(Unicode)
ကျယ်လောင်စွာထွက်ပေါ်လာတဲ့သေနတ်သံရဲ့အဆုံးမှာ စိုထိုင်းနေတဲ့မြေပြင်ထက်ဝယ်ကျည်ပေါက်တစ်ပေါက်သာထင်ကျန်ခဲ့လေသည်။ခေါင်းငိုက်စိုက်ကျနေတဲ့ကောင်လေးကိုမပစ်ဘဲ စိုထိုင်းနေတဲ့မြေပြင်အားပစ်လိုက်တဲ့စိုင်းလူ ဂိုဒေါင်ထဲဦးသော်ကပြန်ဝင်လာမလာကြည့်၍ကျည်ပေါက်ဖြစ်နေတဲ့မြေပြင်အား ခြေဖြင့်သာအလျင်အမြန်ပွတ်တိုက်လိုက်ရသည်။မတော်လို့ဦးသော်ကပြန်ဝင်လာမှဖြင့် ကောင်လေးရဲ့ကိုယ်မှာရှိနေရမဲ့ကျည်တစ်ချောင်းက မြေပြင်ပေါ်ရှိနေသည်ကိုသိသွားလျှင်သူပါအဆစ်ဒုက္ခရောက်နေဦးမည်။
စိုင်းလူသူရှေ့မှာ ခေါင်းလေးငိုက်စိုက်ကျပြီးမလှုပ်မယှက်နဲ့ငြိမ်သက်နေတဲ့ပေလွှာ့ကိုကြည့်ပြီးစိတ်မကောင်းရတာအမှန်။မှေးစင်းနေတဲ့မျက်လွှာလေးရဲ့အလှကလှတလောက် ထိုမျက်လွှာလေးရဲ့အောက်မှာသွေးများတစ်ပေါက်ပေါက်ကျနေတဲ့ဒဏ်ရာကြီးကအကျည်းတန်မှုဘက်သို့သွားစေခဲ့သည့်ပမာ ပါးတစ်ဖက်ပျက်ပြားစေခဲ့ရသည့်ကောင်လေးရဲ့လက်ကလေးများကိုကြိုးဖြည်ပေးရင်းဖြင့်...........
"ဒီမိသားစုထဲမင်းပြန်မလာချင်ပါနဲ့ နောက်တစ်ကြိမ်ဆိုရင်ငါလဲဘာမှမတက်နိုင်တော့ဘူး".....သတိပေးစကားများဆိုနေခဲ့ပေမဲ့ ကောင်လေးကတော့သူ့စကားတွေကိုမကြားနိုင်။ငြိမ်သက်မြဲငြိမ်သက်လျက်ပါ။
ကျွီး...........
ပေလွှာရုန်းထားလို့ထင်ပါရဲ့ ကြိုးများကိုဖြည်ပြီးချိန်စိုင်းလူနီရဲနေတဲ့လက်ကလေးများကိုတွေ့လိုက်ရသည်။သို့ပေမဲ့သူလဲဘာမှမတက်နိုင် ထိုကောင်လေးအားအသင့်ပါလာတဲ့လူတစ်ယောက်ဝင်စာအနက်ရောင်အိတ်ထဲသာကောက်ပွေ့ပြီးထည့်လိုက်ရသည်။များမကြာမှီ စိုင်းလူသူကိုယ်တိုင်ဘဲထိုအိတ်ကိုထမ်းပြီး ဂိုဒေါင်ထဲကထွက်လာလိုက်၏။
စိုင်းလူထမ်းလာသော လူထည့်ထားသည့်အနက်ရောင်အိတ်ကို ဦးသော်ကကားထဲမှခပ်ပြုံးပြုံးပြုံးပြီးသာကြည့်နေမိသည်။သူ့ဘဝ၌အရှုံးရယ်မရှိ လိုချင်တာနဲ့ဖြစ်ချင်တာကိုမရရအောင်လုပ်ဆောင်တက်သလို သူ့အတွက်ဆူးငုတ်ဖြစ်လာသူမှန်သမျှကိုလည်း နည်းမျိုးစုံသုံးပြီးဖယ်ရှားတက်သူပီပီအခုလည်းအောင်နိုင်ပီပီ အပြုံးများဆင်မြန်းပြီးသာကြည့်နေခြင်းဖြစ်၏။သူဖယ်ရှားလိုက်တဲ့ဆူးငြောင့်ခလုတ်ထဲမှာတော့ ပေလွှာလည်းအပါအဝင်။
ဘမ်း...........
ထမ်းလာသောအိတ်ကိုကားနောက်ဖုံးထဲထည့်ပြီးနောက် စိုင်းလူကားထဲဝင်လာပြီး.........
"ကျွန်တော်ဒီအလောင်းကိုသွားဖျောက်ဦးမယ်....မိုးကလည်းမကြာခင်လင်းတော့မှာဆိုတော့ ဦးသော်ကအိမ်ကိုကားငှားပြီးဘဲပြန်ရမယ်ထင်တယ်"
"ရတယ် ငါကဘာနဲ့ဘဲပြန်ရပြန်ရဖြစ်တယ်....မင်းသာဒီအလောင်းကိုသေချာလက်စဖျောက်ခဲ့"
"စိတ်ချပါ"
စိုင်းလူနဲ့သဘောတူညီမှုရပြီးသည်နှင့် ဦးသော်ကကားပေါ်ကသာဆင်းပေးလိုက်သည်။သူ့အနေဖြင့်စိုင်းလူနဲ့အတူတကွလိုက်လံကာ အလောင်းဖျောက်သည်ကအစအသေးစိတ်လုပ်နေလို့မဖြစ်ချေ။မည်သူမျှသတိမထားမိခင်အိမ်ပြန်ဖို့အရေးကြီးနေသည်မို့ သူဆင်းပေးသည်နှင့်မောင်းထွက်သွားတဲ့ကားလေးကိုမျက်စိတစ်ဆုံးငေးမောရင်းသာကျန်နေခဲ့လေသည်။
တစ်ဖက်၌လည်း ဦးသော်ကတို့ဆီကသတင်းကိုစောင့်ဆိုင်းနေရတဲ့နှိုင်းဧကရီမှာကောင်းကောင်းအိပ်မပျော်။ဧည့်ခန်းထဲမှာဘဲတစ်ညလုံးဟိုလျှောက်နဲ့ ပူပန်နေခဲ့ရသည်။
"နှိုင်း"
သတိုးခေါင်အိပ်ရာကနိုးသည့်အချိန် နာရီကိုကြည့်တော့မနက်၄နာရီပင်ခွဲလို့နေပြီ။ဧည့်ခန်းအတွင်းမှာ ဖုန်းတစ်လုံးကိုင်ပြီးဟိုလျှောက်ဒီလျှောက်လုပ်နေတဲ့ သူ့ညီမကတော့အိပ်ထားပုံမရသေး၊မကြည်လင်တဲ့မျက်နှာထားနဲ့တစ်ခြားကိုအာရုံရောက်နေတဲ့နှိုင်းဧကရီ သူ့အားမြင်ပုံမရသေးတာကြောင့်ခေါ်လိုက်ခြင်းဘဲဖြစ်လေရာ..........
"နိုးပြီလားကိုကြီး"....ကလွဲလို့သူမဘာမှဆက်မပြော။နေမြဲပုံစံအတိုင်းဘဲနေနေလေသည်။
သတိုးခေါင်လည်း သူ့ကိုအာရုံမရောက်တဲ့သူမကိုဘာမှဆက်မပြောချင်တဲ့အဆုံး ဆိုဖာပေါ်မှာသာထိုင်ပြီးခန္ဓာကိုယ်အားတစောင်းအနေအထားဖြင့် ခေါင်းကိုလက်ထောက်ပြီးသာ သူမကိုကြည့်နေလိုက်ရသည်။
"You and I don't say goodbye.All we need is........."
သီချင်းသံမြူးမြူးလေး ဧည့်ခန်းအတွင်းထွက်ပေါ်လာစဥ် သတိုးခေါင်ကောနှိုင်းဧကရီပါ တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ရင်း သီချင်းသံလေးအားဆက်လက်ထွက်ပေါ်ခွင့်မပြုတော့ဘဲ နှိုင်းဧကရီဖုန်းသာကိုင်လိုက်ပြီး ဘယ်သူဘယ်ဝါမှန်းသိတာနဲ့...........
"ဘာထူးလဲ"ဟူ၍ပင် ချက်ချင်းမေးမိသည်။
"အကုန်အဆင်ပြေပါတယ် ချောချောမွေ့မွေ့ပြီးသွားပြီမိုလို့ စိတ်ချနေပါ"
ဖုန်းထဲကစိုင်းလူရဲ့ပြောစကားအရ သူမမျက်နှာကလိုချင်တာရသွားသဖြင့်သူမကျေနပ်စွာပြုံးနိုင်ခဲ့ပြီ။တစ်ညလုံးမအိပ်နိုင်ဘဲ စောင့်ဆိုင်းခဲ့ရကျိုးနပ်သည့်အလားကြားရသည့်သတင်းက သူမလိုချင်တဲ့သတင်းသာဖြစ်သည်မို့သာ။
ခပ်ညစ်ညစ်အပြုံးတွေနဲ့ပြုံးနေခဲ့တဲ့နှိုင်းဧကရီ သေချာချင်သေးသည်မို့...........
"အလောင်းကိုကော သေချာဖျောက်ခဲ့လား"
"ဟုတ်ကဲ့"
"ကောင်းပြီစိုင်းလူ....ရှင့်တာဝန်လဲပြီးပြီဆိုတော့အိမ်ဘဲပြန်ခဲ့တော့ အဲ့အိမ်ကြီးမှာဆက်နေစရာမလိုတော့ဘူး"
"ဟုတ်ကဲ့ပါ မမလေး"
ဖုန်းချသွားပြီးနောက် အောင်နိုင်သူအပြုံးတွေနဲ့ပြုံးနေတဲ့သူမ ကျေနပ်စွာဘဲသတိုးခေါင်ဘက်သို့လှည့်၍..............
"အမှိုက်တစ်မှိုက်တော့ရှင်းသွားပြီကိုကြီး၊နှိုင်းအရမ်းပျော်တာဘဲ"
"ညီမလေးပျော်ရင်ပြီးတာပါဘဲ.....တစ်ညလုံးလဲမအိပ်ရသေးဘူးမှတ်လား သွားအိပ်တော့လေ"
"ဟင့်အင်း.....နှိုင်းပျော်လွန်းလို့မအိပ်ချင်တော့ဘူး".....ရုတ်တရက်မျက်လုံးလေးများဝင်းလက်သွားတဲ့သူမ........
