာကို ... ''
'' ေခၚမွာပဲ ... သူကဘာလို႔နဖူးေျပာင္ေသးလဲ ''
မမႀကီး အမ်ိဳးသားက ဦးသီဟန္ထြန္းတဲ့...မေ႐ႊစင္ထက္ အသက္အမ်ားႀကီးႀကီးသည္။မေ႐ႊစင္အေဖနဲ႕သူနဲ႕က ဌာနတစ္ခုထဲ။အလုပ္ကိစၥနဲ႕ အိမ္ကိုလိုက္လာရင္း မေ႐ႊစင္ကိုေတြ႕ဖူးကာ အ႐ူးအမူးပင္စြဲလမ္းသြားခဲ့သည္တဲ့။ေက်ာင္းသူကေလးပဲရွိေသးတဲ့ မေ႐ႊစင္ကို သူ႕႐ုံးကေန သမာဓိပိုးႀကီးနဲ႕ လာလာပိုးရတာ။လူႀကီးဆိုေတာ့ အိေႏၵၾကလည္းဆည္ရေသး မိန္းမကလည္းပိုးခ်င္ေသးဆိုေတာ့ သူ႕ကိုၾကည့္ရတာ အဆင္ကိုမေျပနိုင္။မေ႐ႊစင္ကလည္း လုံးဝပင္ျပန္မႀကိဳက္။အသားမည္းတယ္....အသက္ႀကီးတယ္ ... ပ်င္းစရာေကာင္းတယ္နဲ႕ အမ်ိဳးမ်ိဳးျငင္းပယ္ေပမယ့္ မေ႐ႊစင္မိဘေတြကေတာ့ လူပ်ိဳအရာရွိခပ္ရိုးရိုးႀကီးကို သေဘာက်တာမို႔ ဟိုကလည္းအေၾကာင္းသိစြာ လုံးဝလက္မေလ်ာ့ေပ။အိမ္ကိုလာလိုက္ ေက်ာင္းကိုလာလိုက္နဲ႕...တြယ္ကပ္ကာေန၏။
မေ႐ႊစင္သူငယ္ခ်င္းေတြက လူႀကီးကိုနဖူးေျပာင္တယ္လို႔ဝိုင္းေျပာၾကေတာ့ လက္ေ႐ြးစင္သမက္ေလာင္းအတြက္ မေ႐ႊစင္အေမက ေျပာင္တာမဟုတ္ပါဘူး မဟာနဖူးေခၚပါတယ္လို႔ ခုခံကာကြယ္ရရွာသည္။ဒီေတာ့မွ သူ႕ခမ်ာတရားဝင္နာမည္ေျပာင္ရသြားေလ၏။လူႀကီးမို႔ မဟာနဖူးလို႔တိုက္ရိုက္ေခၚဖို႔အားနာလို႔ ခပ္ဆင္ဆင္ ဗဟာဒူးလို႔ ... ေခၚလိုက္ေတာ့ လက္ေဝွ႕သမားလိုလို ဘာလိုလိုနဲ႕။ဟိုကလည္း ဗဟာဒူး ဒီကလည္း ဗဟာဒူး။ပုံတုံးႀကီးမို႔ ျငင္းခဲ့တဲ့ မေ႐ႊစင္လည္း လူေလးကလွတပတ မ်က္စိက်ခ်င္စရာေလးျဖစ္ပါလ်က္ ႀကိဳက္သူလိုက္သူေတြလည္းေပါမ်ားပါလ်က္ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိေက်ာင္းၿပီး ဘြဲ႕ရတဲ့အထိ တျခားရည္းစားလည္းမထားျဖစ္။ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ ဇြဲမေလ်ာ့ပဲ ေျခကန္ပိုးေနသည့္ ဦးဗဟာဒူးကိုပဲ မိဘကလည္းသိပ္သေဘာတူေနတာမို႔ ျငဴရင္းစူရင္း မႀကိဳက္ရင္းကပဲ လက္ထပ္လိုက္ရေလသည္။
မဂၤလာေဆာင္တုန္းက ဦးဗဟာဒူးတစ္ေယာက္ တည္တည္မေနနိုင္ေအာင္ပင္ ပီတိျဖာၿပဳံး႐ႊင္ေနကာ မေ႐ႊစင္ကေတာ့ စူပုပ္ပုပ္။မ်က္ရည္ေလးစမ္းစမ္းနဲ႕ ... အခုက်ေတာ့လည္း ငါ့ေယာက်ာ္းဆိုပါလား။
'' မမႀကီးက အခုက်ေတာ့ ဦးဗဟာဒူးကိုသိပ္ခ်စ္ေနၿပီေပါ့ေလ ... ''
'' ခ်စ္တာေပါ့ဟဲ့ ... ငါ့ေယာက်ာ္းပဲ ငါမခ်စ္ရင္သူမ်ားဝင္ခ်စ္သြားေတာ့ ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္မလဲ ''
'' ဟင္ အရင္ကေတာ့ အဘိုးႀကီးမို႔ မႀကိဳက္ပါဘူးဆို ယူမယ့္လူရွိရင္ အလိုက္ေပးၿပီးေတာင္အမ္းပစ္ခ်င္တာဆို ''
မေ႐ြစင္နဲ႕အတူပါလာသည့္ ဦးဗဟာဒူးရဲ႕ညီမေလးက ဝတ္ရည္ကေဘးကေနနားေထာင္ရင္း ဝင္ရယ္ေနတာမို႔ ခ်မ္းပါလိုက္ရယ္ရင္း ...
'' ရယ္မေနနဲ႕ ... နင့္အစ္ကိုကိုေျပာလိုက္သိလား ငါ့အစ္မက အဘိုးႀကီးမို႔ မခ်စ္ဖူးလို႔ေျပာတယ္လို႔ အားနာလို႔ခ်စ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာလို႔ ''
''ေျပာမယ္... ကိုခ်မ္းကိုတိုင္ဦးမွာ... ဦးဗဟာဒူးလို႔ေခၚတာပါေျပာလိုက္မွာ ''
'' ေအာင္မယ္ ေျပာလိုက္ေပါ့ မေၾကာက္ေသးဘူး ...ငါ့အစ္မက ႏုႏုလွလွငယ္ငယ္ကေလးကို အပိုင္စီးယူထားတာ ဒါေလာက္ေတာ့သည္းခံရမွာပဲ ... ၾကားလား ''
" ေဟာ...ဧည့္သည္ေရာက္ျပန္ၿပီေဟ့.... "
ဒီေန႕မနက္ပင္ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္လာသြားၿပီးၿပီ.... အခုလည္း ၿခံထဲကိုကားတစ္စီးဝင္လာတာ ျမင္လိုက္ရတာမို႔ ေဒၚ ဝင္နီက မ်က္ခုံးေလးက်ဳံ႕ကာလွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ျမင္ေနက်ကားမို႔ နည္းနည္းနီးလာတာနဲ႕ မွတ္မိသြားရသည္။
" မစံပယ္တို႔သားအမိပဲ..."
