TRL
Manong o Don Leandro....
Serene's point of view
Humigpit ang hawak ko sa kadenang nakapulupot sa aking pulsuhan. My heart are racing, my body's are shaking because of so much fear. I can only see the simplicity of the room because the only things here are two chairs and a double size bed. Walang kagamit-gamit kaya nagpadagdag 'yon sa takot ko. Tila ba kulungan talaga ito para sa isang tao lang.
"Bakit ba ako nandito?" I almost got stuttered because of fear. "Diyos ko, tulungan niyo po ako. Ilabas at iuwi niyo ako." I prayed.
Nakakangalay man ang posisyon kong nakatayo ay hindi ko pinutol ang pagtingin sa nakasaradong pinto na unti-unting umiingay. Marahil ay may sumusubok na buksan ito.
"Tulungan mo ako! Kung sino ka man! Please ilabas mo ako, ibabalik ko ang pabuyang nais mo, please-" natigilan ako ng tuluyang bumukas ang pinto. Hinihintay ko ang taong papasok mula sa bukas na pinto ngunit lumipas ang isang minuto ay walang nilalang ang pumasok.
Gusto ko na sanang mawalan ng pag-asa ngunit napaangat ako ng tingin ng makarinig ng tunog ng sapatos. Hudyat lamang na papasok na ang taong hinihintay ko. I blinked once pero pagkatapos ay hindi na ako kumurap at hinintay ang taong papasok. Unang nagpakita ay ang sapatos nitong mumurahin lang. Putikan at madumi. Nang humakbang pa siya ng ilang beses ay tumaas ang paningin ko mula sa kanyang pantalon na mukang luma na paitaas sa kanyang kulay kayumangging damit. Nang mapunta naman ang paningin ko sa kanyang mukha ay hindi ko agad ito naaninag dahil sa suot niyang kalo. Idagdag pa ang ilaw na nakatapat lamang sa akin kaya hirap akong maaninang ang kanyang pagmumukha.
Huminga ako ng malalim ng mapanatag. He looks like mabait. I hope he can help me.
"P-paano ako napunta dito? I-ibabalik mo ba ako sa'min? Pangako, p-papabuyaan ka namin, ni papang!" I desperately said, almost pleasing him–no, talagang nakikiusap na ako. Gusto kong punasan ang luhang nagbabadya pero hindi ko naman magawa.
My head are hurt, hindi ko alam kung anong oras ako nagising and since that time ng magising ako ay umiiyak na ako, because of this unfamiliar room–this place.
I heard his deep sigh, pero hindi parin nakita ang kanyang itsura. Nang makarating siya sa harap ko ay hinila niya naman ang upuan na katabi ng kama at ipinwesto sa harap ko. Sa lapit niya ay naaamoy ko na ang kanyang kakaibang pabango. I can almost fell asleep, napapikit ako sa uri ng kanyang pabanggo. Sandali lamang akong napapikit at nang iminulat ko ang aking mata ay sumalubong sa akin ang malapitan niyang mukha. His green eyes met mine, matangos ang ilong, maputi ang kanyang balat at mamula-mula ang kanyang magandang hugis na labi.
"S-sino ka?" I ask when I realize how we are so close. I distance myself from him, pero konti lang ang nagawa dahil sa kadenang pumipigil sa akin.
Walang pagbabago sa kanyang ekspresyon sa mukha ng gawin ko ang paglayo sa kanya. Halos maihi lamang ako sa suot kong puting dress ng makita kung paano unti-unting kumurba ang kakila-kilabot na ngisi niya sa kanyang labi. Tumaas ng bahagya ang kanyang kilay ng makita siguro ang sobrang takot sa akin.
"Bakit ako nandito?" medyo napalakas ang aking pagkakatanong kaya napamaang lang siya. Tila ba namamangha pa siya at nung tumabingi ng kaunti ang kanyang ulo at pagmasdan ako ng seryoso ay kinabahan na lalo ako. "S-sino k-ka b-ba? N-nasaan ang kidnapper? I w-will talk to him/her!"
I can feel my shaky hands pero kailangan kong maging matapang sa harap niya. Pero isang ngisi niya lang ay tila hinila nito lahat ng lakas ng loob ko para magsalita.
"Why are you talking like that? Aren't you scared? You been kidnapped, and yet you have the gutd on talking like a little shithead here?!" his baritone voice echoed to my both super cute ears. Gusto kong humanga at sabihing lalaking lalake ang kanyang boses, pero hindi sa ganitong pagkakataon.