"သိပြီ နှိုင်းတို့ဂုဏ်ပြုပွဲလေးလုပ်ကြမလား"
"ညီမလေးသဘောလေ ကိုကြီးကတော့ကိုကြီးညီမလေးပျော်ရင်အဆင်ပြေတယ်"
"ဒါဆိုနှိုင်းစီစဥ်လိုက်တော့မယ်နော်"
"အင်း"
သူခွင့်ပြုတာနဲ့ ဂုဏ်ပြုပွဲစီစဥ်ဖို့လုပ်ရမဲ့အစီအစဥ်တွေကိုလက်ချိုးရေတွက်ရင်း ပီတိဖြာနေတဲ့ညီမဖြစ်သူရဲ့လုပ်ရပ်တွေကိုသတိုးခေါင်မအံသြတော့ပါ။လိုချင်တာကိုရအောင်ယူတက်တဲ့မိန်းကလေးဖြစ်သလို သူမမပိုင်ဆိုင်ရရင်ဖျက်ဆီးတက်တာသူမအကျင့်မို့ ထိုအပြုအမူတွေကသတိုးခေါင်အတွက်ရိုးအီလို့တောင်နေလေပြီ။
~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~
"မုန့်ဖက်ထုပ်ပူပူလေးရမယ်.....မုန့်ဖက်ထုပ်ပူပူလေးရမယ်ဗျို့"
မနက်ခင်းရောင်ခြည်ထွက်မလာသေးခင် ခြင်းတောင်းလေးအားလက်ကဆွဲပြီး မုန့်လိုက်ရောင်းနေတဲ့ကလေးတစ်ယောက်ရဲ့အသံကတော့ ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခွင်ကျယ်လောင်စွာထွက်ပေါ်လာခဲ့သည်။အနှစ်ပါတဲ့ခြင်းတောင်းလေးကိုဆွဲပြီး လမ်းတစ်လျှောက်အော်ပြီးလျှောက်လှမ်းလာရာ တစ်နေရာတွင်.........
"အင့်......ဟင့်.......ဟင်း.....ဟင်း"....တစ်ချက်တစ်ချက်တိုးလျစွာထွက်ပေါ်လာတဲ့ညီးညူသံလေးကြောင့် ထိုကလေးငယ်ရဲ့ခြေလှမ်းများရပ်တန့်သွားရသည်။
"ဟင့် .......ဟင်း"
သေချာနားထောင်လေလေပိုသိသာလေလေနဲ့ ထွက်ပေါ်နေဆဲညီးသံလေးကြောင့်သူလဲကြောက်စိတ်ဝင်မိတာတော့အမှန်။သူလဲညီးသံလာရာဘက်သို့ မကြည့်မိဖို့ဆုံးဖြတ်ကာ မျက်စိစုံမှိတ်ပြီးကြောက်ကြောက်နဲ့ဖြည်းဖြည်းခြင်းလျှောက်လှမ်းနေသည့်တိုင်အောင် မထိန်းချုပ်နိုင်တဲ့သိချင်စိတ်ကြောင့်အသံလာရာသို့ ချာခနဲလှည့်ပြီးမှိတ်ထားတဲ့မျက်လုံးများကိုပြူးနေအောင်ဖွင့်ပြီး ထအော်သည်က........
"အား.......သရဲပူပူလေး....သရဲပူပူလေး"...ဟုသာ။
စိတ်ထဲစွဲနေသည့်မုန့်ရောင်းနေကျအော်မြဲအော်နေတက်တဲ့စကားလေးနဲ့ သစ်ပင်တစ်ပင်၌မှီထားတဲ့တစ်ကိုယ်လုံးသွေးများပေနေတဲ့လူတစ်ယောက်ကိုမြင်ပြီး လန့်ဖျက်ကာထအော်ခြင်းရယ်ပါ။ကြောက်နေရှာတဲ့သူ့ခမျာ ပါးမှသွေးများထွက်ကာတစ်ကိုယ်လုံးသွေးများပေကျံနေတဲ့လူကိုမြင်ပြီး ထွက်ပြေးဖို့အသိဝင်သော်လည်း ခြေလှမ်းတွေကလှမ်းလို့မရတော့။ကြက်သီးမွှေးညှင်းများထလျက်သာ သူ့ရှေ့ကလူကိုကြည့်ပြီးတုန်ယင်လို့နေကာ........
"ဘယ်သူလဲ.....လူ.....လူ....လူလား"
ပေလွှာ့နားထဲထစ်ထစ်ငေါ့ငေါ့နဲ့ကြားနေရတဲ့အသံလေးကြောင့် သူကိုယ်တိုင်ပင်ဘာဖြစ်နေမှန်းနားမလည်နိုင်တော့ပါ။သူဘဲသေပြီလား၊ဒါမှမဟုတ် သေခါနီးလူတစ်ယောက်ရဲ့ထင်ယောင်ထင်မှားစိတ်များလားပင်မသိတော့ချေ။သေချာသည်က တဆစ်ဆစ်ထိုးကိုက်နေတဲ့ပါးပြင်ကဒဏ်ရာနဲ့ နာကျင်နေသည့်ဝမ်းဗိုက်ကဒဏ်ရာအပြင် ခြောက်သွေ့နေတဲ့အာခေါင်များအရ စိတ်ရဲ့ဆန္ဒအတိုင်းပေလွှာ အားယူပြောမိသည်က.............
"အင့်....ဟင်း.....ရေ....ရေပေးပါ"
ညီးသံလေးနဲ့အတူထွက်ပေါ်လာတဲ့စကားလေးကြောင့် သစ်ပင်လေးအားမှီပြီးလဲနေတဲ့လူအနားသို့ သူကြောက်စိတ်ကိုထိန်းချုပ်ပြီးသာ တစ်လှမ်းခြင်းလျှောက်လှမ်းရင်း ခြင်းတောင်းထဲမှာအသင့်ပါလာတဲ့ရေဘူးလေးကိုထုတ်ပြီး သွေးများပေကျံနေတဲ့ပေလွှာ့လက်ထံထည့်ပေးလေသည်။
တုန်ယင်နေတဲ့လက်ကလေးတွေနဲ့ လက်ထဲရောက်ရှိလာတဲ့ရေဘူးကိုပေလွှာကြိုးစားဖွင့်တာတောင် သူ့လက်များကမဖွင့်နိုင်။တစ်ကိုယ်လုံးနာကျင်နေတဲ့နာကျင်မှုများမှာ သူ့လက်ကလေးများနာနေသည်ကြောင့်လား အားပင်မရှိတော့သည်ကြောင့်လားပင်မသဲကွဲ။စိတ်သွားတိုင်းကိုယ်မပါနိုင်တဲ့အဆုံး လက်ထဲကရေဘူးကိုသာပေလွှာလွှတ်ချလိုက်ပြီး မျက်ရည်များပင်ကျနေမိတော့သည်။
အခြေအနေကိုသဘောပေါက်ဟန်ရှိတဲ့ကလေးငယ်က ပေလွှာလွှတ်ချလိုက်တဲ့ရေဘူးလေးကိုအသာအယာကောက်ယူလိုက်ပြီး...........
"ကျွန်တော်ဖွင့်ပေးရမလား"
မျက်လုံးလေးကိုစုံမှိတ်ထားတဲ့ပေလွှာ ခေါင်းလေးငြိမ့်ပြယုံကလွဲလို့ဘာမှမလုပ်နိုင်။ခဏအကြာ သူ့နှုတ်ခမ်းအနားကပ်လာတဲ့ရေဘူးလေးကို အလိုက်သင့်သောက်ရင်းရင်ထဲမချိစွာဘဲမျက်ရည်များတသွသွင်သွင်စီးကျလျက်ပါ။
"အင်း.....အဟင့်......ဟင့်.....ဟင့်"
ရေတိုက်နေရတဲ့ကလေးငယ်ခမျာ ရေသောက်နေရင်းရှိုက်ကြီးတငင်ထငိုနေရှာတဲ့ပေလွှာ့ကိုကြည့်ပြီးနားမလည်နိုင်ရှာ။ရေသောက်နေတာကိုရပ်လိုက်ပြီး အတိုင်းအဆမရှိစီးဆင်းနေတဲ့မျက်ရည်တွေနဲ့ သွေးများပေကျံနေတဲ့ပေလွှာကိုယ်လေးကိုကြည့်ပြီး သနားသာနေမိတော့၏။ငယ်ရွယ်သေးတဲ့သူ့အနေဖြင့်တက်နိုင်တလောက်ကူညီဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး ကလေးပီပီအားကိုးတစ်ကိုးကြီးအကူအညီတောင်းရန်ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်က အနီးနားတစ်ဝိုက်မှာဖြတ်မောင်းနေတဲ့ကားများကိုသာ..........
"ဒီမှာလူတစ်ယောက်ဒဏ်ရာရနေလို့ဗျ......"ဆိုတဲ့စကားလေးကိုအော်နေရင်း လက်ကလေးကိုဝှေ့ရမ်းရင်းအကူအညီတောင်းမိနေသော်လည်း.......
ဝူး...........
မောင်းထွက်သွားတဲ့ကားများကရပ်မပေး။တစ်စီးပြီးတစ်စီးမောင်းထွက်သွားတာကြောင့် ကလေးငယ်လဲစိတ်ဓာတ်ကျစပြုလာကာ ပေလွှာ့ဘက်သို့လှည့်ကြည့်လိုက် ကားကိုတားလိုက်နဲ့သူ့မျက်ဝန်းလေးတွေထဲမှာတောင် မျက်ရည်လေးများဝဲစပြုလာသည့်သဖွယ်။
"ကူညီကြပါဦးဗျာ......ကူညီကြပါဦး....အဟင့်၊ဒီမှာလူတစ်ယောက်ဒဏ်ရာရနေလို့ပါဗျာ......အဟင့်.....တောင်းပန်ပါတယ်.....တောင်းပန်ပါတယ်ကူညီကြပါဗျာ"
နောက်ဆုံးသူဘယ်လောက်ဘဲတားနေပါစေ ရပ်တန့်ပေးခြင်းမရှိတဲ့ကားများကြောင့် ဝမ်းနည်းတစ်ပန်းဘဲထိုင်ငိုမိတော့သည်။
ထိုအချိန်...........
ဝူး...........ကျွီး..............
သူ့ရှေ့တည့်တည့်အရှိန်နဲ့ထိုးရပ်လာတဲ့ ကားလေးတစ်စီးကြောင့်ခေါင်းလေးငုံ့ကာထိုင်ငိုနေတဲ့ကလေးငယ် မျက်ရည်အဝဲသားလေးဖြင့်ခေါင်းလေးသာမော့ကြည့်လေသည်။ချို့တဲ့ပြီးငယ်ရွယ်တဲ့သူ့အတွေးထဲမှာ ကားအကောင်းစားကြီးကလွဲလို့ဘာမှမသိပေမဲ့ ကားထဲကဆင်းလာတဲ့လူရဲ့အကြည့်တွေနဲ့အပြုံးတွေကိုမြင်ပြီး အားကိုးတစ်ကြီးနဲ့ထရပ်လိုက်ချိန်...........