ႏႈတ္ကေရ႐ြတ္ရင္း လက္ထဲက ထိုးလက္စခ်ည္ကိုခ်ကာ ေနရာကထေလသည္။
" လာ... အေတာ္ပဲ ေ႐ႊစင္လည္းဒီမွာေရာက္ေနတာ..."
အိမ္တံခါးဝသို႔ေရာက္လာသည့္ ေဒၚ စံပယ္လက္ကို ဆြဲယူကာ ၿပဳံး႐ႊင္စြာ ႀကိဳဆိုလိုက္သည္။
တမန္ကေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲ လွမ္းဝင္ဝင္လိုက္ခ်င္းမွာပင္ စိတ္မသက္မသာျဖစ္သြားရ၏။ေ႐ႊစင္က ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ဆက္တီမွာထိုင္ေနသည္။ခ်မ္းက ဆက္တီလက္တင္မွာတက္ထိုင္ေနကာ...ဒီဘက္က ခုံမွာေတာ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္။ခပ္ေဝးေဝးကတည္းကပင္ သုံးေယာက္သား မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေျပာဆိုရယ္ေမာေနတာကို လွမ္းျမင္ေနရပါသည္။ခဏေနေတာ့ ေ႐ႊစင့္ဖုန္းထဲက တစ္ခုခုကိုလွမ္းျပတာမို႔ ခ်မ္းက ကိုယ္ကိုလိမ္ကိုင္းကာငုံ႕ၾကည့္သည္။ေကာင္မေလးကိုမျမင္ေစခ်င္တဲ့ပုံစံနဲ႕ လက္တစ္ဖက္နဲ႕ကာထားတာမို႔ ဟိုဘက္ကေကာင္မေလးကလည္း အားက်မခံ ကိုယ္ကိုႂကြကာ ေခါင္းတိုးဝင္ၾကည့္လိုက္တာ.... ခ်မ္းလက္တစ္ဖက္ကိုဆြဲဖယ္လိုက္တာ။
ရင္ထဲမွာ ဘယ္လိုမွန္းမသိ ..ထူပူေလးပင္သြားကာ တမန္အၾကည့္ကိုလႊဲလိုက္ရသည္။ဒါေပမယ့္ ျမင္ကြင္းက မ်က္လုံးထဲမွာ မေပ်ာက္ပ်က္နိုင္ေပ။ပူးပူးကပ္ကပ္ ထိထိစပ္စပ္နဲ႕.... ပခုံးပုတ္လား လက္ကိုင္လားေတြ.... ကြၽတ္.... သူတို႔ကိုသူတို႔ ကိုးႏွစ္ ဆယ္ႏွစ္ကေလးေတြမ်ားေအာက္ေမ့ေနၾကလားမသိ.... အေနအထိုင္ကို မဆင္ျခင္ပါလား....
" ကိုမန္... ကိုမန္ေရ.."
မ်က္ေမွာင္ႀကီးက်ဳံ႕ၿပီး အိမ္ထဲဝင္လာတာ အန္တီဝင္နီေခၚေနတာလည္း မၾကားေတာ့ေပ။ႏွစ္ခြန္းသုံးခြန္းဆင့္ေခၚေတာ့မွ ကပ်ာကယာနဲ႕....
"ဗ်ာ... အန္တီဝင္နီ.."
"လက္ထဲကဘာေတြလဲလို႔ သားရဲ႕...."
တမန္က လက္မွာဆြဲလာသည့္ ကြၽတ္ကြၽတ္အိတ္ထုပ္ေတြကို ျမႇောက္ၾကည့္ကာ...
" မုန႔္ေပါင္းေတြပါ အန္တီဝင္နီ... ေနာက္ထဲယူသြားလိုက္မယ္ေနာ္"
" လမ္းမွာအသည္ေတြ႕လာလို႔ ဝင္နီေရ.... ႏွမ္းေလးသၾကားေလးနဲ႕ ပူပူေလးစားရေအာင္ ဝယ္လာခဲ့တာ..."
" မုန႔္ေပါင္းလား...ေကာင္းလိုက္တာ မစားရတာေတာင္ၾကာၿပီ.... ယူသြား...ယူသြား...ေနာက္မွာ ေဒၚ ခ်ိဳျဖစ္ျဖစ္ တစ္ေယာက္ေယာက္ရွိလိမ့္မယ္ ေပးခဲ့လိုက္ေနာ္ ကိုမန္..."
အန္တီဝင္နီကသာ တစ္ေယာက္ေယာက္ရွိလိမ့္မယ္ေျပာတာ... တမန္ဝင္သြားေတာ့ျဖင့္ ဘယ္သူမွကိုရွိမေနပါ.....
မရွိလည္းေနပေစေတာ့... လိုက္ရွာမေနေတာ့ပါ.... အေရွ႕ကိုလည္း ျပန္မထြက္ခ်င္တာနဲ႕ အေတာ္ပဲ.... တမန္က ကိုယ့္ဘာသာပဲ ပန္းကန္ေတြထုတ္ကာ မုန႔္ေတြထည့္ေနလိုက္သည္။မုန႔္ေပါင္းက တကယ့္ကိုအခုမွ အိုးကခ်ကာစ ပူပူေႏြးေႏြးမို႔ အေငြ႕ပင္တေထာင္းေထာင္းထေနေသး၏။ေမ့ၿပီး အိတ္ကိုကိုင္လိုက္မိတာမို႔ ပူသြားတဲ့လက္ဖ်ားေလးေတြကို တဖူးဖူးမႈတ္ရင္း ေရခဲညွပ္ကေလးကိုဆြဲျဖဳတ္ကာ မုန႔္ေတြကိုပန္းကန္ထဲေျပာင္းထည့္ရသည္။
ခ်မ္းကေတာ့ ရွစ္ေခါက္ခ်ိဳးမ်က္ႏွာႀကီးနဲ႕ အေနာက္ထဲဝင္သြားတဲ့ ကိုကို႔ကိုရယ္ခ်င္ေနရသည္။ဘယ္လိုလဲ သူမ်ားအိမ္ကို အလည္လာတဲ့ မ်က္ႏွာကလည္း... စိတ္မထင္ရင္ ရိုက္ေတာ့ႏွက္ေတာ့မလိုပါပဲလား။လူကိုလည္း မ်က္လုံးခ်င္းေတာင္ဆုံေအာင္ၾကည့္မသြား....
"ဒါေလးက ဘယ္သူေလးလဲ ... "
" သီဟန႔္ညီမေတာ္ေလ... ဝတ္ရည္တဲ့ ေ႐ႊစင့္ ေယာက္မအငယ္ဆုံးေပါ့... မစံပယ္ျမင္ဖူးပါတယ္.... မဂၤလာေဆာင္တုန္းက လက္စြပ္ဗန္းကိုင္တာ..."
