បន្ទាប់ពីយ៉ុងហ្គីស្រែកថាអោយអក្សរក្សខ្លួនរួចគេនឹងជីមីនក៏ចូលងូតទឹកសម្អាតខ្លួនជាមួយគ្នារួចរៀបនឹងដើរចុះក្រោមដើម្បីរកអាហារញាំជីមីនក៏បដិសេធមិនព្រមទៅ។
"អត់ទេ!!ខ្ញុំមិនទៅទេបងទៅៗ" ជីមីនអង្គុយនៅលើពូកនឹងយកដៃខ្ទប់ពោះ។
"កើតអីដែលទេ?" យ៉ុងហ្គីប្រញាប់ស្ទុះទៅមើលជីមីន។
"មិនអីទេបងទៅញាំអីមុនខ្ញុំសិនទៅបន្តិចទៀតខ្ញុំនឹងទៅតាមក្រោយ" ជីមីននៅតែដេញយ៉ុងហ្គីចុះទៅក្រោមម្នាក់អែង។
"ដើរមិនរួចថាទៅ?" យ៉ុងហ្គីអោបដៃមើលទៅជីមីនដែលកំពុងធ្វើមុខជាតួកម្សត់។
"មកពីបងដែលទេ" ជីមីនសម្លក់ទៅយ៉ុងហ្គី។
"ហឹម? មកពីអ្នកណាអោយប្រាកដ?" យ៉ុងហ្គីអោនមុខទៅក្បែរជីមីនរៀបនឹងថើបទៅហើយជីមីនក៏ប្តូរពាក្យនិយាយវិញ។
"មកពីខ្ញុំក៏បានដែរ" ជីមីនឈានជើងចុះពីលើពូកដោយភ្លេចខ្លួនថាដើរមិនកើតក៏ដួលទៅលើដីព្រូស។
"អូយចង្កេះខ្ញុំ" ជីមីនយកដៃស្ទាបចង្កេះខ្លួនអែងនឹងញីតិចៗ។
"យ៉ាប់ណាស់" យ៉ុងហ្គីក្រវីក្បាលបន្តិចក៏បីជីមីនដាក់ទៅលើពូកវិញ។
"នៅត្រង់នេះហើយបងទៅយកអាហារអោយ" និយាយចប់យ៉ុងហ្គីក៏ថើបជីមីនបន្តិចមុននឹងចុះទៅខាងក្រោម។
"គិតៗទៅគាត់ក៏មានចិត្តបែបនេះដែលតែនៅតែត្រជាក់ដូចទឹកកកដដែលហឹម..........ខ្ញុំសង្ឃឹមថាបងមិនដូចមុនទៅចុះ" ជីមីននិយាយខ្សឹបៗម្នាក់អែងរួចក៏មើលទៅខាងក្រៅបង្អួច។
យ៉ុងហ្គីបានលើកអាហារមកនឹងបញ្ចុកជីមីនដោយមិនដកឃ្លាណា។ ជីមីនស្ទើរតែអាយះមាត់ដោយសារតែគេទៅហើយ។
"នេះបងបញ្ចុលខ្ញុំដល់ណាទៀតមាត់អូនរីកឥឡូវហើយ" ជីមីននិយាយបណ្តើរទំពាបណ្តើរសឹងតែមិនទាន់។
"បងខ្លាចថាអូនមិនឆ្អែត" ពុទ្ធោអើយ!!! ជីមីនស្ទើរតែប្រេះទ្រូងស្លាប់នេះខ្លាចថាមិនឆ្អែត?? ។
ជីមីនមិននិយាយអ្វីគេក៏ឈប់ញាំយ៉ុងហ្គីក៏អោយអ្នកបម្រើយកចានទៅវិញនឹងគេអង្គុយលេងជាមួយជីមីន។
"អូនធូរបន្តិចនៅ?" យ៉ុងហ្គី។
"ហឹមមិនអីទេគ្រាន់បើហើយ" ជីមីន។
"ថ្ងៃស្អែកចង់ទៅណាទេ?" យ៉ុងហ្គី។