"ဘာလို့ငိုနေတာလဲချာတိတ်"ဆိုလေတဲ့ ထိုလူ။မျက်ဝန်းနက်နက်တွေနဲ့ ပါးချိုင့်လေးတွေခွက်ဝင်တဲ့အထိပြုံးနေတဲ့ထိုလူရဲ့အပြုံးတွေက အသက်ဝင်သလိုရှည်လျားတဲ့လက်တံခြေတံများကို ပိုင်ဆိုင်ထားတဲ့ထိုလူရဲ့လက်များက ကလေးငယ်ရဲ့ဆံပင်များကိုဖွရင်းပြုံးကာမေးလာသောအခါ.........
"ဟိုမှာလူတစ်ယောက်ဒဏ်ရာရနေလို့ဗျ.....ကျွန်တော်အကူအညီတောင်းတာဘယ်သူမှလဲမကူညီကြဘူး.....အဟင့်......ဟင့်"......ကလေးငယ်က ပေလွှာ့ကိုလက်ညိုးလေးထိုးပြရင်းငိုသာငိုနေရှာသည်မို့ ထိုလူရဲ့အကြည့်တွေကပေလွှာ့ဆီအကြည့်ရောက်သွားလေသည်။ပြီးမှ သူ့ရှေ့ကကလေးငယ်အားပြုံးပြုံးလေးဖြင့်ထပြောသည်က.......
"ဘယ်သူမှမကူကူညီညီ အကိုကူညီမှာပေါ့"တဲ့။
နှစ်ယောက်သား ပေလွှာ့အနားလာပြီး ပေလွှာ့မျက်နှာကဒဏ်ရာလေးကို ထိုလူမထိတထိလေးကိုင်တွယ်ကာငေးမောနေခဲ့၏။နောက်မှ ကလေးငယ်ဘက်တစ်ချက်ပြုံးပြပြီး ပေလွှာ့ကိုယ်လေးအားဆွေ့ခနဲ့ပွေ့ချီလိုက်ကာ ကလေးငယ်နဲ့အတူကားဆီသို့လျှောက်လှမ်းသွားလေသည်။
ဝိုးတိုးဝါးတားအသံများနဲ့အတူ သူ့အားပွေ့ချီလိုက်တာကလွဲလို့ကျန်တာတွေပေလွှာဘာမှမသိတော့လောက်အောင်မြိန်းမောသွားလေပြီ။ဟုတ်သည်......သူပင်ပန်းနေပြီ။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
"အဖိုး"
မနက်စောစောထမင်းစားခန်းထဲ၌ တစ်စုံတစ်ရာကိုအလိုမကျတဲ့မျက်နှာနဲ့အတူ စူးစူးဝါးဝါးထအော်လိုက်တဲ့ယွန်းမှီအသံက အခန်းတွင်းပျံ့နှံ့သွား၏။ဤအနေမျိုးရောက်လာမယ်ဆိုတာ ဦးသော်ကခန့်မှန်းပြီးသားပါ။ပေလွှာပျောက်ရင် တုန်ပြန်လာမဲ့ယွန်းမှီရဲ့ဒေါသတွေကိုသူလဲရင်ဆိုင်ဖို့အသင့်ဘဲ။ဒါကြောင့် သူ့နာမည်ခေါ်လျက်ထွက်ပေါ်လာတဲ့သူမရဲ့အော်သံကြားတာတောင် တည်ငြိမ်စွာပင်။ကော်ဖီအသောက်မပျက် မုန့်စားမပျက်ပေ။
"အဖိုး....ပေလွှာဘယ်မှာလဲ"
ယွန်းမှီ ပေလွှာ့အခန်းနဲ့တစ်အိမ်လုံးအနှံ့လိုက်ရှာတာတောင်မတွေ့ရပေ။အိမ်အကူများကိုမေးတော့လည်း မည်သူ့မေးမေးမမြင်ဘူးမသိဘူးကလွဲလို့ ဘာမှမသိရသဖြင့်သူမရင်များအတော်လေးပူလောင်လှပြီ။တစ်ခုထဲသောစိုးရိမ်စိတ်နဲ့ဖြစ်နိုင်ခြေအများဆုံးကလဲ ဦးသော်ကကိုဘဲဦးတည်နေသည်မို့မေးလိုက်ခြင်းသာဖြစ်၏။
သောက်လက်စကော်ဖီခွက်ကိုချပြီး သူမအားစေ့စေ့ကြည့်၍ဦးသော်ကပြန်ဖြေသည်က..........
"အဖိုးက အဲ့ကောင်လေးကိုသမီးလိုအရေးစိုက်ပြီး အရိပ်တကြည့်ကြည့်ကြည့်နေမယ်ထင်လို့လား၊သူပျောက်တာအဖိုးနဲ့ဘာဆိုင်လို့လဲ"
"ပေလွှာ့ကိုမှီ့ထက်အဖိုးကပိုပြီးအရေးစိုက်တယ်ဆိုတာ ဝန်ခံလိုက်စမ်းပါအဖိုး၊တစ်ခြားလူတွေကို....အဖိုးညာရင်ညာလို့ရမယ်.....မှီ့ကိုညာလို့ရမယ်မထင်နဲ့"
ဒေါသဖြင့်ပြောနေတဲ့ယွန်းမှီအသံက အခန်းတွင်းဟိန်းလို့နေကာသူမမျက်နှာကလဲမာန်အပြည့်ဖြင့်သာ။
"မှီ့ကိုအမှန်အတိုင်းပြောပါအဖိုး ပေလွှာဘယ်မှာလဲ....ပေလွှာဘယ်မှာလဲ"
အော်ဟစ်ငိုယိုကာမေးနေတဲ့သူမရဲ့အမေးမှာ ဦးသော်ကပြန်ဖြေခြင်းမရှိသည့်အပြင်မျက်နှာသိသိသာသာပျက်လို့နေ၏။ဤအခြေအနေကိုရင်ဆိုင်ဖြေရှင်းနိုင်မယ်လို့သူတွေးထားသော်လည်း တကယ်တမ်းသူမရဲ့ဒေါသနဲ့ပြောနေတဲ့အပြောတွေအပြင်မျက်ရည်များပါမြင်ရတော့ သူဘာမှပြောမထွက်တော့။လိမ်ပြောဖို့ပင်မရဲတောပါ။ခေါင်းကိုငိုက်စိုက်ချပြီးကော်ဖီကိုဘဲဆက်သောက်နေလေသည်။
"ဟင့် ....ပေလွှာဘယ်မှာလဲအဖိုးရယ်....မှီ့ကိုပြောပြပါ။အကိုနိုင်းပြန်လာလို့ ပေလွှာ့ကိုမတွေ့ရင်မှီ့ကိုအကိုနိုင်းစိတ်နာသွားမှာ......အဖိုး ပေလွှာ့ကိုဘယ်မှာဝှက်ထားတာလဲဟင်"
"အို......မသိပါဘူးဆိုဘာလို့မေးနေရတာလဲ ညီမလေးရယ်"
ထွက်ပေါ်လာသည့်အသံက ဦးသော်ကရဲ့ဖြေသံတော့မဟုတ်ခဲ့။ထမင်းစားခန်းအတွင်း သူမအားလှောင်ပြုပြုံးပြီးဝင်လာတဲ့နှိုင်းဧကရီနဲ့ သတိုးခေါင်အပြင် ရင်းနှှီးလှတဲ့မျက်နှာထားနဲ့ယောကျာ်းတစ်ယောက်သာ။
"ရှင်တို့......ရှင်တို့ မဟုတ်မှ......"
"အဲ့လိုမျက်လုံးကြီးတွေနဲ့မကြည့်ပါနဲ့ညီမလေးရယ် မမကဒီအတိုင်းဖြေလိုက်ယုံပါ"
"ရှင့်ပါးစပ်ကိုပိတ်ထား"
"ဟွန်း သဘောဘဲလေ"
"ဟိုလူ....ရှင် ရှင်ဟိုတစ်ယောက်မဟုတ်လား"
စိုင်းလူကိုလက်ညိုးထိုးပြီး မေးနေတဲ့ယွန်းမှီရဲ့မျက်နှာဝယ်အမုန်းတရားများထင်ဟပ်ပေါ်လွင်နေခဲ့သည်။အရင်ကမျက်မှန်ထူထူကြီးနဲ့ ပုဆိုးခပ်တိုတိုဝတ်တက်တဲ့သူ့ကို နှိုင်းဧကရီတို့မောင်နှမအနားမှာတစ်ခြားပုံစံတစ်မျိုးနဲ့တွေ့လိုက်ရချိန် သူမခေါင်းထဲအတွေးပေါင်းများပြည့်နှက်ကာ ရင်ဘက်တစ်ခုလုံးလဲစုတ်ပြတ်နေသည့်ပမာနာကျင်လို့နေသည်။
စိုင်းလူမှာတော့ သူ့အားမုန်းတီးမှုများဖြင့်ကြည့်နေတဲ့သူမရဲ့အကြည့်တွေမှာရှောင်ဖယ်ကာ သူ့စိတ်သူမလုံ၍မျက်နှာဘဲလွှဲလို့နေခဲ့သည်။သူမ သူ့အားလက်ညိုးထိုးပြီးမေးချိန် ပေလွှာ့အားဓားဖြင့်ထိုးခဲ့စဥ်ကမြင်ကွင်ကလဲ မျက်လုံးထဲရိပ်ခနဲ။
နှိုင်းဧကရီ သူမနဲ့မျက်နှာခြင်းမှာငိုနေတဲ့ယွန်းမှီအား လှောင်ပြုံးပြုံး၍အကြည့်လွှဲကာ စားပွဲမှာထိုင်နေတဲ့ဦးသော်ကအားဖိတ်စာတစ်စောင်ကမ်းပေးကာ.......
"ဒီဂုဏ်ပြုပွဲက အဖိုးနဲ့လဲဆိုင်လို့မဖြစ်မနေတက်ရောက်ပါနော် နှိုင်းတို့မျှော်နေမယ်"
"မင်း...."