" ဪ... ဒါေၾကာင့္ျမင္ဖူးသလိုရွိေနတာ....အဲ့ဒီတုန္းကေတာ့ ငယ္ငယ္ကေလးရွိေသးတာေနာ္... ဂါဝန္ေလးနဲ႕ေလ... "
" ဟုတ္ပ... အဲ့ဒီတုန္းက ခ်မ္းေတာင္ ေျခာက္တန္းလားပဲရွိေသးတာေလ..."
" အခုက အလည္လိုက္လာတာေပါ့ ဟုတ္လားသမီး...."
" ဟုတ္ကဲ့.. ေက်ာင္းခဏပိတ္ထားတုန္း... မမႀကီးနဲ႕လိုက္လာေပးတာပါ.... အၾကာႀကီးေတာ့ ေနလို႔မရဘူး အန္တီ.... ေနာက္မွ တူမေလးကိုၾကည့္ဖို႔တစ္ေခါက္ျပန္လာမယ္..."
" တူေလးေမြးမွာပါ... ငါနဲ႕တူတူေဘာလုံးကန္မယ့္တူေလး... ေမ်ာက္ေလးေမြးမွာ..."
" ဟင့္အင္း တူမေလးပဲေမြးမွာပါဆို....
" တူေလးပါဟာ....မယုံရင္ၾကည့္ေန... ငါက မမႀကီးနားမွာေန႕တိုင္းကပ္ၿပီး ေယာက်ာ္းေလးပဲေမြးဖို႔ေျပာေနမွာ.. နင္ကျပန္သြားမွာဆိုေတာ့ ကေလးကေျပာမယ့္လူမရွိေတာ့ မိန္းကေလးျဖစ္ဖို႔ေမ့သြားေကာ "
ခ်မ္းက အနိုင္နဲ႕ပိုင္းကာ ေနရာကထထြက္လာခဲ့သည္။ေမေမနဲ႕ က်န္တဲ့လူေတြက ႏႈတ္ခမ္းစူကာက်န္ခဲ့တဲ့ ဝတ္ရည္ကို ရယ္ေမာကာ ဝိုင္းေခ်ာ့ရင္း က်န္ေနခဲ့ေလသည္။ထမင္းစားခန္းထဲအထိ ေလ်ာက္ဝင္လာခဲ့ေတာ့ တမန္တစ္ေယာက္ထဲ တကုပ္ကုပ္နဲ႕ ဘာေတြမွန္းမသိ... လုပ္ေနတာမို႔ ထမင္းစားခန္းအဝင္တံခါးဝမွာ ပခုံးမွီကာရပ္ရင္း ခ်မ္း တိတ္တိတ္ကေလး ၾကည့္ေနမိသည္။
ကိုကို ဆံပင္ညွပ္ထားတာပဲ ... ကုပ္နားက ဆံပင္ေတြက ခပ္ပါးပါးကေလးတိုေနကာ နား႐ြက္ကေလးနဲ႕ လည္ကုပ္အေနာက္ဖက္ေတြကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္းပင္ျမင္ေနရ၏။ကိုကို႔အသားက ခ်မ္းတို႔ေလာက္မျဖဴပဲ...ဝင္းပလတ္ဆတ္တာမို႔ ဘယ္လိုအေရာင္အေသြးမ်ိဳးနဲ႕ပဲျဖစ္ျဖစ္လိုက္ဖက္ေပမယ့္ ကိုကိုက ဘယ္ေတာ့မွ အေရာင္လင္းလင္း ထင္ရွားေပၚလြင္တာမ်ိဳးေတြကိုမဝတ္တတ္။အေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ကေလးေတြပဲ ေ႐ြးခ်ယ္ဆင္ယင္တတ္တာ သတိထားမိသည္။အခုလည္း ေျခဖမိုးေပၚထိ ပုံအိက်ေနေသာ မီးခိုးေရာင္ေဘာင္းဘီအသားအိအိနဲ႕.... ေသခ်ာၾကည့္မွျမင္သာ႐ုံ မီးခိုးေဖ်ာ့အစင္းက်ဲက်ဲေလးေတြပါေသာ အကၤ်ီေလးနဲ႕မို႔ အဝတ္အစားရဲ႕အေရာင္ဟပ္ကာ ကိုကို႔ကိုျမင္ရတာ ေဖ်ာ့ေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းကာေနသည္။
ဘယ္ေလာက္ထိမ်ား ေငးၾကည့္ေနမိလိုက္သလဲဆိုတာ ကိုယ့္ဘာသာပင္ သတိမထားမိ။ဖ်တ္ခနဲ ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည့္ ကိုကို႔မ်က္လုံးေတြနဲ႕ ဆုံလိုက္မိမွပဲ တအားေငးၾကည့္ေနမိတာကို သိကာရွက္သြားရ၏။
"ဘာၾကည့္တာလဲ..."
ဟင္.... တကယ္ေတာ့ ၾကည့္တာကကိုယ္... ရွက္ရွက္နဲ႕ လႊတ္ခနဲ ေျပာမိေျပာရာေျပာလိုက္မိၿပီးမွ ခ်မ္းကိုယ့္စကားကိုယ္ရယ္ခ်င္ကာ ၿပဳံးစိစိျဖစ္သြားရသည္။တမန္က ဘာမွျပန္မေျပာ ... မသိသလိုမ်က္ႏွာလႊဲသြားေလ၏။ေအာင္မယ္... မာနႀကီးတယ္ေပါ့ေလ... မေခၚနိုင္ မေျပာနိုင္နဲ႕...
လွည့္မၾကည့္ေပမယ့္ ေျခသံေၾကာင့္ ခ်မ္းအနားကိုေရာက္လာတာကို တမန္သိေနရသည္။ၿပီးေတာ့ ေနာက္ေက်ာကိုလာထိသည့္ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္...
" ဘာလုပ္တာလဲ.."
ခ်မ္းက အပိုးမေသေသာ မ်က္ႏွာေလးနဲ႕ လက္ထဲက တုတ္ေခ်ာင္းေလးကိုေထာင္ျပ၏။ထိပ္မွာ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ ကုပ္ထားေသာပုံစံကေလးပါသည့္ အယားေျဖတုတ္ေခ်ာင္းကေလး။
"ေနာက္မယားေလ ကိုကိုရဲ႕..."
