កន្លងផុតមកអោយជាច្រើនខែជីមីននឹងយ៉ុងហ្គីកាន់តែស្អិតរមួតជាមួយគ្នាជាងមុនរហូតចង់ក្លាយទៅជាស្ករតាំងម៉ែទៅហើយ។ ថ្ងៃនេះយ៉ុងហ្គីបានបំពេញតួនាទីជាប្តីល្អនាំជីមីនមកពិនិត្យផ្ទៃពោះនៅមន្ទីរពេទ្យ។
"ដើរមកៗអូនកុំប្រញាប់ពេលបានទេ" យ៉ុងហ្គីដើរដឹកជីមីនម្ខាងនឹងដៃម្ខាងទៀតទប់ពោះរបស់ជីមីន។
"អូនគិតថាបងធ្វើលើសពេកហើយអូនគ្រាន់តែដើរមួយជំហានសោះបងថាអូនដើរលឿនបានយ៉ងម៉េច?" ជីមីនសើចចម្អកដាក់យ៉ុងហ្គីមុននឹងដើរចូលទៅបន្ទប់អេកូជាមួយពេទ្យ។
"មើលចុះសុខភាពក្មេងមាំមួនល្អណាស់ថែមទាំងមិនមានមេរោគអ្វីទាំងអស់" អ្នកគ្រូពេទ្យញញឹមមើលទៅទូរទស្សន៏អេកូនោះចំណែកជីមីននឹងយ៉ុងហ្គីញញឹមកាន់ដៃគ្នាជាប់។
"ខ្ញុំច្រណែនលោកណាស់ដែលមានស្វាមីល្អបែបនេះ"អ្នកគ្រូពេទ្យក៏ញញឹមមុននឹងហុចក្រដាសអេកូអោយទៅយ៉ុងហ្គី។
"អូនគិតថាអ្នកគ្រូពេទ្យនេះឈ្លើយទេ?" យ៉ុងហ្គី។
"យ៉ាប់ណាស់មកពីបងពាក់ម៉ាសនឹងណាអ្នកណាទៅមើលស្គាល់ថាបងជាអ្នកណា? ចេះតែថាអោយគេទៅកើត" ជីមីនវាយដៃយ៉ុងហ្គីបន្តិចមុននឹងបណ្តើរគ្នាចេញទៅក្រៅ។
"អូនដើរហត់ទេ?" យ៉ុងហ្គីដែលកំពុងកាន់ដៃជីមីនដើរនោះក៏សួរទៅកាន់ជីមីន។
"មិនហត់ទេ!!ប៉ុន្តែត្រចៀកអូនហត់ព្រោះថាបងមានសំណួរសួរមិនចេះអស់" ជីមីនសម្លក់យ៉ុងហ្គីមុននឹងឡើងចេញទៅវិមានរបស់ពួកគេវិញ។
នៅពេលដែលពួកគេមកដល់វិមានស្រាប់តែថេយ៉ុងមិនដឹងមកពីណារត់មកអោបជីមីន។
"ងាប់ហើយ!កូនខ្ញុំ" ជុងគុករត់តាមពីក្រោយថេយ៉ុងដែលកំពុងរត់មករកជីមីននោះ។
"អេៗៗមួយៗ" ជីមីនប្រញាប់ប្រាប់ថេយ៉ុងអោយឈប់មុននឹងដើរទៅរកគេដោយខ្លួនអែង។
"ហាហាមើលចុះជុងគុកហត់ហើយដែលរត់មកតាមអែង" ជីមីនញញឹមមើលទៅជុងគុក។
"មិនអីទេជីមីនទើបតែមកពីណា?" ជុងគុកសួរទៅកាន់ជីមីន។
"អរគឺយ៉ុងហ្គីគាត់ទើបតែនាំខ្ញុំយកទៅពិនិត្យអេកូអំបាញ់មិញនេះ" ជីមីនញញឹមតបវិញទាំងសមរម្យទៅកាន់ជុងគុក។
"គួរអោយច្រណែនអែងណាស់" ថេយ៉ុងធ្វើមុខជូរអោនចុះក្រោម។
"មានរឿងអីមែនទេ?" ជីមីនហាក់ខ្វាយខ្វល់បារម្ភពីមិត្តខ្លួន។