သူမကမ်းပေးလာတဲ့ဖိတ်စာကိုမြင်ပြီး ဦးသော်ကအံသြမဆုံးတော့ပါ။သူဖိတ်စာကိုပင်ယူလိုက်ဖို့မရဲဘဲ မျက်နှာလေးကိုအုပ်ပြီးမျက်လုံးလေးပေါ်ယုံဖြင့် သူတို့အားကြည့်ရင်းအသံတိတ်ငိုနေတဲ့ယွန်းမှီအကြည့်တွေကကြောက်မက်ဖွယ်ရာ။သူ့အားဘယ်လောက်ဒေါသထွက်ထွက် ထိုအကြည့်မျိုးတွေနဲ့မကြည့်ဖူးတဲ့သူမရဲ့အကြည့်တွေက မုန်းတီးမှုရွံရှာမှုတို့ပြည့်နှက်နေတာကြောင့် ဦးသော်ကပင်မျက်ရည်များဝဲတက်လို့သာ......။
"အဖိုးကိုမှီအရမ်းမုန်းတာဘဲ.....အဟင့်....ဟင့် မှီ...ပေလွှာ့ကိုသွားရှာမယ်ဆိုကာ"....ငိုပြီးပြေးထွက်သွားတဲ့ယွန်းမှီ ခြေဗလာဖြင့်အိမ်ထဲကပြေးထွက်လို့သွားလေသည်။
"သမီး....နေဦး"
ဂျီ.......ဒုန်း.......
ဦးသော်က သူ့အားကမ်းပေးနေတဲ့ဖိတ်စာလေးအားကိုပုတ်ထုတ်ပြီး ယွန်းမှီနောက်သာအပြေးလိုက်သွားလေသည်။သူအပြင်ကိုရောက်ချိန် အဖြူရောင်ဂါဝန်လေးနဲ့ခြေဗလာဖြင့်ပြေးထွက်သွားတဲ့သူမလေးက ခြံရဲ့အပြင်ကိုတောင်ရောက်လို့နေပြီ။
ကံမကောင်းတာတစ်ခုက..........
ကျွီး...........ဒုန်း..........
သူမဆီတည့်တည့်ဝင်လာတဲ့ အရှိန်ဖြင့်မောင်းလာတဲ့မောင်းလာတဲ့ကားတစ်စီးကိုမြင်တွေ့လိုက်ရချိန် ယွန်းမှီရှောင်ချိန်ပင်မရလိုက်။အရုပ်လေးတစ်ရုပ်အားလေထဲမြှောက်ပစ်လိုက်သည့်အတိုင်း တခဏမျှလေထဲမြှောက်တက်သွားပြီး..........
"အာ့....."....ကားလမ်းထက်ပြန်ကျချိန် သူမရဲ့ခေါင်းမှတသွင်သွင်စီးဆင်းလာတဲ့သွေးများကရပ်တန့်ခြင်းမရှိတော့။သွေးများသူမခန္ဓာကိုယ်တစ်ဝိုက်ချောင်းစီးလို့သာ.......။
"သမီး......"
သွေးအိုင်ထဲ၌လဲနေတဲ့အဖြူရောင်ဂါဝန်လေးကိုဝတ်ဆင်ထားတဲ့မြေးဖြစ်သူကိုမြင်တွေ့လိုက်ရာ ဦးသော်ကကမ္ဘာပျက်မတက်ပင်။ခြေဗလာလေးနဲ့ဖြူဖွေးနေတဲ့ခြေထောက်လေးတွေနဲ့သူမရဲ့ဖြူဉနေတဲ့ခန္ဓာကိုယ်လေးကိုသွေးအိုင်ထဲ၌မြင်ရသည့်မြင်ကွင်းက ရင်နင့်ဖွယ်။ဦးသော်က အလျင်စလိုပြေးပြီးသာလဲလျောင်းနေတဲ့သူမရဲ့အနားပစ်ထိုင်ချပြီး သွေးများထွက်နေဆဲသူမကိုယ်လေးအားပွေ့ချီလိုက်လေ၏။ပြုံးပြုံးလေးနဲ့ မျက်ရည်လေးများရွှဲနေတဲ့သူမရဲ့အကြည့်တွေက သူ့အားခြောက်လှန့်နေသည့်သဖွယ်။
"မှီ....သမီးလေး"
အသက်လုပြီးအသက်ရှုနေရတဲ့သူမ ဦးသော်ကရဲ့လက်တွေအားဆုပ်ကိုင်ပြီးတိုးလျတဲ့လေသံတစ်ချို့နဲ့အတူ.........
"မှီ.......မှီလေ....မှီအဖိုးကိုပြန်.....ပြန်ပြောလို့....အား.....ငရဲ ...ငရဲကြီးတာထင်....ထင်ပါတယ်အဖိုးရယ်"
"မဟုတ်ဘူး....မဟုတ်ဘူး ဒီအဖိုးမကောင်းတာပါကွယ်။စကားတွေမပြောနဲ့နော် အဖိုးတို့ဆေးရုံသွားကြမယ်"
ဦးသော်ကထဖို့ပြင်လိုက်ပေမဲ့ သူမရဲ့သွေးများပေနေတဲ့လက်တွေကဦးသော်ကရဲ့အင်္ကျီဖြူဖြူလေးကိုဆွဲထားလျက်........
"မ....မသွားပါနဲ့...အဖိုးရယ်။မှီ့ကို....မှီ့ကိုဖက်ထားပါလားဟင်....မှီ....မှီလေ နောက်ဆုံးအနေနဲ့....အဖိုးဆီက.....အား....နွေးထွေးမှုလေးကို....ခံစား ခံစားချင်လို့ပါ"
"သမီးရယ် ဒီအဖိုးကြီးကိုခွင့်မလွတ်ပါနဲ့....အဟင့်....ဟင့်။အဖိုး သမီးနဲ့နိုင်းကိုအရမ်းချစ်တာပါကွာ သမီးတို့ကောင်းဖို့အဖိုးကြိုးစားနေခဲ့တာ"
သူမအားတင်းကြပ်စွာထွေးပိုက်ထားတဲ့ဦးသော်ကရဲ့ရင်ခွင်က နွေးထွေးမှုအပြည့်ပါ။နောက်ဆုံးတော့သူမလဲနွေးထွေးတဲ့ရင်ခွင်မှာ ခိုလံှုခွင့်ရခဲ့ပြီ။အမုန်းတရားတွေမရှိ ပကာသနတွေကိုအလေးမထားတဲ့အဖိုးတစ်ယောက်ရဲ့ရင်ခွင်မှာပေါ့။
"အဖိုး"
"ပြော.....ပြောလေသမီး"
"အ....အကို...အား.....အကိုနိုင်းကို ပျော်ရွှင်ခွင့်ပေးလိုက်ပါအဖိုးရယ်။အကို....အကို...အား.....အကိုနိုင်းနဲ့ပေလွှာကို မ....မ....မနှောက်ယှက်ပါနဲ့နော်။မှီ....မှီ့ကို က....ကတိပေးပါလားဟင်"
ဦးသော်ကပြန်ဖြေဖို့ပင်ပြောစရာစကားမရှိတော့ပါ။သူကိုယ်တိုင်ဘဲပေလွှာ့မျက်နှာအား ဓားဖြင့်ထိုးစိုက်၍ရက်ရက်စက်စက်သတ်ခိုင်းခဲ့လေရာ သေသွားတဲ့လူတစ်ယောက်နဲ့နိုင်းကိုမနှောက်ယှက်ဖို့ သူအဘယ်သို့ကတိပေးလိုက်ရမလဲပင်မသိတော့။သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာသွေးများအလိမ်းလိမ်းထွက်နေတဲ့ သူမလေးကိုကြည့်ပြီး နောင်တတရားတို့နဲ့အတူရင်နင့်စွာ......။
"က....ကတိပေးပါအဖိုးရယ်....မှီ.....မှီအကိုနိုင်းကို အရမ်းပျော်စေ....ပျော်စေချင်တာ"
"အဖိုးကတိပေးပါတယ်ကွယ်"
"ဟင်း.....မှီလေ မိဆုံဖဆုံနဲ့....အရမ်း အရမ်းနေချင်တာဘဲအဖိုးရယ်။နောင်ဘဝများရှိရင်လေ မှီ့ကို...မှီ့ကိုထားမခဲ့တဲ့ဖေဖေရယ် မေမေရယ်....အား....အဖိုးတွေအဖွားတွေနဲ့အ....အရမ်း....အရမ်းနေချင်တာဘဲ"
"သမီးရယ်"
သူမဘဝတစ်လျှောက်လုံးနဲ့ နောက်ဆုံးအချိန်မျှော်လင့်ဆုံးက နွေးထွေးပြည့်စုံတဲ့မိသားစုတစ်ခု။ဒီဘဝမှာ သူမရခဲ့ခြင်းမရှိတဲ့မိသားစုတစ်ခုဘဲဖြစ်သည်။ပြာလဲ့နေတဲ့ကောင်းကင်ကြီးကိုငေးကြည့်ရင်းပြုံးနေတဲ့သူမရဲ့ မျက်ဝန်းလေးတွေကမှိတ်သွားသည်လည်းမရှိခဲ့။နောက်ဆုံးတော့ပြုံးပြုံးလေးနဲ့ဘဲ သူမဒီဘဝကြီးကလွတ်မြောက်သွားခဲ့ပြီ။ငြိမ်သက်သွားတဲ့ကိုယ်လေးရဲ့နှလုံးခုန်သံလေးကအစ ထာဝရရပ်တန့်သွားလေ၏။
~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~
(Zawgyi)
က်ယ္ေလာင္စြာထြက္ေပၚလာတဲ့ေသနတ္သံရဲ႕အဆုံးမွာ စိုထိုင္းေနတဲ့ေျမျပင္ထက္ဝယ္က်ည္ေပါက္တစ္ေပါက္သာထင္က်န္ခဲ့ေလသည္။ေခါင္းငိုက္စိုက္က်ေနတဲ့ေကာင္ေလးကိုမပစ္ဘဲ စိုထိုင္းေနတဲ့ေျမျပင္အားပစ္လိုက္တဲ့စိုင္းလူ ဂိုေဒါင္ထဲဦးေသာ္ကျပန္ဝင္လာမလာၾကည့္၍က်ည္ေပါက္ျဖစ္ေနတဲ့ေျမျပင္အား ေျချဖင့္သာအလ်င္အျမန္ပြတ္တိုက္လိုက္ရသည္။မေတာ္လို႔ဦးေသာ္ကျပန္ဝင္လာမွျဖင့္ ေကာင္ေလးရဲ႕ကိုယ္မွာရွိေနရမဲ့က်ည္တစ္ေခ်ာင္းက ေျမျပင္ေပၚရွိေနသည္ကိုသိသြားလွ်င္သူပါအဆစ္ဒုကၡေရာက္ေနဦးမည္။
စိုင္းလူသူေရွ႕မွာ ေခါင္းေလးငိုက္စိုက္က်ၿပီးမလႈပ္မယွက္နဲ႕ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ေပလႊာ့ကိုၾကည့္ၿပီးစိတ္မေကာင္းရတာအမွန္။ေမွးစင္းေနတဲ့မ်က္လႊာေလးရဲ႕အလွကလွတေလာက္ ထိုမ်က္လႊာေလးရဲ႕ေအာက္မွာေသြးမ်ားတစ္ေပါက္ေပါက္က်ေနတဲ့ဒဏ္ရာႀကီးကအက်ည္းတန္မႈဘက္သို႔သြားေစခဲ့သည့္ပမာ ပါးတစ္ဖက္ပ်က္ျပားေစခဲ့ရသည့္ေကာင္ေလးရဲ႕လက္ကေလးမ်ားကိုႀကိဳးျဖည္ေပးရင္းျဖင့္...........