တမန္က နားမရွင္းျဖစ္သြားတာမို႔ ဘာရယ္ လို႔ျပန္ေမးရသည္။
" ေနာက္မယား... ေနာက္မယား.... မမႀကီးတို႔ဘက္မွာ အဲ့ဒီလိုေခၚတာတဲ့.... ေနာက္ေက်ာကို မယားေအာင္လုပ္ေပးတဲ့ ဟာမို႔... ေနာက္မယားတဲ့.... ခိ ..ခိ... ကိုကို႔ကိုလက္ေဆာင္ေပးမလို႔ ... "
ဟာကြာ...ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ... တမန္က စိတ္တိုေနတာေျပေလ်ာ့ကာ ၿပဳံးမိေတာ့မလိုျဖစ္သြားတာကို အျမန္ျပန္ထိန္းသိမ္းလိုက္ရသည္။မၿပဳံးျပခ်င္ပါဘူး....အေနအထိုင္မတတ္တဲ့ေကာင္ေလး... မင္းကို ဘယ္သူမွမဆုံးမၾကဘူးလား...ဒီအ႐ြယ္နဲ႕ ဒီအ႐ြယ္ ဒီလို မေနရ မထိုင္ရဘူးလို႔ ဘယ္သူကမွ မသြန္သင္ၾကဘူးလား..... တမန္ကေတာ့ ႀကိမ္လုံးေသးေသးနဲ႕ေတာင္ ခပ္စပ္စပ္ရိုက္ၿပီးဆုံးမခ်င္ေသးသည္။ေတြးရင္းျပန္စိတ္တိုသြားတာမို႔ မ်က္ေမွာင္ကိုအတြန႔္ခ်ိဳးကာ လုပ္လက္စကိုပဲ အာ႐ုံစိုက္ၿပီးျပန္လုပ္ေနလိုက္၏။ေရေႏြးက ႏွပ္ထားၿပီးသား နည္းေနတာမို႔ လက္ဖက္ေျခာက္ထည့္ ... ေရေႏြးအျဖဴကို ကိုင္းဓာတ္ဘူးႀကီးထဲကေန အေသးထဲကိုေျပာင္းထည့္.. တဇက္ဇက္ေကာက္လုပ္ေနရင္း အာ႐ုံေျပာင္းသြားကာ. ခ်မ္းရွိေနတာကိုတကယ္ေမ့သြားၿပီးမွ အသံတိတ္သြားပါလားလို႔... ေခါင္းေမာ့ကာ ငဲ့ၾကည့္လိုက္မိသည္။
လွိုင္းတစ္ခု လာေရာက္တိုးေဝွ႕တိုက္ခတ္သြားသလို ရင္ထဲမွာ ၿငိမ့္ခနဲ ခံစားလိုက္ရ၏။
တစ္ဖက္စားပြဲထိပ္မွာ ၿငိမ္သက္စြာထိုင္ကာ စားပြဲေပၚလက္တင္ လက္ေပၚမွာ ေမးျပန္ေထာက္ၿပီး တိတ္တဆိတ္ေငးေငးေမာေမာၾကည့္ေနသည့္ မ်က္ဝန္းညိုညိုကေလးေတြနဲ႕ မေမွ်ာ္လင့္စြာဆုံစည္းမိလ်က္... အၾကည့္ျပန္လႊဲဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့ေလာက္ေအာင္ပင္ တြယ္ၿငိသြားရေလသည္။မၿပဳံးမရယ္ေသာ မ်က္ႏွာတည္တည္ေလးမွာ ဘာရယ္လို႔ ေဖာ္ျပဖို႔ခက္ေလာက္ေအာင္ အရိပ္အေယာင္အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖတ္ေျပးေနတာကို တရွိုက္မက္မက္ေငးစိုက္ေနမိရင္း ရင္ထဲမွာ လွိုက္ဖိုေႏြးခုန္လာရတာမို႔... ဟန္မေဆာင္နိုင္ေအာင္ပင္... ႏူးညံ့ေႏြးေထြးစြာၿပဳံးျပလိုက္မိရသည္။ဝန္တိုေဒါသေတြလည္း ဘယ္ဆီေရာက္မွန္းမသိေအာင္ပင္ လြင့္စင္ပေပ်ာက္ကုန္ရပါၿပီ၊။မ်က္လုံးေလးေတြ ဖ်တ္ခနဲလင္းလက္ေတာက္ပသြားကာ....ပါးကေလးေတြနီေထြးရင္း အိပ္မက္ကနိုးလာသလို ေယာင္ေယာင္ယမ္းယမ္း ၿပဳံးေယာင္သမ္းလာတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းကေလးေတြကို ရက္မ်ားစြာပင္ ျပန္ျမင္ေယာင္တမ္းတေနမိေတာ့မွာပါပဲ......
သူကေလးတစ္ေယာက္ကို ေအးစက္ျပတ္ေတာက္စြာဆက္ဆံနိုင္ဖို႔ကေတာ့ ေစတမန႔္အတြက္ ဘယ္ေတာ့မွမျဖစ္နိုင္တဲ့အရာပဲထင္ပါရဲ႕ေလ.....
_______________________________________________________________________________________________________________________________________
လက်ထပ်ပြီးကတည်းက သူ့အမျိုးသားနောက်ကို ပါသွားသည့် မရွှေစင်က မီးဖွားဖို့ အိမ်ကိုပြန်လာတာမို့ ဒီပါချမ်းမြမှာ သတင်းလာမေးသူတွေနဲ့စည်ကားနေရလေသည်။အမျိုးတွေက လာလိုက် .. မမကြီးသူငယ်ချင်းတွေကလာလိုက်။အိမ်မှာဧည့်သည်မပြတ်ပေ။ဘွားလေးတို့အိမ်မှာကလည်း ဘွားလေးက ရိပ်သာဝင်လိုက် ဘုန်းကြီးကျောင်းသွားလိုက်နဲ့ အိမ်မှာနေတယ်မရှိ။လေးလေးရန်နောင်တို့က ရွှေဆိုင်ထွက်ကြတာမို့ ဘယ်သူမှမှ မရှိတတ်တာ။ဒီတော့ မမကြီးက ဒီဘက်အိမ်မှာချည့်သာ။
'' ဘယ်တော့မွေးမှာတဲ့လဲ မမကြီး ''
'' နောက်လထဲပေါ့ ... ဂျူးဒိတ်က ငါးပတ်လောက်ပဲလိုတော့တာလေ ... ''
''တစ်လကျော်ကြီးတောင် ကြာဦးမှာလား အရမ်း စောမွေးတာမျိုးကောမရှိဘူးလားဟင် ''
'' ရှိတော့ရှိတတ်ပေမယ့် အခုကတော့ လမစေ့ပဲမွေးဖို့ကလည်းအချိန်ကျော်လာပြီ ... သူ့အချိန်ကျမှပဲမွေးတော့မှာပေါ့ ''
ချမ်းက မရွှေစင်ရောက်လာကတည်းက အနားကမခွာနိုင်။ဗိုက်ပူပူကိုပဲသိပ်စိတ်ဝင်စားနေရကာ တစ်ချိန်လုံးကပ်ပြီး တတွတ်တွတ်မေးနေရ၏။
'' ဘာလေးလဲသိရရင်ကောင်းမှာပဲ မမကြီးကဘာလို့ အာထရာဆောင်းမရိုက်ရတာလဲ ''
ရွှေစင်က ဘာမှမပြောပဲပြုံးနေသည်။ဗိုက်ဖုံးအင်္ကျီ ပြာလွင့်လွင့်ကလေးနဲ့ သနပ်ခါးကိုပါးမှာကွက်ထားတဲ့ မမကြီးက သိပ်ကိုချစ်ဖို့ကောင်းနေရောပဲ။မမကြီးရဲ့ ဗဟာဒူးကတော့ ဘယ်လောက်ချစ်လိုက်မလဲမသိ။မိန်းမကိုကလည်းချစ် သားဦးကလည်းဖြစ်တော့ သည်းသည်းလှုပ်နေမှာပဲ။
" အခုမို့သာ ကလေးနဲ့ ကစားချင်လို့ မြန်မြန်ထွက်လာစေချင်နေတာပါ သားလေးရယ်.... တကယ်မွေးတော့ ကလေးတစ်ယောက်ထိန်းရတာလွယ်တာမဟုတ်ဘူး... သိပ်ဒုက္ခရောက်တာ... ချေးကလူသေးကလူနဲ့... နေ့ဘက်ဆို အသေအိပ် ညဘက်ဆို တစ်ချိန်လုံးနိုးနေတာမျိုးတွေ.... ဒီကြားထဲ ကလေးကကျန်းမာရင်တော်သေး ချူချူချာချာလေးဆို မိဘက စိတ်ဆင်းရဲရပြန်ရော.... အမေကပိုဆိုးတာပေါ့ "
သိုးမွှေးလုံးတွေ ဘေးမှာချကာ တစ်ချောင်းထိုးထိုးနေသည့် မေမေကဝင်ပြောလေသည်။
" သားကိုမွေးတုန်းကကော အဲ့ဒီလိုပဲလား မေမေ.."