I can almost die here in fear, boses palang mukang papatay na. My knees started to feel numb and my stomach arch in a bit. Sinyales na gutom na ako. When he heard that, his dangerous cold eyes eyed me.
"Stay here, I'll bring your meals here in a minute." anunsyo niya ng makuntento sa pagtitig sa akin. I didn't say anything, malamang na mananatili ako dito. Kung hindi ba naman ako nakakadena dito malang inupakan kona siya diyan.
Nakahinga lamang ako ng maluwag ng marinig ang pagsara ng pinto. His presence are in the next level, humihigop ng lakas at tapang. Hindi ko maiwasan na bumigay sa pagtayo ng mangalay na ng sobra. My feet and heels are numbing, parang hindi na ako makakalakad dahil hindi kona masyadong ramdam ang hita ko. Siguro ay ang tagal kona sa posisyom na ito.
Napaayos lang ako ng bumukas muli ang pinto, iba na ang kanyang kasuotan kumapara kanina at mas maayos na siyang tignan sa ayos niya. His hair are still in a messy way, parang nakakapanghina lang lalo dahil lantaran na naman ngayon ang kanyang pangitaas na katawan. His wearing his black pants then a black bean bracelet na ngayon ko lamang nakita.
Sandali niyang binaba ang dalang pagkain sa kama at lumapit sa akin. Nang hawakan niya ang akin pulso ay muntik ko ng makalimutang kidnapper o kasabuwat siya dahil ng pakawalan niya ang isang pulsuhan ko mula sa kadena ay nanghihina akong napayakap sa kanya dahil sa panghihina. Mabuti nalang at naagapan ko ang sarili at tumayo ng tuwid kahit talagang nanghihina na ako.
Kagaya ng ginawa niya sa isa kong pulsuhan ay pinakawalan din niya ang isa. Maagap niyang nahila ang isang upuan upang doon agad ako maupo at hindi sa sahig dahil sa panghihina. My weak hands immediately reached for a glass of water then in just a second, the water lands on my throat. Tila nagkaroon ako ng kakaibang lakas at sinamaan ng tingin ang lalaking kaharap ko ngayon ng matapos uminom.
"I hope stares are just like daggers, you like to kill me using that cold stares?" he ask, tunog nang-aasar pero hindi naman ako nagpatinag.
I cleared my throat, inikutan ko siya ng mata at hinyaan kong makita niya kung gaano ko siya ka-ayaw. Ngumanga ako. "Ahhh.."
"What was that?" walang ideya niyang tanong kaya matunog akong ngumisi bago ngumanga ulit.
"Ahh."
"You have your hands, Serene, eat by yourself!" pikon niyang saad at talagang tinawag ako sa pangalan ko. That means he knew me, he's not an ordinary kidnapper or kasabuwat, he is a stalk plus a kidnapper or kasabuwat.
Umiling naman ako at itinaas ng bahagya sa ere ang mga kamay upang ipakita sa kanya ang namumula kong pulsuhan. "I'm weak, my hands are weak and a bit of shaky, feed me!"
Kung makautos ako parang boss, pero deep inside takot na takot na ako, parang may kakaibang espirito lang na sumapi sa akin kaya malakas ang loob ko ng kaunti. Isa pa kung siguro maiinis siya sa akin baka magbago isip niya at pauwiin nalang ako.
"Com'on little one, eat now or you'll be dead!" pananakot niya na inilingan ko lang na parang bata.
"You did this, I'm so weak, isa pa it's your responsibility to feed me, you did kidnap me! Kung hindi mo 'ko kinidnap hindi ka sana manunubo ng makulit na biktima, kaya sige na! Feed me!" utos ko na ikinablanko ng kanyang ekpresyon. Malapit kona ba siyang mapikon? Paalisin na ba niya ako?
"Damn," wala siyang nagawa kundi ang padabog na kunin ang pagkain at subuan ako.
My visions are only focused on him, habang ngumunguya ay talagang sinasadya kong maging panget sa harap niya. Sinasadya ko minsan na may mga kaunting butil ng kanin ang natitira sa gilid ng labi ko pero pinupunasan niya lang everytime na nagkakaroon.
"Aren't you scared of me?" he ask again. May kaunting paghanga sa kanyang tinig ngunit binalewala ko na lamang ito. Sino bang hindi matatakot kung ang sitwasyon ay kidnapping.
Pero may dahilan ako kung bakit kahit kaunti ay napapanatag ako...
"Why would I? You are just a poor man who stayed here because your boss said so?! My father have a lot of competitors, many enemies..." pagkasabi ng last word ko ay umakto ako ng takot.