"ဒီမိသားစုထဲမင္းျပန္မလာခ်င္ပါနဲ႕ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ဆိုရင္ငါလဲဘာမွမတက္နိုင္ေတာ့ဘူး".....သတိေပးစကားမ်ားဆိုေနခဲ့ေပမဲ့ ေကာင္ေလးကေတာ့သူ႕စကားေတြကိုမၾကားနိုင္။ၿငိမ္သက္ၿမဲၿငိမ္သက္လ်က္ပါ။
ကြၽီး...........
ေပလႊာ႐ုန္းထားလို႔ထင္ပါရဲ႕ ႀကိဳးမ်ားကိုျဖည္ၿပီးခ်ိန္စိုင္းလူနီရဲေနတဲ့လက္ကေလးမ်ားကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။သို႔ေပမဲ့သူလဲဘာမွမတက္နိုင္ ထိုေကာင္ေလးအားအသင့္ပါလာတဲ့လူတစ္ေယာက္ဝင္စာအနက္ေရာင္အိတ္ထဲသာေကာက္ေပြ႕ၿပီးထည့္လိုက္ရသည္။မ်ားမၾကာမွီ စိုင္းလူသူကိုယ္တိုင္ဘဲထိုအိတ္ကိုထမ္းၿပီး ဂိုေဒါင္ထဲကထြက္လာလိုက္၏။
စိုင္းလူထမ္းလာေသာ လူထည့္ထားသည့္အနက္ေရာင္အိတ္ကို ဦးေသာ္ကကားထဲမွခပ္ၿပဳံးၿပဳံးၿပဳံးၿပီးသာၾကည့္ေနမိသည္။သူ႕ဘဝ၌အရႈံးရယ္မရွိ လိုခ်င္တာနဲ႕ျဖစ္ခ်င္တာကိုမရရေအာင္လုပ္ေဆာင္တက္သလို သူ႕အတြက္ဆူးငုတ္ျဖစ္လာသူမွန္သမွ်ကိုလည္း နည္းမ်ိဳးစုံသုံးၿပီးဖယ္ရွားတက္သူပီပီအခုလည္းေအာင္နိုင္ပီပီ အၿပဳံးမ်ားဆင္ျမန္းၿပီးသာၾကည့္ေနျခင္းျဖစ္၏။သူဖယ္ရွားလိုက္တဲ့ဆူးေျငာင့္ခလုတ္ထဲမွာေတာ့ ေပလႊာလည္းအပါအဝင္။
ဘမ္း...........
ထမ္းလာေသာအိတ္ကိုကားေနာက္ဖုံးထဲထည့္ၿပီးေနာက္ စိုင္းလူကားထဲဝင္လာၿပီး.........
"ကြၽန္ေတာ္ဒီအေလာင္းကိုသြားေဖ်ာက္ဦးမယ္....မိုးကလည္းမၾကာခင္လင္းေတာ့မွာဆိုေတာ့ ဦးေသာ္ကအိမ္ကိုကားငွားၿပီးဘဲျပန္ရမယ္ထင္တယ္"
"ရတယ္ ငါကဘာနဲ႕ဘဲျပန္ရျပန္ရျဖစ္တယ္....မင္းသာဒီအေလာင္းကိုေသခ်ာလက္စေဖ်ာက္ခဲ့"
"စိတ္ခ်ပါ"
စိုင္းလူနဲ႕သေဘာတူညီမႈရၿပီးသည္ႏွင့္ ဦးေသာ္ကကားေပၚကသာဆင္းေပးလိုက္သည္။သူ႕အေနျဖင့္စိုင္းလူနဲ႕အတူတကြလိုက္လံကာ အေလာင္းေဖ်ာက္သည္ကအစအေသးစိတ္လုပ္ေနလို႔မျဖစ္ေခ်။မည္သူမွ်သတိမထားမိခင္အိမ္ျပန္ဖို႔အေရးႀကီးေနသည္မို႔ သူဆင္းေပးသည္ႏွင့္ေမာင္းထြက္သြားတဲ့ကားေလးကိုမ်က္စိတစ္ဆုံးေငးေမာရင္းသာက်န္ေနခဲ့ေလသည္။
တစ္ဖက္၌လည္း ဦးေသာ္ကတို႔ဆီကသတင္းကိုေစာင့္ဆိုင္းေနရတဲ့ႏွိုင္းဧကရီမွာေကာင္းေကာင္းအိပ္မေပ်ာ္။ဧည့္ခန္းထဲမွာဘဲတစ္ညလုံးဟိုေလွ်ာက္နဲ႕ ပူပန္ေနခဲ့ရသည္။
"ႏွိုင္း"
သတိုးေခါင္အိပ္ရာကနိုးသည့္အခ်ိန္ နာရီကိုၾကည့္ေတာ့မနက္၄နာရီပင္ခြဲလို႔ေနၿပီ။ဧည့္ခန္းအတြင္းမွာ ဖုန္းတစ္လုံးကိုင္ၿပီးဟိုေလွ်ာက္ဒီေလွ်ာက္လုပ္ေနတဲ့ သူ႕ညီမကေတာ့အိပ္ထားပုံမရေသး၊မၾကည္လင္တဲ့မ်က္ႏွာထားနဲ႕တစ္ျခားကိုအာ႐ုံေရာက္ေနတဲ့ႏွိုင္းဧကရီ သူ႕အားျမင္ပုံမရေသးတာေၾကာင့္ေခၚလိုက္ျခင္းဘဲျဖစ္ေလရာ..........
"နိုးၿပီလားကိုႀကီး"....ကလြဲလို႔သူမဘာမွဆက္မေျပာ။ေနၿမဲပုံစံအတိုင္းဘဲေနေနေလသည္။
သတိုးေခါင္လည္း သူ႕ကိုအာ႐ုံမေရာက္တဲ့သူမကိုဘာမွဆက္မေျပာခ်င္တဲ့အဆုံး ဆိုဖာေပၚမွာသာထိုင္ၿပီးခႏၶာကိုယ္အားတေစာင္းအေနအထားျဖင့္ ေခါင္းကိုလက္ေထာက္ၿပီးသာ သူမကိုၾကည့္ေနလိုက္ရသည္။
"You and I don't say goodbye.All we need is........."
သီခ်င္းသံျမဴးျမဴးေလး ဧည့္ခန္းအတြင္းထြက္ေပၚလာစဥ္ သတိုးေခါင္ေကာႏွိုင္းဧကရီပါ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္း သီခ်င္းသံေလးအားဆက္လက္ထြက္ေပၚခြင့္မျပဳေတာ့ဘဲ ႏွိုင္းဧကရီဖုန္းသာကိုင္လိုက္ၿပီး ဘယ္သူဘယ္ဝါမွန္းသိတာနဲ႕...........
"ဘာထူးလဲ"ဟူ၍ပင္ ခ်က္ခ်င္းေမးမိသည္။
"အကုန္အဆင္ေျပပါတယ္ ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ၿပီးသြားၿပီမိုလို႔ စိတ္ခ်ေနပါ"
ဖုန္းထဲကစိုင္းလူရဲ႕ေျပာစကားအရ သူမမ်က္ႏွာကလိုခ်င္တာရသြားသျဖင့္သူမေက်နပ္စြာၿပဳံးနိုင္ခဲ့ၿပီ။တစ္ညလုံးမအိပ္နိုင္ဘဲ ေစာင့္ဆိုင္းခဲ့ရက်ိဳးနပ္သည့္အလားၾကားရသည့္သတင္းက သူမလိုခ်င္တဲ့သတင္းသာျဖစ္သည္မို႔သာ။
ခပ္ညစ္ညစ္အၿပဳံးေတြနဲ႕ၿပဳံးေနခဲ့တဲ့ႏွိုင္းဧကရီ ေသခ်ာခ်င္ေသးသည္မို႔...........
"အေလာင္းကိုေကာ ေသခ်ာေဖ်ာက္ခဲ့လား"
"ဟုတ္ကဲ့"
"ေကာင္းၿပီစိုင္းလူ....ရွင့္တာဝန္လဲၿပီးၿပီဆိုေတာ့အိမ္ဘဲျပန္ခဲ့ေတာ့ အဲ့အိမ္ႀကီးမွာဆက္ေနစရာမလိုေတာ့ဘူး"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ မမေလး"
ဖုန္းခ်သြားၿပီးေနာက္ ေအာင္နိုင္သူအၿပဳံးေတြနဲ႕ၿပဳံးေနတဲ့သူမ ေက်နပ္စြာဘဲသတိုးေခါင္ဘက္သို႔လွည့္၍..............
"အမွိုက္တစ္မွိုက္ေတာ့ရွင္းသြားၿပီကိုႀကီး၊ႏွိုင္းအရမ္းေပ်ာ္တာဘဲ"
"ညီမေလးေပ်ာ္ရင္ၿပီးတာပါဘဲ.....တစ္ညလုံးလဲမအိပ္ရေသးဘူးမွတ္လား သြားအိပ္ေတာ့ေလ"
"ဟင့္အင္း.....ႏွိုင္းေပ်ာ္လြန္းလို႔မအိပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး".....႐ုတ္တရက္မ်က္လုံးေလးမ်ားဝင္းလက္သြားတဲ့သူမ........