" ချမ်းကလေးက မွေးတုန်းက နည်းနည်းချူချာတယ်... ဒါပေမယ့် သားအဖေက အရမ်းဂရုစိုက်ပေးတော့ မေမေက ဘာမှသိပ်မပင်ပန်းလိုက်ပါဘူး... အိမ်ကိုပြန်ရောက်လာတော့လည်း ဝိုင်းကြည့်ပေးမယ့်လူတွေများတာကိုး.."
" သမီးလည်း အဲ့ဒါကြောင့်ပြန်လာတာ အန်တီဝင်နီ... ဟိုမှာကျတော့ သိတဲ့လူလည်းမရှိဘူး... ယောကျ်ားဘက်က အမျိုးတွေကျတော့လည်း လုပ်ပေးမယ်ဆိုပေမယ့် ခိုင်းဖို့အားနာတယ်... ကိုယ့်မိဘအိမ်မှာနဲ့တော့ ဘယ်တူနိုင်မလဲ.... အဲ့ဒါကို သူက ပြန်လာလို့မကြည်ဘူး... သူလည်းမလိုက်လာနိုင်သေးတော့လေ"
" အေး.. သမီး အမျိုးသားကော...ဘယ်တော့လိုက်လာမလဲ..."
" ခွင့်ရမှပဲလိုက်လာနိုင်မယ် အန်တီ.... မလွယ်သေးပါဘူး... မွေးခါနီးတော့ မဖြစ်ဖြစ်အောင်လာမယ်ပြောတာပဲ... သမီးကတော့ လာချင်လာ မလာချင်နေလို့ပြောထားတယ်.... သူရှိလည်း ဗိုက်ကူနာပေးလို့ရတာမှမဟုတ်တာ....."
မေမေက မရွှေစင်အပြောကိုရယ်လို့သာနေသည်။
'' သားဦး အရူးဆိုတဲ့စကားအတိုင်းသာဆိုရင် ဦးဗဟာဒူးကတော့ ရူးနေမှာပဲ နော် မကြီး ''
မရွှေစင်က ဟက်ဟက်ပက်ပက် ရယ်ရင်း ...
'' နင်တို့ကလည်း ငါ့ယောကျာ်းကိုနာမည်ဖျက်လိုက်တာဟယ်... အဲ့ဒီဗဟာဒူးနာမည်ကြီးက မေမေတို့တင်မကဘူး သူ့အိမ်ကလူတွေပါ ပါးစပ်မှာစွဲလို့ ... မနည်းဖျောက်ယူရတာ အခုမှနည်းနည်းမေ့စပြုတာကို ... ''
'' ခေါ်မှာပဲ ... သူကဘာလို့နဖူးပြောင်သေးလဲ ''
မမကြီး အမျိုးသားက ဦးသီဟန်ထွန်းတဲ့...မရွှေစင်ထက် အသက်အများကြီးကြီးသည်။မရွှေစင်အဖေနဲ့သူနဲ့က ဌာနတစ်ခုထဲ။အလုပ်ကိစ္စနဲ့ အိမ်ကိုလိုက်လာရင်း မရွှေစင်ကိုတွေ့ဖူးကာ အရူးအမူးပင်စွဲလမ်းသွားခဲ့သည်တဲ့။ကျောင်းသူကလေးပဲရှိသေးတဲ့ မရွှေစင်ကို သူ့ရုံးကနေ သမာဓိပိုးကြီးနဲ့ လာလာပိုးရတာ။လူကြီးဆိုတော့ အိန္ဒြေကလည်းဆည်ရသေး မိန်းမကလည်းပိုးချင်သေးဆိုတော့ သူ့ကိုကြည့်ရတာ အဆင်ကိုမပြေနိုင်။မရွှေစင်ကလည်း လုံးဝပင်ပြန်မကြိုက်။အသားမည်းတယ်....အသက်ကြီးတယ် ... ပျင်းစရာကောင်းတယ်နဲ့ အမျိုးမျိုးငြင်းပယ်ပေမယ့် မရွှေစင်မိဘတွေကတော့ လူပျိုအရာရှိခပ်ရိုးရိုးကြီးကို သဘောကျတာမို့ ဟိုကလည်းအကြောင်းသိစွာ လုံးဝလက်မလျော့ပေ။အိမ်ကိုလာလိုက် ကျောင်းကိုလာလိုက်နဲ့...တွယ်ကပ်ကာနေ၏။
မရွှေစင်သူငယ်ချင်းတွေက လူကြီးကိုနဖူးပြောင်တယ်လို့ဝိုင်းပြောကြတော့ လက်ရွေးစင်သမက်လောင်းအတွက် မရွှေစင်အမေက ပြောင်တာမဟုတ်ပါဘူး မဟာနဖူးခေါ်ပါတယ်လို့ ခုခံကာကွယ်ရရှာသည်။ဒီတော့မှ သူ့ခမျာတရားဝင်နာမည်ပြောင်ရသွားလေ၏။လူကြီးမို့ မဟာနဖူးလို့တိုက်ရိုက်ခေါ်ဖို့အားနာလို့ ခပ်ဆင်ဆင် ဗဟာဒူးလို့ ... ခေါ်လိုက်တော့ လက်ဝှေ့သမားလိုလို ဘာလိုလိုနဲ့။ဟိုကလည်း ဗဟာဒူး ဒီကလည်း ဗဟာဒူး။ပုံတုံးကြီးမို့ ငြင်းခဲ့တဲ့ မရွှေစင်လည်း လူလေးကလှတပတ မျက်စိကျချင်စရာလေးဖြစ်ပါလျက် ကြိုက်သူလိုက်သူတွေလည်းပေါများပါလျက် ဘာကြောင့်မှန်းမသိကျောင်းပြီး ဘွဲ့ရတဲ့အထိ တခြားရည်းစားလည်းမထားဖြစ်။ခြောက်နှစ်လောက် ဇွဲမလျော့ပဲ ခြေကန်ပိုးနေသည့် ဦးဗဟာဒူးကိုပဲ မိဘကလည်းသိပ်သဘောတူနေတာမို့ ငြူရင်းစူရင်း မကြိုက်ရင်းကပဲ လက်ထပ်လိုက်ရလေသည်။