"មើលចុះជុងគុកគេរវល់រហូតគ្មានពេលសម្រាប់យើងនោះទេ" ថេយ៉ុងសម្លក់មុខជុងគុកមុននឹងមើលមកមុខជីមីនវិញ។
"ហឹមអែងកុំគិតច្រើនពេកម៉ោះអ្នកទាំងអស់គ្នាចូលខាងក្នុងមកនៅខាងក្រៅក្តៅណាស់" ជីមីននឹងថេយ៉ុងក៏កាន់ដៃគ្នាចូលក្នុងដោយទុកអោយប៉ាៗពីរនាក់នៅខាងក្រៅមើលមុខគ្នាទៅវិញទៅមក។
"យ៉ាងម៉េច?" យ៉ុងហ្គី។
"គ្រាន់តែញញឹមដាក់ប្រពន្ធបងមិនបាន?" ជុងគុក។
"មិនបានទេវើយ" យ៉ុងហ្គី។
"ហើយគិតឈ្លោះគ្នាដល់ណាទៀត? " ជុងគុក។
យ៉ុងហ្គីនឹងជុងគុកមើលមុខគ្នាទៅវិញទៅមករួចក៏ហក់ទៅអោបគ្នា។ (អុញ????)
"ហឹមមិនដឹងជាស្អីទេដន្លងគ្នាសោះទៅឈ្លោះគ្នាបានយ៉ាងម៉េចកើត" យ៉ុងហ្គីនឹងជុងគុកដើរញញឹមសប្បាយរីករាយចូលទៅខាងក្នុង។
ពួកគេទាំង៤នាក់អង្គុយនិយាយគ្នាដោយមិនខ្វះពាក្យនិយាយសោះឡើយ។ សួរក៏សួរនិយាយក៏និយាយហឺយ...........
"អូ!ជីមីននិយាយចឹងថ្ងៃណាទើបអែងសម្រាល?" ថេយ៉ុង។
"អរមិនយូរទេគឺពេទ្យថា១អាទិត្យទៀតប៉ុណ្ណោះចុះអែង?" ជីមីន។
"ហឹមគឺខែក្រោយណាអែង" ថេយ៉ុងញញឹមដាក់ជីមីនមុននឹងនិយាយរឿងបន្ត។
"អេនិយាយចឹងថេយ៉ុងអូនមិនទាន់ញាំអីតាំងីព្រឹកមកម្ល៉េះយើងប្រញាប់ទៅវិញសិនទៅ" ជូងគុកក៏ងើបឈរកាន់ថេយ៉ុងដើរចេញពីសាឡុង។
"អូអាចញាំជាមួយពួកយើងក៏បានដែលណា" ជីមីន។
"អរមិនអីទេជីមីនព្រោះពួកយើងបានត្រៀមម្ហូបរួចរាល់អស់ហើយ" ថេយ៉ុងញញឹមរួចលាគ្នាមុននឹងត្រឡប់ទៅផ្ទះរបស់ពួកគេវិញ។
"ជីមីនអូនក៏ត្រូវប្រញាប់ញាំដែល" យ៉ុងហ្គីនឹងជីមីនញញឹមដាក់គ្នាមុននឹងដើរទៅញាំអាហារពេលល្ងាច។
នៅពេលដែលពួកគេបានបញ្ចប់អាហារពេលល្ងាចរបស់ពួកគេហើយក៏ឡើងទៅងូតទឹកនឹងរៀបចំខ្លួនគេងរៀងខ្លួន។
"ឈប់សិនជីមីនបងជូតសក់អោយកុំលើកដៃខ្ពស់ពេក" យ៉ុងហ្គីប្រញាប់បិទភ្លើងបន្ទប់ទឹករួចក៏ដើរចេញមកយកកន្សែងជូតសក់អោយជីមីន។
"អរគុណ" ជីមីនញញឹមទៅកាន់យ៉ុងហ្គី។
"មិនបាច់អរគុណបងទេវាជាភារកិច្ចរបស់បងទៅហើយ" យ៉ុងហ្គីថើបសក់ជីមីនរួចក៏ជូតបន្ត។