ជីមីនអោនមុខចុះនៅពេលលឺយ៉ុងហ្គីសួរបែបនេះ។ យ៉ុងហ្គីក៏ងើបពីកៅអីដើរទៅអោបជីមីន។
"មានរឿងអីទៀតហើយ" យ៉ុងហ្គីនិយាយសម្លេងថ្នមៗសួរទៅជីមីន។
"ខ្ញុំចង់ទៅជួបម៉ាក់នឹងប៉ា" ជីមីនសម្រក់ទឹកភ្នែកអោបយ៉ុងហ្គី។
"ហឹមកុំយំអីបងនឹងជូនអូនទៅ" យ៉ុងហ្គីអង្អែលខ្នងលួងជីមីនទាល់តែគេបាត់យំ។ ជីមីនក៏គេលង់លក់តាមភាពទន់ភ្លន់ដែលយ៉ុងហ្គីបានអោយទៅគេ។
យ៉ុងហ្គីដាក់ជីមីនអោយគេងនឹងដណ្តប់ភួយអោយជីមីនបានត្រឹមត្រូវរួចក៏ថើបជីមីននឹងដើរចេញទៅខាងក្រៅ។
យ៉ុងហ្គីបានកដល់ក្រុមហ៊ុនរបស់គេរួចក៏ធ្វើការងារបន្ត។
"លោកប្រុសយ៉ុង" លេខារបស់យ៉ុងហ្គីបានគោះទ្វារនឹងដើរចូលមកខាងក្នុង។
"អក្សរក្សរបស់លោកយ៉ុងបានប្រាប់ថាលោកយ៉ុងហៅខ្ញុំតើមានការអីអោយខ្ញុំជួយដែលទេ"
"នាងដឹងថាថ្ងៃស្អែកនេះជាថ្ងៃអីដែលទេ" យ៉ុងហ្គី។
"អរខ្ញុំយល់ន័យរបស់លោកប្រុសហើយចាំខ្ញុំរៀបចំជូន" និយាយរួចនាងក៏ដើរទៅបាត់។
រៀបចំអ្វីទៅហេតុអីក៏សំខាន់ម្ល៉េះ?
យ៉ុងហ្គីក៏បានមកដល់វិមានវិញគេក៏ឃើញជីមីននៅអង្គុយនិយាយលេងជាមួយថេយ៉ុងនឹងជុងគុក។
"នេះពួកគេមកតាំងពីកាល?" និយាយចប់យ៉ុងហ្គីក៏ដើរទៅក្បែរពួកគេ។
"អរបង" ជីមីនឃើញយ៉ុងហ្គីរួចក៏ដើរទៅអោបគេ។
"ហឹម" យ៉ុងហ្គីអោនថើបជីមីនដែលធ្វើអោយជីមីនលេចស្នាមញញឹមមក។
"លោកប្រុសយ៉ុង" ថេយ៉ុងអោនគោរពយ៉ុងហ្គីបន្តិចមុននឹងមើលទៅជុងគុក។
"បង!!" ថេយ៉ុង។
ជុងគុកនឹងយ៉ុងហ្គីមើលមុខគ្នាទៅវិញទៅមកទំនងជាចង់សុីសាច់ហុតឈាមគ្នាទៅវិញទៅមកចឹង។
"អ្នកទាំងពីរមានរឿងអីមែនទេ?" ជីមីនសួរទៅពួកគេទាំង២មុននឹងដើរមកសួរថេយ៉ុង។
"គ្នាក៏មិនដឹងដែល" ថេយ៉ុងនិយាយរួចក៏អង្គុយចុះជាមួយពួកគេវិញ។
យ៉ុងហ្គីនិយាយជុងគុករៀបរាប់ដំណើររឿងនឹងមូលហេតុដែល២នាក់គេមិនត្រូវគ្នា។
"ពុទ្ធោ!!!" ថេយ៉ុងយកដៃគក់ទ្រូង។ ជីមីនក៏ជួយថេយ៉ុងព្រោះខ្លាចថាថេយ៉ុងគាំង។
"ហើយចុះជុងគុកស្គាល់ខ្ញុំពីកាលណាបានជាមកលួចស្រឡាញ់ខ្ញុំទៅរួច?" ជីមីនសួរទាំងជួយថេយ៉ុង។