မင်္ဂလာဆောင်တုန်းက ဦးဗဟာဒူးတစ်ယောက် တည်တည်မနေနိုင်အောင်ပင် ပီတိဖြာပြုံးရွှင်နေကာ မရွှေစင်ကတော့ စူပုပ်ပုပ်။မျက်ရည်လေးစမ်းစမ်းနဲ့ ... အခုကျတော့လည်း ငါ့ယောကျာ်းဆိုပါလား။
'' မမကြီးက အခုကျတော့ ဦးဗဟာဒူးကိုသိပ်ချစ်နေပြီပေါ့လေ ... ''
'' ချစ်တာပေါ့ဟဲ့ ... ငါ့ယောကျာ်းပဲ ငါမချစ်ရင်သူများဝင်ချစ်သွားတော့ ဘယ့်နှယ့်လုပ်မလဲ ''
'' ဟင် အရင်ကတော့ အဘိုးကြီးမို့ မကြိုက်ပါဘူးဆို ယူမယ့်လူရှိရင် အလိုက်ပေးပြီးတောင်အမ်းပစ်ချင်တာဆို ''
မရွေစင်နဲ့အတူပါလာသည့် ဦးဗဟာဒူးရဲ့ညီမလေးက ဝတ်ရည်ကဘေးကနေနားထောင်ရင်း ဝင်ရယ်နေတာမို့ ချမ်းပါလိုက်ရယ်ရင်း ...
'' ရယ်မနေနဲ့ ... နင့်အစ်ကိုကိုပြောလိုက်သိလား ငါ့အစ်မက အဘိုးကြီးမို့ မချစ်ဖူးလို့ပြောတယ်လို့ အားနာလို့ချစ်ချင်ယောင်ဆောင်နေတာလို့ ''
''ပြောမယ်... ကိုချမ်းကိုတိုင်ဦးမှာ... ဦးဗဟာဒူးလို့ခေါ်တာပါပြောလိုက်မှာ ''
'' အောင်မယ် ပြောလိုက်ပေါ့ မကြောက်သေးဘူး ...ငါ့အစ်မက နုနုလှလှငယ်ငယ်ကလေးကို အပိုင်စီးယူထားတာ ဒါလောက်တော့သည်းခံရမှာပဲ ... ကြားလား ''
" ဟော...ဧည့်သည်ရောက်ပြန်ပြီဟေ့.... "
ဒီနေ့မနက်ပင် ဧည့်သည်တစ်ယောက်လာသွားပြီးပြီ.... အခုလည်း ခြံထဲကိုကားတစ်စီးဝင်လာတာ မြင်လိုက်ရတာမို့ ဒေါ် ဝင်နီက မျက်ခုံးလေးကျုံ့ကာလှမ်းကြည့်လိုက်သည်။မြင်နေကျကားမို့ နည်းနည်းနီးလာတာနဲ့ မှတ်မိသွားရသည်။
" မစံပယ်တို့သားအမိပဲ..."
နှုတ်ကရေရွတ်ရင်း လက်ထဲက ထိုးလက်စချည်ကိုချကာ နေရာကထလေသည်။
" လာ... အတော်ပဲ ရွှေစင်လည်းဒီမှာရောက်နေတာ..."
အိမ်တံခါးဝသို့ရောက်လာသည့် ဒေါ် စံပယ်လက်ကို ဆွဲယူကာ ပြုံးရွှင်စွာ ကြိုဆိုလိုက်သည်။
တမန်ကတော့ ဧည့်ခန်းထဲ လှမ်းဝင်ဝင်လိုက်ချင်းမှာပင် စိတ်မသက်မသာဖြစ်သွားရ၏။ရွှေစင်က နှစ်ယောက်ထိုင်ဆက်တီမှာထိုင်နေသည်။ချမ်းက ဆက်တီလက်တင်မှာတက်ထိုင်နေကာ...ဒီဘက်က ခုံမှာတော့ ကောင်မလေးတစ်ယောက်။ခပ်ဝေးဝေးကတည်းကပင် သုံးယောက်သား မျက်နှာချင်းဆိုင်ပြောဆိုရယ်မောနေတာကို လှမ်းမြင်နေရပါသည်။ခဏနေတော့ ရွှေစင့်ဖုန်းထဲက တစ်ခုခုကိုလှမ်းပြတာမို့ ချမ်းက ကိုယ်ကိုလိမ်ကိုင်းကာငုံ့ကြည့်သည်။ကောင်မလေးကိုမမြင်စေချင်တဲ့ပုံစံနဲ့ လက်တစ်ဖက်နဲ့ကာထားတာမို့ ဟိုဘက်ကကောင်မလေးကလည်း အားကျမခံ ကိုယ်ကိုကြွကာ ခေါင်းတိုးဝင်ကြည့်လိုက်တာ.... ချမ်းလက်တစ်ဖက်ကိုဆွဲဖယ်လိုက်တာ။
ရင်ထဲမှာ ဘယ်လိုမှန်းမသိ ..ထူပူလေးပင်သွားကာ တမန်အကြည့်ကိုလွှဲလိုက်ရသည်။ဒါပေမယ့် မြင်ကွင်းက မျက်လုံးထဲမှာ မပျောက်ပျက်နိုင်ပေ။ပူးပူးကပ်ကပ် ထိထိစပ်စပ်နဲ့.... ပခုံးပုတ်လား လက်ကိုင်လားတွေ.... ကျွတ်.... သူတို့ကိုသူတို့ ကိုးနှစ် ဆယ်နှစ်ကလေးတွေများအောက်မေ့နေကြလားမသိ.... အနေအထိုင်ကို မဆင်ခြင်ပါလား....
" ကိုမန်... ကိုမန်ရေ.."
မျက်မှောင်ကြီးကျုံ့ပြီး အိမ်ထဲဝင်လာတာ အန်တီဝင်နီခေါ်နေတာလည်း မကြားတော့ပေ။နှစ်ခွန်းသုံးခွန်းဆင့်ခေါ်တော့မှ ကပျာကယာနဲ့....
"ဗျာ... အန်တီဝင်နီ.."
"လက်ထဲကဘာတွေလဲလို့ သားရဲ့...."