"យ៉ុងហ្គីអូនសួរបងរឿងមួយបានទេ" និយាយរួចយ៉ុងហ្គីក៏ទម្លាក់កន្សែចុះរួចក៏ដើរទៅអង្គុយទល់មុខជីមីនរួចក៏ញញឹមដាក់គេ។
"បើបងហត់បងងាចសម្រាកសិនបានណាព្រោះប៉ុន្មានខែនេះបងធ្វើការផងបងមើលថែអូននឹងកូនផង" ជីមីននិយាយញញឹមតិចៗមើលទៅកាន់កែវភ្នែកយ៉ុងហ្គី។
"មិនអីទេបងអាចទ្រាំធ្វើគ្រប់យ៉ាងនេះបងទេដែលគួរអាណិតអូនព្រោះតែអូនបានពរពោះកូនតូចនៅក្នុងពោះនេះរាល់យំអូនទាំងតែយំព្រោះតែភាពឈឺចាប់ជាប្រចាំបងទ្រាំនឹងឃើញអូនបែបនេះមិនបានទេ" យ៉ុងហ្គីអង្គុយញញឹមក្តោបដៃជីមីនជាប់់។
"អូនអរគុណបងច្រើនហើយ" ជីមីន
"មិនអីទេហឹមម៉ោះឆាប់ចូលគេងទៅយប់ហើយ" យ៉ុងហ្គីក៏កាន់ដៃលើកជីមីនថ្នមៗនឹងទម្លាក់ជីមីនថ្នមៗមកលើពូក។
"រាត្រីសួស្តីម្ចាស់ក្សត្រី" យ៉ុងហ្គីញញឹមអោនថើបមាត់ជីមីនបន្តិច។ ពួកគេទាំងពីរក៏គេងលង់លក់ជាមួយគ្នា។
មិនមែនថាយ៉ុងហ្គីធ្វើល្អដាក់ជីមីនតែមួយថ្ងៃរឺក៏មួយខែរឺមួយយប់នោះទេ។ ចារិកមនុស្សចេះប្រែប្រួលពីល្អទៅអាក្រក់ពីអាក្រក់ទៅល្អ។ ទោះបីជាមនុស្សម្នាក់នោះអាក្រក់យ៉ាងណាក៏ដោយទេវតាមិនដែលទុកមនុស្សអាក្រក់នៅលើលោកនោះទេ។ យ៉ាងណាទេវតាក៏អាចបង្វែរផ្លូវពួកគេទៅជាមនុស្សល្អដោយមិនដឹងខ្លួនក៏ថាបាន។ កន្លងមកមួយអាទិត្យទៀតហើយដល់ថ្ងៃសម្រាលជីមីនយ៉ុងហ្គីតែងតែនៅក្បែរជីមីននឹងផ្តល់កម្លាំងចិត្តអោយជីមីនតាំងពីមុនថ្ងៃមកម្ល៉េះ។
"អូយយ៉ុងហ្គីជួយអូនបន្តិច" ជីមីនបក់ដៃហៅយ៉ុងហ្គីទាំងគ្មានកម្លាំង។
យ៉ុងហ្គីប្រញាប់ទម្លាក់ឥវ៉ាន់ចុះរួចក៏រត់ទៅជួយទ្រជីមីន។
"ឃើញទេ!!បងប្រាប់ហើយថាអោយចាំបង" យ៉ុងហ្គីស្តីបន្ទោសទៅអោយជីមីនដែលកំពុងតែរងភាពឈឺចាប់នោះ។
"ហើយពួកអែងម៉េចក៏មិនដើរតាមប្រពន្ធរបស់យើង?" យ៉ុងហ្គីសម្លក់ទៅអក្សរក្សរបស់ខ្លួនមួយៗដែលកំពុងតែកាន់ឥវ៉ាន់ពេញដៃរៀងខ្លួននោះ។
"លោកប្រុសប្រើខ្ញុំអោយកាន់ឥវ៉ាន់ហើយពួកយើងមានដៃណាទៅជួយលោកប្រុសមីនកើតនោះ"
យ៉ុងហ្គីរៀបនឹងខោកគេទៅហើយប៉ុន្តែគេមិនអាចដកដៃចេញពីជីមីនបាននៅឡើយក៏កក់រឿងនឹងទុកពេលក្រោយ។