"គឺតាំងពីជីមីនធ្វើការនៅក្រុមហ៊ុនខ្ញុំមកម្ល៉េះ" ជុងគុកនិយាយទាំងសម្លក់យ៉ុងហ្គី។
"ហាស? ចុះលោកដេញខ្ញុំចេញពីក្រុមហ៊ុនធ្វើអី?" ជីមីន។
"គឺមិនមែនខ្ញុំទេគឺគេ" ជុងគុកចង្អុលទៅយ៉ុងហ្គី។
"មានន័យថាម៉េច?" ថេយ៉ុងងើបឡើងមកដើម្បីស្តាប់មូលហេតុ។
"យ៉ុងហ្គីក្លែងបន្លំសុីញ៉េនឹងធ្វើជាក្រដាសបញ្ឃប់អែង" ជុងគុកនិយាយរួចក៏ជីមីនសម្លក់យ៉ុងហ្គីវិញម្តង។
"នែ!!!" យ៉ុងហ្គីស្រែកអោយទៅជុងគុក។
"អូ!!បានហើយៗ តោះបងយើងប្រញាប់ទៅវិញមើលទៅដូចជាមិនស្រួលទេ" ថេយ៉ុងក៏ទាញដៃជុងគុកចេញុ។
ជីមីននឹងយ៉ុងហ្គីមើលមុខគ្នាទៅវិញទៅមក។ ក្នុងពេលល្អយ៉ុងហ្គីក៏ងើបរត់ចេញពីទីនោះ។
"យ៉ុងហ្គី!!!" ជីមីនរត់ដេញតាមយ៉ុងហ្គីពេញវិមាន។
"បងឈប់ភ្លាមណា!!មានរឿងដោះស្រាយជាមួយគ្នា" ជីមីននិយាយទាំងដង្ហក់ៗព្រោះថាហត់។
"ពីមុនបងជាអ្នកវាយអូន!!ចឹងពេលនេះបងខ្លាចអូនម្តង" យ៉ុងហ្គីក៏រត់ឡើងទៅលើជាមួយជីមីនដេញតាមពីក្រោយបាត់។
"ល្អមើលណាស់វើយ"
"លោកប្រុសយើងខ្លាចប្រពន្ធ?"
"អើ!!កាលមុនឃើញធ្វើបាបលោកប្រុសមីនរហូតសោះ"
"នែៗៗប្រាប់រឿងសំខាន់មកទាន់នៅជុំគ្នា"
"គឺថាខ្ញុំបានឃើញលោកប្រុសមីននឹងលោកប្រុសយ៉ុងនៅលើពូកស្រាតទាំង២នាក់"
អក្សរក្សទាំងអស់នោះនិយាយចប់យ៉ុងហ្គីនឹងជីមីនមិនដឹងជាធ្វើអីថ្ងូរបណ្តើរស្រែកជេរពួកគេតាមបង្អួចបណ្តើរ។
"អឹស......អាណាអាស......និយាយដើមយើងទៀតហើយហឹម...... baby boy" យ៉ុងហ្គី។
ផ្លាច់( គេទះគូទគ្នា)
"អុញនោះអញថាមែនៗ"
"គាត់ហៅអែងបេបីស្អីមិញ?"
"ថែមផ្លាច់ពីក្រោយទៀត"
"នែលោកប្រុសកំពុងវាយលុកហើយស្ងាត់លបស្តាប់តិចៗ"
"អាស..... អឹម..... យេស.... wow6 Daddy " ជីមីន។
"ពុទ្ធោរលាយសិលខ្ញុំ"
"បានៗអារម្មណ៏ខ្ញុំលែងប្រក្រតីហើយ"
អក្សរក្សទាំងអស់នោះក៏ដើរចេញពីបង្អួចបន្ទប់យ៉ុងហ្គីដើម្បីទប់អារម្មណ៏ពួកគេរៀងៗខ្លួន។