တမန်က လက်မှာဆွဲလာသည့် ကျွတ်ကျွတ်အိတ်ထုပ်တွေကို မြှောက်ကြည့်ကာ...
" မုန့်ပေါင်းတွေပါ အန်တီဝင်နီ... နောက်ထဲယူသွားလိုက်မယ်နော်"
" လမ်းမှာအသည်တွေ့လာလို့ ဝင်နီရေ.... နှမ်းလေးသကြားလေးနဲ့ ပူပူလေးစားရအောင် ဝယ်လာခဲ့တာ..."
" မုန့်ပေါင်းလား...ကောင်းလိုက်တာ မစားရတာတောင်ကြာပြီ.... ယူသွား...ယူသွား...နောက်မှာ ဒေါ် ချိုဖြစ်ဖြစ် တစ်ယောက်ယောက်ရှိလိမ့်မယ် ပေးခဲ့လိုက်နော် ကိုမန်..."
အန်တီဝင်နီကသာ တစ်ယောက်ယောက်ရှိလိမ့်မယ်ပြောတာ... တမန်ဝင်သွားတော့ဖြင့် ဘယ်သူမှကိုရှိမနေပါ.....
မရှိလည်းနေပစေတော့... လိုက်ရှာမနေတော့ပါ.... အရှေ့ကိုလည်း ပြန်မထွက်ချင်တာနဲ့ အတော်ပဲ.... တမန်က ကိုယ့်ဘာသာပဲ ပန်းကန်တွေထုတ်ကာ မုန့်တွေထည့်နေလိုက်သည်။မုန့်ပေါင်းက တကယ့်ကိုအခုမှ အိုးကချကာစ ပူပူနွေးနွေးမို့ အငွေ့ပင်တထောင်းထောင်းထနေသေး၏။မေ့ပြီး အိတ်ကိုကိုင်လိုက်မိတာမို့ ပူသွားတဲ့လက်ဖျားလေးတွေကို တဖူးဖူးမှုတ်ရင်း ရေခဲညှပ်ကလေးကိုဆွဲဖြုတ်ကာ မုန့်တွေကိုပန်းကန်ထဲပြောင်းထည့်ရသည်။
ချမ်းကတော့ ရှစ်ခေါက်ချိုးမျက်နှာကြီးနဲ့ အနောက်ထဲဝင်သွားတဲ့ ကိုကို့ကိုရယ်ချင်နေရသည်။ဘယ်လိုလဲ သူများအိမ်ကို အလည်လာတဲ့ မျက်နှာကလည်း... စိတ်မထင်ရင် ရိုက်တော့နှက်တော့မလိုပါပဲလား။လူကိုလည်း မျက်လုံးချင်းတောင်ဆုံအောင်ကြည့်မသွား....
"ဒါလေးက ဘယ်သူလေးလဲ ... "
" သီဟန့်ညီမတော်လေ... ဝတ်ရည်တဲ့ ရွှေစင့် ယောက်မအငယ်ဆုံးပေါ့... မစံပယ်မြင်ဖူးပါတယ်.... မင်္ဂလာဆောင်တုန်းက လက်စွပ်ဗန်းကိုင်တာ..."
" ဪ... ဒါကြောင့်မြင်ဖူးသလိုရှိနေတာ....အဲ့ဒီတုန်းကတော့ ငယ်ငယ်ကလေးရှိသေးတာနော်... ဂါဝန်လေးနဲ့လေ... "
" ဟုတ်ပ... အဲ့ဒီတုန်းက ချမ်းတောင် ခြောက်တန်းလားပဲရှိသေးတာလေ..."
" အခုက အလည်လိုက်လာတာပေါ့ ဟုတ်လားသမီး...."
" ဟုတ်ကဲ့.. ကျောင်းခဏပိတ်ထားတုန်း... မမကြီးနဲ့လိုက်လာပေးတာပါ.... အကြာကြီးတော့ နေလို့မရဘူး အန်တီ.... နောက်မှ တူမလေးကိုကြည့်ဖို့တစ်ခေါက်ပြန်လာမယ်..."
" တူလေးမွေးမှာပါ... ငါနဲ့တူတူဘောလုံးကန်မယ့်တူလေး... မျောက်လေးမွေးမှာ..."
" ဟင့်အင်း တူမလေးပဲမွေးမှာပါဆို....
" တူလေးပါဟာ....မယုံရင်ကြည့်နေ... ငါက မမကြီးနားမှာနေ့တိုင်းကပ်ပြီး ယောကျာ်းလေးပဲမွေးဖို့ပြောနေမှာ.. နင်ကပြန်သွားမှာဆိုတော့ ကလေးကပြောမယ့်လူမရှိတော့ မိန်းကလေးဖြစ်ဖို့မေ့သွားကော "
ချမ်းက အနိုင်နဲ့ပိုင်းကာ နေရာကထထွက်လာခဲ့သည်။မေမေနဲ့ ကျန်တဲ့လူတွေက နှုတ်ခမ်းစူကာကျန်ခဲ့တဲ့ ဝတ်ရည်ကို ရယ်မောကာ ဝိုင်းချော့ရင်း ကျန်နေခဲ့လေသည်။ထမင်းစားခန်းထဲအထိ လျောက်ဝင်လာခဲ့တော့ တမန်တစ်ယောက်ထဲ တကုပ်ကုပ်နဲ့ ဘာတွေမှန်းမသိ... လုပ်နေတာမို့ ထမင်းစားခန်းအဝင်တံခါးဝမှာ ပခုံးမှီကာရပ်ရင်း ချမ်း တိတ်တိတ်ကလေး ကြည့်နေမိသည်။
ကိုကို ဆံပင်ညှပ်ထားတာပဲ ... ကုပ်နားက ဆံပင်တွေက ခပ်ပါးပါးကလေးတိုနေကာ နားရွက်ကလေးနဲ့ လည်ကုပ်အနောက်ဖက်တွေကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်းပင်မြင်နေရ၏။ကိုကို့အသားက ချမ်းတို့လောက်မဖြူပဲ...ဝင်းပလတ်ဆတ်တာမို့ ဘယ်လိုအရောင်အသွေးမျိုးနဲ့ပဲဖြစ်ဖြစ်လိုက်ဖက်ပေမယ့် ကိုကိုက ဘယ်တော့မှ အရောင်လင်းလင်း ထင်ရှားပေါ်လွင်တာမျိုးတွေကိုမဝတ်တတ်။အရောင်ဖျော့ဖျော့ကလေးတွေပဲ ရွေးချယ်ဆင်ယင်တတ်တာ သတိထားမိသည်။အခုလည်း ခြေဖမိုးပေါ်ထိ ပုံအိကျနေသော မီးခိုးရောင်ဘောင်းဘီအသားအိအိနဲ့.... သေချာကြည့်မှမြင်သာရုံ မီးခိုးဖျော့အစင်းကျဲကျဲလေးတွေပါသော အင်္ကျီလေးနဲ့မို့ အဝတ်အစားရဲ့အရောင်ဟပ်ကာ ကိုကို့ကိုမြင်ရတာ ဖျော့တော့ ငြိမ်းချမ်းကာနေသည်။
ဘယ်လောက်ထိများ ငေးကြည့်နေမိလိုက်သလဲဆိုတာ ကိုယ့်ဘာသာပင် သတိမထားမိ။ဖျတ်ခနဲ မော့ကြည့်လိုက်သည့် ကိုကို့မျက်လုံးတွေနဲ့ ဆုံလိုက်မိမှပဲ တအားငေးကြည့်နေမိတာကို သိကာရှက်သွားရ၏။
"ဘာကြည့်တာလဲ..."