"លោកប្រុសមីនអញ្ជើញចូលមកខាងក្នុង" អ្នកគ្រូពេទ្យម្នាក់ដើរមកបើកទ្វាបន្ទប់អោយជីមីន។
"ខ្ញុំសុំធ្វើចលនាទៅលើលោកប្រុសមីនត្រៀមទុកថ្ងៃស្អែកនេះ" អ្នកទាំងអស់គ្នាក៏ដើរចេញដោយទុកអោយជីមីននៅស្រែកទ្រហ៊ោយំនៅខាងក្នុងម្នាក់អែង។ យ៉ុងហ្គីបារម្ភពីជីមីនសឹងតែស្ទុះទៅចូលទៅក្នុងបន្ទប់តែម្តងទៅហើយ។
នៅពេលដែលគ្រូពេទ្យចេញមកវិញយ៉ុងហ្គីក៏រត់ទៅមើលជីមីនដែលកំពុងតែគេងលង់លក់នោះ។
"ពុទ្ធោអើយបងស្ទើរតែប្រេះទ្រូងដោយសារអូនហើយ" យ៉ុងហ្គីថើបជីមីនរួចក៏គេងកាន់ដៃជីមីននៅក្បែរនោះ។
សូមរំលងបន្តិចហើយ
ព្រះអាទិត្ររះសឹងមិនទាន់សម្លេងយំចុកចាប់របស់ជីមីនបានបង្កការភ្ញាក់ផ្អើលទៅអ្នកគ្រប់គ្នា។
"១ ២ ៣ រុញ" គ្រូពេទ្យកំពុងតែញាប់ដៃញាប់ជើងគ្នាជួយជីមីន។
ចំណែកជីមីនវិញប្រឹងស្ទើរតែអស់ខ្យល់ពីខ្លួនហើយ។ យ៉ុងហ្គីឃើញបែបនេះក៏ថើបផ្តល់កម្លាំងចិត្តទៅជីមីន។
"ង៉ាៗៗៗៗ"សម្លេងកូនង៉ែតទើបតែកើតមកដែលអាចធ្វើអោយលោកប្រុសទាំង២យំរំភើបផងនឹងសប្បាយចិត្តផង។
កូនង៉ែតត្រូវគេយកមកសម្អាតចំណែកជីមីនត្រូវគេដេររួចក៏រុញមកក្នុងបន្ទប់ពេទ្យវិញ។
"បងអរគុណអូនខ្លាំងណាស់" យ៉ុងហ្គី។
"អូនក៏អរគុណបងដែលបងបានជួយអូនច្រើនណាស់" ជីមីនញញឹមកាន់ដៃយ៉ុងហ្គីមុននឹងពេទ្យចូលមកជាមួយនឹងទារក។
"ពួកយើងសុំឈ្មោះរបស់ទារក"
"មុីន ស៊ូមី" ជីមីននឹងយ៉ុងហ្គីឆ្លើយដំណាលគ្នារួចគ្រូពេទ្យក៏កត់ឈ្មោះទារ្ទុកមុននឹងលាចេញទៅវិញ។
"មើលចុះទម្រង់មុខដូចបងណាស់" ជីមីនញញឹមមើលទៅកាន់កូនរបស់ខ្លួនជាមួយនឹងសេចក្តីស្រឡាញ់ក្នុងកែវភ្នែក។ ចំណែកយ៉ុងហ្គីក៏មើលទៅកាន់ពួកគេដោយសប្បាយចិត្តណាស់ដែល។
"អ្នកទាំង២ជាពិភពលោករបស់បងហើយ" យ៉ុងហ្គី។
មនុស្សដែលធ្លាប់ឃោរឃៅអាងអំណាចរបស់ខ្លួនធ្វើបាបទៅលើគេបែរមកជាមនុស្សដែលមានចិត្តបារម្ភផ័យខ្លាចនឹងស្រឡាញ់ទៅលើមនុស្សដែលខ្លួនស្រឡាញ់។ ស្នេហានេះជូរចត់ណាស់ប៉ុន្តែសូមសរសើរចំពោះការទ្រាំសម្រាប់ស្នេហារបស់ជីមីន។