"သိၿပီ ႏွိုင္းတို႔ဂုဏ္ျပဳပြဲေလးလုပ္ၾကမလား"
"ညီမေလးသေဘာေလ ကိုႀကီးကေတာ့ကိုႀကီးညီမေလးေပ်ာ္ရင္အဆင္ေျပတယ္"
"ဒါဆိုႏွိုင္းစီစဥ္လိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္"
"အင္း"
သူခြင့္ျပဳတာနဲ႕ ဂုဏ္ျပဳပြဲစီစဥ္ဖို႔လုပ္ရမဲ့အစီအစဥ္ေတြကိုလက္ခ်ိဳးေရတြက္ရင္း ပီတိျဖာေနတဲ့ညီမျဖစ္သူရဲ႕လုပ္ရပ္ေတြကိုသတိုးေခါင္မအံၾသေတာ့ပါ။လိုခ်င္တာကိုရေအာင္ယူတက္တဲ့မိန္းကေလးျဖစ္သလို သူမမပိုင္ဆိုင္ရရင္ဖ်က္ဆီးတက္တာသူမအက်င့္မို႔ ထိုအျပဳအမူေတြကသတိုးေခါင္အတြက္ရိုးအီလို႔ေတာင္ေနေလၿပီ။
~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~
"မုန့္ဖက္ထုပ္ပူပူေလးရမယ္.....မုန့္ဖက္ထုပ္ပူပူေလးရမယ္ဗ်ိဳ႕"
မနက္ခင္းေရာင္ျခည္ထြက္မလာေသးခင္ ျခင္းေတာင္းေလးအားလက္ကဆြဲၿပီး မုန့္လိုက္ေရာင္းေနတဲ့ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕အသံကေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခြင္က်ယ္ေလာင္စြာထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။အႏွစ္ပါတဲ့ျခင္းေတာင္းေလးကိုဆြဲၿပီး လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ေအာ္ၿပီးေလွ်ာက္လွမ္းလာရာ တစ္ေနရာတြင္.........
"အင့္......ဟင့္.......ဟင္း.....ဟင္း"....တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္တိုးလ်စြာထြက္ေပၚလာတဲ့ညီးၫူသံေလးေၾကာင့္ ထိုကေလးငယ္ရဲ႕ေျခလွမ္းမ်ားရပ္တန့္သြားရသည္။
"ဟင့္ .......ဟင္း"
ေသခ်ာနားေထာင္ေလေလပိုသိသာေလေလနဲ႕ ထြက္ေပၚေနဆဲညီးသံေလးေၾကာင့္သူလဲေၾကာက္စိတ္ဝင္မိတာေတာ့အမွန္။သူလဲညီးသံလာရာဘက္သို႔ မၾကည့္မိဖို႔ဆုံးျဖတ္ကာ မ်က္စိစုံမွိတ္ၿပီးေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႕ျဖည္းျဖည္းျခင္းေလွ်ာက္လွမ္းေနသည့္တိုင္ေအာင္ မထိန္းခ်ဳပ္နိုင္တဲ့သိခ်င္စိတ္ေၾကာင့္အသံလာရာသို႔ ခ်ာခနဲလွည့္ၿပီးမွိတ္ထားတဲ့မ်က္လုံးမ်ားကိုျပဴးေနေအာင္ဖြင့္ၿပီး ထေအာ္သည္က........
"အား.......သရဲပူပူေလး....သရဲပူပူေလး"...ဟုသာ။
စိတ္ထဲစြဲေနသည့္မုန့္ေရာင္းေနက်ေအာ္ၿမဲေအာ္ေနတက္တဲ့စကားေလးနဲ႕ သစ္ပင္တစ္ပင္၌မွီထားတဲ့တစ္ကိုယ္လုံးေသြးမ်ားေပေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ကိုျမင္ၿပီး လန့္ဖ်က္ကာထေအာ္ျခင္းရယ္ပါ။ေၾကာက္ေနရွာတဲ့သူ႕ခမ်ာ ပါးမွေသြးမ်ားထြက္ကာတစ္ကိုယ္လုံးေသြးမ်ားေပက်ံေနတဲ့လူကိုျမင္ၿပီး ထြက္ေျပးဖို႔အသိဝင္ေသာ္လည္း ေျခလွမ္းေတြကလွမ္းလို႔မရေတာ့။ၾကက္သီးေမႊးညွင္းမ်ားထလ်က္သာ သူ႕ေရွ႕ကလူကိုၾကည့္ၿပီးတုန္ယင္လို႔ေနကာ........
"ဘယ္သူလဲ.....လူ.....လူ....လူလား"
ေပလႊာ့နားထဲထစ္ထစ္ေငါ့ေငါ့နဲ႕ၾကားေနရတဲ့အသံေလးေၾကာင့္ သူကိုယ္တိုင္ပင္ဘာျဖစ္ေနမွန္းနားမလည္နိုင္ေတာ့ပါ။သူဘဲေသၿပီလား၊ဒါမွမဟုတ္ ေသခါနီးလူတစ္ေယာက္ရဲ႕ထင္ေယာင္ထင္မွားစိတ္မ်ားလားပင္မသိေတာ့ေခ်။ေသခ်ာသည္က တဆစ္ဆစ္ထိုးကိုက္ေနတဲ့ပါးျပင္ကဒဏ္ရာနဲ႕ နာက်င္ေနသည့္ဝမ္းဗိုက္ကဒဏ္ရာအျပင္ ေျခာက္ေသြ႕ေနတဲ့အာေခါင္မ်ားအရ စိတ္ရဲ႕ဆႏၵအတိုင္းေပလႊာ အားယူေျပာမိသည္က.............
"အင့္....ဟင္း.....ေရ....ေရေပးပါ"
ညီးသံေလးနဲ႕အတူထြက္ေပၚလာတဲ့စကားေလးေၾကာင့္ သစ္ပင္ေလးအားမွီၿပီးလဲေနတဲ့လူအနားသို႔ သူေၾကာက္စိတ္ကိုထိန္းခ်ဳပ္ၿပီးသာ တစ္လွမ္းျခင္းေလွ်ာက္လွမ္းရင္း ျခင္းေတာင္းထဲမွာအသင့္ပါလာတဲ့ေရဘူးေလးကိုထုတ္ၿပီး ေသြးမ်ားေပက်ံေနတဲ့ေပလႊာ့လက္ထံထည့္ေပးေလသည္။
တုန္ယင္ေနတဲ့လက္ကေလးေတြနဲ႕ လက္ထဲေရာက္ရွိလာတဲ့ေရဘူးကိုေပလႊာႀကိဳးစားဖြင့္တာေတာင္ သူ႕လက္မ်ားကမဖြင့္နိုင္။တစ္ကိုယ္လုံးနာက်င္ေနတဲ့နာက်င္မႈမ်ားမွာ သူ႕လက္ကေလးမ်ားနာေနသည္ေၾကာင့္လား အားပင္မရွိေတာ့သည္ေၾကာင့္လားပင္မသဲကြဲ။စိတ္သြားတိုင္းကိုယ္မပါနိုင္တဲ့အဆုံး လက္ထဲကေရဘူးကိုသာေပလႊာလႊတ္ခ်လိဳက္ၿပီး မ်က္ရည္မ်ားပင္က်ေနမိေတာ့သည္။
အေျခအေနကိုသေဘာေပါက္ဟန္ရွိတဲ့ကေလးငယ္က ေပလႊာလႊတ္ခ်လိဳက္တဲ့ေရဘူးေလးကိုအသာအယာေကာက္ယူလိုက္ၿပီး...........
"ကြၽန္ေတာ္ဖြင့္ေပးရမလား"
မ်က္လုံးေလးကိုစုံမွိတ္ထားတဲ့ေပလႊာ ေခါင္းေလးၿငိမ့္ျပယုံကလြဲလို႔ဘာမွမလုပ္နိုင္။ခဏအၾကာ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းအနားကပ္လာတဲ့ေရဘူးေလးကို အလိုက္သင့္ေသာက္ရင္းရင္ထဲမခ်ိစြာဘဲမ်က္ရည္မ်ားတသြသြင္သြင္စီးက်လ်က္ပါ။
"အင္း.....အဟင့္......ဟင့္.....ဟင့္"
ေရတိုက္ေနရတဲ့ကေလးငယ္ခမ်ာ ေရေသာက္ေနရင္းရွိုက္ႀကီးတငင္ထငိုေနရွာတဲ့ေပလႊာ့ကိုၾကည့္ၿပီးနားမလည္နိုင္ရွာ။ေရေသာက္ေနတာကိုရပ္လိုက္ၿပီး အတိုင္းအဆမရွိစီးဆင္းေနတဲ့မ်က္ရည္ေတြနဲ႕ ေသြးမ်ားေပက်ံေနတဲ့ေပလႊာကိုယ္ေလးကိုၾကည့္ၿပီး သနားသာေနမိေတာ့၏။ငယ္႐ြယ္ေသးတဲ့သူ႕အေနျဖင့္တက္နိုင္တေလာက္ကူညီဖို႔ဆုံးျဖတ္လိုက္ၿပီး ကေလးပီပီအားကိုးတစ္ကိုးႀကီးအကူအညီေတာင္းရန္ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္က အနီးနားတစ္ဝိုက္မွာျဖတ္ေမာင္းေနတဲ့ကားမ်ားကိုသာ..........
"ဒီမွာလူတစ္ေယာက္ဒဏ္ရာရေနလို႔ဗ်......"ဆိုတဲ့စကားေလးကိုေအာ္ေနရင္း လက္ကေလးကိုေဝွ႕ရမ္းရင္းအကူအညီေတာင္းမိေနေသာ္လည္း.......
ဝူး...........
ေမာင္းထြက္သြားတဲ့ကားမ်ားကရပ္မေပး။တစ္စီးၿပီးတစ္စီးေမာင္းထြက္သြားတာေၾကာင့္ ကေလးငယ္လဲစိတ္ဓာတ္က်စျပဳလာကာ ေပလႊာ့ဘက္သို႔လွည့္ၾကည့္လိုက္ ကားကိုတားလိုက္နဲ႕သူ႕မ်က္ဝန္းေလးေတြထဲမွာေတာင္ မ်က္ရည္ေလးမ်ားဝဲစျပဳလာသည့္သဖြယ္။
"ကူညီၾကပါဦးဗ်ာ......ကူညီၾကပါဦး....အဟင့္၊ဒီမွာလူတစ္ေယာက္ဒဏ္ရာရေနလို႔ပါဗ်ာ......အဟင့္.....ေတာင္းပန္ပါတယ္.....ေတာင္းပန္ပါတယ္ကူညီၾကပါဗ်ာ"
ေနာက္ဆုံးသူဘယ္ေလာက္ဘဲတားေနပါေစ ရပ္တန့္ေပးျခင္းမရွိတဲ့ကားမ်ားေၾကာင့္ ဝမ္းနည္းတစ္ပန္းဘဲထိုင္ငိုမိေတာ့သည္။
ထိုအခ်ိန္...........
ဝူး...........ကြၽီး..............
သူ႕ေရွ႕တည့္တည့္အရွိန္နဲ႕ထိုးရပ္လာတဲ့ ကားေလးတစ္စီးေၾကာင့္ေခါင္းေလးငုံ႕ကာထိုင္ငိုေနတဲ့ကေလးငယ္ မ်က္ရည္အဝဲသားေလးျဖင့္ေခါင္းေလးသာေမာ့ၾကည့္ေလသည္။ခ်ိဳ႕တဲ့ၿပီးငယ္႐ြယ္တဲ့သူ႕အေတြးထဲမွာ ကားအေကာင္းစားႀကီးကလြဲလို႔ဘာမွမသိေပမဲ့ ကားထဲကဆင္းလာတဲ့လူရဲ႕အၾကည့္ေတြနဲ႕အၿပဳံးေတြကိုျမင္ၿပီး အားကိုးတစ္ႀကီးနဲ႕ထရပ္လိုက္ခ်ိန္...........