"When I was a child, my father hired a lots of MIB, just so he can assure my safety and no one can hurt me" kwento ko, he still feeding me, nakalimutan ko tuloy na magmukhang panget sa harap niya dahil sa sinasabi.
"You're weird, what is MIB?" tanong niya na parang pati siya ay nakalimutan na tagabantay lang siya at hindi dapat kinakausap ang katulad ko.
Gumuhit naman sa labi ko ang isang ngiti. "MIB?"
Hindi siya tumango o nagsalita manlang. Sinubuan lang niya ako kaya ngumuya na muna ako bago sumagot. "MIB is the short term for men in black, alam mo? Parang di kayo tao! Kasi naman, kaming mga kabataan, we make fun to every words we say. Kayo? Wala kayong clue, kasi matanda na kayo!"
Hindi ko alam kung nainis ba siya sa sinabi ko dahil hindi pa ako nakakanganga, ang kutsarang may madaming kanin at ulam ay isinubo na agad sa akin. Sinamaan ko agad siya ng tingin at hinampas pero isang mura at iilang salita lang ang ang kanyang ginawa. Pabulong pa na akala naman hindi ko narinig.
"Damn a brutal girl.."
"Ayoko na nga!" pagalit kong sabi at tumigil sa pagkain. Hindi naman niya ako pinilit pa at lumabas siya sa kwarto.
I'm alone, nang masigurong mag-isa nga lang talaga ako ay tumayo ako. Mabilis ang aking hakbang palapit sa pinto. Nang makarating sa harap ng pinto ay sinubukan kong pihitin ang seradura, halos tumalon naman ako sa saya ng hindi ito nakalock. Walang pagdadalawang isip na lumabas ako. I know my bravery can kill me, but the determination I have are pushing me to do what my mind wants me to do.
"Hindi ko alam na ang bantay na 'yon ay ganon katanga, thank you guard boy!"
Maliit lang ang bahay kaya madali ko lamang nahanap ang pintong labasan. Pero ang ipinagtaka ko ay wala manlang nakakita sa akin habang papalabas. The guard boy are gone, parang ako lang talaga ang tao sa maliit na bahay na 'yon.
My minds are occupied while I'm slowly walking through the backyard. Sa likod pala ng bahay patungo ang pintong nalabasan ko. Wala an akong oras kung babalik pa ako kaya tinuloy ko nalang ang paglalakad. Papalubog pqlangang araw kaya kitang-kita ko ang mga matatayog na maisan.
Now I'm starting to wonder where that kidnapper bring me. What place is this? Manila pa ba ito? Dahil naglalakad ako sa matitigas na lupa sa gitna ng mga matatayog na mais ay nagsisimula ng mamula at manakit ang aking mga paa, I'm not wearing anything in my feet so I can feel the hard soil.
"Ang malas naman," naiiyak ko ng sabi.
Sana naman may kotse manlang dito. Talaga Serene? Sa gitna ng maisan na ito? Kotse?
"Sana may kabayo nalang," pagp-pray ko, kahit ano basta makasay at makaalis lang ako.
Sampung minuto ang ginugol ko sa paglalakad bago nakalampas sa maisan. Mabuti nalang at hindi ako tumigil kahit nananakit na ang paa ko. Nakarating ako sa kalsada pero wala manlang akong nakitang nadaan na sasakyan. Papadilim na kaya nagpatuloy nalang ako sa paglalakad.
My feets are hurt so much, my body's getting weaker and weaker. My minds are occupied by so much plan. Lutang akong naglalakad sa gilid ng kalsada ng makarinig ako ng tunog ng sasakyan na paparating kaya mabilis akong lumingon. Nang papalapit na lalo ang sasakyan ay saka ko lamang nakita ang driver ng sasakyan, matanda na ito at mukang galing pa sa malayo.
I did wave my other hand, sakto naman na tumigil sa tapat ko ang sasakyan. Hindi na kailangan ibaba ng matanda ang bintana dahil nakababa na ito. Medyo alikabukin na ang sasakyan kaya nagdalawang isip pa ako kung sasabay ba pero nagsalita na ang matanda.
"Saan ang punta mo hija? Are you lost?" banayad na tanong ng matanda at tinanggal naman ang kanyang suot na salamin para siguro sa kanyang may katandaan ng mga mata. He eyed me for a while before a small smile form on his lips.
"Opo, my family's car left me nung bumisita kami sa kabilang farm, maari po ba akong makisakay? Kahit palabas lang po ng planta na ito?" nakikiusap kong saad at tumawa naman si manong.