ဟင်.... တကယ်တော့ ကြည့်တာကကိုယ်... ရှက်ရှက်နဲ့ လွှတ်ခနဲ ပြောမိပြောရာပြောလိုက်မိပြီးမှ ချမ်းကိုယ့်စကားကိုယ်ရယ်ချင်ကာ ပြုံးစိစိဖြစ်သွားရသည်။တမန်က ဘာမှပြန်မပြော ... မသိသလိုမျက်နှာလွှဲသွားလေ၏။အောင်မယ်... မာနကြီးတယ်ပေါ့လေ... မခေါ်နိုင် မပြောနိုင်နဲ့...
လှည့်မကြည့်ပေမယ့် ခြေသံကြောင့် ချမ်းအနားကိုရောက်လာတာကို တမန်သိနေရသည်။ပြီးတော့ နောက်ကျောကိုလာထိသည့် အထိအတွေ့ကြောင့်...
" ဘာလုပ်တာလဲ.."
ချမ်းက အပိုးမသေသော မျက်နှာလေးနဲ့ လက်ထဲက တုတ်ချောင်းလေးကိုထောင်ပြ၏။ထိပ်မှာ လက်ချောင်းလေးတွေ ကုပ်ထားသောပုံစံကလေးပါသည့် အယားဖြေတုတ်ချောင်းကလေး။
"နောက်မယားလေ ကိုကိုရဲ့..."
တမန်က နားမရှင်းဖြစ်သွားတာမို့ ဘာရယ် လို့ပြန်မေးရသည်။
" နောက်မယား... နောက်မယား.... မမကြီးတို့ဘက်မှာ အဲ့ဒီလိုခေါ်တာတဲ့.... နောက်ကျောကို မယားအောင်လုပ်ပေးတဲ့ ဟာမို့... နောက်မယားတဲ့.... ခိ ..ခိ... ကိုကို့ကိုလက်ဆောင်ပေးမလို့ ... "
ဟာကွာ...ပေါက်ပေါက်ရှာရှာ... တမန်က စိတ်တိုနေတာပြေလျော့ကာ ပြုံးမိတော့မလိုဖြစ်သွားတာကို အမြန်ပြန်ထိန်းသိမ်းလိုက်ရသည်။မပြုံးပြချင်ပါဘူး....အနေအထိုင်မတတ်တဲ့ကောင်လေး... မင်းကို ဘယ်သူမှမဆုံးမကြဘူးလား...ဒီအရွယ်နဲ့ ဒီအရွယ် ဒီလို မနေရ မထိုင်ရဘူးလို့ ဘယ်သူကမှ မသွန်သင်ကြဘူးလား..... တမန်ကတော့ ကြိမ်လုံးသေးသေးနဲ့တောင် ခပ်စပ်စပ်ရိုက်ပြီးဆုံးမချင်သေးသည်။တွေးရင်းပြန်စိတ်တိုသွားတာမို့ မျက်မှောင်ကိုအတွန့်ချိုးကာ လုပ်လက်စကိုပဲ အာရုံစိုက်ပြီးပြန်လုပ်နေလိုက်၏။ရေနွေးက နှပ်ထားပြီးသား နည်းနေတာမို့ လက်ဖက်ခြောက်ထည့် ... ရေနွေးအဖြူကို ကိုင်းဓာတ်ဘူးကြီးထဲကနေ အသေးထဲကိုပြောင်းထည့်.. တဇက်ဇက်ကောက်လုပ်နေရင်း အာရုံပြောင်းသွားကာ. ချမ်းရှိနေတာကိုတကယ်မေ့သွားပြီးမှ အသံတိတ်သွားပါလားလို့... ခေါင်းမော့ကာ ငဲ့ကြည့်လိုက်မိသည်။
လှိုင်းတစ်ခု လာရောက်တိုးဝှေ့တိုက်ခတ်သွားသလို ရင်ထဲမှာ ငြိမ့်ခနဲ ခံစားလိုက်ရ၏။
တစ်ဖက်စားပွဲထိပ်မှာ ငြိမ်သက်စွာထိုင်ကာ စားပွဲပေါ်လက်တင် လက်ပေါ်မှာ မေးပြန်ထောက်ပြီး တိတ်တဆိတ်ငေးငေးမောမောကြည့်နေသည့် မျက်ဝန်းညိုညိုကလေးတွေနဲ့ မမျှော်လင့်စွာဆုံစည်းမိလျက်... အကြည့်ပြန်လွှဲဖို့ မေ့လျော့လောက်အောင်ပင် တွယ်ငြိသွားရလေသည်။မပြုံးမရယ်သော မျက်နှာတည်တည်လေးမှာ ဘာရယ်လို့ ဖော်ပြဖို့ခက်လောက်အောင် အရိပ်အယောင်အမျိုးမျိုးဖြတ်ပြေးနေတာကို တရှိုက်မက်မက်ငေးစိုက်နေမိရင်း ရင်ထဲမှာ လှိုက်ဖိုနွေးခုန်လာရတာမို့... ဟန်မဆောင်နိုင်အောင်ပင်... နူးညံ့နွေးထွေးစွာပြုံးပြလိုက်မိရသည်။ဝန်တိုဒေါသတွေလည်း ဘယ်ဆီရောက်မှန်းမသိအောင်ပင် လွင့်စင်ပပျောက်ကုန်ရပါပြီ၊။မျက်လုံးလေးတွေ ဖျတ်ခနဲလင်းလက်တောက်ပသွားကာ....ပါးကလေးတွေနီထွေးရင်း အိပ်မက်ကနိုးလာသလို ယောင်ယောင်ယမ်းယမ်း ပြုံးယောင်သမ်းလာတဲ့ နှုတ်ခမ်းကလေးတွေကို ရက်များစွာပင် ပြန်မြင်ယောင်တမ်းတနေမိတော့မှာပါပဲ......
သူကလေးတစ်ယောက်ကို အေးစက်ပြတ်တောက်စွာဆက်ဆံနိုင်ဖို့ကတော့ စေတမန့်အတွက် ဘယ်တော့မှမဖြစ်နိုင်တဲ့အရာပဲထင်ပါရဲ့လေ.....
_______________________________________________________________________________________________________________________________________