"ဘာလို႔ငိုေနတာလဲခ်ာတိတ္"ဆိုေလတဲ့ ထိုလူ။မ်က္ဝန္းနက္နက္ေတြနဲ႕ ပါးခ်ိဳင့္ေလးေတြခြက္ဝင္တဲ့အထိၿပဳံးေနတဲ့ထိုလူရဲ႕အၿပဳံးေတြက အသက္ဝင္သလိုရွည္လ်ားတဲ့လက္တံေျခတံမ်ားကို ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ထိုလူရဲ႕လက္မ်ားက ကေလးငယ္ရဲ႕ဆံပင္မ်ားကိုဖြရင္းၿပဳံးကာေမးလာေသာအခါ.........
"ဟိုမွာလူတစ္ေယာက္ဒဏ္ရာရေနလို႔ဗ်.....ကြၽန္ေတာ္အကူအညီေတာင္းတာဘယ္သူမွလဲမကူညီၾကဘူး.....အဟင့္......ဟင့္"......ကေလးငယ္က ေပလႊာ့ကိုလက္ညိုးေလးထိုးျပရင္းငိုသာငိုေနရွာသည္မို႔ ထိုလူရဲ႕အၾကည့္ေတြကေပလႊာ့ဆီအၾကည့္ေရာက္သြားေလသည္။ၿပီးမွ သူ႕ေရွ႕ကကေလးငယ္အားၿပဳံးၿပဳံးေလးျဖင့္ထေျပာသည္က.......
"ဘယ္သူမွမကူကူညီညီ အကိုကူညီမွာေပါ့"တဲ့။
ႏွစ္ေယာက္သား ေပလႊာ့အနားလာၿပီး ေပလႊာ့မ်က္ႏွာကဒဏ္ရာေလးကို ထိုလူမထိတထိေလးကိုင္တြယ္ကာေငးေမာေနခဲ့၏။ေနာက္မွ ကေလးငယ္ဘက္တစ္ခ်က္ၿပဳံးျပၿပီး ေပလႊာ့ကိုယ္ေလးအားေဆြ႕ခနဲ႕ေပြ႕ခ်ီလိုက္ကာ ကေလးငယ္နဲ႕အတူကားဆီသို႔ေလွ်ာက္လွမ္းသြားေလသည္။
ဝိုးတိုးဝါးတားအသံမ်ားနဲ႕အတူ သူ႕အားေပြ႕ခ်ီလိုက္တာကလြဲလို႔က်န္တာေတြေပလႊာဘာမွမသိေတာ့ေလာက္ေအာင္ၿမိန္းေမာသြားေလၿပီ။ဟုတ္သည္......သူပင္ပန္းေနၿပီ။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
"အဖိုး"
မနက္ေစာေစာထမင္းစားခန္းထဲ၌ တစ္စုံတစ္ရာကိုအလိုမက်တဲ့မ်က္ႏွာနဲ႕အတူ စူးစူးဝါးဝါးထေအာ္လိုက္တဲ့ယြန္းမွီအသံက အခန္းတြင္းပ်ံ့ႏွံ႕သြား၏။ဤအေနမ်ိဳးေရာက္လာမယ္ဆိုတာ ဦးေသာ္ကခန့္မွန္းၿပီးသားပါ။ေပလႊာေပ်ာက္ရင္ တုန္ျပန္လာမဲ့ယြန္းမွီရဲ႕ေဒါသေတြကိုသူလဲရင္ဆိုင္ဖို႔အသင့္ဘဲ။ဒါေၾကာင့္ သူ႕နာမည္ေခၚလ်က္ထြက္ေပၚလာတဲ့သူမရဲ႕ေအာ္သံၾကားတာေတာင္ တည္ၿငိမ္စြာပင္။ေကာ္ဖီအေသာက္မပ်က္ မုန့္စားမပ်က္ေပ။
"အဖိုး....ေပလႊာဘယ္မွာလဲ"
ယြန္းမွီ ေပလႊာ့အခန္းနဲ႕တစ္အိမ္လုံးအႏွံ႕လိုက္ရွာတာေတာင္မေတြ႕ရေပ။အိမ္အကူမ်ားကိုေမးေတာ့လည္း မည္သူ႕ေမးေမးမျမင္ဘူးမသိဘူးကလြဲလို႔ ဘာမွမသိရသျဖင့္သူမရင္မ်ားအေတာ္ေလးပူေလာင္လွၿပီ။တစ္ခုထဲေသာစိုးရိမ္စိတ္နဲ႕ျဖစ္နိုင္ေျခအမ်ားဆုံးကလဲ ဦးေသာ္ကကိုဘဲဦးတည္ေနသည္မို႔ေမးလိုက္ျခင္းသာျဖစ္၏။
ေသာက္လက္စေကာ္ဖီခြက္ကိုခ်ၿပီး သူမအားေစ့ေစ့ၾကည့္၍ဦးေသာ္ကျပန္ေျဖသည္က..........
"အဖိုးက အဲ့ေကာင္ေလးကိုသမီးလိုအေရးစိုက္ၿပီး အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ၾကည့္ေနမယ္ထင္လို႔လား၊သူေပ်ာက္တာအဖိုးနဲ႕ဘာဆိုင္လို႔လဲ"
"ေပလႊာ့ကိုမွီ့ထက္အဖိုးကပိုၿပီးအေရးစိုက္တယ္ဆိုတာ ဝန္ခံလိုက္စမ္းပါအဖိုး၊တစ္ျခားလူေတြကို....အဖိုးညာရင္ညာလို႔ရမယ္.....မွီ့ကိုညာလို႔ရမယ္မထင္နဲ႕"
ေဒါသျဖင့္ေျပာေနတဲ့ယြန္းမွီအသံက အခန္းတြင္းဟိန္းလို႔ေနကာသူမမ်က္ႏွာကလဲမာန္အျပည့္ျဖင့္သာ။
"မွီ့ကိုအမွန္အတိုင္းေျပာပါအဖိုး ေပလႊာဘယ္မွာလဲ....ေပလႊာဘယ္မွာလဲ"
ေအာ္ဟစ္ငိုယိုကာေမးေနတဲ့သူမရဲ႕အေမးမွာ ဦးေသာ္ကျပန္ေျဖျခင္းမရွိသည့္အျပင္မ်က္ႏွာသိသိသာသာပ်က္လို႔ေန၏။ဤအေျခအေနကိုရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းနိုင္မယ္လို႔သူေတြးထားေသာ္လည္း တကယ္တမ္းသူမရဲ႕ေဒါသနဲ႕ေျပာေနတဲ့အေျပာေတြအျပင္မ်က္ရည္မ်ားပါျမင္ရေတာ့ သူဘာမွေျပာမထြက္ေတာ့။လိမ္ေျပာဖို႔ပင္မရဲေတာပါ။ေခါင္းကိုငိုက္စိုက္ခ်ၿပီးေကာ္ဖီကိုဘဲဆက္ေသာက္ေနေလသည္။
"ဟင့္ ....ေပလႊာဘယ္မွာလဲအဖိုးရယ္....မွီ့ကိုေျပာျပပါ။အကိုနိုင္းျပန္လာလို႔ ေပလႊာ့ကိုမေတြ႕ရင္မွီ့ကိုအကိုနိုင္းစိတ္နာသြားမွာ......အဖိုး ေပလႊာ့ကိုဘယ္မွာဝွက္ထားတာလဲဟင္"
"အို......မသိပါဘူးဆိုဘာလို႔ေမးေနရတာလဲ ညီမေလးရယ္"
ထြက္ေပၚလာသည့္အသံက ဦးေသာ္ကရဲ႕ေျဖသံေတာ့မဟုတ္ခဲ့။ထမင္းစားခန္းအတြင္း သူမအားေလွာင္ျပဳၿပဳံးၿပီးဝင္လာတဲ့ႏွိုင္းဧကရီနဲ႕ သတိုးေခါင္အျပင္ ရင္းႏွွီးလွတဲ့မ်က္ႏွာထားနဲ႕ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္သာ။
"ရွင္တို႔......ရွင္တို႔ မဟုတ္မွ......"
"အဲ့လိုမ်က္လုံးႀကီးေတြနဲ႕မၾကည့္ပါနဲ႕ညီမေလးရယ္ မမကဒီအတိုင္းေျဖလိုက္ယုံပါ"
"ရွင့္ပါးစပ္ကိုပိတ္ထား"
"ဟြန္း သေဘာဘဲေလ"
"ဟိုလူ....ရွင္ ရွင္ဟိုတစ္ေယာက္မဟုတ္လား"
စိုင္းလူကိုလက္ညိုးထိုးၿပီး ေမးေနတဲ့ယြန္းမွီရဲ႕မ်က္ႏွာဝယ္အမုန္းတရားမ်ားထင္ဟပ္ေပၚလြင္ေနခဲ့သည္။အရင္ကမ်က္မွန္ထူထူႀကီးနဲ႕ ပုဆိုးခပ္တိုတိုဝတ္တက္တဲ့သူ႕ကို ႏွိုင္းဧကရီတို႔ေမာင္ႏွမအနားမွာတစ္ျခားပုံစံတစ္မ်ိဳးနဲ႕ေတြ႕လိုက္ရခ်ိန္ သူမေခါင္းထဲအေတြးေပါင္းမ်ားျပည့္ႏွက္ကာ ရင္ဘက္တစ္ခုလုံးလဲစုတ္ျပတ္ေနသည့္ပမာနာက်င္လို႔ေနသည္။
စိုင္းလူမွာေတာ့ သူ႕အားမုန္းတီးမႈမ်ားျဖင့္ၾကည့္ေနတဲ့သူမရဲ႕အၾကည့္ေတြမွာေရွာင္ဖယ္ကာ သူ႕စိတ္သူမလုံ၍မ်က္ႏွာဘဲလႊဲလို႔ေနခဲ့သည္။သူမ သူ႕အားလက္ညိုးထိုးၿပီးေမးခ်ိန္ ေပလႊာ့အားဓားျဖင့္ထိုးခဲ့စဥ္ကျမင္ကြင္ကလဲ မ်က္လုံးထဲရိပ္ခနဲ။
ႏွိုင္းဧကရီ သူမနဲ႕မ်က္ႏွာျခင္းမွာငိုေနတဲ့ယြန္းမွီအား ေလွာင္ၿပဳံးၿပဳံး၍အၾကည့္လႊဲကာ စားပြဲမွာထိုင္ေနတဲ့ဦးေသာ္ကအားဖိတ္စာတစ္ေစာင္ကမ္းေပးကာ.......