"Sure hija, hope in, nagmamadali ako eh." sabi niya na ikinatuwa ko.
Mabilis sa pumunta ako sa kabilang pinto ng kotse at ng nasa tapat na ako nito ay nakabukas na agad ito.
"Maraming salamat po manong," saad ko bago pumasok. The old man just chuckled before he started the engine again.
Pareho kaming tahimik ni manong habang binabaybay ang daan papal abyss ng plantasyon na ito ngunit naubos na lang ang sampung minuto hindi parin namin nararating ang highway or kahit manlang ang mismong daanan na kung saan palabas dito.
Nanatiling ang mga nasa gilid ng kalsada na ito ay ang maisan, pansin ko rin na tahimik si manong. Ni hindi manlang nagabala na tignan ang kanyang mapa para sa daanan ng plantasyon na ito. Wala siyang kibo at parang kumportable pa siyang minamaneho ang kotse at hindi nabahala kung bakit kanina pa kami bumibyahe ay hindi pa namin nararating ang highway.
Nagsimula ng magnegative thoughts ang utak ko, ngunit kino-conceal at pinipilit ko nalang paniwalaan na baka nga malaki at mahaba talaga ang planta na ito kaya hindi matapos-tapos.
Napasandal nalang ako sa sandalan ng inuupuan ko at nagpakawala ng malalim na buntong hininga. Tinignan ko ang labas at kita ko ang papalubog na araw. Inabala ko ang sarili sa tanawin at tumagal laang byahe namin ng isa pang limang minuto hanggang sa kusang bumigay ang kotse.
Unti-unting itinigil ni manong ang sasakyan sa gilid at mabilis siyang lumabas upang tignan kung ano ang sira. Sumilip lang ako at nakita ko si manong na nasa tabi ng gulong, mukang 'yon ang may sira dahil nakahawak pa doon si manong.
Hindi ako nakuntento sa nakita kaya nagtanong nalang ako.
"Bakit po tayo tumigil manong? May sira ba ang gulong?"
Mula sa pagkakatitig sa gulong ay lumipat ang tingin ni manong sa akin. Nagulat na lamang ako ng makita ang kulay berdeng mga mata ni manong. Hindi ko alam kung dahil ba sa naaarawan ng kaunti ang mga mata ni manong o sadyang kulay na 'yon ng kanyang mga mata.
Pilit na ngumiti si manong sa akin.
"Oo, siguro dahil sa hindi pagkakatapos ng kalsada, may lubak paminsan." pagkumpirma niya sa hinala ko. Tumango naman ako at naisipan na bumaba nalang.
Lumapit ako sa gawi ni manong at nahihiyang nakiusap sa kanya.
"M-may paayusan po bang malapit dito? Kung may p-pera po kayo, ipaayos natin ang gulong, h'wag po kayong mag-alala at pagnakabalik po tayo ng syudad babayaran ko nalang po kayo.. Eh sa ngayon wala akong dala." nagbaba ako ng tingin.
Kahut nakababab ang tingin ko ay nakita ko ang pag-iling ni manong.
"Hindi 'yan problema hija. May malapit ditong bahay, ilang metro lang ang layo. We can stay there for at least just this night, tatawagan ko nalang ang kaibigan kong magaling sa ganitong problema ng sa ganon ay makaalis tayo agad bukas na bukas." giit niya at naalala ko na naman ang bahay na pinanggalingan ko.
'Yung maliit na bahay, baka 'yon ang tinutukoy niya. Hindi, hindi na ako babalik doon.
"P-po? A-ah what if k-kayo nalang po? Ikakasya ko nalang ang sarili ko dito sa kotse-" he didn't let me finish my words.
"Masyadong delikado ang mag-isa ka dito, babae ka pa naman. Maraming mga nadaan ditong mababangis na hayop, tiyak na aatakihin ka nila. Balita ko kasi ay nakawala ang alaga ng mga Dargan na leon at tigre, hindi pa ito naibabalik kaya delikado ang planta na ito. Mas mabuting sumama ka nalang at ng sa ganon ay hindi ako makonsensya kapag iniwanan kita rito!" saad niyang nagpatakot sa akin.
Sa huli ay nakunsesya rin naman ako, dahil kapag may nangyare sa akin dito ay kargo niya ako dahil siya ang kasama ko. Nagdesisyon na lamang akong sumama sa kanya at magtyagang maglakad muli sa lubak-lubak na daan sa gutna ng mga maisan.
*
****
DARGAN SERIES THREE: THE RUTHLESS LUCIANO