"ဒီဂုဏ္ျပဳပြဲက အဖိုးနဲ႕လဲဆိုင္လို႔မျဖစ္မေနတက္ေရာက္ပါေနာ္ ႏွိုင္းတို႔ေမွ်ာ္ေနမယ္"
"မင္း...."
သူမကမ္းေပးလာတဲ့ဖိတ္စာကိုျမင္ၿပီး ဦးေသာ္ကအံၾသမဆုံးေတာ့ပါ။သူဖိတ္စာကိုပင္ယူလိုက္ဖို႔မရဲဘဲ မ်က္ႏွာေလးကိုအုပ္ၿပီးမ်က္လုံးေလးေပၚယုံျဖင့္ သူတို႔အားၾကည့္ရင္းအသံတိတ္ငိုေနတဲ့ယြန္းမွီအၾကည့္ေတြကေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ။သူ႕အားဘယ္ေလာက္ေဒါသထြက္ထြက္ ထိုအၾကည့္မ်ိဳးေတြနဲ႕မၾကည့္ဖူးတဲ့သူမရဲ႕အၾကည့္ေတြက မုန္းတီးမႈ႐ြံရွာမႈတို႔ျပည့္ႏွက္ေနတာေၾကာင့္ ဦးေသာ္ကပင္မ်က္ရည္မ်ားဝဲတက္လို႔သာ......။
"အဖိုးကိုမွီအရမ္းမုန္းတာဘဲ.....အဟင့္....ဟင့္ မွီ...ေပလႊာ့ကိုသြားရွာမယ္ဆိုကာ"....ငိုၿပီးေျပးထြက္သြားတဲ့ယြန္းမွီ ေျခဗလာျဖင့္အိမ္ထဲကေျပးထြက္လို႔သြားေလသည္။
"သမီး....ေနဦး"
ဂ်ီ.......ဒုန္း.......
ဦးေသာ္က သူ႕အားကမ္းေပးေနတဲ့ဖိတ္စာေလးအားကိုပုတ္ထုတ္ၿပီး ယြန္းမွီေနာက္သာအေျပးလိုက္သြားေလသည္။သူအျပင္ကိုေရာက္ခ်ိန္ အျဖဴေရာင္ဂါဝန္ေလးနဲ႕ေျခဗလာျဖင့္ေျပးထြက္သြားတဲ့သူမေလးက ၿခံရဲ႕အျပင္ကိုေတာင္ေရာက္လို႔ေနၿပီ။
ကံမေကာင္းတာတစ္ခုက..........
ကြၽီး...........ဒုန္း..........
သူမဆီတည့္တည့္ဝင္လာတဲ့ အရွိန္ျဖင့္ေမာင္းလာတဲ့ေမာင္းလာတဲ့ကားတစ္စီးကိုျမင္ေတြ႕လိုက္ရခ်ိန္ ယြန္းမွီေရွာင္ခ်ိန္ပင္မရလိုက္။အ႐ုပ္ေလးတစ္႐ုပ္အားေလထဲျမႇောက္ပစ္လိုက္သည့္အတိုင္း တခဏမွ်ေလထဲျမႇောက္တက္သြားၿပီး..........
"အာ့....."....ကားလမ္းထက္ျပန္က်ခ်ိန္ သူမရဲ႕ေခါင္းမွတသြင္သြင္စီးဆင္းလာတဲ့ေသြးမ်ားကရပ္တန့္ျခင္းမရွိေတာ့။ေသြးမ်ားသူမခႏၶာကိုယ္တစ္ဝိုက္ေခ်ာင္းစီးလို႔သာ.......။
"သမီး......"
ေသြးအိုင္ထဲ၌လဲေနတဲ့အျဖဴေရာင္ဂါဝန္ေလးကိုဝတ္ဆင္ထားတဲ့ေျမးျဖစ္သူကိုျမင္ေတြ႕လိုက္ရာ ဦးေသာ္ကကမာၻပ်က္မတက္ပင္။ေျခဗလာေလးနဲ႕ျဖဴေဖြးေနတဲ့ေျခေထာက္ေလးေတြနဲ႕သူမရဲ႕ျဖဴဉေနတဲ့ခႏၶာကိုယ္ေလးကိုေသြးအိုင္ထဲ၌ျမင္ရသည့္ျမင္ကြင္းက ရင္နင့္ဖြယ္။ဦးေသာ္က အလ်င္စလိုေျပးၿပီးသာလဲေလ်ာင္းေနတဲ့သူမရဲ႕အနားပစ္ထိုင္ခ်ၿပီး ေသြးမ်ားထြက္ေနဆဲသူမကိုယ္ေလးအားေပြ႕ခ်ီလိုက္ေလ၏။ၿပဳံးၿပဳံးေလးနဲ႕ မ်က္ရည္ေလးမ်ား႐ႊဲေနတဲ့သူမရဲ႕အၾကည့္ေတြက သူ႕အားေျခာက္လွန့္ေနသည့္သဖြယ္။
"မွီ....သမီးေလး"
အသက္လုၿပီးအသက္ရႈေနရတဲ့သူမ ဦးေသာ္ကရဲ႕လက္ေတြအားဆုပ္ကိုင္ၿပီးတိုးလ်တဲ့ေလသံတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႕အတူ.........
"မွီ.......မွီေလ....မွီအဖိုးကိုျပန္.....ျပန္ေျပာလို႔....အား.....ငရဲ ...ငရဲႀကီးတာထင္....ထင္ပါတယ္အဖိုးရယ္"
"မဟုတ္ဘူး....မဟုတ္ဘူး ဒီအဖိုးမေကာင္းတာပါကြယ္။စကားေတြမေျပာနဲ႕ေနာ္ အဖိုးတို႔ေဆး႐ုံသြားၾကမယ္"
ဦးေသာ္ကထဖို႔ျပင္လိုက္ေပမဲ့ သူမရဲ႕ေသြးမ်ားေပေနတဲ့လက္ေတြကဦးေသာ္ကရဲ႕အကၤ်ီျဖဴျဖဴေလးကိုဆြဲထားလ်က္........
"မ....မသြားပါနဲ႕...အဖိုးရယ္။မွီ့ကို....မွီ့ကိုဖက္ထားပါလားဟင္....မွီ....မွီေလ ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႕....အဖိုးဆီက.....အား....ေႏြးေထြးမႈေလးကို....ခံစား ခံစားခ်င္လို႔ပါ"
"သမီးရယ္ ဒီအဖိုးႀကီးကိုခြင့္မလြတ္ပါနဲ႕....အဟင့္....ဟင့္။အဖိုး သမီးနဲ႕နိုင္းကိုအရမ္းခ်စ္တာပါကြာ သမီးတို႔ေကာင္းဖို႔အဖိုးႀကိဳးစားေနခဲ့တာ"
သူမအားတင္းၾကပ္စြာေထြးပိုက္ထားတဲ့ဦးေသာ္ကရဲ႕ရင္ခြင္က ေႏြးေထြးမႈအျပည့္ပါ။ေနာက္ဆုံးေတာ့သူမလဲေႏြးေထြးတဲ့ရင္ခြင္မွာ ခိုလံႈခြင့္ရခဲ့ၿပီ။အမုန္းတရားေတြမရွိ ပကာသနေတြကိုအေလးမထားတဲ့အဖိုးတစ္ေယာက္ရဲ႕ရင္ခြင္မွာေပါ့။
"အဖိုး"
"ေျပာ.....ေျပာေလသမီး"
"အ....အကို...အား.....အကိုနိုင္းကို ေပ်ာ္႐ႊင္ခြင့္ေပးလိုက္ပါအဖိုးရယ္။အကို....အကို...အား.....အကိုနိုင္းနဲ႕ေပလႊာကို မ....မ....မေႏွာက္ယွက္ပါနဲ႕ေနာ္။မွီ....မွီ့ကို က....ကတိေပးပါလားဟင္"
ဦးေသာ္ကျပန္ေျဖဖို႔ပင္ေျပာစရာစကားမရွိေတာ့ပါ။သူကိုယ္တိုင္ဘဲေပလႊာ့မ်က္ႏွာအား ဓားျဖင့္ထိုးစိုက္၍ရက္ရက္စက္စက္သတ္ခိုင္းခဲ့ေလရာ ေသသြားတဲ့လူတစ္ေယာက္နဲ႕နိုင္းကိုမေႏွာက္ယွက္ဖို႔ သူအဘယ္သို႔ကတိေပးလိုက္ရမလဲပင္မသိေတာ့။သူ႕ရင္ခြင္ထဲမွာေသြးမ်ားအလိမ္းလိမ္းထြက္ေနတဲ့ သူမေလးကိုၾကည့္ၿပီး ေနာင္တတရားတို႔နဲ႕အတူရင္နင့္စြာ......။
"က....ကတိေပးပါအဖိုးရယ္....မွီ.....မွီအကိုနိုင္းကို အရမ္းေပ်ာ္ေစ....ေပ်ာ္ေစခ်င္တာ"
"အဖိုးကတိေပးပါတယ္ကြယ္"
"ဟင္း.....မွီေလ မိဆုံဖဆုံနဲ႕....အရမ္း အရမ္းေနခ်င္တာဘဲအဖိုးရယ္။ေနာင္ဘဝမ်ားရွိရင္ေလ မွီ့ကို...မွီ့ကိုထားမခဲ့တဲ့ေဖေဖရယ္ ေမေမရယ္....အား....အဖိုးေတြအဖြားေတြနဲ႕အ....အရမ္း....အရမ္းေနခ်င္တာဘဲ"
"သမီးရယ္"
သူမဘဝတစ္ေလွ်ာက္လုံးနဲ႕ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ေမွ်ာ္လင့္ဆုံးက ေႏြးေထြးျပည့္စုံတဲ့မိသားစုတစ္ခု။ဒီဘဝမွာ သူမရခဲ့ျခင္းမရွိတဲ့မိသားစုတစ္ခုဘဲျဖစ္သည္။ျပာလဲ့ေနတဲ့ေကာင္းကင္ႀကီးကိုေငးၾကည့္ရင္းၿပဳံးေနတဲ့သူမရဲ႕ မ်က္ဝန္းေလးေတြကမွိတ္သြားသည္လည္းမရွိခဲ့။ေနာက္ဆုံးေတာ့ၿပဳံးၿပဳံးေလးနဲ႕ဘဲ သူမဒီဘဝႀကီးကလြတ္ေျမာက္သြားခဲ့ၿပီ။ၿငိမ္သက္သြားတဲ့ကိုယ္ေလးရဲ႕ႏွလုံးခုန္သံေလးကအစ ထာဝရရပ္တန့္သြားေလ၏။
~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~